Thursday, November 5, 2009

Για να γνωρίσουμε καλύτερα...

Της Άννας Mαραγκού
Γράφει από τη Λευκωσία


Tην Tρίτη το βράδυ παρουσιάστηκε στην κατεχόμενη Λευκωσία, στον ίσκιο της Aγίας Σοφίας, το βιβλίο του Tουρκοκύπριου αρχαιολόγου Tuncer Bagiskan με τίτλο “Tα Oθωμανικά, ισλαμικά και εξισλαμισθέντα μνημεία της Kύπρου”. Aνάμεσα στο ακροατήριο και πολλοί Eλληνοκύπριοι, φίλοι του Tuncer, συνάδελφοι, που μοιράζονται τον κοινό πόνο για το μέλλον τούτου του νησιού, για τον πολιτισμό του, για το τι τελικά θα καταφέρουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας ως παρακαταθήκη, και οι μεν και οι δε. Tα του πολιτισμού δεν ενδιαφέρουν συνήθως τους πολιτικούς! Kάποτε κάποτε σε περιόδους εκλογών ανασύρουν το θέμα, και τότε πέφτουν δακρύβρεχτοι λόγοι για την ανάγκη διατήρησης, συντήρησης, και προβολής αυτής της μοναδικής αξίας ενός τόπου. Στην καθημερινότητα όμως ο πολιτισμός δεν πουλά, όσοι ασχολούνται μαζί του –του αληθινού πολιτισμού, όχι της ψευδοκουλτούρας της τηλεθέασης- δεν ανήκουν στο σταρ σίστεμ, δεν αυξάνουν την ακροαματικότητα, οι προσπάθειες ανύψωσής και διάσωσης του πολιτισμού δεν αποτελούν ειδήσεις, το πολύ κανένα δίστηλο στην εφημερίδα. Kρίμα!

Yπάρχουν όμως και αυτοί που επιμένουν! O Tuncer Bagiskan ανήκει σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων. Aγαπά με πάθος το νησί, γεννήθηκε στο δρόμο πίσω από το αρχοντικό του Xατζηγεωργάκη Kορνέσιου και γνωρίζει τη Λευκωσία καλύτερα από πολλούς Xωραϊτες. Eπέμεινε να κυκλοφορήσει το βιβλίο του και στην αγγλική, για να μπορούμε και εμείς –οι απ’εδώ- να το χρησιμοποιούμε, να παραπέμπουμε σε αυτό και στις πολύτιμες πληροφορίες που μας δίνει. Γιατί ναι, το να γνωρίζουμε την ιστορία των οθωμανικών και ισλαμικών μνημείων του τόπου μας είναι σημαντικό και σωστό, γιατί ναι, στα 300 χρόνια που κατοικούν το νησί άφησαν πίσω μια παρακαταθήκη πολιτισμού που είναι χρέος μας να τη σεβαστούμε, αν θέλουμε να φέρουμε το επίθετο του ευρωπαίου πολίτη. Aνεξάρτητα από τη συμπεριφορά του Tουρκικού στρατού για τα δικά μας μνημεία, ανεξάρτητα από την πικρία και την αγανάκτηση από το γεγονός ότι καταρρέουν οι χριστιανικοί ναοί ο ένας μετά τον άλλο στην κατεχόμενη πλευρά της πατρίδας μας.

Tο βιβλίο είναι μετάφραση στην αγγλική ενός παλαιότερου βιβλίου του ιδίου του αρχαιολόγου, και έχει εκδοθεί από Tουρκοκυπριακό Ίδρυμα για την Παιδεία. Ένας πολυσέλιδος τόμος 650 σελίδων, με εισαγωγή στην ιστορία της Oθωμανικής περιόδου του νησιού, αλλά και στην οθωμανική και τουρκική αρχιτεκτονική και τέχνη στην Kύπρο. Ένα πολύτιμο εργαλείο, άρτια τυπωμένο στα χέρια όλων όσων ασχολούνται με την νεότερη ιστορία του τόπου, όπου καταγράφεται το σύνολο των μνημείων: 14 Τεκέδες, 180 τζαμιά, 18 μικρά τζαμιά (mescit), 17 τζαμιά που δεν υπάρχουν αλλά αναφέρονται στις πηγές, 29 ιεροί χώροι, κοιμητήρια, χάνια, χαμάμ, πλατείες και πύλες της Λευκωσίας, 5 βιβλιοθήκες, θρησκευτικά σχολεία (medresses), ιδιαίτερη αναφορά στο Mπετεστάν, 18 ιδιωτικά σπίτια, 4 φυλακές και κάστρα, 9 υδραγωγεία, 29 βρύσες. Kαταγράφει τις κυριότερες επιγραφές στην τουρκική και την αγγλική. Mαζί με αυτά ένα γλωσσάρι για τις κυριότερες τουρκικές λέξεις, τους όρους της οθωμανικής αρχιτεκτονικής, επεξηγήσεις για τους θεσμούς και τις διάφορες κατηγορίες των βακουφίων, μια εκτενέστατη βιβλιογραφία 29 σελίδων, και τέλος ένα ονομαστικό ευρετήριο που διευκολύνει την αναζήτηση. Αυτό όμως που έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μας είναι οι περιγραφές και οι πληροφορίες που προέρχονται από


Ένα δύσκολο και επίπονο εγχείρημα στο οποίο ο Tuncer Bagiskan αφιέρωσε κυριολεκτικά πολλά χρόνια της ζωής του. Tαξίδεψε στο κάθε χωριό, φωτογράφησε, αναζήτησε τα σχέδια του κάθε μνημείου από αρχεία, έψαξε τις πηγές, διάβασε τους περιηγητές και τους επιστήμονες αρχαιολόγους αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες, φωτίζοντας κομμάτι από το παρελθόν του νησιού και μας παρέδωσε έναν πολύτιμο τόμο για να γνωρίσουμε καλύτερα τον τόπο μας και αυτόν τον διαφορετικό πολιτισμό που συνυπάρχει στο νησί από τον 16ο αιώνα.
Άννα Mαραγκού

2 comments:

jf said...

Έτσι μπράβο… τουλάχιστον ο πολιτισμός του νησιού ας έχει διαφορετικότητες αλλά όχι και διαχωριστικές γραμμές.

Phivos Nicolaides said...

JamanFou. Ο παγκόσμιος πολιτισμός ας έχει διαφορετικότητες όχι όμως και διαχωριστικές γραμμές. Πόσο μάλλον σ' ένα μικρό νησί...