Η σταγόνα στο ποτήρι

Του Μιχάλη Κονταράτου

Ο πόνος και ο θυμός για τον χαμό του Αλέξη είναι πολύ μεγάλος. Τι να τις κάνουν, οι γονείς του και τ’ αδέλφια του, τις υποκριτικές δηλώσεις των πολιτικών με το τάχα συντετριμμένο ύφος τους ;

Είμαι και εγώ γονιός, υπήρξα και πατέρας και μάνα των παιδιών μου και ξέρω τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδιά .... και, με κάθε ειλικρίνεια δηλώνω ότι εγώ δεν θα είχα την δύναμή τους. Θα είχα βγει στους δρόμους με την καραμπίνα...

Ο θάνατος αυτού του παιδιού ήταν η σταγόνα που χρειαζόταν το ποτήρι για να ξεχειλίσει, ήταν η σπίθα για την μεγάλη έκρηξη! Το κλήμα ήταν στραβό εξ αρχής βέβαια και αν σκεφθεί κανείς γιατί φτάσαμε ως εδώ, θα πρέπει να πάει αρκετά πίσω.

Χρόνια τώρα η διακυβέρνηση της Ελλάδας είναι ενδο-οικογενειακή υπόθεση τριών κυρίως φατριών : των Παπανδρέων, των Καραμανλήδων και των Μητσοτάκηδων με δύο βραχύβιες παρεμβολές, του Ράλλη και του Σημίτη.

Σε τι διαφέρουν αυτοί από τους μαφιόζους νονούς που βλέπουμε στο σινεμά ; Οι μαφιόζοι, τουλάχιστον, είναι πολύ πιο ειλικρινείς! Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο έλεγχος των ναρκωτικών, του τζόγου και της βιομηχανίας του σεξ χρησιμοποιώντας κάθε μέσον. Καθαρά πράγματα!

Οι Παπανδεροκαραμανλίδομησοτάκηδες (νέα λέξη) όμως, εμφανίζονται σαν σωτήρες του λαού, σαν υποδείγματα ηθικής και πατριωτισμού είναι πολύ λιγότερο αξιόπιστοι και πολύ περισσότερο επικίνδυνοι από όλους μαζί τους αρχηγούς της Ιταλικής Μαφίας !

Εν γνώσει τους περιστοιχίζονται από επιτελεία (συμμορίες ) δουλοπρεπών κωλογλειφτών που λένε μόνον αυτά που θέλουνε να ακούσουν και για αντάλλαγμα έχουν αυτοί και οι παρέες τους, το ελεύθερο να κλέβουν, να βολεύουν, να βολεύονται και λογαριασμό να μην δίνουν.
Σημειωτέον ότι, στην κατακαημένη Ελλάδα, το αξίωμα των πολιτικών και διαφόρων βαρόνων είναι κληρονομικό! Μεταφέρεται από γενιά σε γενιά . Βλέπε Οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη, Βαρβιτσιώτη, Κεφαλογιάννη και άλλοι. Σκέτη Καμόρα! Η μόνη βασική διαφορά είναι ότι την δικιά μας τη μαφία την εκλέγει ο λαός!

Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί διώξαμε τον Βασιλιά. Τουλάχιστον αυτοί δεν συνταξιοδοτούνται. Πεθαίνουν. Σίγουρα θα κόστιζε λιγότερο! Σκοπός, λοιπόν, όλων μαφιόζων μας, είναι να πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι τους σεισμούς, τις φωτιές, κάθε είδους καταστροφή, μίζες από κρατικές προμήθειες και, βεβαίως, να καλύπτουν όλων των ειδών τα σκάνδαλα και τις βρωμιές τους.

Το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ το αντικατέστησε μια πολύ πιο διεφθαρμένη και ανίκανη ΝΔ . Να σου λοιπόν τα χρηματιστήρια, να τα ομόλογα, να οι υποκλοπές, να η Siemens να οι Ζαχόπουλοι, οι Αναστασιάδηδες, οι Ρουσσόπουλοι, τα Βατοπέδια, oι καλόγεροι του κώλου, οι offshore..και η λίστα δεν έχει τέλος!

Όσο για τους ιθαγενείς; Ε, καλά, πιο τους γ..... αυτούς! Ζώα είναι! Κοπάδι!
Πέταξέ τους πολύ ποδόσφαιρο, πολλά θα..., καμιά κρίση με Τουρκία και τους άλλους γείτονες και δεν τρέχει τίποτε! Όλα ξεχνιούνται!

Αλλά και αν ακόμα τύχει και σφίξουν τα πράγματα και ξυπνήσουν τα ζώα και βγουν στους δρόμους και πάλι κανένα πρόβλημα! Οι εφεδρείες τους να ’ναι καλά. Χρόνια τώρα η συνταγή του αποπροσανατολισμού δουλεύει μια χαρά. Πετάμε τους « γνωστούς – αγνώστους » κουκουλοφόρους μέσα σε οποιαδήποτε συγκέντρωση, τα κάνουν όλα μπάχαλο, σπάνε, καινε, κλέβουν και τότε εμφανίζονται τα ΜΑΤ, δέρνουν και συλλαμβάνουν, ποτέ τους «γνωστούς – αγνώστους» μόνον τους άλλους. Τους αγαθιάρηδες!

Η κοινή γνώμη, τα βολεμένα πρόβατα, γυρίζουν κόντρα στους αρχικούς διαδηλωτές, ξεχνούν τα τυχόν δίκαια αιτήματά τους και λενε : «Α, μωρέ ...τα κωλόπαιδα..... Καλά τους κάνουν οι μπάτσοι!».

Αλλά κάπου, αυτή τη φορά, το πράγμα ξέφυγε και χάλασε η μαγιονέζα!
Οι κυβερνητικοί δεινόσαυροι δεν έχουν καταλάβει ότι οι νέοι μας μιλάνε άλλη γλώσσα, κινούνται αστραπιαία με το internet, τα blogs και τα SMS. Τις δηλώσεις των υπουργών και των κυβερνητικών εκπροσωπών περί αναρχικών και πράσιν’ άλογα της έχουνε χεσμένες. Δεν πιστεύει πια κανείς τα επίσημα χείλη.

Δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί «γνωστοί – άγνωστοι» αναρχικοί. Αυτοί είναι και γνωστοί και αριθμητικά λίγοι. Οι πολλοί, είναι αυτοί που ξεφύτρωσαν σε κάθε πόλη της Ελλάδας. Είναι οι πραγματικοί άγνωστοι! Θα βόλευε πάρα πολύ τους κυβερνώντες να τους βάζαμε όλους αυτούς κάτω από την ομπρέλα των αναρχικών ή αντιεξουσιαστών. Αλλά όλοι μας, μέσα μας, ξέρουμε ότι δεν είναι.

Αλλά, ποιοί είναι αυτοί, οι κουκουλοφόροι άγνωστοι ; Από που ξεφύτρωσαν παντού ; Μήπως είναι οι πολιτικά παγιδευμένοι σε ένα σάπιο σύστημα που δεν προσφέρει εναλλακτικές λύσεις ; Έπεσε, ας πούμε, ο Κωστάκης! Ποιος θα έλθει; Ο Γιωργάκης; Και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχουν πια επιλογές. Μήπως είναι το αποτέλεσμα της ανέχειας, της απίθανης διαφθοράς, της προκλητικής αλαζονείας της εξουσίας, της απόλυτης απουσίας κάθε ηθικής ;

Μήπως είναι το αποτέλεσμα της μη ελπίδας αυτών που δεν έχει πια να χάσουν τίποτα, αυτών που δεν έχουν καν την πολυτέλεια του να κάνουν όνειρα ; Αλλά τι όνειρα να κάνεις με 700 €;

Μήπως όμως δεν είναι τίποτε απ ’όλα αυτά και είναι μία προβοκάτσια, μια τιμωρία ενός ασήμαντου πρωθυπουργού μιας ασήμαντης, για την διεθνή σκακιέρα, χώρας που τόλμησε να βγάλει γλώσσα, τόλμησε να κάνει ανοίγματα και να υπογράψει συμφωνίες με μια πρώην υπερδύναμη ; (βλ. Αγωγός Burgas/ Αλεξανδρούπολης, Ρώσικα άρματα μάχης κτλ).

Όλα παίζονται. Όλα είναι πιθανά και τίποτε δεν είναι βέβαιο! Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Αλέξης έφυγε. Ο πόνος της μάνας και του πατέρα του θα είναι πάντα εκεί. Ίσως, αν αυτό γίνει αφορμή για να βγούμε όλοι οι Νεοέλληνες από τον λήθαργό μας, ο Αλέξης να μας έχει προσφέρει, άθελά του, την πιο μεγάλη υπηρεσία.

Μιχάλης Κονταράτος

Για το «Ελλάς το μεγαλείο σου»
Του Μιχάλη Κονταράτου

Θλίβομαι ιδιαίτερα για τις αντιλήψεις του Κου. Ιακώβου Χρίστου.( Πολίτης 11-12-2008, επιστολή με τίτλο «Ελλάς το μεγαλείο σου») Φιλόλογος λεει και τέως Διευθυντής !

Προφανώς διευθυντής σε κοπάδια προβάτων που θα έπρεπε, σίγουρα, να ταιριάζουν απόλυτα στο δικό του ιδανικό καλούπι. Να αποτελούν πειθήνια όργανα του δικού του μικρόκοσμου.

Αλίμονο στο πρόβατο που θα έθετε ερωτήσεις, θα ανέπτυσσε δική του σκέψη ή που θα διαφωνούσε. Μας το είπε πολύ καθαρά στις τελευταίες αράδες του παραληρήματός του! Το παραθέτω αυτούσιο: «Κανονικά δεν θα έπρεπε να ασχολείται κανείς με τέτοιους φερέλπιδες νεαρούς και να σπαταλά μελάνι και φαιά ουσία. Έλα όμως που οι πληγές είναι τόσο πολλές και τις προκαλούν τόσο λίγοι. Τόσο λίγοι κι άλλο τόσο ασύλληπτοι. Και γι' αυτό ασύδοτοι και ξεδιάντροποι. Δε θέλουν, λένε, την εξουσία, το κράτος. Θέλουν την αναρχία, το χάος. Ας κάνουν όμως τον κόπο να ρωτήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους το κράτος: Αυτό τους θέλει; Η χώρα τους τους θέλει; Όλοι οι άλλοι φιλήσυχοι πολίτες τους θέλουν;».

Είσαι φιλήσυχος πολίτης Κε. Χρίστου! Έτσι δεν είναι; Εφ όσον εσένα κάτι δεν σε αγγίζει, δεν ενοχλεί τα κεκτημένα σου, δεν ταράζει την μυωπική σου μικροζωούλα και την βολή σου, όλα βαίνουν καλώς! Ξεχνάς όμως κύριε Χρίστου ότι η ιστορία δεν γράφτηκε ποτέ από «φιλήσυχους πολίτες». Ούτε από βολεμένους και απαθείς πολίτες! Γράφτηκε από λεβέντες που δεν υπολόγιζαν ούτε την βολή τους, ούτε την ζωή τους αλλά μόνον τα πιστεύω τους!

Να είσαι δε σίγουρος ότι οι περισσότεροι δεν θα φόραγαν κουκούλες αν και οι δυνάμεις των ΜΑΤ δεν ξήλωναν τους αριθμούς από τις επωμίδες τους.
Όχι, κύριε Χρίστου δεν επικροτώ την καταστροφή και το πλιάτσικο των περιουσιών των απλών πολιτών. Προσπαθώ να καταλάβω όμως γιατί φτάσαμε ως εκεί.
Ο θάνατος του μικρού Αλέξη ήταν η σπίθα στην υπάρχουσα πυριτιδαποθήκη των σκανδάλων, της κλεψιάς, της αλαζονείας και της ρεμούλας.

Μένω με το στόμα ανοιχτό από μια φράση της επιστολής σου για τον άτυχο μαθητή:
« Λες και τον ξέρανε σε τόσες πόλεις και χωριά. Λες κι ήταν κολλητός τους. Και μη αντέχοντας τον πόνο του χαμού του και σπαράσσοντας στο κλάμα ορμούν αλλόφρονες απάνω σ' όλους και όλα».

Δεν σ’αγγίζει τίποτα; Επειδή δεν τον ήξερες, δεν ήταν κολλητός σου, δε σε νοιάζει; Εσένα σε αφήνει παγερά αδιάφορο; Αυτό ήταν το μόνο που μπορείς να πεις γι αυτό το παιδάκι; Έτσι, κατά την γνώμη σου, θα έπρεπε να αντιδράσει όλος ο κόσμος στην Ελλάδα; Να κάθονται, σαν κι εσένα, στον καναπέ τους, μπρος στην τηλεόραση και να περιμένουν να ακούσουν για το επόμενο θύμα, κάνοντας σχόλια, πίνοντας το ουισκάκι τους και μασώντας κούννες ;

Ντροπή σου ρε! Λυπάμαι τα παιδιά που σίγουρα βλαστήμησαν στα πεφωτισμένα και προοδευτικά χέρια σου κατά την διάρκεια της ακαδημαϊκής σου καριέρας.
Ευτυχώς που είσαι τέως αλλά, δυστυχώς, και οι περισσότεροι νυν τα ίδια και χειρότερα είναι!

Δεν θέλουν μαθητές με κρίση! Θέλουν ήσυχα παπαγαλάκια, τον μισθούλη τους, τα φροντιστήρια τους (!!!???) και τα ριάλια στην πούγγα. Α, ρε κατακαημένη μεταρρύθμιση.....

Μιχάλης Κονταράτος