Στη Γη της Χανι-Ανάν

Φοίβος Νικολαΐδης πνευματικός καυτηριαστής

Του Καθηγητού ΝΙΚΟΛΑΟΥ Χ. ΧΑΡΑΚΑΚΟΥ, καθηγητού Θεολογίας – διδάκτορος Θεολογίας και Φιλοσοφίας

Σε βαθύ προβληματισμό, με φιλοσοφικές προεκτάσεις, μας ωθεί το συγγραφικό έργο του εγκρίτου δημοσιογράφου και συγγραφέως κ. Φοίβου Νικολαΐδη.

Εμείς θα σταθούμε στο ρηξικέλευθο βιβλίο του «Στη Γη της Χανι – Ανάν». Ήδη από τον χιουμοριστικό, πλην όμως άκρως στηλιτευτικό τίτλο, συνειδητοποιούμε την απάτη του Σχεδίου Ανάν, με το οποίον τα άνομα συμφέροντα της αδικίας και της νεοδυναστευτικής καθυποτάξεως των λαών σχεδίαζαν να εμπαίξουν τους Ελληνοκυπρίους. Ανάγουμε σε απόφθεγμα μία επισήμανση του κ. Νικολαΐδη: «Όπως υπάρχουν τα κράτη της Ρωσίας και της Λευκορωσίας που ανήκουν στην Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, με το Σχέδιο Ανάν, τηρουμένων των αναλογιών, θα είχαμε τα κράτη της Κύπρου και της Γερημό-Κυπρου!»

Ο δημοσιογράφος κ. Ιωσήφ Ιωσήφ, που προλογίζει το βιβλίο, παρατηρεί ότι ο συγγραφεύς κατορθώνει «...να δώσει με γλαφυρότητα και επινοητικές ατάκες, όλα όσα λέμε κατ’ ιδίαν και μεταξύ μας για τους πολιτικούς, την πολιτική, το Σχέδιο Ανάν και τους πρωταγωνιστές του Κυπριακού τα τελευταία 30 χρόνια» (σελ. 13).

Ο τίτλος του βιβλίου του κ. Νικολαΐδη παραπέμπει επίσης στον Ντέϊβιντ Χάνι, τον Άγγλο ειδικό αντιπρόσωπο για το Κυπριακό, που μαζί με τον Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε. Κόφι Ανάν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ολοκληρωμένη εκπόνηση του Σχεδίου Ανάν, για υποτιθέμενη συνολική λύση του Κυπριακού.

Ο κ. Νικολαΐδης καυτηριάζει, με εναλλαγές σοβαρότητος και ευθυμίας, τις ευθύνες της ίδιας της ελληνοκυπριακής κοινωνίας, που, αλλοτριωμένη από τον συβαριτικό ευδαιμονισμό και τον ψυχοφθόρο καταναλωτισμό, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει την βαρύτητα των μεγάλων εθνικών ζητημάτων.

Η φιλόλογος κα. Κίκα Ολυμπίου τονίζει ότι «η έμφαση… του βιβλίου, το κυρίως θέμα, αυτό που προπάντων παραθέτει, αναλύει και σχολιάζει, είναι το Σχέδιο Ανάν».

Ο ίδιος ο συγγραφεύς, σε συνέντευξη του στην δημοσιογράφο κα. Μαρία Χ. Χρυσάνθου, αποκαλύπτει ότι «το βιβλίο επιχειρεί να ψέξει το άδικο, όπως αυτό παρουσιάστηκε μέσω ορισμένων προνοιών και «επικοδομητικών ασαφειών» όλα ανάκατα, ατάκτως ερριμμένα, του Σχεδίου Ανάν».

Ο κ. Νικολαΐδης, στα πλαίσια της ενίοτε με ευτράπελο τρόπο καυστικής κριτικής του, χρησιμοποιεί ευρηματικώς το ελληνοκυπριακό γλωσσικό ιδίωμα. Το διαπιστώνομεν ακόμη και στους τίτλους, αλλά και στις ενότητες, των κεφαλαίων του βιβλίου του. Στο Β’ κεφάλαιο «Μακροχρόνιο νταλαβέρι» υποκλινόμεθα στην «Κωλοσυρμαθκιά του Όφεως». Στο Γ’ κεφάλαιο «Αλλού τα κοφινίσματα κι αλλού γεννούν οι ντε Σότες». Αλλά και σε όλο το βιβλίο το στηλιτευτικό ευτράπελο υπογραμμίζει την σοβαρότητα του Κυπριακού.

Ξεχωριστή διάσταση δίνουν στο βιβλίο τα εκφραστικά σκίτσα του κ. Γιώργου Μιτίδη.

Μα οι Αλήθειες, που με τόλμη προβάλλει ο κ. Νικολαΐδης, μας γεννούν βαθύ προβληματισμό και πατριωτικό άγχος. Επισημαίνει ότι «... παρά τα ισχυρά ψηφίσματα και τα πανίσχυρα μηνύματα (προφορικά και γραπτά) στα ράφια μας, δεν ήρθε κανένα καλό χαμπάρι στα συρτάρια μας» (σελ. 49). Ο άκριτος βερμπαλισμός και η αβελτηρία των «Νεοκυπρίων» κατέστησαν τον «νεοκυπριακό» γραικυλισμό εθνική πληγή για την Μεγαλόνησο.

Ο εφησυχασμός αντενδείκτυται. Ο συγγραφεύς με σαφήνεια συμπεραίνει: «χωρίς... νέες ιδέες και οράματα δεν πρόκειται να πάμε πουθενά. Στην ίδια πολιτική μιζέρια θα μείνουμε σταλωμένοι. Κατα-ζητούνται τάχιστα νέες ιδέες...» (σελ. 50).

Αντί αποτελεσμάτων το Κυπριακό αποτελματώνεται σε κομματικές λογικές «...αλλάξαμε καθόλου εμείς;» (σελ. 51). Η αποφασιστικότης υποκαθίσταται από την διαρκή διπλωματική ενδοτικότητα.

Οι διπλωματικές διαβουλεύσεις δεν έχουν αποφέρει τους επιθυμητούς καρπούς. Γι’ αυτό «τα εδάφη... της Κυπριακής Δημοκρατίας εξακολουθούν να κατακρατούνται δια της βίας από τους Αττίλες ελέω Βρετανών» (σελ. 52). Γράμμα κενόν έχουν καταστεί τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.

Πολλοί Νεοκύπριοι σάστισαν με το Σχέδιο Ανάν. Ο κ. Νικολαΐδης παρατηρεί: «Στη δική μας πλευρά, μερικών θεσιθήρων καρεκλοκένταυρων της ρουσφετίας και νεόπλουτων, παρακοιμώμενων της εκάστοτε εξουσίας, μόλις είδαν το πρώτο Σχέδιο, κόπηκαν τα ύπατά τους... αξιώματα. Ξύπνησε μέσα μας τότε ο κινούμενος (όπως την άμμο) πατριωτικός ψυχεδελισμός. Μια ενδιάμεση κατάσταση νηφάλιας και ψύχραιμης εκτίμησης της όλης κατάστασης ήταν κομμάτι δύσκολο, αν όχι αδύνατο να διακρίνει κανείς» (σελ. 59 – 60).
Μια εθνική πολιτική για το Κυπριακό μας χρειάζεται. Ώρα να απαγκιστρωθούμε από τα ιδεολογικοκομματικά νεφελώματα: «Ό, τι και να καταλάβαμε... πολύ αργά το αντιληφθήκαμε. Η εξοικείωση με την πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση στον τόπο μας. Που γίνεται ακόμη δυσκολότερη, όταν συχνά αεροβατούμε και πολλές φορές ακροβατούμε» (σελ. 61).

Τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών μένουν γράμμα κενόν. Διότι «... ο Ο.Η.Ε. αντί να κανοναρχεί υπέρ του δικαίου και να είναι το ιερό της διεθνούς νομιμότητας, πάει να μετατραπεί σε τέμενος δικαίωσης κάθε είδους διεθνούς παρανομίας και παρατυπίας» (σελ. 73). Η Κύπρος μαστίζεται από την αδικία.

Η Κύπρος θα έχανε κάθε αξιοπρέπεια εάν συμβιβαζόταν με το Σχέδιο Ανάν, Άλλωστε «το Σχέδιο Ανάν ήταν τόσο πονηρά δομημένο, που χρειαζόντουσαν ασυνήθιστα μυαλά για να καταλάβουν το γενετικό του κώδικα». (σελ. 79). Με αυτό το Σχέδιο η Κύπρος θα καθίστατο προτεκτοράτο υπόπτων κύκλων. Όμως «... οι συντάκτες τέτοιων αλλοπρόσαλλων κειμένων είναι εκπρόσωποι αυτού του ίδιου του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών!» (σελ. 86). Ο Ο.Η.Ε. έχει αποτύχει στην αποστολή του να απονέμει το δίκαιο και να επικυρώνει εμπράκτως την ειρήνη. Έχει χρεοκοπήσει όπως η προκάτοχός του Κ.Τ.Ε.

Το Σχέδιο Ανάν θα διχοτομούσε αμετακλήτως την Μεγαλόνησο. Ως εκ τούτου «αναλύοντας κανείς προσεκτικά το δικέφαλο, σιαμαίο κράτος, ανακαλύπτει ότι ήταν διασταύρωση λύκου και αγρινού κατόπιν βιασμού – με υπερίσχυση στα βόρεια άκρα του λύκου» (σελ. 90). Κατ’ ουσίαν καθιστούσε την Κύπρο επαρχία της Τουρκίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι «... διατηρούταν ανέπαφο, αλλά και ενισχυόταν το άκρως επικίνδυνο δικαίωμα μονομερούς επέμβασης της Τουρκίας, ακόμα και για τη συνταγματική τάξη του Τ/Κ κρατιδίούυ (σελ. 95). Το Σχέδιο Ανάν δόξαζε την τουρκική δολιότητα. Ο συγγραφεύς μας φανερώνει την έκταση της επικινδυνότητος: «Αν κάποιος έδινε και κανένα μπάτσο σε Τουρκοκύπριο, οι μπάτσοι της Τουρκιάς θα μπορούσαν άνετα με το πρόσχημα αυτό να μας μπατσίσουν για καλά. Μη ξεχνάμε και τις προβοκατόρικες καταστάσεις…. στη χώρα των προβάτων» (σελ. 96). Η Τουρκία εποφθαλμιά όλη την Μεγαλόνησο. Το Σχέδιο Ανάν θα την καθιστούσε κυρίαρχη δύναμη κατοχής: «... με τις νέες διευθετήσεις, η Τουρκία θα εξακολουθούσε να ήταν ένας «καλός» (το καλό της το καλάθι) γείτονας, ο οποίος θα μπορούσε άνετα να πηδά και να ρέσσει το φράκτη του γείτονά της, όποτε θα της ερχόταν η όρεξη. Και επειδή ο φράκτης μας ήταν αρκετά μικρός, θα ήταν και πολύ εύκολο το πήδημα» (αυτόθι).

Ο κ. Νικολαΐδης μας μεταλαμπαδεύει τη δίκαιη αγανάκτησή του για τον «νεοκυπριακό» αρχοντοχωριατισμό τον υπεράγαν επιζήμιο για το Κυπριακό.

Δρ Νικόλαος Χ. Χαρακάκος
Καθηγητής Θεολογίας
Αθήνα