Γράφει ο Δρ Ανδρέας Σοφόκλης
Ο Σεβασμός στην Ορθοδοξία και στον Ελληνισμό είναι ο υπέρτατος θαυμασμός αλλά και η υπέρτατη αγάπη και εκτίμηση που νιώθουμε για ανθρώπους που διαδραματίζουν ή/και διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.
Ποιος ισχυρίζεται ή ποιος τολμά να δηλώσει ότι η αγάπη
και ο σεβασμός έχουν εξαλειφθεί από τους ανθρώπους!
Το αίσθημα αυτό κυριαρχεί τις στιγμές της δράσης, των
έργων. Είναι καταγεγραμμένο, με ισχυρά παραδείγματα στον Όμηρο, στην Παλαιά
Διαθήκη, στους βίους των Αγίων, στις θυσίες των ηρώων μας, στις ζωές
εκατομμυρίων ανθρώπων.
Φτάνει, όμως, στο αποκορύφωμα, όταν η θλίψη έρχεται, όταν τα δάκρυα δύσκολα κρύβονται. Όταν βλέπουμε σημαντικά πρόσωπα για εμάς να φθείρονται από το πέρασμα του πανδαμάτορος χρόνου. Όταν τα χρόνια της ζωής, των κόπων, των μόχθων, της χαράς, της λύπης, της ευτυχίας, έχουν αυξηθεί. Όταν τα πρόσωπα που στάθηκαν δίπλα μας, κοινώς γερνούν, όταν κτυπούν, αφού η ικανότητα, η δεξιότητα, προσοχής, αυτοσυγκέντρωσης, αυτοκυριαρχίας, μειώνονται αισθητά, έως και εξαλείφονται.
Συνέπεια αυτών είναι ένα κτύπημα, ένα τραύμα, μία ασθένεια,
οπότε επέρχεται η καθήλωση για άγνωστο χρονικό διάστημα. Η ανάγκη βοήθειας από
άλλους είναι επιβεβλημένη ανάγκη. Τότε η βαθιά αγάπη, ο σεβασμός αυξάνονται,
γιατί απλά αυτές τις ώρες συνειδητοποιούν οι νεότεροι τι είχαν και τι χάνουν.
Οι διάλογοι ελαχιστοποιούνται, τα λόγια είναι λίγα και φτωχά, για να εκφράσουν τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη. Η θλίψη πρέπει να μένει εντός και εκτός να βγαίνει μόνο το χαμόγελο της ψυχής. Αυτό κρατά, σε τέτοιες δύσκολες έως τραγικές στιγμές, τα πρόσωπα που για πάνω από μισό αιώνα χρονικά, τα πρόσωπα που για κάποιο μικρό αλλά ουσιαστικό και καθοριστικό χρονικό διάστημα μας συμπαραστέκονταν ψυχικώς, μας συμβούλευαν, μας καθοδηγούσαν, ας μου επιτραπεί ο όρος, ήταν φύλακες και προστάτες μας, ως άλλοι Άγγελοι επί της Γης.
No comments:
Post a Comment