ΑΟΖ-Θαλάσσιες Ζώνες: Οι χάρτες που αποδεικνύουν ότι ο Ερντογάν λέει ανοησίες

Από Militaire News

Γράφει ο Σγος ε.α. Κων/νος Λιούτας

πρόεδρος  Σ.Α/ΣΤΥΑ-Παράρτημα Λάρισας

Η Marine Regions είναι μια παγκόσμια βάση γεωγραφικών δεδομένων και διευθύνεται από το Φλαμανδικό Θαλάσσιο Ινστιτούτο που εδρεύει στο Βέλγιο. Στις 18-11-2019 εκδόθηκε η 11^η αναθεωρημένη έκδοση με τους χάρτες οι οποίοι περιλαμβάνουν τα Χωρικά Ύδατα, τη Συνορεύουσα Ζώνη, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, τα Εσωτερικά και Αρχιπελαγικά Ύδατα όλων των κρατών σε παγκόσμιο επίπεδο.

Για την εκπόνηση των χαρτών έχουν ληφθεί υπόψη όλα τα δεδομένα, όπως το διεθνές δίκαιο, οι συνθήκες και οι συμφωνίες μεταξύ των κρατών, η μεμονωμένη αλληλογραφία των κρατών με διεθνείς οργανισμούς και ιδιαίτερα με τον ΟΗΕ, όλες οι αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου, η επιστημονική βιβλιογραφία και κάθε άλλη πηγή που συμβάλλει στην ακριβή οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων και ζωνών. 

Στους χρήστες των δεδομένων του Marine Regions περιλαμβάνεται ένας μεγάλος αριθμός ιδιωτών, επιστημονικών φορέων, κυβερνητικών υπηρεσιών και μη κυβερνητικών οργανώσεων.

Στους χάρτες απεικονίζονται με απόλυτη σαφήνεια τα δικαιώματα της χώρας μας στη θάλασσα καθώς και τα δικαιώματα όλων των γειτονικών χωρών.

Ο χάρτης με τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας περιλαμβάνει 12 ν.μ., όπως προβλέπεται από το διεθνές δίκαιο, ενώ η χώρα μας είναι η μόνη στον κόσμο η οποία έχει ορίσει τα χωρικά της ύδατα στα 6 ν.μ.

Σχετικά με την Ελληνική ΑΟΖ ο χάρτης περιλαμβάνει όλες τις θαλάσσιες ζώνες που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο δικαιούνται να έχουν τα νησιά.

Μετά την παράνομη συμφωνία μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας στις 28-11-2019, η οποία παραγνωρίζει κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ακολούθησε επιστολή της Λιβύης στον ΟΗΕ, με ημερομηνία 27-12-2019, στην οποία κατηγορεί την Ελλάδα ότι δήθεν αγνόησε εντελώς τα δικαιώματα της Λιβύης και σύναψε συμφωνίες, εκμεταλλευόμενη τις περιφερειακές εντάσεις, για να επιβάλει de facto μονοπώλιο στην παραγωγή, υγροποίηση και μεταφορά αερίου.

Παράλληλα στην επιστολή προβάλλεται έντονα, ως επιχείρημα, η αναφορά στη θεσμοθέτηση από τη Λιβύη προστατευόμενης αλιευτικής ζώνης. Συγκεκριμένα αναφέρεται, «Επιπλέον, η κυβέρνηση της Λιβύης έχει προηγουμένως καθορίσει αλιευτική προστατευόμενη ζώνη στη Μεσόγειο Θάλασσα, σύμφωνα με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου αριθ. 37 του A.J. 1373 (2005) κηρύσσοντας μια λιβυκή προστατευόμενη ζώνη αλιείας στη Μεσόγειο Θάλασσα. Η δήλωση διευκρινίζει ότι η περιοχή που βρίσκεται βορείως των υδάτων της Λιβύης, επεκτείνεται από την ακτή σε απόσταση 62 των ναυτικών μιλίων, που υπολογίζεται από τη γραμμή των θαλάσσιων εδαφών και είναι αλιευτική ζώνη που υπόκειται στην κυριαρχία και δικαιοδοσία της Λιβύης. Η δήλωση αυτή, που περιείχε όλες τις προαναφερθείσες αποφάσεις, απεστάλη στον Γενικό Γραμματέα με επιστολή της 29ης Μαρτίου 2005 του επιτετραμμένου της Μόνιμης Αποστολής της Λιβύης προς τα Ηνωμένα Έθνη που κυκλοφόρησε ως έγγραφο της Γενικής Συνέλευσης την 1η Απριλίου 2005 στο σημείο 76 (β) του πρώτου καταλόγου (Α/60/68) της ημερήσιας διάταξης».

Στην ΑΟΖ, σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας, άρθρο 56, παρ.1α,  το παράκτιο κράτος έχει, μεταξύ άλλων,  κυριαρχικά δικαιώματα που αποσκοπούν στην εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, των υπερκειμένων του βυθού της θάλασσας υδάτων, του βυθού της θάλασσας και του υπεδάφους αυτού.

Είναι προφανές ότι σε περίπτωση που το παράκτιο κράτος, όπως η Λιβύη το 2005, επιλέγει να διεκδικήσει μόνο κυριαρχικά δικαιώματα με σκοπό την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, τη διατήρηση και τη διαχείριση των αλιευτικών πόρων, και όχι κάποιο από τα άλλα δικαιώματα που διατίθενται υπό το καθεστώς της ΑΟΖ, η ζώνη τείνει να αναφέρεται ως αποκλειστική αλιευτική ζώνη.

Πράγματι, όπως αναφέρεται παραπάνω, το 2005 η Λιβύη καθιέρωσε αλιευτική ζώνη πλάτους 62 ΝΜ (General People’s Committee Decision No. 37 of 24 February 2005). Η ζώνη αυτή όμως ταυτίζεται σχεδόν απόλυτα με την ΑΟΖ της Λιβύης, όπως απεικονίζεται στο χάρτη του Marine Regions. Για την οριοθέτησή της, ελήφθη υπόψη η Κρήτη και η νήσος Γαύδος χαράσσοντας το βόρειο σύνορο της ζώνης με βάση τη μέση γραμμή.  Η χάραξη της συγκεκριμένης αλιευτικής ζώνης αποδεικνύει ότι έγινε με βάση το διεθνές δίκαιο και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα νόμιμα δικαιώματα της Ελλάδας. Ταυτίζεται δε με τα δικαιώματα  της Λιβύης σε ΑΟΖ, όπως αυτή απεικονίζεται στο χάρτη του Marine Regions, στην οποία βέβαια δεν περιλαμβάνονται τα σημεία Α και Β που,  εκ των υστέρων, αυθαίρετα και παράνομα οριοθέτησε με την Τουρκία.

Στη συνέχεια της επιστολής αναφέρεται ότι η Λιβύη,  αναγνωρίζει το δικαίωμα σε οποιοδήποτε κράτος ισχυρίζεται ότι το μνημόνιο αυτό παραβιάζει τα εθνικά του σύνορα να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο. Επισημαίνει ότι η Λιβύη έχει παράδοση συμμόρφωσης με τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου καθώς σύμφωνα μ’ αυτές οριοθετήθηκε η υφαλοκρηπίδα της Λιβύης με τη Μάλτα και την Τυνησία.

Η επικείμενη δημοσιοποίηση της συμφωνίας Λιβύης-Τουρκίας από τον ΟΗΕ είναι μια, τυπική, υποχρεωτική διαδικασία της γραμματείας, σύμφωνα με τους κανονισμούς, και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει επικύρωση και αποδοχή του περιεχομένου του εγγράφου. Η συμφωνία δεν εμποδίζει τις θιγόμενες χώρες και στην προκειμένη περίπτωση την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο να προβούν σε πολιτικές και νομικές αξιώσεις προκειμένου να διαφυλάξουν και να υπερασπίσουν τα κυριαρχικά δικαιώματά τους στην ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα τα οποία απορρέουν από το διεθνές δίκαιο.

Η Τουρκία επικαλείται το άρθρο 102 του καταστατικού χάρτη των ΗΕ για την υποχρεωτική δημοσιοποίηση της συμφωνίας. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ο μοναδικός σκοπός του άρθρου 102 είναι η αποφυγή της μυστικής διπλωματίας η οποία εξασφαλίζεται με τη δημοσιοποίηση όλων των συνθηκών και των διεθνών συμφωνιών. Επιπρόσθετα η παρ 2 του άρθρου 102 προβλέπει κυρώσεις για τη μη εκπλήρωση της υποχρεωτικής καταχώρησης των συνθηκών στον ΟΗΕ. Η κύρωση προβλέπει ότι κανένα συμβαλλόμενο μέρος σε μια συνθήκη ή σε μια διεθνή συμφωνία, η οποία δεν έχει καταχωριστεί, δεν μπορεί να επικαλεστεί αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία ενώπιον οποιουδήποτε οργάνου των Ηνωμένων Εθνών, κατά συνέπεια και του διεθνούς δικαστηρίου.

Το διεθνές δίκαιο προβλέπει ότι δεν μπορούν να συναφθούν συμφωνίες οριοθέτησης χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων εάν κάποιο από τα συμβαλλόμενα κράτη βρίσκεται σε πόλεμο, εσωτερική ένοπλη σύγκρουση ή αντιμετωπίζει εξαιρετικές εσωτερικές συνθήκες, εξαιρέσει των φυσικών καταστροφών.

Καθώς είναι πασίδηλο, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι η γραμμή που οριοθετήθηκε μεταξύ Λιβύης και Τουρκίας είναι παράνομη και παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα για την καταδίκη και ακύρωση της συμφωνίας.  Ακόμα και μια μονομερή καταδικαστική απόφαση εις βάρος της Λιβύης θα θέσει αυτόματα στο περιθώριο και θα διαλύσει όλο το αφήγημα της Τουρκίας για την ΑΟΖ στη Μεσόγειο. 

Οι... γλάστρες (στην ΤV) ποτίζονται εύκολα

Σοφία Μύτιλη Facebook

Ταξίδι εντός, Ανδρέα Ονουφρίου

Του Φοίβου Νικολαΐδη

  Α’ Βραβείο στο διαγωνισμό νουβέλας 2004, 

από το «Καφενείο των Ιδεών» στην Ελλάδα.

Ο γνωστός, καταξιωμένος και βραβευμένος συγγραφέας Ανδρέας Ονουφρίου, μας χάρισε ακόμη ένα ξεχωριστό του έργο. «Ταξίδι εντός» είναι ο τίτλος της νέας του νουβέλας, που πήρε το Α’ Βραβείο στο διαγωνισμό νουβέλας 2004, από το «Καφενείο των Ιδεών» στην Ελλάδα. Ένα καλογραμμένο μικρό βιβλιαράκι με μεγάλη όμως συγγραφική αξία. Ακάματος και αδάμαστος επιμένει να μας ταρακουνά με τις πρωτότυπες και διδακτικές του ιστορίες.

Ικανός και ταλαντούχος μα προπάντων καλλιεργημένος και φωτισμένος, πορεύεται με το σαγηνευτικό γραπτό του λόγο και το σπάνιο ήθος του με περισσή αξιοπρέπεια.  Μέσα σε κάθε ιστορία που πλάθει κρύβονται αρχές, ιδανικά και αξίες που τις τιμά και προβάλλει με ένα τρόπο ολότελα δικό του.

Η εξαιρετική εκφραστική συμπεριφορά της γλώσσας που χρησιμοποιεί με τόση άνεση, η ζωντανή αφήγηση με το δραματικό τρόπο που παρουσιάζεται και η ανέλπιστη εξέλιξη, καθηλώνει τον αναγνώστη, ώστε να το διαβάσει μονορούφι.

Σκιαγραφεί με επιτυχία το σκοτάδι της ανείπωτης απανθρωπιάς από τη μια με το αναφυόμενο φως της ελπίδας από την άλλη.  Το βιβλίο του Ανδρέα Ονουφρίου, μας θυμίζει έντονα το πρόσωπο του Ιανού με τις δύο όψεις, του καλού και του κακού. Την τραγικότητα της αιώνιας αυτής πάλης που εκδηλώνεται ασταμάτητα στη ζωή.

Μια ακόμη υπέροχη ιστορία ζωής με φιλοσοφικές αναζητήσεις, διδάγματα και μηνύματα, κεντημένη στον όμορφο συγγραφικό καμβά του ταλαντούχου Ανδρέα Ονουφρίου. Συμπυκνωμένη σε 84 σελίδες γραμμένη με μαεστρία, δυνατές λέξεις που ζωντανεύουν χαρακτήρες και ανθρώπινες συμπεριφορές.

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί λες και βγαίνει μέσα από τα εσώψυχα του, σαν απελπισμένη κραυγή διαμαρτυρίας για το άδικο, που τόσο πολεμά.

Με σταθερό προσανατολισμό, καθαρή ματιά και ξεκάθαρη σκέψη καταγράφει τα δρώμενα του ήρωα, σ’ ένα τραυματικό «ταξίδι εντός», όπου την τραγωδία ακολουθεί η λύτρωση.

Η αλληγορική συνεχής πάλη μεταξύ καλού και κακού κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας. Ήρωας της ιστορίας ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, εξιστορεί τη ζωή του με τα δύσκολα παιδικά χρόνια της ανεμελιάς, που του κλόνισαν όμως την εμπιστοσύνη στους άλλους και την έλλειψη αγάπης και αλληλοσεβασμού.

Η προδομένη νεανική αθωότητα γίνεται βίωμα σκληρής πραγματικότητας από μια άσχημη ζωή. Η παιδική ψυχή σημαδεύεται σκληρά και μένει χαραγμένη για πάντα μέσα του.

Ο δεύτερος σημαντικός σταθμός, ορόσημο της ζωής του ο έρωτας και η ανεκπλήρωτη οικογένεια για ένα γιό, τον κουβαλά ως βαρίδι συνέχεια. Παγιδευμένος στα πάθη της ψυχής, σ’ ένα χαμένο δρόμο γεμάτο αδιέξοδα, σκέφτεται την αυτοκτονία.

Αναπολεί το πέρασμα του από τη ζωή σε ξενοδοχεία και πανδοχεία που τα είχε φάει με το κουτάλι σε εφήμερες σχέσεις, πρόσκαιρους έρωτες και ακολασίες.

Με απλή γραφή, κατανοητή και αυθεντική ο Ανδρέας Ονουφρίου αφηγείται με έξυπνο τρόπο, τα σκληρά βιώματα του πρωταγωνιστή. Με πολλή συναίσθημα ο περιγραφικός του λόγος του είναι πηγαίος και δυνατός. Σε κρατεί σε εγρήγορση και συνεχές ενδιαφέρον.

Αφήνοντας τον πρωταγωνιστή να εξιστορεί μέσα από τους διαλόγους τα δικά του βιώματα, αναδύονται δυνατά συναισθήματα, λύπης, πικρίας και αγανάκτησης, αλλά, στο τέλος και ελπίδας.

Πολλά μηνύματα για τη ζωή και τις δυσκολίες της, που όμως έχουν και το όφελος τους, γιατί παρά τις πικρίες  που στιγματίζουν την ψυχή μας, γίνονται αιτία να γιγαντώνουν τη θέληση, να μας κάνουν πιο δυνατούς, πιο σοφούς και πιο στοχευμένους προς το καλύτερο.

Δεν είναι εύκολο να βιώνεις τη φτώχια, τη μιζέρια, την εγκατάλειψη, την εκμετάλλευση, την απόρριψη, τον εξευτελισμό και την ταπείνωση και στο τέλος, να καταφέρεις να τα ανατρέψεις όλα.

Οι χαρακτήρες είναι στα όρια του εφικτού και της καθημερινότητας,  απόλυτα αληθοφανείς. Γι’ αυτό και αυτά που περιγράφουν ως δρώμενα και εμπειρίες είναι απόλυτα κατανοητά, λες και τα ζει ο αναγνώστης ταυτόχρονα με τον ήρωα. Ακόμη ένα πλεονέκτημα για τη γραφίδα του Ανδρέα Ονουφρίου.

Αφετηρία είναι το γραφικό ξενοδοχείο-ησυχαστήριο όπως το αποκαλούσε- ο ήρωας όπου ερχότανε συχνά τον καιρό της απαστράπτουσας νιότης του, για να ξεφύγει της καθημερινότητας, πάντα με ένα εφήμερο έρωτα. Γεμάτος πια απόγνωση, με άδεια ψυχή, απελπισμένος για τα μεγάλα αδιέξοδα της ζωής του.

Με μια εξαιρετικά μοναδική λογοτεχνική ικανότητα καταγράφει με τον πιο ωραίο τρόπο την πεμπτουσία της φιλοσοφικής του στάσης στη ζωή: «Ποια απελπισία είναι πιο μεγάλη από το ν’ αφήσεις ένα ολάκερο ποτάμι να γλιστρήσει μέσα από τα δάκτυλα σου για να χορτάσουνε όλοι οι άλλοι τη δίψα τους και συ να μην αφήσεις μια στάλα να σου βρέξει τα ξεραμένα σου χείλη. Είναι το παν να δίνεις, να μην παίρνεις όμως ούτε ένα βλέμμα συμπόνιας είναι απάνθρωπο! Ν’ αγαπάς είναι θείον, να μην αγαπιέσαι ανθρώπινο. Μένεις όμως διψασμένος και ανεκπλήρωτος, όσες ηδονές κι αν σου χαρίσει η ζωή».

-Ένα ποτάμι η καρδιά του, ξοδεύτηκε άδικα για τους άλλους, χωρίς αυτός να πιεί λίγο νερό.

-Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια συνεχής έντονη ζωή στα καλούπια της καλοπέρασης και ηδονής, όχι όμως της ζεστασιάς, της αληθινής αγάπης.

-Εφήμερες αγάπες και δεσμοί πλημμυρισμένες στα γρανάζια της κυνικής καλοπέρασης χωρίς περιεχόμενο και ουσία.

Και τώρα σαν κάποιος να του αποζητά το υπόλοιπο του λογαριασμού αυτού. Ποτέ όμως προηγουμένως δεν είχε κάνει υπολογισμούς και δεν γνώριζε από ‘συναισθηματικές’ λογιστικές πράξεις. Τα περιουσιακά του στοιχεία στον ισολογισμό της ζωής του, ήσαν συνέχεια στην πλευρά του παθητικού.

Ο Ανδρέας Ονουφρίου μας δείχνει για μια ακόμη φορά τη σταθερή ευαισθησία του, αλλά και την αγάπη του για τη ζωή και τις αξίες της. Οι υπέροχοι διάλογοι που σμιλεύει με μαεστρία στους ήρωες της ιστορίας του, με μια πόρνη με τα ιερά και τα όσια της κι ένα ναρκομανή νέο είναι διδακτικοί γεμάτοι αγάπη για τη ζωή, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις.

Λέει κάπου ο ήρωας της ιστορίας: «Η απόλαυση πρέπει να δίνεται από την αγάπη διαφορετικά είναι λάσπη πασπαλισμένη με ζάχαρη». Και σε ένα άλλο διάλογο με το νεαρό ναρκομανή, ένα παιδί στο σκλαβοπάζαρο του θανάτου να κυνηγάει μια σκιά, μιαν ουτοπία, ένα τίποτα, να του λέει δεικτικά: «Εγώ δεν μαζεύω χρυσάφι» όπως εσένα. Κι αυτός του απαντά: Εσύ «Κυνηγάς μια χίμαιρα και είναι τα ίδιο».

Η γραφίδα του Ανδρέα Ονουφρίου όταν καταπιάνεται με την κοινωνική συμπεριφορά είναι αδυσώπητη! Γράφει για παράδειγμα: «Η αγάπη και η φιλαυτία μοιάζουν σαν τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, το άλλο δύει». Τι πιο ωραίο παράδειγμα θα μπορούσε, να δώσει κανείς μέσα από τα λόγια των ηρώων του;

Ο ήρωας που έφτασε στην άβυσσο από άλλο δρόμο, ψάχνει να βρει τα χαμένα του κομμάτια που σκόρπισαν στο ναυάγιο της ζωής. Τον χαμένο παράδεισο που τον πρόσφερε στους άλλους και δεν έμεινε απολύτως τίποτα για τον ίδιο. Αναζητά εναγωνίως το φως μέσα στο σκοτάδι που κλείστηκε.

Τώρα όμως στην άκρατη απελπισία του από τα ανεκπλήρωτα όνειρα, οι εικόνες τρέχουν μπροστά του σαν κινηματογραφική ταινία. Αναλογίζεται τα μάτια της θείας Φιλίτσας με τη ζεστή αγκαλιά και την αληθινή της αγάπη. Τη  ζωή του όλη που ήταν ένας φιλόξενος ανοιχτός κήπος για όλους. Όποιος περνούσε έκοβα λουλούδια για πάρτη του, αλλά τίποτα για τον ίδιο.

Μέσα από τους προβληματισμούς αυτών των σχέσεων, μέσα από τη συσσωρευμένη γνώση και εμπειρία φαίνεται ότι τα δυνατά φωτεινά σημεία της ζωής τους, τα πυρπολεί πια το άσβεστο φως που τρεμοπαίζει κρυμμένο στην ψυχή τους. Με εμπειρία και σοφία πια οι επιλογές είναι απόλυτες και πολύ πιο εύκολες.

Είναι σαν να διαβάζεις ένα παραμύθι για νέους και μεγάλους, που προσπαθεί, να μας δείξει νέους δρόμους, ν’ ανοίξει παράθυρα με φως.  Όλη η ιστορία αρχίζει με την αγάπη της θείας και τη δική της προδομένη αγάπη από τον άνδρα της. Γιατί η αληθινή αγάπη εξασφαλίζει τρυφερότητα, εμπιστοσύνη, μοίρασμα και ισορροπία στη ζωή. Ενώ η ψεύτικη αγάπη είναι προδοσία, μια υποκρισία, ένα βάσανο της ψυχής.

Το τέλος της ιστορίας μας εξασφαλίζει ανέλπιστη εξέλιξη με ψυχική ανάταση που ανοίγει πόρτες για αρμονία στη ζωή. Η απληστία, ο ανθρώπινος πόνος, η αδικία, που επιζητούν επούλωση βρίσκουν τη θέση τους μέσα στην ιστορία του Ονουφρίου, όπου στο τέλος κυριαρχεί η καλοσύνη και η ελπίδα.

Ο ώριμος πια από τη ζωή ήρωας, ξέρει πολύ καλά τι αποζητά. Ένα γιό! Και το βρίσκει στα μάτια του νεαρού ναρκομανή, που αγωνιωδώς ψάχνει κι αυτός ένα στιβαρό στήριγμα.

Φοίβος Νικολαΐδης

Ο Ανδρέας Ονουφρίου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο και από πολύ μικρός ασχολήθηκε με την πεζογραφία. Αποφοίτησε από το Εμπορικό Λύκειο Αμμοχώστου και εργάστηκε στο Συμβούλιο Υδρεύσεως Αμμοχώστου. Σήμερα είναι πρόσφυγας στην ίδια του την πατρίδα και ζει με τη σύζυγο του Ντίνα στο συνοικισμό Κολοσσίου, στη Λεμεσό.

Κείμενα του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά της Κύπρου, της Ελλάδας και του εξωτερικού. Διηγήματα του μεταδόθηκαν από την Κυπριακή και Ελληνική ραδιοφωνία. Έχουν μεταφραστεί και ανθολογηθεί μέσω του Pen Club στα αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, ουγγρικά, στα κινέζικα και στα γαλλικά. Επίσης ανθολογήθηκαν σε ελληνικές εκδόσεις στη σχολική Θεματοθήκη του Δ. Γιάκου και στο Κυπριακό Ανθολόγιο για το δημοτικό.

Βραβεύτηκε με το Α΄ και Β ΄ Βραβείο σε σχετικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Κύπρο, την Ελλάδα και το εξωτερικό και συγκεκριμένα σε διαγωνισμούς του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ηπειρωτικής Εστίας, του Ελληνικού Ινστιτούτου Λονδίνου, του Συνδέσμου Φιλίας Θεσσαλονίκης-Κύπρου κ.ά.

Υπήρξε για αρκετά χρόνια συνεργάτης του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Ελλάδας και άλλων πνευματικών σωματείων της Κύπρου. Επί δημαρχίας Γ. Σκορδή, τιμήθηκε από το Δήμο Αμμοχώστου. Τιμήθηκε ακόμη κι από την Πνευματική Ολυμπιάδα.

Ο εκλεκτός πεζογράφος Αντρέας Ονούφριου έχει δώσει αξιόλογο έργο εμπνευσμένο από τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Διηγηματογραφία του για τον Αγώνα απαντάται στο βιβλίο «Κραυγές του κόσμου».

Ανδρέας Ονουφρίου, ΣυγγραφέαςΈνας εκλεκτός πνευματικός άνθρωπος 

Έργα του Ανδρέα Ονουφρίου

• Προθάλαμοι, Διηγήματα Λευκωσία 1972
• Οι ώρες του χαμού, Νουβέλα – χρονικό εκδόσεις Ιωλκός, Αθήνα 1975 ( Έπαινος στα Κρατικά βραβεία Λογοτεχνίας Κύπρου )
• Κραυγές στ’ αυτιά του κόσμου, διηγήματα, Λευκωσία 1977 ( Έπαινος στα Κρατικά βραβεία Λογοτεχνίας Κύπρου )
• Του 35ου παράλληλου, Διηγήματα – Νουβέλα, Λεμεσός 1983
• Διπλές Σελίδες, Διηγήματα – Νουβέλα, Λεμεσός 1987
• Η Γη που μας γέννησε, Ιστορικό μυθιστόρημα, Εκδόσεις Επιφανίου, 1989, δεύτερη έκδοση  2007
• Της Γης και της Φωτιάς, Διηγήματα, Λευκωσία 1996
• Το Σωσίβιο, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Επιφανίου, Λευκωσία 2006
• Η καρδιά της Λύκαινας, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Επιφανίου, 2009
• Βάζο με Αγκάθια, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Επιφανίου, 2010
• Η Μάντρα, Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πάργα, 2012 Βραβείο «Μάρκος Αυγέρης» από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, 2014
• Ταξίδι Εντός, Νουβέλα, Εκδόσεις Πάργα, 2016  Α’ Βραβείο στο διαγωνισμό νουβέλας 2004, από το «Καφενείο των Ιδεών» στην Ελλάδα. 

Μια φιλοσοφική συζήτηση με τον Στέλιο Ράμφο

Μάκης Προβατάς
Συνέντευξη με τον Στέλιο Ράμφο με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Η αιωνιότητα και ο χρόνος – Πλωτίνου, ΙΙΙ 7 (45)» από τις εκδόσεις Αρμός.

Ζούμε σε μια κοινωνία, σε μια κουλτούρα, η οποία έχει ένα σχέδιο: 

να μην αλλάζει αλλά να μεταμφιέζεται.

Με τον φιλόσοφο κύριο Στέλιο Ράμφο συναντηθήκαμε στο σπίτι του με σκοπό να συζητήσουμε για το τελευταίο του εξαιρετικό βιβλίο «Η αιωνιότητα και ο χρόνος – Πλωτίνου, ΙΙΙ 7 (45)» (εκδόσεις Αρμός). Αυτή ήταν η ειλικρινής πρόθεσή μου. Όμως όταν συναντάς τον συγκεκριμένο άνθρωπο, πώς γίνεται να μείνεις σε ένα θέμα; Θέλεις να εκμεταλλευτείς τον χρόνο και να συζητήσεις μαζί του όσα πιο πολλά χωράνε στην αιωνιότητα μίας συνάντησης...

Θέλω να σας πω ότι διάβασα το βιβλίο σας «Η αιωνιότητα και ο χρόνος», και ξέροντας για το καινούργιο βιβλίο σας που έρχεται των 600 σελίδων με τίτλο «Η Ελλάδα των ονείρων», μου φάνηκε σαν ένας πλήρης πρόλογος.

Έχει κάτι συναρπαστικό υποδορίως, με την έννοια ότι μας προετοιμάζει για τη μεγάλη μας ασθένεια η οποία είναι ότι δεν έχουμε παρόν. Μόνο όταν έχεις παρόν αλλάζεις, και εμείς ζούμε σε μια κοινωνία, σε μια κουλτούρα, η οποία έχει ένα σχέδιο: να μην αλλάζει αλλά να μεταμφιέζεται. Και οι διάφορες μεταμφιέσεις που λέγονται ΣΥ.ΡΙΖ.Α και δεν ξέρω τι άλλο, είναι επί τα χείρω, όπως διαπιστώσαμε την τελευταία πενταετία. Ενώ στο μυαλό μας έχουμε τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη και τον Καραμανλή, από πίσω υπάρχουν κουβάρια αιώνων, τα οποία δεν έχουμε αγγίξει καθόλου, τα έχουμε αφήσει απείραχτα. Ο λόγος για τον οποίον έχουμε άρρωστο παρόν, είναι ο ίδιος για τον οποίον δεν αλλάζουμε. Αυτό ισχύει για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αν εξαιρέσει κανείς μερικούς ενεργητικούς ανθρώπους, μια μικρή ομάδα η οποία κρατάει τον τόπο. Συμπίπτει καλά αυτή η ιστορία με τα διακόσια χρόνια, ώστε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σοβαρά.

Έτσι όπως το περιγράφετε, είναι σαν να πατάμε σε δύο βάρκες: στο παρελθόν και στο μέλλον.

Και τις πατάμε με μεγάλη αυτοπεποίθηση νομίζοντας ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος. Όπου και οι δύο βάρκες είναι φανταστικές, διότι άνευ παρόντος οι άλλες διαστάσεις του χρόνου είναι φαντασιακές. Χωρίς παρόν, το μεγάλο παρελθόν των αρχαίων προγόνων και το μέλλον είναι φαντασιώσεις, κυρίως είναι δίψες για δικαίωση. Πατάμε σε δύο φανταστικές βάρκες, δηλαδή είμαστε μέσα στο νερό. 

Νιώθετε ότι δημιουργείται μία κρίσιμη μάζα νεοελλήνων, όχι πλειοψηφική αλλά κρίσιμη, η οποία συνειδητοποιεί αυτό που λέτε σε σχέση με το παρόν;

Απλώς νιώθω ότι δημιουργείται μία κρίσιμη μάζα διαθέσεων, όχι σκέψεων, ώστε να στοχεύσει και να οργανώσει προς ορισμένη κατεύθυνση πια, την πράξη της. Ακόμη, δηλαδή, η δυσκολία η μεγάλη είναι ότι δεν έχουμε διαμορφώσει τον στόχο σε επίπεδο ιδεών, και επομένως προσανατολισμών και σχεδίων. Έχουμε όλοι την πολύ αφηρημένη διάθεση της αλλαγής και η διάθεση δεν έχει ποτέ περιεχόμενο.

Άλλωστε οι άνθρωποι είμαστε το σύνολο των πράξεών μας, όχι των διαθέσεών μας.

Φυσικά. Οι πράξεις των διαθέσεων είναι ξεκάρφωτες πάντα, οι πράξεις των στοχεύσεων έχουνε σημασία. Εμείς έχουμε διαθέσιμες πράξεις, αλλά δεν προχωράμε παραπέρα. Αυτή η κρίσιμη δουλειά έπρεπε να έχει γίνει ήδη. Πήγαν να την κάνουν το ’30, εκείνη η περιβόητη γενιά, αξιόλογοι άνθρωποι, όμως δεν έγινε τίποτα γιατί στο βάθος είναι τέτοια η δύναμη του θρησκευτικού συναισθήματος ώστε δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη διάθεση. Οι καταβολές αυτές είναι πολύ βαθιές και πολύ παλιές.

H γνωστή «Μεγάλη Ιδέα» απέτυχε γιατί δεν ήταν ούτε «Μεγάλη», ούτε «Ιδέα». Ήταν μεγάλη φαντασίωση, και αυτή απενοχοποιητική. Για όλα αυτά γράφω στο καινούργιο βιβλίο που έρχεται. Από κάτω υπάρχουν τα πολύ ισχυρά στοιχεία μιας κουλτούρας η οποία επιμένει, γιατί κυβερνάει τα συναισθήματα. Δεν υπάρχει ένας συντελεστής στην κοινωνία μας που να ευνοεί τις ιδέες. Ούτε οι Διαφωτισμοί έχουν πιάσει εδώ, ούτε τίποτα. Δεν είναι κακό να έχεις συναίσθημα, άλλα είναι άλλο να έχεις συναίσθημα που να οδηγείται από μία ιδέα, και αλλιώς συναίσθημα που νομίζει ότι είναι ιδέα.

Αν εμφανιστεί ένας πολιτικός στην Ελλάδα και τα πει αυτά, τι πιστεύετε ότι θα συμβεί;

Αν τα πει λαμβάνοντας υπόψη το συναίσθημα, αν βρει τρόπο να τα συνδέσει με το συναίσθημα, θα πάει καλά. Όλοι θέλουμε τη μία λύση και γι’ αυτό υπάρχουνε πολλές απαντήσεις απόλυτης σωτηρίας, και καμία σκέψη. Ο κομμουνιστής σου λέει απόλυτη σωτηρία, η Εκκλησία σου μιλάει για τη Δευτέρα Παρουσία, όλοι σου λένε κάτι. Επομένως δεν υπάρχει εκείνη η ξηρασία που θα σε φέρει σε αγωνία. Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν αγχώμεθα. Είναι λυμένα τα πράγματα. Είτε για Δευτέρα Παρουσία πρόκειται, είτε για κοινωνία ταξική. Η μεγάλη παγίδα είναι αυτό: ότι είμαστε επί ξύλου κρεμάμενοι και δεν έχουμε άγχος, γιατί έχουμε τις λύσεις.

Ο Πλωτίνος έζησε σε έναν αιώνα που στην Ιστορία ονομάζεται «αιώνας της αγωνίας», και οι άνθρωποι έψαχναν σταθερές. Πιστεύετε ότι ζούμε μία αντίστοιχη εποχή τώρα;

Τότε, κυρίως η πόλη είχε διαλυθεί. Το αρχαίο λίκνο του ελληνικού πολιτισμού με τον Αλέξανδρο είχε διαλυθεί. Όλο το θεσμικό σύστημα είχε σαρωθεί από τα καινούρια απρόσωπα, τεράστια μεγέθη, και αυτό οδήγησε σε καταστάσεις πιο αγχώδεις, που αφορούσαν τα ίδια τα άτομα. Εξού και είχαν πέραση ο στωικισμός, οι επίκουροι, εξού και σάρωσε ο Χριστιανισμός. Τώρα η μεγάλη κρίση έγκειται στο γεγονός ότι εγκαταλείπουμε το πνεύμα μας για μηχανικές λύσεις. Ένα «μεθύσι» με τα ψηφιακά - που είναι πολύτιμα, δεν το συζητώ- αλλά, πια, παίρνουν διαστάσεις καινούριας σωτηριολογίας. Και καθώς αυτά συνήθως έρχονται με μεγάλα «μεθύσια», ώσπου να ξεμεθύσεις έχει γίνει το κακό. Όλα αυτά παίζουν με τα υποσυνείδητα του ανθρώπου, και είναι πιο εύστοχα πολιτικά από τις πολιτικές διακηρύξεις, γιατί μέσα σου εξατομικεύεται ένα δράμα. Αυτή η εξατομίκευση οδηγεί σε τρέλες, σε εφησυχασμούς, σε παραδόσεις, σε εύκολες επιλογές. Πάμε σε πολύ δύσκολα νερά γιατί παίζεται η συνείδηση.   

Όμως έτσι θα πορεύεται ο άνθρωπος από εδώ και πέρα.

Όμως να έχει συνείδηση αυτής της πορείας. Να τιμά το πνεύμα του, δηλαδή. Γιατί όταν αρχίσεις να τιμάς το πνεύμα σου, καταλαβαίνεις ότι αρχίζει και γίνεται πολύ σοβαρό κομμάτι του εαυτού σου η ηθική. Δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος για να τιμήσεις το πνεύμα σου. Ως ηθικό στοιχείο τιμάς το πνεύμα σου. Ως συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους, ως πολιτικό ον. 

Από τους ανθρώπους της διανόησης όλων των αιώνων, ποιος πιστεύετε ότι θα ήταν ο πιο βαθιά θλιμμένος αν μας έβλεπε σήμερα;

Ο Πλάτωνας οπωσδήποτε. Είχε καταλάβει ευθύς εξαρχής, και τα περιέγραφε στην «Πολιτεία» με μεγάλες λεπτομέρειες. Γι’ αυτόν τον λόγο τον λένε και ολοκληρωτικό. Είχε καταλάβει κάτι το οποίο στις μέρες μας ξεχνιέται, ότι άλλο πράγμα να είσαι ίσος, άλλο πράγμα να είσαι όμοιος.

Αν το πεις αυτό σήμερα στην Ελλάδα, θα σε κρεμάσουν ανάποδα.

Όμως αυτή είναι η βάση της Δημοκρατίας. Αυτό είχε ξεχαστεί στην Αθήνα και σκότωσαν τον πιο δίκαιο άνθρωπο, τον Σωκράτη. Η διαφορά ομοιότητας και ισότητας δείχνει ακριβώς ότι δεν είναι τα πράγματα στο κέντρο, είναι τα νοήματα. Η ισότητα είναι μία πολιτική αντίληψη για τους ανθρώπους, η ομοιότητα έχει να κάνει με την αξία που έχει κάθε άνθρωπος. 

Αυτή την εποχή μοιάζει ότι υπάρχει επικράτηση των μέτριων οι οποίοι δηλώνουν ότι είμαστε όλοι ίσοι αλλά και όμοιοι. Σε αυτό βοηθάει πολύ το διαδίκτυο, όπου είναι εύκολο να βρεις ίδιες φωνές, και ανώνυμα.

Γιατί ο μέτριος άνθρωπος δυσπιστεί πολύ στη φωνή του, έχει ανάγκη από άλλες φωνές. Το αυθεντικότερο πεδίο της μετριότητας είναι η ανωνυμία. Είναι το κρύψιμο.

Και έτσι κυλάει ο χρόνος…

Αλλά πια γι’ αυτούς κυλάει ο χρόνος φυσικά. Αυτοί περιμένουν να πεθάνουν. Οι δημιουργοί, οι άνθρωποι που κάνουν κάτι στη ζωή τους, δεν περιμένουν να πεθάνουν, περιμένουν να ζήσουν δημιουργώντας, ακόμα και όταν γνωρίζουν ότι σε λίγο πεθαίνουν. Το νόημα που έχει για εμάς η ζωή, δεν είναι ενός πράγματος που φυραίνει, αλλά που μπορεί να πλατύνει και να ανθίζει. Γι’ αυτούς η ζωή είναι κάτι πού φυραίνει.

Αυτός όμως είναι ο απλός χρόνος.

Είναι βιωματικός χρόνος.

Ενώ ο καιρός είναι χρόνος μεστός νοήματος…

Γιατί όπως λένε και οι αρχαίοι, καιρός θα πει η κατάλληλη στιγμή, η ευκαιρία. Τον καιρό τον αρπάζεις, ο χρόνος σε αρπάζει. Διάλεξε και πάρε.

Πιστεύετε ότι ο άνθρωπος αιωνίως θα φτάνει ανέτοιμος στο παρόν;

Πρέπει να είμαστε πάντα ανέτοιμοι, γιατί στο βάθος του ανέτοιμου, υπάρχει έκπληξη. Αλίμονο να είμαστε έτοιμοι πάντοτε, σημαίνει ότι δεν μας εκπλήσσει τίποτα.

Ακόμα και για τα προφανή πρέπει να είμαστε ανέτοιμοι;

Νομίζω ναι, γιατί τα αυτονόητα είναι τα δυσκολότερα ερωτήματα. Εκεί κρύβονται οι δυσκολίες, και επειδή είναι αυτονόητα δεν τα σκεφτόμαστε. Κάθε φορά που ένας κάνει μία μεγάλη ανακάλυψη, θα προσέξετε ότι ανακαλύπτει κάτι που το είχαμε δει όλοι. Το είχαμε δει όλοι το μήλο να πέφτει, αλλά ένας είδε τη βαρύτητα.

Το τελευταίο πράγμα που διαβάσατε και σας προκάλεσε έκπληξη ποιο ήταν;

Δεν διαβάζω πολλά πράγματα. Όμως, επειδή εδώ και αρκετά χρόνια προσπαθώ να διαβάσω εμάς, να μας καταλάβω, αυτό είναι το ψώνιο μου, οι εκπλήξεις μου έρχονται μέσα από εκεί. Το τελευταίο που σκεφτόμουν πως δεν το είχα καταλάβει, είναι ότι βγάζουμε τα μάτια μας με τις προβολές, τις φαντασιώσεις. Σκοτώνουμε το παρόν με το μέλλον.

Επομένως υπάρχει μία φράση που θα θέλατε να τη βάλετε στο μυαλό κάθε Έλληνα, για να γίνει μια νέα αρχή στις ζωές μας;

Ότι η αλήθεια είναι πάνω από το πραγματικό. Η ουσία της ζωής είναι πάνω από τις αισθήσεις. Αυτό θα έλεγα.

Η διαίσθηση είναι αίσθηση;

Η διαίσθηση είναι αυτό που ενώνει τις αισθήσεις. Οι αισθήσεις χωρίζουν. Εάν είχαμε μόνο αισθήσεις, θα τα αισθανόμασταν όλα πεντάκις. Ότι τα βλέπουμε ως ένα, οφείλεται ακριβώς στη διαίσθηση και στη λειτουργία του πνεύματος, του νου, την παράξενη αυτή ενότητα, η οποία σε άλλους κόσμους και σε άλλες σφαίρες διαστάσεων ενδεχομένως να μην υπάρχει. Όπως και σε παθολογίες ανθρώπων οι οποίοι έχουν προβλήματα με τη διανοητική και ψυχική τους κατάσταση και τα βλέπουν όλα διπλά και πολλαπλά και δεν μπορούν να ησυχάσουν. Για να δούμε ενιαία τα πράγματα, χρειάζεται αυτό που συν-ταυτίζεται με το παρόν, χρειάζεται η συγκέντρωση. Μια καλή συγκέντρωση απαιτεί την πλήρη αφαίρεση από την αίσθηση. Όταν έχουμε έμπνευση, όταν γράφουμε ποίημα, μουσική, χάνουμε τις αισθήσεις μας, ενώ όταν διαλυόμαστε μέσα σε αυτές έχουμε πρόβλημα. Γι’ αυτό τον λόγο τα βαρβιτουρικά είναι η έξαψη των αισθήσεων και ο θάνατος του ανθρώπου. Μας πάνε πιο πολύ στο ζώο, ενώ εμείς νομίζουμε ότι μας πηγαίνουνε στον ουρανό.

Επομένως η διαίσθηση λέτε ότι είναι γνώση;

Είναι αυτό που τα πολλά τα κάνει ένα. Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε. Με τις αισθήσεις δεν γνωρίζουμε, αντιδρούμε. Τα ζώα δεν γνωρίζουν, αντιδρούν. Με το πνεύμα, το οποίο χρησιμοποιεί τις αισθήσεις, γνωρίζουμε.

Επομένως, γενικά στον χαρακτήρα του ανθρώπου ενυπάρχει ότι είναι ζώο πνευματικό, και ένα κομμάτι τού χαρακτήρα του δεν το αντιλαμβάνεται;

Βεβαίως, γιατί ο χαρακτήρας την ώρα που μας φανερώνει κάτι, μας κρύβει κιόλας. Είναι αυτό που έλεγε πάλι ο Ηράκλειτος «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί». Φύση είναι αυτό που φυτρώνει, αυτό που βγαίνει στο φως, και την ίδια ώρα κρύβεται κιόλας. Και κάθε μεγάλη ανακάλυψη έχει πάντα ένα κρύψιμο. Για να ανακαλύψουμε κάτι, πρέπει να μην βλέπουμε κάτι άλλο το οποίο θα το δει ο επόμενος. Τι δεν είδε ο Νεύτωνας, ο Αϊνστάιν, τη στιγμή των ανακαλύψεών τους, το οποίο, όμως, δεν έπαυε να είναι αλήθεια;

Ο άνθρωπος έχει ένα παράξενο δέσιμο με το μήλο. Το απαγορευμένο μήλο στον παράδεισο, Τα μήλα των Εσπερίδων. Το μήλο στο κεφάλι του Νεύτωνα, Το μήλο του Αδάμ στον ανθρώπινο λαιμό.

Το μήλο είναι σύμβολο εξουσίας. Στα αγάλματα οι αυτοκράτορες είχαν μήλο και ξίφος. Παράξενο δέσιμο, γιατί έχει κάτι εύθραυστο αλλά και μια στρογγυλάδα που το προστατεύει. Έχει μία αδυναμία μέσα στην ολοκλήρωση. Τρώγεται το μήλο.

Τι σας μοιάζει πραγματικά εντυπωσιακό σε σχέση με το ανθρώπινο είδος μέσα στους αιώνες;

Ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αλλά προ ουδενός, κανονικά. Στα μέγιστα και στα κατάπτυστα.

Μού ήρθε τώρα στο μυαλό. Τη σημαία ως σύμβολο, πώς τη σκέφτεστε;

Η σημαία είναι ο συμβολισμός του καλύτερού μου εαυτού, του ιδανικού μου εαυτού. Στη σημαία επάνω, μία συλλογικότητα βρίσκει, στο επίπεδο των συμβόλων, την ιστορία της, τα κατορθώματά της, τα μεγαλεία της, αυτό για το οποίο πρέπει να τιμά την ταυτότητά της. Υπό αυτή την έννοια, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κληρώσεως, δεν μπορεί να σηκώνει τη σημαία κάποιος στην τύχη. Δεν μπορείς να παίξεις κορώνα-γράμματα την τιμή ή το σύμβολο μιας κοινωνίας, γιατί αν το παίξεις κορώνα-γράμματα δεν έχεις κανέναν λόγο να ξεπεράσεις τον εαυτό σου.

Εδώ, όμως, επιστρέφουμε στο «όμοιοι», που λέγαμε πριν.

Η λογική των «ομοίων» είναι η λογική των ανάξιων. Υπάρχουν σύμβολα και για τους ανάξιους: τα εισιτήρια, τα αγοράζεις και πας στο γήπεδο.

Μιλάμε ήδη μιάμιση ώρα…

Πολύ καλά κάνουμε.

Μάκης Προβατάς

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε το 3ο Λύκειο Αμπελοκήπων. Σπούδασε προϊατρική (Pre Med) στο Worcester St. College της Μασαχουσέτης και επέστρεψε για να αποφοιτήσει από την Οδοντιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης. Από το 1999 κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές, τα τελευταία 9 χρόνια στον ΒΗΜΑfm και τώρα στον Athens Voice Radio 102.5. Έχει πάρει πάνω από εκατόν πενήντα συνεντεύξεις για το ΒΗΜΑ και το ΒΗΜagazino, μεταξύ των οποίων από τους  Dario Fo, Patti Smith, Eric Burdon, Stephen Hawking, Noam Chomsky, John Malkovich, Mikhail Baryshnikov, Eduardo Galeano, John Cleese κ.α. Επίσης συνεργάζεται με το περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ, όπου έχει δημοσιεύσει κείμενα και συνεντεύξεις.

Πηγή: AthensVoice.Gr 22.1.2020 

Για να μην ξεχνούμε τις ρίζες μας - Ομαδοποίηση επιθέτων Μαραθοβουνιωτών

Σκλαβωμένος Μαραθόβουνος και οι ρίζες μας

Στο περιοδικό του χωριού μας του 2004 είχαν γραφτεί πολλά και παράξενα επίθετα ή παρατσούκλια με τα οποία ήταν γνωστοί κάποιοι χωριανοί μας.

Μερικά από αυτά φανερώνουν καταγωγή, επάγγελμα, χρώμα κ.λ.π. Πιο κάτω θα προσπαθήσω να τα ομαδοποιήσω με βάση ένα κοινό χαρακτηριστικό.

1. Θα ξεκινήσω με ονόματα που φανερώνουν τόπο καταγωγής ή μετανάστευσης. Γουφιώτης, Βιτσαϊτης, Μηλιώτης, Παφίτης, Καρπασίτης, Βατυλιώτης, Ασσιώτης, Γενακρίτης, Κοντεάτης, Παλαίχωρος, Πίτσιλλος, Κώμης, Τήλλυρος, Πυρκοβάσιλος, Κρητικός, Αμερικάνος, Αφρικάνος, Γάλλος, Ιταλός, Γερμανός, Εγγλεζής, Αράπης, Αυστραλέζος.

2. Θα συνεχίσω με επαγγελματικά ονόματα. Αυτά προέρχονται από το επάγγελμα που εξασκούσαν οι ίδιοι ή κάποιος από τους παππούδες τους. Βαρκάρης, Γαλατάς, Γιατρός, Αεροπόρος, Γραμματέας, Καθηγητής, Καλαθάς, Καλλικάς, Καλόηρος, Καμηλάρης, Καμπανελλάς, Κουλλουράς, Κυβερνήτης, Κωμοδρόμος, Κοριπάς, Μουλάρης, Μάμμη, Μαντού, Μυλωνάς, Ξιναράς, Ξυλέμπορας, Παπλωματίνα, Παρπέρης, Ποδηλατάς, Ποθρεκάρης, Ραβδοσκόπος, Ράφτης, Σακκάς, Σαντουκάρης, Σιαμισιάρης, Στρατουράς, Τζιαμπάζης, Τσαγκάρης, Τζιελλάττης, Ψαράς, Ψωμάς, Υψάρης, Καντηλάφτης.

3. Μια άλλη ομάδα ονομάτων έχει σχέση με το χρώμα των ιδίων ή κάποιου προγόνου τους. Καράλουκας, Καράσαββας, Καράγκορκης, Ασπρομάλλης, Σκούρος, Ρούσος, Μούζουρος, Πατσαλοθεοχάρης, Κότσιηνος, Γυάλλουρος, Μαυρομάτης, Μαυρογορίτης, Μακρομίχαλος, Μπλάκκης, Μαυρής, Ασπρής, Μουκάς, Καραγιάννης.

4. Κάποιοι άλλοι πήραν το όνομα τους από την κατασκευή του σώματος του ή των παππούδων τους όπως. Κοντός, Μακρής, Ψιντρός, Φτανός, Πασιής, Γονατάς, Ππιτσιης, Κκελλές, Κοντογιάννης, Κολάς, Χαπέσιης, Κκέλλης, Κρουζουνής, Κομμόσιειλος. Πάχος, Κούφος, Καννάς, Ζαμπάς, Κάρκαρος, Κοντογιώρκης, Κουτσομιχάλης, Κουτσοπαναής, Κουφόγιαννος, Κουφόγιωρκος, Κουφόλουκας, Μακρυγιώρκης, Κουρτσόπαυλος.

5. Σε ένα γεωργικό χωριό όπως ο Μαραθόβουνος όπου σε κάθε σπίτι υπήρχαν και διάφορα ζώα, δεν ήταν δυνατό να μη δοθούν σε κάποιες οικογένειες τα ονόματα κάποιων ζώων. Κλοκκαρής, Κατσελλής, Κατσόσιοιρος, Κούδελλος, Κανάρης, Καμηλάρης, Κουνέλλα, Κουτσουκούτα, Κάρκας, Καράολος, Τσίτας, Σιύλλος, Στρούθα, Σφηκουρής, Πιθηκότας, Πεζούνα, Ποντικού, Μουλάρης, Τζιήκλας, Γύπας, Κίτσης, Ζίζιρος.

6. Από μια άλλη ομάδα ονομάτων άλλαξαν μερικά γράμματα, αφαίρεσαν γράμματα ή συλλαβές για να γίνει πιο εύκολη η προφορά τους:
Αρκυρού = Αργυρή
Αναστού, Στασού = Αναστασία
Αντζούλα = Αγγέλα
Βαγγής = Βαγγέλης
Γιάκουμος = Ιάκωβος
Γιάσος = Ιάσωνας
Γιρκάλλας = Γιωργάλλας
Γρίστιας, Γρίστακκας = Χρίστος
Ζεβερής = Ζεβεδαίος
Κασούμας = Γιασουμής
Κέκκος = Ανδρέας
Κκίμητρος = Δημήτρης
Κκόλας = Νικόλας
Λαττού = Ελισάβετ
Λιόντας = Λεοντής
Λυμπού = Ολυμπία
Μακταλίνα = Μαγδαλινή
Μήτρος, Μήτσιος = Δημήτρης
Μιχαλιός, Χαήλας, Μιχάλαρος, Σιελλής = Μιχάλης
Κεού, Σιεγκού, Πασσιού = Παρασκευή
Πάκκος,Πατής,Πατσουρής = Παναγιώτης
Ττονής = Χρυσόστομος
Ττόουλος = Χριστόδουλος
Ττόφας = Χριστόφορς
Σελλενιά, Ελεγκού, Λέλλα = Ελένη
Σιοφόρα = Μυροφόρα
Τσιώτης = Παναγιώτης
Νανού = Ανδριανού
Πατού = Παναγιώτα

7. Παράξενα γυναικεία ονόματα ή παρατσούκλια είναι μια άλλη ομάδα, στην οποία υπάρχουν πολύ πρωτότυπα επίθετα όπως θα δείτε πιο κάτω. Κεού, Ρούσα, Αεροπλάνα, Σερκού, Γαρπόζα, Γλύκα, Προτσού, Γιάτραινα, Σελλενιά, Κασιήνα, Ππίλλαινα, Σιεγκούρα, Καρτάνα, Καρρετταρού, Σαλλού, Κουκού, Τσιούκκα, Κκαρρού, Φοινίκα, Φωνού, Κουνέλλα, Λαλλού, Κουστρουμέλα, Κουτσουκούτα, Λαττού, Λυμπού, Στρούθα, Μάμμαινα, Μαντού, Μαρέλλα, Μελακκού, Μέλαινα, Μπακαρού, Νανού, Πασσιού, Πεζούνα, Πεξιού, Πέπα, Ππάκα, Σιοφόρα, Κκαλίνα.

8. Κάπιοι άλλοι τέλος ήταν γωνστοί με το όνομα της μάνας ή της συζύγου τους, όταν ο πατέρας ήταν πεθαμένος ή όταν επρόκειτο για δυναμική γυναίκα.
Βασίλης της Αντζιελούς
Στύλος της Κκολαϊνας
Πανής της Ππέλλαινας
Μιχάλης της Τσιουκκας
Πετρής της Γαρπόζας
Καλλού της Θαράπας
Στυλής της Γιάτραινας
Παρπέρης της Καρρετταρούς
Γιάννης της Σιηράτης
Φώτης της Τσαγκαρούς
Κυριάκος της Κουσουλούς
Κουφός της Μαντούς
Νικολής της Κκαρρούς
Κκολαράς της Μαρέλλας
Κόκος της Ρούσας
Τταλλού της Κείμενας
Κυριάκος της Σιανούς
Βάγγος της Έλλης
Ζαμπάς της Γιαλλούρας

Καταγραφή
Γιάννάκης Γεωργιάδης
Δάσκαλος

Μπράβο σου κύριε Γιαννάκη!!!

Επιμέλεια: 

Παναγιώτης Μαραθοβουνιώτης

Facebook 

Ζήσε με την Αγάπη, Μέσα στην Αγάπη

Γράφει η συγγραφέας Βασιλική-Βίκυ Τσίγγα

Η συγγραφέας Βασιλική-Βίκυ Τσίγγα μας τονίζει: 

Ζήσε με την Αγάπη, Μέσα στην Αγάπη

Δεν υπάρχει διαχωρισμός, δεν υπάρχει δυαδικότητα. Ο νους διαχωρίζει, ο νους επικρίνει. Και όσο επικρίνει και φοβάται, τόσο θα μένει στην 3η διάσταση του Μάτριξ.

Τώρα είναι η ευκαιρία!

Ν’ αναλογιστείς και να ξεφύγεις από τις περιοριστικές πεποιθήσεις. Δεν υπάρχει αρρώστια. Δεν υπάρχει γήρας. Δεν υπάρχει φτώχεια. Το Σύμπαν είναι Άφθονο, Πλούσιο, Ευημερεί και στα Προσφέρει όλα σε Πληρότητα και Ευδαιμονία.

Μπορείς να σταθείς έξω από το βουητό του μυαλού, να νιώσεις αυτή την Υπεράφθονη Ροή Αφθονίας; Κατανόησε βαθιά μέσα σου ότι δεν υπάρχει τίποτε έξω εκεί που σε περιορίζει. Καμία οικονομική κρίση. Καμία αδικία. Καμία ασθένεια.

Γιατί ο νους που θα συλλάβει την Ανώτερη Του Ύπαρξη ως Φως Θεϊκό, αυτός και θα βιώνει την Υγεία, Τη Χαρά, την Ιερή Αγάπη, τον Ιερό Έρωτα. Τον πλούτο, την Ευδαιμονία. Μόνο όταν έχει συντονιστεί ο νους με την Καρδιά και έχει εναρμονίσει την αρσενική με τη θηλυκή ενέργεια μέσα του, τότε ο Άνθρωπος θα μπορέσει να ξεφύγει από την 3η διάσταση, της ύλης και του φόβου.

Πέταξε!

Πέταξε τα εσωτερικά σου σκουπίδια. Ο νους είναι αυτός που δυσκολεύει την ζωή. Οι Σκέψεις που εμπεριέχουν φόβο, πόνο λύπη, ή αμφιβολία, Θυμό επίκριση κ.τ.λ. δεν είναι Αληθινές. Αληθινές είναι οι σκέψεις που προέρχονται και δημιουργούν όμορφα λεπτοφυή συναισθήματα.

Όπως η Αγάπη, η Ευτυχία. Η καλοσύνη. Η Συμπόνια. Η Αλήθεια. Η Ακεραιότητα. Η Προσφορά. Κοίτα παρατήρησε την κάθε σου σκέψη. Μέσω της παρατήρησης μπορείς να είσαι Συνειδητός στο Εδώ και Τώρα.

Άφησε πίσω το παρελθόν.

Το παρελθόν είναι για να είναι πίσω. Όσο και αν σε πόνεσαν, από παιδί ως τώρα. Συγχώρεσε και απελευθερώσου. Συγχώρεσε όλα εκείνα τα πρόσωπα, τα γεγονότα που σε έκαναν να πιστέψεις προσωρινά ότι δεν αξίζεις την Αγάπη. Συγχώρεσε εσένα για όσα έκανες και πίκραναν συνειδητά και μη, άλλους ανθρώπους, αλλά συγχώρεσε και για όσα δέχτηκες να σε στεναχωρήσουν.

Δεν είναι ο νους και οι σκέψεις που μας κυβερνούν. Είναι οι συνηθισμένος περιοριστικός τρόπος σκέψης και μορφών που μας κρατούν δέσμιους. Εμείς φτιάχνουμε τις σκέψεις, εμείς ελέγχουμε το νου. Διότι ό,τι πιστεύουμε, αυτό καθρεπτίζουμε και αυτό ελκύουμε. Όμως μπορεί να τροποποιηθεί αυτό (ο περιοριστικός τρόπος σκέψης) μέσω της δικής μας θέλησης, αποφασιστικότητας και αφύπνισης.

Να λες ήρθε η Ώρα της Αλλαγής.

Ν’ Αλλάζεις!

Να Αλλάζεις Ματιές. Βλέμμα. Ορίζοντες. Να πετάς ό,τι δεν σου ταιριάζει. Να κρατάς ό,τι σε συναρπάζει. Να μένεις όπου η Καρδιά σου Ευδαιμονεί. Μέσω της Επίγνωσης και της Αυτογνωσίας να αλλάζεις ουσιαστικά για σένα, να δίνεις Αγάπη σε σένα πρωτίστως και σε όσους είναι γύρω σου.

Ήρθε η Ώρα!

Ήρθε η Ώρα να λες, να Διαβώ το Μονοπάτι μου. Εκεί που δεν υπάρχει φόβος και αμφιβολία. Ήρθε η Ώρα να με Αγαπήσω Περισσότερο. Εκεί που δε χωράει η επίκριση και η αδικία.

Ήρθε η Ώρα να λες να Δω το Φως μου. Εκεί που η σκιά του εγώ μου έχει εξαφανιστεί.

Ήρθε η Ώρα να Αντικρίσω την Ομορφιά μου. Εκεί που δεν περισσεύει πουθενά η ασχήμια. Ήρθε η Ώρα να λες για την Ανάβαση. Την Εξιλέωση, Την Κάθαρση και την Απελευθέρωση από ό,τι με κρατάει αλυσοδεμένο.  Ήρθε η Ώρα αυτή η Μονάκριβη Ώρα Συνειδητής Σιωπής, εκεί όπου Ανά-σύρονται χιλιάδες Ολόλαμπρες Λέξεις, Εικόνες, Συναισθήματα.

Μαζί όταν ο νους και η καρδιά συντονιστούν στο καθαρό κανάλι της Αγάπης, παράγουν το Ευ Ζην.  Στον κόσμο της Αγάπης δεν υπάρχει διαχωριστικότητα, δεν υπάρχει φτώχια, δεν υπάρχει αρρώστια. Συντονίσου με τη Δόνηση Της!

Άσε την Συμπαντική Αγάπη να ρέει από μέσα προς τα έξω. Από το Κέντρο της Καρδιάς σου οι Ακτίνες της Αέναης Αγάπης, να Αγκαλιάζουν όλο το Είναι σου και όλο τον Κόσμο.

Άφησε τη Δύναμη της Αγάπης να εναρμονίσει κάθε τομέα της ζωής σου. Όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να ζήσει Αληθινά τότε θα αφήσεις την Ευφυΐα της Καρδιάς σου να σε Καθοδηγεί.

Η Kαρδιά γνωρίζει. Η Καρδιά Αγαπά.  Η Καρδιά Συγχωρεί. Η Καρδιά Μεγαλουργεί.  Τότε Βλέπεις, Νιώθεις, Γνωρίζεις πως Άλλο Δρόμο δεν έχει για να Ακολουθήσεις. Παρά μόνο διαβαίνεις πάνω στο Απαράμιλλο Μονοπάτι, και στην Ατραπό της Διάκρισης, της Συγχώρεσης, της Αγάπης. Τότε θα βιώνεις το Ευ Ζην συνεχώς με Πληρότητα και Ποιότητα, με Υγεία και Ομορφιά, με Χάρη και Αφθονία, με Ευτυχία και Γαλήνη.

Άναψε τη Φλόγα Της και βίωσε τα Θαύματα Της! Νιώσε την Αγάπη! Γίνε η Αγάπη!

Ζήσε με την Αγάπη μέσα στην Αγάπη!

Βασιλική-Βίκυ Τσίγγα

Facebook