Παυλίνα: Ένας ωραίος άνθρωπος από την Ινδία

Προσοχή: Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα!

Όταν αποδεχτείς και αγαπήσεις ένα τόπο, τότε, κι αυτός θα σου δείξει όλο το καλό του πρόσωπο!

Η ωραία Παυλίνα μας (Pawanjit (Pawan) Kaur Boparai), ξεκίνησε από τη Μόγκα της επαρχίας Παντζάπ, της μακρινής Βόρειας Ινδίας, να πραγματοποιήσει τα μεγάλα όνειρα της. Χιλιάδες άλλες κοπέλες από την ίδια περιοχή, αναζητούν κάθε χρόνο εργασία στο εξωτερικό, αφού, οι συνθήκες διαβίωσης εκεί εξακολουθούν, να είναι αρκετά δύσκολες.

Το κρατίδιο Παντζάμπ στην Ινδία είναι η κοιτίδα και η έδρα του Σιχισμού, με πρωτεύουσα το Αμριτσάρ (Δεξαμενή από Νέκταρ). Ο Σιχισμός είναι

μονοθεϊστική θρησκεία, η οποία ξεκίνησε το 15ο αιώνα μ.Χ. στη βόρεια Ινδία, από τον ιδρυτή της, γκουρού Νανάκ. Οι θεμελιώδεις αρχές του Σιχισμού περιλαμβάνουν την πίστη και το διαλογισμό στο όνομα, του ενός δημιουργού, τη θεία ενότητα και την ισότητα όλων των ανθρώπων.

Όλες οι γυναίκες Σιχ χρησιμοποιούν το όνομα Kaur, Κορ (πριγκίπισσα) μαζί με το όνομά τους, ως σύμβολο της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι άνδρες Σιχ χρησιμοποιούν το όνομα Singh, Σινγχ (λιοντάρι) με το επώνυμο τους.

Η Πόπη Νικολαΐδου, Παυλίνα (Pawanjit (Pawan) Kaur Boparai) και Λυγία Μαλιώτη σε μια εκδρομή στην Ινδία, τη χώρα των παραδόσεων και των αντιθέσεων. Είναι γεμάτη χρώματα. Μια από τις πιο 'πολύχρωμες' χώρες στον κόσμο.

Φανταστείτε μια ανυπεράσπιστη, αδύναμη και άπειρη κοπελίτσα, προερχόμενη από μια αυστηρών ηθών, κλειστή κοινωνία, να φεύγει για πρώτη φορά από το σπίτι της, για να εργαστεί σε άλλη χώρα. Σαν μια από τις πολλές κατατρεγμένες από τη μοίρα τους, να φτάνει μόνη και φοβισμένη, σ’ ένα εντελώς ξένο και άγνωστο περιβάλλον, όπως είναι η Κύπρος. Το πολιτιστικό σοκ, που παθαίνει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι μεγάλο κι ας μην το κατανοούμε εύκολα εμείς.

Ας μην μιλήσουμε για ρατσισμό, διακρίσεις και προκαταλήψεις, πράγμα, που όσο και να το κρύβουμε, αιωρείται συνέχεια στον αέρα. Αν και τα πράγματα με τον καιρό καλυτερεύουν και γίνονται σε κάποιο βαθμό καλύτερα. 

Εκεί που χειροτερεύουν είναι με τους στυγνούς εκμεταλλευτές ατζέντηδες στη χώρα της. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι, για να εξασφαλίσει βίζα εισόδου στην Κύπρο ένα άτομο, θα πρέπει, να πληρώσει ούτε λίγο ούτε πολύ, τα πρώτα 18 μηνιάτικα από την εργασία της! Ναι, καλά το αντιληφθήκατε. Στις τσέπες, του αδίστακτου ατζέντη, θα μπουν οι πρώτοι 18 μηνιαίοι μισθοί (ανάλογα δε με τη χώρα, το ποσό αυξάνεται)! Για βίζα εισόδου και εργασίας στον Καναδά, στους αετονύχηδες ατζέντηδες, η Παυλίνα πλήρωσε 28.000 ευρώ, μια ολόκληρη περιουσία για τα δεδομένα της χώρας της! Για να ακριβολογούμε, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια σκληρής εργασίας, δεν έβγαλε ακόμη το κόστος για τις δύο βίζες!

Παρ’ όλες τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, η Παυλίνα, πιστή στους στόχους και σταθερή στους οραματισμούς της, αποφάσισε, να έρθει στην Κύπρο για να εργαστεί ως οικιακή βοηθός κι ας είχε τρία πανεπιστημιακά διπλώματα! Πτυχίο και Μεταπτυχιακό στην Τέχνη, Πτυχίο στην Εκπαίδευση, συν τα κολεγιακά της πτυχία στην Αγγλική γλώσσα. Οι συνθήκες της ζωής, της επέβαλλαν, να κάνει την υπέρβαση της. Η Κύπρος ήταν ο πρώτος σταθμός και η αφετηρία για αναζήτηση άλλων στόχων, της ζωής της.

Η Παυλίνα έτσι τη φώναζαν ο παππούς και η γιαγιά από τη Λάρνακα, ήσαν οι πρώτοι της εργοδότες. Δεν μπορούσαν, να προφέρουν το όνομα της και αυθαίρετα, τη «βάφτισαν» ‘Παυλίνα’.  Αφού δούλεψε κοντά τους για ενάμισι χρόνο περίπου, όπου έμαθε, να μαγειρεύει κυπριακά φαγητά και να μιλά ελληνικά, μετακινήθηκε στη Λευκωσία, όπου εργοδοτήθηκε από εμάς.

Γνώριζε ελάχιστα για τον τόπο μας, αν όχι τίποτα. Τον έκανε όμως δεύτερη της πατρίδα. Με θετική ματιά, ανακάλυψε την Κύπρο σιγά-σιγά με τον τρόπο το δικό της, όσο της το επέτρεπαν οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις.

Ένοιωσε την ανάγκη να ξαναπλάσει τον κόσμο μέσα της, όπως η μικρή μας κοινωνία, της παρουσιάστηκε και όπως η ίδια τον αντιλαμβάνεται. Αυθεντική, χωρίς, να κρίνει ή να απορρίπτει, υιοθέτησε τρόπους ζωής και συμπεριφοράς, συμμετέχοντας και εορτάζοντας τη χαρά της ζωής με τις νόρμες, της νέας της πατρίδας. 

Ενδιαφέρθηκε για τον πολιτισμό, την κουλτούρα και τα έθιμα μας. Αγκάλιασε τους ανθρώπους γύρω της με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, μιλούσε με αγάπη για την Ελλάδα και την Κύπρο. Της άρεσε και άκουε Ελληνική μουσική. Άνθρωπος με μεγάλες ευαισθησίες, ενδιαφέροντα για τη ζωή, είχε ιδιαίτερη αγάπη για τη ζωγραφική. Η κηπουρική της άρεσε ιδιαίτερα, γιατί, αυτά σημαίνουν πάντα την ομορφιά της ζωής, όπως έλεγε.

Η ωριμότητα, της σκέψης της και η πραότητα, του χαρακτήρα της, τη βοήθησαν, να ξανοιχτεί πιο εύκολα στην κοινωνία μας. Έτσι, παρά, τις τεράστιες δυσκολίες, των νέων καταστάσεων που πέρασε η Παυλίνα, κατάφερνε στο τέλος, να ανακαλύπτει τη χαρά και την αρμονία.

Το άμεσο περιβάλλον και ο περίγυρος της, την αγκάλιασαν κι αυτοί με περισσή αγάπη και φροντίδα. Αταλάντευτη στους στόχους της, πεισματικά γαντζωμένη στο όνειρο της, απέδειξε ότι τα όνειρα μας πραγματοποιούνται, όταν πιστεύουμε σ΄αυτά και εργαζόμαστε μεθοδικά και με συνέπεια για πραγμάτωση τους.

Φιλοπρόοδη και εργατική, ζητά άδεια από τους εργοδότες της και παραδίδει μαθήματα Αγγλικών μετά που τελειώνει την καθημερινή της εργασία, προσφέροντας βοήθεια σε άλλους και κερδίζοντας ακόμη λίγα χρήματα.

Αντικρίζοντας και ζώντας με την Παυλίνα, έχεις την αίσθηση, ότι πρόκειται για άνθρωπο δοσμένο σε σκέψεις και όνειρα, απλά, ανθρώπινα, αλλά πάντα υψηλών στόχων και δυνατοτήτων. Η δάδα που φωτίζει τις σκέψεις της, γίνεται φωτεινή ακτινοβολία, ψυχικής αρμονίας.

Η πορεία της Παυλίνας, μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια σκληρής και επίπονης εργασίας στην Κύπρο, φτάνει τελικά, στο συγκεκριμένο στόχο- την εγκατάσταση της στη χώρα, της επαγγελίας της, το σύγχρονο και ανεπτυγμένο Καναδά.

Και για να γίνει τούτο κατορθωτό καταφεύγει στις δικές της μοναδικές δυνάμεις, χωρίς στήριξη από κανένα, περνώντας, επανειλημμένες συνεντεύξεις, γραπτές εξετάσεις, απογοητεύσεις και πικρίες από επιτήδειους ατζέντηδες. Ο μοναχικός της δρόμος γεμάτος αγκάθια και παγίδες, είναι η επιτομή της υπομονής και της εξάσκησης στην επιμονή. Εκεί όπου σταματά η χαρά, ξεκινά η Παυλίνα. 

Μεταφορικά, είμαστε όλοι νομάδες σε αναζήτηση του δρόμου μας. Γράφω λοιπόν, αυτά τα λίγα λόγια, γιατί, νιώθω πως η Παυλίνα μας, η οποία εκτός από την άψογη συνεργασία, μας έδωσε με το παράδειγμα της, ένα σπουδαίο μάθημα ανθρώπινης πάλης, του καλού, ενάντια στο πανίσχυρο και φαινομενικά αδύνατο. 

Αθόρυβη και χαμηλών τόνων, δούλεψε συνειδητά και έντιμα για να υπερβεί τον εαυτό της και να καταφέρει τον τελικό της στόχο. Ο νέος κόσμος που ονειρεύεται, σίγουρα, θα γεννηθεί εκεί στο μακρινό Βανκούβερ, του Καναδά, όταν θα δημιουργήσει τις νέες βάσεις, για ένα νέο ξεκίνημα, ακόμη πιο αποφασιστικό στην πορεία, της επαγγελματικής της αποκατάστασης σύμφωνα με τα προσόντα και την αξία της.

Εμείς, όλοι στην οικογένεια και όσοι φίλοι τη γνώρισαν (και είναι πολλοί), 

σου ευχόμαστε από καρδιάς, 

Καλή Επιτυχία 

στη νέα της επαγγελματική και προσωπική διαδρομή. 

Ήταν χαρά μας, που σε γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε μαζί σου. 

Καλή τύχη Παυλίνα μας!

Παιδιά μιας κοινής μάνας, γράφει πάνω στην αψίδα στα σύνορα Καναδά, Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Στη φωτογραφία η Παυλίνα (αριστερά) και η συμπατριώτισα της, Αμάν (δεξιά).

Πανευτυχής η Παυλίνα (αριστερά) άγγιζε το όνειρο της και καλπάζει για νέους στόχους και νέες κατακτήσεις. Στη φωτογραφία με τη φίλη της Αμάν, που εργάστηκε και αυτή στην Κύπρο.

Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...

Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες... 

Όσο πιο γνήσια είναι μια ανακάλυψη, τόσο πιο προφανής φαίνεται αργότερα…

Μα, σας το είχα πει από την πρώτη στιγμή, που σας γνώρισα, ότι θα πάω, να εγκατασταθώ στον Καναδά. Το ξέρω ότι δεν με πολυπιστεύατε, αλλά ιδού, το πέτυχα!

Σας αγαπώ πολύ όλους.

Παυλίνα