Πραγματικό ταλέντο η Αννίτα και σωστά βραβεύεται

Του Άντη Ροδίτη

Ωραία! 

Πραγματικό ταλέντο η Αννίτα και σωστά βραβεύεται. 

Ξέρουν, όμως, άραγε στον ΘΟΚ, ξέρουν άραγε στο Υπουργείο Παιδείας, ξέρουν άραγε στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι το πρώτιστο και το μέγιστο πολιτειακό παράδειγμα, η κλασική Αθήνα, δεν θα στεκόταν ούτε λεπτό χωρίς το Θέατρο;

Ξέρουν ότι η κλασική Δημοκρατία της Αθήνας φτιάχτηκε από το Θέατρο κι έφτιαχνε συνέχεια το Θέατρο από φόβο μην πέσει ξανά στο μηδέν απ’ όπου βλάστησε, μην ξανά χαθεί;

Ξέρουν ότι η Δημοκρατία δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο υπερνίκησης του μηδέν, που πέρα από τους Θεούς και τους ήρωές της στηρίζεται στην τέχνη;

Και βέβαια δεν το ξέρουν.

Ούτε οι ηθοποιοί το ξέρουν. Αν το ήξεραν κάτι από αυτό θα ξεμύτιζε στη χθεσινή τελετή βράβευσης της Αννίτας. Τίποτε δεν ξεμύτισε. Ούτε καν η λέξη «Κύπρος» δεν ακούστηκε. Και πού ήταν ο λαός της Κύπρου;

Όπου κι αν ήταν, στην ανταλλαγή υβρισιών με μετανάστες ή μεταξύ τους οι Κύπριοι, πάντως δεν ήταν στον ΘΟΚ, δεν ήταν στην τελετή. Εκεί βρίσκονταν οι τρεις κι ο κούκος, οι γνωστοί και αριθμημένοι που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με τον περιθωριακό θεσμό του θεάτρου στην Κύπρο και τους ανθρώπους του.

Βέβαια (και δίκαια) θα μου πείτε: Τι θέλεις, κύριε; Στο κάτω-κάτω είναι όπως τις τριμερείς. Ένα «μηδέν» από την κύρια άποψη, ένεκα δεν θα έρθει κανένας να πολεμήσει για μας! Αλλά θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχαν; Όχι ασφαλώς.

Το ίδιο και ο ΘΟΚ, ένα «μηδέν», που δεν θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε. Ευτυχώς που υπάρχει ως «μηδέν». Διότι η ουσία όλη είναι το μηδέν -ακόμα κι εκείνο του θανάτου- να κατορθώνουμε να το κάνουμε ένα γόνιμο μηδέν. Να κατορθώνουμε να το κάνουμε να γεννά Θεούς/Ήρωες/Πολιτισμό. Το δικό μας δεν γεννά τίποτε. Αν έκλεινε αύριο απλώς θα έχαναν τη δουλειά τους μερικοί άνθρωποι. Δεν θ’ άλλαζε τίποτε. Το Υπουργικό Συμβούλιο, οι βουλευτές, το Υπουργείο Παιδείας, το ΡΙΚ κ.α., θα συνέχιζαν να κάνουν αυτό που κάνουν.

Αν δεν καταλαβαίνετε τι λέω διαβάστε και κανέναν ποιητή.

Δεν είναι οι καλύτεροι ποιητές που έγραψαν το καλύτερο και το χρησιμότερο θέατρο στον αγώνα εναντίον του μηδέν;

Διαβάστε, ας πούμε, T.S. Eliot, τον μεγαλύτερο, μάλλον, ποιητή του 20ου αιώνα, που στην ωριμότητά του έκατσε κι έγραψε προς τη βρετανική κοινωνία ότι η δημοκρατία της, η ζηλευτή δημοκρατία της, είχε ένα πρόβλημα: έπρεπε και πρέπει επειγόντως να μπει σε πλαίσιο, ένα «φόβο Θεού» πλαίσιο, ένα, ας πούμε, χριστιανικό πλαίσιο.

Αυτό εννοούμε όταν λέμε Θεούς, Ήρωες, Πολιτισμό. Δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς αυτά και ο τωρινός που τα ξορίζει από «εξυπνάδα» βλέπουμε όλοι καλά πού πάει: κατευθείαν στον τοίχο με το κεφάλι, και με ταχύτητα!

Τα έγραψα και στον ΘΟΚ αυτά και εισέπραξα την ειρωνεία τού τότε Διοικητικού Συμβουλίου.

Αλλά, να κι ένα παράδειγμα για το ότι ο ΘΟΚ είναι στο μηδέν, χωρίς ενδείξεις ότι στο εγγύς μέλλον θα το μετατρέψει σε ένα «γόνιμο μηδέν»:

Ανέβασαν το Εχθρό του Λαού του κυρίου Ίψεν. Στην πρεμούρα όχι να δημιουργήσουν μέσα από το μηδέν, αλλά να ξεγελάσουν το μηδέν (γενικά αυτή είναι η κουλτουριάρικη αποστολή του ΘΟΚ, να ξεγελά το μηδέν) έριξαν μέσα και «κυπριακές» σκηνές. Από τις οποίες άφησαν την πιο σημαντική στο τέλος. Εκεί παρατάχθηκαν γραμμή όλοι οι συντελεστές ηθοποιοί κι άρχισαν να εκφωνούν ο καθένας κι από ένα διάσημο όνομα ξένων μεγάλων ανδρών: Καλλιτεχνών, πολιτικών, επαναστατών, φιλοσόφων, ηρώων από όλο τον κόσμο. Μέχρι και τούρκικα ονόματα ακούστηκαν (με τέτοια νομίζουν ξεγελούν το μηδέν). Το μόνο που δεν ακούστηκε ήταν ένα κυπριακό όνομα: Μόντης, ας πούμε. Αυξεντίου, ας πούμε. Μάτσης, Παντελής Μηχανικός, Βασίλης Μιχαηλίδης… Τίποτε.

Ως ηλίθιος πάλι έκατσα κι έγραψα στον ΘΟΚ: Ρε παιδιά, γιατί; Απάντηση: Το θέμα συζητήθηκε με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς αλλά δεν συμφώνησαν στα… ονόματα!!

Ξέρετε γιατί δεν συμφώνησαν στα ονόματα; Διότι απλούστατα η πλειονότητα των σημερινών καλλιτεχνών προωθεί το μηδέν (την καταστροφή) των άλλων, για να μπορέσει, να επιβάλει το δικό της μηδέν. Συγχαρητήρια Αννίτα. Κρατάτε -με τόσο μόχθο- το μηδέν καλά. Μπορεί μια μέρα, έστω και με θαύμα, να γίνει γόνιμο.
Άντης Ροδίτης