Αυτά τα άτομα έχουν συνήθως συμπαθητικά χαρακτηριστικά στην αρχή, τα οποία φυσικά αλλοιώνουν με κάθε σύγχρονο τρόπο ώστε να μην φαίνονται οι ρυτίδες τους, ή η φυσική κι ανθρώπινη φθορά των μαλλιών τους ή των διαφόρων άλλων σημείων του σώματός τους διότι δεν μπορούν να συμβιβαστούν μάλλον με αυτή την φυσική γήρανση και ψάχνουν τρόπους ίσως κι επώδυνους κάποιες φορές ώστε να σταματήσουν τον χρόνο και να νιώθουν πιο «ήσυχοι» με την εικόνα τους στον καθρέπτη.
Άλλοι σπαταλούν ώρες ατέλειωτες στα γυμναστήρια, στις σάουνες και στους διατροφολόγους φροντίζοντας το σώμα τους αλλά ξεχνώντας την ψυχή τους. Η ψυχή περνάει σε τελευταία μοίρα θα ΄λεγαν διότι πολλοί απ΄ αυτούς την αγνοούν ή δεν πιστεύουν στην άνοδό της στα επουράνια κατά τον θάνατο του σώματός τους.
«Ω ψυχή μου, μην παρασυρθείς κι εσύ από τις σοφιστικές σοφίες της κενότητας και του ουτοπισμού». Πολλοί λοιπόν απ΄ αυτούς καταλήγουν σε συνεδρίες με ψυχολόγους πελαγοδρομώντας και μη βρίσκοντας την άκρη του νήματος. Χάπια και ξανά ψυχοφάρμακα σε μια ζούγκλα παρέα με τους εφιάλτες τους που τους σέρνουν σε έναν φαύλο κύκλο, αυτόν της κατάθλιψης κι απόγνωσης από την ομορφιά της ζωής. Δεν έχουν ακόμη καταλάβει πως ο μοναδικός θεραπευτής της ψυχής είναι ο ειδικός ιερέας, διότι όταν η ψυχή αρρωστήσει θέλει θεραπεία από τον ειδικό, δηλαδή, τον ιερέα όπως κι όταν αρρωστήσει το σώμα μας θέλει θεραπεία από τον κατάλληλο ιατρό.
Κατά την διάρκεια της μάταιης ζωής τους αυτοί οι πλούσιοι ή νεόπλουτοι συνάνθρωποί μας ασχολούνται με τα ταξιδάκια τους, τις δουλειές τους, κυρίως τον πολύτιμο εαυτούλη τους ώστε να «μην πάθει τίποτα» και δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με όλα εκείνα που ασχολούνται οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί.
Έτσι ξεχνούν τον Θεό ή δεν έχουν μάλλον τον χρόνο να ασχοληθούν με την «θεία» τροφή της ψυχής τους. Αλλοτριώνονται από τα μεγαλεία, τα πάρτι, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα μέντιουμ, τα εξωτικά ταξίδια, την ομορφιά του σώματός τους και τις διάσημες παρέες τους. Που καιρός να σκεφτούν να προσέξουν ή να ρίξουν έστω μια ματιά στον διπλανό τους που υποφέρει ή που δεν έχει να φάει.
Σπάνια να κάνουν και καμιά φιλανθρωπία και όταν την κάνουν είναι μόνο για το θεαθήναι. Η έπαρση κι ο εγωισμός δεν τους αφήνει να δουν με τα μάτια εκείνα της ψυχής. Η αλαζονεία τους μπορεί βέβαια να φτάσει και στο σημείο ώστε να νομίζουν ότι είναι «Καίσαρες» ή «Βοναπάρτηδες».
«Ω ψυχή μου, μην παρασυρθείς κι εσύ από τις σοφιστικές σοφίες της κενότητας και του ουτοπισμού». Πολλοί λοιπόν απ΄ αυτούς καταλήγουν σε συνεδρίες με ψυχολόγους πελαγοδρομώντας και μη βρίσκοντας την άκρη του νήματος. Χάπια και ξανά ψυχοφάρμακα σε μια ζούγκλα παρέα με τους εφιάλτες τους που τους σέρνουν σε έναν φαύλο κύκλο, αυτόν της κατάθλιψης κι απόγνωσης από την ομορφιά της ζωής. Δεν έχουν ακόμη καταλάβει πως ο μοναδικός θεραπευτής της ψυχής είναι ο ειδικός ιερέας, διότι όταν η ψυχή αρρωστήσει θέλει θεραπεία από τον ειδικό, δηλαδή, τον ιερέα όπως κι όταν αρρωστήσει το σώμα μας θέλει θεραπεία από τον κατάλληλο ιατρό.
Κατά την διάρκεια της μάταιης ζωής τους αυτοί οι πλούσιοι ή νεόπλουτοι συνάνθρωποί μας ασχολούνται με τα ταξιδάκια τους, τις δουλειές τους, κυρίως τον πολύτιμο εαυτούλη τους ώστε να «μην πάθει τίποτα» και δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με όλα εκείνα που ασχολούνται οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί.
Έτσι ξεχνούν τον Θεό ή δεν έχουν μάλλον τον χρόνο να ασχοληθούν με την «θεία» τροφή της ψυχής τους. Αλλοτριώνονται από τα μεγαλεία, τα πάρτι, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα μέντιουμ, τα εξωτικά ταξίδια, την ομορφιά του σώματός τους και τις διάσημες παρέες τους. Που καιρός να σκεφτούν να προσέξουν ή να ρίξουν έστω μια ματιά στον διπλανό τους που υποφέρει ή που δεν έχει να φάει.
Σπάνια να κάνουν και καμιά φιλανθρωπία και όταν την κάνουν είναι μόνο για το θεαθήναι. Η έπαρση κι ο εγωισμός δεν τους αφήνει να δουν με τα μάτια εκείνα της ψυχής. Η αλαζονεία τους μπορεί βέβαια να φτάσει και στο σημείο ώστε να νομίζουν ότι είναι «Καίσαρες» ή «Βοναπάρτηδες».
«Μακάριοι οι φτωχοί το πνεύματι διότι αυτοί ελεηθήσονται».
No comments:
Post a Comment