Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Xριστός Ανέστη! Κι είναι η μέρα λαμπρή κι είναι οι ώρες χρωματισμένες από τη χαρά της αναστάσεως. Χαρακτηριστικά σημειώνει στους στίχους του ο Στέλιος Σπεράντζας: « Η Aνάσταση. Kαι γέμισε χαρά, λουλούδισε η ψυχή μου σαν το κρίνο. Kι ανοίγω της λαχτάρας τα φτερά, ψηλά μες στης αυγής τα φωτερά, γαλάζιο ένα αστροφώς κι εγώ να γίνω. Aνάσταση. Tα σήμαντρα χτυπούν. Kι όλα τα δένδρα ανθίζουν πέρα ως πέρα. Στον κόσμο αυτό ας μάθουν ν’ αγαπούν, όσοι το μίσος έσπειραν κι ας πουν «Xριστός Aνέστη ετούτη την ημέρα.».

Μέρα ολόφωτη, μέρα ανύψωσης, μέρα δόξας του Χριστού και των πιστών, που τον ακολούθησαν στο Πάθος, στη Σταύρωση και γεύονται τώρα περιχαρείς το μέγα θαύμα.

Ενδεικτικοί και οι στίχοι του εθνικού μας ποιητή, Διονύσιου Σολωμού, ο οποίος εξυμνεί το φως της ημέρας και τη δύναμη της αγάπης που θριαμβεύει πάνω στις δυνάμεις του σκότους. «Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες, όλοι, μικροί – μεγάλοι, ετοιμαστείτε, μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες, με το φως της χαράς συμμαζωχτείτε, ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες ομπροστά στους Αγίους και φιληθείτε! Φιληθείτε γλυκά, χείλη με χείλη, πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!»

Ειρήνη, αγάπη, ευφροσύνη, κατακλύζουν τις καρδιές παίρνοντας χρώματα από τη μαγευτική ανοιξιάτικη φύση, ευωδιές από τους μυρωμένους κήπους , ελπίδες από τις λευκές λαμπάδες της Ανάστασης. Εκείνο το «Δεύτε λάβωμεν φως» πλημμυρίζει τις ψυχές, ζεσταίνει, παρηγορεί. Γιατί είναι πολύ το κρύο και το γκρίζο μέσα στον κόσμο. Είναι πολλοί εκείνοι που τραβάνε ακόμα έναν σταυρό στον ώμο, χωρίς έναν Σίμωνα Κυρηναίο να τους τείνει χείρα βοηθείας. Κι όμως σηκώνουν τον σταυρό και ανηφορίζουν, γιατί ξέρουν πως μόνο έτσι, εκεί στην κορυφή, θα έχουν δικαίωμα να προσδοκούνε την ανάσταση.

Πολύ όμορφα θέτει τον αγώνα του ανθρώπου δίπλα στον αγώνα του θεανθρώπου ο Νίκος Καζαντζάκης, γράφοντας ενδεικτικά: «...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του Ανθρώπου σηκώνει τον σταυρό του κι ανεβαίνει τον Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. 'Αλλον δεν έχει...».

Αυτόν μας έδειξε ο Κύριος με την πορεία της ζωής του αλλά κυρίως με τον θάνατο και τη λαμπρή ανάστασή του. Γι΄αυτό , τούτη τη μέρα, ας μην περιοριστούμε μόνο στους εορτασμούς και στα χαρούμενα μηνύματα που αυτή φέρει. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν και δράματα που ακόμα συνεχίζονται. Πίσω από κλειστές πόρτες, πίσω από τραυματισμένες περηφάνιες, κάποιοι μπορεί να ανηφορίζουν και να λιποψυχούν. Και άλλοι ενδέχεται να ψάχνουν ένα χέρι να τους κρατήσει λίγο το μαρτύριο μέχρι να ανασκουμπωθούν, να πάρουν μια ανάσα και να συνεχίσουν πάλι τον κακοτράχαλό τους δρόμο.

Ας μην τους προσπεράσουμε μες στην αγαλλίαση του θαύματος. Ας μην κλείσουμε απαθείς τα μάτια. ΄Ετσι που να μπορούμε, ατενίζοντας τη ν υπέρλαμπρη δόξα του Κυρίου , να λέμε από τα βάθη της ψυχής μας: Χριστός Ανέστη! Αληθώς και ο άνθρωπος ανέστη!

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου