Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Ανάδρομα σήμερα βγαίνω για τη δική μου παρέλαση, για το δικό μου εμβατήριο ζωής. Λέω πως κάθε μέρα πλέον είναι ευκαιρία για να καθιερωθεί μία επέτειος. ΄Εχω και μερικά συνθήματα στη σκέψη, κάμποσα ΄Οχι να προτάξω στους εχθρούς των ημερών. Γιατί το χιόνι είναι πολύ τριγύρω κι όσο κι αν προσπαθεί η αντοχή μου να το φτυαρίσει και να το βγάλει από το δρόμο της, είναι στιγμές που βουλιάζει η θέληση και αποσύρεται με κρυοπαγήματα στον πλησιέστερο θυμό.

Κατεβαίνω λοιπόν σαν μικρή μάχη που λαχταρά να γίνει πόλεμος κι έχω τις πρώτες μου οβίδες-ιαχές για όσους άγρυπνοι κοιτάνε ακόμα το πηχτό σκοτάδι λαχταρώντας να νικήσει μια επέλαση αγγέλων όλους τους δαίμονες του άσπλαχνου καιρού. Κι έχω το Όχι μου ψηλά βαλμένο για όλες τις νύχτες που με κάνανε να σκέφτομαι το μέλλον των παιδιών μου μες στον ιδρώτα και τη θλίψη βουτηγμένη. Γιατί, πού να γυρέψω τους ορίζοντες; Και πόσο όνειρο να τους ζυμώσω, όταν τα στάχυα της πατρίδας δεν καρπίζουν πια; 

Με προσευχή κλείνω τα μάτια, με προσευχή λαγοκοιμάμαι. Κι εγώ κι όλες οι μάνες που γεννήθηκαν εκ προοιμίου με ανίατη αγάπη για τα δώρα που ακούμπησε στην έγνοια τους ο Θεός. Κι ύστερα σημαδεύω με το ΄Οχι μου τα κούφια λόγια τα μεγάλα, που πέφτουνε στα αυτιά τόσο μικρά . Ποιος πείθεται πλέον για τις καλές προθέσεις; Πού να τις ψάξει και να τις βρει; Η εμπιστοσύνη σαν γέρικο δέντρο έπεσε απότομα κάτω από τον πέλεκυ αιμοβόρου κόσμου και είναι δύσκολο πια να καρπίσει και να γίνει βαθύσκιωτη συνέχεια. Κι ύστερα ανασύρω ένα Όχι για την αναίδεια, για την αυθάδεια που θέλει να καθιερωθεί ως δικαίωμα. 

Ένα ΄Οχι για όσους μεταθέτουν τις ευθύνες τους αλλού, εθελοτυφλώντας και στρουθοκαμηλίζοντας ,εξεγείροντας έτσι περισσότερο την κοινή γνώμη που ασφυκτιά στα στενά πλαίσια ζωής που υποχρεώθηκε να ακινητοποιηθεί με τα χέρια ψηλά σε μόνιμη παράδοση των μικρών, των απλών, των αυτονόητων ονείρων.

Επιτρέψτε μου, σας λέω, να φωνάξω κι ένα Όχι για τη Λύπη, που έχει γίνει γριά ξεδοντιάρα και κυκλοφορεί ανάμεσά μας μεθυσμένη, με λόγια λειψά, με μαλλιά ανάκατα , αφού καμιά χαρά δεν έσκυψε στοργικά να τα χτενίσει. Κι είναι στιγμές που τούτη η Λύπη γίνεται οργή και κατεβαίνει κόκκινη σαν αίμα από τη σκέψη, από τα λόγια μας και τότε μοιάζουμε πιο πολύ σαν εχθροί παρά σαν άνθρωποι, γιατί έχουμε μάθει, μας έχουν μάθει, να επιβιώνουμε όχι δίνοντας ο ένας το χέρι στον άλλο μα δαγκώνοντας ο ένας ό,τι απέμεινε απ΄την τροφή του άλλου. Και ο πλησίον, πόσο πλησίον να σιμώσει, όταν στήνουμε συρματοπλέγματα κι ηλεκτροφόρα λόγια , γλείφοντας ο καθένας στη γωνιά του τις πληγές του και υψώνοντας τα τείχη του γύρω απ΄την τραυματισμένη ύπαρξή του;

Τέλος , αρθρώνω ένα μεγάλο ΄Οχι στους δήθεν σωτήρες, στους δήθεν ηθικούς, στους δήθεν ακέραιους. ΄Ενα τεράστιο ΄Οχι σε όλα τα Δήθεν. Δεν σώζεται το Σήμερα με απομιμήσεις, ούτε και χτίζεται με πλίνθους και κέραμους, ατάκτως ερριμμένους, το Αύριο για τα παιδιά μας. 
 
Εδώ θέλουμε στέρεες καρδιές, συμπαγείς συνειδήσεις, χέρια πεντακάθαρα σαν φτερά νιογέννητων αγγέλων. Ναι, εδώ που φτάσαμε , ζητάμε μια επανεκκίνηση –αγαπημένη λέξη της εποχής-επανεκκίνηση λέω του Ανθρώπου ή μάλλον… του ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου