Η Γιωρκάτζη, η Ηθική και ο... Αριστοτέλης

Του Χριστόφορου Χριστοφόρου
Πολιτικός αναλυτής,
Εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου της Ευρώπης στα ΜΜΕ και τις εκλογές

Το θέμα που δημιουργήθηκε για τη Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας ακολούθησε την πεπατημένη, με χαρακτηριστικά που μετατρέπουν σε όλο και πιο μίζερο αυτόν το μικρό τόπο: Κατ' αρχή, προκλήθηκε σάλος για μια κατάσταση που όταν αφορά κάθε (ή σχεδόν) άλλο δημόσιο πρόσωπο ΔΕΝ υπάρχει καν θέμα. Δεύτερο, την πιο μεγάλη ταραχή εξέφρασαν όλοι οι ασυμβίβαστοι (!), το προεδρικό, η βουλή και τα κόμματα, των οποίων συγγένειες, επαγγελματικές σχέσεις, διασυνδέσεις και διαδρομές χρηματικών και άλλων συναλλαγών, παραμένουν... κρυστάλλινα διαυγείς, πέραν κάθε αμφιβολίας και υποψίας. Τρίτο, το προεδρικό, με τη σαστισμένη, σε ύφος κομματικού μανιφέστου, αποδοκιμασία της Διοικητού, μουτζούρωσε τελικά για μια ακόμη φορά την καλολουστραρισμένη εικόνα του.

Τέταρτο, τα ΜΜΕ, χωρίς σχεδόν εξαίρεση, δέχτηκαν την εκδοχή του προεδρικού και την έκαναν αφετηρία στα ερωτήματα και ερωτηματικά τους. Πέμπτο, αρκετά ή όλα τα ερωτήματα είναι χωρίς νόημα, όπως και η επίκληση εννοιών όπως πλαστογράφηση, αλλοίωση κλπ! Έκτο, μας πήρε όλους η πλημμυρίδα των ηθικών κανόνων που στοιβάζουμε με απαίτηση να τους εφαρμόζουν οι άλλοι. Αν έστω το ένα δέκατο των κανόνων αυτών επιβάλλαμε στον εαυτό μας, ο κόσμος της Κύπρου θα πλησίαζε την αγγελική κοινωνία. 

Θα μπορούσαν να παρατεθούν και άλλα, πολλά άλλα φαινόμενα που χάνονται στον κουρνιαχτό των εντυπώσεων. Όμως,

· Υπάρχει σαφώς σύγκρουση συμφερόντων, των επαγγελματικών της οικογένειας και του δημόσιου αξιώματος της Διοικητή της ΚΤ. Η ίδια όφειλε να το είχε αντιμετωπίσει πριν αναλάβει το αξίωμα ή έστω και τώρα. Μια απορία είναι, πώς τόσο καιρό 'διέφυγε' της αντίληψης της κυβέρνησης η σχέση (που δεν κρύβεται) του οικογενειακού γραφείου;

· Η σύγκρουση υπάρχει και θα υπήρχε πάντα, με συμπερίληψη ή μη πρόνοιας στο συμβόλαιο. Ο σάλος για πρόνοια στο συμβόλαιο απλώς αυξάνει το νέφος της σκόνης, και το μέγεθος του ψόγου που το προεδρικό έριξε στο ίδιο το πρόσωπό του. Το ουσιώδες, δηλαδή, κατά πόσο τεκμηριώνεται, αν υπήρξαν εκ μέρους της Διοικητή ενέργειες στην πράξη που να επηρεάστηκαν από αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων, παραμένει αδιευκρίνιστο.

· Όπως το θέμα της πρόνοιας συμβολαίου, έτσι και οι απολαβές έγιναν στοιχείο για λιθοβολισμό, χωρίς ενημέρωση, π.χ. πώς συγκρίνονται με αμοιβές των εκτελεστικών συμβούλων που έβαλε η κυβέρνηση ή με το γεγονός ότι η κυρία Γιωρκάτζη έχει 16 χρόνια υπηρεσία ως γενική ελεγκτής; Γιατί “διαφεύγει” σχεδόν όλων το ότι η αμοιβή δεν είναι προϊόν κλοπής, αλλά συμβατικής φύσης, με απόφαση του εργοδότη;

· Ενώ από όλες τις πλευρές υποβάλλονται ερωτήματα, χωρίς να γίνει καμιά έρευνα, χωρίς απόφαση οποιουδήποτε νόμιμου οργάνου, υπονοείται ή λέγεται ανοικτά ότι έχει υποχρέωση να φύγει, να παραιτηθεί. Αλήθεια, με βάση ποιο δίκαιο εκδόθηκε αυτή η ετυμηγορία;

Με δεδομένα τα πιο πάνω, μέσα στην ομίχλη ή το νέφος σκόνης, διέλαθε της προσοχής η σχέση ανάμεσα στο έργο της κυρίας Γιωρκάτζη, ως γενική ελεγκτής, και στις αποκαλύψεις. Μπορεί να λεχθεί ότι βρέθηκε στο στόχαστρο, ανάμεσα σε άλλα, γιατί έκανε το καθήκον της εκδίδοντας το πόρισμα για το πρόγραμμα “Αριστοτέλης”. Την ημέρα της δημοσιοποίησης του (7 Φεβρουαρίου 2014), η εφημερίδα Καθημερινή, ίδιας ιδιοκτησίας με τον “Αριστοτέλη” ανήγγειλε “αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση (sic) κατά της Γ. Ελέγκτριας” για το πόρισμα της. Δεν γνωρίζουμε τη συνέχεια για την αγωγή, βλέπουμε όμως το αποτέλεσμα όταν θίγονται ορισμένα συμφέροντα.

Στην περίπτωση Γιωρκάτζη, δεν έχουμε απλώς την αποκάλυψη ενός προβλήματος που η κοινωνία 'χωνεύει' συστηματικά για όλους τους δημόσιους παράγοντες, που να περιορίζεται στη, θεμιτή, απαίτηση επίλυσης του. Το μίσος, όπως και ο βήχας, για να παραφράσουμε, δεν κρύβονται. Πρωτοσέλιδα για ...ποινικές ευθύνες, κατά τη γνώμη νομικών και βουλευτών(!), βαρύγδουπα άρθρα για ηθική και κανόνες για τους άλλους!, επιθέσεις από την εφημερίδα Καθημερινή με προσβολές και άλλα. Μια γυναίκα είναι πιο εύκολος στόχος. 

Αλήθεια, πότε η κυρία Γιωρκάτζη έδωσε αφορμή με έργα ή λόγια για να δικαιολογείται κάποιος με ψευδώνυμο Σπονδοφόρος να την εξυβρίζει σκαιώς; Επειδή αναφέρεται σε γυναίκα προφανώς, επιλέγει τις ύβρεις (Καθημερινή, 2 Νοεμβρίου 2014, σελ. 2), “επαναστάτρια του κουπεπιού”, “πασιονάρια”, το “ξεφτυλισμένο κουπέπι που ξετυλίκτηκε”, κάνοντας επίθεση και εναντίον όσων θεωρεί εχθρούς. Αυτοσεβασμός; Απλώς μιλά η ρεβάνς, παίρνουμε εκδίκηση!

Τα ΜΜΕ, προπάντων τα συγκροτήματα δεν αστειεύονται! Μπροστά τους, τόσο το άμωμο προεδρικό όσο και η άσπιλη βουλή, τα κόμματα που δεν δεκατίζονται και κάποιο καταπιεσμένοι των κοινωνικών δικτύων νιώθουν αυξανόμενη πίεση να ικανοποιήσουν τη μεγάλη δίψα.

Ευλόγως θα ρωτήσει κάποιος: Καλά, να μην ερευνώνται τα δημόσια πρόσωπα; Το μήνυμα εδώ είναι διπλό, με το δεύτερο, πιο δυνατό, ίσως, να αναιρεί το πρώτο.

· Τα ΜΜΕ έχουν τη δύναμη, όταν θέλουν, να ερευνούν και να εκθέτουν κακώς έχοντα. Ακόμα, έστω κι αν το κοινό για χρόνια χωνεύει ένα φαινόμενο χωρίς αντίδραση, με την πίεση των ΜΜΕ αυτό αξιολογείται σαν σκάνδαλο.

· Να φοβάσαι την μήνι των ΜΜΕ όταν θίξεις συμφέροντα τους.

Δυο στοιχεία, το “όταν θέλουν” και η επιλογή του στόχου όταν θίγονται συμφέροντα, αφήνουν αιωρούμενο το ερώτημα: Τι γίνεται με τα σκάνδαλα κάποιων, που προσέχουν, όμως, να μη θίξουν συγκεκριμένα συμφέροντα; Εκπληρώνουν τα ΜΜΕ το ρόλο του θεματοφύλακα της κοινωνίας ή μήπως μένει το μήνυμα, “όταν κάνεις το καθήκον σου πρόσεχε να μη μας ενοχλήσεις”; Τέλος, πού πάμε αν αντί διόρθωση κακώς εχόντων, επιζητείται η εκδίκηση;
Χριστόφορος Χριστοφόρου
Πολιτικός αναλυτής,
Εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου της Ευρώπης στα ΜΜΕ και τις εκλογές 
Εφημερίδα "Πολίτης της Κυριακής" 16/11/2014