«Ο βιασμός της Αφροδίτης»

Όταν η μυθολογία ζωντανεύει το 2013

Του Γιώργου Καλλινίκου

«Ο βιασμός της Αφροδίτης» είναι ταινία του Ανδρέα Πάντζη, που γυρίστηκε το 1985. Εικοσιοκτώ χρόνια μετά στο νησί της Αφροδίτης εξελίσσεται καινούργιο σενάριο. Το σενάριο του Πάντζη αναφερόταν στην τραγωδία του 1974. Το σενάριο στο νησί της Αφροδίτης γράφεται με στόχο να δοθεί τέλος στην τραγωδία του 1974. Στην ταινία του Πάντζη γίνεται αναφορά στην επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Στο σύγχρονο σενάριο το ρόλο του Οδυσσέα υποδύεται ο Νίκος. Όπως ο Οδυσσέας, έτσι κι αυτός καλείται να περάσει από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. 

Στο σύγχρονο σενάριο όμως, υπάρχει και δεύτερη Αφροδίτη. Αυτή εγκυμονεί. Στην κοιλιά της δεν φέρει μωρό, αλλά ένα κρυμμένο θησαυρό. Αέρια ακριβά και πολύτιμα. Τα οποία ορέγονται Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, η Σκύλα και η Χάρυβδη. Και η Κίρκη, η οποία σε αντίθεση με τους άλλους, δεν δείχνει το δόντια της. Επιχειρεί με γλυκό τρόπο, να παρασύρει τον Οδυσσέα. Γι’ αυτό τον συνάντησε. 

Τον αγκάλιασε, φωτογραφήθηκαν, του είπε πόσο σπουδαίος είναι και ότι στηρίζει την προσπάθεια του να φτάσει στην Ιθάκη. Και ο Οδυσσέας, δυστυχώς, φαίνεται να παρασύρεται και να αρχίζει να ανταποκρίνεται στα παιχνίδια της Κίρκης. Τόσο πολύ, που είναι έτοιμος να συναντήσει ακόμη και τη Σκύλα. Νοιώθει δυνατός ώστε να προσπαθήσει να την πείσει να γίνουν φίλοι. Η Σκύλα όμως, πάντοτε σκύλα θα είναι και θα επιδιώκει να δαγκώνει. Άλλωστε, κι αυτή το θησαυρό ορέγεται. Πρόσεχε βρε Οδυσσέα. 

Δεν χρειάζεσαι τον Τειρεσία να σου πει ποια είναι η συνέχεια. Ήταν φως φανάρι πολύ πριν τις εκλογές. Στο φώναζαν από το εξωτερικό. Το θησαυρό δεν πρόκειται να τον δεις αν δεν ικανοποιήσεις τις ορέξεις τους. Τι και αν τους λες ότι έχεις κοτσάνι. Η Αφροδίτη που τον έχει στα σπλάχνα της, δεν θα μπορέσει ποτέ να γεννήσει αν αυτοί δεν βάλουν το χέρι τους. Εσύ θέλεις να φτάσεις στην Ιθάκη, θες και το θησαυρό. Όμως, ούτε καν στη μυθολογία δεν μπορεί να έχει κάποιος και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο. Το σενάριο είναι γραμμένο από καιρό. Ο θησαυρός θα περάσει από τη γη που ελέγχει η Σκύλα. Διαφορετικά δεν πρόκειται να τον αγγίξεις ούτε εσύ. Τα μαντάτα αν δεν τα έμαθες, θα τα μάθεις σήμερα. 

Ο θησαυρός λένε, δεν είναι αρκετός για να κάνεις τερματικό στην Ιθάκη και να τον αξιοποιείς όπως θες. Φυσικά. Αφού όλα θα παρουσιαστούν όπως πρέπει, ώστε σε όλους να φαίνεται κάποια στιγμή ότι μόνο αν ο θησαυρός περάσει και από τη Σκύλα και ταυτόχρονα, πάρουν μερίδιο οι Κύκλωπες, η Κίρκη και οι Λαιστρυγόνες, θα δεις κι εσύ τη λάμψη του. Όμως θέλεις να πας και στην Ιθάκη. Εδώ είναι η ουσία. Με δέλεαρ το θησαυρό, μπορεί να τη διεκδικήσεις. Αν όχι όλη, τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της. Θα στο δώσουν όμως ή θα σου κλείσουν το στόμα με μια πόλη φάντασμα; Και θα είναι αρκετή μια πόλη φάντασμα -που θα χρειαστείς όσο θησαυρό σου αφήσουν για να την ξανακτίσεις- για να ρισκάρεις παιχνίδια με τη Σκύλα και τη Χάρυβδη;


Ο Οδυσσέας ήταν πολύ πονηρός και ξέφυγε απ’ όλους τους δαίμονες. Εσύ είσαι; Ή μήπως στο τελευταίο επεισόδιο του έργου, θα αποβεί προφητικός ο τίτλος του Πάντζη και θα παρακολουθήσουμε το «βιασμό της Αφροδίτης»; 
Γιώργος Καλλινίκου

Φιλελεύθερος 29-9-2013

Ο φασίστας που κρύβεις μέσα σου

Του Θανάση Φωτίου

Και ξαφνικά μας έπιασε ο πόνος. Συγκλονιστήκαμε. «Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες; Ντροπή»! Μόνο ντροπή; Συμφορά, θα έλεγα. Αλλοδαπό, όμως; Όταν ο Έλληνας σκοτώνει Πακιστανό, Αλβανό, μαύρο; Τι ακριβώς είναι; Εθνική υπερηφάνεια; «Να ξεβρομίσει ο τόπος»! Σωστά; Αυτό δεν λέγαμε; Να ξεβρομίσει ο τόπος, να φοβηθούν οι απατεώνες οι πολιτικοί, να τρομάξει το σάπιο πολιτικό σύστημα… Το τέλειο άλλοθι. Γαρνίρισέ το με λίγη γαλανόλευκη, λίγο εθνικό ύμνο, λίγο αρχαίο πνεύμα αθάνατο και το ‘χεις το ελαφρυντικό. Άλλωστε, πόσες φορές δεν ξεστόμισες την ατάκα: «η Ελλάδα για να στρώσει χρειάζεται Χούντα»; Κι αν δεν την ξεστόμισες, πόσες φορές δεν τη σκέφτηκες; Πόσες φορές δεν σιώπησες στο άκουσμά της; Οπόταν; Οπόταν «αναγκαίο κακό» τα Χρυσαυγόπουλα. Σωστά; Σωστά. Εκτός αυτού, ένας Πακιστανός είναι απλώς ένας Πακιστανός. Ένας μαύρος, είναι απλώς ένας μαύρος. Χωρίς όνομα. Απλώς αλλοδαπός. Με χαρακωμένο το πρόσωπο, αλλά αλλοδαπός. Να χρησιμοποιούν σαν μπάλα ποδοσφαίρου το κεφάλι του, αλλά αλλοδαπός. Ξεκοιλιασμένος, αλλά αλλοδαπός. Ένας… «παρείσακτος», όπως θα πρόσθετε με αγάπη και ο Μακαριότατος.

Και τώρα; Πώς ήρθαν τα πάνω κάτω; Μα Έλληνα; Ναι, Έλληνα. Με όνομα, πρόσωπο, ηλικία, σπίτι, οικογένεια. Και ξεψύχησε στα χέρια της κοπέλας του; Και έπρεπε να το δω εγώ αυτό;. Ναι, έπρεπε να το δεις. Σίγουρα όχι από τον «κομιστή», αυτόν που ερωτοτροπούσε με τους φασίστες όλο αυτό τον καιρό, αλλά έπρεπε να το δεις. Κάποιος έπρεπε να μας το τρίψει στη μούρη. Να προσβάλει, όχι τον νεκρό, αλλά τις συνειδήσεις μας. Που κλείναμε τα μάτια και ανεχόμασταν (ίσως και αποδεχόμασταν) τα… «τάγματα εφόδου» και τις «ξιφολόγχες να ακονίζονται στο πεζοδρόμιο». Που δεν αργήσαμε να αντιληφθούμε, αλλά που σιωπήσαμε εν γνώσει μας. Που το αυγό του φιδιού, μπορεί μεν να μην το γεννήσαμε, αλλά σίγουρα το κλωσήσαμε. Και έπρεπε να γίνει δολοφονία Έλληνα για να συγκλονιστούν οι νοικοκυραίοι, να αφυπνιστούν οι υποκριτές δημοσιογράφοι, να μαζέψει και ν’ αρχίσει να ξεψαχνίζει o εισαγγελέας τις υποθέσεις… Μέχρι τότε, σιωπή. Ανοχή, κάλυψη, αποδοχή. Άλλοι το ένα, άλλοι το άλλο, κάποιοι όλα μαζί. Μα να με συμπαθείτε αγάπες μου, αλλά εάν ακόμα και μπροστά στο θάνατο λειτουργούμε επιλεκτικά πάει να πει ότι τα σκατώσαμε.

Καλή ώρα, στα δικά μας. Με τα… πατριωτόπουλα που παρελαύνουν σαν ΕΣ ΕΣ. Και απροκάλυπτα πλέον δηλώνουν: «Ναι, είμαστε η Χρυσή Αυγή της Κύπρου». Πόσοι πολιτικοί φλέρταραν μαζί τους; Πόσοι δημοσιογράφοι εξωράισαν ή και κάλυψαν τη δράση τους; Πόσοι πολίτες είδαν στο πρόσωπο τους το «αντίπαλο δέος» του σάπιου πολιτικού συστήματος; «Οι πλείστες απόψεις τους είναι κρυστάλλινες και με εκφράζουν», έλεγε προ ετών ο Αρχιεπίσκοπος. Ο οποίος Αρχιεπίσκοπος -μέχρι ο Ιωνάς Νικολάου να αποφασίσει εάν υπάρχουν ή όχι «νεοφασιστικές κινήσεις στην Κύπρο ή οργανώσεις που διακατέχονται από άκρατο εθνικισμό ή προωθούν είτε τον ρατσισμό είτε την ξενοφοβία»- έσπευσε, (τέσσερις μόλις ημέρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα και την επομένη (!) της παραδοχής «είμαστε η Χρυσή Αυγή της Κύπρου»), να κάνει λόγο για «παιδιά που όσο ορθοφωνούν θα τα στηρίζω και όταν δεν θα ορθοφωνούν, δεν θα τα στηρίζω»! Ναι, για τέτοια ερμαφρόδιτη στάση ανοχής και αποδοχής μιλάμε, απέναντι στους ναζιστές και στους φασίστες - τους οποίους (ναζιστές και φασίστες) επειδή ακριβώς χρησιμοποιούν εύηχα συνθήματα και εκμεταλλεύονται εθνικά σύμβολα, τους χρησιμοποιούν κατά καιρούς παπάδες, κόμματα και ΜΜΕ αναλόγως των συμφερόντων και της… ορθοφωνίας τους. Μέχρι να λουστούμε την παραφωνία τους και διά λυγμών και αλαλαγμών αφυπνιστούμε συγκλονισμένοι.

Αν μας ξενίζει αυτή η ερμαφρόδιτη στάση; Κάθε άλλο. Γιατί το είπαμε παλαιότερα, το λέμε και τώρα: Εκτός από το απροκάλυπτο φασισταριό, υπάρχουν και οι «συγκαλυμμένοι» φασίστες. Και οι «συγκαλυμμένοι» φασίστες βγαίνουν σε πολλές αποχρώσεις. Σε μπλε, σε κόκκινο, σε μπασταρδί. Φορούν διαφορετικούς μανδύες. Και ευδοκιμούν σε πολλές κομματικές και επαγγελματικές καλύβες.
Θανάσης Φωτίου
Down Town 29.9.2013

Με το φακό των λέξεων

Γράφει η Ελένη Αρτεμίου –Φωτιάδου 

Τέλη Σεπτέμβρη. Ένας ακόμα μήνας σαλπάρει για τη μικρή ή μεγάλη ιστορία του. Τριάντα μέρες έρχονται και φεύγουν σαν σταγόνες σε μπόρα ανοιξιάτικη. Όσο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια, όσο να αισθανθείς λιγάκι τη μυρωδιά απ΄το βρεγμένο χώμα. Και μετά η εξάτμιση, η απουσία, η αίσθηση μιας φθοροποιού ταχύτητας γύρω του και μέσα του. Ούτε κι αυτό το μήνα άλλαξε κάτι στην καθημερινότητά του. Η ίδια πικρή αναμονή. Πίσω του το στερεοφωνικό ελευθερώνει μελαγχολικές ευτυχίες του Χατζηδάκη. 

 Στις τηλεοράσεις παρελαύνουν κοστουμαρισμένοι κύριοι, καλοραμμένες ψευδαισθήσεις. Μια επίδοξη κυρία της πολιτικής ζωής του τόπου με δυο σειρές πανάκριβα μαργαριτάρια στο λαιμό και μια αστραφτερή πέτρα στο δάχτυλο, συστήνει υπομονή και αισιοδοξία. Το καλοζωισμένο της πρόσωπο, τραβηγμένο από τα μπότοξ και την ψευδαίσθηση, θέλει να μοιράσει παντεσπάνι σε μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που αγωνιούν για το καθημερινό ψωμί τους. 

Κι ύστερα το λευκό πουκάμισο δίπλα της, το καλοστρωμένο λαδωμένο μαλλί μιας επίδοξης πολιτικής καριέρας , επενδύει στην ψυχραιμία και στην αγωνιστικότητα αυτού του λαού, που έμαθε να αντέχει στα δύσκολα και να επιβιώνει στα κακοτράχαλα δρομάκια που τον ρίχνουν ενίοτε οι επιβουλές δικών και ξένων. Ναι, κι αυτή η νίκη θα είναι δική μας, καταλήγει στο πολιτικό του παραλήρημα ο εκκολαπτόμενος δημαγωγός. 

Κλείνει την τηλεόραση με συναισθήματα ανάμεσα στην αγανάκτηση και την απαξίωση. Κλείνει και τα τριάντα δύο του χρόνια σ΄ένα πακέτο χωρίς παραλήπτη. Ασφαλίζει με τα πτυχία ελληνικής και αγγλικής φιλολογίας , ενώ στον τοίχο απέναντι τον κοιτάει μέσα απ΄την κορνίζα του ο μεταπτυχιακός του τίτλος στη Βυζαντινή Ιστορία. Η σύγχρονη ιστορία του αποδεικνύεται πολύ πιο σημαντική για την επιβίωσή του. Ψάχνει στις τσέπες του, αγγίζει το κενό . Όχι, δε θα περάσει πάλι από τη μάνα του για κάνα ψιλό κι ένα πιάτο απ΄το περίσσευμα της σύνταξης. Δε θέλει να ξαναδεί μέσα στα μάτια της τον οίκτο και τον πόνο. Σαν έφυγε για σπουδές, είπε πως θα επιστρέψει μια μέρα για να την ξεκουράσει.

Τώρα αφήνει την κούραση της ψυχής του κάθε μέρα να κατατρώει και τα δικά της σωθικά. Το κινητό του δονείται. Τον θυμάται πάλι ο μοναδικός φίλος που του απέμεινε. Μήνες μαζί με τον Σωτήρη στο στρατό, ζυμώσαν το αντριλίκι και την μπέσα τους στις σκοπιές και στις αγγαρείες. Παιδί που πιάνανε τα χέρια του εκείνος, ακολούθησε τη δουλειά του πατέρα του. 

Άρπαξε βούρτσες και μπογιές κι έβαψε όπως ήθελε τα όνειρα του. Ξέρει γιατί τον παίρνει τώρα ο παλιόφιλος. Διστάζει λίγο , ξανασκέφτεται τη θλιμμένη θωριά της μάνας του. Ύστερα απαντά αποφασιστικά στο κάλεσμα του τηλεφώνου. «Έρχομαι. Φύλαξε μια θέση δίπλα σου για την παλιοσειρά. Και δώσε μου να βάφω μόνο πράσινο, το χρώμα της ελπίδας».Ελένη Αρτεμίου –Φωτιάδου

Γιατί ο γάμος περνάει τόσο μεγάλη κρίση;

Δείτε τι λένε 11 Έλληνες και Κύπριοι…

1. Γιατί πολλά παντρεμένα ζευγάρια ζουν μια θλιβερή ζωή και ταυτόχρονα αντιστέκονται σθεναρά σε οποιαδήποτε αλλαγή αυτής της κατάστασης;
2. Γιατί χρησιμοποιούν αρνητικούς τρόπους επικοινωνίας και επιτίθεται διαρκώς ο ένας στον άλλο;
3. Γιατί παραπονούνται διαρκώς για τη συμπεριφορά του άλλου και τον κατηγορούν για τη δική τους δυστυχία; 

 

Γράφει και επιμελείται η Χριστιάνα  Διονυσίου Φουλή Facebook

OpsiNews

11 άνθρωποι από Ελλάδα και Κύπρο εκφράζουν την δική τους άποψη για το θέμα.

                                                Χάρης Βορκάς (Έλληνας ηθοποιός)

«Γιατί ο γάμος περνάει τόσο μεγάλη κρίση;

Ο γάμος και η οικογένεια, είναι το βασικό δομικό υλικό της κοινωνίας. Κι εφόσον η κοινωνία περνάει κρίση, όχι μόνο οικονομική, αλλά βαθιά κρίση ηθών, αξιών, πνεύματος, αισθητικής, επικοινωνίας, θεσμών, αποτέλεσμα είναι ο γάμος, ο αρχετυπικός αυτός θεσμός να περνάει κρίση. Η αποξένωση των ανθρώπων μεταξύ τους, ο ατομικισμός, η έκλυση των ηθών, η ισοπέδωση αξιών, η οικονομική δυσχέρεια, η μιζέρια, ο φόβος, η έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η απαισιοδοξία, οδηγούν πολλά ζευγάρια σε μια ζωή θλιβερή και δυστυχισμένη. Παρ' όλ' αυτά, δεν προβαίνουν σε κανενός είδους προσπάθεια αλλαγής αυτής της κατάστασης, κυρίως λόγω ψυχική αλλοτρίωσης, προσκόλλησης στο ατομικό συμφέρον και έλλειψης τόλμης για αποφασιστική τομή, που θα φέρει αναστάτωση μεν, αλλά σίγουρα θα οδηγήσει σε έξοδο από το οδυνηρό τέλμα. 

Είναι τόσα τα προβλήματα που υπάρχουν στο περιβάλλον μας, ώστε δεν μένει κουράγιο να σκεφτεί το κάθε ζευγάρι πώς θα μπορούσε να βελτιώσει την κοινή ζωή του. Αντιθέτως, αδυνατώντας να παλαίψουν με δραματικές καταστάσεις που επηρεάζουν λίγο-πολύ όλους μας, χρησιμοποιούν αρνητικούς τρόπους επικοινωνίας μεταξύ τους, επιτίθενται αναίτια ο ένας στον άλλον, τις πιο πολλές φορές ακούσια, νιώθοντας έτσι πως εκτονώνονται από την τεράστια ψυχολογική πίεση που υφίστανται από τα προβλήματα και τα αδιέξοδά τους και διαρκώς εκφράζουν παράπονα για την συμπεριφορά ο ένας προς τον άλλον, κατηγορώντας τον για την δική τους δυστυχία, επειδή απουσιάζει η ψύχραιμη συνειδητοποίηση, παραδοχή και ανάληψη ατομικών ευθυνών. 

Το να φορτώνει ο ένας τις ευθύνες στον άλλον, είναι ίσως το πιο εύκολο, δεν είναι όμως το πιο έντιμο και το πιο εποικοδομητικό, γιατί αν ο καθένας έκανε την αυτοκριτική του, κάτι ίσως που τρομάζει όλους μας, γιατί είναι οδυνηρό, ενδεχομένως εκεί να βρισκόταν η άκρη του νήματος, γενικώς…».

  Καίτη Φίνου (Ελληνίδα ηθοποιός)

«Όταν δύο άνθρωποι παντρεύονται από προξενιό, για χατίρι των γονιών τους, ή ακόμα επειδή η κοπέλα θέλει να ξεφύγει από την οικογένεια της, τους γονείς της, τότε… σίγουρα ο γάμος δεν πρόκειται να κρατήσει. Ένας άλλος σοβαρός λόγος που οι γάμοι χαλάνε, είναι όταν ο άντρας – περισσότερο το συναντάμε στην επαρχία- έχει το ρόλο του «πατριάρχη» και έχοντας στο μυαλό του την εικόνα της γυναίκας νοικοκυράς που θα του φέρνει τις παντόφλες στο κρεβάτι. 

Αλλά και όταν ο άντρας δεν είναι δεμένος στη… φούστα της μητέρας του και η κοπέλα δεν ακολουθεί διαρκώς τη μάνα της. Θεωρώ επίσης ότι, η γυναίκα πρέπει να γνωρίσει και άλλους άντρες πριν τον γάμο όπως ακριβώς και ο άντρας. Όταν η γυναίκα γνωρίσει και άλλους άντρες πριν από το γάμο τότε παραμένει πιστή. Όταν το ζευγάρι είναι πραγματικά ερωτευμένο και χωρίς τα προβλήματα που προανέφερα, τότε σίγουρα ο γάμος θα κρατήσει, βέβαια καμιά φορά είναι και οι συγκυρίες…».

 Γιώργος Γεωργίου (Έλληνας ηθοποιός)

«Κατ αρχήν έχω έναν σύντροφο που μοιραζόμαστε τα πάντα, χαρές και λύπες, όταν μας περισσεύουν χρήματα και βγαίνουμε έξω, περνάμε πάρα πολύ καλά τρώγοντας που λέει ο λόγος κι ένα σουβλάκι, καταλαβαίνει απόλυτα την δυσκολία της δουλειάς μου, στο Θέατρο δεν πάντα όλα ρόδινα, και τέλος έχουμε ένα παιδί 34 χρονών σήμερα που είναι όλα τα λεφτά, ένα εξαίσιο πλάσμα. ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΝΟΗΣΗ ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ».

  Κυριάκος Χατζηγιάννης (Κύπριος Βουλευτής)

«Ο αυξημένος αριθμός διαζυγίων είναι κοινωνικό φαινόμενο το οποίο βασίζει την ύπαρξη του στη χαλαρή αντιμετώπιση του θεσμού της οικογένειας και στη διαφορετική αντίληψη των αξιών στη ζωή. Τα άτομα μπαίνουν σε μια συμφωνία συμβίωσης και αναλόγως των προϋποθέσεων της πορείας του σπάνε αυτή τη συμφωνία. Οι παράμετροι που μπορεί να συνδράμουν στην αύξηση του αριθμού των διαζυγίων είναι πολλές και ανάλογα με την εποχή. 

Για παράδειγμα στην εποχή της οικονομικής φούσκας τα άτομα αναζητούσαν την ελευθερία τους και απέφευγαν τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς που απορρέανε από τη συμβίωση. Μάλιστα το ισχυρό κράτος πρόνοιας όπως αυτό λειτουργούσε στο παρελθόν δημιουργούσε εύκολες προϋποθέσεις επιβίωσης εκτός γάμου. Σε αντίθεση με τη παρούσα φάση όπου τα ζευγάρια δεν αντέχουν τις οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις που δημιουργούνται λόγω κρίσης. 

Το μέγεθος των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί από τους υπερβολικούς δανεισμούς των νοικοκυριών σπάει τις συναισθηματικές αντοχές με αποτέλεσμα να τινάζεται στον αέρα η δυνατότητα συμβίωσης του ζευγαριού. Λείπει από τους ανθρώπους σήμερα η από κοινού θέληση για τη βιοπάλη και τα απορρέοντα προβλήματα. Η ασυμφωνία χαρακτήρα με τον άλφα η το βήτα τρόπο πάντα υπήρχε ως παράμετρος συμβίωσης εντούτοις ως αιτία διαζυγίου δεν εκτόξευε τον αριθμό των διαζυγίων στα σημερινά ύψη».

 

 Σκεύη Κουκουμά (Κύπρια Βουλευτής)

«Θα μπορούσα να παραθέσω χίλιους λόγους γιατί ένα ζευγάρι σήμερα αισθάνεται δυστυχισμένο και είναι ενδεχομένως λάθος να προσπαθούμε να βγάλουμε γενικά συμπεράσματα για καταστάσεις τόσο προσωπικές και μοναδικές όσο οι σχέσεις ενός ζευγαριού. Η αλλαγή ρόλων και θέσης στην κοινωνία και την οικογένεια δεν έχει εμπεδωθεί ούτε από το ζευγάρι αλλά ούτε και από την ευρύτερη οικογένεια. Από τη μια ο σύγχρονος νέος, μπορεί να υπερβεί τα στερεότυπα του ρόλου του και να είναι πιο συμμέτοχος στην οικογενειακή ζωή. Σκιρτήματα όμως του ρόλου του άντρα-πατριάρχη κάποιες στιγμές προκαλούν αναταράξεις και προβλήματα στη σχέση που μπορούν να αποβούν μοιραία. Από την άλλη, η νέα γυναίκα προσπαθώντας να υπερβεί τα στερεότυπα του δικού της παραδοσιακού ρόλου μπορεί να οδηγηθεί σε συμπεριφορές που θα ταρακουνήσουν τα θεμέλια της εμπιστοσύνης και του σεβασμού ανάμεσα στο ζευγάρι. 

Δυστυχώς παρά τω ότι οι αριθμοί των διαζυγίων έχουν πραγματικά εκτοξευθεί σε ανησυχητικό βαθμό από την άλλη προβληματισμό προκαλεί και η διαπίστωση ότι ορισμένοι κοινωνικοί παράγοντες αναπόφευκτα επηρεάζουν κάθε πτυχή της ζωής, συμπεριλαμβανομένου και της έγγαμης συμβίωσης. Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι η ανεργία και οι οικονομικές δυσκολίες, δημιουργούν εντάσεις, προβλήματα και προστριβές μέσα στο γάμο; Οι ώρες, το άγχος και η πίεση της δουλειάς στη σημερινή εποχή δεν μειώνουν τον ελεύθερο χρόνο, το χρόνο που περνά το ζευγάρι μεταξύ του ή με τα παιδιά, φθείροντας έτσι τη σχέση και την επικοινωνία; Η οικονομική κρίση και οι συνέπειες της βέβαια δεν θα περάσει εύκολα αλλά ούτε και με συνταγές «δώστε αγάπη και θα πάρετε ευτυχία». 

Αμφιβάλλει κανείς ότι το λάιφσταιλ που προβάλλεται από τα μίντια και τη σόουμπιζ, καλλιεργεί στη συνείδηση των ανδρών και των γυναικών της νέας γενιάς, την ιδέα ότι οι ερωτικές σχέσεις δημιουργούνται και διαλύονται με την ευκολία που αλλάζονται τα πουκάμισα, ρίχνοντας τα αισθήματα και τον αλληλοσεβασμό σε δεύτερη μοίρα; Για αυτό όπου ο γάμος γίνεται τόσο δυσλειτουργικός, ψυχοφθόρος και ζημιογόνος για το ζευγάρι και τα παιδιά, μπορεί το διαζύγιο να είναι η καλύτερη λύση για όλους. Εντούτοις είμαι της άποψης ότι αν κάτι χαλάσει, πριν το πετάξουμε πρώτα προσπαθούμε να το φτιάξουμε».

  Λίλη Σταύρου (Ελληνίδα Ζωγράφος-Δημιουργική Ιδέα-Χειροποίητο Αντικείμενο)

«Κρίση στον γάμο ή κρίση του εαυτού μας; Γιατί μετά τον πρώτο καιρό που όλα είναι ρομαντικά και όμορφα ξαφνικά και δια μαγείας σιγά-σιγά η λάμψη αυτή εξαφανίζεται; Γιατί οι σύζυγοι συχνά αισθάνονται ότι έχουν ανάγκη κάποιος να τους ‘’υπενθυμίσει’’ γιατί παντρεύτηκαν το σύντροφό τους… Μήπως αντί να ψάχνουμε για το τι φταίει γύρω-γύρω πρέπει να ψάξουμε ο καθένας από εμάς λίγο πιο κοντά, τον εαυτό του; Τι είναι αυτό που μας έχει κάνει να βαριόμαστε την καθημερινή ρουτίνα μας; Γιατί δεν μας ενδιαφέρει πλέον να βγαίνουμε έξω μαζί ή να κάνουμε ρομαντικές χειρονομίες; Γιατί η σεξουαλική ζωή είχε φθάσει σε σημείο, που δεν προκαλεί πια κανένα ενθουσιασμό, για τον ή την σύντροφό μας; Γιατί δεν μπορεί κανένας μας να θυμηθεί την τελευταία φορά που μας έκανε ό σύντροφός μας κάποιου είδους κομπλιμέντο ή που εμείς του κάναμε; Η κρίση μετά από κάποια χρόνια γάμου είναι τυπική. 

Στην πραγματικότητα συμβαίνει πολύ συχνά. Μήπως πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πέρα από την καθημερινότητά μας και να συνειδητοποιήσουμε ότι χρειάζεται λίγη προσπάθεια παραπάνω για να διατηρήσουμε το ρομαντισμό στο γάμο μας; Μήπως πρέπει να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε σαν ζευγάρια, να μην κλεινόμαστε στον εαυτό μας και μην σταματάμε να μοιραζόμαστε ακόμα και τον φόβο ενός καβγά; Βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολο να κάνει κάποιος ένα βήμα… 

Δεν είναι βέβαια και δύσκολο να μην το κάνει… Είναι θέμα επιλογής τι θέλουμε να κάνουμε και τι θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας… γιατί τα αγαθά κώπης κτώνται όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι! Το να χαμογελάμε συχνά και να ανακαλούμε τις παλιές καλές εποχές μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα συναισθήματα αποξένωσης, αρκεί να μην μείνουμε μόνο σ’ αυτά. 

Ας μάθουμε να μοιραζόμαστε πράγματα, ιδέες ακόμα και το ποιο σημαντικό σε ένα γάμο τις υποχρεώσεις ενός νοικοκυριού και των παιδιών που μπορεί να επηρεάσει θετικά πιστεύω τη σχέση των συζύγων καθώς και να αναπτύσσουν δεσμούς με τα παιδιά τους ενώ στην περίπτωση των ανδρών αντιλαμβάνονται καλύτερα πόσα μπορεί να προσφέρουν οι γυναίκες “στο σπίτι” Και επιτέλους ας αρχίσουμε να μιλάμε τουλάχιστον εμείς οι γυναίκες, δυστυχώς οι άνδρες δεν έχουν ακόμα την ικανότητα ή δεν είναι προικισμένοι ώστε να «διαβάζουν» τα συναισθήματα των γυναικών – τουλάχιστον στα μάτια τους».

 Φοίβος Νικολαΐδης (Κύπριος Οικονομολόγος) 

«Συνήθως, οι άνθρωποι μπαίνουν ξαφνικά ανυποψίαστοι και ίσως απροετοίμαστοι στα βαθιά νερά των εγγάμων σχέσεων. Πολλές φορές, αγνοούν βασικά στοιχεία πρώτα για τον εαυτό τους και μετά για τους άλλους. Δεν κατέχουν επίσης την τέχνη της διαπραγμάτευσης και της «διαχείρισης κρίσεων» της έγγαμης ζωής. Η περίοδος όμως προσαρμογής, η συγκατοίκηση, η κοινή ανάληψη νέων ευθυνών και υποχρεώσεων, αμέσως μετά το μήνα του μέλιτος, δημιουργεί τριγμούς και αναταράξεις. 

Όπως συμβαίνει σε κάθε νέο ξεκίνημα σε μια οποιαδήποτε σχέση, παρουσιάζονται διάφορες δυσκολίες ή ακόμη και προβλήματα μικρά ή μεγάλα. Ενώ η σχέση περνά σε μια νέα φάση, το ζευγάρι ίσως, να είναι ανέτοιμο ή δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στους νέους ρόλους, που του ορίζουν οι νέες σχέσεις τους. Ανάλογα με το βαθμό επίγνωσης της κατάστασης, το ψυχοπνευματικό επίπεδο, την προσωπικότητα γενικά του καθενός, αλλά και της ύπαρξης ή όχι βασικής γνώσης στην τέχνη της επικοινωνίας, της κατανόησης και της ανοχής των άλλων, θα είναι και ο βαθμός δυσκολίας της συμβίωσης.

Για να υπάρξει κοινό έδαφος συναντίληψης χρειάζεται ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής στις αρχές, στις αξίες και στις προσδοκίες του ζευγαριού. Μόνο έτσι, μπορεί, να αντέξει μια σχέση τη δοκιμασία των κρίσεων και να βγει ενδυναμωμένη, νοουμένου πάντοτε ότι υπάρχει και η ανάλογη αγάπη μεταξύ τους».

Αλεξία Σακαδάκη (Κύπρια, Κοινωνικός και Πολιτικός Επιστήμονας Γενική Γραμματέας Νεολαίας Οικολόγων)  

«Ο γάμος ήταν και παραμένει ένας δυνατός θεσμός της κυπριακής κοινωνίας, παρόλο που τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται αυξημένα ποσοστά διαζυγίων και ζευγαριών που συζούν χωρίς να έχουν προβεί στην τελετή του γάμου (είτε θρησκευτικά είτε πολιτικά). Ο γάμος περνά κρίση. Αυτό δεν είναι κάτι το καινούριο. Πιστεύω ότι ο γάμος περνούσε ανέκαθεν κρίση, για αυτό παρατηρούνταν και παλαιότερα καθώς και τώρα ζευγάρια που απλά μένουν μαζί «τυπικά». Δεν επικοινωνούν, δεν περνούν χρόνο μαζί, απουσιάζει η ουσιώδης αγάπη και το χάδι, καθώς και η ερωτική συνεύρεση. Ακριβώς επειδή ο θεσμός της οικογένειας έχει γερές βάσεις στην κοινωνία μας, πολλές φορές η κοινωνική κατάκριση μπορεί να αποτελεί τροχοπέδη στην απόφαση ενός ζευγαριού να τερματίσει το γάμο του. 

Επιπλέον, οι δομές της κοινωνίας δεν επιτρέπουν σε μια γυναίκα που είναι μητέρα να είναι οικονομικά αυτόνομη και ανεξάρτητη, ενώ ο πατέρας πολύ πιο εύκολα μπορεί να απαλλαχθεί των ευθυνών του και να προχωρήσει την επαγγελματική του πορεία. Το γεγονός ότι μια μάνα «αναγκάζεται» να έχει εξολοκλήρου την ευθύνη του μεγαλώματος των παιδιών της, είναι ένας παράγοντας που δημιουργεί δεσμούς εξάρτησης. Η κρίση στο γάμο είναι σίγουρα ένα μεγάλο ερώτημα και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα βιώματα ενός ζευγαριού και την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι είναι εκείνο το οποίο φέρνει τους ανθρώπους σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει πλέον σεβασμός και αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο ως κτήμα τους και ως δεδομένο. Η απουσία της αγάπης είναι ένας σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει τις σχέσεις των ανθρώπων. Όταν κάποιος δεν σέβεται και δεν αγαπά τον ίδιο του τον εαυτό, χάνει το σεβασμό του και απέναντι στο ταίρι του. 

Ο γάμος καταντά πολλές φορές να είναι μια σχέση καταπίεσης, ζήλιας και ανταγωνισμού, σε αντίθεση με την αντίληψη που έχει ένα ζευγάρι στα πρώτα βήματα της σχέσης του. Η εμπλοκή των πεθερικών, συγγενών και γειτόνων, δηλητηριάζει τις σχέσεις και τους ανθρώπους που δεν επιτυγχάνουν να κρατήσουν εκτός του γάμου τους τις απόψεις των υπολοίπων. Επιπλέον, οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής και οι απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας οδηγούν τα ζευγάρια στην αποξένωση και την έλλειψη επικοινωνίας. Δεν υπάρχει πλέον ποιοτικός χρόνος μεταξύ των ανθρώπων. Το μεγάλωμα των παιδιών, οι ανάγκες για τα φροντιστήρια και το τρέξιμο προκαλούν κούραση. 

Η ανάγκη για να ξεφύγει κάποιος/κάποια από την καθημερινή τρεχάλα μπορεί να οδηγήσει και στην αναζήτηση διεξόδων όπως για παράδειγμα την εξωσυζυγική σχέση, κάτι το οποίο δηλητηριάζει άμεσα το γάμο. Τα πολλαπλά ερεθίσματα που υπάρχουν κάνουν ακόμα πιο εύκολη τη λύση της εξωσυζυγικής στέγης, που στην ουσία είναι η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και συνεύρεση. Η σεξουαλική ζωή σήμερα ξεκινά σε νεαρότερη ηλικία. Ως εκ τούτου παρατηρούνται αρκετές «ανεπιθύμητες» εγκυμοσύνες, οπόταν οι γονείς πιέζουν το ζευγάρι να προχωρήσει σε γάμο σε μικρή ηλικία. 

Ένας τέτοιος γάμος είναι εκ των προτέρων καταδικασμένος σε αποτυχία όταν γίνεται μετά από πολλή πίεση και εξαναγκασμό, κυρίως όταν τα ενδιαφερόμενα μέλη είναι σε πολύ νεαρά ηλικία. Αν πάρουμε όμως την τελετή του γάμου από την αρχή της ως μια ευλογία του Θεού ή αν θέλουμε του κράτους, για την νομιμοποίηση της σχέσης ενός ζευγαριού, θα δούμε ότι έχει καταλήξει να είναι μια διαδικασία άγχους και προβολής. Από την διοργάνωση και το κάλεσμα μέχρι την προβολή της πιο ευφάνταστης τελετής, καταλήξαμε να τελούμε γάμους ανούσιους. Έχει ξεχαστεί το πιο σημαντικό κομμάτι της όλης τελετής που είναι η ευλογία της αγάπης δυο ανθρώπων και η δέσμευση τους για προσφορά και σεβασμό. Ως αποτέλεσμα, τα ζευγάρια γίνονται δέσμια μιας εικόνας».

 Άριστος Μοσχοβάκης (Κύπριος Μουσικοσυνθέτης) 

«Είναι μεγάλη υπόθεση να λειτουργεί σωστά ένας γάμος. Παίζει μεγάλο ρόλο σε ποιες βάσεις είναι κτισμένος και οι λόγοι αν θέλετε, που κατέληξαν σε γάμο. Μεγάλο ρόλο παίζει ακόμη και το περιβάλλον της δουλειάς των δύο ατόμων, με τον τρόπο που διαμορφώνεται η προσωπικότητα του κάθε ενός. Πόσο επιτυχημένοι είναι ξεχωριστά ο κάθε ένας. Αν θέλετε ακόμη και … εμφανισιακά πως διαμορφώνεται ο κάθε ένας . 

Ακόμη αν η γυναίκα αρχίζει να φέρνει περισσότερα χρήματα στο σπίτι από τον άντρα, τότε οι ισορροπίες αλλάζουν στην ψυχολογία του άντρα καθώς η γυναίκα αρχίζει να συμπεριφέρεται διαφορετικά. Και πολύ βασικό το σεξ στην σχέση των ζευγαριών, τις περισσότερες φορές είναι αυτό που μπορεί να κρατήσει μια σχέση ζωντανή , καθιστώντας το πάντα μια άσβηστη φλόγα, αλλιώς όλα σβήνουν σιγά σιγά…))) Και πολλοί άλλοι παράγοντες».

 Άνθια Ηλία Ευσταθίου (Κύπρια Νοσηλεύτρια) 

«Είμαι υπέρ του γάμου αλλά και υπέρ του διαζυγίου. Θεωρώ μεγάλο λάθος να συνεχίζει ένας γάμος αποτυχημένος για οποιοδήποτε λόγο και ακόμα μεγαλύτερο λάθος η πεποίθηση ότι η γέννηση ενός παιδιού θα σώσει ένα γάμο. Πιστεύω ότι ένας γάμος για να είναι πετυχημένος βασίζεται στο τί αναμένει ο ένας από τον άλλο και πόσα και τί προτίθεται να δεχτεί. Αυτά στις μέρες μας φαίνονται πριν απο το γάμο στη διάρκεια του δεσμού και αν ξεπεραστεί η λάθος αντίληψη ότι μετά τον γάμο θα διορθωθούν όλα τότε οι μισοί γάμοι θα γίνονταν και δεν θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πικρή αλήθεια και θα αποφεύγαμε δύσκολες και επώδυνες καταστάσεις. Άρα οι καλές εξηγήσεις κάνουν τους καλούς συζύγους…!».

Γιώργος Λαμπάτος (Έλληνας Ηθοποιός)  

«Πολύ ωραία το θέσατε, αυτή μερικές φορές είναι η πικρή αλήθεια που λέτε!!Όμως αυτή είναι η δυσκολία της ζωής, όχι μόνο στο γάμο αλλά και γενικότερα το να αγωνιζόμαστε για μια ανάσα ένα χώρο μια ζεστασιά να βρούμε ανάμεσά μας την αγάπη αγωνιζόμαστε προς την αντίθετη μεριά του ποταμού !!!

Ειδικότερα μέσα σε μια σχέση ο άνθρωπος θα πρέπει να αναπνέει και να αισθάνεται ελεύθερος να μάθει να ζει με του άλλου την ανεξαρτησία και όχι να γινόμαστε κάποιες φορές αυτοί που θα σκεπάσουν το σύντροφό μας! Πάνω από όλα να πιστεύουμε στον εαυτό μας και όχι να πατάμε στην αδυναμία του άλλου!!Ελεύθεροι πραγματικά θα νοιώσουμε όταν και άλλος είναι ελεύθερος !!!»
Πηγή: OpsiNews