Κάντε τη διαφήμιση σας αποτελεσματική

Δρ Κώστας Κονής
Γράφει από τη Λευκωσία

Ο τομέας της διαφήμισης αποτελούσε για μένα πάντοτε αντικείμενο μεγάλου ενδιαφέροντος. Τον θεωρούσα συναρπαστικό και εκτιμούσα αφάνταστα τη δημιουργικότητα που προϋποθέτει. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα.

Πέρα από την εκπαίδευση, με την οποία είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με στελέχη κορυφαίων διαφημιστικών, έχω προσωπικές σχέσεις και φιλία με πολλά μέλη της διαφημιστικής οικογένειας. Καλοπροαίρετα λοιπόν και καλόβουλα θα πρέπει να θεωρηθούν όλα όσα θα αναφερθούν πιο κάτω.


Ας πάρουμε πρώτα τους διαφημιζόμενους. Ώς διαφημιζόμενοι, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι επιδιώκουμε με τη διαφήμιση μας. Το πρώτο που θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι πιο είναι το ποσό που είμαστε διατεθειμένοι να διαθέσουμε. Αυτός ο αριθμός δεν είναι τυχαίος και δεν αποφασίζουμε χωρίς σκέψη. Ρωτώντας πολλές φορές επιχειρηματίες μας τι ποσό διαθέτουν για διαφήμιση και πως καταλήγουν σε αυτό το ποσό παίρνω διάφορες, πολλές φορές αυθαίρετες απαντήσεις. Άλλοι λένε είναι ποσοστό του τζίρου μας. Άλλοι είναι τόσα τοις εκατό γιατί πάντα έτσι ήταν. Άλλοι λένε εξαρτάται από το κόστος της διαφήμισης κλπ.


Κι΄ομως δεν θα ήταν καλύτερα να ξέρω τι προσπαθώ να επιτύχω και πόσο αξίζει αυτό που προσπαθώ να επιτύχω και μετά να αποφασίσω ένα ποσό για διαφήμιση για να καταφέρω αυτό που θέλω ; Δηλαδή αν επιδιώκω να έχω 50 νέους πελάτες και ο κάθε ένας από αυτούς θα αξίζει για μένα, σε ολόκληρη τη διάρκεια της συνεργασίας μας, πχ 1000 ευρώ τότε μπορώ να πω ότι επιδιώκω 50,000 ευρώ. Πόσα είμαι διατεθειμένος να ξοδέψω σε διαφήμιση για να ελπίζω ότι θα έχω 50,000 ευρώ ; Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση μου φαίνεται αυθαίρετη και ατεκμηρίωτη.


Άς πάμε όμως στα ίδια τα μηνύματα της διαφήμισης. Με λύπη μου πολλές φορές βλέπω, διαβάζω, ή ακούω μηνύματα είτε κακόγουστα είτε με φτωχά σεξουαλικά υπονοούμενα είτε τελείως ακαταλαβίστικα. Διερωτώμαι δηλαδή τί ήθελε να πει ο δημιουργός του και πόσο αυτό που λέει έχει σχέση με αυτό που θα ήθελε να πει ή επιδιώκει ο διαφημιζόμενος.


Ένα μεγάλο λάθος που γίνεται, κατά τη γνώμη μου, χωρίς να υποτιμώ το θέμα δημιουργικότητα και διαφοροποίηση το οποίο υπηρετώ για χρόνια, είναι μια πρωτοτυπία που αγγίζει τα όρια μιας επιπόλαιης εξυπνάδας. Κι όμως δεν είναι ο στόχος της διαφήμισης να κάνει εξυπνάδα ή κακόγουστο πολλές φορές χιούμορ, σε βάρος της κατανόησης του ίδιου του μηνύματος.

Δε προσπαθούμε δηλαδή να διαθέσουμε λεφτά, ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, για να στείλουμε κάποια ακριβοπληρωμένα αλλά ακαταλαβίστικα μηνύματα με ασυνάρτητους συσχετισμούς σε σχέση με το επιδιωκόμενο. Αντίθετα, στόχος μας είναι να περάσουμε το μήνυμα μας απλά και καθαρά έτσι που να μην αφήνουμε τον αναγνώστη ή ακροατή με απορίες ως προς το τί θέλαμε να πούμε. Ούτε βάζουμε πολύ δυνατή μουσική ως background ούτε ζητούμε από τον εκφωνητή να φωνάζει ή να τρέχει πολύ γρήγορα για να γίνεται αντί ευχάριστος ενοχλητικός και καταπιεστικός.


Ένας καλός τρόπος ελέγχου του αποτελέσματος είναι να ακούσουμε, ή να διαβάσουμε αυτό που κάναμε και να φανταστούμε ότι είμαστε ο υποψήφιος πελάτης. Μετά να διερωτηθούμε. Τι καταλάβαμε ; Πόσο πιο πληροφορημένοι είμαστε τώρα ; Πόσο πεισθήκαμε με αυτά που ακούσαμε ; Πόσο έντονα νοιώσαμε την ανάγκη να τρέξουμε να ...προλάβουμε την ευκαιρία που μας παρουσίασαν ;


Στόχος μας λοιπόν θα πρέπει να είναι, ούτε να φανούμε έξυπνοι και διαφορετικοί ούτε να κάνουμε κάτι που δεν ξανάγινε, ούτε να κάνουμε χιούμορ, ούτε να «δοκιμάσουμε» κάτι χωρίς να ξέρουμε που θα μας οδηγήσει.. Στόχος μας θα πρέπει να είναι είναι ένας και μοναδικός. Να επιτύχουμε εκείνο που συνειδητά αποφασίσαμε ως επιχείρηση και να βελτιώσουμε την εικόνα και την οικονομική μας κατάσταση. Να αυξήσουμε δηλαδή, εφόσον είμαστε κερδοσκοπική επιχείρηση τις πωλήσεις μας.

Από την πλευρά των διαφημιστών μας πιστεύω ότι και καλούς επαγγελματίες έχουμε και δυνατά και δημιουργικά μυαλά έχουμε. Εκείνο που χρειάζεται είναι να μην επιλέγουμε ποτέ την πρώτη λύση ή ιδέα που μας έρχεται στο μυαλό, να γνωρίζουμε καλά τον διαφημιζόμενο και το προϊόν του και να μπαίνουμε συνεχώς στα παπούτσια του αναγνώστη ή του ακροατή μας. Να μην ξεχνούμε ότι αυτός που μας ακούει δεν είναι ούτε ειδικός ούτε επαγγελματίας διαφημιστής. Είναι απλός συνηθισμένος άνθρωπος που επικοινωνεί και αντιλαμβάνεται απλά. Είναι ακόμα αρκετά κουρασμένος και ταλαιπωρημένος και από τη ζωή και από τα διαφημιστικά και άλλα μηνύματα. Δεν έχει λοιπόν χρόνο και ενέργεια για να εντοπίζει κρυμμένα μηνύματα και να θαυμάζει λογοπαίγνια, υπονοούμενα ή συναρτήσεις και συσχετισμούς δυσνόητους.

Απλά λοιπόν και καθαρά. Με σεβασμό στον πελάτη και τον δέκτη. Ας χρησιμοποιήσουμε ακόμα «εργαλεία» που βοηθούν στην παραγωγή ιδεών. Υπάρχουν αρκετά και καλά. Ας τα αξιοποιούμε παράλληλα με την έμπνευση και ας μη στηριζόμαστε μόνο σε αυτή.

Δρ Κώστας Γ. Κονής*

Website: Innovage

*konis@innovageconsulting.com

 Τηλ. 00357 99 697 484

Γιάννος Κρανιδιώτης - Ε.Ε. και Κυπριακό

Ομιλία του δημοσιογράφου

Γιώργου Κασκάνη

Στην εκδήλωση που διοργάνωσαν το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και ο ΟΠΕΚ (Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας) στις 27 Σεπτεμβρίου 2010, στη Λευκωσία, αφιερωμένη στο Γιάννο Κρανιδιώτη με θέμα: "Κύπρος - Ε.Ε.: Η πορεία και οι προκλήσεις"

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι,

Στους δρόμους φωνάζαμε ακόμα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Δεν επρόκειτο για κάποια τεκμηριωμένη ιδεολογική ανάλυση του ζητήματος. Άλλωστε οι όμορες δυνάμεις στην Ευρώπη, είχαν από χρόνια εγκαταλείψει τις δογματικές θεωρήσεις, είχαν ερμηνεύσει ολοκληρωμένα το διεθνές σκηνικό κι είχαν προσχωρήσει στην αντίληψη της συμμετοχής και όχι της απομόνωσης. Ποιος όμως παρακολουθούσε αυτά τα ρεύματα και ποιος ήταν έτοιμος να αποδεχτεί πως οι ιδεολογικές αυτές αναπροσαρμογές μπορεί να είναι ορθές έστω κι αν δεν ξεκινούν από τους «μεγάλους» Κύπριους πολιτικούς; Στην πραγματικότητα επρόκειτο για το φαινόμενο των περιστασιακών συμμαχιών ανάμεσα στις λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις» του τόπου.

Το ΑΚΕΛ, εγκλωβισμένο στο δικό του δογματισμό, αλλά και κυρίαρχο στο πολιτικό σκηνικό της Κύπρου, επέβαλλε τις θέσεις του. Οι υπόλοιποι ακολουθούσαν, ευελπιστώντας πως θα έρθει κι η δική τους σειρά να εξασφαλίσουν (ή ορισμένοι από αυτούς να διατηρήσουν) την εκλογική υποστήριξη του μεγάλου κόμματος της Αριστεράς το οποίο, τότε, απέφευγε να διεκδικήσει ευθέως την εξουσία. Έτσι, η μελέτη ενός μεγάλου πολιτικού ζητήματος όπως ήταν αυτό της Ευρώπης και της πιθανής εμπλοκής της στο Κυπριακό, παρέμενε φυλακισμένη στο πλαίσιο των εσωτερικών ισορροπιών και σκοπιμοτήτων.

Κι ύστερα ήρθε ο Γιάννος… Με μια ολοκληρωμένη πολιτική ανάλυση των προοπτικών του βαλτωμένου ήδη Κυπριακού προβλήματος. Με μια σφαιρική αντίληψη του διεθνούς σκηνικού το οποίο καθόριζαν πλέον η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η πλήρης αποδυνάμωση του Κινήματος των Αδεσμεύτων, η αδυναμία των Ηνωμένων Εθνών να δράσουν κατά τρόπο ουσιαστικό και αποτελεσματικό. Οι παραδοσιακές δυνάμεις πάνω στις οποίες η κυπριακή ηγεσία στήριζε τις ελπίδες της, σταδιακά εξαφανίζονταν χωρίς, όμως, στο νησί να υπάρχει ο αναγκαίος προβληματισμός για τις εναλλακτικές διεξόδους.

Η στρατηγική Πάγκαλου-Κρανιδιώτη βασιζόταν σε πέντε κύριους άξονες:
1. Το παρατεταμένο αδιέξοδο του Κυπριακού επέβαλλε στροφή προς άλλες κατευθύνσεις, με πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς δράσης. Αυτή ήταν η Ευρώπη η οποία, ως ισχυρός πολιτικός και οικονομικός πόλος, θα μπορούσε να διαδραματίσει το δικό της ρόλο.

2. Η Κύπρος θα έπρεπε πια να βρει το δρόμο της στο παγκόσμιο σκηνικό και να πάψει να βολοδέρνει μέσα σε συγκεχυμένες και ενίοτε συγκρουόμενες μεταξύ τους πολιτικές θεωρήσεις ως προς το που ανήκει.

3. Η ενταξιακή πορεία θα δημιουργούσε μια νέα δυναμική η οποία δεν θα άφηνε ασυγκίνητη την Άγκυρα η οποία μονίμως προσέβλεπε προς την Ευρώπη.

4. Η προοπτική της ένταξης και συνεπώς της οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης, θα αποτελούσε ισχυρό κίνητρο για την τουρκοκυπριακή κοινότητα η οποία ασφυκτιούσε πολιτικά και οικονομικά υπό το καθεστώς Ντενκτάς.

5. Η Κύπρος θα βρισκόταν για πρώτη φορά κοντά ή και μέσα σε ένα πανίσχυρο οργανισμό ο οποίος θα απαντούσε σε μεγάλο βαθμό στο βασικό πρόβλημα των ελληνοκυπρίων, την ασφάλεια, και θα έθετε το γενικό πλαίσιο της αναζητούμενης λύσης. Η δε πρακτική της Ε.Ε. στην αναζήτηση συγκλίσεων ακόμα και στα πιο δύσκολα προβλήματα, και η συνεχής εξελικτική της διαδρομή, θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για την επίλυση των διαφόρων πτυχών του Κυπριακού και, ενδεχομένως, για τη σταδιακή βελτίωση της όποιας λύσης μέσα στις τάξεις της Ε.Ε.


Η προσπάθεια εμβολιασμού της πολιτικής σκέψης με την ιδέα της Ευρώπης, υπήρξε αρχικά απογοητευτική σε ό,τι αφορά την πλειοψηφία των πολιτικών ηγεσιών. Ιδεολογικές αγκυλώσεις, εσωτερικοί συσχετισμοί αλλά και μοιρολατρικοί υπολογισμοί των πιθανοτήτων και δυνατοτήτων, καθυστέρησαν σε μεγάλο βαθμό την έναρξη της νέας πορείας.


Χωρίς να εγκαταλείπει την προσπάθεια η οποία συχνά σκόνταφτε και στη νοοτροπία των Κύπριων πολιτικών, «σιγά μη μας πει αυτός τι θα κάνουμε…», ο Γιάννος Κρανιδιώτης έστρεψε την προσοχή τους προς τους δημοσιογράφους, αναγνωρίζοντας προφανώς το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Ανήκω στην τυχερή δημοσιογραφική γενιά που γνώρισε από κοντά τον Γιάννο. Και οφείλω να ομολογήσω πως αυτή η γνωριμία και σχέση, ήταν που επαναπροσδιόρισε τη δική μου –και πιστεύω όχι μόνο- αντίληψη των πολιτικών πραγμάτων.

Ο Γιάννος μας έβγαλε από τα κλειστά γραφεία, μας απέσπασε λίγο από τις πλατείες της διαμαρτυρίας αλλά όχι της πρότασης και μας έριξε σ’ έναν ωκεανό γνώσης και εμπειριών. Εκεί, όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις. Εκεί, όπου το πολιτικό παιχνίδι έχει συγκεκριμένους όρους. Εκεί, όπου ο μικρός μπορεί να γίνει λίγο πιο μεγάλος αν πολιτευτεί με σύνεση και ρεαλισμό. Εκεί όπου, σε τελική ανάλυση, άρχισε να γράφεται η νέα σελίδα του Κυπριακού προβλήματος. Μια σελίδα στην οποία πολλοί από τους σημερινούς φανατικούς οπαδούς της, δεν πίστεψαν.

Σε κάθε Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., σε κάθε ευρωπαϊκή συνάντηση, ο Γιάννος «εγκατέλειπε» την ελληνική αντιπροσωπεία για να βρει τους συμπατριώτες του. Να συζητήσει με τους Κύπριους δημοσιογράφους, να εξηγήσει, να ερμηνεύσει κείμενα και συμπεριφορές, να καταθέσει προβληματισμούς ως προς τον επόμενο χειρισμό που έπρεπε να γίνει στη μακρά, δύσκολη, αλλά σταδιακά επιτυχή πορεία ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. Ποτέ δεν θυμάμαι να αρνήθηκε συνάντηση, ποτέ δεν θυμάμαι να αρνήθηκε συνέντευξη σε κυπριακό μέσο ενημέρωσης. Προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες, έλεγαν τότε κάποιοι. Μακάρι όλες οι προσωπικές πολιτικές φιλοδοξίες να ήταν τόσο παραγωγικές όσο του Γιάννου Κρανιδιώτη.


Σταχυολογώντας τα όσα προσωπικά αποκόμισα από τον Γιάννο Κρανιδιώτη, θα κατέληγα σε ορισμένες βασικές κατευθυντήριες γραμμές πολιτικής σκέψης και στρατηγικής:
• Το δίκαιο δεν είναι αυτονόητο ούτε και η ερμηνεία του μονοδιάστατη.

• Η διεκδίκηση εθνικών συμφερόντων προϋποθέτει πρώτα και πάνω απ’ όλα απόλυτη γνώση του χώρου στον οποίο κινείσαι, των αντιλήψεών του και των μηχανισμών διαμόρφωσης πολιτικών αποφάσεων.

• Ουδείς μπορεί πλέον να προχωρήσει μόνος του χωρίς τις απαιτούμενες συμμαχίες. Όχι όμως συμμαχίες άρνησης, αλλά συμμαχίες παραγωγής αποτελέσματος προς όφελος και του εθνικού συμφέροντος. Η σωστή κάθε φορά αξιολόγηση των πολλών και διαφορετικών συμφερόντων, είναι εκ των ων ουκ άνευ για τη συγκρότηση μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής.

• Στην Ευρώπη, για να πάρεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να δώσεις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στο Ελσίνκι – ο Γιάννος δεν ήταν πια μαζί μας- όταν η Κύπρος εξασφάλισε την προοπτική της ένταξης ακόμα και με άλυτο το Κυπριακό πρόβλημα, με αντάλλαγμα, από μέρους της Αθήνας, το χαρακτηρισμό της Τουρκίας ως υπό ένταξη χώρα. «Βατερλό» χαρακτήρισαν την τότε απόφαση ορισμένοι Κύπριοι πολιτικοί, πριν ακόμα καλά-καλά ενημερωθούν για το περιεχόμενό της. Φανταστείτε που θα ήταν σήμερα η Κύπρος αν παραμέναμε προσκολλημένοι στις παλαιού τύπου αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν ακόμα την κυπριακή πολιτική ζωή.

• Τα μεγάλα πολιτικά προβλήματα λύνονται στο πλαίσιο πολιτικών συγκυριών όπου όλες οι πλευρές έχουν κάτι να κερδίσουν και όχι στη βάση της εξόντωσης του αντιπάλου. Μια τέτοια πολιτική συγκυρία διαμορφώθηκε στο Κυπριακό το 2003-2004. Αν την αντιλαμβανόμασταν κι αν σωστά τη διαχειριζόμασταν, ενδεχομένως να αποτελούσε την οριστική έξοδο από το πολύχρονο αδιέξοδο και την απαρχή μιας νέας εποχής για τον τόπο.
Ο Γιάννος Κρανιδιώτης είχε προλάβει να φύγει. Ο ίδιος γλύτωσε τη λοιδορία από ορισμένους που σήμερα εμφανίζονται να το τιμούν. Εμείς, όμως, στερηθήκαμε τον ψύχραιμο πολιτικό του λόγο και την ουσιαστική του πολιτική παρέμβαση η οποία ατένιζε πάντα την προοπτική και όχι τη στασιμότητα, το μέλλον και όχι τη συγκυριακή και συναισθηματική ικανοποίηση των μαζών. Οι υποθήκες του ωστόσο είναι εκεί. Κι αν είναι κάτι που ακόμα και οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν μπορούν να αμφισβητήσουν, είναι πως η μεγαλύτερη και μοναδική επιτυχία του σύγχρονου Ελληνισμού, η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., φέρει το όνομά του.


Εστιάζοντας στην παρούσα φάση του Κυπριακού και έχοντας πάντα ως γνώμονα –να μου επιτραπεί να το πω- τη στρατηγική Κρανιδιώτη, εκφράζω την προσωπική μου ανησυχία για τη σταδιακή απώλεια των δυνατοτήτων που η ένταξη στην Ε.Ε. μας πρόσφερε. Η λογική του «όλα ή τίποτα», η λογική της λεγόμενης «ευρωπαϊκής λύσης» που καμία σχέση έχει με τον τρόπο λειτουργίας της Ευρώπης, η αδυναμία καθορισμού συγκεκριμένων και ρεαλιστικών στόχων, οδηγούν το Κυπριακό σε μια σταδιακή αποξένωση από τις δυνατότητες που η ένταξη μας πρόσφερε. Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας έχει αποσυνδεθεί από την ουσία του Κυπριακού και περιορίστηκε στις περιφερειακές ρυθμίσεις του Πρωτοκόλλου για τα λιμάνια και αεροδρόμια. Οι οποίες μονίμως συνοδεύονται και από το απ’ ευθείας εμπόριο των Τουρκοκυπρίων.

 Τα νομικά όπλα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τα οποία στήριζαν τις διεκδικήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς στα κεφαλαιώδη ζητήματα των περιουσιών και της ιδιοκτησίας, μετατρέπονται σε μπούμερανγκ μέσα από τους επιπόλαιους χειρισμούς που έτυχαν από τους γνωστούς πολιτικούς και νομικούς κύκλους. Η αδυναμία μας να βρούμε ένα σαφή και αποδεκτό ρόλο για την Ε.Ε. στη διαδικασία των συνομιλιών, καθιστά ανενεργό το μεγάλο αυτό παράγοντα. Σε ότι αφορά τις συμμαχίες, δεν δείχνουμε να έχουμε ξεκάθαρο προσανατολισμό. Έτσι, παρά το γεγονός ότι η Ε.Ε. βρίσκεται στο καθημερινό λεξιλόγιο όλων, αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να αντιληφθούμε τον τρόπο λειτουργίας και κατ’ επέκταση τον τρόπο αξιοποίησης του χώρου στον οποίο πια ανήκουμε. Μετατρέποντας τη μεγαλύτερη, μέχρι σήμερα, στρατηγική μας επιτυχία, σε μία ανενεργή κατάσταση σε ότι αφορά το εθνικό μας πρόβλημα.

Θα επαναλάβω. Αισθάνομαι ευτυχής που ανήκω σε κείνη τη δημοσιογραφική γενιά η οποία γνώρισε από κοντά τον Γιάννο Κρανιδιώτη. Λυπούμαι, όμως, που ορισμένοι από εμάς επέστρεψαν, μετά το θάνατό του, στις παλιές σχολές των εύηχων συνθημάτων και της μηδενικής αποτελεσματικότητας.

Γιώργος Κασκάνης

Το άνθος του κάκτου

Το περίφημο έργο των Μπαριγιέ και Γκρεντύ έρχεται στην Κύπρο από την εταιρεία Dead Famous Productions στις 13, 14 και 15 Οκτωβρίου, 2010. Η κλασική αυτή κωμωδία ανεβαίνει σε ελεύθερη διασκευή της Μιμής Ντενίσης.

Το έργο έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο σε διαφορετικές εκδοχές πάντα με μεγάλη επιτυχία. Στην Ελλάδα έχει ανέβει από την Έλλη Λαμπέτη και την Μιμή Ντενίση. Στο Broadway έχει παιχτεί για 1370 παραστάσεις με την Λωρήν Μπακώλ. Στο σινεμά έχει γίνει ταινία με την Ίγκριντ Μπέργκμαν στο ρόλο της στριμμένης ιδιαιτέρας, τον Γουώτερ Ματάου, στο ρόλο του γιατρού και την Γκόλντι Χων που βραβεύτηκε με Οσκαρ για την ερμηνεία της στο ρόλο της Τόνι.

Ο Κώστας Βουτσάς σ’ έναν από τους βασικούς ρόλους, επανέρχεται στην πρόζα και συνεργάζεται πρώτη φορά με τη Μιμή Ντενίση.
Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης στο ρόλο του γιατρού για πρώτη φορά σε ρόλο με πολύ χιούμορ.

Η διασκευή και σκηνοθεσία είναι της Μιμής Ντενίση, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Φωτεινής Δήμου, οι φωτισμοί του Αντρέα Μπέλλη και βοηθός σκηνοθέτη ο Χρήστος Καρχαδάκης.

Πρωταγωνιστούν επίσης η Τζένη Διαγούπη, ο Πρόδρομος Τοσουνίδης, ο Γιάννης Πολιτάκης, και η Γιολάντα Μπαλαούρα.

Προβολή:

 13 & 14 Οκτωβρίου στο ΠΑΛΛΑΣ Λευκωσίας

και στις 15 Οκτωβρίου στο ΡΙΑΛΤΟ Λεμεσού.

 Εισιτήρια προς €30 και €35.

Για περισσότερες πληροφορίες και εισιτήρια http://www.dfamous.net/

 και στο τηλ. 7000 6077 

Κωνσταντίνος και Άντρια

Επιτέλους!

Και έσονται εις σάρκα μία.

«Σήμερα λάμπει ο ουρανός, σήμερα λάμπει η μέρα, σήμερα στεφανώνεται γαμπρός την περιστέρα».

«...και ους ο θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω».

«Ώρα καλή στη πρύμνη σας και αέρα στα πανιά σας κι ούτε πουλί πετούμενο να μην βρεθεί μπροστά σας»

Απόψε λάμπει ο ουρανός, απόψε λάμπει η σφαίρα, απόψε στεφανώνεται, αητός την περιστέρα.

Το στεφάνι σας διαμάντια να γεμίσει και να σας τρέχουν τα καλά σαν το νερό στη βρύση.

Ευχές από το μικρό κουκλάκι.

Ας είναι ο γάμος σας όμορφος, όπως αυτό το αγγελούδι, που συμμετέχει στη χαρά σας με το δικό του τρόπο.

Η Ιωάννα, αδελφή του γαμπρού με τον άνδρα της Σάββα Νικολάου, μοιράζονται τη χαρά του Κωνσταντίνου.

Η νεανική γωνιά, συμμετέχει ενεργά στις ετοιμασίες του γάμου.

Ντύσου στολίσου μερακλή γαμπρέ και ξεκινούμε.

Κι η νύφη αναμένει σε κι ας μη καθυστερούμε.

Ο ηρωικός γαμπρός με τον πατέρα του Τάσο.

Πρόβαλε μάνα του γαμπρού και πεθερά της νύφης. Ο Κωνσταντίνος με τη μητέρα του Αθηνούλα.

Να δεις τον όμορφό σου γιο μια κόρη που τη φέρνει.

Σήμερα γάμος γίνεται σ’ ωραίο περιβόλι.

Ήταν όλοι τους εκεί, φίλοι και συγγενείς.

Ιωάννα, Τάσος, Κωνσταντίνος και Αθηνούλα, μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Ο Κωνσταντίνος με τον Περικλή Νικολαΐδη.

Η Πόπη και ο Φοίβος Νικολαΐδης με τον αγαπημένο ξάδελφο Κωνσταντίνο.

Παντρεύεται ο Κωνσταντής, και παίρνει το φεγγάρι, ας είναι καλορίζικοι, με του Θεού τη χάρη.

Ο γαμπρός με την οικογένεια της αγαπημένης του αδελφής Ιωάννας.

Ο Κωνσταντίνος στην αγκαλιά της Ιωάννα και του Σάββα.

Είπαν το ναι με παπά και με κουμπάρους!

Η μικρή πριγκήπισσα που εκπαιδεύεται για νυφούλα.

Γειτόνοι και γειτόνισσες, προβάλετε να δείτε, τα’ αντρόγυνο που γίνεται, να το υποδεχθείτε.

Εκδήλωση αγάπης από συγγενείς και φίλους.

Στο φιλόξενο σπίτι της Ιωάννας.

Φίλες της Ιωάννας.

Ο θείος του γαμπρού Χάρης με την οικογένεια του.

Η Ιωάννα λάμπει από χαρά για το γάμο του αδελφούς της.

Πόπη και Φοίβος με την αγαπημένη ξαδέλφη Ιωάννα.

Εν αναμονή της νύφης.

Ιδού, η νύφη έρχεται.

Όμορφο πηγαδάκι με τις κουμπάρες.

Η αγωνία κορυφώνεται.

Γιάννης και Ειρήνη πορεύονται συγκινημένοι προς παράδοση της Άντριας στη μόνιμη αγκαλιά του Κωνσταντίνου.

Ο Γιάννης και η Ειρήνη δικαιολογημένα πανευτυχείς προχωρούν προς την αυλή της εκκλησίας με την αγαπημένη τους ΄Αντρια, ντυμένη νυφούλα. Υπάρχει άραγε μεγαλύτερη χαρά;

Σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη.

Γαμπρέ τη νύφη να αγαπάς, να μην την μαλώνεις.

«η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα.» (Εφεσ. κεφ.5, 33)

«Ησαΐα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τον Εμμανουήλ, Θεόν τε και άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, την Παρθένον μακαρίζομεν».

Εκκολαπτόμενες νυφούλες.

«Ἅγιοι Μάρτυρες οἱ καλῶς ἀθλήσαντες καί στεφανωθέντες...».

Άγια να είναι η στιγμή, κάνουμε το σταυρό μας, και στέλνουμε τις προσευχές, για νύφη και γαμπρό μας.

Να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός, ευτυχισμένα χρόνια, να τους αξιώσει ο Θεός να δουν, παιδιά μα και εγγόνια.

Τι να σκέφτεται άραγε ο Κωνσταντίνος; Έχετε γεια βρυσούλες, κι εσείς Σουλιωτοπούλες.

Γαμπρέ μας, κρίνε του μπαξέ, ψηλό μας κυπαρίσσι, να τα χαρείς τα μάτια σου, που διάλεξαν τη νύφη.

Η νύφη μας είν’ όμορφη, ωσάν την Παναγία, όπως ο πολυέλαιος, πούναι στην εκκλησία.

Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ.

Ρόνης, Πόπη, Γκλόρια και Ρίτα, συγγενείς του γαμπρού.

Ο κουμπάρος Στέλιος περιμένει το φίλο του Κωνσταντίνο.

Γαμπρέ τη νύφη ν αγαπάς και χάδια να της δίνεις όμως να μη συ(μβι)βαστείς ποτέ τα πιάτα να της πλύνεις.

«Βίον Ανθόσπαρτον».

«Να ζήσετε».

Στέλλα, Γιαννάκης, Μαρία, Τάσος, Αθηνούλα και Αναστάσιος.

Γκλόρια, Ρόνης, Πόπη και Περικλής.

«Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην».

«Να είστε για πάντα μαζί και να μην μπει τίποτα ανάμεσα σας, εκτός από 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά».
 
«Καλούς απογόνους».