Γιώργος Τορναρίτης

Ο συλλέκτης και δημιουργός μουσείων Γιώργος Τορναρίτης, γιός του πρώην Γενικού Εισαγγελέα της Δημοκρατίας Κρίτωνα Τορναρίτη και πατέρας του νυν βουλευτή Λευκωσίας Νίκου Τορναρίτη.

Η Αγγλική έκδοση του βιβλίου.

77 φωτογραφίες ελληνικών κοχυλιών με σχετικές περιγραφές και 86 έργα ζωγράφων με θέμα αυτά τα κοχύλια. Μία πολυτελής έκδοση 192 σελίδων, στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα, σχήματος 32x24 εκ. σε χαρτί Ill. 200 gr με πανόδετη βιβλιοδεσία.

Εκδόσεις: Γιώργου Τορναρίτη.

 Από την αρχή της εξελιξης του ανθρώπου στη γη, τα κοχύλια ήταν μέρος της ζωής του.

 

Η συλλογή κοχυλιών είναι μια ενασχόληση που συναρπάζει άτομα κάθε ηλικίας.

Στις πλούσιες ελληνικές θάλασσες μπορείτε να βρείτε πάνω από 350 διαφορετικά είδη.

 Ο άνθρωπος χρησιμοποίησε κοχύλια για τροφή, για στολίδια, για εργαλεία, ακόμα και σαν νομίσματα στις συναλλαγές του.

 Οι αρχαίοι Έλληνες συνέδεσαν τα κοχύλια με μύθους, θρύλους και δοξασίες.

 Η ομορφιά των κοχυλιών μαγνήτισε ποιητές, ζωγράφους, γλύπτες, φυσιοδίφες, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

"Η Θεά του έρωτα, η Αφροδίτη αναδύθηκε από την θάλασσα της Πάφου πάνω σε ένα κοχύλι. Ο περίφημος ζωγράφος της Αναγέννησης Boticelli τη ζωγράφισε αναδυόμενη πάνω σε ένα κοχύλι του είδους Pecten Jacobaeus.

Ήταν λοιπόν σχεδόν φυσικό να "ερεθίσω" με κοχύλια τη φαντασία πολλών καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στην Κύπρο για να υλοποιήσουν την έμπνευσή τους σε έργα με θέμα τα συγκεκριμένα κοχύλια.

Αυτά τα έργα μαζί με τα κοχύλια "εμπνευστές", παρουσιάζονται στο βιβλίο "Κοχύλια και Τέχνη".

Ο Γιώργος Τορναρίτης έγραψε και βιβλίο για την άλλη του αγάπη τις γάτες.

 Στο βιβλίο καταγράφει με πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες την καταγωγή και την εξέλιξη των κυπριακών γάτων.

Η πανέμορφη γάτα του ζεύγους Λείας και Νίκου Τορναρίτη, Poushoc, που στα Ρωσικά σημαίνει 'άσπρο και μαλακό'.

Η εκδίκηση της Σιλάνας

Παρουσίαση στη Λευκωσία του βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη

Τόσο βιογραφικός που πιο πολύ δεν γίνεται είναι ο Γιάννης Ξανθούλης στο τελευταίο του βιβλίο. Περιγράφει την επεισοδιακή του εφηβεία στην Αλεξανδρούπολη. Μια εφηβεία διανθισμένη με ακατάλληλα για ανηλίκους στιχάκια, γραμμένα τότε, διορθωμένα τώρα. Γραμμένο με το πηγαίο χιούμορ που τον διακατέχει σαν άνθρωπο, με απλή γλώσσα μιλά και λέει αυτά που θέλει να πει χωρίς περιττό λόγο και άσκοπους προλόγους.

Ο ίδιος λέει πως, από τον καιρό που ξεκίνησε να δημιουργεί μυθιστορηματικά πρόσωπα, πάντα φοβόταν μην και τα συναντήσει εμπρός του, έτοιμα να απαιτήσουν εξηγήσεις για την όποια μεταχείριση τους είχε επιφυλάξει στα βιβλία του, γιατί όπως ο ίδιος εξομολογείται , οι ήρωες του δεν πέρασαν “καλά” μαζί του.

Τώρα ποιά σχέση μπορεί να έχει “μια εκδίκηση” με μια “αυτοβιογραφία” θα διερωτηθείτε. Τα πράγματα για το Συγγραφέα είναι απλά. Ένα από τα “φαντάσματά” που είχε επινοήσει είναι η Σιλάνα, η οποία είναι η ηρωίδα αυτού του βιβλίου, είναι μια περσόνα που δημιούργησε ειδικά για την εκπομπή του στον ΣΚΑΪ και που απάγγελε τα ποιήματα της σε κάθε εκπομπή του.

Κι έτσι, συναντιέται με τη Σιλάνα και ξεκινά την αφήγηση του.... από τότε που ήταν παιδί... Το τρυφερό φινάλε στο βιβλίο γράφεται, με τον Ξανθούλη να αρρωσταίνει βαριά από τα νεφρά του και να καταλήγει στον «Ευαγγελισμό», στην Αθήνα.

Η Βιβλιοπαρουσίαση έγινε από το βιβλιοπωλείο-Πολυχώρο-Καφέ RIVERGATE, Λατσιά Τηλ. 22 572 722

 

Στη φωτογραφία ο συγγραφέας με την ιδιοκτήτρια του Βιβλιοπωλείου Αίγλη Τούμπα.

O Γιάννης Ξανθούλης, στο καινούργιο του μυθιστόρημα, «Η εκδίκηση της Σιλάνας», συναντά ένα φάντασμα, τη Σιλάνα Σαλιάγκου, την ποιήτρια που ο ίδιος επινόησε και της οποίας τις ποιητικές δημιουργίες απαγγέλλει κάθε Σάββατο στη ραδιοφωνική εκπομπή του.

Μολονότι επινοημένο το πρόσωπό της, όταν ο συγγραφέας αποφασίζει να κάνει μυθιστόρημα τα τριάμισι από τα οκτώ συνολικά χρόνια που διήρκεσε η επεισοδιακή εφηβεία του στην επαρχία, η Σιλάνα τού φανερώνεται «σαν άγγελος λοξής έμπνευσης». Του αποκαλύπτει ότι εκείνη τον καθοδηγούσε ήδη από το 1959, από τότε που έκλεινε τα δώδεκά του χρόνια.

Ένα πρόσωπο, λοιπόν, που ο συγγραφέας πίστευε πως «είχε κυοφορηθεί μέσα στην ταλαίπωρη επαγγελματική του μήτρα», αίφνης αποκτά σάρκα και οστά ως «πλάσμα φορολογούμενο στη μισοσκότεινη ελληνική επικράτεια», το οποίο μάλιστα ξέρει ό,τι ξέρει ο συγγραφέας, θυμώνει με όσα θυμώνει κι εκείνος, αγαπά τον τρόπο με τον οποίο αγάπησε ό,τι αγάπησε ο συγγραφέας.

«Η κυρία Σιλάνα Σαλιάγκου για μένα υπήρξε άλλοθι», λέει ο συγγραφέας. «Έτσι κι αλλιώς, πάντα ήθελα να γεννήσω - και τη γέννησα ακριβώς όταν είχα καβατζάρει τον μισό αιώνα και λίγο πιο πάνω. Τη γέννησα ώριμη, στοχαστική, με μια δυνατή νοσταλγία και με θαυμασμό στην αξεπέραστη ποιητική ανορθογραφία του Μποστ (του Μέντη Μποσταντζόγλου), αλλά και φίλων γελοιογράφων. (Στη φωτογραφία ο συγγραφέας με την Έφη Μιχαήλ).

Η γέννα προέκυψε μέσω ερτζιανών, μέσω του ραδιοφώνου του Σκάι, όπου από το 1989 κάνω εκπομπές. Πρόκειται για μια κυρία με αβάσταχτη την ανάγκη ομοιοκατάληκτης ηθικής. Απόλυτα Ελληνίς, πατριδοφωτισμένη και ευτράπελα ρομαντική, αντάξια του ονόματός της.

Στα χρόνια που υπηρέτησα τις εμπνεύσεις της, άρχισα να πιστεύω ότι κάθε Σάββατο, που απήγγελλα από μικροφώνου τις συνήθεις επίκαιρες δημιουργίες της, μου τις υπαγόρευε εκείνη μέσα από ένα μυστήριο νεφέλωμα συγγένειάς μας. Λόγια και ηχηρές ομοιοκαταληξίες, που κατέληγαν με την πολυχρησιμοποιημένη αλλά καίρια -για μένα- επωδό: "Γαμώ την ατυχία μου». (Στη φωτογραφία ο συγγραφέας με τον Φοίβο Νικολαΐδη).

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην επαρχία, ο Γιάννης Ξανθούλης έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι τι εστί διαφορετικότητα, μέσα σ' έναν περίγυρο που ζει και αναπνέει στην πιο ολοκληρωτική ομοιομορφία. Το πόσο σκληρό και απάνθρωπο είναι να έρχεται κανείς αντιμέτωπος, στην πιο τρυφερή του ηλικία, με αυτή την εφιαλτική πραγματικότητα, της κατά τα άλλα τόσο «ανθρώπινης» ελληνικής επαρχίας και γενικότερα κάθε επαρχίας, φαίνεται να το έχει νιώσει στο πετσί του ο συγγραφέας, όντας ένα από τα θύματα αυτής της θλιβερής αντιμετώπισης, της οποίας τυγχάνουν όσοι έχουν το «ελάττωμα» να διαφέρουν.

Με την «Εκδίκηση της Σιλάνας» ο Ξανθούλης αναδιφεί, με το γνωστό του χιούμορ και την αυτοσαρκαστική του διάθεση, την παιδική και πρώιμη εφηβική ηλικία του στην «υπερβόρεια» Αλεξανδρούπολη. Σαφώς αυτοβιογραφικό, το βιβλίο αυτό είναι εμποτισμένο από το άρωμα μιας άλλης εποχής, άρωμα που το αποδεσμεύει, για να το εισπράξει ο αναγνώστης σαν ένα λεπτό, σχεδόν αραχνοϋφαντο πέπλο τρυφερής μελαγχολίας.

O Γιάννης Ξανθούλης γεννήθηκε στην Aλεξανδρούπολη το 1947, από γονείς πρόσφυγες της Aνατολικής Θράκης. Σπούδασε Δημοσιογραφία και Eνδυματολογία Θεάτρου. Έγραψε θέατρο, πεζογραφία, εικονογράφησε βιβλία για παιδιά, ενώ το 1982 ξεκινά να γράφει τα "Σαββατιάτικα" στην εφημερίδα Eλευθεροτυπία . Aπό το 1989, κρατά συνεχώς στο ραδιόφωνο του ΣKAΪ δύο σατιρικές εκπομπές. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Zει στην Aθήνα και είναι μέλος της Eταιρείας Συγγραφέων και της EΣHEA.

Στόχευε την Επιτυχία!

Βιογραφικά Ομιλητών

Άννη Παττίχη

Η Άννη Παττίχη είναι Προπονήτρια Ζωής, Κλινική Ψυχολόγος, Κλινική Υπνοθεραπεύτρια & Εκπαιδεύτρια, θεραπεύτρια Τεχνικών Συναισθηματικής Απελευθέρωσης (EFT) & Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού(NLP) & της μεθόδου SEDONA, θεραπεύτρια Προηγούμενων Ζωών & Ζωής Μεταξύ Ζωών. Χρησιμοποιώντας όλες αυτές τις μεθόδους καθοδηγεί άτομα ή/και ομάδες να βρουν τη δική τους πηγή σοφίας για να πάρουν πλήρη έλεγχο της ζωής τους. Η Άννη έχει δώσει αριθμό διαλέξεων, σεμιναρίων & εργαστηρίων στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Παρουσιάζεται συχνά στη τηλεόραση και μιλά στο ραδιόφωνο για διάφορα θέματα ψυχολογίας και κοινού ενδιαφέροντος. Έχει γράψει αριθμό άρθρων για διάφορα περιοδικά στη Κύπρο και το εξωτερικό.

Η Άννη έχει το χάρισμα να εμπνέει γι’ αυτό είναι δημοφιλής ομιλήτρια και εκπαιδεύτρια στο τομέα της προσωπικής ανάπτυξης. Η Άννη είναι ενεργά αναμεμιγμένη στον εθελοντισμό και είναι η Αντιπρόεδρος του

Φιλανθρωπικού Οργανισμού «Βαγόνι Αγάπης» που βοηθά άπορες οικογένειες και παιδία με σοβαρές ασθένειες.

Μιχάλης Βιράρτη

Ο Μιχάλης Ρ. Βιράρτη ειδικεύεται στην εκπαίδευση και στην προσωπική ανάπτυξη ατόμων αλλά και οργανισμών (www.michaelvirardi.com). Τώρα, στην ηλικία των 38 ο Μιχάλης είναι ένας από τους νεότερους inspirational coaches (motivational speaker) στην Κύπρο. Η ενέργεια, ο ενθουσιασμός και η γνώση του τον έχουν αναδείξει ως ένα από τους πιο περιζήτητους ομιλητές σε εταιρικά προγράμματα, σεμινάρια και

συνέδρια.

Ο Μιχάλης έχει δώσει αριθμό σεμιναρίων σε διάφορες μεγάλες εταιρείες όπως: Medochemie, Phanos N. Epiphaniou, Unicars, Marks & Spencer, Aristo Developers, Lordos Plastics, Ethniki Asfalistiki και άλλες. Ο Μιχάλης ειδικεύεται στα ακόλουθα θέματα: Διαφοροποίηση, Ηγεσία, Ομαδικότητα, Στοχοθέτηση, Διαχείριση Χρόνου, Εξυπηρέτηση του Πελάτη και Πωλήσεις.

Ο Μιχάλης Βιράρτη, ήταν και εξακολουθεί να είναι ο Βοηθός Διευθύνων Σύμβουλος της Virardi (www.virardi.com), της πιο γνωστής εταιρεία επαγγελματικού εξοπλισμού εστιάσεως στην Κύπρο. Είναι επίσης εγκεκριμένος εκπαιδευτής της Αρχής Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού Κύπρου, ενεργό μέλος του Advisory Board του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και Επισκέπτης Λέκτορας στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Ο Μιχάλης είναι ομιλητής και εκπαιδευτής για τα τελευταία 10 χρόνια και έχει τη δική του στήλη για tips Εξυπηρέτησης του Πελάτη στο περιοδικό IN-BUSINESS και στο περιοδικό EXECUTIVE DIRECTORY. Ο Μιχάλης είναι ο συγγραφέας του βιβλίου “ΘΕΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ! 26 απλές ιδέες πώς να ξεχωρίσεις”.

Νίκη Πυθαρίδη

Η Νίκη Πυθαρίδη γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1984 και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας Νηπιαγωγός. Φέτος τελειώνει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στον κλάδο Διοίκησης Επιχειρήσεων. Υπήρξε πρόεδρος του Ομίλου Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και μέλος του Ομίλου Διοίκησης Επιχειρήσεων. Το 2007 ήταν αρχισυντάκτρια του φοιτητικού περιοδικού του Πανεπιστημίου μου, όπου δημοσιεύτηκαν και άρθρα της.

Όταν τελείωσε την πρώτη της σπουδή το 2006, εργάστηκε στο Τμήμα Φοιτητικής Μέριμνας του Πανεπιστημίου Λευκωσίας για δυόμιση χρόνια. Στο παρόν στάδιο εργάζοται σαν υπεύθυνη λογιστηρίου σε ιδιωτική εταιρεία ενώ στον ελεύθερο της χρόνο ασχολείται με τη συγγραφή ενός δεύτερου βιβλίου.

O Θεός να μας ελεήσει!

Γράφει η

Άννα Mαραγκού

Από τη Λευκωσία

Περί Eθνικής Bιβλιοθήκης ο λόγος. Από ενημέρωση που είχα επιβεβαίωσα ότι το παρών κράτος-έθνος έχει χωροθετήσει επίσημα την Eθνική του Bιβλιοθήκη στο 25όροφο Mπούρτζ Nικοσί–από το Burj Khalifa του γειτονικού μας Nτουμπάι! Το Mπούρτζ Nικοσί θα κτιστεί στο χώρο του ΓΣΠ (άλλη πονεμένη ιστορία), εκεί όπου οι Λευκωσιάτες απαίτησαν χώρο πρασίνου! Στο χώρο του ΓΣΠ θα χωρέσουν έτσι όπως πάμε, το Kρατικό Θέατρο, το Mπούρτζ Nικοσι, ένα πάρκο, καμπόσα μαγαζιά και ως κερασάκι της τούρτας και κανένα Mώλ. Έτσι η Λευκωσία θα πάψει να είναι «χωριό» και θα αποκτήσει το «κόσμημα» της.

Στις σύγχρονες και πολιτισμένες πόλεις οι Eθνικές Bιβλιοθήκες είναι σημαντικά κτήρια –landmarks- λένε οι της Γηραιάς Aλβιώνας! Kτήρια οντότητες χωροθετημένα σε σημαντικά σημεία των πόλεων που εξυπηρετούνται από σταθμούς μετρό και τρένων. Kτήρια του παρελθόντος και κτήρια του μέλλοντος. Πάντως κτήρια σημαντικά που από μόνα τους εκπέμπουν μηνύματα και εκφράζουν τη σχέση του τόπου με τον πολιτισμό. Στην κοντινή Aλεξάνδρεια, η bibliotheca Alexandrina είναι η έκφραση δυναμικής και δημιουργίας της σύγχρονης Aιγύπτου, η σύζευξη του παρελθόντος με το μέλλον. Στο Παρίσι ένα ολοκαίνουργιο γυάλινο κτήριο που φέρει το όνομα του Francois Mitterand• στο Λονδίνο, ένας κόσμος σύγχρονος, η καρδιά της πόλης• στις Bρυξέλλες στο ωραιότερο σημείο της πόλης, η Aλβερτίν• στη Mαδρίτη, κοντά στην κεντρική πλατεία ένα υπέροχο κτίσμα του 18ου αιώνα φιλοξενεί και προστατεύει τα έργα του πολιτισμού. Σηματοδοτούν με την ύπαρξή τους τον πολιτισμό του τόπου.

Eκεί βρίσκεται η καρδιά της πνευματικότητας και της δημιουργίας, ο χώρος παιδείας της νεολαίας, η έκφραση της σύγχρονης τεχνολογίας• όλα με καταπληκτικές και εύκολες ιστοσελίδες που βοηθούν τον ερευνητή, τον αναγνώστη, τον περίεργο, τον μαθητή να βρει αυτό που χρειάζεται όποτε το χρειάζεται. Kέντρα πολυδιάστατα, με ζωντανή ύπαρξη και εκδηλώσεις για μικρούς, μεγάλους, ανθρώπους με ειδικές ανάγκες. Aυτά στον πολιτισμένο κόσμο.

Στη ντουπαϊκή περίοδο της ιστορίας του, το νησί μας και οι φωτισμένοι άρχοντές του επέλεξαν να εντάξουν την Eθνική Bιβλιοθήκη της Kύπρου MEΣA σε ένα άλλο κτήριο. Nα την χώσουν, δηλαδή. H νοοτροπία αποκαλυπτική. Σημασία έχει το κτήριο/κέλυφος, όχι η Eθνική Bιβλιοθήκη. Tο κτήριο/κέλυφος είναι το δέλεαρ για να προσελκύσει επενδυτές, μας είπαν! Tο κτήριο/κέλυφος θα αποτελείται από 25 ορόφους που θα περιέχουν άλλες χρήσεις, μαγαζιά, γραφεία, εστιατόρια, διαμερίσματα κ.α για να δύναται να αποπληρώσει τη δαπάνη της ανέγερσής του.

Tο κράτος/έθνος δεν παρέχει στην Eθνική Bιβλιοθήκη το προνόμιο της αυτούσιας και σημαντικής ύπαρξης. Παρέχει τη δυνατότητα αυτόνομης ύπαρξης στα Yπουργεία, στα Δημαρχεία, στις μαρίνες, αλλά όχι στην κατεξοχήν έκφραση του πολιτισμού μας. Tην είχε χωροθετήσει παλιά στο Ίδρυμα Πολιτισμού. Aλλά η Eθνική Bιβλιοθήκη δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες των αρχόντων του Iδρύματος Πολιτισμού. Δεν απέφερε φαίνεται αρκετά. Δεν μπορούσε να ενοικιαστεί για πολλά λεφτά. Θα ήταν από μόνος του ένας χώρος μη παραγωγικός! Έτσι την πέταξαν έξω από το περιεχόμενο του Iδρύματος Πολιτισμού και κράτησαν τα 80 εκατομμύρια για να κάνουν αίθουσες συναυλιών για όπερες!

Σήμερα την καταχώνουν κάπου ανάμεσα σε 25 ορόφους που θα αποτελούνται από Θεός ξέρει τι! Kάπου εκεί ανάμεσα στον 8 και τον 10 όροφο, κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου θα βρίσκεται η Eθνική Bιβλιοθήκη! Bέβαια, η πράξη αντανακλά τη σκέψη. Γιατί ποιος σκέφτεται για την οντότητα και την λειτουργία και τον ρόλο της Eθνικής Bιβλιοθήκης. Όσοι είναι αναγκασμένοι να κάνουν έρευνα γνωρίζουν τα φαιδρά του τόπου μας. Oι μισές εφημερίδες είναι στο ΓTΠ, ορισμένα παλιά βιβλία στη Σεβέρειο, άλλα στη Bιβλιοθήκη του Iδρύματος Mακαρίου του Γ, άλλα στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, άλλα στη Bιβλιοθήκη του Tμήματος Aρχαιοτήτων, κάποια, ελάχιστα σε εκείνο το χώρο πίσω από το Δημαρχείο που λέγεται «Eθνική Bιβλιοθήκη της Kύπρο».

H καλή είδηση είναι ότι η Bιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου προχωρεί, τα σχέδια υπάρχουν, έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα είναι μια καθόλα σύγχρονη βιβλιοθήκη που θα ανταποκρίνεται στις προκλήσεις της τεχνολογίας. Oι άλλες; Tι γίνεται; Θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε με 5 βιβλιοθήκες στη Λευκωσία. Άσε στη Λεμεσό που λόγω μετακίνησης χάθηκαν βιβλία. Όσο για αυτή της Πάφου, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Σύγχρονη και τάλαινα Kύπρος. Tι λέει ο Yπουργός Παιδείας;

Άννα Mαραγκού

«Ευρώπη 2020» Για να αποφύγουμε την ευρωπαϊκή παρακμή

Γράφει ο

Τάσος Μητσόπουλος

Βουλευτής

Στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής συζητήσαμε τη νέα στρατηγική «Ευρώπη 2020». Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη στρατηγική πρόταση που φιλοδοξεί να αντικαταστήσει την υφιστάμενη Στρατηγική της Λισσαβόνας δίνοντας έμφαση σε μια έξυπνη, βιώσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη.

Η συζήτηση διεξάγεται εν μέσω μιας βαθιάς και παρατεταμένης κοινωνικοοικονομικής κρίσης που έχει μειώσει το ΑΕΠ της Ε.Ε. κατά 4% και έχει φέρει τους δείκτες βιομηχανικής παραγωγής στα επίπεδα του 1990. Αυτό που στην ουσία επιχειρεί να κάνει η στρατηγική «Ευρώπη 2020» είναι να μετασχηματίσει το υφιστάμενο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της Ευρώπης σε μια ανάπτυξη που θα έχει ως πυλώνες της την κοινωνική οικονομία της αγοράς, την περιβαλλοντικά προσανατολισμένη πράσινη ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.

Η υλοποίηση αυτής της στρατηγικής εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό όχι μόνο από την επίτευξη ενός ισχυρού συντονισμού μεταξύ των κρατών μελών αλλά κυρίως από τη βούληση των 27 να προχωρήσουν τολμηρά στις διαρθρωτικές εκείνες αλλαγές που θα θέσουν και πάλι την Ευρώπη στην παγκόσμια πρωτοπορία.

Η Κύπρος την ώρα που διεξάγεται η συζήτηση αυτή δείχνει τάσεις οπισθοδρόμησης στα σημαντικά μέτωπα. Στον τομέα της έρευνας, ανάπτυξης και καινοτομίας αντί να συγκλίνουμε προς τον στόχο του 3% δημοσίων επενδύσεων από το ΑΕΠ η κυβέρνηση επενδύει μόλις το 0,4% με αποτέλεσμα να οδηγεί τα ερευνητικά μας ιδρύματα σε ασφυξία. Στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας η διείσδυση παραμένει πολύ χαμηλή, γύρω στο 4,5% και μακριά από τον στόχο για 20% μέχρι το 2020. Οι εκπομπές ρύπων αυξάνονται και όχι μόνο δεν πετύχαμε να αποδεσμευτούμε από το ενεργοβόρο μαζούτ αλλά χρεωθήκαμε και ένα πρόστιμο πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Στην κοινωνική συνοχή υστερούμε σημαντικά αφού ένας στους δύο συνταξιούχους – ηλικιωμένους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει το όραμα για ένα νέο μοντέλο πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης προσανατολισμένο στις νέες απαιτήσεις και ανάγκες. Τα κίνητρα που παρέχονται για προσέλκυση ξένων και ντόπιων επενδύσεων κινούνται δυστυχώς στην ίδια χρεοκοπημένη λογική των δεκαετιών ’80 και ’90. Γι αυτό και πιστεύουμε ότι με αφορμή τον πανευρωπαϊκό διάλογο που διεξάγεται για το νέο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης της Ε.Ε. είναι καιρός κι εδώ στην Κύπρο να δούμε πως μπορούμε να προωθήσουμε τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που έχει ανάγκη η οικονομία μας.

Στην περίπτωση που θα αποτύχουμε να διαμορφώσουμε έγκαιρα και ολοκληρωμένα την πρότασή μας για το κοινωνικοοικονομικό αύριο του τόπου, πολύ φοβούμαι ότι θα συνεχίσουμε να παραπαίουμε χωρίς στρατηγικό όραμα, σχέδιο και κατεύθυνση.

Την ίδια ώρα, για τον Δημοκρατικό Συναγερμό είναι ξεκάθαρο ότι η Ε.Ε. έχει ανάγκη από ένα νέο, βιώσιμο και κοινωνικά συνεκτικό μοντέλο ανάπτυξης στηριγμένο στην κοινωνική οικονομία της αγοράς. Ένα μοντέλο που να ενισχύει τους μηχανισμούς δημοσιονομικού ελέγχου ώστε να προβλεφθούν στο μέλλον τα φαινόμενα που προκάλεσαν την οξύτατη οικονομική κρίση, που να θέτει ξανά την ευρωπαϊκή οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά και κατ’ επέκταση να αποτρέπει το ενδεχόμενο μιας συνολικής παρακμής της Ευρώπης.

Τάσος Μητσόπουλος

Βουλευτής Λάρνακας

Επίτροπος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

Αφιερωμένο στη φίλη μου Λ-Λ που έκανε λάθος επιλογές...

Της εύχομαι καλή επιστροφή

Λιάνα Χατζημηνά

Γράφει από τη Λευκωσία

Όταν άνοιξα τα μάτια μου το πρώτο βλέμμα που αντάμωσα ήταν αυτό της Παναγιάς. Ένιωσα τη θλίψη της να με πλακώνει αλλά η αγκαλιά της ήταν ζεστή και διάλεξα να κουρνιάσω εκεί.

Aυτό το τηλεφώνημα με λάβωσε. Μια νοσοκόμα μας ανάγγειλε ότι το παιδάκι Α έχασε τη μάχη. Ήταν έντονα στην προσευχή μου τον τελευταίο χρόνο γιατί το γνώρισα, το έπιασα στην αγκαλιά μου και ένιωσα το κορμάκι του να λαχταρά τη ζωή. Έκλεισα τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να μειώσω την ένταση της στιγμής. Άκουσα τον άνεμο που έπαιζε με τα φύλλα και για ακόμη μια φορά αντιλήφθηκα ότι η ζωή συνεχίζετε ακόμη και μέσα από τον θάνατο.

Στην εκκλησία η μητέρα είχε τα μάτια της κλειστά και πάνω στο ανέκφραστο πρόσωπο της έτρεχαν άψυχα τα δάκρια. Τα χέρια της κρεμόντουσαν στο πλάι. Από το ένα, κρατιόταν σφικτά το μικρό της κοριτσάκι κουνώντας το σε μια προσπάθεια να κράτηση την μάνα της κοντά της. Ήταν το πιο γνώριμο πράγμα αυτή την στιγμή μέσα στην τόση άχαρη ατμόσφαιρα αυτής της αίθουσας.

Ήθελα να διαβάσω τα μάτια της, αλλά άλλαζαν συνεχώς. Από την απορία στη θλίψη ,στην αντίληψη και πάλι στην απορία. Γύρισε και με είδε. Της έγνεψα να βγει έξω μαζί μου γιατί δεν άντεχα να την βλέπω να προσπαθεί να αντιληφθεί το τέλος της ζωής –Αυτό, το μικρό πλάσμα που μόλις άρχισε να ζει.

Στήθηκε μπροστά μου και με ακολούθησε στο προαύλιο. Καθίσαμε στο παγκάκι και αφήσαμε τα αισθήματα να μας ταξιδεύσουν. Είχε κάνει την επιλογή της προτίμησε την εύκολη διέξοδο και δραπέτευσε από το περιβάλλον που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Έκανε την επιλογή της και διάλεξε τη μυρωδιά της ζωής.

Ξαφνικά μια κυρία βγήκε ανήσυχη. Την άρπαξε από το χέρι ρίχνοντας μου μια άγρια ματιά. «Η θέση της είναι δίπλα στη μάνα της», μου πέταξε. Μπορούσα να αντιληφθώ αλλά δίσταζα να παραδοθώ στο «πρέπει». Δεν απάντησα απλώς κοίταξα το καροτσάκι που την ακολούθησε με υποταγή. Μου έριξε μια ματιά και διάβασα το ένστικτο της που της έλεγε να γυρίσει σε μένα. Όμως επέλεξε να ακολουθήσει την κυρία και το «πρέπει». Έκανε την επιλογή της.

Έτρεξε στη μάνα της και της τράβηξε τη φούστα. Δεν πήρε ανταπόκριση αλλά συνέχισε να προσπαθεί και ανέβηκε στον πάγκο βάζοντας τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό της. Καμιά αντίδραση. Γύρισε και με έψαξε με το βλέμμα της. Της χαμογέλασα αμυδρά και με θαυμασμό. Έσκυψε και πήρε το πρόσωπο της μάνας της στα χέρια της. Της έδωσε ένα φιλί και την έκλεισε στην αγκαλιά της. Έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της λειτουργίας. Ήξερε ότι εκεί ήταν η θέση της. Με ξανακοίταξε μια τελευταία φορά αλλά τώρα η ματιά της ήταν όλο δύναμη. Ήξερε ότι είχε κάνη την δύσκολη αλλά σωστή επιλογή.

Λιάνα Χατζημηνά

Η ανάπτυξη και οι ενορίες της Λευκωσίας

Γράφει ο

Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Από τη Λευκωσία

Με την άφιξη των Βρετανών στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1878, η Λευκωσία δεν ήταν παρά μια πολίχνη με περίπου 11.000 κατοίκους (οι μισοί Χριστιανοί και οι άλλοι μισοί Μουσουλμάνοι), περιορισμένη στα 1,68 Km² των βενετσιάνικων τειχών της, των οποίων οι μοναδικές τρεις πύλες άνοιγαν με το χάραμα του ήλιου και έκλειναν με τη δύση του. Έξω από τα τείχη υπήρχαν μόνο δύο μουσουλμανικά κοιμητήρια, ένα αρμενικό, ένα βυρσοδεψείο και ένα μικρό καφενείο. Η Λευκωσία τότε είχε είκοσι τρεις (23) μαχαλλάδες: Abdi Chavoush, Αγία Σοφία, Άγιος Αντώνιος, Άγιος Ιωάννης, Άγιος Κασσιανός, Άγιος Λουκάς, Άγιος Σάββας, Ak Kavouk, Arab Ahmed Pasha, Haydar Pasha, Ibrahim Pasha, Iplik Bazar & Korkout Effendi, Karaman Zade, Mahmoud Pasha, Nebet Hane, Omeriye, Tabak Hane, Taht-el-Kaleh, Top Khane (μετέπειτα Άγιος Ανδρέας), Τρυπιώτης, Φανερωμένη, Χρυσαλινιώτισσα και Yeni Jami.

Ωστόσο, οι νέοι αφέντες της Κύπρου βρήκαν την πόλη σε μια πολύ άσχημη κατάσταση, μετά από τρεις αιώνες οθωμανικής κακοδιαχείρισης, κι έτσι αποφασίσουν να διοικούν το νησί έξω από τα τείχη. Τα κυβερνητικά γραφεία κτίστηκαν νοτιοδυτικά, το Αρμοστείο (αργότερα Κυβερνείο και σήμερα Προεδρικό) εγκαταστάθηκε στο Λόφο των Φιδιών (1878), κοντά στους Αγίους Ομολογητές, το νοσοκομείο κτίστηκε νοτιοδυτικά της Πύλης Πάφου (1897), ενώ οι Φυλακές κτίστηκαν στα δυτικά (1894). Με εξαίρεση τον Ιππόδρομο (1888-1936) και το σιδηροδρομικό σταθμό (1905-1951), είναι σαφές πως οι Άγγλοι προτίμησαν να εγκατασταθούν στα νότια και τα δυτικά της περιτειχισμένης πόλης.

Το 1879 έγινε το πρώτο άνοιγμα στα τείχη, παρά την Πύλη Πάφου, ενώ για την απρόσκοπτη συγκοινωνία με τα κυβερνητικά γραφεία, το 1882 έγινε το άνοιγμα Λεμεσού ή Τρυπιώτη, η άλλοτε Πλατεία Χατζησάββα, αργότερα Μεταξά και σήμερα Ελευθερίας• ακολούθησαν και άλλα ανοίγματα, το τελευταίο από τα οποία έγινε στη Πύλη Κερύνειας το 1931, για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας των λεωφορείων. Τον Ιούνιο του 1882 τα δημοτικά όρια επεκτάθηκαν σε «ένα κύκλο σχεδιασμένο σε απόσταση πεντακοσίων υάρδων πέραν των γωνιών που εξέχουν από τους προμαχώνες των οχυρώσεων»• με την ανάπτυξη της πόλης προς τις διάφορες κατευθύνσεις, επεκτείνονταν και τα όριά της, ενώ επτά από τις εντός των τειχών ενορίες επεκτάθηκαν και εκτός των τειχών.

Η φθηνή αξία της γης έξω από τα τείχη και η οικονομική ευημερία οδήγησε αρκετούς Ελληνοκύπριους και Βρετανούς στο να κτίσουν εκεί, κυρίως στα δυτικά και νότια (Άγιος Ανδρέας και Κουπάτι), ιδίως από τη δεκαετία του 1910 και μετά• ακολούθησαν οι Αρμενοκύπριοι, μαζί με Ελληνοκύπριους συμπατριώτες τους βορειοδυτικά και βόρεια (Keushk Chiftlik, Κωνστάντια και Νεάπολη) από τη δεκαετία του 1940 και μετά. Οι Τουρκοκύπριοι άρχισαν να βγαίνουν έξω από τα τείχη μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1950, κυρίως στο Keushk Chiftlik, τη Νεάπολη και την Ομορφίτα (το 1963 εκτός των τειχών λειτουργούσαν επτά εκκλησίες και κανένα τζαμί).

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1940 η Λευκωσία είχε αρχίσει να ενώνεται με τον Τράχωνα, τον Άγιο Δομέτιο, τους Αγίους Ομολογητές (ενσωματώθηκαν στο Δήμο στις 01/01/1944), την Ομορφίτα, την Παλλουριώτισσα και το Καϊμακλί, ενώ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 είχε αρχίσει να ενώνεται και με το Στρόβολο, την Αγλαντζιά και το Ορτά Κιογιού. Στις 29/03/1968, η Χωριτική Αρχή Ομορφίτας και τα Συμβούλια Βελτιώσεως Παλλουριώτισσας και Καϊμακλίου ενσωματώθηκαν στη Λευκωσία, πενταπλασιάζοντας την τότε έκτασή της, ενώ στις 13/04/1973 21,6 εκτάρια από το Συμβούλιο Βελτιώσεως Στροβόλου περιλήφθηκαν στην ενορία Αγίων Ομολογητών. Στις 01/08/1977 η Παλλουριώτισσα διαχωρίστηκε στις ενορίες Παναγίας και Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.

Την απρόσκοπτη ανάπτυξη του Δήμου Λευκωσίας προς όλες τις κατευθύνσεις ήρθε να ανακόψει η τουρκοκυπριακή ανταρσία του 1963-1964 και η βάρβαρη τουρκική εισβολή του 1974• καθώς η πράσινη γραμμή απέκοψε την ανάπτυξη προς τα βόρεια, η οποιαδήποτε ανάπτυξη είναι εφικτή κυρίως στα βορειοανατολικά (Βόρειος Πόλος), ανατολικά (περιοχή ΣΟΠΑΖ) και νοτιοανατολικά (περιοχή ΒΜΗ). Η καθημερινή πληγή της τουρκικής κατοχής είναι ιδιαίτερα εμφανής στο Δήμο Λευκωσίας, του οποίου το 14,80% της έκτασης βρίσκεται εντός της νεκρής ζώνης και το 57,58% κατέχεται από τα τουρκικά στρατεύματα για πάνω από 35 χρόνια. Τέλος, λόγω της αυξημένης αστικοποίησης, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ενώθηκαν με τον αστικό ιστό η Λακατάμια, η Ανθούπολη και τα Λατσιά.

Η έκταση της Λευκωσίας σε εκτάρια (100 εκτάρια = 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο). Με αστερίσκο οι ενορίες που ξεπήδησαν από τα τείχη και εκτός αυτών.
Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Δημήτρης & Έλενα έσονται εις σάρκα μία...

Είπαν το "Δέχομαι" με παπά και με κουμπάρο

Ντύσου στολίσου μερακλή γαμπρέ και ξεκινούμε.

Κι η νύφη αναμένει σε κι ας μη καθυστερούμε.

Παντρεύεται ο Δημητρός, και παίρνει το φεγγάρι, ας είναι καλορίζικοι, με του Θεού τη χάρη.

Γαμπρέ μας, κρίνε του μπαξέ, ψηλό μας κυπαρίσσι, να τα χαρείς τα μάτια σου, που διάλεξαν τη νύφη.

Η νύφη μας είν’ όμορφη, ωσάν την Παναγία, όπως ο πολυέλαιος, πούναι στην εκκλησία.

Αγωνία ο Δημήτρης και λαχτάρα το αγγελούδι η Αναστασία, μέχρι να έρθει η νύφη...

Δύσκολες ώρες αναμονής για τον Δημήτρη με το κουκλάκι την κορούλα τους αγκαλιά.

Το μικρό αγγελούδι, η Αναστασία, περιμένει υπομενετικά τη μαμά της, να την οδηγήσει στην εκκλησία για το χορό του Ησαΐα. Δίπλα στο γαμπρό, ο πατέρας του Γιάννης, γεμάτος αγωνία. Ο κουμπάρος Περικλής Νικολαΐδης, συμπαραστέκεται όσο μπορεί στον φίλο του Δημήτρη...

Και ιδού η νύφη έρχεται εν τω μέσω μεγάλης χαράς. Ο πατέρας Τάσος και η μητέρα Αστέρω συνοδεύουν την κόρη τους στην εκκλησία.

Σήμερα γάμος γίνεται σ’ ωραίο περιβόλι.

Σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη.

Η νύφη παρεδόθη στον γαμπρό και ο Δημήτρης οδηγεί την Έλενα κατ' ευθείαν στο τελετουργικό.

Οι κουμπάροι Περικλής Νικολαΐδης και Ρία Αργυρίδου ακολουθούν, να πάρουν τις θέσεις τους.

Τα πάντα έτοιμα πριν το ιερό ραντεβού με την ιστορία ευλογηθεί...

Ευχές, "Πάντα άξιοι" για τους κουμπάρους, Ρία Αργυρίδου, Περικλής Νικολαΐδης, Χρίστος Σαββίδης και Δέσπω Στυλιανού.

«Ησαΐα χόρευε, η Παρθένος έσχεν εν γαστρί, καί έτεκεν υιόν τον Εμμανουήλ, Θεόν τε και άνθρωπον, Ανατολή όνομα αυτώ, όν μεγαλύνοντες, την Παρθένον μακαρίζομεν»...

Περικλής Νικολαΐδης και Γιάννης Κωνσταντίνου, πατέρας του γαμπρού, παρακαολουθούν το μυστήριο με προσοχή.

Απόψε λάμπει ο ουρανός, απόψε λάμπει η σφαίρα, απόψε στεφανώνεται, αητός την περιστέρα.

Αυτός ο γάμος σηματοδότησε την αρχή μιας νέας ζωής.

Σε αναμονή του ευτυχισμένου ζεύγους.

Ο ηρωικός γαμπρός με την ωραία Ελένη δέχονται 'πυρά' από ροδοπέταλα, αμέσως μετά το μυστήριο.

Γαμπρέ τη νύφη ν αγαπάς και χάδια να της δίνεις, όμως, να μη συ(μβι)βαστείς ποτέ τα πιάτα να της πλύνεις, του φωνάζουν οι φίλοι του Δημήτρη!

Μόλις βγήκε από την εκκλησία, ο Δημήτρης ακούστηκε να λέει: "Έχετε γεια βρυσούλες λόγγοι βουνά ραχούλες, έχετε γεια βρυσούλες κι εσείς Σουλιωτοπούλες...".

Ακόμη μια φωτογραφία με τις εντυπωσιακές κουμπάρες και τους ωραίους κουμπάρους, που συμπαραστάθηκαν στις 'δύσκολες' στιγμές του όμορφου ζευγαριού: Ρία Αργυρίδου, Περικλή Νικολαΐδης, Χρίστο Σαββίδης και Δέσπω Στυλιανού.

Η Νόνα Μαρκέτη, Περικλής Νικολαΐδης και Χρίστος Σαββίδης σε μια αναμνηστική πόζα.

Γαμπρέ κουράγιο (!) από τον Φοίβο, Πόπη και Περικλή Νικολαΐδη με πολλή αγάπη.

Περικλή, οι νύφες ακόμη σε ψάχνουν, πού κρύβεσαι;

Άγια να είναι η στιγμή, κάνουμε το σταυρό μας, και στέλνουμε τις προσευχές, για νύφη και γαμπρό μας.

Να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός, ευτυχισμένα χρόνια, να τους αξιώσει ο Θεός να δουν, παιδιά μα και εγγόνια. Το παιδί ήδη το έχουν, άρα πάμε λεβέντη Δημήτρη και ωραία μας Έλενα κατ' ευθεία στα εγγόνια!!

Ένας Δημήτρης, υπέροχος πρίγκιπας, μια Έλενα, πανέμορφη σταχτοπούτα και ένα αγγελούδι η Αναστασία.

Τα χαμόγελα της ευτυχίας να είναι ευλογημένα και ατέλειωτα για σας.

Καλώς ήρθατε στο κλαμπ των παντρεμένων.

Δείτε το Βίντεο : Love of My Life - The Wedding Song