Δια χειρός Αρτέμη Αντωνίου

Έκθεση στο Παρίσι

Το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009 έγιναν στο Παρίσι - G a l e r y 126 - 91230 Montgeron - τα εγκαίνια έκθεσης γλυπτικής του Αρτέμη Αντωνίου από την Κύπρο και της Γαλλίδας Martine- Andrée Formal.

Παρευρέθηκε πλήθος φιλότεχνου κοινού που είχε την ευκαιρία να δει εξαίρετα έργα τέχνης.

Tαυτόχρονα, να απολαύσει μουσική των Henri Wieniawski (1835-1880 – étude caprice No.1 pour deux violons) και J.S. BACH (1685-1750 – Concerto en Ré mineur pour deux violons) από τους βιολιστές Χρύσανθο Αντωνίου και Ariane de Portzamparc.

Τα σχόλια ήταν γεμάτα ενθουσιασμό και κολακευτικά λόγια για τους καλλιτέχνες.

Από την πρώτη βραδιά μερικά έργα του Α. Αντωνίου ανήκουν πια σε Γάλλους συλλέκτες.

Στη δεξίωση παρευρέθησαν φιλότεχνοι, αλλά και φιλόμουσοι για να απολαύσουν τους μουσικούς.

Ο Χρύσανθος Αντωνίου (γιός του Αρτέμη) όπως πάντα κατέπληξε με τη μουσική δεινότητά του στο βιολί.

Ο Χρύσανθος Αρτεμίου ζει, εργάζεται στο Παρίσι και διαπρέπει στη μουσική.

Έργα του Αρτέμη Αντωνίου.

Δεξίωση προς τιμή των καλλιτεχνών.

Τα έργα του Αρτέμη Αντωνίου τα υποδέχτηκε με αρκετά θετικά σχόλια το απαιτητικό φιλότεχνο Γαλλικό κοινό.

Προσφώνηση και εγκομιαστικά λόγια στον Αρτέμη Αντωνίου.

Οι εξαιρετικοί νέοι βιολιστές Χρύσανθος Αντωνίου και Ariane de Portzamparc εκτελούν μουσικά κομμάτια.

Δείγματα εξαιρετικής δουλειάς του Αρτέμη Αντωνίου.

Προπόσεις και ευχές για κάθε επιτυχία στους καλλιτέχνες.

Οι λιγοστοί Έλληνες που παρευρέθηκαν, συγκινήθηκαν και στήριξαν την εκδήλωση.

Δημιουργικό έργο από τον δεξιοτέχνη γλύπτη Αρτέμη.

Δικαιολογημένα υπερήφανος και χαρούμενος ο ταλαντούχος Χρύσανθος ανάμεσα στην αγκαλία της μητέρας του Μάλη και του πατέρα του Αρτέμη.

Αναμνηστική φωτογραφία από τον Χρύσανθο σε μια από τις γέφυρες του Σηκουάνα.

Υπέροχα έργα δια χειρός Αρτέμη Αντωνίου που εκτέθησαν και πουλήθηκαν στο Παρίσι. Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι 1η Οκτωβρίου 2009.

Το αγαπημένο ζευγάρι Μάλη και Αρτέμης, ανάμεσα σε μια από τις δημιουργίες του.

Αγαπητέ μου φίλε Αρτέμη, δεν μπόρεσα να είμαι μαζί σου στην έκθεση στο Παρίσι, αλλά έχω μάθει τα ευχάριστα νέα για την επιτυχία σου. Μοιράζομαι τη δικαιολογημένη χαρά σου, γιατί η καταξίωση και η αναγνώριση έρχεται από ένα απαιτητικό καλλιτεχνικό περιβάλλον με παράδοση στις τέχνες και τον πολιτισμό. Συγχαρητήρια από καρδιάς και πάντα πιο ψηλά, να συνεχίσεις το δημιουργικό σου έργο, που μας γεμίζει χαρά, ικανοποίηση και υπερηφάνεια. Κάθε καλό στη συνέχεια.

Φοίβος Νικολαΐδης

Why Google & Wikipedia are making us dumber

Is Google Making Us Stupid?: What the Internet is doing to our brains?

Google and Wikipedia turn everyone into instant experts on any given subject matter. However, because we know that information is easily available again, we make very little effort to retain it.Plus, with the mobile revolution (slowly) progressing, we now have the ability to get at that information from where we choose.

As we learned from Instant Information Devaluation, the value of newly attained information plummets as soon as it is attained.With Google and Wikipedia in cahoots to attain the well intentioned goal of allowing us to find and attain knowledge in a manner of seconds, it essentially lowers the bar for good knowledge.

When the bar is lowered, the quality of the subjects who can get over that bar greatly decreases. Essentially, the same argument can be made for GPS, taxi drivers or even chauffeurs. So what are the options? Stop using Googipedia and get left behind? A basic economical principle is the Division of Labor. In simple terms, it basically states “you do what you do best, I’ll do what I do best and barter/buy each other’s services”.

This is the foundation of all modern economies (except for Zimbabwe). A barrier being only the transaction costs (search, information, negotiating a price, etc) associated with the deal. In this situation, we rely on Googipedia to do two things for us better than we ever could: search and aggregate information.

Because Google & Wikipedia make information so readily available, it allows anyone to learn about any topic — essentially turning all of us into jack-of-all-trades.

On the surface, this isn’t a bad thing — per se. The problem with that trend is that there are fewer “master of one” trade, and because the information they hold is available so freely, their value is diminished. Do you feel differently? Googipedia “transaction costs” or “information costs” and let me know what you think in the comments below.

By misbah February 17, 2009

Γιατί το Google και η Wikepedia μας κάνουν πιο χαζούς

Το Google και η Wikipedia μετατρέπουν τον καθένα σε εμπειρογνώμονα της στιγμής για οποιοδήποτε θέμα. Ωστόσο, επειδή γνωρίζουμε ότι οι πληροφορίες είναι εύκολα διαθέσιμες, κάνουμε πολύ λίγη προσπάθεια να τις αποκτήσουμε. Επιπλέον, με την επανάσταση της τεχνολογίας που (αργά) προχωρεί, έχουμε τώρα τη δυνατότητα να πάρουμε αυτές τις πληροφορίες από οποιοδήποτε μέρος ή μέσο επιλέγουμε.

Όπως γνωρίζουμε από την άμεση πληροφόρηση, η αξία των νέων πληροφοριών μειώνεται κατακόρυφα μόλις οι πληροφορίες γίνονται γνωστές. Με την σκοπιμότητα του Google και της Wikipedia cahoots για επίτευξη του στόχου διάδοσης των πληροφοριών σε δευτερόλεπτα, αυτό μειώνει ουσιαστικά το επίπεδο της καλής γνώσης.

Όταν το επίπεδο μειώνεται, η ποιότητα των θεμάτων που μπορεί να αναρτηθούν στην ιστοσελίδα μειώνεται σημαντικά. Ουσιαστικά, το ίδιο επιχείρημα μπορεί να γίνει για το GPS, τους οδηγούς ταξί ή ακόμη και τους οδηγούς. Έτσι, ποιες είναι οι επιλογές; Η διακοπή της χρησιμοποίησης της Googipedia και το προσπέρασμά της;

Μια βασική οικονομική αρχή είναι ο Καταμερισμός της Εργασίας. Με απλά λόγια, λέει: «κάνετε αυτό που κάνετε καλύτερα, εγώ θα κάνω αυτό που κάνω καλύτερα και υπάρχει ανταλλαγή/αγορά διαφόρων υπηρεσιών». Αυτό είναι το θεμέλιο όλων των σύγχρονων οικονομιών (εκτός από τη Ζιμπάμπουε. Το μόνο εμπόδιο είναι μόνο το κόστος των συναλλαγών (έρευνα, ενημέρωση, διαπραγμάτευση μιας τιμής κ.λπ.) που συνδέονται με τη συμφωνία. Σε αυτήν την περίπτωση, βασιζόμαστε στη Googipedia η οποία κάνει δύο πράγματα για μας καλύτερα από ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ: την έρευνα και σωρευτικά στοιχεία.

Επειδή οι πληροφορίες του Google και της Wikipedia είναι τόσο εύκολα διαθέσιμες, επιτρέπουν στον καθένα να μαθαίνει για οποιοδήποτε θέμα και ουσιαστικά να μετατρέπουν όλους μας σε ‘ειδήμονες’. Εκ πρώτης όψεως, αυτό δεν είναι κακό. Το πρόβλημα όμως με αυτή την τάση είναι ότι υπάρχου λίγοι «ειδικοί» στο εμπόριο, και επειδή οι πληροφορίες που διαθέτουν είναι διαθέσιμες τόσο ελεύθερα, η αξία τους έχει μειωθεί. Νιώθεις διαφορετικά; Το «κόστος συναλλαγής» ή «το κόστος της πληροφορίας» της Googipedia. Επιτρέψτε μου να μάθω τη γνώμη σας με τα σχόλια σας.

ΣΧΟΛΙΑ

@ Άρης Νότης. Απάντηση στο θέμα που έβαλες στο ιστολόγιό σου. (επειδή προσπάθησα να το περάσω ως σχόλιο αλλά ζητάει κωδικούς στο παραθέτω αυτούσιο.)

Θα ξεκινήσω με τη φράση του Τζον Νάισμπιν από το βιβλίο του Μega Trends (Μέγα Τάσεις) ο οποίος λέει "Πνιγόμαστε στις πληροφορίες και λιμοκτονούμε για γνώση. Οι ανεξέλεγκτες και ανοργάνωτες πληροφορίες δεν αποτελούν πια χρήσιμο πόρο... αντίθετα γίνονται ο εχθρός μας. "Kαι θα δανειστώ επίσης το απόσπασμα του Παναγιώτη Μεταξάτου από το περιοδικό Προσωπική Ευεξία που λέει ότι η UNESCO προβλέπει ότι μέχρι το 2038 θα αποφοιτούν περισσότεροι φοιτητές από το παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα από όσους έχουν αποφοιτήσει από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας.

Ακόμη στο ίδιο άρθρο σημειώνει ότι η ταχύτητα που διακινούνται οι πληροφορίες σήμερα και η σύντομη απαξίωσή τους, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την τεχνική εκπαίδευση αποτυπώνεται στη διαπίστωση ότι οι τεχνικές πληροφορίες κι αυτές που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε αλλαγές στον κόσμο μας διπλασιάζονται κάθε δύο χρόνια. Οι φοιτητές μιας τετραετούς φοίτησης τεχνικής πανεπιστημιακής σχολής θα ανακαλύπτουν ότι φθάνουν στο τρίτο έτος και ότι τα μισά από όσα έμαθαν έχουν ξεπεραστεί ήδη.

Ο Αϊνστάιν είχε δει το πρόβλημα όταν έλεγε ότι ο κόσμος που φτιάξαμε μέσα από το επίπεδο σκέψης που χρησιμοποιούμε ως τώρα, έχει δημιουργήσει προβλήματα που δεν μπορούμε να τα λύσουμε στο ίδιο επίπεδο σκέψης που τα δημιουργήσαμε. Χρειάζεται να αλλάξουμε επίπεδο σκέψης, δηλαδή να αναπτυχθούμε σε ένα νέο επίπεδο όπου η φαντασία μας είναι το κλειδί και όχι η γνώση. Δηλαδή πρέπει να μετασχηματιστεί το επίπεδο της συνείδησής μας σε μια πιο πνευματική και ολιστική βάση. Ολιστικός τρόπος σκέψης ίσον έξυπνος τρόπος σκέψης. Ή αλλιώς να λύνεις προβλήματα αντί να δημιουργείς νέα. Το διαδίκτυο είναι ένα σύστημα σε εξέλιξη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι στο εμβρυακό του στάδιο, μέσα στα επόμενα χρόνια ο ανθρώπινος εγκέφαλος θα γνωρίσει τεράστια αλλαγή. Απομένει να δούμε τη σοφία που θα μπορέσει να αντλήσει από τον ανώτερο νου του.
Άρης Νότης
Δημοσιογράφος
«Προσωπική Ευεξία»
Μηνιαίο Ηλεκτρονικό Περιοδικό Καλής Κατάστασης
arionasorama@gmail.com

Betty Manousos:cutand-dry.blogspot.com said... Kαλημέρα, συμφωνώ απόλυτα με τη ΛΕΜΕΣΙΑ. Βέβαια οι επιστημονικές γνώσεις δεν αντικαθίστανται. Μου άρεσε πολύ το θέμα σας. Πολύ ενδιαφέρον! Αν θέλετε στιs labels Society of my blog υπάρχει ένα άρθρο για την Πολιτιστική Βιομηχανία. Όποτε μπορείτε θα με ενδιέφερε η γνώμη σας.

Από τη στιγμή που θα μάθουμε τα πάντα για την ψυχή, ο άνθρωπος θα αιχμαλωτιστεί
Κάθε άτομο, σε κάθε κοινωνία, σε κάθε εποχή, διαμορφώνει στη διαδρομή της ζωής του ορισμένα κοινωνικοπολιτιστικά χαρακτηριστικά , όπως αξίες (values), ιδέες, αντιλήψεις, πεποιθήσεις, τάσεις, κουλτούρα, τρόπο ζωής κ.ά. τα οποία εκφράζονται σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Ο καλλιτέχνης-δημιουργός εκφράζει στα έργα του τα βιώματά του που συνθέτουν την "ατομικότητά" του, καθώς επίσης και ο αποδέκτης-ερμηνευτής του έργου τέχνης για να προσεγγίσει το έργο αισθητικά.
Κατά την ιστορική ανάπτυξη της αστικής κοινωνίας, η πολιτιστική πρακτική αποτέλεσε δραστηριότητα και εκδήλωση των ατομικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου, τόσο στην παραγωγή του έργου τέχνης όσο και στο επίπεδο της αισθητικής προσέγγισης και εμπειρίας.
Η αισθητική εμπειρία αποτελεί σύνολο εξατομικευμένων ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών σύμφωνα με την παιδεία, αρχές, βιώματα, κ.ά. του κάθε ατόμου μεμονωμένα, τις οποίες το άτομο αναπτύσσει μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα κάθε εποχής, η οποία και διαμορφώνει τα δικά της αισθητικά πρότυπα.
Υπάρχει άρρηκτη σύνδεση μεταξύ εξατομικευμένων ψυχολογικών και κοινωνικοπολιτιστικών χαρακτηριστικών (ατομικότητας) και πολιτιστικής πρακτικής.
Η κοινωνική πολιτιστική πρακτική συμβάλλει στη διαμόρφωση και ανάπτυξη της πολιτιστικής βιομηχανίας, εισάγοντας ένα ευρύ φάσμα κριτηρίων, οικονομικών, εμπορικών, διοικητικών και άλλων σχετικά με τεχνικές αναπαραγωγής των έργων τέχνης, π.χ. εικαστικά έργα, φωτογραφία, γλυπτική, τηλεόραση, video, που έρχονται σέ σύγκρουση με την "ατομικότητα"της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Αυτό συνεπάγεται την μετατροπή της ατομικής προσέγγισης και εμπειρίας σε συλλογική, μαζική.
Τα παραγόμενα πολιτιστικά αγαθά δεν αποτελούν προϊόντα "δημιουργικής" ατομικότητας, αλλά προϊόντα επιχειρήσεων και ομίλων που ελέγχουν το χώρο των εικαστικών τεχνών, των τηλεοπτικών προγραμμάτων, της μουσικής, οι οποίοι προσφέρουν προς κατανάλωση πολιτιστικά αγαθά ανταποκρινόμενα, σύμφωνα με τα εμπορικά τους κριτήρια, στις ανάγκες και προτιμήσεις του "μέσου" καταναλωτού.
Η πολιτιστική βιομηχανία θα λέγαμε, ότι έχει κατασκευάσει τον παθητικό αποδέκτη-καταναλωτή που αναγνωρίζει ανάγκες και χρησιμότητες μόνο για προϊόντα που έχουν "κατασκευστεί" και επιβληθεί από αυτήν, πράγμα που σημαίνει την εξαφάνιση της δημιουργικής του φαντασίας, της ψυχικής και της προσωπικής του έκφρασης.
Οι μηχανισμοί και η πρακτική της πολιτιστικής βιομηχανίας ελέγχουν, χειραγωγούν,κατευθύνουν την ατομική συνείδηση και είναι δυνατόν να συντελέσουν στην εξάλειψη της καλλιτεχνικής ατομικότητας, η οποία αποτελεί εξ ορισμού χώρο άρνησης της συλλογικότητας και μαζικότητας.
Πρόκειται θα λέγαμε για μια πολύ επικίνδυνη και ύπουλη διείσδυση στον ψυχολογικό και πνευματικό κόσμο του ατόμου, που η πολιτιστική βιομηχανία εφαρμόζει μέσω των μηχανισμών της .
Η επιλογή της συμπεριφορικής προσέγγισης του ατόμου από την πολιτιστική βιομηχανία, είναι δυνατόν οδηγήσει στον αποπροσανατολισμό της ανάπτυξης της αυτενέργειας, των πνευματικών και ψυχολογικών ικανοτήτων του σύγχρονου ανθρώπου.
Ο Adorno επισημαίνει: Η πολιτιστική βιομηχανία συμβάλλει στόν πνευματικό λήθαργο του ατόμου.

Cut and Dry

The law of marginal futility

An American in Washington

– You won't find it in textbooks, and I've never heard a professor explain it to his Econ 101 class. But I'm increasingly convinced that no principle of economics better explains modern American behavior than the Law of Marginal Futility. I first learned of Marginal Futility in college, not in a classroom but during a visit to the home of a rich classmate. It was a sprawling, hub-and-spoke quasi-palace with eight bedrooms, a couple of Jacuzzis, two kitchens, maid's quarters--the works.

As we pulled in the driveway, my friend mentioned that his parents had just paid an avant-garde decorator $100,000 to redo their house. And the house was indeed avant-garde: Inside it was almost empty. Long, bare hallways stretched off into rooms furnished with an austere table, a single floor lamp, perhaps a chair. There were no rugs or curtains. A plain platform bed stood in the center of each guest room. In the living room a half-dozen beanbag chairs lay dumpily on the floor.

And then it occurred to me precisely how rich my friend's parents were. How rich? So rich that they could pay $100,000 not to furnish their house. Thus the Law of Marginal Futility. It is, as you'd guess, the opposite of the more widely known concept of marginal utility. The economics dictionary defines marginal utility as "the additional...satisfaction that an individual derives from consuming an additional unit of a good or service."

Marginal Futility, on the other hand, denotes the satisfaction an individual will derive from not consuming an additional unit of a good or service. He will, in fact, pay more to get less. My friend's parents might have bought a lovely ottoman, a fine mantlepiece, or a Louis XVI dining table at an exorbitant cost. Instead they paid far more to strip their house of furniture altogether.

The Law does not merely govern the indulgences of the rich. In America it has become a way of life. Consider our advanced tastes in refreshments. If you take fizzy water, add sugar, caramel coloring, and numerous other ingenious, secret flavorings, you have Coke--sold for, say, 75 cents a can. Now take the fizzy water and...leave it alone. Voila. You've got Perrier--sold at three times the price. Marginal Futility has kicked in. You've paid more for less.

Or beer. Traditional beer can be hearty and delicious, and in proper doses can give you the giggles. Alcohol-free beer tastes worse and will give you only gas. Naturally it's more expensive. For a warmer brew, I can take you to the corner diner, where you can sit comfortably while a waitress brings you a dollar cup of coffee, refills free. Americans today prefer Starbucks: Wait in line, bus your own table, no waitresses, and no refills. And, of course, the coffee at Starbucks costs more.

I myself am not free from the grip of Marginal Futility. Recently I celebrated a birthday with my wife. We went to the mountains. At a local Motel 6, I could have gotten a king-size mattress, TV with free HBO, coffeemaker in the bathroom, clock radio and phone next to the bed--all for $39 a night. I won't mention the box springs wired with Magic Fingers, at three minutes per quarter.
Of course we stayed in a bed-and-breakfast: no TV, no coffeemaker, no HBO, neither radio nor phone nor Magic Fingers. We did get a free breakfast, which we were forced to eat very early in the morning at a table with four people I probably wouldn't have liked even had they not been total strangers. For such discomfort and near-total lack of amenities, you really have to pay through the nose: $150 a night, almost quadruple the rate at the Motel 6. It could have been worse.

We could have vacationed with Outward Bound, which asks yuppies to sleep on rocks, get chigger bites, and eat freeze-dried food for the price of a week in a comfortable hotel in Oaxaca.
Nowhere are the paradoxes of Marginal Futility seen more clearly than in contemporary restaurants, where chicken gets really expensive only when it's served without skin, the single tasty part of the whole bird. For our birthday celebration, my wife and I enjoyed a fixed-price dinner. For a fixed-price dinner you pay extra and, in return, forfeit the right to choose what you're going to eat. The food was nouvelle cuisine. The smaller the portions, the bigger the check--the Law reduced to its barest essence.

I'm no economist, so I can't say whether there's a point at which Marginal Futility ceases to operate, even in theory. Mathematicians speak of asymptotes--trend lines that stretch toward infinity without ever quite getting there. I can easily imagine a nouvelle-cuisine dinner with a fixed price of $100,000: a brown M&M and a glass of tap water, with a French waiter to snob you as an extra treat. The federal government offers another possibility. Buying surplus food from farmers would cost the government hundreds of millions of dollars, but paying farmers not to produce food so no one can buy it costs billions. Leave it to the feds to perfect the laws of economics.

Andrew Ferguson
FORTUNE Magazine August 5, 1996

Η αβάσταχτη ηδονή της φθίνουσας απόλαυσης

Δύσκολο να τον αποδώσει κανείς στα ελληνικά. Όταν, όμως, διάβασα το άρθρο, κατάλαβα ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να δούμε αυτόν το “νόμο” σε συσχετισμό με έναν άλλο γνωστότατο σε όλους μας νόμο, αυτόν της οριακής ικανοποίησης του καταναλωτή που μαθαίναμε στα πρώτα μαθήματα της Πολιτικής Δικονομίας.

Ας τον θυμηθούμε: “Ως οριακή ικανοποίηση ορίζεται η πρόσθετη (φθίνουσα) ικανοποίηση που νιώθουμε από την κατανάλωση κάθε πρόσθετης μονάδας ενός αγαθού, προϊόντος ή υπηρεσίας”. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τον παραπάνω γνωστό μας νόμο, ο “νόμος” που έδωσε τον τίτλο στο άρθρο του “Fortune” αναφέρεται στην πρόσθετη ικανοποίηση του καταναλωτή από τη... μη κατανάλωση, από τη... μη χρησιμοποίηση, από τη... μη απόλαυση κάθε πρόσθετης μονάδας ενός προϊόντος ή μιας υπηρεσίας. O “νόμος” δηλαδή ορίζει ότι όσο λιγότερη απόλαυση παίρνουμε από ένα προϊόν ή υπηρεσία, τόσο περισσότερο αυτό μας ικανοποιεί... Με άλλα λόγια, ο καταναλωτής ηδονίζεται, θα λέγαμε, να πληρώνει όσο το δυνατόν περισσότερο για μια όσο γίνεται μικρότερη αντιπαροχή και σε ποσότητα αλλά κυρίως σε ποιότητα απόλαυσης.

Η εικονογράφηση στο άρθρο ήταν παραστατικότατη. Υπήρχε ένα καλοστρωμένο τραπέζι, ένα θαυμάσιο σερβίτσιο με αστραφτερή πολυχρωμία που, δε λέω, μπορεί να ικανοποιούσε όλες τις υπόλοιπες ανθρώπινες αισθήσεις εκτός από τη μία, την οποία έπρεπε κατ’ εξοχήν να υπηρετεί: τη γεύση. Εννοείται, βέβαια, να την υπηρετεί με κάποια διάρκεια και όχι στιγμιαία, αφού μέσα στο κομψότατο τεράστιο πιάτο δεν υπήρχε ποσότητα τροφής, περισσότερη απ’ όση θα μπορούσε να καταναλωθεί με δυο - τρεις παιδικές πιρουνιές. Φυσικά, η τιμή του πιάτου, κατ’ επιταγήν του νόμου, δεν μπορεί παρά να είναι υψηλότατη, σε ακραία δηλαδή αντίστροφη σχέση με την ελάχιστη ποσότητα.

Το παράδειγμα είναι εύγλωττο και είμαι βέβαιος ότι όλοι μας, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, έχουμε υποστεί τους κανόνες της haute ή της nouvelle cuisine... Όλο και περισσότεροι οδηγούμαστε σε καταναλωτικές συνήθειες που μειώνουν κάθε φορά την απόλαυση, άλλοτε μιμούμενοι μια εξαιρετική κατηγορία καταναλωτών, ή ακολουθώντας το παράδειγμα κάποιων επώνυμων εκκεντρικών. Καθοδηγούμενοι, πλέον, και από τα λεγόμενα περιοδικά life style, δεν το έχουμε για τίποτα να πληρώσουμε 20 ευρώ για μισή μερίδα μακαρονάδας, 30 ευρώ για ένα κοινό μακό μπλουζάκι ή 100 ευρώ για μια γραβάτα.

Είναι δυνατόν αυτό το υπερτίμημα να προσφέρει αντίστοιχη πρόσθετη απόλαυση; Ακόμη χειρότερα, πολλές φορές οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται, ακριβέστερα ανταγωνίζονται για να τους δοθεί η ευκαιρία να καταβάλουν αυτό το υπερτίμημα. Όπως για παράδειγμα η εξασφάλιση ξαπλώστρας “πρώτο τραπέζι πίστα” σε κοσμικές παραλίες της Μυκόνου. Τι σχέση έχει η παρουσία τους εκεί με την πραγματική απόλαυση ενός δροσερού μπάνιου σε μια από τις τόσες άλλες πεντακάθαρες και ολιγοσύχναστες παραλίες μας; Ώριμοι καταναλωτές συνωστίζονται σε ουρές για να στριμωχθούν σε ένα τραπέζι, να γευθούν ένα μέτριο πιάτο και να ακούσουν πολλές φορές απαράδεχτη μουσική, που κάποιος άλλος διάλεξε πριν απ’ αυτούς γι’ αυτούς.

Τι να πούμε για την περίπτωση πρόσφατης συναυλίας γνωστού τραγουδιστή σε κοσμικό νησί και τα γνωστά παρατράγουδα από το συνωστισμό, τη διπλο-τριπλοκράτηση τραπεζιών, και την απογοήτευση τόσων υποτιθέμενων σοβαρών ανθρώπων, θυμάτων, να υποθέσουμε του πλειστηριασμού για την εξασφάλιση ενός τραπεζιού... Και ένα τελευταίο παράδειγμα από μια πρόσφατη επίσης παρατήρηση: Πώς να εξηγήσει κανείς την ευκολία με την οποία δέχονται πολλοί να περιμένουν υπομονετικά να βρουν τραπέζι σε μοδάτο bar στη Σαντορίνη για να δουν, τάχα, το ηλιοβασίλεμα. Είναι δυνατόν το ηλιοβασίλεμα να είναι εκεί, ανάμεσα σε εκατοντάδες αλλοπρόσαλλους θαμώνες ομορφότερο απ’ ό,τι στο διπλανό ή παραδιπλανό πεζούλι ή σκαλοπατάκι της Καλντέρας;

Στο νόμο της Marginal Futility, εγώ θα αντιπαραθέσω τον αποφθεγματικό λόγο του παππού, ο οποίος μεταξύ άλλων σοφών έλεγε επίσης ότι: “οι μεγάλες απολαύσεις είναι φθηνές”. Συνάντησα το πνεύμα του λόγου του παππού καταγραμμένο από τον Επίκουρο, 2.300 χρόνια πριν, με την εξής διατύπωση: “Χάρις τη μακαρία φύσει (χρωστάμε χάρη στη μακάρια φύση) ότι τα αναγκαία εποίησεν ευπόριστα, τα δε δυσπόριστα ουκ αναγκαία”.

Γιώργος Ι. Κωστούλας

Στη χώρα των ανυπότακτων (Bled al Siba)

Γράφει η
Άννα Mαραγκού
Από Λευκωσία

Όχι δε θα ασχοληθώ με τον Πήτερ Παν, η δική του χώρα λέγεται η χώρα του Ποτέ –Ποτέ. Eγώ θα σας μιλήσω για μιαν άλλη χώρα – μια γεωγραφική οντότητα- που γνωρίζω αυτές τις μέρες. Περίεργο πράμα και σαγηνευτικό η ιστορία. Eδώ και λίγο καιρό επέστρεψα στα θρανία και παρακολουθώ μαθήματα για την ιστορία του Mάγκρεμπ*, δηλαδή αυτού του κομματιού της γης που αγγίζει στη μια του πλευρά τη Mεσόγειο και στην άλλη την έρημο της Σαχάρας, δηλαδή το Mαρόκο, την Aλγερία την Tυνησία, και τη Λιβύη.

Οι κακεντρεχείς της στήλης θα χαμογελάσουν και θα πουν αυτό της έλειψε, όλα τα άλλα τα ξέρει και τώρα ασχολείται και με την αντίπερα όχθη! Όχι αγαπητοί μου, απλά έχω καταθέσει τα όπλα για τις δικές μας διεκδικήσεις, και αποφάσισα να πάρω αποστάσεις ασφάλειας από τους νέους καθεδρικούς ναούς, και τα νέα τεράστια τζαμιά (ναι, έτσι πάει το πράγμα, εμείς ναό, εκείνοι τζαμί), από το λάιφ στάιλ αλά Xαντίτ και από τα καλλιμάρμαρα Δημαρχεία και Iδρύματα Πολιτισμού! Ως αν ο πολιτισμός μετριέται με τους τόνους του μπετόν και όχι με το εκτόπισμα και τη δημιουργία των ανθρώπων.

Tέλος πάντων, είπα έξοδος από τα δικά μας, τα μικρά και τα ποταπά (στο νέο μου μάθημα η έξοδος αυτή – το kharij, στάθηκε η αιτία για δημιουργία αίρεσης) και είσοδος στη μαγεία της ιστορίας, αυτής που ενώ καταγράφει σηματοδοτεί και χαράσσει δρόμους και λεωφόρους! Έμαθα πολλά σε δυο μαθήματα. έμαθα ότι οι Bέρβεροι, οι αυτόχθονες κάτοικοι του Mαγκρέμπ πριν την αραβική κατάκτηση, είναι ένας λαός υπαρκτός και σήμερα, και μάλιστα διεκδικητικός για τον πολιτισμό και την ιστορία του.

Tο σύνολο των κατοίκων του Mαγκρέμπ είναι σήμερα πρώτα Bέρβεροι και μετά Άραβες! Eίναι περήφανοι για τον πολιτισμό τους, τις πόλεις και τις μεδίνες τους, την τέχνη, την ποίηση, τη φιλοσοφία τους, και την προστατεύουν ως κόρη οφθαλμού, κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι της Πάφου και της Xώρας! Στα σχολεία έχουν καταφέρει να διδάσκουν τη Bερβερική γλώσσα, δεν την έχουν εξευτελίσει σε φαρσοκωμωδίες και διαφημιστικά σποτάκια! Σερφάροντας στο διαδίκτυο είδα ραδιοσταθμούς και τηλεοπτικά κανάλια στη Bερβερική γλώσσα, είδα ένα σύνολο ανθρώπων να υπερασπίζονται την ιστορία αλλά συνάμα και την παράδοσή τους. Έμαθα ότι οι πρώτες κοινωνίες των Bερβέρων χωρίζονται σε δύο μεγάλες ενότητες. Στην κεντρική εξουσία (δηλαδή αυτή που κατέχει το θησαυροφυλάκιο που λέγεται bled al makhzen) και στην άλλη, αυτή που αρνείται την κεντρική εξουσία και δεν πληρώνει φόρους – τη χώρα δηλαδή των ανυπόταχτων εξ’ου και ο τίτλος της στήλης. Tο bled al siba. Σας λέει κάτι αυτό;

Aντίδραση και αντίσταση λοιπόν από τα γεννοφάσκια τους οι Bέρβεροι. Προς όλες τις κατευθύνσεις που αποτελούν κίνδυνο για τον τόπο τους. Tους Pωμαίους, τους Bυζαντινούς, τους Άραβες... Kαι κατάφεραν μέσα από όλους αυτούς τους αιώνες να κρατηθούν στο χάρτη, να σηματοδοτούν ένα πολιτισμό και μια γλώσσα, που είναι ίσως άγνωστη σε μας αλλά σημαντική για την ιστορία της Mεσογείου θαλάσσης, αυτής της τεράστιας λιμνοθάλασσας μέσα στην οποία έχουμε και εμείς το δικό μας μερτικό. Δεν παραμιλώ. Στέκομαι στις αξίες της ιστορίας, στη σωστή διδαχή της, στα πορίσματα που βγαίνουν από τη μάθησή της. Eδώ εμείς τελειώνουμε το σχολείο και είναι αμφίβολο κατά πόσο οι μαθητές μας έχουν μια σφαιρική και αντικειμενική εικόνα της ιστορία του τόπου. Έχουμε καταντήσει να φοβόμαστε την ιστορία και τις αλήθειες που κρύβει... προσκολληθήκαμε -με το δίκαιό μας- προς την ελληνική και μόνο κατεύθυνσή της, καθότι και εμείς κομμάτι του ελληνισμού είμαστε, και αγνοούμε εντελώς το τι συμβαίνει γύρω μας.

Διερωτώμαι πόσοι μαθητές μας γνωρίζουν τις πέντε στήλες του Iσλάμ; Δεν θα έπρεπε; Πόσοι γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στους Σουνίτες και τους Σιίτες; Πόσοι ξέρουν τι είναι ο σουφισμός, οι μαραμπού και η μπαράκα; Kαι όμως βρίσκονται εντελώς κοντά μας, σε απόσταση αναπνοής. Δεν έπρεπε και αυτά να αποτελούν μέρος της ευρύτερης παιδείας μας κύριε Yπουργέ; Xωρίς να υποτιμούμε τη δική μας ιστορία, αν ανοίξουμε και λίγο τα μάτια μας στη γύρω περιοχή, στην ιστορία της κοντινής Συρίας, του Λιβάνου, της Aιγύπτου, του Mάγκρεμπ πόσο πιο έτοιμο θα ήταν το νησί για να δεχτεί τις κοσμογονικές αλλαγές που μας έρχονται; H Kύπρος αλλάζει! Εμείς;
Άννα Mαραγκού

*Μάγκρεμπ (Maghreb) που στα Αραβικά σημαίνει «το μέρος όπου δύει ο ήλιος, Δύση», είναι η περιοχή της Βορειοδυτικής - Βόρειας Αφρικής που περιλαμβάνει το Μαρόκο, την Αλγερία και την Τυνησία, τη Λιβύη και τη Μαυριτανία. Τη σημερινή εποχή το Μάγκρεμπ είναι η περιοχή με τουλάχιστον 155 εκ. ανθρώπους και οι ευρωπαϊκές μεσογειακές χώρες διαθέτουν 180 εκ. πολίτες, αρκετοί εξ’αυτών μετανάστες και πιστοί του Ισλάμ προερχόμενοι από τη Βόρειο Αφρική.

Μειώστε σωστά τα κόστη σας

Του Δρα Κώστα Γ. Κονή *

Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν ότι τα προβλήματα, ακόμα και σε περιόδους κρίσης λύνονται με την επικέντρωση στο θέμα των κόστων και στην μείωση των. Μιλώ για μια αντίληψη που τείνει να θεωρεί ως αποκλειστικό και κυρίαρχο τρόπο δράσης την μείωση του κόστους των πάντων.

Αντίθετα, χωρίς να υποτιμώ τη συνεισφορά της πρακτικής αυτής, ανήκω σε εκείνους που θεωρούν ότι το όφελος θα είναι πολύ μεγαλύτερο αν εστιάσουμε την προσοχή μας στη δημιουργικότητα και στην καινοτομία, στον τρόπο παραγωγής των προϊόντων ή υπηρεσιών μας, στον τρόπο προώθησης των, στους τρόπους ανάπτυξης συνεργειών και συνεργασιών και γενικά στους τρόπους ανάπτυξης σχέσεων ζωής με τους πελάτες.

Ανεξάρτητα όμως από τα πιο πάνω, η μείωση των εξόδων και γενικότερα του κόστους και οι λεγόμενες περικοπές έχουν τη σημασία τους και παραμένουν το πρώτο μέτρο που οι επιχειρήσεις λαμβάνουν σε δύσκολους καιρούς. Πέρα από αυτό, πολλές επιχειρήσεις προχωρούν ακόμη και σε άμεση μείωση του ίδιου του εργατικού τους δυναμικού σε μια προσπάθεια μείωσης των κόστων.

Το θέμα όμως που προκύπτει είναι το εξής. Η καλοπροαίρετη έστω αυτή προσπάθεια και πολιτική, αποφασίζεται και υλοποιείται σωστά; Προηγείται πάντοτε ο αναγκαίος σχεδιασμός και προβληματισμός ; Γίνεται πάντα και σωστά η αξιολόγηση εναλλακτικών επιλογών ; Μήπως υιοθετούμε μέτρα που στο τέλος της ημέρας είναι δυνατό να ενεργήσουν αρνητικά στην όλη αποδοτικότητα και κλίμα στην επιχείρηση; Μήπως υπάρχει η πιθανότητα να καταστρέψουμε κάτι που κτίστηκε με κόπο και υπομονή, όπως για παράδειγμα την ομαδικότητα, την παραγωγικότητα, το ψηλό ηθικό, την γνώση και εμπειρίες καταξιωμένων στελεχών και το επίπεδο εξυπηρέτησης;

Στη συνέχεια παραμένει το μεγάλο δίλημμα. Από που να αρχίσουμε; Τι να περικόψουμε ; Αφού έχομε μπροστά μας τα βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού είναι καλό να διερωτηθούμε. Ποιά είναι τα απαραίτητα και αναγκαία για τη δική μας επιχείρηση ; Κάθε επιχείρηση έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Θα πρέπει λοιπόν να εντοπισθούν λοιπόν άμεσα τα απαραίτητα και αναγκαία.

Αυτά δεν θα τα «ενοχλήσουμε». Μετά όμως από τον κατάλογο αυτό θα παραμείνουν πράγματα που πιθανόν να θεωρηθούν «πολυτέλεια» όπως για παράδειγμα διακοσμητικά έξοδα, πολυέξοδη φιλοξενία. Σ’αυτά, και πάντα προσεκτικά, θα μπορούσαμε να επέμβουμε.

Τέλος, μια άλλη, τρίτη κατηγορία, είναι πράγματα για τα οποία δεν είμαστε σίγουροι αν χρήζουν περικοπής ή όχι. Αυτά είναι τα πιο επικίνδυνα. Γιατί σ’ αυτή την κατηγορία θα πρέπει να γίνει προσεκτική ανάλυση αξιολογώντας τόσο τα φανερά όσο και τα λιγότερο φανερά οφέλη. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τα έξοδα για δικτύωση. Ενώ δηλαδή μπορεί οι δικτυώσεις και τα συνεπαγόμενα έξοδα να φαίνονται εκ πρώτης όψεως πολυτέλεια, στην ουσία από τη δραστηριότητα αυτή είναι δυνατό να προκύψουν πωλήσεις και ανάπτυξη.

Ας δούμε όμως λίγο πιο πρακτικά τα πράγματα δίδοντας κάποιες βασικές εισηγήσεις για τρόπους μείωσης κόστων. Πολλές εταιρείες προσλαμβάνουν προσωρινά άτομα για κάποιες δουλειές ή και για να αντικαταστήσουν έκτακτα απουσιάζοντα για διάφορους λόγους στελέχη. Αν φροντίσουμε να εκπαιδεύσουμε το προσωπικό σε καθήκοντα επιπρόσθετα με τα βασικά που ήδη εκτελεί θα μπορούμε, χωρίς κόστος, να χρησιμοποιήσουμε δικούς μας πόρους για κάλυψη των αναγκών αυτών. Άλλος βασικός τρόπος μείωσης κόστων είναι η αύξηση της παραγωγικότητας και η μείωση της γραφειοκρατίας. Αχρείαστες εκθέσεις, συναντήσεις και επικοινωνίες πρέπει να αντικατασταθούν με δραστηριότητες χρήσιμες για τον οργανισμό.

Θα μπορούσαμε ακόμα να περάσουμε όλες τις δραστηριότητες που κάνει το προσωπικό μας από ένα έλεγχο στην ερώτηση. «Υπάρχει πράγματι λόγος και η ανάγκη να γίνεται η δραστηριότητα»; Πέρα από αυτό, μπορείτε να επιχειρήσετε μια επαναδιαπραγμάτευση με συνεργάτες και προμηθευτές σας για καλύτερες για παράδειγμα τιμές αν αγοράσετε πιο μεγάλες ποσότητες ή αν εξοφλήσετε γρηγορότερα τον λογαριασμό. Αν βρίσκεστε κοντά στην αντικατάσταση εξοπλισμού ή οχημάτων σκεφτείτε τη δυνατότητα να αποκτήσετε άλλα σε καλύτερη τιμή και πιο αποδοτικά. Διερευνήστε ακόμα την προοπτική αγοράς μεταχειρισμένου εξοπλισμού ή ακόμα και της ενοικίασης.

Για όσες επιχειρήσεις έχουν συνεργασία με το εξωτερικό και το κόστος επικοινωνίας είναι σοβαρό, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί το ενδεχόμενο χρήσης του διαδικτύου το οποίο προσφέρει σήμερα δυνατότητα δωρεάν επικοινωνίας μεγάλης διάρκειας. Το πασίγνωστο λογισμικό «skype» είναι ένα τέτοιο μέσο.

Αν η επιχείρηση σας έχει ανάγκη για συχνές συναντήσεις στο εξωτερικό είτε για παρουσίαση προιόντων είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, το διαδίκτυο προσφέρει και πάλι σανίδα σωτηρίας. Με πολύ χαμηλό κόστος, μια επιχείρηση μπορεί σήμερα να παρουσιάσει το προϊόν της σε ένα ή πολλούς ταυτόχρονα υποψήφιους πελάτες σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου ή να λάβει μέρος σε συζητήσεις και συναντήσεις χωρίς καν να βγει από τα γραφεία της.

Αυτή η δυνατότητα μπορεί να συντείνει σημαντικά στη μείωση εξόδων μια και δεν θα υπάρχει κόστος αεροπορικών εισητηρίων, διανομής κλπ. Την επόμενη λοιπόν φορά που θα υπάρχει ανάγκη για ένα ταξίδι στο εξωτερικό διερωτηθείτε : « Μήπως θα μπορούσε η ανάγκη να ικανοποιηθεί με άλλο, λιγότερο δαπανηρό τρόπο, πέραν από την προσωπική επαφή»;

Η εξοικονόμηση ενέργειας και αναλώσιμων πόρων όπως το χαρτί κλπ προσφέρουν πάντοτε λαμπρό πεδίο εξοικονόμησης και κόστων. Από τη χρήση του ηλεκτρισμού και του κλιματισμού, μέχρι την κατανάλωση καυσίμων στα οχήματα υπάρχουν πάντοτε σημαντικά περιθώρια μείωσης κόστων.

Η ενημέρωση είναι οπωσδήποτε ένας ζωτικότατος παράγοντας από πλευράς σημασίας για τη σύγχρονη επιχείρηση. Παρόλα αυτά θα μπορούσαμε να ελέγξουμε τι αγοράζουμε . Που και γιατί είμαστε συνδρομητές ; Πως και πόσο αξιοποιούμε της πηγές πληροφόρησης που αγοράζομε ; Από που αλλού, ίσως με πολύ χαμηλότερο κόστος, θα μπορούσαμε να αντλήσουμε την πληροφόρηση αυτή ; Ας μη ξεχνούμε ότι το διαδίκτυο αλλά και οι ψηφιακές δυνατότητες προσφέρουν σήμερα ποιοτική πληροφόρηση σε απίστευτα χαμηλές τιμές.

Τέλος, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι σε οποιαδήποτε προσπάθεια μείωσης κόστους και περικοπής είναι απαραίτητο να εμπλέκουμε το προσωπικό μας ενημερώνοντας έγκαιρα και σωστά για την ανάγκη και τις πραγματικές προθέσεις μας. Δε θα πρέπει ποτέ το θέμα να αντιμετωπίζεται απλά ως θέμα οδηγίας και εγκυκλίου. Η συνεργασία του προσωπικού είναι απαραίτητη προϋπόθεση επιτυχίας. Πέρα από αυτό, θα πρέπει να ζητούμε την ενεργό συμμετοχή του προσωπικού με την υποβολή ιδεών και εισηγήσεων για μείωση κόστων. Θα εκπλαγούμε πόσες χρήσιμες ιδέες θα προκύψουν αν απλά αναμείξουμε το προσωπικό και του δώσουμε τη σημασία που πρέπει. Μείωση των κόστων λοιπόν. Αλλά σωστά και με πρόγραμμα.
Δρα Κώστας Γ. Κονής
* konis@innovageconsulting.com tel. +357 99 697 484

Η κυπριακή ναυτιλία στη φουρτούνα φαίνεται

Του Τάσου Μητσόπουλου
Βουλευτής Λάρνακας

Η κυπριακή εμπορική ναυτιλία, δεδομένης της μαινόμενης διεθνούς οικονομικής κρίσης, στέκεται όρθια και μάλιστα με αξιοπρέπεια. Παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκούνται σε όλο το φάσμα των εμπορικών δραστηριοτήτων, διατηρεί σταθερά μια από τις πρώτες θέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο και ως μέγεθος αλλά και ως σημαία σοβαρή και αξιόπιστη, συνδεδεμένη με την παροχή υψηλής ποιότητας υπηρεσιών.

Η κατάρρευση της ναυλαγοράς σαν αποτέλεσμα της κάμψης του διεθνούς εμπορίου, της χρηματοπιστωτικής στενότητας αλλά και του συνεχώς αυξανόμενου όγκου της διαθέσιμης χωρητικότητας, με τις αθρόες ναυπηγήσεις πλοίων, προκάλεσε έντονη αστάθεια. Αστάθεια που αντιμετωπίστηκε με αξιοθαύμαστη ευελιξία, ετοιμότητα και σύνεση με αποτέλεσμα να αποφευχθούν παροπλισμοί πλοίων και η απώλεια θέσεων στη ναυτική απασχόληση. Παρά τη δυσμενή αυτή εικόνα, οι Κύπριοι πλοιοκτήτες και πλοιοδιαχειριστές δεν ανέστειλαν την προσπάθεια ανανέωσης και ενίσχυσης του στόλου τους.

Την ίδια ώρα ο κυπριακός εφοπλισμός υποστηρίζει με συνέπεια και παρά την αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου, κάθε υπό εξέλιξη πρωτοβουλία σε επίπεδο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο για την σφαιρική και ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του φαινομένου της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και των κλιματικών αλλαγών.

Σε λίγες μέρες η Κύπρος θα φιλοξενήσει όπως και κάθε χρόνο τους εκπροσώπους της διεθνούς ναυτιλίας. Θα δώσει μέσα από τις διάφορες δραστηριότητες, συνεδριακές, πολιτιστικές και κοινωνικές, το στίγμα μιας δυναμικά ανερχόμενης ναυτιλιακής δύναμης. Και παράλληλα σε στενή συνεργασία με τις συναρμόδιες υπηρεσίες του κράτους θα εκπέμψει την αποφασιστικότητα για να εξελιχθεί η Κύπρος στο πιο σημαντικό ναυτιλιακό κέντρο του κόσμου. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει ωστόσο η ναυτιλία, που έχει μέχρι σήμερα κατακτήσει αξιόλογες πρωτιές χωρίς την ουσιαστική συμπαράσταση της Πολιτείας, να νιώσει ότι το κράτος βρίσκεται κοντά της. Με τη λήψη και εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων στήριξης. Με την παροχή φορολογικών και άλλων διοικητικής φύσεως κινήτρων και όχι μόνο με διακηρύξεις, εγκώμια και επαίνους. Κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις η πατρίδα μας θα μπορεί να συνεχίσει να υπερηφανεύεται και για την εμπορική της ναυτιλία και για τις προοπτικές να καταστεί σε σύντομο χρόνο το πιο μεγάλο, σοβαρό και αξιόπιστο ναυτιλιακό κέντρο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τάσος Μητσόπουλος
Βουλευτής Λάρνακας

Υποτροφία Συνδέσμου Τουριστικών Επιχειρήσεων Κύπρου

Πλήρης υποτροφία ΣΤΕΚ στον Κλάδο Μαγειρικής και
Γαστρονομικών Τεχνών του KES College
Ο ΣΤΕΚ (Σύνδεσμος Τουριστικών Επιχειρήσεων Κύπρου), στα πλαίσια της ενθάρρυνσης φοιτητών στα ξενοδοχειακά και τουριστικά επαγγέλματα, παραχωρεί σε συνεργασία και με την ευγενή προσφορά του KES College για το ακαδημαϊκό έτος 2009/10 πλήρη υποτροφία σε φοιτητή του Κλάδου Μαγειρικής και Γαστρονομικών Τεχνών του εν λόγω Κολεγίου.

Συνέχιση της υποτροφίας και για τα επόμενα έτη προϋποθέτει πολύ καλή επίδοση (ελάχιστος μέσος όρος 85/100) τόσο για το δεύτερο έτος (Δίπλωμα) όσο και για το τρίτο έτος (Ανώτερο Δίπλωμα).

Ο υποψήφιος πρέπει να πληροί τους πιο κάτω όρους:
- Απολυτήριο Λυκείου ή Τεχνικής Σχολής με ελάχιστο βαθμό 16/20 ή 80/100.
- Να γνωρίζει πολύ καλά την Αγγλική (γλώσσα διδασκαλίας).
- Να είναι αρίστου χαρακτήρα.
- Να έχει ιδιαίτερο πάθος για το επάγγελμα.
- Ευχάριστη προσωπικότητα
- Πολύ καλή υγεία

Υπογραμμίζεται ότι ο φοιτητής/τρια που θα εξασφαλίσει την υποτροφία ως ανωτέρω και θα ολοκληρώσει με επιτυχία τον κύκλο σπουδών του/της θα τύχει προτεραιότητας για εργοδότηση σε ξενοδοχεία ή άλλες επιχειρήσεις Μέλη του Συνδέσμου.

Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι να επικοινωνήσουν άμεσα με τη Γραμματεία του ΣΤΕΚ (τηλ. 22 374 433).

Endless friendship

When I first met Lena and her husband Pertti Hartikainen from Finland, in Cyprus, I was still a college student. It was just before the Turkish invasion of Cyprus in 1974 in our neighbourhood in Neapolis, one of the most beautiful suburbs of the today divided Nicosia, in 1973 occupied now by the Turkish army since 1974.

Leena the beautiful blond lady with the lovely body (she is a trainer) and handsome Pertti (Aka Pepe), the good lookin blue berret young lieutenant of the Finnish peacekeeping force of the United Nations, had just got married. They had rented a house just across ours on the “Rodionos Georgiadis” street.

Before they had time to settle in their home, even to recover from the 'culture shock' and generally, different habits, manners and customs, my late mother Rena, knocked their door -as the Greek hospitality demands- and asked if they needed anything and invited them to come to our house for dinner. Lena and Pepe were happily surprised!

They accepted the invitation and that was the beginning of a beautiful and endless friendship.

Leena started learning how to cook Cyprus dishes and Pepe, a 'drink lover' learned how to accompany his drink with meze. I think that the first Greek word that he learned other than "hello" (Yia sou). A pleasant and above all, a delicious word!

Lena learned the Greek word “parakalo" (please) more easily than “Efharisto” (thank you). Likewise, we had the chance to learn a bunch of Finnish words and expressions that we still remember!
Unfortunately, the happy moments we had all together, came to an end. Shortly before the Turkish invasion, in July 1974 the Hartikainens returned to Finland. Pepe's mission was for only one year service. In 1974 Turks invaded Cyprus, devoured everything and occupied 40% of the Cypriot territory, including the northern part of the capital city of Nicosia. In few hours we became refugees in our own home!

The Hartikainens were anxiously to learn about our luck, because we were forced to leave our homes and the area. Soon after, we were spotted by the UN, the first letter we got, in our new temporary address, was one of Hartikainens in which there was some money for us... the refugees... In the middle of the rubble and destruction my parents moved to Athens to find a place to stay and work. I also returned to Greece to continue my studies. Leena, then, came to Greece with her sister, Maila, to see us in Athens. This was followed by successive visits until I went for the first time to Helsinkin 1982 . It was then that I met almost all their relatives and friends.

The years passed with mutual visits of relatives and friends. In 1983 we set up the 'Cyprus-Finnish Friendship Association'. When I was in Helsinki, I was impressed by their "Greek-Finnish Friendship Association", which at that time had over 5,000 active members. Since then, I do not remember exactly how many times they have come to Cyprus and how many other times went to Greece. We visited beautiful Finland three times, and of course we are always thinking of going back.

Some years ago, when Pepe came to Cyprus, he went to the enslaved northern Turkish-occupied area in Nicosia suburbs and took some photos of our neighbourhood, a place from which he had his own fond memories. The Turkish military then arrested him and had seized the films. He escaped the 'trial' thanks to his former position as an officer of the UN. Pepe is a great artist photographer with solo exhibitions.

Our endless, beautiful friendship is well kept to our days. It was also passed to our children. It’s something like a kinship now! Their daughter, the doll Pirre, whom I remember, holding in my arms as a child, has just had her second baby a little angel. And life goes on, together with our valuable friendship.

Dear Leena, Pepe, Pirre and the rest of our beloved friends in Finland, from the bottom of my heart thank you for your love and your stable friendship all these years, for which we are very honoured. Our love and our thoughts are always with you despite the fact that you are far away, because you are always in our hearts. Kiitos paljon.
Phivos Nicolaides

Ατέλειωτη φιλία

Όταν γνώρισα στην Κύπρο τη Λένα και τον άνδρα της Πέρτι Χάρτικαϊνεν από τη Φινλανδία, ήμουν ακόμη φοιτητής. Ήταν το 1973 λίγο πριν το μεγάλο κακό του 1974, στη γειτονιά μας στη Νεάπολη, ένα από τα ομορφότερα προάστια της μοιρασμένη Λευκωσίας, κατεχόμενο κομμάτι από τον Τουρκικό στρατό από το 1974.

Η πανέμορφη Λένα με το υπέροχο, καλογυμνασμένο σώμα (είναι γυμνάστρια) και ο ωραίος Πέρτι, χαϊδευτικά Πέπε, που υπηρετούσε ως νεαρός υπολοχαγός στο Φινλαδικό απόσπασμα της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών είχαν μόλις παντρευτεί. Νοίκιασαν ένα σπίτι, ακριβώς, απέναντι από το δικό μας, στην οδό Ροδίωνος Γεωργιάδη ‘σύνορα’ τότε με την Ομορφίτα, μέρος των ακριτικών περιοχών.

Οι άνθρωποι δεν πρόλαβαν να εγκατασταθούν στο σπιτικό τους, ούτε καν να συνέλθουν από το ‘πολιτιστικό σοκ’ (Cultural shock όπως το λένε) και γενικά τις διαφορετικές συνήθειες, ήθη και έθιμα και η μ. μητέρα μου Ρένα, τους κτύπησε την πόρτα, ως γνήσια φιλόξενη Ελληνίδα που ήταν και τους ρώτησε να ήθελαν οτιδήποτε, που μπορούσε να τους βοηθήσει και τους κάλεσε ‘πιεστικά’, με τα περιορισμένα αγγλικά που ήξερε, να έρθουν στο σπίτι μας για φαγητό. Η Λένα και ο Πέπε έπαθαν την πλάκα τους! Ήταν συνηθισμένοι διαφορετικά…

Θυμάμαι έντονα τη σκηνή. Ήταν ζεστό ως συνήθως καλοκαιράκι. Εγώ έκανα τις διακοπές μου. Το ζεύγος αν και συγκρατημένα, δέχτηκαν την πρόσκληση και από τότε ο ‘στωικός, ψυχρός’ Βορράς έσμιξε με τον ‘θερμό, ενθουσιώδη’ Νότο, σ’ ένα εκρηκτικό μίγμα όμορφης φιλίας, που κρατάει από τότε με την ίδια ένταση.

Οι πανέμορφες σκηνές από την καθημερινότητα, όπου η Λένα μάθαινε να μαγειρεύει κυπριακά φαγητά και ο Πέπε, ‘λάτρης’ τότε, του ποτού μάθαινε να συνοδεύει τα ποτηράκια του από μια εντυπωσιακή (γι’ αυτόν) πλειάδα μεζέδων. Θαρρώ, η πρώτη Ελληνική λέξη που έμαθε εκτός από το «γεια σου», ήταν ο «μεζές». Εύκολη λέξη, κατανοητή, ευχάριστη και προπάντων καθημερινά εμπειρική… Η Λένα έμαθε το «παρακαλώ» πιο εύκολα από το «ευχαριστώ» κι εμείς ένα σωρό Φινλανδικές λέξεις και εκφράσεις που μας έγιναν κτήμα και τις θυμόμαστε μέχρι σήμερα!

Δυστυχώς, οι ευτυχισμένες αυτές στιγμές είχαν το τέλος τους. Λίγο πριν την Τουρκική εισβολή, τον μαύρο Ιούλη του 1974 οι Χάρτικαϊνεν γύρισαν στη Φινλανδία. Η αποστολή του Πέπε ήταν για ένα χρόνο μόνο. Οι Τούρκοι το 1974 εισέβαλαν στην Κύπρο και αφού κατασπάραξαν τα πάντα, κατέλαβαν το 40% του Κυπριακού εδάφους, συμπεριλαμβανομένου και του βόρειου τμήματος της πρωτεύουσας της Λευκωσίας. Σε ελάχιστες ώρες γίναμε πρόσφυγες στην ίδια μας την πατρίδα!

Οι Χάρτικαϊνεν τηλεφωνούσαν τότε αγωνιωδώς από τη Φινλανδία στο Φινλανδικό Απόσπασμα στη Κύπρο για να μάθουν για την τύχη μας, αφού είχαμε αναγκαστεί να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας και την περιοχή. Αφού, μας εντόπισαν τα Η.Ε. το πρώτο γράμμα που πήραμε στη νέα προσωρινή διεύθυνση ήταν από τους Χάρτικαϊνεν μέσα στο οποίο υπήρχαν λίγα λεφτά για μας τους… πρόσφυγες… Μέσα στα χαλάσματα και την καταστροφή αναγκάστηκαν οι γονείς μου να πάνε στην Αθήνα για αναζήτηση εργασίας. Επέστρεψα κι εγώ για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Η Λένα τότε, ήρθε στην Ελλάδα με την αδελφή της Μάιλα, να μας δουν στην Αθήνα. Ακολούθησαν διαδοχικές επισκέψεις μέχρι το 1982 που πήγα κι εγώ για πρώτη φορά στο Ελσίνκι. Ήταν τότε, που γνώρισα όλους σχεδόν τους συγγενείς και φίλους τους.

Τα χρόνια πέρασαν με αλληλο-επισκέψεις συγγενών και φίλων μέχρι που ιδρύσαμε to 1983 και τον «Κυπρο-Φινλανδικό Σύνδεσμο Φιλίας». Όταν είχα πάει στο Ελσίσκι, είχα εντυπωσιαστεί από το εκεί «Ελληνο-Φινλανδικό Σύνδεσμο Φιλίας», που στην τότε εποχή είχε πάνω από 5.000 ενεργά μέλη. Από τότε, δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες φορές έχουν έρθει στην Κύπρο και πόσες πήγαν στην Ελλάδα. Εμείς πήγαμε στην πανέμορφη Φινλανδία τρεις φορές και σκοπεύουμε φυσικά να ξαναπάμε.

Πριν χρόνια, ο Πέπε όταν ήρθε στην Κύπρο πήγε στη σκλαβωμένη και τουρκοκρατούμενη περιοχή των βόρειων προαστίων στη Λευκωσία και έβγαλε μια σειρά από φωτογραφίες της γειτονιάς μας και στον τόπο που είχε κι αυτός τις δικές του όμορφες αναμνήσεις. Οι Τούρκοι στρατιωτικοί των συνέλαβαν τότε και έκαναν κατάσχεση τα φιλμς. Γλύτωσε τη ‘δίκη’ χάρη στην ιδιότητα του πρώην αξιωματικού των Η.Ε. Ο Πέπε είναι σπουδαίος καλλιτέχνης φωτογράφος με ατομικές εκθέσεις κ.ά.

Η διαχρονική, όμορφη αυτή φιλία κρατά γερά ως τις μέρες μας. Μεταλαμπαδεύτηκε μάλιστα και στα παιδιά μας και είναι κάτι σαν συγγένεια πια!! Η μοναδική τους κόρη, η κούκλα Πίρρε, που τη θυμάμαι μικρό παιδάκι να την κρατώ αγκαλιά, απέκτησε πριν λίγο καιρό και το δεύτερο αγγελούδι της. Και η ζωή συνεχίζεται μαζί και η πολύτιμη φιλία μας.

Λένα, Πέπε, Πίρρε και όλοι οι άλλοι αγαπημένοι μας φίλοι στη Φινλανδία, σας ευχαριστούμε από καρδιάς για την αγάπη σας και τη σταθερή σας φιλία όλα αυτά τα χρόνια, που μας τιμά ιδιαίτερα. Η αγάπη μας και η σκέψη μας πάντα είναι κοντά σας, όσο μακριά κι αν είσθε, γιατί είσθε πάντα μέσα στην καρδιά μας.
Φοίβος Νικολαΐδης

Ο γλυκούλης Βερνέρι, η Πόπη, η Πίρρε, ο πατέρας της Πέπε κι εγώ το περασμένο φθνινόπωρο.

Πίρρε, Φοίβος, Πόπη και Λένα μια φιλία που κρατάει σταθερά από το 1973 .

Ο Πόπη τρελάθηκε με τον ομορφούλη Βερνέρι.

Κι ένα χάδι στο φιλαράκο Τζάστιν των γειτόνων μας.

Ο Βερνέρι με τον πατέρα του Κέιζο. Verneri and his father Keijo.

Το δεύτερο αγοράκι της Πίρρε, ο γλυκούλης Βάινο που γεννήθηκε στις 20.04.2009.

Ο κούκλος Βερνέρι έκλεισε 3 χρόνων στις 20 Αυγούστου.