Βαρωσιώτες ξυπνάτε...

Γράφει η
Άννα Μαραγκού
Από Λευκωσία

Μια τελευταία ευκαιρία φαίνεται ότι ανατέλλει μπροστά μας. Μόνη της όμως δεν θα φτουρίσει, όπως λένε. Όλοι μαζί, επιτέλους να βάλουμε τα πράγματα στην ορθή τους διάσταση. Η Αμμόχωστος είναι εκεί, αναμένει τους νόμιμους κατοίκους της, έρημη, εγκαταλλειμένη, ξεχασμένη θα τολμούσα να έλεγα. Πολλοί ανάμεσά μας βλέπουν την επάνοδο στην πόλη μας με σκεπτικισμό. Πολλοί ακόμη, δεν βλέπουν καθόλου την επάνοδο μας στην πόλη μας, για να μην πώ δε θέλουν!

Ο λήθαργος των τελευταίων χρόνων, η απραξία όλων δε βοήθησαν σε τίποτα. Η Αμμόχωστος και η επάνοδός μας εξαρτάται και από τη δική μας ενέργεια. Όλων, μηδενός εξαιρουμένου. Η Αμμόχωστος χρειάζεται μια παγκόσμια κινητικότητα για να μπεί και πάλι στην επικαιρότητα, στις σκέψεις και στις πράξεις του κάθε Βαρωσιώτη, όπου και αν ζει αυτός, στην Αυστραλία ή στη Λεμεσό. Οι προσπάθειες του δήμου δεν φτάνουν, η επιστροφή είναι κοινός στόχος όλων και επιβάλλεται ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός, η εγρήγορση, η σχεδίαση, και ναι, το όνειρο.

Το όνειρο της επιστροφής, του συναπαντήματος με τις μνήμες, την εφηβεία, τους πρώτους έρωτες, το περπάτημα στην παραλία, από το Κωστάντια και το Φάληρο, στο Αλάσια και το Γκρέσιαν, η παραλία αυτή μόνο στην Αμμόχωστο υπάρχει, πουθενά αλλού. Και μετά σκεφτείτε για μια στιγμή, ο Άης Γιάννης, το Γκόλτεν Μαριάννα, το Μποκάτσιο, το Λύκειο, το Γυμνάσιο, η κεντρική αγορά, το Βιέννα, το Ηραίον, το Χατζηχαμπή. Αυτά δεν θα είναι εκεί όπως τα αφήσαμε. Αυτά ανήκουν σε μας μόνο, είναι η ιδιοκτησία του καθενός που τα έζησε και κανείς δεν μπορεί να τα αφαιρέσει... Η πόλη μάς περιμένει να την κατοικίσουμε, να τη λαμπρύνουμε και πάλι όχι μόνο με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική αλλά και με μια άλλη διάσταση, αυτή του πνεύματος, της τέχνης, της δημιουργίας.

Η Αμμόχωστος είχε πάντα μια ιδιαίτερη σχέση με τις τέχνες, είτε αυτή λεγόταν Σαλαμίνα και Ευαγόρας, είτε Καμπανόπετρα και Κωνσταντία, είτε Άγιος Νικόλαος και Άης Γεώργιος Εξορινός...είτε Πόλ Γεωργίου, Σκοτεινός και Κομίτης.

Αυτό που μας περιμένει όλους θα είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία που όμοιά της δεν έχουμε ξαναζήσει. Μια εμπειρία που απαιτεί από όλους μας ανεξάντλητα αποθέματα συγκατάβασης, σώφρονα λογισμό και ταπείνωση. Χωρίς αυτά η επάνοδός μας θα είναι επώδυνη και επικίνδυνη.

Τα 35 χρόνια που μας χωρίζουν από την τελευταία φορά που την περπατήσαμε μας έχουν αλλάξει συθέμελα, μας έχουν προσθέσει άλλες διαστάσεις στη ζωή μας, άλλες ανάγκες που προηγουμένως δεν υπήρχαν. Η πόλη όμως δεν άλλαξε, είναι εκεί άφωνη και άλαλη, οι δρόμοι παραμένουν χαραγμένοι αλλά αδιάβατοι από τα δέντρα που έχουν φυτρώσει, τα σπίτια μας σκελετοί από σκυρόδεμα, η θάλασσα όμως παραμένει η ίδια, ξέβαθη, καταγάλανη έως πράσινη, η Καμήλα στον τόπο της, με λίγη φαντασία οι σχεδίες και οι βάρκες θα ξαναβρούν το δρόμο τους, η σκιά του Χάλου και του Κάκου θα μας ακολουθεί στα πρώτα βήματα της επιστροφής μας. Για να γίνει όμως αυτή δυνατή πρέπει να προγραμματιστεί σωστά, η κυβέρνηση να προνοήσει και να αρχίσει να θεωρεί την Αμμόχωστο ως μια πόλη ζωντανή, με δικό της ενισχυμένο προϋπολογισμό που πρέπει να αρχίσει να εισρέει στα ταμία για να μπορεί να αντιμετωπίσει την επιστροφή και ότι συνεπάγεται.

Η Αμμόχωστος είναι μια πόλη της Κύπρου σαν όλες τις άλλες, και δεν μπορούμε να σφυρούμε χιώτικα και να αγνοούμε την ύπαρξή της και την επάνοδο των κατοίκων της. Και κάτι τελευταίο. Η μεσαιωνική Αμμόχωστος, αυτό το στολίδι της ανατολικής Μεσογείου που προσδίδει σε όλο το νησί την περιλάλητη ευρωπαϊκότητα, μαζί με την πρωτεύουσα, πρέπει να προστατευτούν από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Από τώρα. Ας διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος που μας στοίχισαν ακριβά, 35 χρόνια απουσίας είναι αβάσταχτα.

Γράφω ως Βαρωσιώτισσα που θέλει και πιστεύει ότι θα επιστρέψει στον τόπο της, στο σπίτι της, όπως χιλιάδες άλλοι Βαρωσιώτες και Κερυνειώτες και Μορφίτες που ξυπνούν και κοιμούνται τη νύκτα με ένα και μοναδικό όνειρο.
Άννα Μαραγκού