Το δώρο της Παπλωματούς

Το δώρο της Παπλωματούς, Συγγραφέας: Τζεφ Μπριμπό

Γράφει η
Ναταλία Ιωαννίδου
Από Λευκωσία

Το δώρο της Παπλωματούς είναι ένα υπέροχο παραμύθι που μιλά για τη χαρά της προσφοράς. Βραβεύτηκε αρκετές φορές τόσο για το περιεχόμενο του όσο και για την εικονογράφησή του.

Μια γενναιόδωρη παπλωματού με μαγικά λες δάχτυλα, φτιάχνει τα πιο όμορφα παπλώματα του κόσμου και τα χαρίζει στους φτωχούς. Ένας άπληστος βασιλιάς, που μέσα στο παλάτι του έχει μαζεμένους όλους τους θησαυρούς του κόσμου, ψάχνει να βρει εκείνο που θα του χαρίσει έστω ένα χαμόγελο...

Με έντεχνο τρόπο ο συγγραφέας κρατά τον αναγνώστη σε συνεχή αγωνία: Άραγε η παπλωματού θα φτιάξει ένα πάπλωμα για τον βασιλιά; Άραγε ο βασιλιάς θα καταφέρει να χαμογελάσει;

Μια φορά κι ένα καιρό, σ’ ένα μικρό σπίτι, χαμένο κάπου ψηλά στα βουνά τα σκεπασμένα με γαλάζια ομίχλη, ζούσε μια παπλωματού που έφτιαχνε παπλώματα με τα πιο όμορφα χρώματα που μπορούσε να θαυμάσει ανθρώπινο μάτι. Τα παπλώματά της τα χάριζε στους φτωχούς και τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Κανένας πλούσιος δεν μπορούσε να τα αγοράσει.

Η παπλωματού έφτιαχνε τα παπλώματά της κατά τη διάρκεια της μέρας και όταν το σκοτάδι γινόταν αδιαπέραστο και το κρύο ανυπόφορο, άφηνε το σπιτικό της και κατέβαινε στη γειτονική πολιτεία μέχρις ότου να συναντήσει κάποιον που κοιμότανε ξυλιασμένος στα σκαλοπάτια κάποιου σπιτικού. Τον σκέπαζε με ένα υπέροχο πάπλωμα και ακροπατώντας χανόταν στη κρύα νύκτα.

Εκείνα τα χρόνια, κάπου κοντά στο βουνό της παπλωματούς ζούσε ένας πλούσιος και άπληστος βασιλιάς που ό,τι περισσότερο λαχταρούσε ήταν να του κάνουνε διάφορα δώρα. Τα μύρια υπέροχα δώρα που είχε πάρει για τα Χριστούγεννα, τα γενέθλια και την ονομαστική του εορτή δεν του φτάνανε. Διέταξε τότε τους πολίτες να γιορτάζουν τα γενέθλιά του δύο φορές το χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένας βασιλιάς πάντα αγέλαστος και κατσούφης. «Κάπου πρέπει να υπάρχει εκείνο το ένα και μοναδικό πράγμα που θα καταφέρει να με κάνει ευτυχισμένο», έλεγε συχνά.

Μια μέρα, ένας στρατιώτης του είπε για μια παπλωματού που φτιάχνει τα πιο όμορφα παπλώματα του κόσμου, τα οποία χαρίζει στους φτωχούς και σ’ αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Οργισμένος ο βασιλιάς, διέταξε τους στρατιώτες του να βρούνε την παπλωματού για να του χαρίσει ένα πάπλωμα. Πίστευε ότι θα ήταν εκείνο το πράγμα που τον έκανε ευτυχισμένο.

Η γυναίκα, με πολλή αγάπη και καλοσύνη του είπε: «Χάρισε πρώτα όσα έχεις μαζέψει μέχρι τώρα, και μετά εγώ θα φτιάξω ένα πάπλωμα για χάρη σου. Με κάθε δώρο που εσύ θα δίνεις, εγώ θα προσθέτω και από ένα καινούριο κομμάτι στο πάπλωμά σου. Κι όταν πια θα έχεις χαρίσει όλα όσα έχεις μαζέψει, τότε, και το πάπλωμα που λαχταράς θα είναι έτοιμο».

Ο βασιλιάς, ενοχλημένος από την αντίδραση της γυναίκας, την παίρνει στη σπηλιά μιας φοβερής και τρομερής αρκούδας. Η γυναίκα δεν χάνει το θάρρος και με την ίδια πάντα καλοσύνη και αγάπη φτιάχνει ένα μαξιλάρι για την αρκούδα. Κανείς ποτέ άλλοτε δεν είχε φερθεί με τόση συμπόνια στο ζώο και για να ανταποδώσει το καλό που της έκαναν, κάθεται με την παπλωματού και απολαμβάνουν το πρωινό τους.

Από την άλλη ο βασιλιάς, αισθάνεται πολύ άσχημα για την συμπεριφορά του προς τη γυναίκα και προσπαθεί να επανορθώσει. Όταν όμως αντίκρισε την αρκούδα μαζί με την παπλωματού, τιμωρεί και πάλι τη γυναίκα. Δυστυχώς, για τον ίδιο δοκίμασε και άλλους πιο σκληρούς τρόπους για να τιμωρήσει τη γυναίκα. Άδικος κόπος! Η παπλωματού προσφέρει απλόχερα την αγάπη της παντού. Η απόφασή της για το πάπλωμα που τόσο επίμονα ζητά ο βασιλιάς δεν αλλάζει.

Προβληματισμένος τότε ο βασιλιάς δίνει ένα γυάλινο βόλο σε ένα αγόρι που συνάντησε στο δρόμο. Χάρισε ένα σωρό άλλα πράγματα, αλλά δεν κατάφερε να χαμογελάσει. Στη συνέχεια διέταξε να βγει στο δρόμο ο εξαίσιος τροχός με τα αληθινά άλογα που γύριζαν γύρω - γύρω. Τα παιδιά άρχισαν να φωνάζουν ευχαριστημένα και να ανεβαίνουν πάνω στα άλογα για βόλτα. Και τότε, κάτι σαν χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του βασιλιά. Κοίταξε γύρω του και είδε όλο αυτό το κέφι, τη χαρά και την ευτυχία που τα δώρα του είχαν φέρει στους απλούς ανθρώπους. Κι ένα παιδάκι τον άρπαξε από το χέρι και τον έσυρε κι εκείνον στο χορό. Και τότε ο βασιλιάς δεν χαμογέλασε απλώς, έσκασε στα γέλια...

Στο μεταξύ, η παπλωματού κράτησε την υπόσχεσή της κι άρχισε να φτιάχνει το πιο όμορφο πάπλωμα για τον βασιλιά. Ο βασιλιάς πήρε το πάπλωμά του όταν έγινε πάμπτωχος και κυκλοφορούσε με κουρέλια. «Μα δεν είμαι φτωχός!» της είπε. «Μπορεί να με δείχνουν έτσι τα ρούχα μου, αλλά η καρδιά μου είναι γεμάτη με τις πολύτιμες αναμνήσεις από τη χαρά που πρόσφερα στους άλλους. Ευτυχία έδινα και ευτυχία έχω πάρει. Νομίζω πως τώρα είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στη γη».

Το δώρο της παπλωματούς είναι από τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες. Νιώθω ότι με αγγίζει στο μέγιστο βαθμό. Είναι φορές που θα ήθελα να γίνω σαν την παπλωματού, όχι μόνο για την αγάπη που κρύβει στη καρδιά της και τη καλοσύνη που κρέμεται από τα χείλη της, αλλά και για το χρόνο, τη διάθεσή και την ενέργεια της να δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό και να το προσφέρει στους ανθρώπους.

Η απλή παπλωματού χάριζε τα παπλώματά της στους ανθρώπους χωρίς να το μαθαίνει κανείς. Οι περισσότεροι από μας έχουμε τη τάση να προσφέρουμε ελάχιστα στους ανθρώπους έχοντας κατά νου το συμφέρον και τη προβολή μας. Πιθανόν να πιστεύουμε, ότι αυτά που δίνουμε στους άλλους πρέπει να γίνονται αντιληπτά από τους γύρω μας για να μας επαινούν.

Ο άπληστος βασιλιάς – όπως φαίνεται στην αρχή της ιστορίας – θυμίζει τον σύγχρονο άνθρωπο που όλο θέλει και ζητά και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος μ’ αυτά που έχει. Πατούμε επί πτωμάτων για να κερδίσουμε περισσότερα, ξοδεύοντας τις πιο πολλές φορές την υγεία μας για το σκοπό αυτό. Δυστυχώς, παραβλέπουμε τα απλά και καθημερινά – ασήμαντα κατά την άποψη μας πράγματα – και ψάχνουμε για μεγαλεία! Κι όμως! Αυτά τα μικρά πράγματα της ζωής που έχουμε σαν δεδομένα, είναι πραγματικά τόσο εκπληκτικά και άξια θαυμασμού.

Τελικά, πρέπει να χαρίσουμε κι εμείς όλους τους «θησαυρούς» μας για να γεμίσει η άχαρη ζωή μας και να γελάσει το μουτράκι μας!

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που μου δώσατε την ευκαιρία να γράψω λίγα λόγια για την υπέροχη ιστορία της παπλωματούς. Στην αρχή, πίστευα, ότι τέτοιες εργασίες αφορούν μόνο τους μαθητές – που πρέπει να τις κάνουν για να εξασφαλίσουν κάποιο βαθμό. Και όμως! Τα κατάφερα! Νιώθω απόλυτα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς. Εξάλλου, μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές, βρήκα την ευκαιρία να μοιραστώ αυτό το παραμύθι με όλους εσάς.

Με πάρα πολλή αγάπη, χαρίζω το «Δώρο της Παπλωματούς» στον καθένα από σας!!!
Ναταλία Ιωαννίδου

Εσείς έχετε στρατηγική;

Του Δρ Κώστα Κονή

Ένα τεράστιο θέμα θα μας απασχολήσει στο σύντομο αυτό άρθρο. Θέμα που γίνεται ακόμα πιο κρίσιμο όταν περνάμε δύσκολους καιρούς. Εκείνο της ανάγκης ύπαρξης στρατηγικής στις επιχειρήσεις μας. Μικρομεσαίες και μη. Είναι πραγματικά εκπληκτικό, πόσο μικρό ποσοστό επιχειρήσεων, και αυτό δεν ισχύει μόνο στην χώρα μας, έχουν συγκεκριμένη, κατανοητή και υλοποιήσιμη στρατηγική.

Χωρίς όμως στρατηγική πώς είναι δυνατό να γνωρίζουμε προς τα που βαδίζουμε; Πώς μπορούμε να ξέρουμε αν είμαστε στη σωστή πορεία; Πόσο απέχουμε από τους στόχους μας;

Ακόμα, πώς μπορούμε να ξέρουμε, ποιές διορθωτικές κινήσεις και πότε θα πρέπει να κάνουμε για να οδηγήσουμε την επιχείρησης μας με επιτυχία στον προορισμό της;

Υπάρχει βέβαια η λανθασμένη αντίληψη ότι η στρατηγική αφορά μόνο μεγάλους οργανισμούς με πολυάριθμο προσωπικό και κεφάλαια και διεθνή ίσως δραστηριοποίηση και εμβέλεια. Αυτό είναι λάθος. Μεγάλο λάθος. Η στρατηγική είναι απαραίτητη για όλες ανεξάρτητα τις επιχειρήσεις. Ανεξάρτητα από το μέγεθος και τον κύκλο εργασίας. Μήπως οι μικροί έχουν την πολυτέλεια και τον μαγικό τρόπο να οδηγούνται εκεί που θέλουν χωρίς να γνωρίζουν πού πάνε;

Το ευχάριστο είναι ότι υπάρχουν σήμερα τα μέσα και τα «εργαλεία» με τα οποία μπορεί μια επιχείρηση να δημιουργήσει τη στρατηγική της, εφ’ όσον υπάρχουν τα αναγκαία στοιχεία, σε λιγότερο από μία μέρα! Αναφέρομαι βέβαια σε ένα στρατηγικό πλάνο (strategic plan).Ένα σύντομο δηλαδή και ολιγοσέλιδο αλλά περιεκτικό κείμενο που θα καθορίζει τις βασικές «γραμμές πλεύσης» της επιχείρησης. Ίσως το πιο σημαντικό κείμενο που αφορά την επιχείρηση μας.

Πολλοί επιχειρηματίες μας όταν ρωτώ «έχετε στρατηγική καταγεγραμμένη σε κάποιο επίσημο κείμενο;» μου απαντούν «βεβαίως», και με παραπέμπουν σε κάποιο πολυσέλιδο κείμενο που βρίσκεται κάπου σκονισμένο σε κάποια μεριά της βιβλιοθήκης τους με τον τίτλο «Επιχειρηματικό Σχέδιο», ή πιο γνωστό ως Business Plan! Δεν αναφέρομαι βέβαια σε αυτό. Και αυτό είναι βέβαια χρήσιμο αλλά σε άλλο επίπεδο λεπτομέρειας και για άλλο σκοπό.

Γιατί λοιπόν να περπατούμε στα τυφλά; Αν δεν γνωρίζουμε που πάμε είναι φυσικό να θεωρούμε ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον προορισμό μας. Οι περισσότεροι όμως από τους δρόμους αυτούς θα μας οδηγήσουν στον καταστροφή. Χρειαζόμαστε στρατηγική λοιπόν. Απαραίτητο στοιχείο επιτυχίας. Όπως ακριβώς η πυξίδα και το νερό στον οδοιπόρο.
Ας δούμε όμως τι είναι στρατηγική.

Με απλά λόγια, στρατηγική είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς επιλέγουμε να υλοποιήσουμε ένα όραμα μας. Στην προσπάθεια μας αυτή χρησιμοποιούμε «εργαλεία», μεθόδους και τακτικές που θα επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Ο τελικός στόχος δηλαδή μιας στρατηγικής είναι να δημιουργήσει και υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα δράσης το οποίο θα έχει τις μεγαλύτερες πιθανότητες επίτευξης του επιθυμητού στόχου.

Λέμε «τις μεγαλύτερες πιθανότητες» γιατί στον κόσμο των επιχειρήσεων, όπως και στην ζωή δεν υπάρχει ποτέ καμία εγγύηση για την τελική έκβαση των πραγμάτων.
Παραστατικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια πετυχημένη στρατηγική θα πρέπει να περιλαμβάνει τα βασικά στοιχεία της κίνησης.

Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχει ένας συμφωνημένος προορισμός, κάποιο ή κάποια μέσα για να κινηθούμε προς τον προορισμό αυτό και οι γνώσεις , οι ικανότητες και οι πόροι για να πορευθούμε προς τον προορισμό.

Ο στρατηγικός βέβαια προγραμματισμός δεν είναι κάτι το καινούργιο. Υπάρχει εδώ και αιώνες. Από στρατιωτική τουλάχιστον άποψη, τον βρίσκουμε από τους βιβλικούς χρόνους. Στον επιχειρηματικό τομέα η ηλικία του είναι μόνο μερικές εκατοντάδες χρόνια.

Αν όμως η χρησιμότητα της στρατηγικής ήταν μεγάλη, εκατοντάδες χρόνια πριν, σήμερα είναι πολύ πιο μεγάλη. Και αυτό γιατί τα τελευταία 10-15 χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ δραματικά. Μιλάμε βέβαια για την επανάσταση του διαδικτύου και τη λεγόμενη «νέα» ή «ψηφιακή» κοινωνία. Στην προ διαδικτύου περίοδο οι επιχειρήσεις είχαν την «άνεση» να κινούνται με πολύ πιο αργούς ρυθμούς και να συνδέονται και συνεργάζονται με πελάτες και προμηθευτές με άλλες ταχύτητες.

Στη σημερινή όμως εποχή του διεθνούς ανταγωνισμού, της ταχύτητας και της εξαφάνισης των αποστάσεων, οι επιχειρήσεις πρέπει να προγραμματίζουν και να έχουν στρατηγικές αποδοτικές και ευέλικτες αν θέλουν να μη χάσουν το τρένο.
Ας αρχίσουμε λοιπόν με την απόφαση να αποκτήσουμε εδώ και τώρα ένα στρατηγικό πλάνο. Ας αρχίσουμε με προβληματισμό στις πιο κάτω πολύ βασικές ερωτήσεις.

Πού θέλουμε να πάμε; Πόσο εφικτό είναι; Ποιά είναι η αγορά μας; Ποιός είναι ο ανταγωνισμός μας;Πώς θα επιτύχουμε το στόχο μας; Πότε και πώς θα κάνουμε αλλαγές αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως τα σχεδιάσαμε;

Θα πρέπει να αντιληφθούμε και να χωνέψουμε το συντομότερο ότι δεν αρκεί να γεμίζουμε το όχημα μας με βενζίνη, ούτε ακόμη να το συντηρούμε καλά. Πρέπει να γνωρίζουμε πρώτα από όλα «πού πάμε».

Στρατηγική λοιπόν. Για κάθε επιχείρηση. Μικρή η μεγάλη. Σύγχρονη όμως στρατηγική και ευέλικτη. Προσαρμοσμένη στους σύγχρονους καιρούς. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση επιβίωσης και επιτυχίας.

Δρ Κώστας Κονής
* Γενικός Διευθυντής Innovage Consulting Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας Konis@InnovageConsulting tel. +357 99 697 484

Οι γείτονες

Οι καλοί μας γείτονες

Όταν γράψαμε για τον γλυκούλη Σίμο με τις πανέμορφες αδελφούλες του Μαρία και Γεωργία, η δεύτερη αδελφή, η ωραιότατη Σάρα έλειπε. Να όμως, που σήμερα πήρε βόλτα τον Πίκοψς και την πήρε και ο φακός μας! Έτσι, ο Σιμάκος μας, με τις γλυκύτατες αδελφούλες του συμπληρώνουν το όμορφο σύνολο και την ευτυχία φυσικά των τυχερών γονιών τους.

Η όμορφη και όχι μόνο Σάρα μαζί με τον αγαπημένο σκυλάκο τους Πίκοψς σε ατέλειωτε και ωραίες βολτίτσες στην όμορφη γειτονιά μας.

Ο Σίμος με τις αδελφούλες του Μαρία και Γεωργία και τον σκυλλάκο τους Πίκοψς!


Ο Πίκοψς σε πόζα ανφάνς, φαίνεται να σκέφτεται κάτι το πολύ σοβαρό!

Ο καλός μας Σίμος, όμορφος, χαμογελαστός και χαρούμενος, μιας και πλησιάζουν οι διακοπές.

Η ωραία Γεωργία μας με το γλυκό πάντα χαμόγελο στα χείλη και την καλωσύνη στα μάτια.

Η κουκλίτσα Μαρία με τον αδελφό της Σίμο, προσπαθούν να τιθασσεύσουν τον κοσμικό Πίκοψς, που δεν χορταίνει τις βόλτες στη γειτονιά.

Όταν το θράσος και αλαζονεία ξεπερνούν τα όρια..

Γράφει η
Άννα Μαραγκού
Από Λευκωσία

Σας μεταφράζω κατά λέξη την επίσημη επιστολή που στάληκε προς τα μέλη της Παγκόσμιας Οργάνωσης για την Αποκατάσταση του Παρθενώνα, γιατί τη θεωρώ μνημείο στην υποκρισία αλλά και στην αλαζονεία και αξίζει τον κόπο να γίνει κτήμα του καθενός μας, έτσι για να ξέρουμε που βαδίζουμε, με ποιούς και ποιοί πρέπει να είναι οι στόχοι μας. Η επιστολή είναι η επίσημη απάντηση της Βρετανικής Κυβέρνησης στην επιστολή της Διεθνούς Οργάνωσης που ζητά την αποκαστάσταση των Γλυπτών του Παρθενώνα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Προέρχεται από το περίφημο Ddcms (department for culture, media and sport ) και φέρει ημερομηνία 10 Ιουλίου.

Αφού λοιπόν μας ευχαριστεί για την επιστολή μας λέει κατά λέξη: “Η κυβέρνηση της Βρετανίας είναι ενήμερη ότι το θέμα Παρθενώνα προκαλεί ισχυρές απόψεις από όλο τον κόσμο. Όμως, βασική αρχή της Βρετανίας είναι το γεγονός ότι τα μουσεία και οι εκθεσιακοί χώροι είναι ανεξάρτητοι από την κυβέρνηση και από πολιτικές παρεμβάσεις. Οπότε η απόφαση (για την αποκατάσταση) ανήκει αποκλειστικά στους Επιτρόπους του Βρετανικού Μουσείου.

Τα μάρμαρα του Παρθενώνα είανι μέρος της συλλογής του Βρετανικού Μουσείου. Σύμφωνα με τις διατάξεις του καταστατικού του Βρετανικού Μουσείου οι Επιτρόποι δεν έχουν δικαίωμα να αφαιρέσουν έργα από τις συλλογές (deaccessioning, το αποκαλούν) εκτός αν είναι αντίγραφα και αντικείμενα ανάξια φύλαξης. Η Κυβέρνηση δεν έχει κανένα σχέδιο για να αλλάξει τον νόμο γύρω από αυτό το θέμα.

Σύμφωνα με το καταστατικό το μουσείο δύναται να προχωρήσει σε δανεισμούς αλλά πρέπει πάντα να υπολογίζει ότι οι δανεισμοί αυτοί εξαρτώνται από διάφορους παράγοντες, όπως η σπανιότητα του αντικειμένου και οι κινδύνοι στους οποίους (το δανεισμένο αντικείμενο) δύναται να εκτεθεί. Οι Επίτροποι καλούνται επίσης να λάβουν υπόψιν το ενδιαφέρεον των επισκεπτών του Βρετανικού Μουσείου. Επιπρόσθεται οι Επιτρόποι πρέπει να διασφαλίζουν από τα Ιδρύματα στα οποία δανείζονται αντικείμενα από τις συλλογές του Μουσείου, ότι τα δανεισθέντα θα επιστρέψουν.

Το Βρετανικό Μουσείο πάντα επέμενε και ήταν απόλυτα ξεκάθαρο ότι είναι ΑΝΑΓΚΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΗ ΝΟΜΙΜΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΜΑΡΜΑΡΩΝ προτού καν οι Επιτρόποι αποδεχτούν (η υπογράμμιση είναι δική μου) να συζητήσουν ένα πιθανό δανεισμό. Μέχρι σήμερα το Ελληνικό κράτος δεν έχει δώσει σημάδια μιας τέτοιας αναγνώρισης, ούτε έχει υποβάλλει οποιαδήποτε γραπτή πρόταση που θα αφορούσε τον δανεισμό των Γλυπτών στην Ελλάδα.

Η θέση των Επιτρόπων του Βρετανικού Μουσείου που έχει δωθεί στη δημοσιόητητα είναι ότι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το Μουσείο είναι ο ιδανικότερος χώρος για τα Γλυπτά για να μπορούν να ιδωθούν μέσα στο σύνολο της μεγάλης τους προσφοράς προς την ιστορία όλης της ανθρωπότητας. Το Βρετανικό Μουσείο είναι ένα παγκόσμιο Μουσείο και το επισκέπτονται άτομα από όλο τον κόσμο και μάλιστα δωρεάν (το δωρεάν είναι γραμμένο με μαύρους χαρακτήρες). Πουθενά αλλού στην Ευρώπη (δεν υπάρχει μουσείο) όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τις πολιτισμικές επιτεύξεις του κόσμου κάτω από την ίδια στέγη».

Τα σχόλια δικά σας. Πώς μπορεί σύσσωμος ο Ελληνισμός να αντιδράσει στη νοοτροπία αυτή; Η Ελλάδα μόνο όταν ζοριστεί μεγαλουργεί! Μήπως είναι καιρός για δράση;
Άννα Μαραγκού

Η κραυγή του γλάρου

Σχόλια για το βιβλίο: Η κραυγή του γλάρου, του Emmanelle Labori

Γράφει η
Ναταλία Ιωαννίδου
Από Λευκωσία

Από μικρή λάτρευα τους γλάρους, τα άσπρα πουλιά που πετάνε πάνω από την θάλασσα κυνηγώντας τα καράβια που φεύγουν... λάτρευα την κραυγή τους!

Η Εμμανουέλ Λαμπορί είναι κουφή, είναι ο γλάρος που προσπαθεί με την κραυγή της να επικοινωνήσει και να ενώσει δύο κόσμους; τον κόσμο των ήχων με τον κόσμο της σιωπής. Αγωνιά, πονά, χαίρεται, ερωτεύεται, απογοητεύεται, συγκρούεται... Κι όμως παλεύει γιατί θέλει να ζήσει! Δεν τα βάζει κάτω παρ’ όλες τις δυσκολίες που συναντά. Γίνεται επαγγελματίας ηθοποιός και κερδίζει το βραβείο Μολιέρ στη χώρα της.

Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται ανάμεσά μας και έχουν κάποια αδυναμία. Όλοι τους διανύουν τη δικιά τους ιδιαίτερη πορεία μέσα στην κοινωνία, αγωνίζονται για να ενταχθούν στον κόσμο των «κανονικών». Ένας αγώνας που ακόμα συνεχίζεται και έχει τις δικές του ξεχωριστές παραμέτρους, που παράγονται από την φύση της κάθε αδυναμίας.

Αποσπάσματα από το βιβλίο, που δείχνουν το πείσμα και τη δύναμη της ψυχής αυτής της κοπέλας για επιβίωση:

- Έχω την φαντασία μου κι αυτή εκδηλώνει τους θορύβους της με εικόνες. Φαντάζομαι τους ήχους με χρώμα. Η σιωπή έχει για μένα χρώμα, δεν είναι ποτέ ασπρόμαυρη. Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στα χρώματα και τους ήχους που φαντάζομαι.

- Όποτε αρχίσω κάτι, το ολοκληρώνω. Ήθελα να τα καταφέρω και ήμουν αποφασισμένη για να το καταφέρω!

- Μια φορά, όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου, μού είπε: «Σε έχει διαλέξει ο Θεός να γεννηθείς κουφή. Ελπίζει να φέρεις κάτι στους άλλους, σε όσους ακούν. Αν άκουγες, δε θα ήσουν απολύτως τίποτα, ένα συνηθισμένο κοριτσάκι, ανήμπορο να φέρει κάτι στους άλλους...» Εκείνος είχε επιλέξει να γεννηθώ κουφή. Θα έφερνα κάτι στον κόσμο. Η γιαγιά μου, μού ενέπνευσε ένα είδος υπαρξιακής φιλοσοφίας. ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ! ΘΕΛΗΣΗ!

- Όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε. Αν πάψουμε να μαθαίνουμε, καταστρεφόμαστε. Η ζωή πρέπει να συνεχίζεται, μέρα με την μέρα, κεντρίζοντας την περιέργεια μας για καινούρια πράγματα, διαφορετικές γνώσεις και εμπειρίες. Μόνο έτσι θα μπορούμε να ωφεληθούμε πραγματικά από τη ζωή. Φιλοσοφία μου είναι ο αγώνας για τη ζωή. Να μην υποχωρώ. Να είμαι σε εγρήγορση. Να απολαμβάνω και τα πιο απλά πράγματα,!»

Ναταλία Ιωαννίδου

Κάπνισμα και κοινωνικός χώρος

Ο νόμος για το κάπνισμα, η ευημερία των ζώων, η ταλαιπωρία των ανθρώπων και η πολιτική ανυπακοή

Του Αντρέα Θεμιστοκλέους
Βουλευτή

1. Ένα από τα εκατοντάδες προϊόντα που εδώ και αιώνες όχι μόνον ήρθαν στην Ευρώπη και έμειναν, αλλά συστηματικά καλλιεργήθηκαν με ή άνευ επιδοτήσεων είναι ο καπνός, τα προϊόντα και η χρήση τους και βεβαίως η ιδιότητα ή ο χαρακτηρισμός που η χρήση αυτή πρόσθεσε σε σημαντικό ποσοστό κάθε λαού, αυτής του καπνιστή.

2. Θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι πάρα πολλά πράγματα από τότε που μπήκαν στη ζωή μας, έγιναν αναπόσπαστες σκληρές πραγματικότητες της, αναδιαμόρφωσαν τις συνήθειες, την κουλτούρα και τις παραδόσεις μας, ήρθαν για να μείνουν και δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ και θα μας συνοδεύουν πάντα μέχρι θανάτου και συντέλειας των αιώνων. Και αυτό, όσον και αν ορισμένοι οδύρονται για τις βλαβερές συνέπειες που προκύπτουν από τη λειτουργία, τη χρήση ή την κατάχρηση τους. Και πόσα άλλα προϊόντα και πόσες άλλες προσωπικές επιλογές, ενδεχομένως περισσότερον επιβλαβείς από το κάπνισμα, υπάρχουν;

3. Ο νόμος αυτός, αντί να γίνει στην βάση των πιο πάνω πραγματικοτήτων, τις αγνοεί και έγινε στη βάση της παραπληροφόρησης, του κρατικού φαρισαϊσμού και του λαϊκισμού και μιας πρωτοφανούς υστερίας που όχι μόνον αγνοεί την σύγχρονη τεχνολογία, τις παραδόσεις και την κουλτούρα του λαού μας, αλλά εισβάλλει και θ’ ανατρέψει την καθημερινότητα και τον τρόπο ζωής, την οικονομία και την κοινωνία ολόκληρη και κυρίως θα τσαλαπατά την προσωπική και ιδιωτική ζωή, την αξιοπρέπεια, τις νόμιμες προσωπικές επιλογές και τα δικαιώματα χιλιάδων ανθρώπων.

4. Μ’ αυτόν τον νόμο οι μη καπνιστές, όχι όλοι, θέλουν να επιβάλουν στους καπνιστές τούς δικούς τους όρους, τον δικό τους τρόπο ζωής, τις δικές τους συνήθειες, τη δική τους καθημερινότητα και ο νόμος αυτός, αντί να γίνει στο όνομα της διασφάλισης των καθ’ όλα και απόλυτα σεβαστών δικαιωμάτων και συμφερόντων των μη καπνιστών, με πρόσχημα τη δημόσια υγεία, τα θέτει ανοήτως σε μόνιμη και καθολική αντιθετική σχέση με τα δικαιώματα των καπνιστών. Με άλλα λόγια, ο νόμος αυτός γεννά και εκτρέφει έναν αχρείαστο, απαράδεκτο και πρωτοφανή κανιβαλισμό δικαιωμάτων.

5. Ο νόμος αυτός στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας, όλες οι τυραννίες και όλες οι δικτατορίες και όλοι οι μακελάρηδες της ιστορίας κάτι τέτοια επικαλούντο και επικαλούνται, δημιουργεί ακόμα έναν δρόμο προς τη δουλεία. Ακόμα έναν δρόμο προς την κοινωνία υπό επιτήρηση και αστυνόμευση!

6. Ο νόμος αυτός, αποπνέει πατερναλισμό και πουριτανισμό του χειρίστου είδους. Το σώμα του κάθε πολίτη δεν ανήκει ούτε στο κράτος ούτε στην κυβέρνηση. Και είναι δικαίωμα του πολίτη να διαθέτει το σώμα του όπως αυτός θέλει. Θέλει πολλή αίσθηση πραγματικής δημοκρατίας για να γίνει κατανοητό αυτό.

7. Ο νόμος αυτός, όχι μόνον αγνοεί και περιφρονεί πλήρως το δικαίωμα των νόμιμων προσωπικών επιλογών και των δικαιωμάτων των καπνιστών, αλλά προχωρεί στο να τις ενοχοποιεί, να τις στιγματίζει, να τις περιφρονεί, να τις περιορίζει και προϊόντος του χρόνου, να τις εξαφανίσει. Ένα δικαίωμα που ασκείτο από χιλιάδες πολίτες νόμιμα και υπήρχε η δυνατότητα της ισορροπημένης και δίκαιης ρυθμίσεως του, την επόμενη μέρα καταργείται και ακυρώνεται.

8. Ο νόμος αυτός, πλήττει ανελέητα το ότι «κάθε άτομο πρέπει να είναι ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει, εφόσον δεν παραβιάζει τις ελευθερίες των άλλων». Φαίνεται όμως, πως όταν κάποιοι λένε «ελεύθερο» το εννοούν όχι όπως είναι, αλλά το εννοούν με κοινωνικό στιγματισμό, ενοχές, με ρατσισμό και αναξιοπρέπεια.

9. Ο νόμος αυτός, για ένα τόσο πολύπλοκο και δύσκολο ζήτημα, ήταν η εύκολη λύση. Η λύση της καθολικής απαγόρευσης! Ο νόμος αυτός, είναι γεμάτος ασάφειες, τρύπες, κενά και ακρότητες. Είναι απόλυτος, βάρβαρος και σκληρός και όσον και αν κάποιοι δαιμονοποιούν τον καπνό και τους καπνιστές, ουδέποτε θα αγιοποιήσει τα μέσα και τις διατάξεις του, την σκληρότητα και την ανοησία του. Και ζούμε στην εποχή που είναι τα μέσα που αγιάζουν τον σκοπό και όχι ο σκοπός τα μέσα.

10. Ο νόμος αυτός, παραχωρεί δια της βίας όλους τους χώρους ψυχαγωγίας, εστιάσεως και διασκεδάσεως στους μη καπνιστές και θέλει να δημιουργήσει στους χώρους αυτούς συνθήκες σανατορίου ή εντατικής ιατρικής μονάδας. Στην κοινωνία και την αγορά υπάρχει – πρέπει να υπάρχει – χώρος για όλους. Μ’ αυτόν τον νόμο ο μόνος χώρος που θα υπάρχει για τους καπνιστές θα είναι το σπίτι, το αυτοκίνητο τους, οι δρόμοι και τα καντούνια τους.

11. Μ’ αυτόν τον νόμο οι καπνιστές καταδικάζονται δια βίου να μην δικαιούνται και να μην έχουν καμιά κοινωνική ζωή. Καταδικάζονται δια βίου σε κατ’ οίκον περιορισμό ή μόνιμο στιγματισμό και καταδιωγμό.

12. Ο νόμος αυτός, γεννά έναν απαράδεκτο κοινωνικό ρατσισμό και όχι μόνον δεν αποτρέπει ως όφειλε, όχι μόνον επιτρέπει ως μη όφειλε, αλλά επιβάλλει την ταλαιπωρία, την αναξιοπρέπεια και την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση των ανθρώπων. Φαίνεται πως η ευαισθησία ορισμένων συναδέλφων εξαντλήθηκε όταν, καλώς, υπερψήφιζαν τον νόμο «Περί δικαιωμάτων, προστασίας και ευημερίας των ζώων»!

13. Αυτός ο νόμος θα μειώσει ακόμα περισσότερον το κύρος του δικαιικού μας συστήματος, γιατί θα είναι ακόμα ένας που θα παραβιάζεται νυχθημερόν, σχεδόν από όλους και κάθε ώρα.

14. Ο νόμος αυτός, θα ευνοήσει ακόμα περισσότερον τη διαφθορά και τη σήψη. Θα παραδώσει όλους τους ιδιοκτήτες των κέντρων εστιάσεως, αναψυχής και ψυχαγωγίας, ακόμα και τους καφετζήδες, στα αδίστακτα χέρια των επιτηδείων, των παρανόμων και των διεφθαρμένων της κρατικής εξουσίας.

15. Ο νόμος αυτός, είναι αντισυνταγματικός! Διότι, πέραν από το δικαίωμα ιδιοκτησίας, χρήσης, διάθεσης και εκμετάλλευσης της περιουσίας που θίγει, απαγορεύει τη σύσταση σωματείου που μέλη του θα είναι μόνον οι χρήστες ενός προϊόντος που επιτρέπεται η εισαγωγή, η εμπορεία, η πώληση και σκοπό θα έχει τη χρήση του, που επίσης είναι νόμιμη.

16. Το κριτήριο για τον δίκαιο χαρακτήρα ενός νόμου δεν είναι αν υποστηρίζεται ή όχι από την πλειοψηφία, αλλά από το αν ο νόμος απορρέει ή είναι συμβατός με τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα, τις ατομικές ή προσωπικές νόμιμες επιλογές, πεποιθήσεις, ιδιαιτερότητες ή ακόμα και τις αποκλίσεις ή παρεκκλίσεις, από την εφαρμογή του στην πράξη και από το πόσες άλλες αδικίες θα προκληθούν από την υποτιθέμενη διόρθωση μιας αδικίας.

17. Αυτός ειδικά ο νόμος, και αυτό να το κατανοήσουν οι πάντες, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, είτε τους αρέσει είτε όχι, αργά ή γρήγορα, αν δεν εκλογικευτεί και εξανθρωπιστεί θα δημιουργήσει την απαιτούμενη κρίσιμη κοινωνική μάζα που με την πρώτη αφορμή θα οδηγήσει σε κοινωνική αναστάτωση και κυρίως σε πολιτική ανυπακοή!

The American way of romance

The following exchange took place on Craigslist, the New York community message board:

«What am I doing wrong? I’m tired of beating around the bush. I’m a beautiful (spectacularly beautiful) 25-year-old girl. I’m articulate and classy. I’m not from New York. I’m looking to get married to a guy who makes at least half a million a year. I know how that sounds, but keep in mind that a million a year is middle class in New York City, so I don’t think I’m over-reaching at all. Are there any guys who make 500k or more on this board? Any wives? Could you send me some tips? I dated a businessman who made around 200-250K. But that’s where I seem to hit a roadblock. $250,000 won’t get me to Central Park West. I know a woman in my yoga class who was married to an investment banker, and lives in Tribeca. She’s not as pretty as I am, nor is she a great genius.

So what is she doing right? Here are my questions specifically:
Where do you single rich men hag out? Give me specifics-bars, restaurants, gyms.
What are you looking for in a mate?
Is there an age range I should be targeting?
Why are some of the women living lavish lifestyles on the Upper East Side so plain? What’s the story there?
Lawyers, investment bankers, doctors. How much do those guys really make? And where do the hedge fund guys hang out?
How do you rich guys decide on marriage vs just a rirlfriend? I am looking for MARRIAGE ONLY».

An Investment Banker’s Response:
«I qualify as a guy who fits your bill- I make more than $500K per year. Here’s how I see it: Your offer is a plain and simple crappy business deal. What you suggest is a simple trade: you bring you looks to the party and I bring my money.

Fine, simple. But here’s the rub, your looks will fade and my money will likely continue into perpetuity – in fact, it is very likely that my income will increase, but it is an absolute certainty that you won’t be getting any more beautiful!

So, in economic terms, you are a depreciating asset. In Wall Street terms, we’d call you a trading position – not a buy and hold. It doesn’t make good business sense to ‘buy you’ (which is what your’re asking) – so I’d rather lease. The deal that makes sense for me is dating, not marriage».
(The Independent, 14 October 2007)

Οι ακόλουθες μικρές αγγελίες παρουσιάστηκαν στον πίνακα ανακοινώσεων ενός κοινοτικού συμβουλίου Νέας Υόρκης:

«Τι να κάνω λάθος άραγε; Κουράστηκα να γυροφέρνω στο ίδιο σημείο. Είμαι ένα όμορφο και εντυπωσιακό κορίτσι 25 χρόνων. Είμαι έξυπνη και έχω επίπεδο. Δεν είμαι από τη Νέα Υόρκη. Ψάχνω, να παντρευτώ κάποιον που να κερδίζει τουλάχιστον μισό εκατομμύριο δολάρια το χρόνο. Ξέρω πως ίσως να ακούγεται παράξενα αυτό, έχετε όμως, υπόψη σας ότι ένα εκατομμύριο δολάρια το χρόνο, κερδίζει η μεσαία τάξη της Νέας Υόρκης. Έτσι, δεν θεωρώ ότι είμαι υπερβολικά απαιτητική.
.
Μήπως, υπάρχουν άνδρες σε αυτό το Συμβούλιο, που κερδίζουν 500 χιλιάδες δολάρια ή περισσότερα; Κάποιες γυναίκες ίσως μπορούν να μου δώσουν μερικές συμβουλές; Τις προάλλες, έβγαινα με κάποιον επιχειρηματία που κέρδιζε περίπου 200 με 250 χιλιάδες. Αλλά με αυτό το ποσό δεν πας πουθενά. Με 250 χιλιάδες δολάρια δεν μπορείς να πας ούτε στα δυτικά του Central Park. Ξέρω μια γυναίκα στην τάξη μου, της γιόγκα που ήταν παντρεμένη με ένα τραπεζίτη επενδυτή και ζει στην Tribeca. Δεν είναι και τόσο όμορφη όπως εγώ, ούτε είναι και καμιά μεγάλη ιδιοφυία.
.
Διερωτώμαι δηλαδή, τι άραγε κάνει σωστό, αυτή κι εγώ όχι; Εδώ είναι οι συγκεκριμένες ερωτήσεις μου: Πού τριγυρνούν συνήθως τα πλουσιόπαιδα; Δώστε μου λεπτομέρειες για τα μπαρ, τα εστιατόρια και τα γυμναστήρια που συχνάζουν... Τι ακριβώς ψάχνετε σ’ ένα σύντροφο; Υπάρχει άραγε οποιαδήποτε προτίμηση στην ηλικία που θα πρέπει να στοχεύω; Γιατί έτσι απλά, ορισμένες γυναίκες στην Άνω Ανατολική πλευρά της πόλης καταφέρνουν να ζουν πλουσιοπάροχα;

Πόσα πραγματικά κερδίζουν οι δικηγόροι, οι τραπεζίτες επενδυτές, οι γιατροί; Και ποιο είναι το σημείο σύγκλισης; Πώς ακριβώς τα πλουσιόπαιδα αποφασίζουν να παντρευτούν, αντί να προτιμούν να έχουν φιλενάδα; Προσωπικά, ψάχνω σύντροφο μόνο για παντρειά.
.
Ένας τραπεζίτης επενδυτής, της απάντησε ως εξής:

Ως άντρας, ανταποκρίνομαι στα κριτήρια που ζητάτε. Κερδίζω περισσότερα από 500 χιλιάδες δολάρια τον χρόνο. Να όμως, πώς βλέπω το θέμα εγώ: Η προσφορά σας είναι μια καθαρά επιχειρηματική συμφωνία. Αυτό που προτείνετε είναι μια απλή εμπορική πράξη: εσείς παρουσιάζετε από τη μια την ομορφιά σας κι εγώ από την άλλη τα λεφτά μου. Έτσι όμορφα και απλά.

Αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με αυτό. Ενώ η εμφάνιση σας, με το χρόνο θα ξεθωριάζει, τα λεφτά μου θα συνεχίσουν στο διηνεκές - στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιθανό το εισόδημα μου να αυξηθεί μάλιστα, ενώ, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν θα είναι δυνατό εσείς, να γίνετε πιο όμορφη!

Έτσι, με οικονομικούς όρους, αποτελείτε ένα περιουσιακό στοιχείο που αποσβένεται. Με οικονομικούς όρους της Wall Street, θα σας χαρακτήριζα ως εμπορεύσιμη- όχι όμως για αγορά και κατακράτηση. Υπό τα περιστάσεις, δεν θα ήταν επιχειρηματικά σοφό να «σε αγοράσω» (πράγμα το οποίο είναι αυτό που ζητάς). Ως εκ τούτου, προτείνω να σε μισθώσω. Έτσι, η συμφωνία που κάνει νόημα σε μένα, είναι, να σε έχω φιλενάδα και όχι να σε παντρευτώ
(Πηγή: The Independent, 14 Οκτωβρίου 2007)

View Video: Money, money, money Δείτε το Βίντεο: Ανήμερα του έρωτα

Μην αδικείτε την επιχείρηση σας!

Του Δρα Κώστα Γ. Κονή

Κάθε καλός επιχειρηματίας, αλλά και κάθε άνθρωπος γενικότερα , θα πρέπει να μεριμνά έτσι ώστε κάθε φορά που αναλώνει, κάποια πηγή, είτε αυτή είναι χρόνος, είτε λεφτά, είτε κόπος να έχει το μεγαλύτερο δυνατό όφελος. Είναι πραγματικά αδιανόητο να προχωρούμε σε αποφάσεις, ενέργειες ή δραστηριότητες χωρίς αξιολόγηση εναλλακτικών λύσεων και επιλογών, χωρίς κανένα προκαταρκτικό έλεγχο (testing) ή πειραματισμό αν θέλετε, με αποτέλεσμα να αναλώνουμε πολύτιμους πόρους απολαμβάνοντας ένα μόνο μικρό μέρος εκείνου του αποτελέσματος που θα μπορούσαμε να έχουμε.

Κι όμως, είναι δυνατό να πάρουμε την πιο σωστή και πιο σοφή απόφαση παραδείγματος χάριν στην επιλογή της διεργασίας που ακολουθούμε στο να πωλήσουμε, στον καθορισμό τιμών, στον τρόπο που θα εισάξουμε κάτι στην αγορά κλπ. Είναι ακόμη δυνατό να παίρνουμε, σχεδόν πάντα, τις σωστές αποφάσεις και να κάνουμε τις σωστές επιλογές πολλαπλασιάζοντας την αποδοτικότητα μας, την κερδοφορία μας και τα οποιαδήποτε οφέλη επιδιώκουμε.

Πώς γίνεται αυτό ; Είναι πιστέψτε με πολύ απλό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να υιοθετήσουμε μια φιλοσοφία και μια νοοτροπία σύμφωνα με την οποία ποτέ δεν θα παίρνουμε αποφάσεις, ποτέ δεν θα κάνουμε επιλογές και ποτέ δεν θα αναλαμβάνουμε δράση σε οτιδήποτε αφορά την επιχείρηση μας, χωρίς να δοκιμάσουμε, να ελέγξουμε και να αξιολογήσουμε επιλογές. Χωρίς να κάνουμε δηλαδή αυτό που λέμε στα Αγγλικά testing! Ο λόγος είναι πολύ απλός. Είναι αξίωμα αποδεκτό ότι όταν και όποτε κάνουμε testing μεταξύ δύο επιλογών η μία από τις δύο θα είναι καλύτερη ή αποδοτικότερη από την άλλη. Σε μερικές περιπτώσεις η μια επιλογή θα είναι πολλαπλάσια καλύτερη ή αποδοτικότερη από την άλλη. Είναι δυνατό να διερωτηθείτε. Πόσο καλύτερη ;

Η απάντηση, με βάση εμπειρίες και μαρτυρίες είμαι σίγουρος ότι θα σας συγκλονίσει. Μέχρι και είκοσι φορές αποδοτικότερη και καλύτερη μπορεί να είναι μια επιλογή από μια άλλη. Αυτό σημαίνει ότι ένας συγκεκριμένος τρόπος τιμολόγησης ή προώθησης προϊόντων, ή παρουσίασης μιας διαφήμισης μπορεί να έχει πολλές φορές πολλαπλάσια καλύτερα αποτελέσματα από κάποιον άλλο.

Το τραγικό είναι ότι στοιχίζει για παράδειγμα τα ίδια λεφτά μια ολοσέλιδη διαφήμιση είτε αυτή μας φέρει 100 πελάτες είτε μας φέρει 1000 πελάτες. Στοιχίζει το ίδιο μια ενοικίαση ενός χώρου σε μια έκθεση, είτε μας εξασφαλίσει 100 παραγγελίες είτε 1000. Το ζητούμενο είναι να εντοπίσουμε εμείς, με το κατάλληλο testing εκ των προτέρων , και αντιπαραβάλλοντας πάντοτε τον ένα τρόπο με ένα -και μόνο άλλο-, ποιά για παράδειγμα ολοσέλιδη διαφήμιση θα μας οδηγήσει στους 1000 αντί στους 100 πελάτες. Αυτήν η οποία θα προκύψει ως νικήτρια του δικού μας testing θα πρέπει να επιλέξουμε για δημοσίευση και όχι την οποιαδήποτε μας έχουν προτείνει.

Αλλιώς είναι σαν να σπαταλούμε πόρους και να οδηγούμαστε με τη δική μας θέληση σε αυτοεγκλωβισμό και μείωση των προοπτικών μας για επιτυχία. Είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπει κανείς πολλούς επιχειρηματίες από τη μια να αγωνίζονται για καλύτερα αποτελέσματα και από την άλλη να μην βελτιστοποιούν τους πόρους που έχουν και την ενέργεια που καταβάλλουν. Για να επιτύχουν όμως ψηλή κερδοφορία και αποδοτικότητα πρέπει να αξιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον χρόνο, τον κόπο, τις ευκαιρίες και τις επενδύσεις τους. Αυτό δεν μπορεί ποτέ να γίνει αν δεν έχουν μπροστά τους επιλογές και αν δεν επιλέξουν μετά από testing την καλύτερη και πιο αποδοτική επιλογή για κάθε δραστηριότητα στην επιχείρηση τους.

Πολλές επιχειρήσεις μας έχουν πωλητές οι οποίοι αμείβονται , πέρα από πιθανά άλλα οφέλη με ένα βασικό μισθό. Για μια επιχείρηση λοιπόν κοστίζει το ίδιο ο βασικός μισθός των πωλητών της είτε επιτύχουν ν μία είτε δύο είτε τρείς ή περισσότερες πωλήσεις την ημέρα. Πόσες όμως επιχειρήσεις έχουν κάνει το testing τους και να ζητήσουν από τους πωλητές τους να υιοθετήσουν τεκμηριωμένα καλύτερους και πιο αποδοτικούς τρόπους προώθησης των προϊόντων τους ; Πόσες έχουν εκπαιδεύσει τα στελέχη τους στους αποδεδειγμένα καλύτερους αυτούς τρόπους ;

Ο τομέας της τιμολόγησης είναι ένας άλλος τομέας που προσφέρεται πολύ για το θέμα που προσεγγίσουμε στο άρθρο αυτό. Πόσες επιχειρήσεις μας καθορίζουν τιμή σε προϊόντα τους ύστερα από έλεγχο – testing – μιας τιμής έναντι άλλης ; Και όμως είναι δυνατό μια συγκεκριμένη τιμή να οδηγεί μέχρι και σε πενταπλάσιες πωλήσεις από μια άλλη. Πολλές φορές ένα προϊόν θα μπορούσε να πωληθεί αρκετά πιο ακριβά. Αυτό θα μπορούσε να φανεί από ένα απλό testing. Είναι δυνατό να αγωνιζόμαστε να αυξήσουμε τις πωλήσεις, ιδιαίτερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς όταν από την αρχή στερούμε από την επιχείρηση μας τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσει τα έσοδα της επειδή, επιλέγουμε, αυθαίρετα πολλές φορές, μια λανθασμένη τιμή ;

Πολλές επιχειρήσεις, και ορθότατα, στην προσπάθεια τους να προωθήσουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους προσφέρουν ορισμένες εγγυήσεις ή εξασφαλίσεις ή κίνητρα στους πελάτες τους. Πόσες από αυτές έχουν αντιπαραβάλει και ελέγξει ένα τρόπο εγγύησης ή κινήτρου αγοράς με ένα άλλο ; Πόση για παράδειγμα διαφορά θα έκανε στη αύξηση των πωλήσεων αν η εγγύηση είχε κάποια άλλη μορφή; Aν ήταν για παράδειγμα διάρκειας δύο ετών αντί ενός έτους ή αν αντικαθιστούσαμε το προϊόν με καινούργιο αντί να το διορθώσουμε στη περίοδο της εγγύησης. Ή αν δίναμε κάποιο δώρο στο τέλος της περιόδου εγγύησης ή κάποια έκπτωση για άλλο προϊόν. Τα αποτελέσματα του ελέγχου αυτού ίσως να μας εκπλήξουν. Το πιο ενδιαφέρον δε είναι ότι το κόστος υιοθέτησης της καλύτερης ή πιο αποδοτικής επιλογής ίσως να είναι από ανύπαρκτο μέχρι αμελητέο.

Ίσως να σκέφτεστε ότι όλα αυτά είναι θεωρητικά και ότι είναι δύσκολα, χρονοβόρα και πολυέξοδα στην υλοποίηση τους. Κανένα όμως από αυτά δεν συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, και πρακτικά είναι, και άμεσα εφαρμόσιμα και δεν προϋποθέτουν αξιόλογη επένδυση σε χρόνο και λεφτά. Άλλωστε πολλά μπορούν να γίνουν τηλεφωνικά και χρησιμοποιώντας ανθρώπινους πόρους τους οποίους η επιχείρηση ήδη διαθέτει.

Ποιά επιχείρηση δεν μπορεί να αναθέσει για παράδειγμα σε ένα μέλος του βοηθητικού προσωπικού να κάνει δεκαπέντε τηλεφωνήματα την ημέρα με ένα απλό συγκεκριμένο ερώτημα ; Ή να στείλει δεκαπέντε e-mails την ημέρα με μια καλοδιατυπωμένη λεκτικά και στρατηγικά ερώτηση ; Ακόμα και σε αυτή την απλή και χωρίς επιπρόσθετο κόστος περίπτωση, θα έχουμε μέσα σε δεκαπέντε μόνο μέρες πολύτιμη πληροφόρηση από 225 πελάτες ή υποψήφιους πελάτες. Αν έχουμε τη δυνατότητα εξειδικευμένης και επαγγελματικής στήριξης ακόμα καλύτερα.

Σε κάθε περίπτωση όμως, στο χέρι μας είναι να πολλαπλασιάσουμε και την επικερδότητα και την αποδοτικότητα. Ελέγχοντας και επιλέγοντας τους αποδοτικότερους και πιο επικερδείς τρόπους λειτουργίας και δράσης.

* Konis@innovageconsulting.com Τηλ. +357 99697484 Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Παναγία του Ganchvor

Η εκκλησία της Παναγίας του Ganchvor στην κατεχόμενη Αμμόχωστο

Γράφει ο
Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας
katoomba@cytanet.com.cy

Η αρμένικη παρουσία στην Κύπρο είναι μακρά και ιστορική, αφού χρονολογείται τουλάχιστον από το 578 μ.Χ. Αν κάποιος μας ζητούσε να αναφέρουμε τα σημαντικότερα αρμένικα σημεία αναφοράς στην Κύπρο, οι περισσότεροι θα περιλάμβαναν την εκκλησία της Sourp Asdvadzadzin στην κατεχόμενη Λευκωσία, το Magaravank (Αρμενομονάστηρο) κοντά στην τουρκοκρατούμενη Χαλεύκα και το Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Melkonian στην Αγλαντζιά, ίσως και τις εκκλησίες της Sourp Asdvadzadzin (Παναγίας) στην Ακρόπολη, του Sourp Stepanos (Αγίου Στεφάνου) στη Λάρνακα και του Sourp Kevork (Αγίου Γεωργίου) στη Λεμεσό. Από τη λίστα αυτή, όμως, απουσιάζει η εκκλησία της Παναγίας του Ganchvor (της Καλούσας, από το ρήμα ganchel=καλώ) στην κατεχόμενη Αμμόχωστο.

Η εκκλησία της Παναγίας της Καλούσας, κτισμένη το 1346, βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο των τειχών της κατεχόμενης περιτειχισμένης πόλης της Αμμοχώστου, ακριβώς απέναντι από τον προμαχώνα San Luca και κοντά στον προμαχώνα Martinengo. Σε υψόμετρο μόλις 15 m πάνω από τη θάλασσα, βρίσκεται δίπλα από τα ερείπια της εκκλησίας της των Καρμελιτών. Η παρουσία Αρμενίων στην Αμμόχωστο χρονολογείται τουλάχιστον από το 12ο αιώνα, όταν ιδρύθηκε Αρμένικη Μητρόπολη, και το 1360 γνωρίζουμε ότι η αρμένικη παροικία της Αμμοχώστου αριθμούσε 1.500 ψυχές και ήταν συγκεντρωμένη γύρω από τη συριακή ενορία. Κατά τη Φραγκοκρατία και την Ενετοκρατία διέθετε τρεις εκκλησίες: του Sourp Sarkis (Αγίου Σεργίου), της Sourp Varvare (Αγίας Βαρβάρας) και της Sourp Mariam Ganchvor, ενώ υπάρχουν στοιχεία και για μια του Sourp Khach (Τιμίου Σταυρού), η οποία πιστεύεται πως είναι η άγνωστης ταυτότητας εκκλησία ανάμεσα στις εκκλησίες των Καρμελιτών και της Αγίας Άννας.

Κατά τη Φραγκοκρατία, η πόλη της Αμμοχώστου ήταν ανάμεσα στις λαμπρότερες και πλουσιότερες πόλεις ολόκληρης της Ευρώπης, και στην έντονη εμπορική της δραστηριότητα μεγάλη συμμετοχή είχαν και οι Αρμένιοι κάτοικοί της. Στην Αμμόχωστο ήταν που σπούδασαν ο Άγιος Nerses Lampronatsi (1153-1198) και ένας πρεσβύτερος από την Κιλικία με το όνομα Stepanos, κάτι που υπονοεί την παρουσία ενός σημαντικού μοναστικού, πολιτιστικού και θεολογικού ιδρύματος. Πιστεύεται δε ότι η εκκλησία της Παναγίας του Ganchvor αποτελεί τμήμα μεγαλύτερου μοναστηριού, μάλιστα δε στο Μοναστήρι του Sourp Hagop (Αγίου Ιακώβου) στην Ιερουσαλήμ σώζονται Βίβλοι που αναφέρεται ότι γράφτηκαν στο Μοναστήρι της Αμμοχώστου.

Η σεμνή εκκλησία της Παναγίας του Ganchvor κτίστηκε με αφορμή την άφιξη εδώ κύματος Αρμενίων προσφύγων που διέφυγαν από τις επιθέσεις των Μαμελούκων το 1346 στην Αιγαία της Κιλικίας. Η τεχνοτροπία της είναι παραδοσιακά αρμενική, και θυμίζει ένα τετράγωνο φρούριο με ημιθολωτή αψίδα στα ανατολικά και κεντρικό σφηνόλιθο σε σχήμα λουλουδιού. Η στέγη της είναι από πέτρα με οριζόντια γείσα, ενώ τα παράθυρά της είναι μικρά και αψιδωτά. Ωστόσο, το κτίσιμό της φαίνεται να έγινε από Κύπριους μάστορες, αφού η λιθοδομική της είναι κυπριακή του 14ου αιώνα. Σε όλους τους τοίχους σώζονταν, σε κακή κατάσταση, αρμένικες τοιχογραφίες που παρουσίαζαν την Παναγία και το Χριστό, τους Αποστόλους και τους Αγίους, την Ανάσταση του Ιησού, τη μαστίγωση του Κυρίου, τη μεταφορά του σταυρού, τη σταύρωση και την ταφή του Χριστού, τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τη Θεία Γέννηση και τη Θεία Βάφτιση, τον Άγιο Γεώργιο, την Αγία Ελένη, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, καθώς και την κοίμηση της Θεοτόκου.

Η εκκλησία βρισκόταν σε χρήση από τους Αρμένιους της Αμμοχώστου μέχρι και την 1η Αυγούστου του 1571, όταν την πόλη κατέλαβαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο οι Οθωμανοί, ύστερα από 11μηνη πολιορκία. Αμέσως μετά τη σφαγή των κατοίκων της και τη λεηλάτηση και την ιερόσυλη βεβήλωση των δεκάδων εκκλησιών της, η περιτειχισμένη πόλη της Αμμοχώστου έγινε άβατο για τους μη-Μουσουλμάνους μέχρι και τα πρώτα χρόνια της Αγγλοκρατίας, με αποτέλεσμα η εκκλησία να παραμείνει αχρησιμοποίητη και αλειτούργητη για πάνω από τρεισήμισι αιώνες. Το 1907 έτυχε συντήρησης από το Τμήμα Αρχαιοτήτων, με σκοπό να μην καταρρεύσει, χωρίς ωστόσο να υπάρχει οποιαδήποτε σκέψη για να χρησιμοποιηθεί ως εκκλησία, αφού άλλωστε η αρμενική κοινότητα της Αμμοχώστου ήταν τότε αμελητέα (περίπου 15 άτομα).

Ωστόσο, στα επόμενα χρόνια η Αμμόχωστος είδε την άφιξη Αρμενίων προσφύγων που διέφυγαν από τις μαζικές απελάσεις, τις τρομερές σφαγές και τη Γενοκτονία που διενέργησαν οι Οθωμανοί και οι Νεότουρκοι το 1909 και μεταξύ 1915-1923. Σταδιακά, η αρμενική κοινότητα της πόλης άρχισε να μεγαλώνει (π.χ. τη δεκαετία του 1930 αριθμούσε περίπου 100 άτομα) και να χρειάζεται μια μόνιμη εκκλησία. Στις 19 Απριλίου 1934 ο Συγκαθήμενος Καθόλικος του Μεγάλου Οίκου της Κιλικίας, Papken Gulesserian, επισκέφθηκε την εκκλησία. Εκεί διέκρινε τον αρμενικό αρχιτεκτονικό ρυθμό της, τις τοιχογραφίες, το ιερό και το βαφτιστήρι στο βόρειο τμήμα της. Οι τοιχογραφίες δυστυχώς είχαν σχεδόν καταστραφεί, ενώ στη διάρκεια των αιώνων Αρμένιοι και άλλοι είχαν χαράξει τα ονόματά τους πάνω στους τοίχους. Είναι δε ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι, κατά την επίσκεψή του στην περιοχή, ο Papken εντόπισε ένα khachkar στο βορειοδυτικό τμήμα μιας εκκλησίας όχι μακριά από την εκκλησία του Ganchvor· η εκκλησία αυτή πιστεύεται ότι είναι η προαναφερόμενη άγνωστης ταυτότητας εκκλησία.

Μετά την επίσκεψή του, ο Papken εξέφρασε την άποψη ότι θα έπρεπε η εκκλησία να δοθεί σους Αρμένιους. Ο Αρχιεπίσκοπος Bedros Saradjian, με τη σύμφωνη γνώμη του Papken και με τη βοήθεια του Mihran Sevazlian, ήρθε σε επαφή με τις αρχές της Αμμοχώστου και με τον κυβερνήτη, Sir Herbert Palmer, και στις 20 Ιανουαρίου 1936 κατάφερε να εγγράψει την εκκλησία στο όνομα της Αρμενικής Μητρόπολης Κύπρου. Η παρακαταθήκη της εκκλησίας, η οποία ξεκινούσε στις 7 Μαρτίου 1936, είχε τη μορφή εκμίσθωσης (leasing) προς την κοινότητα αρχικά για περίοδο 90 ετών (αργότερα επεκτάθηκε στα 99 χρόνια), με ονομαστικό ενοίκιο 5 σελίνια/έτος και με προϋπόθεση ότι το ποσό των 100 λιρών, που ήταν αναγκαίο για τις επιδιορθώσεις, θα προπληρωνόταν σε μετρητά· το ποσό των 60 λιρών δώρισε στη Μητρόπολη ο ντόπιος γαιοκτήμονας Stepan Yeramian, ενώ το υπόλοιπο καλύφθηκε από εισφορές μελών της κοινότητας.

Μετά από διάφορες επιδιορθώσεις, η μικρή εκκλησία καθαγιάστηκε στις 14 Ιανουαρίου 1945. Τοποθετήθηκε ένα ιερό, ενώ η βάση του σταυρού δωρήθηκε από την Djeredjian το 1949, και το βαφτιστήρι από την οικογένεια Nigolian. Η εκκλησία γιόρταζε κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Μάη, αλλά και τις άλλες γιορτές της Παναγίας (15 Αυγούστου, 21 Νοεμβρίου). Το 1957 κάηκε από εξτρεμιστές Τουρκοκύπριους, ενώ το 1964 - μετά την εκδήλωση της τουρκοκυπριακής ανταρσίας – κατέστη απροσπέλαστη, αφού η εντός των τειχών πόλη κατέστη γκέτο. Ως αποτέλεσμα, η κυπριακή κυβέρνηση είχε παραχωρήσει στη μικρή αρμενο-κυπριακή κοινότητα της Αμμοχώστου την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής στα Κάτω Βαρώσια, και για τους γάμους, τα βαφτίσια, τις κηδείες και τις μεγάλες γιορτές την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη κοντά στο δημοτικό στάδιο.

Τον Αύγουστο του 1974 η εκκλησία της Παναγίας του Ganchvor κατακτήθηκε, όπως και η υπόλοιπη πόλη της Αμμοχώστου, από τους Τούρκους εισβολείς και μόλις μετά το 2003 μπορεί κάποιος να την επισκεφθεί, αν και «επίσημα» βρίσκεται σε στρατιωτική περιοχή. Βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση, περιμένοντας υπομονετικά, βουβή, συλημένη και αλειτούργητη, τους νόμιμους ιδιοκτήτες της να επιστρέψουν…

Αλέξανδρος-Μιχαήλ Χατζηλύρας

Αττίλας ΙΙ 1974 Δεύτερη εισβολή, Δεύτερη προδοσία...

Ο Αττίλας παραβίασε ανοιχτές θύρες...

Η TOYRKIKH ΕΙΣΒΟΛΗ ξεκίνησε το πρωί της 20ης Ιουλίου του 1974 με την απόβαση τουρκικών στρατιωτικών μονάδων στην περιοχή Πέντε μίλι λίγο έξω από την Κερύνεια.

Αττίλας ΙΙ

Η δεύτερη φάση του Αττίλα ξεκίνησε αμέσως μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974. Tα τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν την πεδιάδα της Μεσαορίας και στη συνέχεια μέρος της Αμμοχώστου, όπου και σταμάτησαν.

Η Εθνική Φρουρά ουσιαστικά ήταν διαλυμένη ως αποτέλεσμα του Πραξικοπήματος και του εμφύλιου σπαραγμού που ακολούησε.
Ο εξοπλισμός της Εθνικής Φρουράς ήταν απελπιστικά υποδεέστερος των οργανωμένων Τουρκικών δυνάμεων, οι οποίες διέθεταν άρματα Μ47 και Μ48, αεροπορία, ελικόπτερα και ναυτικό.

Τη Δευτέρα το πρωί, 7:45, στις 22 Ιουλίου 1974, ξεκινήσαμε από το BMH, έδρα της 21 ΕΑΝ (Επιλαρχία Αναγνωρίσεως) 35 άτομα μαζί με τέσσερα FV-1611 Humber "Pig"(τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, αγγλικής προέλευσης) και 5 Μ/Η (Μarmon Herrington, Αγγλικά τεθωρακισμένα άρματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου).

Θυμάμαι, πολύ καλά, τις διαταγές που ήταν, να ενισχύσουμε το 211 Τ.Π. με επικεφαλής τον Υπολοχαγό Πάμπο Λόττα, που βρισκόταν στην περιοχή Βόρειος Πόλος και Καϊμακλί.

Στο ένα τεθωρακισμένο ήμουν επικεφαλής, ως έφεδρος αξιωματικός τεθωρακισμένων και στο άλλο ο ομόβαθμός μου Λάμπρος Χριστοδούλου.

Στα πληρώματα μας συγκαταλέγονταν οι ακόλουθοι :

Φοίβος Νικολαΐδης

Λάμπρος Χριστοδούλου

Άκης Χατζηβασιλείου (Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού).

Γιώργος Κυριάκου (Δεκανέας)

Χριστάκης Χριστοδούλου (των ΛΟΚ)

Παναγιώτης Νικολάου Μίτσιγκας (οδηγός)

Χρίστος Αττιπάς

Πάμπος Βαρναβίδης (πυροβολητής)

Γιώργος Ορφανίδης

Λάμπρου Ανδρέας (πυροβολητής, ο οποίος τραυματίστηκε στο κεφάλι από βλήματα όλμου).

Νίκος Νικολάου (Τυφεκιοφόρος από τους Τρούλλους. Μεγάλος πατριώτης που σκοτώθηκε στην Ομορφίτα).

Σωτήρης Κωνσταντίνου (έφεδρος αξιωματικός φλογερός πατριώτης, συμμαθητής και φίλος μου από την κατεχόμενη τώρα Νεάπολη. Σκοτώθηκε σε φυλάκιο στην περιοχή Ρέτζις στο Καϊμακλί). Ο Σωτήρης ήταν γενναίος μαχητής και παρεμπόδιζε συστηματικά τα σχέδια πυρός των Τούρκων στην περιοχή. Γι' αυτό και οι Τούρκοι είχαν σημαδέψει (εκ των προτέρων) τη θυρίδα του φυλακίου του με πενηντάρι και η σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο.

Η ομάδα ενώθηκε με τον λόχο και αναλάβαμε δράση στην περιοχή, από τον Ιούλιο του 1974 μέχρι τον Νοέμβριο που απολυθήκαμε από την εφεδρεία.

Πριν μας υποδεχτεί οποιοσδήποτε, έγινε μάχη στο δρόμου του Πάι Παςς μεταξύ Βόρειου Πόλου και Ομορφίτας, όπου σκοτώθηκαν 2-3 Τούρκοι στρατιώτες. Εντύπωση μας έκανε που εκαλύπτοντο πρόχειρα και αδέξια.

Ο υπολοχαγός που μας υποδέχτηκε, μετά από αρκετές ώρες που φθάσαμε στην περιοχή, κρατώντας ένα στρατιωτικό χάρτι, μας υπέδειξε τις θέσεις μας. Ενώ, δεν υπήρχαν Τούρκοι στην περιοχή, δεν μας επιτράπηκε να προχωρήσουμε πιο πέρα. Αντίθετα, οι οδηγίες ήταν ρητές. Να κρατήσουμε τη γραμμή (Αττίλα) που μας υπεδείχθηκε!

Η μαρτυρία μου είναι καταγραμμένη στο βιβλίο 'Ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΠΛΗΤΤΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ" του Διονυσίου Καρδιανού, στη σελίδα 131 (βλέπε φωτοτυπία κατωτέρω).

Φοίβος Νικολαΐδης