Της Έλενας ΓεωργίουΜην είσαι χαζή μου είπανε, σίγουρη δουλειά και εξασφαλισμένη, να την πάρεις! Θα πρέπει να είσαι τρελή να μην τη διεκδικήσεις, δύο βήματα από το σπίτι σου, με σίγουρο μισθό, πολλοί θα σε ζηλεύανε. Φτάνει με πείσατε, θα την πάρω. Και την πήρα την δουλειά και πανηγύρισα κιόλας όταν μου ανακοίνωσαν ότι ήρθα πρώτη στις εξετάσεις.
Τι και αν έλειπα κάποια χρόνια από τη κοινότητα και επέστρεψα, τα γνωρίζω τα παιδιά, τους μελλοντικούς μου συναδέλφους, καλά παιδιά όλοι τους και πολύ κοντά στην ηλικία μου, είμαι σίγουρη ότι θα προσαρμοστώ πολύ εύκολα.
Πρώτη μέρα, βάζω το πιο ζεστό χαμόγελο και την καλύτερη μου διάθεση και καλημερίζω. Σαν ξινή μου φάνηκε η διάθεση στο χώρο, το ήξερα εγώ ότι δεν είναι για σένα αυτός ο χώρος, σου το έλεγα και δεν με άκουγες. Μπα, η ιδέα σου είναι, θα συνηθίσεις.
Και ήρθε η μέρα των γενεθλίων σου και τόλμησες η άθλια να αστειευτείς. «Είναι τα γενέθλια μου σήμερα» είπες, «λέω να πάρω άγραφη άδεια». «Δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια, για να το λες σημαίνει ότι το εννοείς και θέλεις να επωφεληθείς της εταιρείας!». Κάγκελο εγώ. «Καλέ συνάδελφε, γιατί το λες αυτό, για όνομα του Θεού, έτσι το είπα, χαριτολογώντας, για να γελάσουμε, να ξεπαγώσουμε λίγο».
Μικρό το κακό αλλά σε ενόχλησε και προσπάθησες η δόλια να καταλάβεις πως το είδε έτσι και δεν το κατάφερες, δεν τη χώρεσε το μυαλό σου τέτοια αντίδραση. Έκανες κιόλας μια καταραμένη μέρα η άτυχη ένα λάθος. Από απροσεξία, από αμέλεια, ίσως κιόλας να ονειρευόσουνα μέρα μεσημέρι.
«Επίτηδες το έκανες για να με παιδέψεις!» με ύφος όλο κακία πάλι ο συνάδελφος.
«Αγαπητέ μου συνάδελφε, δεν το ήθελα να σε παιδέψω, μα την Παναγία, κατά λάθος έγινε, άνθρωπος είμαι και κάνω λάθη, να, δες και από μόνος σου, προσπάθησε να δεις, άνθρωπος είμαι αλήθεια, άνθρωπος».
Δοκίμασες κιόλας ένα πρωί η δύστυχη, προσπάθησες με τρόπο όμορφο να μιλήσεις, ρήτορας σε αρχαίες αγορές εσύ! Και είπες ότι η ζωή είναι όμορφη και γλυκιά, και δε χρειάζεται τόση επιφύλαξη, τόση καχυποψία, πιο καλά θα ήταν να χαλαρώναμε λίγο και να βλέπαμε πιο βαθιά στην ψυχή, να δίναμε ευκαιρίες και να χαμογελούσαμε, να χαμογελούσαμε πολύ.
Σε άκουσαν δεν λέω, ακολούθησε ενός λεπτού σιγή, ύφος απορημένο με μια δόση καχυποψίας και μετά πάλι πίσω στη δουλειά τους. Στη μιζέρια και την καθημερινότητα τους, στην αρνητική τους διάθεση, στη δυστυχία τους.
Τι και αν έλειπα κάποια χρόνια από τη κοινότητα και επέστρεψα, τα γνωρίζω τα παιδιά, τους μελλοντικούς μου συναδέλφους, καλά παιδιά όλοι τους και πολύ κοντά στην ηλικία μου, είμαι σίγουρη ότι θα προσαρμοστώ πολύ εύκολα.
Πρώτη μέρα, βάζω το πιο ζεστό χαμόγελο και την καλύτερη μου διάθεση και καλημερίζω. Σαν ξινή μου φάνηκε η διάθεση στο χώρο, το ήξερα εγώ ότι δεν είναι για σένα αυτός ο χώρος, σου το έλεγα και δεν με άκουγες. Μπα, η ιδέα σου είναι, θα συνηθίσεις.
Και ήρθε η μέρα των γενεθλίων σου και τόλμησες η άθλια να αστειευτείς. «Είναι τα γενέθλια μου σήμερα» είπες, «λέω να πάρω άγραφη άδεια». «Δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια, για να το λες σημαίνει ότι το εννοείς και θέλεις να επωφεληθείς της εταιρείας!». Κάγκελο εγώ. «Καλέ συνάδελφε, γιατί το λες αυτό, για όνομα του Θεού, έτσι το είπα, χαριτολογώντας, για να γελάσουμε, να ξεπαγώσουμε λίγο».
Μικρό το κακό αλλά σε ενόχλησε και προσπάθησες η δόλια να καταλάβεις πως το είδε έτσι και δεν το κατάφερες, δεν τη χώρεσε το μυαλό σου τέτοια αντίδραση. Έκανες κιόλας μια καταραμένη μέρα η άτυχη ένα λάθος. Από απροσεξία, από αμέλεια, ίσως κιόλας να ονειρευόσουνα μέρα μεσημέρι.
«Επίτηδες το έκανες για να με παιδέψεις!» με ύφος όλο κακία πάλι ο συνάδελφος.
«Αγαπητέ μου συνάδελφε, δεν το ήθελα να σε παιδέψω, μα την Παναγία, κατά λάθος έγινε, άνθρωπος είμαι και κάνω λάθη, να, δες και από μόνος σου, προσπάθησε να δεις, άνθρωπος είμαι αλήθεια, άνθρωπος».
Δοκίμασες κιόλας ένα πρωί η δύστυχη, προσπάθησες με τρόπο όμορφο να μιλήσεις, ρήτορας σε αρχαίες αγορές εσύ! Και είπες ότι η ζωή είναι όμορφη και γλυκιά, και δε χρειάζεται τόση επιφύλαξη, τόση καχυποψία, πιο καλά θα ήταν να χαλαρώναμε λίγο και να βλέπαμε πιο βαθιά στην ψυχή, να δίναμε ευκαιρίες και να χαμογελούσαμε, να χαμογελούσαμε πολύ.
Σε άκουσαν δεν λέω, ακολούθησε ενός λεπτού σιγή, ύφος απορημένο με μια δόση καχυποψίας και μετά πάλι πίσω στη δουλειά τους. Στη μιζέρια και την καθημερινότητα τους, στην αρνητική τους διάθεση, στη δυστυχία τους.
Και εσύ είσαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν κατάλαβαν λέξη από όσα είπες. Κάποιοι θα θεώρησαν ότι τρελάθηκες, δεν πας καλά και μιλάς ασυνάρτητα. Κάποιος κιόλας σου το πέταξε στα μούτρα αργότερα.
«Κάπου άλλού ζεις εσύ, όχι στην πραγματικότητα» σου είπε.
Δεν δίνεις δεκάρα για το τι πιστεύουν, ανοίγεις την πόρτα με χαμόγελο και φεύγεις. Και αύριο θα είσαι πάλι εδώ με το ίδιο χαμόγελο, τη γνωστή διάθεση και θα νιώθεις ικανοποιημένη που τουλάχιστο μίλησες. Και θα είναι μεγάλη επιτυχία για σένα εάν έστω και ένας από αυτούς την επόμενη μέρα θα σε καλημερίσει και θα σου χαμογελάσει και θα το νιώσεις ότι βγαίνει από τη ψυχή του.
Και κάπως έτσι με αυτές τις σκέψεις προσαρμόστηκες.
Έλενα Γεωργίου
No comments:
Post a Comment