Έμυ Τζωάννου: Η ποίηση, οι Βρυξέλλες και η Θεσσαλονίκη

Έμυ Τζωάννου, συγγραφέας, ποιήτρια, δημοσιογράφος

Facebook

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, αλλά πλέον μοιράζεται ανάμεσα στην Αθήνα και τις Βρυξέλλες. Συγγραφέας, ποιήτρια, δημοσιογράφος… αλλά πέρα και πάνω απ’ όλα μια κοσμοπολίτισσα, που τα βράδια δεν μπορεί να ησυχάσει γιατί «χορεύουν» μέσα της οι λέξεις του Καβάφη, του Καζαντζάκη, του Σεφέρη, του Βρεττάκου, του Ελύτη. Για εκείνη η γραφή λυτρώνει και μια δημιουργική «σπίθα», μπορεί να καταλήξει σε μια λογοτεχνική «φωτιά». Τα νερά του Αιγαίου και ο ελληνικός ήλιος αποτελούν τα βασικά συστατικά της έμπνευσής της. Η Έμυ Τζωάννου, μιλά στο Gr Times για τη συγγραφική διαδρομή της και την Ελλάδα που
κρύβει μέσα της.

Συνέντευξη στην Ελένη Σκάρπου

Πως μοιράζεστε ανάμεσα στο Βέλγιο και την Αθήνα;

Το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου ήταν μοιρασμένο σε μια χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και σε μία αμιγώς της Δυτικής Ευρώπης. Έμαθα να συλλέγω τα θετικά από την κάθε μια και να εκφράζομαι σε διαφορετικές γλώσσες. Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαμένεις σε δύο χώρες και να ταξιδεύεις στις πέριξ – διότι το Βέλγιο περιβάλλεται από την Ολλανδία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία – γνωρίζοντας διαφορετικές κουλτούρες και αποκομίζοντας πλούσιες εμπειρίες.

Από πότε ξεκινά αυτή η αγάπη για την συγγραφή;

Ασχολούμαι μαζί της από τα φοιτητικά μου χρόνια. Άρχισα να γράφω ποιήματα, κατόπιν με κέρδισε ο κόσμος της δημοσιογραφίας, καλύπτοντας γεγονότα και εκδηλώσεις. Αρχικά, η γραφή μου ήταν καθαρά ποιητική, στη συνέχεια άρχισα να επιδίδομαι και στην πεζογραφία. Γιατί πιστεύω, πως στην μυθιστορηματική αφήγηση η διαδραστικότητα είναι πιο ενεργή από ό,τι είναι στην ποίηση. Άλλωστε, η γραφή είναι ιαματική, λυτρωτική!

Πόσα βιβλία γράψατε και σε τι σημείο σας συναντάμε αυτή την στιγμή;

Έχω εκδώσει 6 ποιητικές συλλογές – εκ των οποίων η μία είναι δίγλωσση ( Ελληνικά – Γαλλικά ) και δύο μυθιστορήματα. Ετοιμάζω την 7η ποιητική μου συλλογή – την δεύτερη δίγλωσση ( Ελληνικά – Αγγλικά ), η οποία θα εκδοθεί μέσα στην Άνοιξη του 2020 και θα ενταχθεί και αυτή – όπως και η πρώτη μου δίγλωσση – στη νέα εκδοτική σειρά των εκδόσεων “ΓΡΗΓΟΡΗ”, με τίτλο “Νεοελληνική Λογοτεχνία σε Μετάφραση”

Από που πηγάζει η έμπνευσή σας και πως την ενεργοποιείτε όταν θέλετε να γράψετε;

Η έμπνευση μπορεί να προέρχεται από κάποια βιώματα ή συνειρμούς, οράματα ή στοχασμούς, γιατί όπου δημιουργείται μια σπίθα… δύναται να εξελιχθεί και να μεταλλαχτεί σε φωτιά. Έτσι, ο νους μου συχνά κεντρίζεται από στοχασμούς και αισθήσεις, που  αναδύονται από τον ψυχικό βυθό μου. Πολλές φορές η έμπνευση είναι Θεόσταλτη! Γι’ αυτό και η ποίηση γράφεται στη σιωπή, βγαίνει ατόφια η έμπνευση απ’ την ψυχή, στο παιχνίδι μου με τις λέξεις.

Μια Ιθάκη είν’ η ψυχή μας – Από την Έμυ Τζωάννου

Μια Ιθάκη είν’ η ψυχή μας
που όλο τριγυρνάμε για να τη βρούμε
μα, ποτέ μας δεν τη φτάνουμε

αναλωνόμαστε σε ανούσιες διαδρομές
μπλεγμένες σε νήματα σειρήνων
αντί για περιούσιες περιηγήσεις

Έτσι, μας προσπερνούν οι καιροί
σαν νερό που ρέει
ακατάπαυστα και ασυλλόγιστα

Πως επιδρά η Ελλάδα στη γραφή και την φιλοσοφία σας;

Για την έμπνευσή μου, σημαντικό ρόλο έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει η υπέρμετρη αγάπη μου για την Ελλάδα, μια αγάπη – πυξίδα, που με συγκλονίζει και με κρατά σε μια ευλαβική προσήλωση προς τον ευλογημένο τόπο, όπου διάλεξε να γεννηθώ ο Δημιουργός μου! Όπως λέει η ποιήτρια και φίλη μου, Σοφία Στρέζου, “η γραφή της Έμυς Τζωάννου εμπεριέχει τη διαύγεια των νερών του Αιγαίου και οι στίχοι της λούζονται στη λαμπρότητα του Ελληνικού ήλιου, για να αναδειχθεί ποιητικά το τοπίο που διαπερνά ολόκληρη τη ζωή της”.

Ποιες λέξεις ποιητών δεν σας αφήνουν να ησυχάσετε;

 “Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει” του νομπελίστα ποιητή, Γιώργου Σεφέρη.

 “Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους”, απόσπασμα από το ποίημα, “ η πόλις “ του Κωνσταντίνου Καβάφη.

“Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ αλλά, ωστόσο, λάμπει”, λέει ο αγαπημένος, νομπελίστας ποιητής, Οδυσσέας Ελύτης.

“Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου.
Ώρες – ώρες κυλά, προχωρεί στ΄αχανές…
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις” γράφει ο Νικηφόρος Βρεττάκος

“Η λύση βρίσκεται Πάντοτε μπροστά. Ποτέ πίσω”, επισημαίνει ο Νίκος Καζαντζάκης.

Ποιοι νέοι Έλληνες συγγραφείς σας κάνουν να νιώθετε αισιόδοξη;

Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς που διαβάζω, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι η γραφή τους με κάνει αισιόδοξη.
Αυτό το διάστημα μου αρέσει να διαβάζω ιστορικά βιβλία λογοτεχνίας, όπου η εξιστόρηση των γεγονότων μου φέρνει οδύνη κι όχι χαρά. Άρα, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχουν συγγραφείς που με κάνουν αισιόδοξη ή τουλάχιστον, δεν τους έχω συναντήσει ακόμα.

Ποιες ελληνικές διαδρομές σας λείπουν όταν είστε εκτός ελληνικών συνόρων;

Η πρώτη διαδρομή που μου λείπει όταν βρίσκομαι εκτός Ελλάδος είναι η διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Μια διαδρομή που έκανα σε όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου, από την αγαπημένη μου γενέτειρα στην αγαπημένη μου Αθήνα. Αλλά και οι πλεύσεις από Αθήνα προς τα υπέροχα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Θα ήθελα να απεικονίσω τις διαδρομές μου με το ποίημα μου, “ Ελλάδα “:

Ελλάδα,
με την γαλανό της θάλασσας
το ανάγλυφο των ακτών
το αισθαντικό του ουρανού

Στα συναισθήματα που διεγείρουν τα τοπία της στα μάτια μου,
με την ατμοσφαιρική μαγεία
τη χρωματική διάσταση
 τις ονειρικές διακυμάνσεις
 που διαπερνούν τις πτυχές της ματιάς μου
απεικονίζοντας το φως,
τις χρωματικές λάμψεις,
τη γαληνότητα των τόπων,
 καταγράφοντας τους παλμούς μιας εσώτερης συγκίνησης
που χαράζεται με τη σφραγίδα της γραφής μου
 αποτυπώνοντας τις μεταπτώσεις της ψυχής μου
ατενίζοντας τα θεϊκά ηλιοβασιλέματα

με μια εκφραστική δύναμη στην ιεροτελεστία της έμπνευσης …

Από τι «πάστα» πιστεύτε ότι είναι φτιαγμένοι οι λογοτέχνες και οι ποιητές;

Οι ποιητές και οι λογοτέχνες ως στοχαστές είναι φτιαγμένοι από μια διαφορετική “πάστα“. Άλλοι είναι αέρινοι και μεταξένιοι, άλλοι δυσνόητοι, άλλοι επεξηγηματικοί, άλλοι  υπαινικτικοί και καταγγελτικοί. Όλοι επιδιώκουν να εισχωρήσουν, αγγίζοντας σε βάθος με το άρωμα των στίχων τους, τις ψυχές των ανθρώπων, ξεπερνώντας την προκαθορισμένη γραμμή των οριζόντων.

Στα βιβλία σας τι μηνύματα θέλετε να περνάτε;

Τα μηνύματα που επιθυμώ να περνώ είναι γεμάτα… αγάπη, καλοσύνη, ανθρωπιά, ευαισθησία, ανιδιοτέλεια και γενικά τις βαθύτερες αξίες της ζωής. Ευαισθυσία: μιά «λέξη» με χίλιες έννοιες. Γιατί, όλα τελικά είναι εφήμερα. Περιουσίες, φιλοδοξίες, φήμες, δόξες. Κι έτσι, καταλήγεις στο συμπέρασμα πως αληθινή περιουσία είναι νάναι κάποιος “φτιαγμένος” από πολύτιμα υλικά και αυτά θέλω να περνώ στους αναγνώστες μου!

Η Αγάπη είναι μια αθέατη, αλλά και αστείρευτη Δύναμη, που είναι ικανή να αλλάξει δραστικά τη μορφή του κόσμου. Είναι τόσο πολύτιμη και σημαντική για τη ζωή μας, σε κάθε μορφή της. Η δική μου προσέγγιση είναι ότι η γνήσια αγάπη είναι Ανεκτίμητη! Η ιεροποίησή της διακρίνεται σε πολλά από τα δημιουργήματά μου, τονίζοντας την ιερότητα των συναισθημάτων, τα οποία στο βάθος του χρόνου αποκτούν μια πνευματικότητα. Η Ευτυχία εξαργυρώνεται μόνο με Αγάπη. Η Αγάπη είναι τελικό συναίσθημα και έτσι, αναβλύζει σε στιγμές,
που περνάνε στη Αθανασία!

Αγάπης Θυμίαμα – Από την Έμυ Τζωάννου

Σε χροιά θαλερής μνήμης
αναβλύζει η αγάπη ως θυμίαμα

Αδιατίμητες οι στιγμές της
αλησμόνητες παραμένουν
σε αδιάρρηκτους κόσμους

Πηγή: GrTimes

" Η αλήθεια πλέον είναι μια διαδικασία εν εξελίξει " - Του Κωνσταντίνου Κομιανού

Έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η θέση του ποιητή στην κοινωνία;

Η ποίηση αποτελεί τμήμα της λογοτεχνίας από καταβολής της και καθώς ο λόγος προφορικός και γραπτός, υπήρξε ο θεμελιώδης μοχλός ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού, συνεπάγεται πως η ποίηση επιτελεί διαχρονικά αναντικατάστατο έργο σ' αυτή τη διαδικασία. Εάν λοιπόν ο δημιουργός ποίησης επιτυγχάνει να απευθυνθεί στο ευρύ κοινό με μήνυμα τέτοιο που μεταφέρει και καλλιεργεί συναισθήματα, ηθικές αξίες, θεσμικούς κοινούς τόπους και σεβαστές παραδοχές που προάγουν την εξέλιξη του πολιτισμού προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης κοινωνίας, σαφώς και διαθέτει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Γίνεται μπόλιασμα σ' αυτό το επιθυμητό από όλους πολιτισμικό άνθισμα, και προσθέτει μια ακόμα πολύτιμη ψηφίδα στο συμπλήρωμα της μεγάλης εικόνας που αποτελεί αυτό που οραματίζεται ο διψασμένος για υγιή και πνευματικά άρτια ζωή Άνθρωπος, που νιώθει έντονα την ανάγκη να ολοκληρωθεί σύμφωνα με το δυναμικό που πιστεύει πως διαθέτουμε. Και αυτό είναι θεμιτό.

Υπάρχει όμως στις κοινωνίες η καλλιέργεια που απαιτείται για να γίνει κατανοητή και να πιάσει τόπο αυτή η πνευματικά και συναισθηματικά φορτισμένη και πολλές φορές διανοητικά εκπεφρασμένη γλώσσα; Είναι αυτό ένα διαχρονικά κορεσμένο με προφανείς απαντήσεις, ερώτημα. Πολλή δουλειά στο πεδίο της παιδείας γενικά και της μόρφωσης ιδιαίτερα οφείλει να έχει προηγηθεί, κυρίως από την οικογένεια που αποτελεί το πρώτο και πιο καθοριστικό σχολείο, το αυθεντικό εκμαγείο σφυρηλάτησης χαρακτήρων, και έπονται στη συνέχεια τα διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά και η ατομική παίδευση, για να δημιουργηθεί το έδαφος στο οποίο θα βρει απήχηση και θα βλαστήσει ο λόγος που εν δυνάμει μπορεί να γεννήσει καινούργιες, πιο ανθρώπινες κοινωνίες.

Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή του κορωνοϊού, έχει ιδιαίτερο ρόλο η ποίηση;

Η απάντησή μου στην προηγούμενη ερώτηση, ορίζει την εγνωσμένη διαχρονικότητα του ποιητικού λόγου που εφαρμόζει ομόηχα και σε εποχές όπως στη συγκυρία της πανδημίας που βιώνουμε. Μέσα από αντίστοιχες καταστάσεις έχει περάσει το ανθρώπινο γένος κι άλλες φορές κατά τη διάρκεια της καταγεγραμμένης Ιστορικά διαδρομής του, με περισσότερα θύματα κιόλας και μάλιστα σε εποχές που ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν κατά πολύ μικρότερος, συνεπώς οι απώλειες αναλογικά πολύ μεγαλύτερες. Τα ερωτήματα όμως της επαναξιολόγησης της αξίας της ζωής σε ανάλογες περιόδους είναι ίδια κάθε φορά και απευθύνονται κυρίως στο ευρύ κοινό, γιατί ο δημιουργός λόγου όπως και οποιασδήποτε άλλης τέχνης, χρησιμοποιεί εξωτερικές εικόνες και ερεθίσματα ως καύσιμη ύλη στην οποία αυτός ο ίδιος στη συνέχεια πρέπει να δώσει τη σπίθα για να φουντώσει η εσωτερική πνευματική φωτιά, του είναι οικείος δηλαδή ο σωματικός ''εγκλεισμός'' που οδηγεί στην παραγωγή εξωστρεφούς έργου.

Ερωτήματα λοιπόν που εκφράζονται με θυμοσοφικούς λαϊκισμούς όπως «υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;» επανέρχονται και μας χτυπούν πιεστικά την πόρτα σε τέτοιες περιστάσεις, και ο δημιουργός λόγου είναι πιο έτοιμος από άλλους ν' απαντήσει σ' αυτά. Το αν θα φθάσει το μήνυμά του σε ευήκοα ώτα, σαφώς έχει σχέση με το πώς είναι διατυπωμένο, αλλά κυρίως ίσως, πόσο ώριμος είναι ο αναγνώστης/ακροατής να το ακούσει.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει πάρει πλέον μια κατεύθυνση χωρίς επιστροφή. Αυτό είναι αναντίρρητο. Η δυνατότητα που έχει στην εποχή μας οποιοσδήποτε να ανασύρει πληροφορία σχεδόν για οτιδήποτε από το τηλέφωνο που κρατά στο χέρι του, μας έχει βάλει ανεπιστρεπτί σε μια πορεία προς ένα μέλλον που όλα συνεχώς θα αναθεωρούνται και θα αναπροσαρμόζονται. Όπως συνηθίζω να λέω με… θυμοσοφική διάθεση σε κατ' ιδίαν συζητήσεις με φίλους, και η αλήθεια πλέον είναι μια διαδικασία εν εξελίξει. Αυτή τη δυναμική μιας νέας ή πιο σωστά προσαρμοσμένης στις απαιτήσεις των καιρών γλώσσας ζητάει η θεώρηση αυτών που συντελούνται και μας αφορούν προγραμματικά, από τον δημιουργό της. Αν μπορέσει να την εκφράσει θα έχει ρόλο στις κρίσεις όπως η τρέχουσα που περνάμε, αν όχι δεν θα μπορέσει να γονιμο-ποιήσει τα νέα άνθη που είναι απαιτητά για να αρωματίσει τις νεωτερικά προσαρμοσμένες πνευματικές ανάσες οι οποίες αποζητούνται για την ποιοτική μας επιβίωση, σ' ένα περιβάλλον που όσο πάει επιταχύνει την απαίτησή του για όλο και πιο ηθική μαζικά προσαρμογή εντός του, ειδάλλως θα πάψει κάποια στιγμή να έχει τη δυνατότητα να μας φιλοξενεί.

* Ο Κωνσταντίνος Κομιανός ζει και βιοπορίζεται στην Κέρκυρα. Από έναν δηλωμένο παλαιόθεν έρωτα προς την λογοτεχνία, αλλά μια αδήλωτη έως και τη μέση ηλικία πρόθεση γραφής, άρχισε σχετικά αργά στη ζωή να εκδίδει βιβλία ποίησης. Ποιήματά του έχουν μεταφρασθεί σε ξένες γλώσσες και έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικά έργα, ανθολογίες, λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο.    Facebook

Πηγή: Culturebook.gr

Χατζιδάκις – Επιθυμώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» κάθε εργασία που δεν με σέβεται

Ενα ιδιαίτερα καυστικό κείμενο για όλους και για όλα του Μάνου Χατζιδάκι με τον τίτλο «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό» που το έγραψε το 1980 στη Μελβούρνη, δημοσιεύει η ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, διανοούμενου και ποιητή.

«Ε π ι θ υ μ ώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» – πού λένε – κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους», γράφει ο Μάνος.

Αυτούσιο το κείμενο έχει ως εξής:

«Γεννήθηκα στις 23 Οκτώβρη του ‘25, στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες.

Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ’ την Κρήτη. Με φέραν το ‘31 στην Αθήνα απ’ όπου έλαβα την Αττική παιδεία – όταν ακόμη υπήρχε στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία.

Είμαι λοιπόν γέννημα δύο ανθρώπων που δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ’ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου όλες τις δυσκολίες του Θεού και όλες τις αντιθέσεις. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την Ευρωπαϊκή, φέραν έν’ αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Εγινα τόσο ομαλός, έτσι που οι γύρω μου να φαίνονται ως ανώμαλοι.

Η κατοχική περίοδος μου συνειδητοποίησε πως δεν χρειαζόμουν τα μαθήματα της Μουσικής, γιατί με καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα μ’ απομάκρυναν απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν: Να διοχετευθώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ. Γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την κατοχή – σαν ήρθε η απελευθέρωση. Δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς δεν μοιάζω φυσιογνωμικά με μέλος του γνωστού Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.

Ταξίδεψα πολύ. Κι’ αυτό με βοήθησε ν’ αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν μόνο προϊόν του τόπου μας αποκλειστικό, όπως περήφανα αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σωβινιστές και οι ντόπιοι εθνικιστές. Έτσι ενισχύθηκε η έμφυτη ελληνικότητά μου και μίκραινε κατά πολύ ο ενθουσιασμός μου για τους αλλοδαπούς.

Έγραψα μουσική για το Θέατρο, για τον Κινηματογράφο και τον Χορό. Παράλληλα έγραψα πολλά τραγούδια – δύο χιλιάδες μέχρι στιγμής, – μέσ’ απ’ τα οποία ξεχωρίζω όλα όσα περιέχει αυτή μου η συναυλία.

To 1966 βρέθηκα στην Αμερική, και επειδή χρωστούσα στην ελληνική εφορία κάπου τρισήμιση εκατομμύρια δραχμές, αναγκάστηκα να κατοικήσω εκεί ώσπου να τα εξοφλήσω.

Εξόφλησα τα χρέη μου το ‘72 κι’ επέστρεψα στην Αθήνα, για να κατασκευάσω το καφενείο με το όνομα «Πολύτροπο». Ήρθε όμως ο τυφώνας που ονομάστηκε «Μεταπολίτευση» με τις σειρήνες των γηπέδων και των σφαιριστηρίων και τους χιλιάδες εκ των υστέρων αντιστασιακούς, που αγανακτισμένοι τραγουδούσαν τραγούδια ενάντια στη Δικτατορία, και που με αναγκάσανε να κλείσω το «Πολύτροπο», μ’ ένα παθητικό περίπου πάλι των τρισήμιση εκατομμυρίων. Μοιραίος αριθμός.

Κι’ έτσι απ’ το ‘75 αρχίζει μια διάσημη «εποχή μου» που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε η υπαλληλική, και που με κατέστησε πάλι διάσιμο σ’ όλους τους απληροφόρητους συμπατριώτες μου και σ’ όσους πίστεψαν πως τοποθετήθηκα χαρακτηριστικά στις όποιες θέσεις της δημόσιας ζωής. Μέσα σ’ αυτή που λέτε την περίοδο, προσπάθησα ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω «ακριβές καφενειακές ιδέες» πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και οι δύο ετούτοι οργανισμοί βαθύτατα διαβρωμένοι και σαθροί από τη γέννησή τους, κατάφεραν ν’ αντισταθούν επιτυχώς ώσπου στο τέλος να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό, γεννήθηκε η φιλελεύθερη έννοια του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ και επιβλήθηκε σε ολόκληρο τον τόπο.

Και καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι’ όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει κι όχι σ’ αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.

Ε π ι θ υ μ ώ να έχω πολλά χρήματα για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» – πού λένε – κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.

Aυτό το ρεσιτάλ είναι αποτέλεσμα πολύχρονης συνειδητής προσπάθειας και μελέτη «υψηλού πάθους». Γι’ αυτό και το αφιερώνω στους φίλους μου.

_________

   ~ ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ – Μελβούρνη 20 Μαΐου 1980».

     Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ από neoskosmos

O Μάνος Χατζιδάκις με τον γιο του, Γιώργο, στη Μελβούρνη το 1980. Φωτογραφία: αρχείο Γιώργου Χατζιδάκι

Αντικλείδι: antikleidi.com

Επίκουρος: The Final Cut

Χιλιάδες χρόνια πριν από την εφεύρεση των σύγχρονων μικροσκοπίων, μια μοναδική “κάστα” φιλοσόφων ανακάλυψε τις βασικές αρχές της ύλης μ΄ένα τρόπο που μας είναι σχεδόν αδύνατο να πιστέψουμε. Ήταν οι “Ατομιστές.” ‘Ένα όνομα που οφείλεται στην ριζοσπαστική τους θεωρία που ήθελε όλο τον υλικό κόσμο να αποτελείται από μικρές, αδιαίρετες μονάδες: τα “άτομα” (“α” + “τομή”).

Ένας από τους πρώτους που υποστήριξε τη θεωρία αυτή ήταν ο Δημόκριτος, όμως τα περισσότερα από τα γραπτά του έχουνε πια χαθεί. Μεταξύ εκείνων όμως που δέχθηκαν τις θεωρίες του ήτανε ο Επίκουρος, ένα όνομα που φέρνει ακόμα στο νου πολυτελή γεύματα και ηδονές κάθε τύπου, αλλά που στην πραγματικότητα υπήρξε υπεύθυνος για την τελειοποίηση και μετάδοση των διδαγμάτων του δασκάλου του, τραβώντας τα στα “άκρα,” ώσπου να τολμήσει να φανταστεί πως ζούμε σε μια εικονική προσομοίωση, στην οποία η ίδια η πραγματικότητα είναι φτιαγμένη από pixels!

Με την πάροδο των αιώνων πολλές από τις διδασκαλίες του θα χαθούν, όμως μερικές θα πέρναγαν από τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, για ν’ ανακαλυφθούν ξανά στην Αναγέννηση, και από εκεί… στον Διαφωτισμό, όπου θα συμβάλλουν στη δημιουργία της σύγχρονης επιστήμης, μέσω της οποίας έφθασαν… σ’ εμάς. Εν ελλείψει τεχνολογίας, οι ατομιστές έφτασαν στο αξιοσημείωτο συμπέρασμα τους μέσω της λογικής, και δια μέσου ενός “πειράματος σκέψης”:

Ας υποθέσουμε, είπαν, ότι παίρνετε στα χέρια σας ένα κομμάτι ύλης. Οτιδήποτε, από ένα κομμάτι ξύλου μέχρι και μια σταγόνα νερού, και το διαιρείται στο μισό. Εν συνεχεία, πάρτε ένα από δύο μισά, και διαιρέστε το ξανά, ώστε να μείνετε μ’ το ένα τέταρτο. Τώρα, παίρνετε το τέταρτο, και το διαιρείτε στο μισό για μια ακόμη φορά, επαναλαμβάνοντας τη διαδικασία ξανά και ξανά, διαιρώντας το μικρότερο από τα κομμάτια στο μισό, κόβοντας και ξανακόβοντας, ώσπου …ώσπου τι;

Υπάρχουν ενδείξεις πως οι Έλληνες δεν πίστεψαν ποτέ στο “άπειρο” σαν κυριολεκτική πραγματικότητα, αλλά μόνο σαν σχήμα λόγου, για να πούνε ίσως… κάτι σαν: “φανταστείτε έναν μεγάλο αριθμό.” Έτσι λοιπόν, για εκείνους, αυτή η “άπειρη” διαίρεση θα πρέπει υποχρεωτικά να τελειώσει, και όταν αυτό συμβεί, ύστερα από “εκατομμύρια επί εκατομμυρίων” τομών, θα έχουμε μείνει με το μικρότερο δυνατό κομμάτι ύλης. Τόσο μικρό, που δε μπορούμε παρά να ρωτήσουμε τι ακριβώς θα συνέβαινε αν προσπαθούμε να κάνουμε μια τελική τομή.

Και ήταν σε αυτό ακριβώς το σημείο που οι ατομιστές έκαναν την πιο τολμηρή τους σκέψη. Είπαν δηλαδή, ότι μόνο ένα από δύο ενδεχόμενα μπορούσαν να συμβούν. Εάν το κομμάτι που έμενε μπορούσε πράγματι να διαιρεθεί, όντας (ποσοτικά) το πιο κοντινό που μπορεί κάτι να φτάσει κάτι στο μηδέν, θα εξαφανιστεί, καθώς τα δύο μισά θα “στρογγυλοποιηθουν” σε μηδέν.

Αυτό όμως, θα σήμαινε και πως ο κόσμος ολόκληρος είναι φτιαγμένος απ’ το “τίποτα,” μιας και μπορεί να αναλυθεί στο τίποτα με τη διαίρεση. Αυτό θα ήταν σαν να προσθέταμε μια σειρά από μηδενικά και να βγάζαμε στο τέλος το “ένα.” Αδύνατο!

Που σημαίνει ότι και αυτή η “τελική τομή,” ήταν επίσης αδύνατη, και ότι κόβοντας ένα κομμάτι ύλης “επ’ άπειρον” θα φτάσουμε τελικά σ’ ένα βασικό, αδιαίρετο στοιχείο. Και έτσι, αυτοί οι ριζοσπάστες φιλόσοφοι πρότειναν μια ιδέα που χιλιάδες χρόνια αργότερα θα γινόταν επιστημονικό δεδομένο: ότι όλη η πραγματικότητα, κι όσο ποικιλόμορφη κι αν φαίνεται στις αισθήσεις μας, αποτελείται στην ουσία από μικρές, αδιαίρετες μονάδες. Ο Ατομιστές ονόμασαν αυτές τις μονάδες “μη-διαιρετέες,” ή αλλιώς… “ά-τομα.”

Οι πηγές υποστηρίζουν πως ο πρώτος που έθεσε αυτή τη θεωρία ήταν ο Λεύκιππος, ένας φιλόσοφος σύγχρονος του Σωκράτη, ενώ ο πιο διάσημος μαθητής του ήταν ο Δημόκριτος, τα γραπτά και των δύο τους όμως έχουνε πια χαθεί.

Αυτό, παραταύτα, μπορεί να μην οφείλεται μόνο στην αμέλεια, μιας και οι θεωρίες των Ατομιστών περί της “υλικής φύση όλων των φαινομένων” δεν ήταν καθόλου δημοφιλής στην εποχή τους, και ο ίδιος ο Πλάτωνας φημολογείται πως είχε δηλώσει ότι “όλα τα γραπτά του Δημόκριτου πρέπει να συγκεντρωθούν σε ένα μέρος… και να καούν!” Όμως η ατομική θεωρία επέζησε, μέχρι που έναν αιώνα αργότερα πέρασε στο Επίκουρο, από τις επιστολές του οποίου γνωρίσαμε γι’ αυτή την “πρώιμη επιστήμη.”

Είναι μέσω του Επίκουρου που μάθαμε πως οι ατομιστές, όχι μόνο εφηύραν, αλλά και ακολούθησαν τη θεωρία τους στο λογικό της συμπέρασμα: πως η πραγματικότητα είναι ομοιόμορφη, μιας και είναι φτιαγμένη από τα ίδια βασικά συστατικά, τα ίδια άτομα, με μόνες τις διαφορές τους σε σχήμα και μέγεθος να είναι αρκετές ώστε συστατικά όπως το νερό, το σίδερο, και ο αέρας να μοιάζουν τόσο διαφορετικά στις αισθήσεις μας.

Από τη νέα και πανίσχυρη οπτική τους, οι ιδιότητες που αντιλαμβανόμαστε εμείς, όπως το βάρος και το χρώμα, δεν υπάρχουν από μόνες τους, αλλά είναι το υποπροϊόν των ποικίλων τρόπων με τους οποίους τα άτομα αλληλεπιδρούν με το σώμα μας, τον τρόπο με τον οποίο “χτυπούν” πάνω στα αισθητήρια όργανα μας.

Τα ίδια τα άτομα δεν χρειάζονται να έχουν καμία από τις ιδιότητες που παράγουν.  Μπορούν να είναι άχρωμα για παράδειγμα, αλλά να προκαλούν την αίσθηση του χρώματος μόνο με τον τρόπο που εισέρχονται στα μάτια μας.

Με αυτή του την περιγραφή, ο Επίκουρος κατάφερε να εξηγήσει απόλυτα την αίσθηση της όσφρησης, που προκαλείται από τα σωματίδια που ξεφεύγουν μέσω της θερμοκρασίας μέσα από ένα πιάτο με φαγητό. Αλλά ακόμη και η όραση, και μόνο με λίγες μικρές αλλαγές, μπορεί επίσης να εξηγηθεί μέσα από άτομα, και πιο συγκεκριμένα τα φωτόνια, τα σωματίδια του φωτός που χτυπούν τα μάτια μας.

Αλλά πέρα ​​από αυτές τις παρατηρήσεις, ο λόγος που οι θεωρίες του Επίκουρου είναι τόσο σύγχρονες, είναι ότι κατάλαβε πως ένας πολύ μικρός αριθμός στοιχείων μπορεί από μόνος του να φτιάξει ολόκληρο το φυσικό κόσμο. Κατά ειρωνικό τρόπο, και σε αντίθεση με τα μεγάλα άλματα της ενστικτώδους αντίληψης του Επίκουρου, η σύγχρονη χημεία έπρεπε να εξελιχθεί σταδιακά, και για σχεδόν 2.000 χρόνια, πριν φτάσει στα ίδια συμπεράσματα, μέσα από τον Περιοδικό Πίνακα. Όταν όμως το έκανε, κάθε μαθητής γυμνασίου στον κόσμο έμαθε πως ο Επίκουρος είχε δίκιο, και ότι το νερό αποτελείται από δύο άτομα υδρογόνου και ενός οξυγόνου, το γνωστό σε όλους “H2O.”

Παρατηρήστε, πως τόσο το υδρογόνο όσο και οξυγόνο είναι αέρια, ενώ το αποτέλεσμα της ένωσής τους είναι υγρό. Ο Επίκουρος είχε καταλάβει ότι τα άτομα δεν χρειάζονται να έχουν τις ιδιότητες των υλικών που συνθέτουν, πριν από τη σύνθεση τους, αλλά παράγουν διαφορετικά υλικά μόνο και μόνο μέσα από τους τρόπους που συνδυάζονται.

Όμως ο Επίκουρος θα ξεπερνούσε ακόμα και τους ίδιους τους ατομιστές στη φαντασία με τη θεωρία του ότι εκτός από την ύλη, ο ίδιος ο Χώρος είχε μια “ελάχιστη ποσότητα.”

Μια πραγματικότητα που είναι… “πιξελιασμένη!” (pixelated) όπου τα αντικείμενα κινούνται όπως οι χαρακτήρες στην οθόνη του υπολογιστή μέσα από ένα βιντεοπαιχνίδι, και για τουλάχιστον ένα pixel τη φορά. Λες και ζούμε σε μια γιγαντιαία προσομοίωση.

Και όσο τρελό κι αν ακούγεται, ο διάσημος φυσικός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, που έγινε δημοφιλής μέσα από την τηλεοπτική σειρά “Breaking Bad,” πίστευε ότι ο Επίκουρος είχε δίκιο, και πρότεινε ότι κανένα αντικείμενο δεν μπορεί να κινηθεί για λιγότερο από το μήκος της Σταθεράς Πλανκ.

Ο Επίκουρος μπορεί να μην εξέφρασε τις ιδέες του με τόση σαφήνεια όση τους προσδώσαμε εδώ, όμως οι αρχές τους είναι εκεί, στα γραπτά του, πολλά δε από τα οποία έχουν το μαχητικό ύφος των σύγχρονων υπερασπιστών της επιστήμης, όπως ο Σαμ Χάρις και ο Ρίτσαρντ Ντόκινς.

Γιατί αν θεωρήσατε ότι όλος αυτός ο πρώιμος “αναγωγισμός” (reductionism) θα οδηγούσε τον Επίκουρο στην απόρριψη της θρησκείας θα είχατε δίκιο, καθώς ο φιλόσοφος αυτός εγκαινίασε μια πρώιμη μορφή του “επιστημονικού αθεϊσμού” που τελευταία κερδίζει έδαφος. Παρόλο που η δική του εκδοχή διαθέτει ένα ποιητικό ύφος που συχνά λείπει στις μέρες μας.

Σε μια από τις επιστολές τους για παράδειγμα, κι ενώ εξηγεί πώς μερικές φορές οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μπορεί τυχαία να αποδειχθούν σωστές, ο Επίκουρος λέει πως “είναι καλύτερα να είμαστε λογικά ατυχείς από παράλογα τυχεροί,” και ότι “είναι καλύτερο για μια όμορφη θεωρία να έχει τα λάθος αποτελέσματα, από μια άσχημη να έχει τα σωστά αποτελέσματα μόνο από τύχη.”

Όμως παρόλη την πρωτοτυπία τους οι Ατομιστές δεν είχαν ποτέ μεγάλη επίδραση στον πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας, με τον Αριστοτέλη, ίσως το μεγαλύτερο στοχαστή της εποχής του, να κοροϊδεύει πολλά από τα συμπεράσματά τους. Και οι πραγματικοί λόγοι πίσω από αυτή την απόρριψη μπορεί να αποδειχθούν ακόμα πιο ενδιαφέροντες κι από τις ίδιες τις θεωρίες.

Ένα “σκοτεινό τούνελ” που υποσχόμαστε ν’ ακολουθήσουμε στα επόμενα επεισόδια. Ένα τούνελ που φτάνει βαθιά στις ρίζες της σύγχρονης επιστήμης, την επιστήμη εκείνη που τελικά δέχτηκε τον Επίκουρο. Δείχνοντας ωστόσο, πως οι λόγοι μπορεί να μην είναι τόσο ευγενής… όσο πιστεύαμε κάποτε.

Πηγή: antikleidi.com

Η Γεωργία Σιακαβάρα Είναι Πολυτάλαντη, Κούκλα Και Με Χαρακτήρα "Διαμάντι"!

•  

Τα μάτια της αντικατροπτίζουν την ψυχή της. Το βλέμμα της είναι οι λέξεις που δεν λέει. Την έχουμε απολαύσει στο θέατρο, αλλά έχει και άλλη μία μεγάλη αγάπη, τα ρούχα. Πολυτάλαντη, κούκλα φυσικά και με χαρακτήρα "διαμάντι".

Η Γεωργία Σιακαβάρα, δεν κάθεται ούτε λεπτό. Μάλλον δεν καθόταν, γιατί μέχρι σήμερα η κατάσταση την είχε "εγκλωβίσει" και εκείνη στο σπίτι, αλλά δημιουργικά.

Πάμε να δούμε τι κάνει όλο αυτόν τον καιρό και πως διαχειρίζεται τον χρόνο της. 

 

Κατ' αρχάς πες μας πως περνάς όλες αυτές τις ημέρες της καραντίνα, τι κάνεις μέσα στο σπίτι?

Ήσυχα αλλά και δημιουργικά! Έχω στην κατοχή μου μια τεράστια συλλογή ρούχων, παπουτσιών και αξεσουάρ (αγορασμένων, αλλά και κάποιων που έχω δημιουργήσει εγώ) και όλος αυτός ο χρόνος που είχαμε στη διάθεση μας το διάστημα αυτό, μου έδωσε την ευκαιρία να τα οργανώσω όλα με πολύ λεπτομέρεια.Οπότε το μεγαλύτερο μέρος της καρανίινας το πέρασα έτσι.

Διανύουμε αναμφίβολα όλοι μία πολύ δύσκολη και πρωτόγνωρη κατάσταση λόγω της πανδημίας. Θα ανακάμψει ο χώρος του θεάτρου και πως?

Η ιστορία έχει δείξει ότι σε περιόδους κρίσης το θέατρο και γενικότερα οι τέχνες έχουν την τάση να γεννούν πολύ όμορφα πράγματα. Παρ' όλα αυτά, πιστεύυω ότι, με τη συγκεκριμένη πανδημία που περνάμε όλοι αυτό το διάστημα, και που δεν ξέρουμε πως και πότε θα τελειώσει, το θέατρο έχει πληγεί πάρα πολύ και θα είναι ίσως και ο τελευταίος κλάδος που θα ανακάμψει.

Από μικρή ήθελες να ακολουθήσεις το θέατρο?

Από μικρή με μάγευε η υποκριτική και γενικότερα οι τέχνες. Οπότε, μεγαλώνοντας ασχολήθηκα πρώτα με το τραγούδι και αρκετά αργότερα με την υποκριτική και το θέατρο. Παράλληλα με αυτά όμως, πάντα βαδιζε και η αγάπη μου για το ρούχο και το styling.

 

Τι σημαίνει έμπνευση για έναν καλλιτέχνη?

Για μενα έμπνευση είναι όλες οι καταστάσεις που έχουμε βιώσει κατά καιρούς μέσα στα χρόνια, θετικές ή αρνητικές, τα αποτελέσματα των οποίων συγκεντρώνονται στο πίσω μέρος του μυαλού μας και περιμένουν εκεί καρτερικά, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τα διοχετεύσουμε σε οποιαδήποτε δημιουργία μας.

Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, θα άλλαζες κάτι από όλα όσα μέχρι σήμερα έχεις επιλέξει να κάνεις?

Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα είχα σπουδάσει υποκριτική, αμέσως μετά το σχολείο και όχι τόσο αργά όσο το έκανα.Και αν είχα την οικονομική άνεση θα είχα φύγει στο εξωτερικό για σπουδες και ίσως να έμενα κι εκεί. Θα ήθελα να αφιερώσω σ'αυτή την τέχνη όσα περισσότερα χρόνια από τη ζωή μου μπορούσα.

 

Θεωρείς ότι είχε χαθεί η ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρώπων τον τελευταίο καιρό?

Σε έναν κόσμο που όσο περισσότερο "εξελίσσεται" τόσο παίρνει αξια το "φαίνεσθαι", είναι βέβαιο ότι χάνεται και η ειλικρίνεια μεταξύ τών ανθρώπων. Και μαζί με αυτή, εξαφανιζονται σιγά σιγά και οι περισσότερες ανθρώπινες αξιες που υπήρχαν παλιότερα. Όσο περνάνε τα χρόνια, οι άνθρωποι ξεχνάμε ολοένα και περισσότερο ότι η αξία της ζωης, βρίσκεται στα πιο απλά πράγματα κιέετσι χάνουμε την ουσία της.

Σε είδαμε στο mystyle rock, πως προέκυψε αυτό και τι αποκόμισες?

Στο my style rocks δηλωσα συμμετοχή, λόγω της μεγάλης αγάπης που έχω για το ρύυχο και για το styling γενικότερα. Επίσης, έτυχε και σε μια περίοδο της ζωής μου, που αναζητούσα μια αλλαγή, κάτι να με αναζωογονήσει και σκέφτηκα ότι μια τέτοια συμμετοχή θα ήταν πολύ καλή ιδέα. Δε μπορώ να πω οτι πρόλαβα να αποκομίσω κάτι θετικό ή αρνητικό από τη συμμετοχή μου, δεδομένου ότι με το που αποχώρησα, ξεκινησε όλο αυτό το θέμα της πανδημίας, οπότε και όλες οι προτάσεις που είχα σταμάτησαν.

Ξέρω ότι έχεις μεγάλη αγάπη για τα ρούχα και ειδικά στα vintage. Επίσης λατρεύεις να μεταποιείς "παλιά" ρούχα και να τους δίνεις μία δεύτερη ευκαιρία να λάμψουν. Πως προέκυψε αυτό?

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα τεράστια αδυναμία σε οτιδήποτε αφορά στο ρούχο και τα αξεσουάρ. Κι επειδή η μητέρα μου έραβε, εμαθα από μικρή να κάνω κι εγώ τις δικές μου δημιουργίες. Δεν έχω σπουδάσει σχέδιο μόδας δυστυχώς, αλλα είναι τόσα πολλά τα χρόνια που ασχολούμαι με αυτό, οπότε κι έχω φτάσει σε ένα καλό επίπεδο θα έλεγα. Μου αρέσει επίσης πολύ να μεταποιώ παλιά ρούχα. Να παίρνω δηλαδή κατι παλιό και με κάποιες πινελιές να του δίνω άναν καινούργιο χαρακτήρα, κι ετσι μια "δεύτερη ευκαιρία" στη ζωή. Αυτό προφανώς, είναι κάτι που άρεσε και σε άλλους, γι'αυτό και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει σαν κίνημα σχεδόν, το να μην πετιούνται τα παλιά ρούχα και να ξανα πωλούνται ίσως και σε καλύτερες τιμές. Εδώ και πολλά χρόνια λοιπόν, ξεκίνησα να πουλάω αυτά που φτιάχνω ή μεταποιώ κι εχω ιδιαίτερη χαρά γι'αυτό. Μέσα σε όλα αυτά, αποφάασισα να πουλήσω σιγά σιγά και μια μεγάλη συλλογή ρούχων vintage που διαθέτω, η οποία απαρτίζεται από σπάνια κομμάτια, διοτι δεν εχω πλέον καθόλου χώρο φύλαξης στο σπίτι.

 

Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιο νέο άνθρωπο που θα ήθελε να ακολουθήσει το δικό σου επάγγελμα?

Σε όλους τους νέους ανθρώπους (και όχι μόνο σ' αυτούς που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το επξάγγελμα του ηθοποιού) η συμβουλή μου είναι μια....Follow your heart! Μόνο όταν κάποιος ακολουθήσει την καρδιά του και οτιδήποτε είναι αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο, θα έχει μια όμορφη ζωή.

Είσαι θετική σαν άνθρωπος?

Σαν ανθρωπος είμαι βαθιά ρεαλίστρια, οπότε δε θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω ούτε θετικό/αισιόδοξο ούτε αρνητικό/ απαισιόδοξο. Η ζωή με έμαθε να βλέπω την όποια κατάσταση ζω όπως είναι στην πραγματικότητα και όχι να ονειρεύομαι πως θα μπορούσε να ήταν. Με λίγα λόγια βλέπω το ποτήρι ακριβώς όπως είναι...ουτε πιο άδειο ουτε πιο γεμάτο.

Έχεις αναθεωρήσει πράγματα αυτή την εποχή?

Σε γενικές γραμμές, ότι πίστευα από μικρή για τα σημαντικά ζητήματα της ζωής δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου μέσα στα χρόνια. Ακομα και τωρα εν μέσω πανδημίας, παρ' όλο που ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, δεν αναθεώρησα τίποτα από ότι πίστευα ή σκεφτόμουν στο παρελθόν. Η μόνη καινούργια σκέψη που έχω τον τελευταίο καιρό λόγω της κατάστασης, είναι ότι μάλλον μέσα στο επόμενο διάστημα θα χρειαστεί να αλλάξω επαγγελμα!

Τι πιστεύεις ότι θα φέρει η επόμενη μέρα, μόλις όλο αυτό τελειώσει?

Ακόμα περισσότερους ανθρώπους με οικονομικές δυσκολίες.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μότο ζωής?

Και μένα τι με νοιάζει εδώ έχει πάντα ήλιο.

Τι θέλεις να ευχηθείς σε όλον το κόσμο?

Εσωτερική ηρεμία!

Georgia Siakavara II Facebook

Πηγή: LIKEWOMAN.GR

 

PhΠηγή

Η ώρα του πολίτη στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής

Του Ανδρέα Ιωσήφ*

Σημαντικά ευρήματα τα οποία θα πρέπει να ληφθούν υπόψη από τις κυβερνήσεις κατέδειξε η τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου. Σύμφωνα λοιπόν με τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου το 94 % των πολιτών σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ δηλώνουν ότι η προστασία του περιβάλλοντος είναι σημαντική για τους ίδιους. Επιπλέον, το 91 % των πολιτών δήλωσαν ότι η κλιματική αλλαγή αποτελεί σοβαρό πρόβλημα στην ΕΕ. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι απαραίτητη για την προστασία του περιβάλλοντος, σύμφωνα με το 83 % των ερωτηθέντων. 

Η έρευνα του Ευρωβαρόμετρου έδειξε ότι οι πολίτες επιθυμούν να γίνουν περισσότερα για την προστασία του περιβάλλοντος. Πιστεύουν επίσης ότι την ευθύνη θα πρέπει να αναλάβουν από κοινού οι μεγάλες εταιρείες και η βιομηχανία, οι εθνικές κυβερνήσεις και η ΕΕ, καθώς και οι ίδιοι οι πολίτες. Οι πολίτες που ερωτήθηκαν, θεωρούν ότι οι πιο αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισης των περιβαλλοντικών προβλημάτων είναι να «αλλάξουμε τον τρόπο που καταναλώνουμε» και να «αλλάξουμε τον τρόπο που παράγουμε και πραγματοποιούμε τις εμπορικές μας συναλλαγές». Οι προβληματισμοί των πολιτών όπως προκύπτουν μέσα από το Ευρωβαρόμετρο δεν προκάλεσαν έκπληξη στους αρμοδίους της Ε.Ε ωστόσο θα πρέπει να δώσουν το έναυσμα για εφαρμογή πολιτικών οι οποίες θα δίδουν ρόλο στον πολίτη αφενός και αφετέρου θα συμβάλουν στην δημιουργία αλλαγών που θα είναι προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας. 

Η αλλαγή του κλίματος, η ατμοσφαιρική ρύπανση και τα απόβλητα είναι τα τρία σημαντικότερα περιβαλλοντικά ζητήματα, σύμφωνα με τα πορίσματα της έρευνας. Απαιτούνται θεμελιώδεις αλλαγές οι οποίες σχετίζονται και με την δημιουργία κουλτούρας που αφορά στην προστασία του περιβάλλοντος. Οι ίδιοι πολίτες έχουν ρόλο να διαδραματίσουν σ’ αυτή την αλλαγή αλλά και τα κράτη μέλη, κυρίως οι τοπικές αρχές οφείλουν να προσφέρουν τα κατάλληλα μέσα ώστε να προωθηθούν οι πολιτικές εκείνες οι οποίες είναι προς το συμφέρον των πολιτών και στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους. 

Το δίκαιο του περιβάλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στηρίζεται σε συγκεκριμένες αρχές οι οποίες καθορίζουν την πολιτική της. Οι αρχές της πρόληψης και της προφύλαξης, η αρχή της επανόρθωσης κατά προτεραιότητα στην πηγή, η  αρχή  «ο ρυπαίνων πληρώνει», η αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης ή αειφορίας και η αρχή της ενσωμάτωσης είναι φράσεις που έχουν μπει στο λεξιλόγιο των Ευρωπαίων πολιτών οι οποίοι με την πάροδο των χρόνων δημιουργούν κουλτούρα για τα περιβαλλοντικά θέματα προς όφελος των ιδίων αλλά και των μελλοντικών γενιών. 

Η Σύμβαση του Άαρχους η οποία υπογράφηκε το 1998 από την Οικονομική Επιτροπή του ΟΗΕ  αναγνωρίζει και στοχεύει να διασφαλίσει ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει σε ένα περιβάλλον κατάλληλο για την υγεία και ευημερία του, καθώς και το καθήκον του, τόσο μεμονωμένα όσο και συλλογικά, να προστατεύει και να βελτιώνει το περιβάλλον αυτό για τις σημερινές όσο και για τις μελλοντικές γενιές. 

Αναγνωρίζει ακόμα ότι, προκειμένου να ασκήσουν αυτό το δικαίωμα και να εκπληρώσουν αυτό το καθήκον, οι πολίτες πρέπει να διαθέτουν πρόσβαση στις περιβαλλοντικές πληροφορίες, να δικαιούνται να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων και να έχουν πρόσβαση στη δικαιοσύνη για περιβαλλοντικά θέματα. Με τη Σύμβαση του Άαρχους επιτυγχάνεται ορθή διακυβέρνηση, θεσπίζονται σαφείς υποχρεώσεις των κρατών απέναντι στα άτομα, συνδέεται η προστασία του περιβάλλοντος με τα ανθρώπινα δικαιώματα και συντελείται η ενίσχυση περιβαλλοντικής δημοκρατίας.

Ουσιαστικά με τη Σύμβαση του Άαρχους ενισχύθηκε η δημοκρατία σε θέματα περιβαλλοντικού δικαίου και θεμελιώθηκε μια διαφορετική προσέγγιση στα ζητήματα που αφορά. 

 Ανδρέας Ιωσήφ*

*Δημοσιογράφος – Μεταπτυχιακός Φοιτητής στο Δίκαιο της Ε.Ε

Facebook