Αν είχε ο ήλιος πρόσωπο

Της Ζωής Χατζηθωμά

Ας πούμε ότι δύο άνθρωποι ζουν μια ιστορία αγάπης, μεγάλη όμως, μυθιστορηματική. Που σε βυθίζει σε ρομαντικά πηγάδια και αρνείσαι πεισματικά να βγεις από κει και που το σκοτάδι σημαίνει φως και δεν το διαπραγματεύεσαι. Και κάνει τη γη να γυρίζει σε τρελή τροχιά αφημένη στο έλεος μια ακατανίκητης δύναμης, πότε σε θάλασσες ακύμαντες, πότε σε χλοερά λιβάδια και πότε σε βότσαλα και σε αμμόλοφους. Τώρα αν κινείσαι με δύο ή με τέσσερα πόδια ή με πατίνια ή με φτερά, δεν μπορεί να το πει κανείς με ασφάλεια. 

Τι λέγαμε... Α, ναι... Αγκαλιές, βόλτες στα δειλινά και στα ακρογιάλια μέσα στο μέλι και με ριψοκίνδυνες καταδύσεις σε ρομαντικά βάθη. Και να τα ταβερνάκια και τα καυτά φιλιά και να τα “Θα είμαστε πάντα μαζί… δεν έχω ανάσα χωρίς εσένα και μόνο εσένα έχω και να τα "Σ’αγαπώ... όχι εγώ περισσότερο... όχι... εγώ πιο πολύ... Σε ζηλεύω... δε θέλω ούτε να ρίχνει τα μάτια του κανείς πάνω σου... μόνο για για μένα... μόνο εσύ... εγώ... εμείς...’’, και ξαφνικές σκηνές και εντάσεις και παραλογισμοί και παρακάλια και δάκρυα...

Γιατί δεν είναι έρωτας αν δε συρθείς, γιατί θέλει και ο έρωτας την ξεφτίλα του! Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική... Για άλλους λέμε τώρα, φιλολογικές προσεγγίσεις κάνουμε μόνο. Εξάλλου αυτά μόνο στους άλλους συμβαίνουν, εμείς ποτέ μα ποτέ δε κάνουμε τέτοιες ανοησίες, γιατί τα έχουμε τετρακόσια και ελέγχουμε τον εαυτό μας απόλυτα, είμαστε Αϊνστάιν και δε συμμαζεύεται όλοι μας και όλα καλά! 

Περνάνε που λέτε οι μήνες και κάποια στιγμή, όπως μαγικά ήρθε, έτσι και έφυγε η πυρκαγιά και το πάθος και οι φλέβες που φούσκωναν από αίμα ερωτικό και η ιστορία τους τελείωσε, έφυγε και κανείς δεν ξέρει πού... Αλήθεια, πού πάνε οι μεγάλες αγάπες όταν φεύγουν; Τελείωσε, όπως τελειώνει πάντα ένα όμορφο παραμύθι.

Όλα είναι στιγμές και ανάσες και βλέμματα και καρδιοχτύπια και αναψοκοκκινισμένα μάγουλα και αναμονές και προσδοκίες, μεγάλες ή και μικρές, από κείνες που έχουν οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που περιμένουν το κομματάκι εκείνο της ευτυχίας που τους αναλογεί στη ζωή. 

Έζησαν έναν μεγάλο έρωτα ή, αν προτιμάτε, μια μεγάλη αγάπη, που δε θα τελείωνε ποτέ... Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν…

Να παίξουμε λίγο πονηρά τώρα; Την ιστορία που έζησαν αυτοί οι δύο άνθρωποι, αν τους βάλουμε να τη διηγηθούν με κάθε λεπτομέρεια μέσα σε ένα δωμάτιο χωριστά και χωρίς να ξέρουν ότι θα ζητηθεί και από τους δύο να διηγηθούν όσα έζησαν. Ο καθένας τους, λοιπόν, θα τα πει όπως τα έζησε, τα ένιωσε και τα κράτησε στην ψυχή του. Κανένας από τους δύο δεν θα έχει την ίδια άποψη για τον έρωτά αυτόν, ούτε θα τον αποδώσει με τον ίδιο τρόπο. Όταν όμως τους βάλεις και τους δύο στο ίδιο δωμάτιο και κοιταχτούν στα μάτια, ο ένας από τους δύο θα χαμηλώσει πρώτος το κεφάλι. Αυτό τα εξηγεί όλα…
Έγιναν τα πάντα σαφή τώρα!

Δεν παίζω τίμια απόψε, αλλά... να, είναι κι αυτή η Άνοιξη που αργεί να φέρει φέτος τα χελιδόνια... Είναι που υπάρχουν ασυνήθιστα καλοί άνθρωποι γύρω μας, χωρίς να έχουν ιδέα πόσο υπέροχοι είναι και αυτό τους κάνει ακόμη πιο γοητευτικούς... Αυτό είναι και το μυστικό τους! Είναι που μου’ρθε τώρα δα το: ‘’Αν είχε ο ήλιος πρόσωπο, θα ήταν το δικό σου, γιατί φωτίζεται όλη η γη μ’ ένα χαμόγελό σου’’. 

Ζωή Χατζηθωμά

Facebook

Η αγορά εργασίας άλλαξε τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων

Του δημοσιογράφου Ανδρέα Ιωσήφ

H οικονομική κρίση και οι συνέπειες της έφεραν πολλές αλλαγές στην καθημερινότητα μας. Αλλάξαμε πολλές από τις συνήθειες μας, προσαρμοστήκαμε σε νέα δεδομένα. Η σημερινή οικονομία δημιούργησε νέες ανάγκες και νέους επαγγελματικούς προσανατολισμούς. 

Οι θέσεις εργασίας στο μέλλον και οι ειδικεύσεις των εργαζομένων δεν θα έχουν καμία σχέση με τις σημερινές, εκτιμούν οι ειδικοί. Τα τεχνικά επαγγέλματα επανήλθαν στο προσκήνιο και το ενδιαφέρον που υπάρχει για αυτά φαίνεται μέρα με τη μέρα να αυξάνεται. 

Τα στοιχεία και οι αριθμοί του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού δείχνουν ότι η τεχνική εκπαίδευση άρχισε και πάλι να γίνεται ελκυστική. Φέτος το ποσοστό των νέων της Κύπρου που επέλεξαν την τεχνική εκπαίδευση φθάνει το 22%. Το ποσοστό δείχνει τη στροφή που γίνεται προς τα τεχνικά επαγγέλματα τα οποία φαίνεται να υπόσχονται ένα καλύτερο αύριο για τους νέους. Απόδειξη της μεγάλης ζήτησης που υπάρχει για τα τεχνικά επαγγέλματα αποτελεί και το γεγονός ότι κάποιες περιοχές της Κύπρου, π.χ το Δάλι, έχουν ζητήσει από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού να μελετήσει το ενδεχόμενο ανέγερσης Τεχνικής Σχολής στην περιοχή τους. 

Η περιοχή Ιδαλίου είναι μια ραγδαία αναπτυσσόμενη περιοχή, η ενδεχόμενη ανέγερση Τεχνικής Σχολής θα δώσει την ευκαιρία σε αποφοίτους να εργοδοτηθούν σε επιχειρήσεις της περιοχής αφού εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη Βιομηχανική της Κύπρου, τα παιδιά θα φοιτούν σε σχολείο που βρίσκεται κοντά στον τόπο διαμονής τους και ταυτόχρονα θα αντιμετωπιστεί ο υπερπληθυσμός που παρατηρείται σήμερα στο Λύκειο της περιοχής. Στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού φαίνεται ότι έχουν αντιληφθεί από καιρό την τάση, λαμβάνοντας από νωρίς τα μηνύματα των καιρών και έχουν επενδύσει στην τεχνική εκπαίδευση δίδοντας στα παιδιά που επιλέγουν το συγκεκριμένο τομέα ισχυρά εφόδια τα οποία θα τους βοηθήσουν στην μετέπειτα πορεία τους. Η Τεχνική εκπαίδευση χωρίς ίχνος υπερβολής, έχει πραγματικά απογειωθεί. 

Οι πρωτοβουλίες του Υπουργού Κώστα Χαμπιαούρη και των συνεργατών του έφεραν θετικά αποτελέσματα. Λήφθηκαν μέτρα ποιοτικής αναβάθμισης των προσφερόμενων προγραμμάτων προσαρμοσμένα στα νέα δεδομένα ώστε να εφοδιάσουν τους αυριανούς επαγγελματίες με όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις για το αντικείμενο τους. Στόχος είναι να καταστούν οι απόφοιτοι της Τεχνικής Εκπαίδευσης ανταγωνιστικοί σε περίπτωση που επιλέξουν να ενταχθούν άμεσα στην αγορά εργασίας και καλά προετοιμασμένοι σε περίπτωση που θελήσουν να ακολουθήσουν πορεία προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ανεργία είναι από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες και ουδείς άνθρωπος θέλει να φθάσει σε αυτό το σημείο.

 Όλων ο στόχος είναι η εξεύρεση της καλύτερης δυνατής θέσης εργασίας η οποία θα τους προσφέρει μια άνετη ζωή. Οι δυνάμεις της προσφοράς και της ζήτησης καθορίζουν τις αποφάσεις των νέων για το μέλλον τους.

Ανδρέας Ιωσήφ

Δημοσιογράφος μεταπτυχιακός φοιτητής

στο Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Ένταξη στο ΝΑΤΟ με το Ισραήλ και το… φυλάκιο της Τουρκίας

Γράφει ο Δρ Γιάννος Χαραλαμπίδης

Ο άξονας της Τουρκίας με τη Ρωσία προκαλεί πονοκεφάλους και στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Η Άγκυρα βρίσκεται με την Ουάσιγκτον σε μια περίεργη σχέση. Αφενός είναι συμμαχική, λόγω ΝΑΤΟ, αφετέρου είναι συγκρουσιακή, γιατί υπάρχει: 1. Οικονομικός πόλεμος. 2. Πόλεμος εξοπλισμών, και 3. Υποβόσκει ένας ενεργειακός πόλεμος, εφόσον η Τουρκία ενισχύει τις ενεργειακές της εξαρτήσεις από τη Μόσχα, την ίδια ώρα που ο Πρόεδρος Τραμπ αξιώνει από τη Μέρκελ να μη διανοηθεί να κατασκευάσει τον Βόρειο Αγωγό 2 από την Ρωσία στη Γερμανία.

Το κεφάλι του Ερντογάν
Το ερώτημα είναι κατά πόσον ο Ερντογάν θα φάει ή όχι το κεφάλι του, διότι έχει πολλές αχίλλειες πτέρνες, ως αποτέλεσμα των εξαρτήσεών του από τη Δύση.

Όταν, δε, μιλάμε για Δύση, εννοούμε και του Ευρωπαίους, οι οποίοι μέσω ΕΕ και ΝΑΤΟ ευθυγραμμίζονται κατά μεγάλο βαθμό με τις ΗΠΑ κάτω από την εξής ιδεαλιστική αντίληψη: Ο Ερντογάν έχει εγκαθιδρύσει ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς και πρέπει να τιμωρηθεί, αλλά χωρίς να εξοντωθεί η Τουρκία. Πίσω, βεβαίως, από την ορθή ιδεαλιστική προσέγγιση διακυβεύονται μεγάλα εθνικά συμφέροντα. Εκ των πραγμάτων, οι εξελίξεις αφορούν και την Κύπρο, διότι έχουν γεωπολιτικές επιπτώσεις, τις οποίες οφείλουμε να παρακολουθούμε, εάν θέλουμε να έχουμε εξωτερική και αμυντική πολιτική και γενικότερα στρατηγική.

Ρωσοτουρκική ατζέντα
Τι συζήτησαν, λοιπόν, Πούτιν και Ερντογάν την περασμένη εβδομάδα;

Πρώτον, τον πόλεμο στη Συρία. Εκεί διαπιστώνονται κάποιες διαφωνίες, αλλά η Μόσχα στηρίζει τη ζώνη ασφαλείας που δημιούργησε η Τουρκία.

Δεύτερον, το θέμα του τουρισμού, αφού κατά το 2018 υπήρχε ρεύμα 6 εκ. Ρώσων τουριστών στην Τουρκία, το οποίο προσδοκάται να αυξηθεί το 2019. Αυτό αποτελεί ανάσα για την τουρκική οικονομία.

Τρίτον, την αγορά και την εγκατάσταση των S-400. Ο Τούρκος Πρόεδρος υποστηρίζει ότι είναι δρόμος χωρίς επιστροφή.

Τέταρτον, την ενέργεια. Επί του θέματος αυτού υπάρχουν δύο βασικά έργα. Το ένα είναι η αποπεράτωση του Turkish Stream ώς το τέλος του 2019 και το άλλο είναι ο πυρηνικός σταθμός στο Άκιουγιου (παραγωγή 48.000 μεγαβάτ), ο οποίος κατασκευάζεται, κατά παράβαση των κανονισμών της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας, διότι η Τουρκία και η Ρωσία, βεβαίως, θα έπρεπε να ενημερώσουν σχετικά τα γειτονικά κράτη και δη αυτά που επηρεάζονται άμεσα, όπως είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, για να ακουστούν οι απόψεις, οι ανησυχίες και οι ενστάσεις τους.

Οικονομικός πόλεμος
Εκείνο που μέχρι πρότινος ενδέχεται να ζήλευαν οι πάντες, δηλαδή το τουρκικό οικονομικό θαύμα με τους μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης, σήμερα έχει εξελιχθεί σε αχίλλειο πτέρνα, λόγω του οικονομικού πολέμου με τις ΗΠΑ, οι οποίες θέλουν να βάλουν χαλινάρι και μυαλό στον Ερντογάν, ο οποίος, στο πλαίσιο της πολιτικής του εκκρεμούς -μια με τις ΗΠΑ, μια με τη Ρωσία-, συμπεριφέρεται ηγεμονικά και εκβιαστικά, ισχυριζόμενος ότι είναι ανεξάρτητο κράτος και ενεργεί όπως θέλει. Ο Ερντογάν μπορεί να λέει ότι θα κάνει ό,τι θέλει, όμως η λίρα κατρακυλά, χάνοντας το 2018 το 40% της αξίας της, ενώ η μεγαλύτερη απώλεια που είχε ο Τούρκος Πρόεδρος, ως αποτέλεσμα του οικονομικού πολέμου με τις ΗΠΑ, ήταν οι δήμοι της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας στις τελευταίες δημοτικές εκλογές. 

Στις δύο μεγαλουπόλεις το βιοτικό επίπεδο και ο τρόπος ζωής είναι διαφορετικά από εκείνα της Ανατολίας, οι ανάγκες μεγαλύτερες και η κρίση γίνεται πιο εύκολα αντιληπτή. Εάν η απώλεια των δύο δήμων θα είναι η αρχή του τέλους για τον Ερντογάν, δεν το ξέρουμε ακόμη. Άλλωστε, διατήρησε τα ποσοστά του μαζί με τους Γκρίζους Λύκους στο 50% συν. Από την άλλην, η αντιπολίτευση, τουλάχιστον ως προς το Κυπριακό, έχει πιο σκληρές θέσεις. Εάν, δε, ο Ερντογάν προχωρήσει σε υποχωρήσεις, τότε είναι που θα σπεύσουν οι Κεμαλιστές να τον κατηγορήσουν για προδοσία. Δηλαδή, να χρησιμοποιήσουν το Κυπριακό για να τον ρίξουν από την εξουσία και, αν χρειαστεί, να τον στήσουν μπροστά στην κρεμάλα.

Πώς, λοιπόν, εξελίσσεται ο οικονομικός πόλεμος των ΗΠΑ με την Τουρκία;

1. Ο Τραμπ επέβαλε διπλές ταρίφες στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου και η Τουρκία απάντησε με αύξηση των δασμών στα αμερικανικά αυτοκίνητα κατά 120%, στα ποτά 140% και στα είδη καπνού 60% (τσιγάρων κ.λπ.).

2. Το 40% του χρέους της Τουρκίας οφείλεται στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες. Η υποτίμηση της λίρας αυξάνει το κόστος της αποπληρωμής.

Μεγαλώνει το χρέος και για το κράτος και για τους ιδιώτες. Γιατί, όμως, πέφτει η λίρα; Α. Η χαμηλή βαθμολογία των οίκων αξιολόγησης ως προς την πορεία και τις προοπτικές της τουρκικής οικονομίας. Β. Η αφαίρεση εξουσιών από την Κεντρική Τράπεζα προς όφελος της Κυβέρνησης, που δημιουργεί πρόσθετες συνθήκες ανασφάλειας και αναξιοπιστίας. Γ. Η πολιτική αστάθεια, λόγω των προβλημάτων με τις ΗΠΑ και των εσωτερικών ζητημάτων, που αφορούν δημοκρατικά ελλείμματα και αδυναμία ή άρνηση εκσυγχρονισμού. Σε αυτά προστίθεται και η διαφθορά. 

Το σκηνικό επέφερε μείωση των εισροών επενδύσεων, αύξησε το προβληματικό ανισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών και έφερε πτώση της λίρας και αύξηση του πληθωρισμού, με την τουρκική οικονομία να παγιδεύεται στη δίνη της κρίσης. Το τουρκικό εξωτερικό χρέος, που ήταν περί το 50% επί του ΑΕΠ, αυξάνεται και τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα, χωρίς οι κατά καιρούς χρηματοδοτήσεις από το Κατάρ να σώζουν την παρτίδα, διότι, με τη συνεχή υποτίμηση της λίρας και χωρίς πολιτική σταθερότητα και αξιοπιστία, η οικονομία δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, ενώ η αύξηση του πληθωρισμού, που φτάνει το 15%, καθιστά και τους πολίτες και το κράτος φτωχότερους.

Ρωσική τεχνολογία και πολεμική αγορά
Εκεί όπου μπορεί να επωφεληθεί της κατάστασης η Τουρκία είναι στον τομέα του τουρισμού, διότι οι χαμηλές τιμές αυξάνουν την ανταγωνιστικότητα του τουρκικού τουριστικού προϊόντος. Εξ ου και η ενίσχυση στον τομέα αυτό των σχέσεων με τη Ρωσία. Δεν είναι, βεβαίως, ο μόνος. Η αγορά από την Τουρκία των S-400 και η συμφωνία για παροχή στρατιωτικής τεχνολογίας ρίχνει λάδι στη φωτιά των σχέσεών της με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και, κατ’ επέκτασιν, με την ΕΕ, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κρατών της και δη των ισχυρών ανήκουν στη Συμμαχία. Σημειώνουμε ότι η Ρωσία διαθέτει εξίσου σύγχρονη και ποιοτική τεχνολογία με τις ΗΠΑ και δη στους τομείς του ηλεκτρονικού πολέμου, του πολέμου στον κυβερνοχώρο και στους πυραύλους μακρού βεληνεκούς, που είναι ένας από τους στόχους του τουρκικού στρατού για να αλλάξει ριζικά τα ισοζύγια δυνάμεων στην περιοχή και να εδραιωθεί ως περιφερειακή δύναμη. 

Σημειώνουμε τα εξής δύο γεγονότα, που μαρτυρούν τις δυνατότητες της ρωσικής τεχνολογίας και προκάλεσαν ανησυχία στη Δύση. Πρώτον, η αστοχία των αμερικανικών πυραύλων στην τελευταία επίθεση στη Συρία. Το ποσοστό επιτυχίας δεν ήταν ικανοποιητικό. Η επικρατούσα εκδοχή για την αστοχία, η οποία μελετάται και από τις ΗΠΑ, είναι η εξής: Η δυνατότητα παρέμβασης στην πλοήγηση των αμερικανικών πυραύλων από ρωσικά αντίμετρα. Δεύτερον, η δυνατότητα ρωσικών μαχητικών να νεκρώνουν ηλεκτρονικά συστήματα αμερικανικών πολεμικών πλοίων. Αυτό συνέβη πριν από πέντε χρόνια στη Μαύρη Θάλασσα. 

Στις 12 Απριλίου του 2014, το αμερικανικό πολεμικό σκάφος «Donald Cook» έπλεε στη Μαύρη Θάλασσα, όταν ο Κυβερνήτης και οι αξιωματικοί της γέφυρας διαπίστωσαν ότι τα ηλεκτρονικά τους συστήματα είχαν νεκρώσει. Πάνω από το πλοίο διαπιστώθηκε ότι πετούσε ένα ρωσικό Su-24 fencer και προφανώς είχαν δεχθεί επίθεση ηλεκτρονικού πολέμου. Το οπλικό σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου που έκανε τη ζημιά στους Αμερικανούς ονομάζεται Khibinly-M και η χρηματοδότηση της κατασκευής του έχει φτάσει το 1,5 δις ρούβλια.

Το πρόβλημα για τις ΗΠΑ δεν είναι ότι η Τουρκία απομακρύνεται από τη Συμμαχία, αλλά ότι η Ρωσία μπαίνει σε μια κλασική αγορά οπλικών συστημάτων, προσφέροντας, μάλιστα, χαμηλότερες τιμές για εξίσου υψηλής ποιότητας και αξιοπιστίας οπλικά συστήματα με εκείνα των Αμερικανών και άλλων δυτικών κρατών. Η θέση της Ουάσιγκτον είναι, επί του παρόντος, σαφής: Εάν η Τουρκία εγκαθιδρύσει τους S-400, δεν θα πάρει ούτε τους Patriot, ούτε τα υπερσύγχρονα F-35. Πυκνώνουν, μάλιστα, οι έμμεσες ή άμεσες απειλές ότι, εάν η Άγκυρα συνεχίσει αυτήν την πολιτική, θα πρέπει να αποφασίσει εάν θα παραμείνει στο ΝΑΤΟ, ενώ από αμερικανικής πλευράς γίνεται λόγος για πρόσθετα μέτρα, όπως η επιβολή εμπάργκο όπλων γενικά ή σε ανταλλακτικά συγκεκριμένων τομέων, που σημαίνει σοβαρά προβλήματα στην επιχειρησιακή ικανότητα του τουρκικού στρατού είτε στη θάλασσα είτε στον αέρα είτε στην ξηρά.

Το φυλάκιο της Δύσης, ενέργεια και ασφάλεια
Η επιλογή να εγκαταλείψει η Τουρκία τη Δύση ή οι ΗΠΑ να υιοθετήσουν μια τέτοια προσέγγιση, ώστε να οδηγηθεί η Άγκυρα στις αγκάλες της Μόσχας, θα ήταν loss-loss game και για τις δύο πλευρές. Κερδισμένη θα ήταν η Ρωσία, η οποία θέλει την Τουρκία, και για ενεργειακούς σκοπούς, να είναι στο πλευρό της. Είναι, δε, ανταγωνιστική η σχέση του EastMed με τον Turkish Stream ή με έναν αγωγό από την Κύπρο προς την Τουρκία, διότι ενισχύονται οι εξαρτήσεις και των ΗΠΑ και της ΕΕ από την Άγκυρα, πράγμα που, επί τη βάσει των υφιστάμενων σχεδιασμών τους, δεν επιθυμούν. Το ίδιο ισχύει και για την επιλογή του τερματικού. Εξ ου και η ευνοϊκή συγκυρία για την Κύπρο, δηλαδή του φλερτ με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

Η Άγκυρα και η Μόσχα, με τις επιλογές της, το εδραιώνουν. Ειδικώς, η Ρωσία, οικεία βουλήσει, δεν ενεπλάκη στα ενεργειακά συμφέροντα της Κύπρου, διότι θεωρεί ότι έχει μεγαλύτερα συμφέροντα με την Τουρκία. Υπάρχει, βεβαίως, και η λογική ότι θα τα βρουν οι ΗΠΑ με τους Τούρκους. Ακόμη και αν τα βρουν, που είναι ένα πιθανό σενάριο, εμείς ουδόλως θα πρέπει να χάσουμε την υφιστάμενη ευκαιρία για να μπούμε στο ενεργειακό παιγνίδι και σε αυτό της ασφάλειας, που οδηγεί στην αναβάθμιση του ρόλου μας και στην ΕΕ και αλλού.

Επειδή, όμως, είμαστε μικρό κράτος, θέλουμε συμμαχίες διαρκείας. Που να κρατούν. Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με το δέσιμο των ενεργειακών συμφερόντων και της ένταξής μας σε μεγαλύτερους αμυντικούς σχεδιασμούς, όπως ο στρατηγικός άξονας Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ. Ταυτοχρόνως, δεν θα έβλαπτε μια σοβαρή μελέτη για κοινή ένταξή μας ακόμη και στο ΝΑΤΟ, ειδικώς εάν η Άγκυρα αποχωρήσει από τη Συμμαχία, κατά τρόπον ώστε να εξισορροπηθούν και τα δικά μας συμφέροντα, καθώς και αυτά των ενεργειακών εταίρων και συμμάχων μας στην περιοχή και ευρύτερα. 

Αλλά και να μην αποχωρήσει η Τουρκία από το ΝΑΤΟ, γιατί όχι, καθώς η συμμετοχή μας στο ίδιο σύστημα ασφάλειας με την Άγκυρα, δεν θα δικαιολογεί, πλέον, την παρουσία τουρκικού στρατού. Συνεπώς, είναι άλλη μια στρατηγική επιλογή απαλλαγής της Κύπρου από τον Αττίλα ή εξουδετέρωσης της όποιας τουρκικής θέσης περί παραμονής στρατευμάτων στο νησί, καθώς και εμπέδωσης της ασφάλειας. Βεβαίως, υπάρχει και η άποψη του ΑΚΕΛ, που είναι σεβαστή και η οποία στρέφεται εναντίον του ΝΑΤΟ, υποστηρίζοντας, ταυτοχρόνως, ότι δεν θα πρέπει η Κύπρος να καταστεί φυλάκιο της Δύσης. 

Ερώτημα: Εάν δεν γίνει μέσα από συμμαχίες η Κύπρος φυλάκιο της Δύσης, που είναι, ούτως ή άλλως, λόγω Βάσεων και άλλων διευκολύνσεων προς το ΝΑΤΟ και τη Γαλλία, τι θα είναι καλύτερα να γίνει; Φυλάκιο της Τουρκίας, μέσα από μιαν αποστρατιωτικοποιημένη και ομόσπονδη Κύπρο με εκ περιτροπής Προεδρία, στην οποία θα ασκεί μονομερώς την ασφάλειά μας η Άγκυρα και μέσω αυτής το ΝΑΤΟ; Οι δεύτερες σκέψεις πάντα ωφελούν. Τουλάχιστον, δεν βλάπτουν.
Γιάννος Χαραλαμπίδης
Δρ Διεθνών Σχέσεων

Πηγή: ΣΗΜΕΡΙΝΗ & SigmaLive14.4.2019

Η τέχνη είναι η δύναμη μου, Κώστας Παπαγεωργόπουλος

16η Ατομική Έκθεση ζωγραφικής του Κώστα Παπαγεωργόπουλου

Στους πίνακες του προσπαθεί, να αποτυπώσει το στιγμιαίο συναίσθημα της καθημερινότητας μέσα από την αφαιρετική πλευρά της ζωής.

Τέχνη εστί ηρεμία της ψυχής. Είναι τα όνειρα και η πραγματικότητά μου.

Μέσω της τέχνης μου, ελπίζω πως θα αφήσω και εγώ το στίγμα μου στον κόσμο, όσο μεγάλο ή μικρό κι αν είναι.

Η ζωγραφική μου χαρακτηρίζεται έντονα από το χρώμα και την αφαιρετικότητα των ορίων σε ρεαλιστικές εικόνες.

Από μικρό παιδί είχα μεγάλη φαντασία. Ταξίδευα σε κόσμους μαγικούς και ονειρικούς.

Αντλώ έμπνευση από παντού. Από την καθημερινότητα, από μικρές και μεγάλες στιγμές συγκίνησης, από ανθρώπους που γνωρίζω καθημερινά και από ό,τι όμορφο βλέπω και γνωρίζω. Υποκειμενική η ομορφιά, αλλά, αυτή είναι όλη η μαγεία της τέχνης.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

Ονομάζομαι Κώστας Παπαγεωργόπουλος – Πάππας, γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Άργος Αργολίδας και είμαι 59 ετών. Τα τελευταία  τριάντα και πλέον χρόνια ζω και εργάζομαι στην Κύπρο.

Έχω σπουδάσει ζωγραφική στο Art School of Chicago στην Αμερική και στη σχολή ΑΚΤΟ γραφικές τέχνες, διακόσμηση, διαφήμιση και αρχιτεκτονικό σχέδιο. Επίσης έχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια marketing κατά τη διάρκεια της εργασίας μου στην Κύπρο. Είμαι παντρεμένος και έχω δυο παιδιά. Εργάστηκα σε διαφημιστικές εταιρίες ως Art Director & Creative Director. Είμαι μέλος της παγκόσμιας ομοσπονδίας των Art and Creative Directors. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών έκανα 16 ατομικές εκθέσεις σε Κύπρο και Ελλάδα και έλαβα μέρος σε αρκετές ομαδικές. Εγκαίνια των εκθέσεων μου έχουν τελέσει ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας κος. Γιώργος Βασιλείου, ο πρόεδρος κος. Δημήτρης Χριστόφιας, ο κος Παπακώστας ο κος Αβέρωφ Νεοφύτου, ο κος Γιώργος Λιλίκας, ο κος Ιωνάς Νικολάου, οι Δήμαρχοι Άργους, Αγλαντζιάς και λοιποί.

Η ζωγραφική μου δουλειά έχει προβληθεί από όλα τα ΜΜΕ της Κύπρου και από τοπικά ΜΜΕ της Πελοποννήσου με πολύ καλές κριτικές. Είχα τη τιμή να έχω ιδιαίτερο αφιέρωμα σε πολιτιστικές εκπομπές του ΡΙΚ. Πίνακες μου βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές Πολιτικών, Δήμων, Εταιριών, Ιδιωτών σε Κύπρο Ελλάδα και σε άλλες άλλες χώρες του εξωτερικού.

Για πολλά χρόνια πίνακες μου έχουν διατεθεί στον φιλανθρωπικό έρανο του Ραδιομαραθωνίου που διοργάνωνε η τράπεζα κάθε χρόνο για άτομα με ειδικές ικανότητες.

Στους πίνακές μου προσπαθώ να αποτυπώσω το στιγμιαίο συναίσθημα της καθημερινότητας, μέσα από την αφαιρετική πλευρά της ζωής, Βοηθός μου σ’ αυτή την προσπάθεια είναι οι χρωματικές ενώσεις σε βαθμό υπερβολής που εκφράζουν παράλληλα το συναίσθημα της αντιφατικότητας του κόσμο μας. Το περίγραμμα είναι έντονο αλλά παρ’ όλα αυτά δημιουργεί την ποθητή κίνηση που κάνει το έργο να αποδρά από τον καμβά, χορευτικά.

Κώστας Παπαγεωργόπουλος

Η πορεία του Γρηγόρη προς τη Δόξα

Του Δρ Ανδρέα Κάρυου

ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ

ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΤΟΝ ΗΡΩΑ, ΠΩΣ ΤΟΝ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΑΝ ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΟ ΚΡΗΣΦΥΓΕΤΟ ΤΟΥ

· Η ανάκριση δύο πληροφοριοδοτών κατέληξε στον εντοπισμό πολεμικού υλικού της ΕΟΚΑ, αλλά πιο σημαντική ήταν η πληροφορία που απέσπασαν οι Βρετανοί ότι στην περιοχή είχε διαμείνει στο παρελθόν ο Αυξεντίου

· Για την εφαρμογή του σχεδίου περικύκλωσης ήταν απαραίτητες δύο ομάδες εφόδου, ένα τμήμα κάλυψης με χειριστές δύο Bren και δύο ομάδες ανακοπής

· Γύρω στις 5:30 π.μ. έφθασαν στο σημείο από το οποίο ο πληροφοριοδότης τούς επεσήμανε τη γενική τοποθεσία του κρησφυγέτου των μελών της ΕΟΚΑ

Η Μάχη του Μαχαιρά, στις 3 Μαρτίου 1957, αποτελεί ένα από τα γνωστότερα περιστατικά του Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, του τελευταίου δηλαδή εθνικοαπελευθερωτικού επαναστατικού κινήματος ενός τμήματος του Ελληνισμού: η απόφαση ενός από τους πιο επιφανείς μαχητές της ΕΟΚΑ, του Γρηγόρη Αυξεντίου, να μην παραδοθεί, αλλά αντίθετα, να πέσει μαχόμενος στο φλεγόμενο κρησφύγετό του εναντίον των πολυάριθμων Βρετανών στρατιωτών που τον είχαν περικυκλώσει, συγκλόνισε το Πανελλήνιο και τον καταξίωσε στη συλλογική μνήμη του Κυπριακού Ελληνισμού στα χρόνια που ακολούθησαν.

Οι αναφορές στα γεγονότα της 3ης Μαρτίου επικεντρώνονται -δίκαια βέβαια- στον ηρωικό τρόπο θανάτου του αγωνιστή της ΕΟΚΑ και τη βρετανική αδυναμία να καμφθεί η αντίστασή του με συμβατικές στρατιωτικές τακτικές. Η αδυναμία αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη χρήση εμπρηστικών υλών. Η αφήγηση που παρατίθεται στη συνέχεια παρακολουθεί γενικότερα την πορεία εξέλιξης της επιχείρησης «Whisky Mac». Επρόκειτο για στρατιωτική ενέργεια, την οποία εκτέλεσε στην περιοχή Μαχαιρά ένα εκ των βρετανικών εκλεκτών στρατευμάτων (που είχε μεταφέρει η Βρετανία για καταστολή της επανάστασης στην Κύπρο), μετά τη λήψη πληροφορίας ότι ο Γρ. Αυξεντίου και τέσσερεις συναγωνιστές του είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Σκοπός της εν λόγω επιχείρησης ήταν η σύλληψη του ικανότατου αυτού μαχητή της ΕΟΚΑ.

Χρήσιμες πληροφορίες αντλούνται από ένα τεύχος του περιοδικού «The Iron Duke», το οποίο εξέδωσε η βρετανική στρατιωτική μονάδα που ανέλαβε την αποστολή εξουδετέρωσης του Αυξεντίου, το Σύνταγμα του Δούκα του Wellington (Duke of Wellington’s Regiment). Στο συγκεκριμένο τεύχος περιγράφεται η συμμετοχή τμημάτων του Συντάγματος στην επιχείρηση εντοπισμού της ομάδας της οποίας ηγείτο ο Γρ. Αυξεντίου. Το εν λόγω υλικό έθεσε υπ' όψιν μας ένας συμπατριώτης μας που διαμένει μόνιμα στην Αυστραλία, ο Μιχάλης Χατζηλύρας.

Οι Βρετανοί στα ίχνη του Αυξεντίου

Σύμφωνα με την αφήγηση στο βρετανικό περιοδικό, στα τέλη Φεβρουαρίου του 1957 στοιχεία του Συντάγματος του Δούκα του Wellington έλαβαν οδηγίες για τη διεξαγωγή ερευνών σε περιοχή που βρισκόταν τρία μίλια βόρεια της Ιεράς Μονής Μαχαιρά. Σύντομα δύο πληροφοριοδότες μεταφέρθηκαν από τον χώρο κράτησής τους στις Πλάτρες. Ένας εξ αυτών υπήρξε μέλος της ομάδας του Γρ. Αυξεντίου στο παρελθόν. Στην περιοχή Μαχαιρά η ανάκριση των δύο πληροφοριοδοτών κατέληξε στον εντοπισμό πολεμικού υλικού της ΕΟΚΑ (σ.σ. ειδικά τους πρώτους τρεις μήνες του 1957 η επαναστατική οργάνωση είχε δεχτεί σημαντικά πλήγματα ως αποτέλεσμα της δραστηριοποίησης προδοτών). Πιο σημαντικά, όμως, οι Βρετανοί απέσπασαν μία υψίστης σημασίας πληροφορία: στη γύρω περιοχή είχε διαμείνει στο παρελθόν για μεγάλα χρονικά διαστήματα ο Αυξεντίου. Το διάστημα εκείνο η τροφοδοσία του μεταφερόταν από το Μοναστήρι πάνω σε μουλάρια, που οδηγούσε ένα άτομο ονόματι Πέτρος. Οι Βρετανοί προχώρησαν άμεσα στη σύλληψη του τελευταίου. Αφού προωθήθηκε στο αρχηγείο της 3ης Ταξιαρχίας Πεζικού, υπεβλήθη σε ανάκριση. Στις 2 Μαρτίου ένας Βρετανός αξιωματικός, ο ταγματάρχης E. L. Rodick, πληροφόρησε μέλη του 1ου Τάγματος (του Συντάγματος του Δούκα του Wellington) ότι ο Πέτρος θα τους υπεδείκνυε το σημείο του κρησφύγετου της ομάδας Αυξεντίου και ότι μάλιστα θα τους οδηγούσε εκεί αυτοπροσώπως.

Η έναρξη της βρετανικής επιχείρησης

Οι Βρετανοί, θεωρώντας ότι ο Γρ. Αυξεντίου θα προέβαλλε σθεναρή αντίσταση σε περίπτωση που εντοπιζόταν, αποφάσισαν όπως μεταβούν στο σημείο του κρησφυγέτου με τις δυνάμεις τους ενισχυμένες και όχι απλώς με μία μικρή ομάδα αναγνώρισης. Η διοίκηση της επιχείρησης ανατέθηκε στον ταγματάρχη D. M. Harris. Ο τελευταίος, λαμβάνοντας υπόψη του το άγνωστο της περιοχής αλλά και του επιπέδου αξιοπιστίας του πληροφοριοδότη, αποφάσισε όπως η βρετανική ενέργεια ελάμβανε χώραν την αυγή της 3ης Μαρτίου.

Για την εφαρμογή του σχεδίου περικύκλωσης, που εκπονήθηκε, ήταν απαραίτητες δύο ομάδες εφόδου, ένα τμήμα κάλυψης με χειριστές δύο Bren και δύο ομάδες ανακοπής. Η μία ομάδα ανακοπής θα έπαιρνε θέση στη βόρεια πλευρά του κρησφυγέτου, ώστε να εμποδίσει οποιαδήποτε απόπειρα διαφυγής. Η δεύτερη ομάδα θα ελάμβανε θέση στην πλαγιά της απέναντι πλευράς της κοιλάδας, καλύπτοντας τυχόν προσπάθεια διαφυγής προς εκείνη την κατεύθυνση.

Όσον αφορούσε τα δύο τμήματα εφόδου, αυτά θα προσέγγιζαν το κρησφύγετο εξ ανατολών· στη συνέχεια, πραγματοποιώντας κυκλωτικό ελιγμό υπό τη μορφή λαβίδας, θα πλησίαζαν τον στόχο από βόρεια και νότια, με τους πολυβολητές των Bren να καλύπτουν την ευρύτερη περιοχή του κρησφυγέτου. Η πιθανότητα διαφυγής των ανταρτών της ΕΟΚΑ προς το πάνω μέρος της κοιλάδας (βόρεια), αποκλείστηκε εφόσον η διαδρομή οδηγούσε είτε στη Μονή (όπου είχε εγκαταστήσει τον σταθμό του το βρετανικό τάγμα) είτε στην περιοχή που κατείχε ο Λόχος Β’ της μονάδας. Η επιχείρηση υποστηριζόταν και από ένα ελικόπτερο, στο οποίο ανατέθηκε η αποστολή του εντοπισμού από αέρος οποιασδήποτε απόπειρας διαφυγής και ανάσχεσης αυτής μέσω των πυρών του.

Ο εντοπισμός του κρησφυγέτου

Όπως αναφέρεται στο βρετανικό υλικό, τα πιο πάνω στρατιωτικά κλιμάκια ακολούθησαν μία πολύ δύσκολη πορεία πάνω από τις απότομες πλαγιές της περιοχής. Γύρω στις 5:30 π.μ. έφθασαν στο σημείο από το οποίο ο πληροφοριοδότης τούς επεσήμανε τη γενική τοποθεσία του κρησφυγέτου των μελών της ΕΟΚΑ. Ακολούθως, δηλώνοντας άγνοια για την ακριβή θέση του κρησφυγέτου, τους υπέδειξε το σημείο όπου πιθανώς διέμενε η ομάδα Αυξεντίου. Τα βρετανικά τμήματα άρχισαν να προσεγγίζουν την υποδειχθείσα περιοχή. Σύντομα εντόπισαν μία κρύπτη, εντός της οποίας φυλασσόταν ένας όλμος. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε απτή απόδειξη για τους Βρετανούς ότι μαχητές της ΕΟΚΑ βρίσκονταν ή είχαν βρεθεί στην περιοχή.

Συνεχίζοντας τις έρευνές τους, ο λοχαγός J. M. Newton και ο δεκανέας W. Trinder εντόπισαν μερικές ασυνήθιστες πέτρες. Η μετακίνηση των λίθων αποκάλυψε την είσοδο ενός κρησφυγέτου. Η πρώτη εντύπωση που αποκόμισαν οι Βρετανοί ήταν ότι η κρυψώνα ήταν εγκαταλελειμμένη. Ξαφνικά, όμως, ακούστηκαν φωνές από το εσωτερικό της. Ένα διερμηνέας κάλεσε τους άνδρες που βρίσκονταν εντός του κρησφυγέτου να βγουν έξω άοπλοι. Όντως, τέσσερα μέλη της ΕΟΚΑ εξήλθαν ο ένας μετά τον άλλο από την είσοδο, την οποία σχημάτιζε μία σήραγγα διαστάσεων περίπου 18 Χ 18 in.

Σε σχετική ερώτηση που έκαναν οι Βρετανοί, οι τέσσερεις μαχητές απάντησαν ότι ο αρχηγός τους είχε παραμείνει εντός του κρησφυγέτου. Ο Αυξεντίου κλήθηκε να παραδοθεί. Ο αγωνιστής απάντησε με μία ριπή πυροβολισμών. Οι σφαίρες έπληξαν θανάσιμα τον δεκανέα P. Brown. Τότε ο λοχαγός Newton έριξε μία χειροβομβίδα εντός της εισόδου. Οι στρατιώτες, σε μια προσπάθεια να μη διακινδυνεύσει η ζωή κάποιου μέλους τους, διέταξαν έναν από τους συναγωνιστές (σ.σ. Αυγουστή Ευσταθίου) του Αυξεντίου να διαπιστώσει κατά πόσον ο αρχηγός του είχε εξουδετερωθεί.

Επίταση της αντίστασης

Μετά την είσοδο ενός από τους συλληφθέντες στο κρησφύγετο, ο Αυξεντίου φώναξε: «Τώρα είμαστε δύο. Ελάτε να μας πάρετε». Στη συνέχεια άρχισε να πυροβολεί και πάλι. Οι Βρετανοί στρατιώτες ανταπέδωσαν τα πυρά και η μάχη άρχισε να εντείνεται.

Η βρετανική πλευρά προχώρησε σε εκτίμηση της κατάστασης. Οι πληροφορίες που απέκτησαν για τον οπλισμό του αγωνιστή, ο φόβος μήπως ο Αυξεντίου πραγματοποιήσει έφοδο αυτοκτονίας, επιδιώκοντας να σκοτώσει όσο δυνατό περισσότερους και ο βρετανικός ασφυκτικός κλοιός γύρω από το κρησφύγετο οδήγησε τους Βρετανούς στην απόφαση για εξουδετέρωση του Αυξεντίου, προτού κατορθώσει να προκαλέσει άλλες απώλειες.

Το τέλος του Αυξεντίου

Στις 7:15 π.μ. αποφασίστηκε όπως προβούν στη χρήση εμπρηστικών υλών εναντίον του μαχητή της ΕΟΚΑ. Ως προς τούτο ζητήθηκαν πενήντα γαλόνια βενζίνης και η βοήθεια ειδικών από το Μηχανικό. Επιπρόσθετα, μετά από περίπου μισή ώρα πραγματοποιήθηκε η άφιξη μίας ακόμη διμοιρίας. Υποστηριζόμενη από δύο επιπρόσθετα οπλοπολυβόλα Bren, σχημάτισε ακόμη πιο στενό κλοιό γύρω από το κρησφύγετο. Επικράτησε μικρή ανάπαυλα, κατά την οποία το πάνω μέρος του κρησφυγέτου καθαρίστηκε μερικώς από τους θάμνους. Ταυτόχρονα, σποραδικοί πυροβολισμοί ρίχνονταν από τη μεριά των Βρετανών. Γενικά, όπως υποδεικνύεται στη βρετανική περιγραφή, η τοποθεσία που είχε επιλεγεί για την κατασκευή του κρησφυγέτου, καθώς και η μορφολογία του εδάφους δημιουργούσαν διαρκώς σημαντικές δυσκολίες στις αποικιακές δυνάμεις κατά τη διεξαγωγή της επιχείρησης.

Γύρω στις 9 π.μ. ένα καραβάνι από μουλάρια κατέφθασε μεταφέροντας την ποσότητα βενζίνης που είχε ζητηθεί. Εντούτοις, η πρώτη βρετανική απόπειρα χρήσης εμπρηστικών υλών απέβη αποτυχημένη: η βενζίνη δεν ρίφθηκε με πολλή ευστοχία προς το κρησφύγετο, ενώ και οι καιρικές συνθήκες (βροχή) συνέβαλαν στη μη καύση των θάμνων στην οροφή. Από τη μεριά τους, οι δύο αγωνιστές εκτόξευσαν μία χειροβομβίδα.

Στη συνέχεια, η βρετανική ηγεσία έλαβε την απόφαση για αξιοποίηση των υπηρεσιών των αξιωματικών του Μηχανικού. Ειδικότερα, θα καταβαλλόταν προσπάθεια ανατίναξης του πάνω τμήματος του κρησφυγέτου με τη βοήθεια πλαστικής εκρηκτικής ύλης. Εν τέλει, η έκρηξη έλαβεν χώραν σε μικρή απόσταση νότια του κρησφυγέτου, αποτυγχάνοντας να δημιουργήσει σημαντικά πλήγματα στην κρυψώνα των μελών της ΕΟΚΑ. Οι τελευταίοι απάντησαν και πάλι με τη ρίψη χειροβομβίδας.

Η μάχη αναζωπυρώθηκε με τα οπλοπολυβόλα των Βρετανών να βάλλουν συνεχώς και τους στρατιώτες να εκτοξεύουν χειροβομβίδες. Γύρω στις 12:00 το μεσημέρι αφίχθηκε επιπλέον ποσότητα βενζίνης, η ρίψη της οποίας αυτήν τη φορά ήταν πολύ πιο εύστοχη σε σχέση με την προηγούμενη απόπειρα. Μέσα από το κρησφύγετο ακούστηκαν φωνές και ένας άνδρας εξήλθε αυτού. Τα τέσσερα οπλοπολυβόλα Bren άνοιξαν πυρ, καλύπτοντας όλες τις κατευθύνσεις προς τις οποίες μπορούσε να εκδηλωθεί απόπειρα διαφυγής. Στη συνέχεια ακούστηκαν εκρήξεις μέσα από το κρησφύγετο.

Οι Βρετανοί αποφάσισαν όπως προκαλέσουν ακόμη μία μεγάλη έκρηξη πάνω από το κρησφύγετο, ώστε να είναι σίγουροι για την αποτελεσματικότητά τους. Η συγκεκριμένη έκρηξη, σύμφωνα με τη βρετανική αφήγηση, πραγματοποιήθηκε περίπου στη 1:30 μ.μ. Στη συνέχεια, μία μικρή ομάδα στρατιωτών και αξιωματικών προσέγγισε την είσοδο του κρησφυγέτου, έριξε μία καπνογόνο βόμβα, καθώς και πυροβολισμούς στην είσοδο. Επιπρόσθετα, εντόπισαν τον μαχητή της ΕΟΚΑ που κρυβόταν εκεί κοντά (σ.σ. Αυγουστής Ευσταθίου) και τον υποχρέωσαν να μπει ξανά στο κρησφύγετο για να πιστοποιήσει ότι ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν νεκρός. Το νεκρό σώμα του ήρωα ανασύρθηκε απανθρακωμένο την επόμενη μέρα. 

Ανδρέας Κάρυος
Δρ. Κυπριακής Ιστορίας

ankarios@hotmail.com

Academia.edu/Andreas Karyos

Facebook

«Καίονταν τα ρούχα του. Και όμως η όψη του ήταν ήρεμη…»

Εξέχουσα θέση στις ψηφίδες που συνθέτουν το ψηφιδωτό της Μάχης θα καταλαμβάνει πάντα το απαράμιλλο σθένος του ήρωα στη μαρτυρική του συνάντηση με τον θάνατο

Κλείνοντας, υπενθυμίζουμε ότι η αφήγηση για τα διάφορα στάδια της Μάχης του Μαχαιρά βασίστηκε σε μία περιοδική έκδοση της βρετανικής μονάδας που συμμετείχε στην επιχείρηση εξουδετέρωσης του Γρ. Αυξεντίου: του Συντάγματος του Δούκα του Wellington. Παρόλο που θεωρούμε ότι οποιαδήποτε πηγή πρέπει να αντιμετωπίζεται πάντα με κριτικό πνεύμα και σε συνδυασμό με άλλες πηγές, εντούτοις, δεν γίνεται να παραβλέπουμε τις δυνατότητες άντλησης χρήσιμων στοιχείων που εμπεριέχονται σε μια πηγή αυτού του είδους.

Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, τα στοιχεία που αναφέρονται στη βρετανική περιγραφή δύνανται να αποβούν χρήσιμα στον αναγνώστη που επιζητεί την αναδίφηση και άλλων πτυχών που συνδέονται με τη Μάχη του Μαχαιρά. Τέτοιες πτυχές αποτελούν, για παράδειγμα, η διαδικασία συλλογής των πληροφοριών για τον εντοπισμό του ήρωα, το βρετανικό σχέδιο που εκπονήθηκε για την παγίδευση του κρησφυγέτου του, καθώς και οι δυσκολίες που συνάντησε η βρετανική στρατιωτική ηγεσία στην προσπάθεια εξουδετέρωσής του.

Βέβαια, εξέχουσα θέση στις ψηφίδες που συνθέτουν το ψηφιδωτό της Μάχης του Μαχαιρά θα καταλαμβάνει πάντα το απαράμιλλο σθένος του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου στη μαρτυρική του συνάντηση με τον θάνατο (σ.σ. κάνοντας πράξη αυτό που είχε δηλώσει στο παρελθόν, ότι δηλαδή θα αποτελούσε ο ίδιος παράδειγμα θυσίας διδάσκοντας τους νεαρούς μαχητές της ΕΟΚΑ όχι μόνο πώς να πολεμούν αλλά και πώς να πεθαίνουν).

Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό -ευτυχώς για τις επόμενες γενιές- διασώθηκε από τον Αυγουστή Ευσταθίου, ο οποίος ήταν παρών στις τελευταίες στιγμές του ήρωα της ΕΟΚΑ:

«Κοίταξα προς το μέρος του Αυξεντίου, όπου υπήρχε περισσότερη φωτιά και τον είδα ζωσμένο στις φλόγες. Καίονταν τα ρούχα του. Και όμως η όψη του ήταν ήρεμη, λες και είχε απαλλαγεί από την ανθρώπινη ατέλεια του πόνου και ζούσε από εκείνη τη στιγμή τη δόξα, την αθανασία… και τότε άκουσα από τον φλεγόμενο Ήρωα τα πιο ηρωικά, και ενθαρρυντικά λόγια, που άκουσε ποτέ Αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α… "μεν φοβάσαι, Ματρόζο, μεν φοβάσαι…"» (Βλ. Αυγουστής Ευσταθίου, Αυγουστής Ευσταθίου: Ο Ματρόζος της ΕΟΚΑ και της Κύπρου, Λευκωσία: Επιφανίου, 2012).

 

Πηγή: Εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ" 3 Μαρτίου 2019 & SigmaLife

Οι εκλογές στην Τουρκία και ο συμπαθής Κατρούγκαλος

Γράφει ο Δρ Γιάννος Χαραλαμπίδης

Στις δημοτικές εκλογές της Τουρκίας, ο Ερντογάν δεν έχασε τον πόλεμο, αλλά τους δυο μεγάλους δήμους της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας. Έχασε από την αίγλη του, παρότι διατηρεί τα ποσοστά του και την πλειοψηφία, ομού μετά των γκρίζων λύκων. Εκείνο που έχει σημασία είναι το εξής: Ο Ερντογάν δεν έχασε τους δυο μεγάλους δήμους λόγω της εθνικιστικής του ρητορικής και της σκληρής του στάσης στο Κυπριακό και στα ελλαδοτουρκικά, αλλά διότι υπέστη οικονομικό πόλεμο από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, με αποτέλεσμα να κατρακυλά η τουρκική λίρα και να αυξάνεται ο πληθωρισμός. 

Εάν δει κάποιος τον εκλογικό χάρτη, θα διαπιστώσει ότι είναι στα μεγάλα αστικά κέντρα, που έχει πρόβλημα το AKP, διότι εκεί είναι το κυρίως οικονομικό και κοινωνικό πλήγμα, λόγω του ανισοζυγίου, που υπάρχει στο ποιοτικό επίπεδο ζωής, συγκριτικά με την ενδοχώρα. Αληθές, όμως, είναι ότι, όχι μόνο διατήρησε τα ποσοστά του, αλλά και στους δυο μεγάλους δήμους της Πόλης και της Άγκυρας έχασε οριακά. Εάν, μάλιστα, δεν υιοθετούσε την εθνικιστική ρητορική ενδέχεται οι ζημιές του να ήταν μεγαλύτερες. 

Διότι, ας μην ξεχνούμε ότι, οι Κεμαλιστές είναι αυτοί που υιοθετούν την πολιτική πως το Κυπριακό έχει επιλυθεί το 1974 και ότι εάν κάνει την οποιαδήποτε υποχώρηση ο Ερντογάν θα τον αποκαλέσουν προδότη με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται. Ακόμη, λοιπόν, και εάν έχανε ο Τούρκος Πρόεδρος το 50% συν μία ψήφο, θα ήταν αφελής όποιος θα πίστευε ότι θα ήταν δυνατό να αλλάξει η τουρκική στοχοθεσία στο Κυπριακό, δηλαδή η πολιτειακή διευθέτηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας με συνομοσπονδιακό χαρακτήρα, ως όχημα μεταφοράς για την πλήρη τουρκοποίηση.

Υπενθυμίζουμε ότι, όλοι αυτοί στην Λευκωσία και στην Αθήνα, που ενδομύχως θα ήθελαν να χάσει ο Ερντογάν είναι εκείνοι που μετά το 2003 τον υμνολογούσαν και ισχυρίζονταν ότι είναι ο μέγας δημοκράτης, ο οποίος θα φέρει άλλο αέρα στις ελλαδοτουρκικές σχέσεις και θα επιλύσει το Κυπριακό. Είναι αυτοί που ζουν με ψευδαισθήσεις και δεν έχουν εναλλακτικές στρατηγικές επιλογές.

Η τουρκική στρατηγική δεν αλλάζει με μια εκλογική αναμέτρηση δημοτικών εκλογών την οποία επί της ουσίας δεν έχει χάσει ο Ερντογάν, αλλά και αν την έχανε θα έρχονταν οι άλλοι, οι Κεμαλιστές, που θα έκαναν ενδεχομένως στροφή προς τις ΗΠΑ και τότε, οι πιέσεις για την υπογραφή διχοτομικής λύσης δεν θα ήταν επί των ώμων της Άγκυρας, αλλά επί αυτών της Λευκωσίας. Η τουρκική στοχοθεσία θα αλλάξει εάν αλλάξει η ελληνική εθνική στρατηγική και γίνει πιο ορθολογιστική και πιο ρεαλιστική. Επί του παρόντος, ως Ελληνισμός δεν έχουμε σχέδιο Β’ αφού η κομματική μας ηγεσία δεν έχει αντιληφθεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί ότι ο εξευμενισμός δεν αλλάζει την επεκτατική τουρκική πολιτική, αλλά την τροφοδοτεί και τη γιγαντώνει.

Όσο δε, για τη Μόσχα, που είναι μεν φίλη χώρα, αλλά αφελώς πολλά επ’ αυτής επενδύουμε, ήταν η πρώτη, διά του Προέδρου Μπούτιν, που έσπευσε να συγχαρεί το Σουλτάνο για τη νίκη του. Διότι, αυτό επιβάλλουν τα ενεργειακά και άλλα συμφέροντά της. 

Ευτυχώς, ακόμη, οι συγκυρίες δεν επιτρέπουν στο Ισραήλ - που επηρεάζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ - να στηρίξει την τουρκική θέση για διχοτομική λύση στο Κυπριακό. Και αυτό συμβαίνει διότι το Ισραήλ δεν θέλει να βάλει στο παιχνίδι των ενεργειακών την Τουρκία. Και ας καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες ο συμπαθής Κατρούγκαλος. 
Γιάννος Χαραλαμπίδης 
Δρ Διεθνών Σχέσεων

Πηγή: SigmaLive 2.4.2019

Ελευθερία, διά χειρός ΕΟΚΑ

Γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης

Την 1η Απριλίου του 1955 η ΕΟΚΑ αναλάμβανε να δράσει ενόπλως για να αποτινάξει τον βρετανικό ζυγό και να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα, εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, ο Αγώνας εκείνος, το Έπος των Ελλήνων της Κύπρου, λογικό είναι να ιδωθεί μέσα από την ηθική, γεωπολιτική και γεωστρατηγική του διάσταση, καθώς και μέσω της Χάρτας του ΟΗΕ. Είναι, δε, ένα βασικό ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να απαντηθεί: Ήταν ορθός ή όχι ο στόχος της Ένωσης; Ήταν η ΕΟΚΑ τρομοκρατική οργάνωση, όπως οι Τούρκοι και οι Βρετανοί θέλουν να την παρουσιάζουν, ή υπηρέτησε ένα διαχρονικό σύστημα αρχών και αξιών που κυριαρχεί, ακόμη και στις μέρες μας, τόσο στα Ην. Έθνη όσο και στην Ε.Ε.;

Η νομιμοποίηση του αγώνα
Επί της ουσίας, λοιπόν. Από πού αντλεί ο αγώνας της ΕΟΚΑ τη νομιμοποίησή του; Απάντηση:
1. Από το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης των λαών (άρθρο 1 παράγραφος 2 του Χάρτη των Ην. Εθνών).

2. Από το Ενωτικό Δημοψήφισμα του '50, με το οποίο οι Έλληνες της Κύπρου αποφάσισαν ιδιογράφως να ενωθούν με την Ελλάδα.

3. Από το «Ουδέποτε» του Βρετανού Υπουργού Αποικιών, Χένρι Χόπκινσον· ότι, δηλαδή, η Βρετανία «ουδέποτε» θα αποδεχόταν την αυτοδιάθεση των Κυπρίων και την Ένωση με την Ελλάδα. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Έλληνες της Κύπρου απαντούσαν με δημοκρατικό τρόπο στους Βρετανούς υπέρ της Ενώσεως. Οι Βρετανοί, από την πλευρά τους, εφόσον έκλειναν την πόρτα στην Ένωση, εξωθούσαν την κατάσταση στα άκρα και στην επιλογή του ένοπλου αγώνα, ειδικώς σε μια ιστορική περίοδο, η οποία χαρακτηριζόταν από ένοπλα αντιαποικιοκρατικά κινήματα. Υπάρχουν, δε, συναφή επί τούτου βρετανικά έγγραφα της δεκαετίας του '50, που αποδεικνύουν ότι το Λονδίνο δεν είχε πρόθεση να παραδώσει ειρηνικά την Κύπρο στην Ελλάδα. Τα έγγραφα αυτά καταρρίπτουν τον ισχυρισμό ότι, χωρίς τη δράση της ΕΟΚΑ, θα ήταν δυνατό να γίνει η Ένωση (βλέπε αυτούσια τα έγγραφα στο βιβλίο του γράφοντος, «Διπλωματικές Ίντριγκες»).

4. Από το αντιαποικιοκρατικό ρεύμα που επικρατούσε τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και του 1960 και στηριζόταν στις φιλελεύθερες αντιλήψεις, που υπερίσχυαν διεθνώς μετά τη νίκη των συμμάχων σε βάρος του φασισμού και του ναζισμού στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

5. Η ΕΟΚΑ πρέσβευε ένα απαράμιλλο σύστημα αρχών και αξιών, που στηριζόταν στην αγάπη προς την πατρίδα, στον Θεό και τον Χριστιανισμό και ό,τι αυτά πρεσβεύουν, όπως η ηθική, η αυταπάρνηση, η αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη. Η ΕΟΚΑ πολεμούσε και υπερασπιζόταν τη δημοκρατία και τασσόταν εναντίον της τυραννίας. Αγωνιζόταν για την ελευθερία και δίδαξε την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία. Την αγάπη για την Ελλάδα και τον στόχο: Την Ένωση, που ήταν έννοια συνταυτισμένη με την αυτοδιάθεση και την ελευθερία. Αυτό το σύστημα αρχών και αξιών είναι η σπονδυλική στήλη του ΟΗΕ και οι βασικές αρχές και αξίες επί των οποίων στηρίζεται σήμερα η Ε.Ε. και τα σύγχρονα δημοκρατικά συντάγματα. Αυτά τα στοιχεία ήταν που μετέτρεψαν τους δούλους σε επαναστάτες και όταν οι Βρετανοί τούς καταδίκαζαν εις θάνατον, τραγουδούσαν τον Ύμνον προς την Ελευθερία και γίνονταν άρχοντες της αγχόνης!

Ο στόχος της Ένωσης
Εκ των όσων έχουν αναφερθεί, μπορεί κάποιος, ομιλώντας από την πλευρά των Ελλήνων, να απαντήσει θετικά στο ερώτημα κατά πόσον ήταν ορθός ή όχι ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Ήταν, λοιπόν, ο αγώνας ορθός ως προς τον χρόνο, λόγω και του διεθνούς περιβάλλοντος αλλά και ένεκα της εσωτερικής συνοχής και της καθολικής αποδοχής του στόχου, δηλαδή της Ένωσης, από την κοινωνία. Την εποχή εκείνη, αφενός η Βρετανική Αυτοκρατορία κατέρρεε, αφετέρου τις δεκαετίες του '50 και του '60 υπήρχε ένα επαναστατικό ρεύμα, που οδηγούσε τους λαούς σε εξεγέρσεις και εθνική αποκατάσταση. Βεβαίως, υπάρχει ένας ακόμη λόγος στρατηγικής σημασίας, ο οποίος αφορά στον σκοπό του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Δηλαδή, στην Ένωση με την Ελλάδα. Εάν η Κύπρος ενωνόταν με την Ελλάδα, τότε το ελληνικό κράτος, διαρκούντος του Ψυχρού Πολέμου, θα μπορούσε να ασκεί σημαντικό κρατικό και εθνικό έλεγχο ή συνέλεγχο με τους λοιπούς συμμάχους του, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή. Συνεπώς, πληρούνται και το γεωπολιτικό και το γεωστρατηγικό κριτήριο, που είναι ιδιαιτέρως σημαντικές μεταβλητές για να καθορίσουν, εάν ένας στόχος είναι συναφής με την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων ή όχι.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δηλαδή με την Ένωση:

1) Η Ελλάς θα διέθετε την επιχειρησιακή ευθύνη, ομού μετά των Δυτικών συμμάχων, καθώς και τη στρατηγική χρήση και εκμετάλλευση του ζωτικού, γεωστρατηγικού τριγώνου των νησιών Ρόδος - Κρήτη - Κύπρος, το οποίο σήμερα, λόγω του φυσικού αερίου, αποτελεί στρατηγικό κλειδί πλούτου και ισχύος για το ελληνικό έθνος.

2) Η Ελλάς θα ενίσχυε τη γεωστρατηγική της σημασία στον διεθνή διπλωματικό και γεωπολιτικό χώρο, καθιστώντας εαυτήν ως σημαντικότατο σύμμαχο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και γενικότερα της Δύσης, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Πολύ πιο σημαντικό απ' ό,τι ήταν χωρίς την Κύπρο.

3) Θα περιοριζόταν η σημασία του γεωστρατηγικού ρόλου της Τουρκίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, ψυχροπολεμικά και μεταψυχροπολεμικά. Όμως, θα μπορούσε μέσα από μια συνεργασία Ελλάδας - Τουρκίας, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ακόμη και της Βρετανίας, να ήταν η δυτική συμμαχία, ειδικώς την περίοδο εκείνη, δηλαδή του Ψυχρού Πολέμου, ακόμη πιο ενισχυμένη απ' ό,τι ήταν χωρίς την Ένωση.

4) Θα μειωνόταν η σημασία και ο ρόλος της παρουσίας της Βρετανίας, διότι με την Ένωση, εφόσον η Ελλάδα ήταν κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, τα συμφέροντα της Δύσης θα εξυπηρετούνταν μέσω των Ελλήνων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Βεβαίως, η παραμονή των Βάσεων θα προέκυπτε αναπόφευκτα, για στρατηγικούς λόγους, ως αντάλλαγμα στην όποια λύση, καθώς και ως εξυπηρέτηση των αγγλικών και των ευρύτερων δυτικών ΝΑΤΟϊκών συμφερόντων. Και υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορούσαν να ήταν τμήμα μιας οιονεί ελληνοβρετανικής επιχειρησιακής συνδιαχείρισης στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Ή θα μπορούσαν να είχαν οι Βάσεις μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα ημερομηνία λήξης. Ούτως ή άλλως, η μείωση του ρόλου των Βρετανών δεν θα ήταν ταπεινωτική, αλλά στο πλαίσιο ενός λογικού συμβιβασμού και ενός «win-win game».

5) Η ασφάλεια της Κύπρου θα ετίθετο υπό την ευθύνη του ελληνικού κράτους και του ΝΑΤΟ, εφόσον το νησί θα ήταν τμήμα τους. Ενδεχόμενη μελλοντική επίθεση από την Τουρκία θα σήμαινε ελληνοτουρκικό πόλεμο και ρήξη στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Δηλαδή, θα πλήττονταν τα αμερικανικά συμφέροντα. Ως εκ τούτου, θα ήταν αυξημένες οι πιθανότητες εφαρμογής του εξής σεναρίου: Οι ΗΠΑ θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά έναντι μιας σύγκρουσης και της δημιουργίας συνθηκών πολιτικής αστάθειας.

Συνεπώς, η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα δεν είχε μόνο συναισθηματικό, αλλά και στρατηγικό χαρακτήρα, στη βάση της ψυχρής εξυπηρέτησης εθνικών συμφερόντων, όπως αυτά κατά την ψυχροπολεμική περίοδο ήταν ενταγμένα στη λογική του «power game». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η κρίση των Κοκκίνων το καλοκαίρι του 1964, όταν στην Κύπρο βρισκόταν η Ελληνική Μεραρχία. Οι Αμερικανοί επενέβησαν για την αποτροπή ελληνοτουρκικής σύρραξης με «πέτρα του σκανδάλου» την Κύπρο και την απειλή της Τουρκίας να εισβάλει πριν από και μετά τους βομβαρδισμούς στην Τηλλυρία.

Τα εμπόδια και η Βρετανία
Βεβαίως, τα πλεονεκτήματα αυτά, που θα πρόσφερε η Ένωση στους Έλληνες, καθίσταντο, ταυτοχρόνως, εμπόδια στην εκπλήρωση του σκοπού τους. Γιατί; Διότι:

α) Η Βρετανία δεν ήταν μόνο σύμμαχος με την Ελλάδα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Θεωρούσε ότι ήταν και η «μεγάλη αδερφή», που την «ξελάσπωσε», κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, από τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Τότε, η Βρετανία δεν είχε απλώς αυτοκρατορική συνείδηση, αλλά ασκούσε, ταυτοχρόνως -παρότι παρακμάζουσα- αυτοκρατορική πολιτική. Ερώτημα, λοιπόν: Γιατί η Αγγλία να ήθελε να δει την Ελλάδα να της αρπάζει μέσα από τα χέρια έναν ρόλο ή τμήμα αυτού του ρόλου, τον οποίο διατηρούσε, ειδικώς στην ψυχροπολεμική περίοδο, ως περιφερειακής και παγκόσμιας εμβέλειας δύναμη, αναγκαία για τις ΗΠΑ στον αγώνα ενάντια στο κομμουνιστικό μπλοκ;

β) Η Τουρκία θεωρούσε ότι, εάν η Ελλάδα ήλεγχε την Κύπρο, τότε θα απειλείτο στο μαλακό της υπογάστριο. Υποστήριζε και συνεχίζει να υποστηρίζει ότι θα τελούσε όμηρος μιας γεωστρατηγικής λαβίδας, που θα ξεκινούσε από τη Θράκη και, διαμέσου του Αιγαίου, θα κατέληγε στην Κύπρο. Ήταν σημαντική σύμμαχος της Δύσης και δη των ΗΠΑ και θα ζητούσε, εάν θεωρούσε ως αναπόφευκτη λύση την Ένωση, ανταλλάγματα, όπως συνέβη την περίοδο '63-'67. Ταυτοχρόνως, όμως, όπως παραδέχεται ο Νιχάτ Ερίμ, όταν άρχιζε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η Τουρκία δεν είχε επί του Κυπριακού πολιτική και στρατηγική, η οποία οργανώθηκε σε δύο επίπεδα. Με την «Τριμερή» (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία) τον Σεπτέμβριο του 1955, με την οποία η Άγκυρα μπαίνει στο παιχνίδι του Κυπριακού, παρότι είχε αποποιηθεί κάθε δικαίωμα επί της Κύπρου σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923. Ταυτοχρόνως, η Βρετανία έθετε σε εφαρμογή τη στρατηγική της διχοτόμησης της Κύπρου στη βάση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας από το 1956.

Το λάθος της ανθενωτικής πολιτικής
Το γεωστρατηγικό παιχνίδι, όπως είχε αρχίσει και εξελισσόταν, με τον αγώνα της ΕΟΚΑ θα το κέρδιζε εκείνος που θα είχε την πιο σταθερή στρατηγική, θα έπραττε τα λιγότερα λάθη και θα ήταν έτοιμος να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες. Πάντως, ο στόχος της Ένωσης είχε μετατραπεί σε μιαν ακρωτηριασμένη ανεξαρτησία, όχι γιατί ήταν λανθασμένος, αλλά λόγω έλλειψης στρατηγικής από τις πολιτικές ηγεσίες Αθηνών και Λευκωσίας.

Εκείνο που έλειπε από την ελληνική πλευρά δεν ήταν η ανδρεία στο πεδίο της μάχης, αλλά η ικανότητα και η θέληση της πολιτικής ηγεσίας να υπηρετήσει έναν τόσο υψηλό στόχο αρχών και συμφερόντων. Η αλλαγή του στόχου, δηλαδή από την Ένωση στην ανεξαρτησία, χωρίς τη λήψη κοινής στρατηγικής απόφασης από τους αρχηγούς του αγώνα και την Ελλάδα, και κυρίως χωρίς την εκ των προτέρων ενημέρωση του στρατιωτικού αρχηγού, αποτελούσε σφάλμα, το οποίο ο Ελληνισμός πλήρωσε ακριβά, χωρίς να αποδίδουμε στον οποιονδήποτε δόλιες προθέσεις. Απλώς εκείνο που ελέγχουμε είναι τη στρατηγική και τη γεωπολιτική διάσταση. Η Ζυρίχη ήταν ένας συμβιβασμός συμφερόντων, στο πλαίσιο του οποίου οι Έλληνες της Κύπρου αισθάνονταν ότι αδικούνταν, καθώς και ότι γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά ήταν όμηροι της Τουρκίας. Ο στόχος παρέμενε ανεκπλήρωτος.

Οι Βρετανοί, πάντως, επιδίωξαν να ταυτίσουν τα δικά τους και τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα με το αμερικανικά και τα ΝΑΤΟϊκά. Και αυτό συνέβη για να δικαιολογηθεί η δική τους στρατηγική και τα δικά τους εθνικά συμφέροντα και η ανθενωτική τους πολιτική, η οποία θεμελιώθηκε επί της δημιουργίας ενός κράτους υπό την κηδεμονία της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας. Ενός κράτους που είχε τέτοιες αντιδημοκρατικές δομές, που θα το οδηγούσαν σε κατάρρευση και όχι σε λειτουργία.

Τελικώς, η ανθενωτική πολιτική αποδείχθηκε αντίθετη με τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και μέγα στρατηγικό σφάλμα, αφού το Κυπριακό και το κράτος υπό κηδεμονία, που δημιούργησαν οι Βρετανοί με τους Τούρκους, στο πλαίσιο ενός ελληνικού συμβιβασμού, δημιούργησε μια πραγματική βόμβα στα θεμέλια της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ τις δεκαετίες του '60 και του '70, ακόμη και αργότερα. Εάν οι Βρετανοί συναινούσαν στην Ένωση κατά τη δεκαετία του '60, όταν οι Τούρκοι δεν είχαν καν στρατηγική ούτε καν διεκδικήσεις στο Κυπριακό, η τύχη της περιοχής μας θα ήταν διαφορετική. Και προφανώς οι Βρετανοί και οι ΗΠΑ θα είχαν εξίσου σημαντικό ρόλο, ακόμη και πιο ισχυρό και ήρεμο, απ' ό,τι σήμερα.

Απόδειξη της λανθασμένης ανθενωτικής πολιτικής και της αλλαγής πλεύσης προς την ανεξαρτησία αποτελούν τρία, μεταξύ άλλων, ιστορικά γεγονότα:

1. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Μακμίλαν παραδέχεται ότι η ΕΟΚΑ τού προκαλούσε τέτοιο κόστος διεθνώς και εσωτερικά, κατά τρόπον ώστε, εάν δεν εξευρίσκετο λύση, θα ήταν δυνατό, όπως έγραψε ο στενός συνεργάτης του Εθνάρχη Μακαρίου, Μιλτιάδης Χριστοδούλου, να χάσει τις εκλογές από τους αντιπάλους του, δηλαδή τους Εργατικούς, οι οποίοι ήταν έτοιμοι, εάν έρχονταν στην εξουσία, να συζητήσουν εναλλακτικές επιλογές, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.

2. Οι Αμερικανοί επανήλθαν το 1964 και πήραν τα διπλωματικά σκήπτρα από τους Βρετανούς για να εισηγηθούν μια μορφή Ένωσης, στο πλαίσιο των σχεδίων Άτσεσον.

3. Σήμερα, Κύπριοι και Ελλαδίτες ευρωβουλευτές μαζί με άλλους Ευρωπαίους κάθονται στα ίδια έδρανα στην Ε.Ε., όπως και σε επίπεδο Συμβουλίου για να υπερασπιστούν τις δημοκρατικές αρχές και αξίες και την ελευθερία των λαών. Αυτές τις αρχές και αξίες υπέγραψαν με το αίμα τους οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Εάν διαβάσει κάποιος τα χειρόγραφα του Κυριάκου Μάτση, θα διαπιστώσει το όραμα των αρχών και των αξιών της Ε.Ε. από τότε, το οποίο υπέγραψε με τη ζωή του.

Διαχρονική ορθότητα και γεωπολιτική
Η διαχρονική ορθότητα της σύζευξης του γεωπολιτικού χώρου Κύπρου - Ελλάδας διαπιστώνεται και μέσα από την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας, που σηματοδότησε την αντίστροφη μέτρηση της Κύπρου. Και αυτό διότι με τη Μεραρχία στην Κύπρο υπήρχε καθεστώς οιονεί Ενώσεως ολόκληρου του νησιού. Εν συνεχεία η Κύπρος έμεινε αθωράκιστη και, μετά την εισβολή, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αντιληφθεί ό,τι και ο πατέρας του, Γεώργιος, στα μέσα της δεκαετίας του '60, και ομού μετά του Γλαύκου Κληρίδη έφτιαξαν το 1993 το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, στη λογική της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σύζευξης του εθνικού χώρου, που τίναξε, όμως, στον αέρα ο Κώστας Σημίτης, με την ανοχή της Λευκωσίας, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η Κύπρος θα εντασσόταν στην Ε.Ε.

Ποια, όμως, Κύπρος θα εντασσόταν; Όχι βεβαίως η Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή μια ενιαία πολιτεία, αλλά τα δύο συνιστώντα κράτη του σχεδίου Ανάν, όπως τα δημιούργησε η εισβολή, στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δηλαδή, παραλίγο να είχαμε ανατροπή της ιστορίας, αφού ο άλλοτε ουτοπικός στρατηγικός, διχοτομικός, στόχος της ομοσπονδίας εμφανίστηκε και εμφανίζεται ως ο μοναδικός εφικτός στόχος. Και αυτό παρότι στο Κραν Μοντανά αποδείχθηκε ανέφικτος, ο οποίος για να καταστεί εφικτός θα πρέπει να γίνουν δεκτές οι τουρκικές θέσεις. Οπότε η ομοσπονδία θα είναι το όχημα μεταφοράς στην τουρκοποίηση. Ουδεμία σχέση με το σύστημα αρχών και αξιών που υπηρέτησε η ΕΟΚΑ και οι ήρωες.

Η ιστορία κάνει νέους κύκλους και σήμερα, με αφορμή το φυσικό αέριο και τη σύγκλιση συμφερόντων, εμφανίζεται μια νέα ευκαιρία για τη σύζευξη του γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού χώρου από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή, στη βάση μιας συμμαχίας Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ με προέκταση προς την Ιταλία και τη λοιπή Ευρώπη. Μια συμμαχία που θα επιτρέπει την ασφαλή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και θα αποτρέπει την τουρκική απειλή, ενώ ταυτοχρόνως θα ανατρέπει τον τουρκικό σχεδιασμό που θέλει τη διχοτόμηση του Αιγαίου και τη διάσπαση της σύζευξης του ελληνικού χώρου, έτσι ώστε να καταστεί η περιοχή από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα τουρκική λίμνη.

Μια τέτοια στρατηγική εξέλιξη μπορεί να νομιμοποιηθεί μέσω του τουρκικού και βρετανικού στόχου της ομοσπονδίας. Το ερώτημα, μετά από εξήντα τέσσερα χρόνια, είναι εάν θα υπογράψουμε τη λύση ομοσπονδίας, που ήταν ο βρετανοτουρκικός στόχος, ανατρέποντας την ιστορία και βοηθώντας στην υλοποίηση της αναθεωρητικής αυτοκρατορικής τουρκικής στρατηγικής ή εάν θα υιοθετήσουμε την εναλλακτική στρατηγική των συμμαχιών και τη σύζευξη των γεωπολιτικών χώρων για να σωθεί ο Ελληνισμός, να εξουδετερωθεί η τουρκική απειλή και να δημιουργηθούν συνθήκες ώστε να εγκαθιδρυθεί ένα πολιτειακό σύστημα στη βάση των αρχών και των αξιών του σύγχρονου κόσμου, τις οποίες υπέγραψε με τις θυσίες της και το αίμα της η ΕΟΚΑ, και όχι μια λύση προκύπτουσα από τους κανόνες των τουρκικών όπλων.

Στα όπλα του κατακτητή η ΕΟΚΑ ποτέ δεν υπέκυψε. Ποτέ δεν υποκλίθηκε. Διά της δικής της χειρός υπεγράφη η ελευθερία. Γι' αυτό κι εμείς, αλλά και κάθε πολιτισμένος λαός, υποκλινόμαστε, ηθικά και πολιτικά, στο μεγαλείο της! 

Στους άρχοντες των πεδίων των μαχών και της αγχόνης. Η ΕΟΚΑ δεν αποτελείτο από μικροπολιτικούς φεουδάρχες, αλλά ήταν ένα απελευθερωτικό κίνημα έντιμων πολεμιστών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που αξίζουν τον σεβασμό μας.
Στην πράξη και όχι στα λόγια.
Γιάννος Χαραλαμπίδης 
Δρ Διεθνών Σχέσεων

Πηγή: SigmaLive 1.4.2019 

Τα Ελληνοτουρκικά

Του Στέφανου Κωνσταντινίδη*

Με αφορμή την επίσκεψη του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου στην Αττάλεια και τις συνομιλίες του με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου, αλλά κυρίως με τις δηλώσεις του για τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, θα πρέπει να σημειωθεί η διπλωματική αδεξιότητα με την οποία έθεσε το θέμα. Δεν ήταν δουλειά του να μιλήσει για τα δικαιώματα της Τουρκίας, που ούτως ή άλλως κανένας δεν τα αμφισβητεί από ελληνικής πλευράς εφόσον οριστούν με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και τις διεθνείς συνθήκες, αλλά να υπερασπιστεί τα δίκαια και τα δικαιώματα της δικής του χώρας που καθημερινά αμφισβητούνται από την Άγκυρα. Αποστολή του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών είναι να προασπίζει τα εθνικά συμφέροντα με όρους διεθνούς δικαίου και εθνικής αξιοπρέπειας.

Επί της ουσίας όμως, αυτή υπήρξε η πολιτική όλων των μεταπολιτευτικών Κυβερνήσεων, με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές του Ανδρέα Παπανδρέου. Πολιτική κατευνασμού και «εξημέρωσης», τάχατες, του «θηρίου». Επί Σημίτη ξεκίνησε η γκριζοποίηση του Αιγαίου με τη συμφωνία της Μαδρίτης που υπέγραψε με τον Τούρκο Πρωθυπουργό Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, τον Ιούλιο του1997, μετά το φιάσκο των Ιμίων. Επί πρωθυπουργίας Σημίτη οι συνομιλίες ανάμεσα στις δύο χώρες έφτασαν πολύ κοντά σε μια συμφωνία για το Αιγαίο, ενώ παράλληλα υπήρχαν και σκέψεις προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ο Κωστής Στεφανόπουλος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας τότε, πίεζε προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Σημίτης απλώς δεν τόλμησε να προχωρήσει, έχοντας και το προηγούμενο των Ιμίων.

Επί διακυβέρνησης ΝΔ-Κώστα Καραμανλή, με ΥΠΕΞ τον Πέτρο Μολυβιάτη, υπήρξε μια σχετική επιφύλαξη στην πολιτική που ακολουθήθηκε επί Σημίτη. Όταν όμως ανέλαβε η Ντόρα Μπακογιάννη ως υπουργός Εξωτερικών, επανέφερε ουσιαστικά την πολιτική Σημίτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τουρκικές εφημερίδες της εποχής εκείνης εξέφρασαν την αγαλλίασή τους για την ανάληψη του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών από μέρους της και έγραψαν ότι επρόκειτο για τον «θηλυκό Γιώργο» σε αναφορά στον Γιώργο Παπανδρέου.

Όσον αφορά στην προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, η ελληνική πλευρά είχε τον φόβο ότι ενδεχομένως να μην έδινε στο μικρό ελληνικό νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου πλήρη υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ λόγω του μεγάλου χερσαίου όγκου της Τουρκίας. Ενδεχομένως να οριοθετούσε συνδυάζοντας την αρχή της μέσης γραμμής με την αρχή της αναλογικότητας. Η ελληνική πλευρά στην πραγματικότητα είχε τον φόβο ότι η ίδια αρχή θα εφαρμοζόταν και σε άλλες περιοχές του Αιγαίου. Αλλά ακόμη και κάτι τέτοιο θα ήταν υπέρ της Ελλάδας, δεδομένου ότι η Τουρκία αρνείται ότι τα ελληνικά νησιά διαθέτουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Στο παρελθόν, πολλοί της ελληνικής πολιτικής ελίτ έσπρωχναν προς το Διεθνές Δικαστήριο, διότι έτσι δεν θα είχαν να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη μιας συμφωνίας με την Τουρκία. Η Τουρκία που στην αρχή ευνοούσε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, άλλαξε στη συνέχεια γνώμη διότι αντελήφθη ότι θα κέρδιζε πολύ περισσότερα από έναν πολιτικό συμβιβασμό λόγω της ελληνικής υποχωρητικότητας.

Βεβαίως των δηλώσεων Κατρούγκαλου, είχαν προηγηθεί δηλώσεις του Κοτζιά που με πολύ πιο προσεκτικό και θολό τρόπο έστρωνε το χαλί για διαπραγμάτευση με την Τουρκία, αναγνωρίζοντάς της δικαιώματα στην περιοχή του Καστελόριζου. Δεν αμφισβητεί κανένας ότι σε κάποιο στάδιο θα αναγνωριστεί στην Τουρκία ό,τι δικαιούται με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και τις διεθνείς συνθήκες. Το ερώτημα είναι γιατί η ελληνική πλευρά να προτρέχει και να προσπαθεί να την κατευνάσει, τη στιγμή που η ίδια τεντώνει καθημερινά το σχοινί στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και παρουσιάζεται απειλητική απέναντι στην ελληνική και την κυπριακή κυριαρχία. Η συνεχής υποχωρητικότητα της Αθήνας εκτρέφει την τουρκική αδιαλλαξία. Να ειπωθεί πάντως ότι ο Κοτζιάς στις αναφορές του εξαίρεσε ρητά την κυπριακή ΑΟΖ, την οποία δεν συνέδεσε με τις αναφορές του στο Καστελόριζο.

Η ελληνική πολιτική ελίτ, με κάποιες εξαιρέσεις, θέλει να κάνει το μεγάλο βήμα των παραχωρήσεων προς την Τουρκία. Το ίδιο επιθυμούν και στην Κύπρο ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Με τις διαχρονικές όμως υποχωρήσεις τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Κυπριακό, άνοιξε η όρεξη της Τουρκίας που στο τέλος τα θέλει όλα! Αυτό παθαίνουν όσοι διαπραγματεύονται χωρίς περίσκεψη, υποχωρώντας συνεχώς, με την ελπίδα να φτάσουν σε κάποιο συμβιβασμό με την Άγκυρα.

Υπήρχε επίσης πάντα στην Αθήνα η πάγια θέση μιας μερίδας της πολιτικής ελίτ και του οικονομικού κατεστημένου για συνδιαχείριση-συνεκμετάλλευση του πλούτου στο Αιγαίο. Να αγνοηθεί εν ολίγοις το διεθνές δίκαιο της θάλασσας και η γεωπολιτική σημασία του Αιγαίου και να γίνει συνεταίρος η Τουρκία πολύ πέραν αυτών που δικαιούται, εξασφαλίζοντας, υποτίθεται, την ειρήνη στην περιοχή. Αυτή τη θέση, αλλά μόνο για την περιοχή του Καστελόριζου, φαίνεται να ασπάζεται και η Κυβέρνηση Τσίπρα. Κάτι παρόμοιο ακούεται και υποστηρίζεται από καιρό και στη Λευκωσία για την κυπριακή ΑΟΖ. Αυτές οι θέσεις προωθούνταν ανέκαθεν από τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς και το ΝΑΤΟ. Αποδοχή τους όμως σημαίνει μετατροπή της Ελλάδας σε δορυφόρο της Άγκυρας υπό την υψηλή αμερικανο-ΝΑΤΟϊκή εποπτεία και τουρκική επικυριαρχία επί της Κύπρου.


Σε κάθε περίπτωση, ο Τσίπρας δεν έχει πια τον χρόνο να διαπραγματευτεί οτιδήποτε. Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός, και αν δεν υπάρξει λαϊκή αντίδραση, θα αποδειχτεί χειρότερος! Και για το Αιγαίο αλλά και για την Κύπρο.

Στέφανος Κωνσταντινίδης*

*Πανεπιστημιακός, διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Ερευνών Καναδά-ΚΕΕΚ και μέχρι πρόσφατα επιστημονικός συνεργάτης του ΕΔΙΑΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Facebook
stephanos.constantinides@gmail.com

Είναι καιρός η Βρετανία να αναγνωρίσει τον αγώνα της ΕΟΚΑ

Του δημοσιογράφου Κώστα Βενιζέλου

Ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, μια επανάσταση, που έχει τη στήριξη του λαού, είναι προικισμένος με όλα τα εχέγγυα επιτυχίας. Υπάρχουν, όμως, πάντα διάφοροι παράγοντες που επηρεάζουν την πορεία του αγώνα. Με την απόσταση του χρόνου και την άνεση των αναλύσεων, της αξιολόγησης των δεδομένων και των ιστορικών συγκυριών, κρίνεται σήμερα ο αγώνας της ΕΟΚΑ. 

Το μεγαλείο εκείνου του αγώνα σαφώς και δεν αμφισβητείται. Ήταν η μεγάλη αναμέτρηση ενός υπό κατοχή λαού με την αποικιοκρατική δύναμη. Η Βρετανία δεν ήθελε να χάσει την Κύπρο λόγω της στρατηγικής - γεωγραφικής της θέσης και πολέμησε για να διατηρήσει την κατοχή. Κι όταν ακόμη η πορεία των εξελίξεων, η πίεση που αισθανόταν από τον αγώνα, τον λαό, αναγκάσθηκε να οδηγήσει τις συζητήσεις σε ένα «συμβιβασμό», προσπάθησε να διατηρήσει τα «κεκτημένα» της και μετά την ανεξαρτησία.

Ποτέ δεν πίστεψε πως θα μπορούσε να μην ελέγχει την Κύπρο η Βρετανία.

Γι' αυτό και μετά την ανεξαρτησία, υπονόμευε το Κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, επιστρατεύοντας το αγγλικής πατέντας δόγμα του διαίρει και βασίλευε.

Δεν ξεπεράσθηκε εκείνη η σύγκρουση την περίοδο του αγώνα;

Συντηρείται η καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης;

Και τα δυο ισχύουν. Και γι' αυτό και έχουν περισσότερη ευθύνη οι Βρετανοί. Με τη συμπεριφορά τους συντηρούν αυτό το κλίμα.

Εάν στο Λονδίνο μελετούσαν τις σχέσεις της Γερμανίας με χώρες του άξονα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, θα μπορούσαν να συμπεριφέρονταν διαφορετικά. Εάν και εφόσον το ήθελαν.

Για να ξεπερασθούν συγκρούσεις, το πολεμικό κλίμα πρέπει να γίνουν εκατέρωθεν κινήσεις. Όταν για παράδειγμα, Γαλλία και Γερμανία διατηρούν στενές σχέσεις σήμερα, οι ηγέτες τους ανταλλάσουν επισκέψεις, ίδρυσαν τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, αυτό σημαίνει πως απαρνιούνται την ιστορική αλήθεια; Αντίθετα, την αναγνωρίζουν.

Εάν το Λονδίνο ήθελε να κλείσει εκείνο το κεφάλαιο, της αποικιοκρατίας, της σύγκρουσης, θα έπρεπε και πρέπει να αναγνωρίσει τον αγώνα της ΕΟΚΑ, ως μια επανάσταση για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Θα έπρεπε ο Βρετανός πρέσβης, ο εκάστοτε, να επισκεφθεί και να επισκέπτεται κάθε χρόνο τα φυλακισμένα μνήματα για να καταθέσει στεφάνι στους απαγχονισθέντες. Θα είναι μια τιμή σε αγωνιστές της ελευθερίας και μια απολογία της χώρας του για τον απαγχονισμό τους. Για να κλείσει εκείνος ο κύκλος, χωρίς όμως λήθη.

Για τους Έλληνες της Κύπρου, η αποικιοκρατία έχει μερικώς τελειώσει με την ανεξαρτησία. Εκείνος ο αγώνας για αποτίναξη της βρετανικής κατοχής δεν έφθασε στον στόχο του, που ήταν η Ένωση με την Ελλάδα. Ένας στόχος, ο οποίος ήταν ένα παλλαϊκό αίτημα. Κατέληξε σε μια κολοβωμένη ανεξαρτησία, με πολλά βαρίδια και εξαρτήσεις. Το Κράτος είχε προβλήματα, μπήκε νωρίς σε περιπέτειες, λόγω ακριβώς των στρεβλώσεων που υιοθετήθηκαν.

Παραμένει, ωστόσο, η Κυπριακή Δημοκρατία το βασικό όχημα επιβίωσής μας και διεθνούς παρουσίας μας. Και αυτό το Κράτος είναι αποτέλεσμα του αγώνα, ανεξαρτήτως εάν κάποιοι ισχυρίζονται ότι και χωρίς την επανάσταση θα κερδίζαμε ανεξαρτησία. Αυτός ο ισχυρισμός δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ιστορικά και πολιτικά. Από πολύ νωρίς οι Βρετανοί είχαν κάνει ασκήσεις επί χάρτου για διχοτόμηση του νησιού και ενθάρρυναν τότε και την τουρκοκυπριακή ελίτ να διεκδικήσει αυτή τη λύση. Αυτά υπάρχουν σε αποχαρακτηρισμένα έγγραφα του Φόρεϊν Όφις.

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, η παλλαϊκή κινητοποίηση του λαού κατά της αποικιοκρατικής, κατοχικής δύναμης αποτελεί σημαντική ιστορική προίκα για τον Ελληνισμό στην Κύπρο. Εκείνος ο αγώνας δεν δικαιώθηκε. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι απέτυχε ή πως λάθος διεξήχθη.

Κώστας Βενιζέλος

Πηγή: Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 1.4.2019, Philenews  

Του Κώστα Ν. Χατζηκωστή

«Δεν υπάρχει κείμενο περισσότερο άξιο να μελετηθεί λεπτομερώς από τους λόγους του Χίτλερ». Αυτά φώναζε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ για χρόνια, πριν από την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι απειλητικοί λόγοι του Χίτλερ έφθαναν στο Λονδίνο καθαροί και επαναλαμβανόμενοι… Αλλά η φωνή του Τσώρτσιλ δεν ακουόταν. Τον ίδιο επεκτατισμό του Γ΄ Ράιχ εκπέμπουν τις τελευταίες δεκαετίες σε βάρος της Μάνας και της Κόρης (Ελλάδος και Κύπρου) οι Τούρκοι ηγέτες. Όλοι ανεξαιρέτως οι Τούρκοι ηγέτες. Δεξιοί, αριστεροί και αριστεροδεξιοί. Οι λόγοι τους, όμως, οι απειλές τους, δεν εμελετώντο. Και χλευάζονταν ως «ρομαντικοί» και «ακραίοι».

Οι Τούρκοι πάντοτε απεκάλυπταν και προανήγγελλαν τα Επεκτατικά τους Σχέδια. Οι Έλληνες (όπως και σήμερα) πάντοτε τα αντιμετώπιζαν είτε με πολιτικό σαρκασμό είτε με αφέλεια. Τους παρουσίαζαν ως παλιάτσους μιας ρητορικής επεκτατικής πολιτικής, η οποία ήταν εκτός πραγματικότητας. Η αφυπνιστική δύναμη έμπρακτης απόδειξης της υλοποίησης των τουρκικών απειλών, όπως προαναγγέλλονταν, υπήρξε η Εισβολή και Κατάκτηση της μισής περίπου Κύπρου το 1974. Και, όμως, ούτε αυτή η Εθνική Τραγωδία φρονημάτισε…

Έλεγε, απειλούσε, κατονόμαζε η Τουρκία, αλλά Ελλάδα και Κύπρος χαμογελούσαν ειρωνικά. Δεν ξυπνούσαν. Ούτε σήμερα ξυπνούν… Την τότε ύστατη τουρκική τελεσιγραφική απειλή ο Γεώργιος Μαύρος (Υπουργός τότε Εξωτερικών της Ελλάδος) αντιμετώπιζε με το τραγικά γνωστό ηρωϊκό «η Ελλάς, μεταξύ ταπείνωσης και πολέμου, θα επιλέξει τον πόλεμο». Όταν ερπύστριες των Τούρκων κινήθηκαν στην Κύπρο με την έναρξη της δεύτερης Εισβολής,  Μαύρος και… Εθνάρχης Καραμανλής είχαν και τον πόλεμο και την ταπείνωση. Είχαν τον πόλεμο και την καταστροφή της Κύπρου. Είχαν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό της Ελλάδος.     

Όπως τότε έτσι και σήμερα, οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες κρίνουν ότι οι φραστικές προαναγγελίες της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής είναι μπλόφες. Είναι (όπως συνηθίζουν να λέγουν) ρητορικές, που καλύπτουν εσωτερικά τουρκικά προβλήματα. Τι έχει, όμως, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποδειχθεί στην πράξη; Έχει αποδειχθεί ότι οι Τούρκοι πραγματοποιούν αυτά που ανακοινώνουν. Επιβεβαιώνουν εμπράκτως τα όσα αναγγέλλουν. Αθήνα και Λευκωσία στη σχετική ενδημική τους ΑΥΤΑΠΑΤΗ, με την κωμικοτραγική πολιτική του Κατευνασμού αποκοιμούνται βολευόμενοι. Ο μόνος τρόπος αποτροπής της τουρκικής βουλιμίας, ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος ματαίωσής της, είναι η ΔΥΝΑΜΗ. Όχι οι συνεχείς υποχωρήσεις…     

Εδώ και 45 χρόνια η Τουρκία χωνεύει όσα πήρε στην Κύπρο. Τώρα ξεκαθαρίζει ότι η «Γαλάζια Πατρίδα», δηλαδή η Τουρκία της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, είναι χαρτογραφημένο γεγονός και, μάλιστα, βάσει του… Διεθνούς Δικαίου! Είναι «τουρκικά δικαιώματα», τα οποία απειλούν ότι θα επιβάλουν διά της βίας. Και Ελλάς και Κύπρος πώς αντιδρούν; Οι δικοί μας ηγέτες με μοιραία κατευναστική συμπεριφορά προσπαθούν να αμβλύνουν την τουρκική επεκτατική βουλιμία. Και πώς το επιδιώκουν; Έφτασαν ακόμα και στο σημείο να αποφεύγουν συνειδητά να μιλούν για Τουρκική Εισβολή και Κατοχή στην Κύπρο, για να μην εκνευρίζουν και ερεθίζουν την Τουρκία!     

Αλλά η Τουρκία σχεδιάζει χρόνια πριν εξαγγείλει. Προγραμματίζει χρόνια πριν υλοποιήσει τις εξαγγελίες της. Είναι δραματικά πληθωρικές οι εμπειρίες των Ελλήνων. Είναι εμπειρίες γραμμένες με το αίμα χιλιάδων Ελλήνων. Από τη Σμύρνη του 1922, στην Κύπρο του 1974. Και τότε και σήμερα η Μάνα θυσίασε, λόγω… αποστάσεως, τις κόρες της. Οι τραγικές αυτές εμπειρίες δεν έπρεπε να επιτρέπουν πρόσθετες αυταπάτες, εφησυχασμούς και ερασιτεχνισμούς. Από αυτά δεν καταλαβαίνει η Τουρκία…      

Τι να πει και τι να αναφέρει κανείς για την αυριανή Εθνική Επέτειο; Ντρέπεται ο κάθε ταπεινωμένος και κατακτημένος Έλληνας για το κατάντημά μας. Οι τότε Έλληνες πολέμησαν και πέτυχαν. Πρότυπα αποφασιστικότητας και θυσίας. Χωρίς όπλα, χωρίς χρήματα, χωρίς οργάνωση, χωρίς πείρα, χωρίς φίλους. Είχαν μόνο την ΠΥΡΑ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Είχαν τη Φλόγα της επιτυχίας. Το όραμα «μιας ώρας ελεύθερης ζωής». Τη θέληση να νικήσουν. Δεν ξεκίνησαν με σύνδρομα ήττας και υποταγής. Δεν ζήτησαν συμβιβασμούς και «έξυπνες» φόρμουλες υποταγής και παράδοσής τους.     

Πώς μας κοιτάζουν σήμερα ο πυρίκαυστος Αυξεντίου, ο απαγχονισμένος Παλληκαρίδης, οι δεκάδες των πεσόντων αγωνιστών της  Ελευθερίας; Όλοι εκείνοι οι ωραίοι Έλληνες, που πολέμησαν για την Ελευθερία της πατρίδας τους με πρότυπό τους τούς αγωνιστές του 1821; Πώς μας κοιτάζουν σήμερα μέσα από τους τάφους τους, μέσα από τα Ιερά Χώματα που τους σκεπάζουν; Δακρύζουν για τις ντροπές που οι Έλληνες δέχονται, ανέχονται και που είναι έτοιμοι να βαφτίσουν εθνική επιτυχία την παράδοση των εδαφών, των Ιερών και των Οσίων τους στον Τούρκο Κατακτητή.  Ο αγώνας του 1821 και η 25η Μαρτίου δεν ήταν φρόνηση και σύνεση. Ήταν τόλμη, βούληση και αποφασιστικότης. ΔΥΝΑΜΗ. Σήμερα υπάρχει μόνο ο «αγώνας», η «αγωνία», ο «ρεαλισμός» και η «σύνεση» της υποταγής.

Κώστα Ν. Χατζηκωστής

ΠΗΓΗ: Sigmalive 24.03.2019