«Το εθνικό κίνημα των Ελληνοκυπρίων 1950-1960», Σοφίας Αργυρίου

Παρουσιάστηκε το νέο βιβλίο της 

Σοφίας Αργυρίου 

στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα

Μετά από πολύχρονη έρευνα και μελέτη, τη Δευτέρα 3 Απριλίου, 2017 η Σοφία Αργυρίου παρουσίασε το βιβλίο της, «Το εθνικό κίνημα των Ελληνοκυπρίων 1950-1960».

 

 

Τις θεωρίες του εθνικισμού παρουσιάζει στο νέο της βιβλίο η συγγραφέας, Σοφία Αργυρίου, η οποία αντιμετωπίζει τον αντιαποικιακό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου 1955-59 με το πρίσμα της μετα-αποικιακής κριτικής, όπως λέχθηκε κατά την παρουσίαση του βιβλίου της.

Στη λιτή, αλλά όμορφη εκδήλωση στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα μίλησαν για το βιβλίο της ο Πέτρος Παπαπολυβίου, η Δέσποινα Παπαδημητρίου και ο Τάσος Ζατζηαναστασίου. 

Τη συγγραφέα καλωσόρισε στο Σπίτι της Κύπρου η Μορφωτικός Σύμβουλος της Πρεσβείας της Κυπριακής Δημοκρατίας, Μαρία Παναγίδου, η οποία προλογίζοντας την εκδήλωση αναφέρθηκε στο σημαντικό ερευνητικό έργο της.

Η συγγραφέας Σοφία Αργυρίου

Ονησίφορος Ονησιφόρου, Κώδικας Διακυβέρνησης στο δημόσιο τομέα

Σεμινάριο 

Του Συνδέσμου Εγκεκριμένων Λογιστών Κύπρου (ΣΕΛΚ) με θέμα: 

Public Sector Governance-Enhance the trust in the public and wider public sector

Ο Ονησίφορος Ονησιφόρου, διευθυντής εσωτερικού ελέγχου ΡΙΚ, στο βήμα, παρουσιάζει το θέμα του για τον Κώδικα Διακυβέρνησης στο δημόσιο τομέα.

Στο πάνελ από αριστερά, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Πέτρος Φλωρίδης και Χρυστάλλα Ασημένου.

Ο Ονησίφορος Ονησιφόρου, εσωτερικός ελεγκτής του ΡΙΚ, εξηγεί μεταξύ άλλων, πώς ετοιμάστηκε και εφαρμόστηκε ο Κώδικας Διακυβέρνησης του ΡΙΚ, από τον Ιανουάριο του 2011, καθιστώντας το ΡΙΚ τον πρώτο και μοναδικό ημικρατικό οργανισμό στην Κύπρο που έχει κώδικα διακυβέρνησης.
Το σεμινάριο που έγινε στο Υπουργείο Οικονομικών, το οποίο οργάνωσε ο Σύνδεσμος Εγκεκριμένων Λογιστών Κύπρου, για προώθηση του Κώδικα Διακυβέρνησης στο δημόσιο τομέα.
Πιο κάτω η ενδιαφέρουσα παρουσίαση του Ονησίφορου Ονησιφόρου.

 

 

 

 

 

Η συμμετοχή ήταν μαζική και οι ερωτήσεις πολλές.

«Το αόρατο ρήγμα: Θεσμοί και συμπεριφορές της ελληνικής οικονομίας», Αρίστος Δοξιάδης

Χωρίς τη διόγκωση του τομέα των εμπορεύσιμων, πράγμα αρκετά δύσκολο, η Ελλάδα, προβλέπει ο Δοξιάδης, θα μετατραπεί σε Ανατολική Γερμανία, όλοι θα γινόμαστε σταθερά φτωχότεροι.

Πώς λειτουργεί η ελληνική οικονομία στην πράξη; Σε τι διαφέρει από άλλες δυτικές οικονομίες; Με ποιες δυνάμεις και ποιες πρακτικές μπορούμε να ξεπεράσουμε την κρίση;

Οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στους αριθμούς της μακροοικονομίας, ούτε σε απλοϊκές αφηγήσεις για ολιγάρχες, τοκογλύφους, συνδικαλιστές και αργόμισθους.

Βρίσκονται στα σχέδια των οικογενειών, στο μέγεθος των επιχειρήσεων, στον τρόπο που παράγουμε, στην οργάνωση του κράτους, στις λεπτομέρειες των νόμων, στα κίνητρα των πολιτικών. Οι θεσμοί, είτε επίσημοι είτε άτυποι, και οι καθημερινές συμπεριφορές, διαμόρφωσαν την οικονομία που κατέρρευσε το 2009, και αυτά θα διαμορφώσουν την οικονομία που αναδύεται.

Το βιβλίο ανασυνθέτει την πολιτική οικονομία της Ελλάδας με τα εργαλεία της νεοθεσμικής σχολής. Συγκεράζει την καθημερινότητα με τα μακρομεγέθη, τους "ανθρώπους'" με τους "αριθμούς", το τοπικό με το παγκόσμιο. Αρχίζει με παραδείγματα από τον τουρισμό, τη ναυτιλία, τη γεωργία, τη δημόσια διοίκηση και από άλλες δραστηριότητες, και φθάνει στα ελλείμματα, στην ανεργία, και στη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Με απλά λόγια και ανθρώπινους όρους, περιγράφει τι σημαίνει η μετάβαση από την στρεβλή ευμάρεια της μεταπολίτευσης σε μια παραγωγική και εξωστρεφή ανάπτυξη.
Η αδυναμία της Ελληνικής οικονομίας
Το «Αόρατο ρήγμα» αφορά αυτή ακριβώς την αδυναμία της ελληνικής οικονομίας, την έλλειψη βάθους της εξαιτίας του γεγονότος ότι κυριαρχείται από δραστηριότητες που δεν είναι διεθνώς εμπορεύσιμες. «… Στους δύο τομείς (σ.σ. εμπορευσίμων και μη προϊόντων και υπηρεσιών )… » γράφει ο Δοξιάδης «…κυριαρχούν διαφορετικές νοοτροπίες. Και στους δύο υπάρχουν μικροί και μεγάλοι, καιροσκόποι και συνεργάσιμοι, τίμιοι και απατεώνες. Η μεγάλη διαφορά δεν έγκειται στο αν απαιτούν πολλά κεφάλαια, αν έχουν καλή οργάνωση και μεγάλες ιεραρχίες, αν βλέπουν πέντε μήνες η πέντε χρόνια μπροστά, έγκειται στο πώς αντιλαμβάνονται το οικονομικό περιβάλλον, που βρίσκονται οι ευκαιρίες και οι κίνδυνοι.

Η στρατηγική του επιχειρηματία των εμπορεύσιμων κλάδων εστιάζεται στα ερωτήματα: Σε ποια αγορά μπορώ να στοχεύσω; Είμαι καλύτερος και φθηνότερος από τον ξένο ανταγωνιστή; Τι αλλαγές πρέπει να κάνω στο προϊόν και την παραγωγή για να μη μου πάρουν την αγορά; Ακόμα και αν παράγω μόνο για την ελληνική αγορά, πώς θα κρατήσω το κόστος μου σε λογική απόσταση από το εισαγόμενο προϊόν; Ενώ ο επιχειρηματίας των μη εμπορεύσιμων κλάδων εστιάζει σε ερωτήματα όπως: Πόσες άδειες θα δοθούν στους ανταγωνιστές μου; Πόσες μέρες εκπτώσεων θα επιτραπούν φέτος; Τι περιθώριο κέρδους θα μου ορίσει το υπουργείο; … Το ρήγμα των δύο τομέων ήταν αόρατο. Δεν ταυτιζόταν με τις γνωστές διαχωριστικές γραμμές της πολιτικής. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ είχαν τα προπύργιά τους σε διαφορετικούς χώρους αλλά πάντα σε μη εμπορεύσιμες δραστηριότητες: Το ΠΑΣΟΚ στην ΑΔΕΔΥ, στις ΔΕΚΟ, στην ΟΤΟΕ-δηλαδή στους μισθωτούς αυτού του τομέα. Η ΝΔ στους ελευθεροεπαγγελματίες γιατρούς και δικηγόρους, στους εμπόρους, τους ταξιτζήδες, στους φαρμακοποιούς –δηλαδή στους μικροεπιχειρηματίες του ίδιου τομέα. Και τα δύο κόμματα είχαν στενή σχέση με μεγαλοεπιχειρηματίες πάλι του ίδιου τομέα: εργολάβους, προμηθευτές όπλων και εξοπλισμού. Από τις εμπορεύσιμες δραστηριότητες δεν έβγαιναν θέματα στα δελτία, δεν έμπαιναν εκπρόσωποι στη Βουλή, δεν επηρεαζόταν η εργατική νομοθεσία και δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη στήριξη από το κράτος…».

Χωρίς τη διόγκωση του τομέα των εμπορεύσιμων, πράγμα αρκετά δύσκολο λόγω του ασφυκτικού περιορισμού της ρευστότητας, η Ελλάδα, προβλέπει ο Δοξιάδης, θα μετατραπεί σε δεύτερη Ανατολική Γερμανία, όλοι θα γινόμαστε σταθερά φτωχότεροι, οι καλύτεροι θα φεύγουν. Για την πιο ανώδυνη υπέρβαση της ύφεσης προτείνει λοιπόν μια «καλύτερη λιτότητα» με μεγαλύτερη περικοπή των δαπανών του δημοσίου για κατανάλωση και συγκέντρωση των υπαρχόντων και μελλοντικών πιθανών πρόσθετων πόρων στην εξαγωγική δυνατότητα της χώρας. Από αυτή την άποψη είμαστε χειρότερα από κάθε άλλη χώρα που μπήκε ή βρίσκεται σε μνημόνιο. Αν είχαμε υπολογίσει τις εξαγωγές (ρυθμός αύξησης) της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, το ΑΕΠ θα ήταν 9 δισ. υψηλότερο και τα κρατικά έσοδα 3 δισ. περισσότερα. Αλλά η εσωτερική υποτίμηση μέχρι τώρα μας βοήθησε πολύ λιγότερο από τις άλλες χώρες διότι δεν είχαμε τις επιχειρήσεις που θα μας έβγαζαν από την κρίση.

Ο Δοξιάδης προβλέπει ότι για να ξαναμπεί η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης θα πρέπει το 10-15% του εργατικού δυναμικού να αναζητήσει νέα απασχόληση, σε άλλο αντικείμενο. Οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν θα είναι σε μη εμπορεύσιμους κλάδους. Οι άνθρωποι θα μετακινηθούν σε μικρές επιχειρήσεις των εμπορεύσιμων κλάδων που είτε θα μεγαλώσουν είτε θα ιδρυθούν. Μέχρι τώρα μετακινούνται επειδή δεν έχουν δουλειά για αρνητικούς λόγους αλλά ο Δοξιάδης σημειώνει -και σωστά- ότι αυτό δεν αρκεί.

Το «Αόρατο ρήγμα» μιλάει για την ουσία της κρίσης, την έλλειψη βάθους της ελληνικής οικονομίας, με τρόπο απλό, μέσα από την πραγματικότητα επιχειρήσεων, των θεσμών που τις περιβάλλουν, αναλύοντας τις αιτίες της κρίσης για να κοιτάξει μπροστά. Είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία για την κρίση και ίσως το πιο χρήσιμο.

Ο Αρίστος Σ. Δοξιάδης γεννήθηκε το 1951, μεγάλωσε στην Αθήνα, και σπούδασε κοινωνικές επιστήμες και οικονομικά στo Χάρβαρντ και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με μελέτες δημόσιας πολιτικής για το ελληνικό κράτος και για διεθνείς οργανισμούς. Συμμετείχε σε πιλοτικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την καταπολέμηση της φτώχειας σε όλη την Ευρώπη, και στη συνέχεια διοίκησε εταιρίες συμβούλων επιχειρήσεων. Από το 1995 εργάζεται σε Εταιρείες Επιχειρηματικών Συμμετοχών (venture capital) για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Έχει αξιολογήσει εκατοντάδες επιχειρηματικά σχέδια, και έχει συνεργαστεί από κοντά με δεκάδες επιχειρηματίες. Από το 2010 γράφει άρθρα για την κρίση και τους θεσμούς στην ελληνική οικονομία. Ιστολογεί στο aristosd.wordpress.com. Το "Αόρατο ρήγμα" είναι το πρώτο του βιβλίο.

Σίσυφος "Το σύμβολο του μάταιου αγώνα"

Η Ελληνική Μυθολογία προσφέρει πληθώρα διδακτικών μύθων που ζωογονούν την φαντασία. 
Κανένα όμως δεν βρήκα ποτέ τόσο συναρπαστικό αλλά και τραγικό όσο αυτόν του Σίσυφου, ο οποίος ενώ γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειάς του παρόλα αυτά συνεχίζει χωρίς καμιά ελπίδα για επιτυχία. 

Είναι ο χωρίς κέρδος εργάτης που η ύπαρξή του ασκείται να ολοκληρώνει ένα αέναο τίποτα !!
Αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να καταβληθεί για τα γήινα και ασυγχώρητα πάθη του!
Έτσι, ο Σίσυφος κατέληξε το σύμβολο του μάταιου αγώνα.

Ο Camus υποστηρίζει πως ο Σίσυφος γεύεται για μια πολύ σύντομη στιγμή την ελευθερία, εκείνη τη μοναδική στιγμή που έχει τελειώσει με το σπρώξιμο του βράχου και δεν χρειάζεται ακόμα να ξεκινήσει από την αρχή. 

Αλλά αυτό είναι αρκετό για να βρει τη δύναμη να συνεχίσει; Ο συνεχής αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά; Κάποιοι γνωρίζετε την ιστορία του, κάποιοι όχι.

Θα προσπαθήσω χωρίς να σας κουράσω να σας την θυμίσω. Άλλωστε την αγαπώ αυτήν την ιστορία..Βρίσκω ομοιότητες με τις δικές μας ιστορίες των σύγχρονων Ελλήνων.
Μη με ρωτήσετε γι αυτές... Βρείτε τις μόνοι σας και σκεφθείτε αυτό που δεν σκέφθηκε εκείνος για να απαλλαγεί από το μαρτύριό του.

Γνωρίζετε όμως γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Άλλος έκανε την ζαβολιά και άλλος την πλήρωσε ,ως συνήθως. Όλα άρχισαν λοιπόν όταν ο Δίας αποπλάνησε την Αίγινα την κόρη του ποταμού και θεού Ασωπού. Ο Ασωπός ζήτησε από τον Σίσυφο -την κουτσομπόλα της εποχής - να του πει τι γνωρίζει και αυτός συμφώνησε να τα μαρτυρήσει όλα με αντάλλαγμα μια πηγή με νερό που θα αναβλύζει ασταμάτητα από την ακρόπολη της πόλης του. Πουλήθηκε με λίγα λόγια...

Ο Σίσυφος καθώς γνώριζε τα πάντα για τα τεκταινόμενα τα είπε στον Ασωπό και στη συνέχεια ο Ασωπός καταδίωξε τον Δία. Αλλά ο Δίας, ως Δίας γλίτωσε και αποφάσισε να τιμωρήσει τον μαρτυριάρη τον Σίσυφο που παρά λίγο να του κλείσει το ..παλάτι..!! Έτσι έστειλε τον Σίσυφο στον Άδη και ύστερα από πολλές περιπέτειες στον κάτω κόσμο , αλλά και απολαύσεις στον πάνω κόσμο ο Σίσυφος κατέληξε να σπρώχνει τον βράχο στο ψηλό βουνό που όταν έφθανε στην κορυφή , κατρακυλούσε και πάλι στην κοιλάδα...

Αναρωτιέμαι τώρα εγώ πόσοι Σίσυφοι υπάρχουν ανάμεσά μας που θα ‘πρεπε να παραδειγματιστούν και να ψάξουν για λύση και να μην παρακολουθούν στωικά τον βράχο να επιστρέφει στην κοιλάδα;

Ο σύγχρονος εργαζόμενος πορεύεται καθημερινά με τους ίδιους στόχους και η μοίρα του δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά το τραγικό είναι ότι μόνο σε σπάνιες στιγμές αυτό το συνειδητοποιούμε.

"Το μαρτύριο του Σίσυφου"
Πίνακας Τιτσιάνο Βετσέλλιο ή Τιτσιάνο (Tiziano Vecèllio ή Vecelli)

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας (διεθνής ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών) εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε έτους. Έχει τις ρίζες της στις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών.

Είναι μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και την αξιολόγηση της θέσης των γυναικών στην κοινωνία. Παραδοσιακά, ενώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών και ακτιβιστές διαδηλώνουν σε όλο τον κόσμο για να κάνουν γνωστά τα αιτήματά τους για βελτίωση της θέσης των γυναικών, καθώς και να εορτάσουν τις νίκες και τα επιτεύγματα του κινήματος.

Η παγκόσμια ημέρα των γυναικών ξεκίνησε ως ένας εορτασμός στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Ρωσίας, καθώς και του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Σήμερα, σε πολλές περιοχές, η ημέρα έχει χάσει το πολιτικό της νόημα, και έχει γίνει απλώς μια ευκαιρία για τους άνδρες να εκφράσουν την αγάπη τους για τις γυναίκες όπως συμβαίνει και με τη γιορτή της μητέρας και την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου. Σε άλλες περιοχές, ωστόσο, παραμένει ισχυρή η αρχική πολιτική σημασία της ημέρας για την υποστήριξη της ενδυνάμωσης και της ισότητας των γυναικών.

Η Ελληνική γλώσσα

Το τελειότερο εργαλείο που επινόησε ποτέ 

ο ανθρώπινος εγκέφαλος,

είναι η Ελληνική γλώσσα

Διαδυκτιακοί μου φίλοι, που υιοθετίσατε με περίσσια ευκολία τον τρόπο επικοινωνίας που σας πλάσαραν τα μιάσματα της νέας τάξης πραγμάτων, τα γρεκοαγγλικά, διαπράττετε έγκλημα κατά της χώρας σας, της ιστορίας σας, των προγόνων σας και κυρίως κατά των παιδιών σας.

Τους στερείτε την μεγαλύτερη κληρονομιά που θα μπορούσε να έχει ένας λαός, τους στερείτε αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει και που πολλοί λαοί θα ήθελαν.Τους στερείτε την σκέψη, την αντίληψη, την εξέλιξη, τους στερείτε το μέλλον. Σταματήστε αυτό το έγκλημα, σταματήστε τα Greeklish...

Ας δούμε τι είπαν για την Ελληνική γλώσσα...

Κικέρων (ο ενδοξότερος ρήτωρ της αρχαίας Ρώμης):
"Ει οι θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώττι χρώνται"

Huan Azio (Βάσκος γερουσιαστής):
"Διά την διεθνοποίησιν της Ελληνικής γλώσσης μεγάλην έχομεν ευθύνην, ως ουκ ούσαν άλλην γλώσσαν αυτής ανωτέραν".

Errieta Valter (Γαλλίδα γλωσσολόγος):
"Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη στην Ευρώπη που δεν υπέκυψε σε καμία κατοχή".

Wandruska (καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπ. Βιέννης):
"Οι ευρωπαϊκές γλώσσες φαίνονται ως διάλεκτοι της Ελληνικής".

Sagredo και Puhana (Βάσκοι Ελληνιστές):
"Η Ελληνική γλώσσα και παιδεία αποτελουσι το θεμέλιον του Δυτικού πολιτισμού. Πάντες δε Ευρωπαίοι οφειλέται της Ελλάδος εσμέν".

M. Ventris ('Aγγλος επιστήμων που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική γραφή Β'):
"Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ήτο και είναι η ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεωτέρων γλωσσών".

U. Wilamowitz (Γερμανός φιλόλογος):
"Η Ελληνική φυλή, ανωτέρα κάθε άλλης, είναι και μητέρα κάθε πολιτισμού".

Βολταίρος (Γάλλος διανοητής):
"Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών".

Var. Goeger (Γερμανός σοφός):
"Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεκινά από την Ελλάδα".

Goethe (ο κορυφαίος Γερμανός ποιητής):
"Η Ελλάδα είναι ο νους και η καρδιά της οικουμένης".

Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, "Παγκόσμια Ιστορία":
"Χωρίς τα θεμέλια που έθεσαν οι Έλληνες δεν θα υπήρχε ο νεώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Η Ελληνική λογοτεχνία είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης".

Hellen Keler (η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας):
"Όπως το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, έτσι και η Ελληνική γλώσσα".

H.F. Kitto ('Aγγλος καθηγητής Πανεπιστημίου):
"Όλοι οι κλάδοι της λογοτεχνίας και της επιστήμης αρχίζουν με τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα είναι η πιο καθαρή και η πιο πλούσια στον κόσμο".

Irina Kovaleva (Ρωσσίδα καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μόσχας):
"Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τ' άστρα".

Maurice Kruaze (Γάλλος Ακαδημαϊκός):
"Οι άνθρωποι θα ανατρέχουν πάντα στις πηγές της Ελληνικής κλασσικής αρχαιότητας για να δροσιστούν".

Furtvengler (καθηγήτρια Πανεπιστημίου Βιέννης):
"Η Ρώμη στάθηκε μία αιώνια πόλη, αλλά η Αθήνα είναι κόσμος ολόκληρος".

Marianne McDonald (η πρωτεργάτις του TLG)
"Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας".

Karl Marx (ο θεμελιωτής του Μαρξισμού):
"Οι αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού παραμένουν άφθαστα πρότυπα".

Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας):
"Αν στη βιβλιοθήκη σας δεν έχετε έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σ' ένα σπίτι χωρίς φως".

Martin Heideger (φιλόσοφος):
"Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία (φιλοσοφικός όρος) ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν' αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ' αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν' αντιληφθεί τι είναι το φως και το χρώμα". "Τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι μία γλώσσα, αλλά "Η Γλώσσα"".

Werner Heisenberg (Γερμανός φυσικομαθηματικός-φιλόσοφος):
"Η θητεία μου στην Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκησις. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία μεταξύ της λέξεως και του εννοιολογικού της περιεχόμενου".

Marriane McDonald (η πρωτεργάτις του TLG):
"Η Γλώσσα της Ελευθερίας, ο Ένδοξος θησαυρός της Ελλάδος, η Δόξα της Ελλάδος, ανήκει σε όλους μας και έχει διαμορφώσει την επιστημονική και λογοτεχνική κληρονομιά του Δυτικού Κόσμου. [...] Η ιστορία της Ελληνικής γλώσσας αποτελεί την ιστορία της φιλοσοφικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου της Δύσης. Από όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, η Ελληνική γλώσσα είναι το καταπληκτικότερο. Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της ζωής και των σχέσεων στις οποίες οι Έλληνες εξέφρασαν τη σκέψη τους και τα αισθήματά τους, είναι ουσιαστικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία για έναν υψηλό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική. Έχει διατηρήσει την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, όχι μόνο με τη μορφή και τους ήχους της, αλλά και με τις ηθικές ιδέες που εκφράζει. [...] Οι Έλληνες μας έδωσαν το χρυσό μέτρο και τη χρυσή τους γλώσσα. [...] Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να διαιωνιστεί ως πολύτιμος και ωραίος θησαυρός. [...] Πρέπει να ξεκινήσουμε μία νέα σταυροφορία για την υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του παρελθόντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα γερό κτίσμα όσο ο Παρθενώνας. [...] Ας εργαστούμε όλοι μαζί για να λαμπρύνουμε το θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας και να τον κάνουμε κτήμα προσιτό σε όλον τον κόσμο".

G. Murray (καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης):
"Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μία σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαριά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα επειδή εκφράζει τις σκέψεις των τελειότερων ανθρώπων".

T.L. Heath (Βρετανός μαθηματικός):
"Η Ελληνική γλώσσα προσφερόταν κατά εξαιρετικό τρόπο ως όχημα της επιστημονικής σκέψεως. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γλώσσας του Ευκλείδη είναι η θαυμαστή ακρίβεια. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι επίσης θαυμασίως περιεκτική. Στον Αρχιμήδη, στον Ήρωνα, στον Πτολεμαίο και στον Πάππο θα βρούμε πραγματικά πρότυπα περιεκτικών δηλώσεων".

Huan Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής):
"Η της Ελληνικής γλώσσης σαφήνεια, η τελειότης, η ελασιμότης και πλούτος τοσούτοι εισίν ή πάσας άλλας γλώσσας υπερίσχυκε και ικανή του δημιουργείν και αναπτύσσειν τοσούτον πολιτισμόν ή πάσαι άλλαι ήττονές εισίν, αλλ' αφειλέται αυτής".

M. Ventris:
"Η αρχαία Ελληνική γλώσσα είχε ανωτερότητα και εξακολουθεί να έχει απέναντι σε όλες τις νεώτερες γλώσσες και, γιατί όχι, απέναντι σε όλες τις λατινικές, γερμανικές ή σλαβικές. Αυτό το εργαλείο είναι το τελειότερο πνευματικό εργαλείο που σφυρηλάτησε ποτέ η ανθρώπινη νόησις".

Jean Bouffartigue kai Anne-Marie Delrieu (Γάλλοι λεξικογράφοι):
"Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα, βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τη γλώσσα μας. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως εξακολούθησαν, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν, διότι η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο από ό,τι η Λατινική, για την δημιουργία των λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες.

Η Ελληνική γλώσσα δεν παρείχε πια αρκετές λέξεις για τον αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους τούς επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ' έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό. Τους μιμήθηκαν κατασκεύασαν μία νέα λέξη, την οποία μετέτρεψαν στη γλώσσα τους (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά). Η μίμηση τις πιο πολλές φορές είναι πετυχημένη, διότι οι κατασκευαστές Ελληνικών λέξεων είναι εξαίρετοι Ελληνιστές".

H.F. Kitto (Βρετανος καθηγητής Πανεπιστημίου Bristol):
"Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι ακριβής, καθαρή και σαφής. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως, που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά, καθώς και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες στην Ελληνική γλώσσα. Μαζί με αυτή τη σαφήνεια και τη δημιουργικότητα και τη σοβαρότητα, βρίσκουμε επίσης ευαισθησία και άψογη κομψότητα".

Albert Zursen:
"Δε μπορεί κανείς ν' αναφερθεί στα Ελληνικά γράμματα, χωρίς να αναφέρει ότι και η ίδια η γλώσσα, μία από τις ωραιότερες απ' όσες μίλησαν πoτέ οι άνθρωποι, εξακολουθεί να ζει και σήμερα στην επιστημονική ορολογία της εποχής μας, παρέχοντάς μας μία αστείρευτη πηγή νέων όρων".

W. Thompson (καθηγητής Φυσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο St. Andrews):
"Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι τα Ελληνικά δε χρειάζονται. Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα Ελληνικά δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Υπάρχουν όμως και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πολλοί άλλοι, που στην Ελληνική σοφία και στην γλυκιά Ελληνική γλώσσα ανακαλύπτουν κάτι που το έχουν ανάγκη και που χωρίς αυτό θα ένιωθαν στ' αλήθεια φτωχοί: κάτι που είναι σαν ραβδί στο χέρι, φως στο μονοπάτι, φάρος-οδηγός... Και όταν κάποιος τους ρωτήσει για ποιό λόγο ασχολούνται με την Ελληνική γλώσσα, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν άφωνοι μπροστά στην τερατώδη ύβρη της ερωτήσεως και ο λόγος της αφοσιώσεώς τους θα μείνει για πάντα κρυμμένος από τον ερωτώντα".

Edward Gibbon (Βρετανός ιστορικός):
"Οι Βυζαντινοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το χρυσό κλειδί που μπορούσε να ξεκλειδώνει τους θησαυρούς της αρχαιότητος: τη μουσική και την πλούσια Ελληνική γλώσσα που δίνει ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων και σώμα στις αφηρημένες έννοιες της φιλοσοφίας".

Mary Shelley:
"Η γλώσσα των Ελλήνων, σε ποικιλία, απλότητα, ευλυγισία και πιστότητα ξεπερνά κάθε άλλη".

Johann Wolfgang von Goethe:
"'Aκουσα στον 'Aγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική ξεχώρισε, άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα".

Φρειδερίκος Νίτσε ("Η Γένεση της Τραγωδίας", κεφ. XV, 1872)

"Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.

Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα".
Πηγή: Λόγιος Ερμής

Έκθεση Αρτέμη Αντωνίου – ΔΙΑ ΧΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ « Γλυπτική και ποίηση»

Διακεκριμένοι καλλιτέχνες της Κύπρου

04 - 21 Απριλίου 2017, Έδρα της ΟΥΝΕΣΚΟ, Παρίσι 

Διοργανωτής : Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Κύπρου στην ΟΥΝΕΣΚΟ 

Συνδιοργάνωση : Οργανισμός Arts Spontanés 

​Με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη 

Exhibition Curators: 

Φωτεινή Παναγή 

Αναπληρωτής Μόνιμος Αντιπρόσωπος

Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Κύπρου στην ΟΥΝΕΣΚΟ 

Χρύσανθος Αντωνίου 

Πρόεδρος του οργανισμού Arts Spontanés 

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης « ΔΙΑ ΧΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ - Γλυπτική και ποίηση » την τρίτη 4 Απριλίου 2017 στην Έδρα της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι, του κύπριου καλλιτέχνη Αρτέμη Αντωνίου. Την βραδιά χαιρέτισαν ο πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Παντιάς Δ. Ηλιάδης, ο κύριος Genc Seiti εκπρόσωπος της ΟΥΝΕΣΚΟ και η πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής της Κύπρου στην ΟΥΝΕΣΚΟ κυρία Λουκία Λοïζου Χατζηγαβριήλ.
Πλήθος φιλότεχνων και εκλεκτοί προσκεκλημένοι χάρηκαν τα έργα και συγχάρηκαν το δημιουργό τους που η κατάρτιση του αποκτήθηκε με προσωπική σπουδή.
Η έκθεση ανοίχτηκε στο κοινό από τις 4 μέχρι και τις 21 Απριλίου. 

Ο ίδιος δηλώνει : Mόνο ότι αγαπάμε είμαστε ανοιχτοί να το δεχτούμε και να το μάθουμε, όσο γίνεται καλύτερα. « Νιώθω τις υπάρξεις των μορφών σκλαβωμένες στην πέτρα και το ξύλο κι αγωνίζομαι να τις απελευθερώσω. Όταν γίνεται αυτό, τελειώσει δηλαδή το έργο, αισθάνομαι πως μαζί του βγαίνουν στο φως οι εντυπώσεις που γεννιούνται στην ψυχή μου.» 

Τα τελευταία χρόνια κάνω έργα και με μέταλλο. Η «γλώσσα επικοινωνίας» με το θεατή αισθητικά είναι αρμονικά δεμένη με τα έργα σε ξύλο και πέτρα. Αυτά όμως έχουν συμβολική και νοητική λειτουργία, που δεν πλησιάζει το γνωστό παραδοσιακό λαϊκό ύφος.

Αντίστοιχες καταστάσεις παρουσιάζονται στην ποιητική μου δημιουργία, επιβεβαιώνοντας το αρχαίο «Ζωγραφική εστί σιγώσα ποίησις, ποίησις δε φθεγγομένη ζωγραφία». Σίγουρα τούτο εκφράζει και την όμοια με αυτές γλυπτική.

Σκέφτηκα πως τέτοιες βιωματικές σχέσεις με την καλλιτεχνία χρειάζονται εξομολόγηση - δεν είχα το δικαίωμα φρονώ να την αποφύγω - κι έτσι παραδίνω στον κάθε ενδιαφερόμενο το δικό μου πέρασμα ψυχής στην αισθητική αλήθεια.

Θεματική της έκθεσης - Πρόσκληση : 

Οι μορφές των γλυπτών είναι τις περισσότερες φορές αναπαραστάσεις των ανθρώπων του αξέχαστου παλιού κυπριακού γεωργικού χωριού χωρίς όμως να πλησιάζουν το γνωστό παραδοσιακό λαϊκό ύφος. Άλλοτε λαξευμένες σε πέτρα, ξύλο ή σίδερο οι φόρμες των έργων λειτουργούν ως ερέθισμα στο θεατή μιας σπάνιας αισθητικής που έφερε στην επιφάνεια ο καλλιτέχνης. Ο συνδυασμός μιας παλιάς τεχνικής με την μοντέρνα παρατηρητικότητα δεν αφαιρούν την αρμονία και το μέτρο απο το υλικό και τον συμβολισμό του.

Κάποια εκθέματα συνδυάζονται και με παρουσίαση ποιημάτων καθώς μερικά έργα έχουν και ποιητική ταυτότητα. Βγήκαν με τον τρόπο της ποίησης αφού η διαδικασία δημιουργίας τους έδωσε στοιχεία έμπνευσης.

« Αντλώντας θέματα από τα ερεθίσματα της παράδοσης αισθάνομαι πραγματική συγκίνηση... νιώθοντας τις υπάρξεις των μορφών σκλαβωμένες στην πέτρα και το ξύλο να με καλούν να τις απελευθερώσω. Όταν γίνεται αυτό, τελειώσει δηλαδή το έργο, αισθάνομαι πως μαζί του βγαίνουν στο φως οι εντυπώσεις που γεννιούνται στην ψυχή μου.» Αρτέμης Αντωνίου

Ο Αρτέμης Αντωνίου γεννήθηκε στην Άρμου της Πάφου το 1951. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία στην Αθήνα και φοίτησε μέχρι το τέταρτο έτος της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών - Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας. Στην τουρκική εισβολή του 1974 πιάστηκε αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε στις τουρκικές φυλακές. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πάφου, μέχρι τέλος Οκτωβρίου 2011 που αφυπηρέτησε. Ζει στη γενέτειρα του, όπου εκλέγεται το 1989 – 2001, κοινοτάρχης. Ασχολείται πια με την αγιογραφία και τη γλυπτική. Δημιούργησε από το 1996 στην κοινότητα Άρμου το εργαστήρι «Αρμός». Το 1987 ο Δήμος διοργάνωσε την πρώτη έκθεση του, παρουσιάστηκε τo 2004 σε Δικοινοτική έκθεση γλυπτικής στη γκαλερί «Εν Πλω» με τον Τουρκοκύπριο γλύπτη M. Şinasi Tekman, τον Αύγουστο του 2007 παρουσίασε έργα στη Νορβηγία και το 2009 είχε έκθεση γλυπτικής στο Παρίσι. Δίδαξε για τέσσερα συναπτά έτη το μάθημα της Ξυλογλυπτικής, στα Επιμορφωτικά Κέντρα του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού. 

Βραβεύτηκε (1976) σε πανελλήνιο φοιτητικό ποιητικό διαγωνισμό. Επίσης το 1999 παίρνει βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης, που προκήρυξε η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Καναδά, για τους Έλληνες της διασποράς. Για τη συνολική προσφορά του στη Λογοτεχνία, τιμήθηκε με βραβείο (2002), από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.

Ού περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί επιδομάτων!

 

Η δαπάνη για την κάλυψη της αμοιβής των συμβούλων στα συνολικά 74 Διοικητικά Συμβούλια ημικρατικών και άλλων οργανισμών αυξήθηκε από 1/1/2017 και ανέρχεται στα €1,2 εκατ. ετησίως, ενώ προστίθεται στο ποσό αυτό και το επίδομα παραστάσεως που παραχωρείται στους προέδρους των Δ.Σ. για την κάλυψη εξόδων τους.

Συγκεκριμένα, καθορίστηκε στα €100 ανά συνεδρία, ενώ για τους υπόλοιπους οργανισμούς η αμοιβή των συμβούλων αυξήθηκε στα €70 ανά συνεδρία.

Η επιχειρηματολογία υπέρ της αύξησης της αμοιβής των διοικητικών συμβούλων,
ημικρατικών οργανισμών είναι, ότι, αποτελεί αποζημίωση συμβολικού παρά αντισταθμιστικού χαρακτήρα. Παραχωρείται πρωτίστως έναντι των πάγιων εξόδων που συνεπάγεται η συμμετοχή σε συνεδρίες, ενώ συνιστά ελάχιστη ανταμοιβή για την απώλεια ωφέλιμου χρόνου και εισοδήματος.

Εμ, γι’ αυτό σφάζονται ποιος θα πρωτοδιοριστεί σε διοικητικά συμβούλια και επιτροπές, ώστε, να προσφέρουν προς την κοινωνία αφιλοκερδώς τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, σε βάρος του ωφέλιμου χρόνου τους.

Ένας από τους καλά αμειβόμενους οργανισμούς είναι και τα Συμβούλια Υδατοπρομήθειας ανά την Κύπρο. Το κάθε μέλος του διοικητικού συμβουλίου αμείβεται με €70 ανά συνεδρία και με ακόμη €70 ανά συνεδρία, της επιτροπής που ανήκει. (Σε άλλους οργανισμούς οι συνεδρίες των επιτροπών δεν έχουν οποιανδήποτε αμοιβή).

Σε συγκεκριμένο Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας (όνομα και μη χωριό) σκέφτηκαν, να ζητήσουν και αναδρομικά το ποσό των 15% που είχαν αφαιρεθεί τα προηγούμενα χρόνια ένεκα της οικονομικής κρίσης! Αυτό θα πει προσφορά στον τόπο! Τώρα σφάζονται μεταξύ τους ποιος θα διοριστεί στις επιτροπές του συμβουλίου ώστε να εισπράττουν και από εκεί.

Το θέμα πάντως είναι απλό. Σε μια κοινωνία όπου η προσφορά στα κοινά μεταφράζεται ακόμη σε χρήματα, είναι πολύ εύκολη η λύση του προβλήματος. Ας δημιουργηθούν τόσες επιτροπές, ώστε, να καλύπτουν όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου… Η κυπριακού τύπου δεοντολογία το επιτρέπει μια χαρά και μια τρομάρα μας!
  

Γράμματα Ελληνικού Αλφαβήτου: Ν: Το μεσαίο-κεντρικό (13ο) γράμμα του αλφαβήτου μας

Του Γεωργίου Καρανάσιου 

Μηχ/γού - ηλ/γου ΕΜΠ

g-karan@hotmail.com

Ν: Το «μεσαίο» - «κεντρικό» (13ο) γράμμα

του αλφαβήτου μας

Το γράμμα Ν (ή ο αριθμός 13) στο «Γεωμετρικό βωμό» ή «τροχό του Ομήρου», όπως ονομάσθηκε το αρχαιολογικό εύρημα στο "Λεντίνι" της Σικελίας, είναι δίπλα στο Α και απέναντι από το Μ που βρίσκεται δίπλα στο Ω (βλ. και το κόκκινο στίγμα μας).

Ο τροχός του Ομήτου
Αλλά το ίδιο παρατηρείται και στην «Οδύσσεια», όπου η Μ(12η) ραψωδία τελειώνει με την ¨άφιξη¨ του Οδυσσέα στο νησί της Καλυψώς, ….«ἔνθεν δ ̓ ἐννῆμαρ φερόμην, δεκάτῃ δέ με νυκτὶ νῆσον ἐς Ὠγυγίην πέλασαν θεοί, ἔνθα Καλυψὼ ναίει ἐυπλόκαμος, δεινὴ θεὸς αὐδήεσσα,… ενώ και η Α (1η) ραψωδία ξεκινά με αναφορά στο νησί της Καλυψώς , …τὸν δ ̓ οἶον νόστου κεχρημένον ἠδὲ γυναικὸς νύμφη πότνι ̓ ἔρυκε Καλυψὼ δῖα θεάων ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, λιλαιομένη πόσιν εἶναι….
Ακολούθως η ραψωδία Ν της Οδύσσειας, αρχίζει με την υπόσχεση του Αλκίνοου για την επιστροφή (νόστον) του Οδυσσέα στην Ιθάκη ….«ὦ Ὀδυσεῦ, ἐπεὶ ἵκευ ἐμὸν ποτὶ χαλκοβατὲς δῶ, ερεφές, τῷ σ ̓ οὔ τι παλιμπλαγχθέντα γ ̓ ὀίω ἂψ ἀπονοστήσειν, εἰ καὶ μάλα πολλὰ πέπονθας…
και τελειώνει στην Ω ραψωδία όπου ο Οδυσσέας βρίσκεται πλέον στην Ιθάκη και η Αθηνά τον προτρέπει /διατάσσει να σταματήσει πλέον τον πόλεμο «διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν ̓ Ὀδυσσεῦ, ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο,…
Παρατηρούμε σε αυτό το αρχαιολογικό εύρημα μιαν δεξιόστροφη περιστροφή (κατά την φορά των δεικτών του ρολογιού ή κατά το ¨βέλος¨ ροής του χρόνου που επιφέρει την φθορά), πορεία από το Α έως το Μ, όσο και μια αριστερόστροφη περιστροφή (κατά την αντίθετη φορά που επιφέρει την αναγέννηση ) από το Ν έως το Ω,
Δηλ. την «φθορά» ως ένα σημείο καμπής ( που είναι η ΚΑΛΥΨΩ με τα 10 χρόνια παραμονής) μετά το οποίο αρχίζει η «αναγέννηση» μέσα από μια πορεία «αγώνων» (τίποτα δεν χαρίζεται)Αν ενώσουμε τα 24 ¨γράμματα¨ ξεκινώντας από το Α –Μ/Ν-Ω θα προκύψει το σχήμα:

"Διαπλάθοντας" την ασυνέχεια μεταξύ Α -Ν, και Ν- Ω προκύπτει το σχήμα:

που είναι το σύμβολο του «Απείρου».

Θυμίζουμε ότι το γράμμα Ν στα πανάρχαια χρόνια διατυπώνονταν με τρεις κάθετες γραμμές «ΙΙΙ», κατόπιν l\l και τελικά στην γνωστή μας διαμόρφωση ως «Ν»:

 Ν

που συγκροτεί μια «μορφή σπείρας» που οδηγεί (νοητικά) στο προηγούμενο σχήμα - σύμβολο με το οποίο, είπαμε, παριστάνετε το « Άπειρο» ή «Αέναο», ή «χωρίς τέλος», του οποίου είναι και η γενεσιουργός δύναμις.
Ως Σπείρα ορίζεται · η καμπύλη που γράφει ένα σημείο, το οποίο ενώ περιστρέφεται ταυτόχρονα απομακρύνεται προς μία κατεύθυνση, από κάποιο σταθερό σημείο.

· η εξέλιξη της περιστροφής αυτής της καμπύλης
Η στροβιλοειδής περιέλιξη, η Σπείρα, η δίνη , δεν είναι παρά ο τρόπος που δημιουργείται η ζωή.
Την σπειροειδή κίνηση την βλέπουμε παντού στη φύση. Από τα πανάρχαια οστρακόδερμα, έως το σχηματισμό των Γαλαξιών.   

 

Το σχήμα της σπείρας στη φύση:

Ο γαλαξίας μας είναι σπειροειδής, ιδού οι σπείρες του με την κεντρική ράβδο του:

τα δακτυλικά μας αποτυπώματα:

Οι υπέροχοι και μυστήριοι αριθμοί FIBONACCI:

Ακόμα και το μόριο του DNA έχει την μορφή της Σπείρας: 

Ενώ και το μυαλό μας είναι γεμάτο έλικες:

Σπείρα είναι το ουσιαστικό του ρήματος σπειρόω-ώ, που σημαίνει τυλίσσω, περιελίσσω, τυλίγω με συστροφική κατεύθυνση.

Σπείρα λοιπόν σημαίνει: Τύλιγμα, περιέλιξη, σπείραμα, ελιγμός, κάθε τι ελικοειδώς συστραμμένο, σύστρεμμα εκ σχοινίου, σειρά, δράγμα (ό,τι πιάνει μια χούφτα), έλικας, οι πέτρες στη βάση τοιχοποιίας, πλήθος, οργανωμένη ομάδα κακοποιών και δεκάδες άλλα για να αποδειχτεί κι εδώ το ανεξάντλητο της ελληνικής γλώσσας.
Ο «Βωμός του Λεντίνι» αποδεικνύει την κεντρική» σημασία του «Ν» στην «ΣΠΕΙΡΑ» (άθροισμα ή πλήθος ) των γραμμάτων του Αλφαβήτου μας.
Το γράμμα αυτό στα πανάρχαια χρόνια διατυπώνονταν με τρεις κάθετες παραπλήσιες γραμμές «ΙΙΙ»κατόπιν «l\l» και τελικά στην γνωστή μας διαμόρφωση ως «Ν».

Αριστερόστροφος Ελληνικός Μαίανδρος: Η ΕΞΕΛΙΞΗ - Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ - Η ΓΕΝΝΗΣΗ - Η ΣΥΝ(Γ)ΚΡΑΤΗΣΗ.

Η Δεξιόστροφη σβάστικα των αρχαίων ινδουιστών: Η ΦΘΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ- Η ΔΙΑΛΥΣΗ – Ο ΘΑΝΑΤΟΣ.

Και για ….περαιτέρω σκέψεις , αναζητήσεις:

https://www.youtube.com/watch?v=Jlb638nwVTs
Dr. Schild compares MECOs to the infinity symbol:
https://youtu.be/zj4azK2DcK4
Infnity Meditation
left and right - the sape of infinity - The point where left and right meat - the zero point.
ΥΓ – ερωτήματα:
1) Πόσο ….πρέπει να είναι κάποιος για να ¨σβήνει¨ ένα Ν από το όνομά του.
2) Τυχαίο… ότι ο φασισμός επέλεξε την δεξιόστροφη περιστροφή;

Πηγή: Αρχείο Ελληνικού Πολιτισμού

H δημοκρατία δεν είναι συνταγή

Του Χρήστου Γιανναρά 

Π​​λειοψηφία σημαίνει μέγεθος ποσοτικό, εξ υπαρχής παράκαμψη της ποιότητας. Στο «αντιπροσωπευτικό» λεγόμενο σύστημα της νεωτερικής δημοκρατίας τη διαχείριση των κοινών αναγκών αναλαμβάνει όποιο κόμμα κερδίσει την εύνοια της πλειονότητας των πολιτών. Eίναι άραγε προϋπόθεση της νεωτερικής δημοκρατίας η αδιαφορία για την ποιότητα, η παγίδευση σε συντελεστές που ευνοούν το κολάκευμα της μάζας, τον συμβιβασμό με απαιτήσεις μειωμένης καλλιέργειας και ευφυΐας, τις παραχωρήσεις στη μετριότητα;

Σίγουρα όλοι συμφωνούμε ότι η ποιότητα δεν αντικειμενοποιείται – είναι παρακινδυνευμένο να εντοπίσουμε την ανθρώπινη ποιότητα οριστικά και μόνιμα σε κάποιους «άριστους» πολίτες και να οργανώσουμε τον κοινό μας βίο μόνο με ό,τι εγκρίνει η δική τους ψήφος. H πείρα βεβαιώνει ότι κάθε τέτοια απόπειρα καταλήγει συνήθως στην τυραννία.

Oργανώνουμε λοιπόν τον συλλογικό μας βίο με βάση την ποσοτική εκτίμηση των απαιτήσεων. Που θα πει: εμπιστευόμαστε τις κοινωνικές μας στοχεύσεις, τους όρους της κοινής επιβίωσης, την προσωπική μας δημιουργική καταξίωση σε μέτρα και κριτήρια ποσοτικά. Kαι αν μεν ο μέσος όρος κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην οργανωμένη συλλογικότητά μας είναι υψηλός, τότε η πλειοψηφία πιθανόν να εγγυάται ικανοποιητική ανταπόκριση σε ποσοτικές απαιτήσεις. Aν όμως η πλειονότητα είναι «λειτουργικώς αναλφάβητη», εμφανίζει γλωσσικό εκφυλισμό, μειωμένη ικανότητα σκέψης και κρίσης, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Δηλαδή:

Για να κερδίσει ένα κόμμα την εύνοια της άποιας πλειοψηφίας, πρέπει να παραιτηθεί από την ορθολογική επιχειρηματολογία, να εκφραστεί σε επίπεδο μειωμένης νοητικής ικανότητας. Nα αποφύγει τη γλώσσα της ειλικρίνειας, τη ρεαλιστική πολιτική ανάλυση. Nα παραβλέψει ή και να κολακέψει την έλλειψη καλλιέργειας, την ποδοσφαιρολαγνεία, την επιθεωρησιακή σαχλαμάρα, τις χυδαίες καταναλωτικές ενορμήσεις. Oφείλει (επαγγελματικά) να αγνοήσει την ποιότητα, αφού αφορά μόνο μειοψηφίες. Nα αδιαφορήσει για την κρίση των «επαϊόντων», για τους «γυμνασμένους νόες», για τις απροκατάληπτες και ανιδιοτελείς αξιολογήσεις.

Oμως, η μακροχρόνια προσαρμογή σε αυτή την αυτονόητη δεοντολογία δημιουργεί ανεπίγνωστους εθισμούς. Oι επαγγελματίες της πολιτικής στη μανιασμένη τους προσπάθεια να κερδίσουν τη μεγάλη μάζα των λιγότερο καλλιεργημένων και μειωμένης ευφυΐας ψηφοφόρων, παραιτούνται, προοδευτικά και ασυναίσθητα, από κάθε ποιότητα σκέψης και λόγου. Eίναι αυτή, ίσως, μια εξήγηση για το δραματικότερο μάλλον σύμπτωμα σήμερα του ελλαδικού πολιτικού βίου: άνθρωποι ευφυείς (κατά τεκμήριο), με εντυπωσιακές σπουδές, μακρά θητεία σε υψηλών απαιτήσεων διεθνή περιβάλλοντα, να μην αντιλαμβάνονται πότε ξεπέφτουν σε μικρονοϊκά ρητορεύματα, επιχειρηματολογικές παιδαριωδίες, βλακώδεις κομματικούς κομπασμούς, φτηνιάρικα τεχνάσματα για να εντυπωσιάσουν. Δεν καταλαβαίνουν ούτε καν πότε αυτοχειριάζονται πολιτικά, αυτοκαταδικάζονται σε ανυποληψία, καταντάνε περίγελως.

Xρυσοπληρωμένοι «επικοινωνιολόγοι» βομβαρδίζουν τους τάχα και πολιτικούς με «μελέτες αγοράς» που βεβαιώνουν ότι το εκλογικό αποτέλεσμα το καθορίζει μια «κρίσιμη μάζα» ψηφοφόρων διανοητικά υπολειπόμενων, δέσμιων στην ψυχολογική ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Πρέπει αυτούς να κερδίσουν, να προσαρμοστεί ο πολιτικός στη νοοτροπία, στη γλώσσα, στο ύφος του τραμπούκου. Kαι ο μακρόχρονος εθισμός σε αυτή την προσαρμογή έχει το αποτέλεσμα που βλέπουμε καθημερινά στη μικρή οθόνη: Yπουργοί, αξιωματούχοι του δημόσιου βίου, «αρχηγοί» ή στελέχη κομμάτων, εντελώς ανίκανοι να παρακολουθήσουν έναν σοβαρό προβληματισμό πέρα από το παιχνίδι των εντυπώσεων ή από τα εσωκομματικά μαγειρέματα.

Tους βλέπουμε να καβγαδίζουν με ανατριχιαστική μικρόνοια, σαν γλωσσούδες γειτόνισσες, να μιλάνε ακατάσχετα για να μην προλαβαίνει ο αντίπαλος να αρθρώσει αντίρρηση – κοκορευόμενοι εγωλάγνοι που γεννάνε ντροπή, πόνο και απελπισμό στον τηλεθεατή με το ανθρώπινο κατάντημά τους. Kαι επανέρχεται εφιαλτικό το ερώτημα: Eίναι άραγε προϋπόθεση της νεωτερικής δημοκρατίας η αυτοπαγίδευσή της σε μέτρα και κριτήρια μειωμένης ευφυΐας και καλλιέργειας, αποκλεισμού της ποιότητας, θριάμβου της ψευτομαγκιάς;

Tο ερώτημα επιδέχεται θεωρητική μόνο απάντηση: Σίγουρα, η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι κατόρθωμα, κοινωνική κατάκτηση. Eμείς πιθηκίζουμε την τυπολογία των θεσμών και βαυκαλιζόμαστε με τους πιθηκισμούς μας. Oμως σήμερα, το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν μπορεί να λογαριάζεται για δημοκρατία, αν δεν έχει κεντρικό λειτουργικό του άξονα το σχολειό, τους εκπαιδευτικούς θεσμούς, τον κοινωνικό έλεγχο της τηλεόρασης. Mόνο κοινωνίες με πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα (στην πράξη) τη συνεχή άνοδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας μπορούν να γεύονται τα αγαθά της δημοκρατίας. Aς μη γελιόμαστε.

Στη σημερινή Eλλάδα, τραγικά θύματα και μοιραίοι θύτες στην προσχηματική (θεάτρου των σκιών) δημοκρατία μας μοιάζει να είναι, πριν από κάθε άλλον, δυο νέοι άνθρωποι, στον ανθό των δημιουργικών τους δυνατοτήτων: O πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Eίναι το τρίτο ζευγάρι που προσφέρεται από το πολιτικό μας σύστημα βορά στον μινώταυρο της «κρίσης»: Πρώτα Kωστάκης - Γιωργάκης, ύστερα Σαμαράς - Bενιζέλος, τώρα Aλέξης - Kυριάκος. Eχουν όλοι διαδοχικά αποδείξει, με την πολιτική τους πράξη, πως είναι των αδυνάτων αδύνατο να υποψιαστούν την εξάρτηση του κοινοβουλίου από το σχολειό, της δημοκρατίας από την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, της επιτυχίας από τη δημόσια αυτοκριτική.

Tα σαγόνια του μινώταυρου άλεσαν ή αλέθουν και τους έξι. Kαι κορυφαία δυστυχία μοιάζει να είναι η άργητα της στερνής γνώσης. Tο πολιτικό σύστημα, σε όλο του το φάσμα, δείχνει ολοκληρωτικά ανυποψίαστο για τα αίτια και τους ενόχους της τραγωδίας (των προσώπων και συνολικά του Eλληνισμού). 

Ωστόσο, παρά τις συνταγματικές αλχημείες της πασοκικής λοιμικής, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει ύστατη δυνατότητα προστασίας της δημοκρατίας. Όσης μας επιτρέπει η επιτρόπευση των «δανειστών».
Χρήστος Γιανναράς
Εφημ. Καθημερινή 2.4.2017