Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Κυριακή των Βαΐων και όλα πια μυρίζουνε Πάσχα κι Ανάσταση. Λίγο πριν το Θείο Πάθος, μες στην καρδιά της άνοιξης, όταν τα λούλουδα ετοιμάζονται να γίνουν στεφάνια για τις εξώθυρες του Mάη, έρχεται μια μοσκοβολιά από ανάταση ανθρώπινης ψυχής κι Ανάσταση Θεού. Οι παπαρούνες , σαν κόκκινες καρδιές μέσα στους κάμπους, κυματίζουν τη χαρά του κόσμου για το θαύμα. 

Και τα βάγια για ποιον και για τι θα στρωθούνε φέτος; Ποιος Μεσσίας αναμένεται της λύτρωσης από βαριά δεσμά; Πέραν του Θεού που καταφτάνει στα Ιεροσόλυμα εν μέσω πανηγυρισμών, γνωρίζοντας όμως πολύ καλά τον Γολγοθά που καιροφυλακτεί, άλλοι σύγχρονοι Μεσσίες θα έπρεπε να αναμένονται ως σωτήρες δεσμών και σκλάβων , νοσηρών καταστάσεων, που ταλανίζουν την ανθρωπότητα. Κι ίσως θα πρέπει να βαδίσουμε λίγο ανορθόδοξα, προσπερνώντας τα γνωστά γεγονότα. Να γίνει η υποδοχή του Μεσσία και να ακολουθήσει απευθείας η ανάσταση. Γιατί ο Γολγοθάς έχει γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας και το μόνο που χρειάζεται να πυροδοτηθεί είναι ο μηχανισμός της αποτίναξής του.

Να ερχότανε ,ας πούμε, ένας Μεσσίας κοσμοκράτορας, που θα έβαζε τέρμα στην κατασκευή των όπλων, τέρμα και στις αιματοχυσίες. Διακαής πόθος όλων των θυμάτων διαμέσου των αιώνων, διαμέσου των δεινών. Αλλά, εις μάτην. Ισχυρά συμφέροντα διακυβεύονται και οι βωμοί των θυσιών φλέγονται αδιαλείπτως. Πολύ εύστοχα σημειώνει ο Γερμανός φιλόσοφος Εμμάνουελ Καντ: « Θα πειστεί κάποτε το χοντροκέφαλο ανθρώπινο γένος ότι μεγαλύτερη μωρία και συμφορά από τον πόλεμο δεν υπάρχει, και από τα παθήματα του θα διδαχθεί κάποτε ότι πρέπει να τον καταργήσει, σαν υπερβολικά οδυνηρό και ακριβό τρόπο για επίλυση διαφορών;»

Δύο ολόκληρους αιώνες μετά , το ανθρώπινο γένος δεν έχει πειστεί για την αναγκαιότητα της ειρήνης. « Θέλεις ειρήνη; Φτιάξε αγάπη», διακήρυξε εύστοχα ο Βίκτωρ Ουγκώ. Αλλά τον Θεό της Αγάπης οι ισχυροί της γης, οι λαμβάνοντες τις αποφάσεις, τον έχουν μονίμως στον σταυρό με ένα Τετέλεσται στο βλέμμα.

Γι΄αυτό και οι στρατιές των προσφύγων, γι΄αυτό και το άδειο βλέμμα της αγωνίας. Για τούτο τα παιδιά που μένουν δίχως Αύριο και το Αύριο που μένει χωρίς ελπίδα.

Και πού να είναι κι ο Μεσσίας που θα σώσει εκατομμύρια από τη μάστιγα της πείνας ; Σε ποια βάγια θα βαδίσει και θα μπει θριαμβευτής στη χώρα της αφθονίας; Για να φωνάξουν επιτέλους Ωσαννά της γης οι πεινασμένοι και να γεμίσουν τα μάτια τους με αφράτα ψωμιά, ολοστρόγγυλα σαν ήλιοι ζωοδότες.

Γίνανε πια, οι πληγείσες περιοχές της γης, Ιερουσαλήμ που αναμένουν τον Σωτήρα τους. Και στρώνουν καρδιές σαν κόκκινους χιτώνες και προσμένουν. Και βάζουν την ψυχή τους οδόστρωμα, να περάσει η Αγάπη, να διαβεί το «Ειρήνη Υμίν».

Μα φαίνεται πως είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος. Κι ακόμα μακρύτερος για κάποιους ο Γολγοθάς. Και τι άλλο να ευχηθεί κανείς τέτοια μέρα, τέτοιες ταραγμένες εποχές, παρά Ανάσταση σε όλα τα διάσπαρτα στη γη νεκρά μας όνειρα. 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Η Μάντρα, του Ανδρέα Ονουφρίου

Ανδρέας Ονουφρίου

Συγγραφέας και εκλεκτός πνευματικός άνθρωπος με μοναδικό ήθος

Ο Ανδρέας Ονουφρίου, καταξιωμένος και βραβευμένος συγγραφέας, με το ξεχωριστό του έργο συμβάλλει αδιάλειπτα στα πνευματικά δρώμενα του τόπου μας. Ακούραστος υπηρέτης του γραπτού λόγου γράφει ασταμάτητα με πάθος για τον πολιτισμό, την κοινωνία και τον άνθρωπο. Η δημιουργική συγγραφική του έφεση είναι αξιοσημείωτη. Με πολλή μεράκι, αγάπη και σεβασμό για το δίκαιο και την αλήθεια πλάθει και εξιστορεί ιστορίες γεμάτες ηθικοπλαστικά διδάγματα και μοναδικά μηνύματα.

Ικανός και ταλαντούχος γράφει δοκίμια, κείμενα και βιβλία με ξεχωριστό τρόπο και περιεχόμενο. Χρησιμοποιεί τη γλώσσα που βγαίνει μέσα από τα εσώψυχα του, γι’ αυτό είναι λιτή και κατανοητή. Σεμνός, μετριόφρων και χαμηλών τόνων, ο Ανδρέας Ονουφρίου με καθαρή ματιά και ξεκάθαρη σκέψη καταγράφει τα δρώμενα στις ιστορίες του, με λόγια γεμάτα νόημα, που δίνουν τροφή για τις απαραίτητες προεκτάσεις και περαιτέρω προβληματισμό. Άνθρωπος καλλιεργημένος με φωτεινό μυαλό, πορεύεται σταθερός και αταλάντευτος με σπάνιο ήθος και αξιοπρέπεια στο δρόμο του καλού και του ωραίου.

Ανεξάντλητος με δημιουργική πνοή μας, μας χαρίζει το νέο του βιβλίο, με πλοκή και δράση, που κρατάει το ενδιαφέρον και κορυφώνεται με την αγωνία που δημιουργεί στα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου. «Μάντρα», είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος, του Ανδρέα Ονουφρίου. Ένας τίτλος που παραπέμπει ίσως, στο βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Στη φάρμα των ζώων». Είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο με τη σαγηνευτική απλότητα του συγγραφέα. Μια ιστορία που διαδραματίζεται μετά τα γεγονότα της εισβολής και της κατοχής σε ένα χωριό, όπου πρόσφυγες προσπαθούν, να ορθοποδήσουν.

Ο Ανδρέας Ονουφρίου σίγουρα λατρεύει τον τόπο του και την κοινωνία, που θέλει να τη βλέπει, να πορεύεται με αρχές, αξίες, ανθρωπιά και ήθος, παράμετροι που βασικά κυριαρχούν ως κύριο μήνυμα στα βιβλία του.

Η εξαιρετική γραφίδα, του συγγραφέα με το μεστό λόγο και τη σχεδόν αστυνομική πλοκή, με τις ανέλπιστες εξελίξεις, καθηλώνει τον αναγνώστη πραγματικά. Το βιβλίο του μας θυμίζει έντονα την τραγικότητα της αιώνιας πάλης του ισχυρού με τον αδύνατο, του καλού με το κακό.

Γι’ αυτό και η καλογραμμένη ιστορία του, με την αναμφισβήτητη ευαισθησία που διακατέχει όλα τα κεφάλαια του βιβλίου, ακούγεται σαν φωνή διαμαρτυρίας για το άδικο.
Ο Ανδρέας Ονουφρίου αφηγείται σαν παραμύθι με τους ήρωες του από τη μια ως άκακα αμνοερίφια και τους αφηνιασμένους λύκους από την άλλη σε μια συνεχή πάλη.

Ήρωάς του ο ηθικός άνθρωπος, που γεμάτος αρχές και αξίες βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, ανυπεράσπιστος και αδύνατος να βαδίζει σε κακοτράχαλους δρόμους ξυπόλυτος στ’ αγκάθια με ματωμένη καρδιά και καταπιεσμένη ψυχή. Οι λύκοι γύρω του να βυσσοδομούν και να μηχανεύονται τρόπους να τον κατασπαράξουν, όπου ο από μηχανής θεός επεμβαίνει υπέρ του αδυνάτου και αποδίδεται η απαραίτητη δικαιοσύνη.

Η κακία, η ζηλοφθονία, η απληστία, η κακεντρέχεια, η δυστυχία, ο ανθρώπινος πόνος, η έλλειψη θαλπωρής, η αδικία, το ψέμα τα ατέλειωτα κοινωνικά τραύματα που επιζητούν επούλωση βρίσκουν τη θέση τους μέσα στην ιστορία του Ονουφρίου, όπου στο τέλος κυριαρχεί η καλοσύνη, το ήθος και το καλό.

Η πάλη του καλού και του κακού είναι παλιά όσο και ο άνθρωπος επί της Γης… οι δυο όψεις, της ζωής με τον αέναο φαύλο κύκλο, της δυαδικότητας, του καλού και του κακού. Από τη μια η χαρά και από την άλλη η λύπη. Από τη μια ο πόνος και από την άλλη η αγαλλίαση. Ο συγγραφέας σε ένα κεφάλαιο γράφει χαρακτηριστικά: «-Δεν μου λες, παπά μου, εσύ που είσαι και γραμματιζούμενος γιατί ο άνθρωπος που ‘χει το λογικό να ξεχωρίζει το κακό απ’ το καλό, να κάνει πάντα το κακό; Ενώ τα ζώα που δεν έχουν το λογικό, κάνουν πάντα αυτό που πρέπει! –Αχ Στασή! Μεγάλο κεφάλαιο ανοίγεις φίλε μου και γω δεν είμαι στα καλά μου για να σου δώσω τις πρεπούμενες απαντήσεις».

Η επιτυχία του Ανδρέα Ονουφρίου αποτυπώνεται πάνω στην εκφραστική συμπεριφορά της γλώσσας που χρησιμοποιεί με τόση άνεση και της ευφάνταστης πλοκής του έργου που αφηγείται. Σκιαγραφεί με επιτυχία και τον απαραίτητο δραματικό τρόπο το σκοτάδι της ανείπωτης απανθρωπιάς από τη μια με το αναφυόμενο φως της δικαιοσύνης από την άλλη.

Η κρυμμένη απελπισία, του ‘ποιμένα’, με την άγνωστη ιδιοσυγκρασία των αμνών του, στο απρόσμενο κυνικό σκηνικό, των λύκων με το πάντα αιωρούμενο και ποθούμενο πάθος, της δικαιοσύνης, μετουσιώνεται σιγά, σιγά μέσα από την πλοκή της ιστορίας σε συγκεκριμένες δράσεις, που ενεργοποιούν όλες τις δυνάμεις μαζί με τις πέντε αισθήσεις. Γράφει κάπου ο συγγραφέας: «Από τι κινδυνεύει άραγε αυτό που έχει φτερά; Μα από κείνον που δεν έχει τίποτ’ άλλο παρά νύχια. Τα νύχια κρύβονται μέσα στο σκοτάδι. Καιροφυλακτούν στο επίπλαστο καλημέρισμα, στο αρρίζωτο χαμόγελο. Δεν αποπνέουν καμιά μυρωδιά τα κρυμμένα νύχια, ούτε έχουν φωνή να ακούσεις την απειλή…».

Μοίρα του αυθεντικού συγγραφέα είναι, με τη γλώσσα, του γραπτού λόγου, να ανοίγει την καρδιά του και να δείχνει την ψυχή του. Από μακρινούς και συχνά δύσκολους δρόμους ξεκίνησε ο Ανδρέας Ονουφρίου. Από τα ανήσυχα νιάτα του άρχισε το συγγραφικό ταξίδι. Τα σημάδια αυτής της πορείας υπάρχουν στα βιβλία του, μέσα από το λόγο του που δράχνει ηθικά νήματα. Η συγγραφή, του έδωσε «το ωραίο ταξίδι» γεμάτο διακρίσεις, επαίνους και βραβεία, που λόγω χαρακτήρα, τον έκαναν ακόμη πιο σεμνό και δυνατό.
Καλοτάξιδο να είναι και το βιβλίο του αυτό.
Φοίβος Νικολαΐδης 

Ο Ανδρέας Ονουφρίου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο και από πολύ μικρός ασχολήθηκε με την πεζογραφία. Αποφοίτησε από το Εμπορικό Λύκειο Αμμοχώστου και εργάστηκε στο Συμβούλιο Υδρεύσεως Αμμοχώστου. Σήμερα είναι πρόσφυγας στην ίδια του την πατρίδα και ζει με τη σύζυγο του στο συνοικισμό Κολοσσίου, στη Λεμεσό.

Κείμενα του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε εφημερίδες και περιοδικά της Κύπρου, της Ελλάδας και του εξωτερικού. Διηγήματα του μεταδόθηκαν από την Κυπριακή και Ελληνική ραδιοφωνία. Έχουν μεταφραστεί και ανθολογηθεί μέσω του Pen Club στα αγγλικά, γερμανικά, ρωσικά, ουγγρικά, στα κινέζικα και στα γαλλικά. Επίσης ανθολογήθηκαν σε ελληνικές εκδόσεις στη σχολική Θεματοθήκη του Δ. Γιάκου και στο Κυπριακό Ανθολόγιο για το δημοτικό.

Βραβεύτηκε με το Α΄ και Β ΄ Βραβείο σε σχετικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στην Κύπρο, την Ελλάδα και το εξωτερικό και συγκεκριμένα σε διαγωνισμούς του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ηπειρωτικής Εστίας, του Ελληνικού Ινστιτούτου Λονδίνου, του Συνδέσμου Φιλίας Θεσσαλονίκης-Κύπρου κ.ά. 

Υπήρξε για αρκετά χρόνια συνεργάτης του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Ελλάδας και άλλων πνευματικών σωματείων της Κύπρου. Επί δημαρχίας Γ. Σκορδή, τιμήθηκε από το Δήμο Αμμοχώστου. Τιμήθηκε ακόμη κι από την Πνευματική Ολυμπιάδα.

0 εκλεκτός πεζογράφος Αντρέας Ονούφριου έχει δώσει αξιόλογο έργο εμπνευσμένο από τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Διηγηματογραφία του για τον Αγώνα απαντάται στο βιβλίο «Κραυγές του κόσμου».

Προθάλαμοι, Διηγήματα Λευκωσία 1972
Οι ώρες του χαμού, Νουβέλα – χρονικό εκδόσεις Ιωλκός, Αθήνα 1975 ( Έπαινος στα Κρατικά βραβεία Λογοτεχνίας Κύπρου )
Κραυγές στ’ αυτιά του κόσμου, διηγήματα, Λευκωσία 1977 ( Έπαινος στα Κρατικά βραβεία Λογοτεχνίας Κύπρου )
Του 35ου παράλληλου, Διηγήματα – νουβέλα, Λεμεσός 1987
Η γη που μας εγέννησε, Ιστορικό μυθιστόρημα, Λευκωσία 1989
Της γης και της φωτιάς, διηγήματα, Λευκωσία 1996
Το σωσίβιο, μυθιστόρημα, Λευκωσία 2006
Η καρδιά της λύκαινας
Σεξ α λα καρτ 

Για πρώτη φορά σε Κύπριο συγγραφέα το Βραβείο «Μάρκος Αυγέρης» της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ). 

Στον Κύπριο συγγραφέα Αντρέα Ονουφρίου απονεμήθηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, με ομόφωνη απόφαση των μελών του Δ.Σ. της, το βραβείο «Μάρκος Αυγέρης». Η απονομή έλαβε χώρα στη διάρκεια της ετήσιας χοροεσπερίδας της ΕΕΛ στις 28/2/2014 μέσα σε μια ζεστή ατμόσφαιρα ευφορίας και ενθουσιασμού.

Το βιβλίο για το οποίο διακρίθηκε ο Κύπριος λογοτέχνης τιτλοφορείται «Η ΜΑΝΤΡΑ» και η υπόθεσή του εκτυλίσσεται σε ένα μικρό χωριό της Κύπρου όπου, μετά τη διχοτόμησή της, κατέληξε ένα κομμάτι της προσφυγιάς του νησιού.

Την προσπάθεια αυτής της προσφυγιάς να ενταχθεί στο νέο της περιβάλλον για να επιβιώσει και να ορθοποδήσει αλλά και την απάνθρωπη, αφιλόξενη και αντιδραστική στάση των ντόπιων αρχόντων πραγματεύεται το βιβλίο.

Την αδυναμία εναντίωσης στη συμπεριφορά του κοινοτάρχη και την πλήρη αδιαφορία ακόμα και του ίδιου του ιερέα του χωριού, η αντικατάσταση του οποίου από άλλον νεότερό του, προοδευτικό και οραματιστή ιερέα, θα σηματοδοτήσει και τη δικαίωση των διωχθέντων από τις εστίες και τα πατρογονικά τους προσφύγων. .

Μεστός, λιτός και δεμένος ο γραπτός λόγος του συγγραφέα, ενδιαφέρουσα, συγκινητική και περίπλοκη η υπόθεση, σε κρατάει σε εγρήγορση και ετοιμότητα έως το τέλος της ανάγνωσης όπου εκεί απολαμβάνεις και την επιμύθια δικαίωση του σωστού ποιμένα αλλά και των απλών ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης.  

 Αντρέας Ονουφρίου στην αντιφώνηση του όταν του απονεμήθηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, με ομόφωνη απόφαση των μελών του Δ.Σ. της, το βραβείο «Μάρκος Αυγέρης»

  

 

Από την πολύ επιτυχημένη παρουσίαση του βιβλίου του στη Λευκωσία όπου μίλησαν διακεκριμένοι ομιλητές.

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Σαν πλησιάζει το Πάσχα και ντύνεται η φύση με μικρές αναστάσιμες προγεύσεις, αρχίζει κι αυτός να παίρνει μία, μία εισπνοές από αγγέλου πέρασμα πάνω από μνήμα. Ακούει το θρόισμα φτερών μες στην ψυχή του, λες και μια δεύτερη ζωή του χτυπάει την πόρτα, λίγο πριν πέσει ακόμα μια αυλαία. Δεν ξέρει πώς να εξηγήσει τούτη την άνοιξη που απρόσκλητη έρχεται και τον βρίσκει. Δεν ξέρει τι να πει γι΄αυτό το κοκκίνισμα της νιότης ,την ώρα που αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται γκρίζο σύννεφο για να φέρει τη βροχή. ΄Ισως είναι οι μαργαρίτες που φυτρώνουν μέσα στην αυλή του. ΄Ισως είναι πιότερο οι ελπίδες που φυτρώνουν μέσα στη σκέψη του. 

Ζει μιαν Ανάσταση πριν από τον Γολγοθά που αναμένεται με τον θλιβερό ήχο των καμπάνων. ‘Έναν Απρίλη που κρατάει μια κούπα κόκκινο κρασί και τον μεθάει ξανά με το γλυκό πιοτό της ζωής. Και γίνεται χελώνα που βγάζει το κεφάλι έξω από το κέλυφός της, αφήνει τις αχτίδες να της χαϊδέψουν την τόλμη και ύστερα αργά και σταθερά κάνει βήματα προς το φως.

Ντύθηκε πάλι σήμερα με ένα τεράστιο χαμόγελο, έκλεισε τη μοναξιά του μες στο σπίτι, σφάλισε καλά την πόρτα μην τυχόν και τον γελάσει κι έρθει να τον βρει στην περιδιάβασή του κι ύστερα κατηφόρισε στη μέρα με μια άκρη από βελούδο σκέψη να ράβεται ολοένα μες στο βλέμμα του. Γύρω ο κόσμος τραγουδούσε με ευωδιές αντί με νότες. Κι εκείνος έπαιρνε ένα ένα τα μοναχικά του βράδια και τα στόλιζε σαν πεταλούδες πάνω στα αγριολούλουδα , να΄χουν να παίρνουν μυρωδιά από χαρά.

Απέναντί του η θάλασσα είχε βάλει ένα καθάριο γαλάζιο βλέμμα και τον κοίταζε με το πάθος έρωτα ανεκπλήρωτου, με την πλώρη καραβιών που δεν τον προσκαλούσαν πλέον στα ταξίδια τους. ΄Ερχονται τόσο βαριά τα ηλικιωμένα χρόνια, δεμένα χειροπόδαρα σε ένα μπαστούνι, σε ένα κράτημα. Μα είναι η θάλασσα από μόνη της ταξίδι , όταν χαρίζει έστω ένα βλέμμα, ένα ψίθυρο από κύμα , ένα μικρό ανασήκωμα του νερού για να φανεί η δύναμη ενός βυθού που θέλει να αναπνεύσει.

Κι ήταν κι αυτό το Πάσχα που ανέμενε σε μια στροφή με τη μορφή της κόκκινης παπαρούνας, με τη θωριά παιδιού που βγήκε με λερωμένο στόμα από το πρώτο παγωτό, με το απρόσμενο φτερούγισμα ενός χελιδονιού πάνω από το άσπρο του κεφάλι. ΄Ηταν όλα μαζί σαν αίνιγμα που το έλυνε σιγά σιγά η καλή του διάθεση και έφτανε τελικά στη μαγική λέξη: Ελευθερία! Στην άκρη τα δεσμά του χρόνου, στο περιθώριο οι αλυσίδες του φόβου. 

Σήμερα γινότανε ένα τεράστιος κάμπος και του έγνεφε να τον διαβεί τσαλαπατώντας άγριες μέρες, ατίθασες νύχτες, απρόσκλητες λύπες, πετρώδη βλέμματα, χέρσες στιγμές. Ακόμα μια άνοιξη , είπε και άνοιξε γερά τα πνευμόνια, να έμπει να χωρέσει όλος ο δροσερός αγέρας , που έψαχνε μυστικά περάσματα ανάμεσα στα χρόνια του.

 Κάπου βαθιά μες στην καρδιά του ένα μικρό χτυποκάρδι αποφάσισε άξαφνα να γίνει πιο ζωηρό, σαν την καμπάνα του εσπερινού, που καλούσε όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο έντονα στη δύναμη της πίστης.
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

«ΕΛΛΗΝΑΡΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ»

Θεατρική παράσταση

Ο Αντώνης Λαπηθιώτης παρουσιάζει την μουσική σάτιρα

«ΕΛΛΗΝΑΡΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ»

Κείμενο: Μάκης Αντωνόπουλος

Μουσική επιμέλεια: Λεόντιος Γεωργίου

Σάββατο 16 Απριλίου 2016 – ΩΡΑ 9.00 ΜΜ

θα ακολουθήσει μουσική βραδιά με ζωντανή μουσική

Πολιτιστική Κίνηση Αγλαντζιάς

Προκρατήσεις: 99 651 286

Είσοδος: 7 ευρώ

"Μάρθα" του Δημήτρη Μαυραντωνίου

Παρουσίαση βιβλίου

Πέμπτη 21 Απριλίου 2016 7:30 μ.μ.

Αίθουσα "Πολιτιστικής Κίνησης Αγλαντζιάς - Επί Σκηνής" 

οδός Γρηγορίου Λαμπράκη 13, Αγλαντζιά

Πρόγραμμα 1. Χαιρετισμός/καλωσόρισμα: Εύη Ζορπίδου, Αντιπρόεδρος κίνησης, φιλόλογος  2. Παρουσίαση Ομιλητής:  Γ. Σοφοκλεους  3. Σύντομος χαιρετισμός: Ηλίας Επιφανίου, εκδότης  4. Απόσπασμα από το βιβλίο. Διαβάζει: Γ. Σοφοκλέους.  5. Παρουσίαση βιβλίου: Τάκης Χατζηδημητρίου  6. Αντιφώνηση: Συγγραφέας

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου 

Και τι μπορεί να είναι ο πανικός πέρα από μια θηλιά στον λαιμό που πνίγει; Τι μπορεί να είναι ο τρόμος πέρα από ένα αργό, βασανιστικό θάνατο μες στην καθημερινότητα; Κι όλα τα ζούσε πια σε αναμονή σεισμού , σε προσμονή του αναπόφευκτου. Γιατί το παραμύθι μόλις είχε τελειώσει και δεν έζησε καλύτερα . Πέθανε άπειρες φορές μέσα σε μια παράνομη σχέση, σε ένα διαρκές κυνηγητό του ίδιου του εαυτού της , όπως όταν κυνηγάει κανείς τον ένοχο και του ξεφεύγει συνεχώς στη γωνία με τα κλοπιμαία: Τη γαλήνη, την ηρεμία, την ασφάλειά της.

Μια στιγμή αδυναμίας ήταν αρκετή για να αφεθεί στη δύναμη ενός ψεύτη έρωτα. Να αγνοήσει όλα τα προειδοποιητικά σήματα που έστελνε η λογική της και να πέσει μέσα σε βαθύ γκρεμό πάθους σκοτεινού. Είναι και ώρες που νικάει ο διάβολος κι ύστερα όλες οι αμαρτίες μοιάζουνε με αίσθηση ελευθερίας σε επίγειο παράδεισο. Μέχρι που η νύχτα κάποτε τελειώνει κι ένα μικρό αχνό φως έρχεται μες στην άβυσσο του μυαλού και ταρακουνάει όλες τις αισθήσεις. Είναι η στιγμή που το πάθος ξεθωριάζει και φαντάζει πιο πολύ σαν λάθος, η ώρα που αναβλέπει ο τυφλός λες και ένιψε τα μάτια του ο ίδιος ο Θεός.

Kαι τώρα καθόταν μόνη μες στον συλλογισμό της και έψαχνε σκάλες να ανεβεί, βροχή για να ξεπλύνει το σκονισμένο δεφτέρι των παρεκκλίσεων. Και σαν απόκαμε να στίβει την επιείκεια κι αυτή να μην κατεβάζει ούτε μια στάλα εξαγνισμού, τα΄βαλε με τον φαρμακερό όφη που την έβγαλε από τον παράδεισό της. ΄Ολο και ερχόταν ξανά και ξανά εμπρός της η μορφή του, με εκείνο το χαμόγελο που πρώτα τη σκλάβωσε και μετά έγινε μικρό σπαθί , σαρδόνιο κόψιμο, που τεμάχιζε κάθε μέρα τη σιγουριά και την αξιοπρέπειά της.

Πώς ξεκινούν και πώς τελειώνουν έτσι οι έρωτες; ΄Η μήπως …οι δήθεν έρωτες; Οι ενθουσιασμοί, οι πλάνοι προσανατολισμοί. Τα αισθήματα που δεν προλαβαίνουν να ζυμωθούν μέσα στον χρόνο, που δεν προφταίνουν να ταυτιστούν με τα κελεύσματα της μοίρας. Που είναι ίσως απλώς μια έλξη της σάρκας, μια απεγνωσμένη ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, να ζήσουμε το απόλυτο, να φτάσουμε στα άκρα. Μα κάποτε εκεί στα άκρα παραφυλάει ένας γκρεμός. Μια ολισθηρή κατάβαση χωρίς σχοινί ασφαλείας. Βράχοι απουσίας που ματώνουν με τις αιχμηρές αλήθειες τους τις σκέψεις. Κι εκείνος να μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια μορφή που εξατμίζεται πάνω από μια θάλασσα κλειστή , ίδια πια με βάλτο .

Κάθισε για ώρες μες στην περισυλλογή, επιστρατεύοντας λόγια καρφιά, να σταυρώσει τον δρόμο που εκείνος άνοιγε πια δίχως εκείνη. Μα μία μία ένιωθε τις πρόκες να καρφώνονται στο στήθος της . Κι όταν το αίμα χύθηκε έξω από την αντοχή της κι άρχισε να της λερώνει το μέλλον , ένιωσε ένα πουλί να πνίγεται τόσο πολύ μέσα της , που δεν άντεξε. Σηκώθηκε, στάθηκε μπρος σε ένα καθρέφτη , βύθισε τα μάτια της μέσα στο βλέμμα του ειδώλου απέναντί της. 

Και τότε μόνο αντίκρισε τον αληθινό ένοχο αυτής της μιζέριας που κουβαλούσε μέσα της η πτώση από ένα κίβδηλο όνειρο. Σαν δικαστής κατέγραψε αμέσως στην ψυχή της την απόφαση. Ισόβια, αληθινή αγάπη για τον ευαίσθητο εαυτό της. ΄Υστερα πήρε ανάσα βαθιά από ανοιξιάτικο παράθυρο και ετοιμάστηκε να πληρώσει το κόστος των επιλογών της. 

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Καινοτομική πρόκληση για τους υποψήφιους βουλευτές

 Γράφει ο Νίκος Γ. Σύκας

Κοινός τόπος το προεκλογικό σκηνικό – έλλειψη δημιουργικότητας και καινοτομικότητας, μηδενική διαφοροποίηση. Ίδιες στρατηγικές και τακτικές, πανομοιότυπα μηνύματα και συνθήματα – η πειστικότητα στο ναδίρ.    

Στο παρόν άρθρο θα παρουσιάσω μια καινοτόμο πρόταση που θα μπορούσε να: 1.Σπάσει το προεκλογικό φράγμα της κοινοτοπίας και της ομοιοτυπίας. 2.Δημιουργήσει δημόσια αξία. 3.Μειώσει την αποχή. 4.Δώσει το πλεονέκτημα στις πολιτικές παρατάξεις που θα υλοποιούσαν την ιδέα αυτή.  

Η εισήγησή μου, πολύ επιγραμματικά, έχει ως ακολούθως. Το πολιτικό κόμμα που θα επιλέξει να εφαρμόσει την πρότασή μου, να ανακοινώσει ότι όλοι οι βουλευτές που θα εκλεγούν με τη συγκεκριμένη παράταξη θα συνεισφέρουν κάθε μήνα το 25% των απολαβών τους σε ένα καινοτόμο Σχέδιο με τίτλο «νέες ιδέες-νέες θέσεις». Το πρόγραμμα αυτό θα μπορούσε να το διαχειρίζεται μια κοινή επιτροπή από εκπροσώπους της ΟΕΒ, του ΚΕΒΕ, των Πανεπιστημίων και των Πολιτιστικών Φορέων.  

Στο πλαίσιο του Σχεδίου αυτού, κάθε χρόνο θα προκηρύσσεται ένας διαγωνισμός στον οποίο όλες οι επιχειρήσεις, τα ακαδημαϊκά ιδρύματα και οι πολιτιστικοί φορείς θα μπορούν να συμμετέχουν με καινοτόμες προτάσεις και δράσεις. Το ύψος της χορηγίας θα είναι ανάλογο με τον αριθμό των νέων θέσεων εργασίας που θα δημιουργούνται –ανέργων που θα προσλαμβάνονται– για το συγκεκριμένο έργο. Θα βραβεύονται οι καλύτερες προτάσεις με κύρια κριτήρια το βαθμό πρωτοτυπίας τους, τη δυνατότητα σύντομης αξιοποίησής τους και το αναμενόμενο όφελος, ιδιαίτερα όσον αφορά στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Τις προτάσεις θα αξιολογεί ανεξάρτητη επιτροπή από ειδικούς εμπειρογνώμονες.

Η υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος θα επέφερε πολλαπλά οφέλη: 1.Παροχή κινήτρων με στόχο την ενίσχυση της καινοτομίας και της επιχειρηματικότητας σε συνεχή βάση (ετήσιος διαγωνισμός). 2.Ώθηση στην ανάπτυξη. 3.Δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης. 4.Ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα.

Η καινοτομία: α)Βελτιώνει την αποδοτικότητα και β)δημιουργεί νέα προϊόντα και υπηρεσίες, νέες βιομηχανίες, νέες αγορές και νέες θέσεις εργασίας.

Η καινοτομία παράγει αξία. Με τη βοήθεια δημιουργικών εργαλείων και προγραμμάτων, η αξία αυτή μεταφέρεται και πολλαπλασιάζεται. Διεθνείς μελέτες καταδεικνύουν ότι η παροχή κινήτρων μέσω διαγωνισμών καινοτομίας αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αναπτυξιακά μέτρα.

Η αντιμισθία των μελών του Κοινοβουλίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ψηλή αφού επιτελούν ένα πολυσήμαντο έργο. Όμως ο λαός υποφέρει και μια τέτοια πρωτοβουλία εκ μέρους των υποψήφιων βουλευτών πρώτο θα έστελλε τα σωστά μηνύματα και δεύτερο θα οδηγούσε στην πρόσληψη μεγάλου αριθμού ανέργων.

Το Σχέδιο «νέες ιδέες-νέες θέσεις» χαρακτηρίζεται από ευελιξία, ενώ μπορεί να λειτουργήσει εύκολα και αποτελεσματικά ανεξαρτήτως του αριθμού των βουλευτικών εδρών που θα διαθέτει το κόμμα που θα το εφαρμόσει. Στόχος η επιχορήγηση όσο το δυνατό περισσότερων καινοτόμων πρωτοβουλιών και έργων η υλοποίηση των οποίων θα δημιουργούσε νέες θέσεις απασχόλησης.

Το πιο πάνω πρόγραμμα μπορεί να υλοποιηθεί από ένα ή και περισσότερα κόμματα – εύχομαι να εφαρμοστεί από όλες τις πολιτικές παρατάξεις. Η εμπιστοσύνη των πολιτών δεν κερδίζεται με λόγια αλλά με έργα.

Νίκος Γ. Σύκας

Σύμβουλος Στρατηγικής & Καινοτομίας

Ύπνωση και Υπνοθεραπεία

Σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του βιβλίου "Ύπνωση και Υπνοθεραπεία". 

Τετάρτη 13 Απριλίου στις 7 μ.μ. 

στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Τράπεζας Κύπρου στην Λευκωσία. 

Θα μιλήσουν οι συγγραφείς και θα ακολουθήσει επίδειξη υπνοθεραπευτικών τεχνικών. 

Περισσότερα τηλ. 70005750 Είσοδος Δωρεάν  

Ανανέωση με «νεογέροντες»

Γράφει ο Νίκος Χρ. Χαραλαάμπους

Έχει επανειλημμένα επισημανθεί η απαξίωση των πολιτικών από το εκλογικό σώμα. Η εποχή του θεσμικού και ηθικού εκφυλισμού που διερχόμαστε έχει επηρεάσει και την πολιτική ως αξία και έχει κλονίσει το ρόλο της στο δημόσιο βίο. Από δημοσκοπήσεις που κατά καιρούς διενεργούνται, διαπιστώνεται ότι ένα εκπληκτικά μεγάλο ποσοστό του κυπριακού λαού αποστασιοποιείται και αδιαφορεί για την πολιτική και απαξιώνει τους πολιτικούς. Οι διάφορες δημοσκοπήσεις διαπιστώνουν την οργή και την αηδία των πολιτών για την ανικανότητα και τη διαφθορά, τον αμοραλισμό και τη μικρόνοια του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Δυστυχώς, η πλειοψηφία αυτών που απαξιώνουν τους πολιτικούς και έχουν αποστασιοποιηθεί από κάθε μορφής κομματικές διαδικασίες είναι οι νέοι μας. Με βάση τα πρόσφατα στοιχεία που αναφέρθηκαν, από τους 32.000 που θα έπρεπε να εγγραφούν οι 24.000 δεν έχουν εγγραφεί. Το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει.

Οι κομματικές ηγεσίες, παρά το ότι διακηρύσσουν ότι λαμβάνουν τα μηνύματα, συνεχίζουν να ζουν στον μικρόκοσμό τους. Προσπαθούν να πείσουν ότι επιδιώκουν την πολιτική ανανέωση, διακοσμώντας τα ψηφοδέλτια με νέα πρόσωπα. Οι συντάκτες των ψηφοδελτίων προσπαθούν να παραπλανήσουν το εκλογικό σώμα συνταυτίζοντας τη νεότητα με την ανανέωση. Η µικρή και µέση ηλικία γίνεται συνώνυμο της εντιμότητας. Παραβλέπεται συσχετισμός της εντιμότητας με την έλλειψη ευκαιριών για ατιμίες. Οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, δοκιμάζονται και δείχνουν τις αρετές τους όταν αναλαμβάνουν έργο και όχι όταν επιδεικνύουν τη χρονολογία γέννησης.

Το ίδιο έγινε και στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Η Βουλή ανανεώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Η ανανέωση, όμως, αφορούσε απλά καινούργια πρόσωπα. Δεν είδαμε νέες νοοτροπίες και δεν ακούσαμε νέες ιδέες. Αντίθετα, παρατηρήσαμε νέους ανθρώπους με συμπεριφορές και νοοτροπίες τόσο συντηρητικές και αναχρονιστικές, ώστε να προκαλούν το κοινό αίσθημα.

Όπως και σε παλαιότερες εκλογές, οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους των ψηφοδελτίων αποτελούν το νέο κομματικό στελεχικό δυναμικό που έχει παραχθεί μέσα στις γνωστές κομματικές θερμοκοιτίδες. Ένα μέρος τους είναι παράγωγα του «νεποτισμού», όπου το κριτήριο της επιλογής είναι η οικογενειακή καταγωγή. Είναι τα νεαρά βλαστάρια των παλαιών κομματικών ηγετών και στελεχών που εκτοξεύονται μόλις κάνουν τα πρώτα τους πολιτικά βήματα, στα ύψη της πολιτικής πυραμίδας. Τα παραδείγματα είναι ηχηρά και περιττεύει η οποιαδήποτε αναφορά ονομάτων. Δεν υποτιμώ τις ικανότητες όσων έχουν ευεργετηθεί από το επίθετό τους. Όμως, πόσοι άλλοι δεν έχουν τις ίδιες ή περισσότερες ικανότητες αλλά έχουν μείνει «έξω του νυμφώνος»; Σ’ αυτούς κατατάσσονται και μερικοί γόνοι παλαιών πολιτικών οι οποίοι, επειδή όψιμα αποφάσισαν να ασχοληθούν με την πολιτική, φιλοξενούνται στα ψηφοδέλτια ως «αριστίνδην».

Όλοι αυτοί οι νέοι των ψηφοδελτίων μπορεί να χρησιμοποιούν στην επικοινωνία τους με τους εκλογείς τα facebook και τα υπόλοιπα επικοινωνιακά εργαλεία της εποχής και να προσαρμόζουν τον λόγο τους στις απαιτήσεις της, στην πραγματικότητα, όμως, μηρυκάζουν παλαιές ιδέες, ανακαινισμένες. Αποστρέφονται τη μεταβολή όπως και οι «μέντορές» τους. Είναι οι «νεογέροντες», για να χρησιμοποιήσω ένα νεολογισμό που δανείζομαι από έγκριτους αρθρογράφους αθηναϊκών εφημερίδων.

Το όλο σκηνικό συμπληρώνουν αυτοί που «φιλοξενούνται» στα ψηφοδέλτια ως «αριστίνδην». Πρόκειται για μια ετερόκλητη ομάδα την οποία απαρτίζουν καταξιωμένα άτομα λόγω της δράσης τους στο δημόσιο ή ακαδημαϊκό ή δημοσιογραφικό τομέα, αλλά και «διασημότητες», φιγούρες του καλλιτεχνικού και αθλητικού χώρου, που δεν έχουν σχέση με την πολιτική. Ο ρόλος όλων αυτών των «αριστίνδην» είναι να φέρουν εξωκομματικούς ψήφους. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι καταξιωμένοι «αριστίνδην» θα «καούν» στις παραμονές των εκλογών από τις «λίστες» που θα δώσει η κομματική ηγεσία.

Συμπερασματικά, το πρόβλημα με τους πολιτικούς δεν είναι η ηλικία. Δεν είναι θέμα πιστοποιητικού γεννήσεως. Την ανανέωση δεν θα την φέρουν οι «νεογέροντες». Η ανανέωση απαιτεί νέες ιδέες. Ως εκ τούτου, το σύνθημα «τόπο στα νιάτα» θα πρέπει να αντικατασταθεί από ένα άλλο, το «τόπο στους άξιους». 

Και υπάρχουν άξιοι, ακόμα και στα ψηφοδέλτια. Οι περισσότεροι είναι εκτός ψηφοδελτίων γιατί το άθλιο πολιτικό σύστημα, για να μπορεί να αυτοανακυκλώνεται, απωθεί νέους ανθρώπους, με αδιαμφισβήτητες αρετές και ικανότητες, από την κομματική ζωή.
Νίκος Χρ. Χαραλάμπους
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» 3 Απριλίου 2016 

Η Πηνελόπη Σταυροπούλου μιλάει για ένα δυνατό εθισμό, αυτόν της ζωής!

Γράφει ο Γιώργος Πατσιλίβας 

Μπορεί μια ζωή να γίνει βιβλίο; Μπορεί μια αυτοβιογραφία να σώσει μια άλλη ζωή; Το βιβλίο «Η νύχτα της Πηνελόπης» οδηγεί τον αναγνώστη στην επικίνδυνη ζώνη που βαδίζει ένας άνθρωπος «εθισμένος» στο αλκοόλ, σε μια ζώνη γκρίζα, εκεί όπου η ψυχή αναζητά την αξία της, όπου το φως ρέει μες στο σκοτάδι και η ψευδαίσθηση μες στην πραγματικότητα. Ο αλκοολικός πλάθει μια δική του εικόνα της πραγματικότητας, την οποία προσπαθεί να ταυτίσει με την πραγματική του εικόνα. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο πραγματικότητες, ανάμεσα δηλαδή σε μια θεατή πλευρά του κόσμου και σε μιαν αθέατη, πλασματική και ιδεατή, διαδραματίζεται η οδυνηρή ιστορία κάθε ανθρώπου που εγκαταλείπεται στους εθισμούς και τα πάθη του. Και εκεί φυσικά βρίσκεται η ποιότητα της «αλήθειας» του έργου της Πηνελόπης… Έχω τη χαρά να συζητώ με τη συγγραφέα του βιβλίου και ηθοποιό Πηνελόπη Σταυροπούλου!

Πηνελόπη χαίρομαι για τη συνομιλία μας στο Lifonomy! Γιατί νύχτα και όχι μέρα;
Γιώργο και εγώ χαίρομαι! Ο Διόνυσος, στις Βάκχες του Ευριπίδη, λέει -μιλώντας με τον Πενθέα, το γιο της Αγαύης- «το κακό θα το ανταμώσεις και τη μέρα», είναι λοιπόν αλήθεια ότι εναποθέτουμε το κακό στη νύχτα, όμως αυτή η δυσκολία της νύχτας υπάρχει και την ημέρα, απλώς τη νύχτα είναι μακριές οι ώρες των ανθρώπων που κάνουν καταχρήσεις… Έτσι, η νύχτα της Πηνελόπης είναι η νύχτα η τελευταία, η νύχτα η δύσκολη, ήταν πράγματι νύχτα, στην κυριολεξία [γέλια], όντως τα δύσκολα μέσα στις νύχτες εξελίσσονται πολλές φορές, όχι όμως ότι το κακό δεν ανταμώνεται και την ημέρα…

Ποιος είναι ο σημαντικότερος λόγος που σε επηρέασε και έγραψες το βιβλίο αυτό;

Η ανάγκη μου αυτής της αυτογνωσίας που έκανα στα χρόνια της απεξάρτησης και όταν τελικά πέρασαν τα χρόνια και ωρίμασαν όλες αυτές οι διεργασίες, είχα κομμάτια που δεν έχουν σχέση τόσο με τον αλκοολισμό. Η ανάγκη μου για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις γονεϊκές, τις φιλικές, τις ερωτικές, για το αγκάθι της ψυχής που υπήρχε, να δηλωθεί, να ειπωθεί, να καθαρίσω, να ανακουφιστώ! Εμένα με βοήθησαν οι σιωπές των άλλων όταν αποκαλύφθηκαν, αν ήμουν η μόνη που θα το έκανε δεν θα το τολμούσα, γνωρίζοντας όμως ότι και άλλοι βρήκαν διέξοδο από όλα τα παραπάνω, έγραψα αυτό το βιβλίο για να βοηθήσω και εγώ με τις δικές μου αποκαλύψεις κάποιον άλλον, που μπορεί να μην είναι αλκοολικός, άλλωστε το βιβλίο δεν αναφέρεται μόνο εκεί, αλλά ένα μέρος του!

Ο τίτλος είναι αποκαλυπτικός, είναι και επικριτικός ή μόνο αυτοκριτικός;
Φυσικά είναι, ό,τι έλαβα αυτό θα δώσω, ξέρεις, δεν μπορώ να είμαι σε θέση τόσο αυτοκριτική, θεωρώ ότι λέω τα πράγματα όπως τα βίωσα, αυτό είναι σίγουρο, δεν κατηγορώ στην ουσία στο τέλος κανέναν, αν κάποιον κατηγορώ και εξαρχής, είναι τον εαυτό μου, που εγώ δεν κατάλαβα, αλλά εξηγώ το γιατί, μιλάω και για τη δυσλεξία που έχω, εξηγώ τους λόγους! Το βιβλίο το ξεκίνησα με τον τίτλο «Ολιγωρέω» που σημαίνει κατά τον Μπαμπινιώτη «φροντίζω λίγο τον εαυτό μου» αλλά ήταν δύσκολος τίτλος για το κοινό. Έτσι τον τίτλο σκέφτηκε ο ίδιος ο εκδοτικός μου και πραγματικά με τίμησε πιο πολύ με το όνομά μου μέσα σε αυτόν! Το κεντρικό νόημα του βιβλίου είναι άνθρωποι που φροντίζουμε λίγο τον εαυτό μας και όχι απαραίτητα με χρήσεις και καταχρήσεις, πολλές φορές μας έχουν καταχραστεί οι άλλοι! Χωρίς όμως ένα δάχτυλο σηκωμένο, δεν μαλώνω κανέναν, μάλωσα τον εαυτό μου και τελικά απαλλάχθηκα από αυτό! 

Οπότε Πηνελόπη μπορεί να ταυτιστεί κάποιος μαζί σου και ας μην υπήρξε αλκοολικός…

Ακριβώς και ευχαριστώ πολύ και αυτό είναι το σημείο το σωστό. Αρχικώς το διάβασαν πολλοί φίλοι μου -και πριν την επιμέλεια- και το διάβασαν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με το ποτό ούτε καν κοινωνικοί πότες. Αυτό που πρόσεξα στους άμεσους ανθρώπους, εκτός από τις ευχαριστίες τους και την αγάπη τους που με συγκίνησε, είναι ότι όλοι ταυτίστηκαν με διαφορετικές ζωές αλλά για το αγκάθι που είπα αρχικώς, που υπάρχει στους περισσότερους ανθρώπους μέσα, τους έβγαζε το κομμάτι το θαμμένο, αυτό κάνει, δεν είναι απαραίτητα ένα βιβλίο για αλκοολικούς, δεν δίνω οδηγίες χρήσης, απλά αφηγούμαι πως πέρασα εγώ και βγήκα εγώ από αυτό. Έχω άλλο ένα βιβλίο στο μυαλό μου, με την έννοια ότι γράφοντας αυτό είναι ατελείωτες οι σκηνές που δεν κατέγραψα και οι εικόνες που μου ήρθαν και δεν ήθελα να πω, γιατί σε μία αυτοβιογραφία δεν μπορείς να πεις ψέματα οπότε πολλά πράγματα δεν τα είπα γιατί θα εξέθετα άλλους! 

Κάπου έγραψες «πενθώ μες τη ζωή μου καθημερινά»…

Πιστεύω ότι το στοιχείο του τόπου μου, της τραγωδίας εννοώντας, το στοιχείο το δραματικό, το έχω έντονα μέσα μου, χωρίς να σημαίνει ότι δραματοποιώ τα πράγματα, όπως κατηγορήθηκα. Ζω με μια θλίψη γιατί δεν βλέπω χαρουμενίδικα τα πράγματα. Γελάω πάρα πολύ, είμαι πολύ αισιόδοξη, χαίρομαι πάρα πολύ με τις χαρές, ξέρω να τις καταλαβαίνω αλλά δεν είμαι στο κέντρο εγώ και αντιλαμβάνομαι και τα κέντρα του γύρω κόσμου, οπότε πενθώ για αυτά που συμβαίνουν, πενθώ για τις πολιτικές, την εξαθλίωση του ανθρώπου, τον πόνο, τη μετανάστευση, για την αδικία, για την κακοποίηση, είναι τόσο μακριά η σειρά αυτή που πραγματικά μπορείς να καταλάβεις γιατί πενθώ… Όταν το έγραψα δεν το εννοούσα τόσο δραματικά αλλά ουσιαστικά, δεν πιστεύω αυτούς που ξεκινάνε τη μέρα τους και λένε «ααα μια χαρά και τα πουλάκια κελαηδούν», τα πουλάκια υπάρχουν και κελαηδούν και είναι πανέμορφα και ευτυχώς που υπάρχουνε αλλά μέσα στη μέρα μου θέλω να ασχοληθώ με το πώς θα φτιάξω αυτά που δεν είναι τόσο χαρουμενίδικα…

Πηνελόπη εύχομαι καλή πορεία στο βιβλίο και καλή επιτυχία στα μελλοντικά σου σχέδια!

Στη ροή της κουβέντας μας, η Πηνελόπη Σταυροπούλου μου αποκάλυψε ότι μόλις χθες ολοκληρώθηκε το θεατρικό που είναι βασισμένο στο βιβλίο της και ότι του χρόνου θα το δούμε σε σκηνή του θεάτρου!

Πηγή: Lifonomy  

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Μπήκε και ο Απρίλης σαν ρόδο που σκάει μύτη μες στον κήπο της ζωής. Κι όλα πια οδεύουν προς το μακρύ καλοκαίρι της Μεσογείου μας. Η άνοιξη κυρίαρχη στη φύση και στις συνειδήσεις. Κι ας μην έβρεξε πολύ φέτος. Κι ας ήρθε ο χειμώνας σαν ξεδοντιασμένη εποχή, αδύναμη, ασθενική, που λίγο φύσηξε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δικαιολογήσει το όνομά της κι ύστερα εγκατέλειψε τη σκηνή σαν άπειρος ηθοποιός που ξεχνάει τα λόγια του.

Η άνοιξη, λοιπόν, είναι εδώ, χωρίς την προϊστορία του χειμώνα. Ζωγραφίζει στον καμβά της εδώ και καιρό, από μέρες που το ημερολόγιο τις κατέγραφε ως χειμερινές. Τιμώντας σήμερα το ανθισμένο βάδισμά της, παραθέτω μερικούς από τους ωραιότερους στίχους, που γράφτηκαν για την πιο ευωδιαστή εποχή του χρόνου.

Χαρακτηριστικές οι ποιητικές διαδρομές του Τάσου Λειβαδίτη για τη μοναδική, θεϊκή ομορφιά της άνοιξης , όταν γράφει: «Κύριε, όλα από σένα ξεκινούν. Κι όλα σε σένα θα ‘ρθουν να τελειώσουν. Κι η άνοιξη δεν είναι παρά η νοσταλγία σου για κείνες τις λίγες ώρες που έζησες στη γη».

Η εποχή των αρωμάτων, σαν λουλουδιασμένη ελπίδα , ανθίζει μες στην καρδιά του ανθρώπου. Γράφει ο Γιάννης Ρίτσος: “Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο. Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνου από την πληγή του κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στην τσέπη του.”

Ζωγραφίζοντας δε περαιτέρω την άνοιξη με τις λέξεις του, ο Ρίτσος σημειώνει με τη δύναμη της ποίησής του στο ομώνυμό του ποίημα. « Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης, ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της. Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας. Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην κάμαρά μας σαν γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε τα ψίχουλα των σκιών που ΄χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα».

Και ο Γιώργος Σαραντάρης, όμως, στο ίδιο κλίμα, εμπνευσμένος από τη δύναμη που φέρνει μαζί του το έαρ, έγραψε τα τραγούδια της άνοιξης, υμνώντας το μεγαλείο της εποχής. Στο δεύτερο από αυτά, συσχετίζοντας την ομορφιά του ανοιξιάτικου τοπίου με τη δροσιά και τη φρεσκάδα του κοριτσιού, γράφει στους στίχους του: «Έλα να δεις την άνοιξη που περπατάει, που με τα σύννεφα αγκαλιά μας χαιρετάει. Έλα να δεις την κόρη μου πώς έγινε μεγάλη και τραγουδάει με μια φωνή που δεν ήταν δικιά της. Και τραγουδάει μ΄ένα παλμό που είναι του κόσμου όλου. Σαν να βρέχει τα χείλια της στη βρύση τ΄ουρανού. Σαν να πετάει η καρδούλα της με κάθε χελιδόνι. Και να μην ξέρει η άνοιξη αν είν΄ δικιά της κόρη!»

Την ωραιότητα της εποχής αντικρίζει και ο Κώστας Μόντης σε ένα όμορφο πρόσωπο , όταν λακωνικά γράφει: « Από το όνομά σου ξεκινά η άνοιξη. Απ' τις συλλαβές του κρέμουνται κόκκινα κεράσια.» Με λίγες επίσης λέξεις κατορθώνει λιτά αλλά τόσο παραστατικά να μας μεταφέρει τις εικόνες ενός εαρινού κόσμου ο Οδυσσέας Ελύτης, στο ποίημα που γράφει για μια άνοιξη στην Αθήνα . «Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί, Άνοιξη χνούδι περιστέρας, Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη…».

Η άνοιξη , λοιπόν, είναι εδώ με όλα τα χρώματα και τις μυρωδιές της, με όλα τα ποιητικά μονοπάτια που την περπάτησαν, με όλες τις λέξεις που την τραγούδησαν, με όλα τα χρώματα που της χάρισε ο Ποιητής και Δημιουργός των πάντων.

Ανοίγουμε διάπλατα τις αισθήσεις μας και χαιρόμαστε αυτό το λουλουδιασμένο πανηγύρι του καιρού ,προσμένοντας πάντα και την ολόχρονη άνοιξη της χαράς και της ελπίδας για τον άνθρωπο.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου  

Με τρία βιβλία έρχεται Κύπρο η Ελένη Λόππα

Παρουσίαση στο Θέατρο Ένα στη Λευκωσία 

Ο Παγκύπριος Πολιτιστικός Σύλλογος και το «θέατρο ένα» διοργανώνουν εκδήλωση-αφιέρωμα στην Ελληνίδα συγγραφέα Ελένη Λόππα, που θα γίνει στο Φουαγιέ του «θέατρο ένα» στη Λευκωσία την Τρίτη 5 Απριλίου 2016, στις 19.30.

Στην εκδήλωση θα παρουσιαστούν τρία πρόσφατα βιβλία της Ελένης Λόππα για τα οποία θα μιλήσουν οι Άννα Γιάλλουρου, Χρίστος Παντελίδης και Γιώργος Κιτρομηλίδης.

Πρόγραμμα:
Η εκδήλωση θα αρχίσει με χαιρετισμό του Προέδρου της Φιλοσοφικής Εταιρείας Κύπρου δρ Κλείτου Ιωαννίδη, εκ μέρους της Διεύθυνσης του «θέατρο ένα» και θα ακολουθήσει χαιρετισμός του Προέδρου του Παγκύπριου Πολιτιστικού Συλλόγου, Φιλολόγου Γιώργου Κιτρομηλίδη

Στη συνέχεια η Φιλόλογος Μαρία Οικονομίδου θα μιλήσει για τη συγγραφέα και θα ακολουθήσει η παρουσίαση των τριών πρόσφατων εκδόσεων της Ελένης Λόππα ως ακολούθως:

- «Τ’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης» από την Άννα Γιάλλουρου
-«Εμιγκρέ» από τον Χρίστο Παντελίδη
-«Απαγορευμένη πατρίδα» από τον Γιώργο Κιτρομηλίδη

Η εκδήλωση θα συνεχιστεί με αντιφώνηση της συγγραφέως και ακολούθως θα αναγνωσθούν αποσπάσματα από τα βιβλία της. Την ανάγνωση θα κάνουν η Νάνσια Παλάλα, η ίδια η συγγραφέας Ελένη Λόππα και η Εκπαιδευτικός Πολύμνια Κιτρομηλίδη.

Την εκδήλωση θα παρουσιάσει και θα συντονίσει η δημοσιογράφος Νάνσια Παλάλα.
Θα ακολουθήσει δεξίωση.
Η εκδήλωση είναι ανοικτή για το κοινό.