Και μπήκαμε πάλι στην ίδια διαδικασία. Καινούρια χρονιά, παλιές διαδρομές. Γιατί τα ίδια και τα ίδια ξαναέρχονται σαν ιστορία που επαναλαμβάνεται μα δεν εμπεδώνεται. Ο νέος χρόνος μπουσουλάει ήδη μες στη σκέψη μας, κλαίει για λίγη ιδιαιτερότητα, πεινάει και διψάει για γρήγορη ανάπτυξη. Αν είναι δυνατόν, να προσπεράσει την άχαρη εφηβεία, να τρέξει ορμητικός και νέος, γεμάτος εκρήξεις ενθουσιασμού, μπας και γίνει το θαύμα κι η μεγάλη ανατροπή κι όλες οι δυσοίωνες προβλέψεις κρυφτούνε στο καβούκι τους ηττημένες από την πολύχρωμη πραγματικότητα.
Και τι θέλει δηλαδή ο... νεαρός; Μια ευκαιρία, πολλές δυνατότητες , περισσότερα έργα, ελάχιστα έως καθόλου κούφια λόγια από στόματα ειδημόνων και μη. Ναι, μια ευκαιρία για την άνοιξη που δικαιούται. Ακόμα κι αν αυτή κρύβεται κάτω απ΄το χιόνι, θέλει να πάρει τη λάβα από τους έρωτες όλους που δικαιούται και να κάνει το χιόνι γάργαρο νερό σε ποτάμια εαρινά.
Αλίμονο αν η γη, καθώς περιστρέφεται άτσαλα γύρω από τον εαυτό της και τα πάθη της, κλείσει οριστικά τον δρόμο στα ποτάμια της ζωής! Δεν γίνεται η ορμή και ο ενθουσιασμός να εκβάλλουν μονίμως σε λίμνες με στάσιμες προοπτικές. Εδώ χρειάζονται κρυστάλλινα έργα, διάφανα λόγια, δρόμοι απαλλαγμένοι από λάσπη , να βαδίσουν, σχεδόν να πετάξουν απάνω τους η χαρά και η αίγλη της ζωής.
Βγαίνει λοιπόν κι ο νέος χρόνος στο σεργιάνι του. Σκύβει κάθε τόσο, μυρίζεται εντός του τα όνειρά του, καθώς ανθίζουν σαν τολμηρά τριαντάφυλλα μες στο καταχείμωνο. Ας τρέξουμε όσο είναι καιρός να απομακρύνουμε τυχόν οδοφράγματα. Ας του επιτρέψουμε να σταθμεύσει σε διπλές κίτρινες στιγμές, μόνο και μόνο για να τις βάψει με χρώμα ροδαλό. Ας εφεύρουμε εν τέλει ένα καινούριο κώδικα κυκλοφορίας για τη δική του είσοδο στον κόσμο. Χωρίς απαγορεύσεις, χωρίς απογοητεύσεις.
Έχουμε μπουχτίσει πια από μη και όχι, από δεν και πιθανόν. Μπορούμε να πούμε ένα μεγάλο, ένα τεράστιο Ναι στο καινούριο, στο φρέσκο, στο καθαρό; Μπορούμε να απομακρύνουμε αποφασιστικά όλα τα απορρίμματα από τις λεωφόρους του νέου χρόνου και να τον αφήσουμε απερίσπαστο να ζωγραφίσει τους κήπους και τους ουρανούς που ονειρεύεται; ΄Η μήπως απελπιστικά μικροί, θα βυθιστούμε και πάλι στο ελάχιστο του φωτός;
Αυτός ήταν και είναι ο μεγάλος φόβος. Το βάθος στο οποίο έχουμε ρίξει τα ωραία, τα δίκαια, τα αξιοπρεπή, τα ευγενή και τ΄ανθρώπινα. Τόσο βαθιά να κείτονται για να μην ακούγεται η κραυγή τους. Και τόσο βαθιά να πνίγονται, χωρίς σωσίβια, χωρίς καν μια επιχείρηση διάσωσης. Να μπορούμε απερίσπαστοι να συνεχίζουμε τον δρόμο της εκκωφαντικής σιωπής, βουλώνοντας τα αυτιά μας, κλείνοντας τα μάτια μας μπροστά στο μεγάλο έγκλημα του αφανισμού ενός γαλάζιου, απέραντου, προσδόκιμου ουρανού. Πόσο πια θα σωπαίνουμε πνίγοντας την αλήθεια μας;
Πόσο θα λαχταράμε μια φωνή , κι ας είναι και κλάμα! Πάλι ελευθερία θα την πούμε και θα μπορέσουμε με τον θαυματουργό μίτο που θα μας χαρίσει να μπούμε στον λαβύρινθο της εποχής και να παλέψουμε με τον Μινώταυρο της σήψης. Είναι καιρός για μια πραγματικά… Καλή χρονιά! Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου
No comments:
Post a Comment