Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Να΄τανε λέει λευκά Χριστούγεννα! Να το΄στρωνε έτσι ξαφνικά , την ώρα που ανυποψίαστοι οι διαβάτες έκαναν τα ψώνια τους. Κι ύστερα να γίνονταν όλοι παιδιά και να τρέχανε με αλαλαγμούς χαράς να μαζέψουνε τον άσπρο θησαυρό και να πλάσουνε τα σχήματα της αγάπης τους! Όχι χιονάνθρωπους, όχι άλλους ανθρώπους από χιόνι. Από φωτιά τους θέλει. 

Να καίγονται ολόκληροι μέσα στη ζωή και να δίνουνε φλόγα αντί στάχτη. Αυτά συλλογίζεται καθώς κατηφορίζει τη λεωφόρο με τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο , καθώς προσπερνά κάποιους διαβάτες και αφήνει να την παρασύρει η ευφροσύνη που επιβάλλουν οι στιγμές πέρα από δυσκολίες και προβλήματα. Μια συγκίνηση έρχεται σαν σάλι να της τυλίξει τον λαιμό και να κατέβει ύστερα ως την καρδιά ,να κάνει πιο έντονο τον χτύπο της. 

Σαράντα χρόνια είναι αυτά. Σαράντα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το έτος της αποφοίτησής τους και σήμερα τα αλλοτινά κορίτσια, οι ώριμες πια κυρίες, συναντώνται σε μια συνεστίαση μνήμης και τιμής όπως την ονομάζει. Γιατί η μνήμη θα βγει στο σεργιάνι , για να αποθέσει στις κουβέντες τα κοριτσίστικα λούλουδα της εφηβείας τους. Κι όλες μαζί θα τιμήσουν την ωραία, την ασύγκριτη εκείνη εποχή της αθωότητας.

Είναι πια πολύ κοντά στο γνωστό εστιατόριο της πόλης, που έχει ορίσει η Κατερίνα ως τόπο συνάντησης. Η Κατερίνα ήτανε πάντα η αρχηγός, αυτή που πρωτοστατούσε σε όλα. Και το επιβεβαίωσε και τώρα, αν και χρόνια εγκατεστημένη στην Αγγλία. Αυτή τις έψαξε, αυτή τις μάζεψε. Από τις τέσσερις γωνιές της γης , από Αμερική μέχρι Αυστραλία, βρήκε η Κατερίνα άκρη με τις ζωές τους, έδεσε όλες τις κλωστές από τα χρόνια τους κι έστρωσε νήμα επανασύνδεσης. 

Μπήκε στο εστιατόριο με ένα τρέμουλο καρδιάς να συνοδεύει σαν ταμπούρλο το βήμα της σ΄αυτή την παρέλαση που την καλούσαν το παρελθόν και το παρόν αντάμα. ΄Εστρεψαν μεμιάς όλες τα βλέμματα προς το μέρος της , τα κάρφωσαν εξεταστικά στο παράστημά της, στα περιποιημένα γκρίζα της μαλλιά, στο φροντισμένο ταγιέρ που είχε διαλέξει ειδικά για την περίπτωση. Ο χρόνος πάγωσε θαρρείς για λίγο, καθώς οι ματιές ανίχνευαν την καινούρια όψη, τη θωριά που άφησε το ανελέητο πέρασμα του φθοροποιού καιρού. Μόνο για λίγο, όμως. 

Γιατί λες και ένα μαγικό ραβδί Νεράιδας Μνήμης σηκώθηκε, ξαφνικά τα σαράντα χρόνια υποχώρησαν σαν ευαίσθητη αυλαία και σαν από θαύμα, εκεί στη μέση του εστιατορίου ξαναγεννήθηκε η τάξη του ‘ 74 με ένα τσούρμο κοριτσόπουλα, ανυποψίαστα για το μακελειό που ερχότανε στον τόπο, να τιτιβίζουν σαν χελιδόνες στην αυλή του σχολείου, έτοιμες να πετάξουνε και να κτίσουνε η καθεμιά τη δική της άνοιξη. 

Και τότε έσπασε σαν πάγος μες στην καλοκαιριά η αμηχανία και ανασύρθηκαν οι αγκαλιές και τα χαμόγελα από μιαν αγάπη ξεχασμένη, μιαν αγάπη που σιγοζέσταινε όλα αυτά τα χρόνια η έλλειψη και η απουσία. Λίγο πιο πέρα, αναβόσβηναν τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου ίδια με τις εναλλαγές στα συναισθήματά τους. Πότε χαρά πότε συγκίνηση. Σχεδόν βούρκωσε. 

Πότε λοιπόν πέρασε και χάθηκε όλη εκείνη η νιότη κι η δίψα για τον κόσμο; «Καλά Χριστούγεννα» ευχήθηκε κι αποφάσισε μυστικά, ειδικά φέτος, να ζήσει τις μέρες των γιορτών με όλη την ένταση, με όλη την αγάπη που αξίζει σε στιγμές μοναδικές και ανεπανάληπτες.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου