Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Αύγουστε καλέ μου μήνα να΄σουν…τρεις φορές το χρόνο! Γιατί οι …δυο που επικαλείται η λαϊκή ρήση δεν είναι τελικά αρκετοί. Πόσα πλην, πόσα υπό, πόσα μείον, να φορτώσουμε σε ένα ή δύο Αυγούστους; Κι ας έχουν από τριάντα μία μέρες. Να έρθει κι ένας τρίτος εφεδρικός να έχουμε να λέμε, να έχουμε να παίρνουμε. Και κυρίως να… δίνουμε! Κούραση, άγχος, τρεχάματα, φορτία δυσβάσταχτα που μας λυγίσανε τη μέση και τη ζήση. Και να΄ναι, λέει, όλες οι θάλασσες κι οι παραλίες μας γαλάζιες αγκαλιές να μας καλοδέχονται σαν καλοί οικοδεσπότες. Καθάριοι, νοικοκυρεμένοι, έτοιμοι να μας φιλέψουν καλοκαίρι. Κι όχι, οι τιμές δεν θα είναι απρόσιτες για τα βαλάντιά μας. Φιλικότατες θα είναι, με πλατύ χαμόγελο, σαν διαφήμιση για εύπιστες διαθέσεις.

Κι ύστερα ίσως πάρουμε και τα βουνά. Αυτά τα υπομονετικά βουνά της πατρίδας, που σαν μας έρθει καλοκαίρι ζώνονται ένα φόβο ίδιο με πύρινο κλοιό κι εύχονται και προσεύχονται να μη βρεθεί η παράνοια ή η παράλειψη εκείνη που θα σημάνει το πράσινο τέλος τους. Μα κοίτα να δεις…που πάντα κάτι βρίσκεται! Παρά τις προειδοποιήσεις, παρά τις παραινέσεις. Λες, Αύγουστέ μου, φέτος, να κάνεις τη διαφορά; Για το καλό μας, ας είναι έτσι!

Μα κι όσοι μείνουμε στο ενδιάμεσο, στο… μετέωρο βήμα της απόδρασης , εντελώς χαμένοι δε θα βγούμε. Θα κλείσουμε απλώς το διακόπτη της… τρεχάλας και θα ζήσουμε έστω και για λίγο σε ένα κόσμο χωρίς ρολόγια, χωρίς αφυπνίσεις, χωρίς κινητοποιήσεις. Πώς είναι να κλείνει κανείς το χρόνο απ΄έξω και να απομένει μονάχα με τη διάθεση εκείνη της νωθρότητας, παρέα με το τραγούδι των τζιτζικιών και τη σιωπή της ραθυμίας; Το έχει ανάγκη το σώμα και το πνεύμα μας που βρίσκονται μονίμως σε διέγερση όλο το υπόλοιπο του χρόνου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανταποκριθούν σε πολλαπλές υποχρεώσεις και ποικίλους ρόλους. 

Καιρός να πέσει η αυλαία για το διάλειμμα, να ανάψουν για λίγο τα φώτα της πλατείας , ενώ στα παρασκήνια μια άλλη όψη της ζωής θα παίρνει σάρκα και οστά τόσο όσο για να συντηρήσει το χρέος που πληρώνει η ύπαρξή μας μες στους πολύβουους δρόμους, τις ασφυκτικές προθεσμίες, τις απρόσωπες συναλλαγές, την αποξένωση από την ίδια τη μοίρα μας πολλές φορές και το αέναο κυνήγι της ουτοπίας που λέγεται ευτυχισμένη ζωή, ενώ θα΄πρεπε να μας τρέφει περισσότερο η προσδοκία μιας… ευτυχισμένης στιγμής.

Αυτά που λες, Αύγουστέ μου. Λίγα να λέμε, πολλά να καταλαβαίνεις. Γιατί ανάβει η ζέστη εκεί έξω, πληθαίνει το κρύο εδώ μέσα . Κι είναι τώρα καιροί αλλόκοτοι που όλοι ψάχνονται να βρουν ένα νόημα, μια πίστη, μια φλόγα να μη σβήνει. Κι ακόμα υπάρχουν οι στρατιές εκείνες που κοιτάνε μια πανσέληνό σου και φαντάζονται πως όλα σε τούτο τον πλανήτη θα μπορούσαν να ήταν έτσι στρογγυλά, χωρίς ακίδες, χωρίς αιχμηρές απολήξεις όπως η καμπυλότητα της πληρότητάς της. Και τόσο φωτεινά όσο η μοναδικότητά της. Ναι, θα μπορούσες σαν συνώνυμη λέξη σε όλα αυτά να καταγράψεις την ελπίδα.

΄Οσο κι αν πολυφορέθηκε η λέξη, σε βεβαιώνω πως δεν πάλιωσε. Αύγουστε, καλέ μου μήνα, ό,τι και να λέμε, μια φορά μας έρχεσαι μέσα στο χρόνο. Δεύτερη… ζωή δεν έχει, που λέει κι ο ποιητής. Να΄ναι τουλάχιστον αυτή η πρώτη κι η στερνή σου ένα τεράστιο χαμόγελο μες στην κατήφεια που μας περιβάλλει! 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου