Σάρον Τέϊτ – 9 Αυγούστου 1969, Σαρανταπέντε Χρόνια Μετά

Ένας άγγελος χάθηκε στα 26

Λευκωσία – Δεν το πιστεύω! Δεν είναι δυνατό! Έχουν περάσει 45 τόσα χρόνια από το φοβερό εκείνο πρωινό του Αυγούστου όταν η τρελή συμμορία του Τσιάρλς Μάνσον έκοψε το νήμα της ζωής μιας αιθέριας ύπαρξης, μιας νέας θεάς και του αγέννητου παιδιού της. Ήμουν έφηβος τότε - μαθητής της Αγγλικής Σχολής - και περνούσα ανέμελες καλοκαιρινές μέρες όταν άκουσα τυχαία στο ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ για μια φοβερή μαζική δολοφονία που έγινε στο Χόλυγουντ. Την άλλη μέρα διάβασα τη σχετική είδηση στον τοπικό τύπο που συνοδευόταν από μια μαυρόασπρη φωτογραφία της πανέμορφης Σάρον Μαρί Τέϊτ.

Δεν γνώριζα πολλά για τη νεαρή ηθοποιό μέχρι τότε κι όμως το γεγονός του αδόκητου χαμού της με πόνεσε και έμεινε αποτυπωμένο στη μνήμη μου για πάντα. Δεν πίστευα τότε ότι υπήρχαν ανθρώπινα όντα που θα μπορούσαν να αφαιρέσουν τη ζωή μιας αθώας νεαρής και του αγέννητου παιδιού της με τέτοιο απάνθρωπο τρόπο.

Από κείνες τις μέρες του Αυγούστου 1969 άρχισα να ενδιαφέρομαι να μάθω περισσότερα για το θέμα. Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως οι συγκυρίες παγίδευσαν τη νεαρή κοπέλα - από τη μια με ένα σύζυγο, τον σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι, με επιβαρυμένη νεότητα λόγω των εμπειριών του ιδίου και της οικογένειας του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και από την άλλη με τον Τσιάλς Μάνσον, παρανοϊκό ηγέτη οργάνωσης «κάλτ» της δεκαετίας του 60, παρακλάδι του κινήματος των Παιδιών των Λουλουδιών.

Φαινομενικά σε αντίθετα στρατόπεδα οι δυο μοιραίοι άντρες – ευρωπαίος διανοούμενος ο πρώτος, με ρατσιστικά σύνδρομα ο δεύτερος – είχαν, φαίνεται, κοινά πιστεύω, τη λατρεία του Σατανά και την ανάγκη για ανθρωποθυσίες και αθώο αίμα αφού φαίνεται ότι ήταν και οι δυο μέλη της νεοσύστατης τότε Εκκλησίας του Σατανά στο Λος Άντζελες.

Σημειώνεται ότι ο Πολάνσκι δυο χρόνια νωρίτερα σκηνοθέτησε την πιο γνωστή του ταινία «Το μωρό της Ρόζμαρι» που αναφέρεται σε μια κοπέλα που θα έφερνε στον κόσμο το παιδί του Σατανά. Σύμφωνα με πληροφορίες ο Πολάνσκι ήθελε τη Σάρον Τέϊτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο που δόθηκε τελικά στη Μία Φάρροου. Εκείνο τον καιρό η συμμορία Μάνσον, στο Λος Άντζελες, προωθούσε τα παρανοϊκά της σχέδια για σύγκρουση των λευκών και των μαύρων, όπως προβλέφθηκε στο τραγούδι των Μπίτλς, «Χέλτερ Σκέλτερ», με στόχο την αποσταθεροποίηση και τελικό έλεγχο της κοινωνίας από στοιχεία με την ακραία ιδεολογία της συμμορίας.

Δεν γνωρίζω πόσο τυχαίο είναι αυτό το γεγονός αλλά αν όντως υπήρχε ταύτιση του Πολάνσκι με το Σατανά τότε στο μυαλό του το παιδί του θα είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό της Ρόζμαρι. Στην ταινία τελικά το μωρό αφαιρείται από την κοιλιά της μητέρα του. Η μόνη διαφορά ήταν ότι στην περίπτωση της ταινίας το έμβρυο αφαιρέθηκε χειρουργικά, με τελετουργικό τρόπο από την κοιλιά της μητέρας του Ρόζμαρι, ενώ στην περίπτωση της δολοφονίας της Σάρον, η φυσική δολοφόνος, ακόλουθος του Μάνσον, Σούζαν Άτκιν, δήλωσε με απύθμενο θράσος ότι «δεν πρόλαβαν να προχωρήσουν με την τελετουργική αφαίρεση του εμβρύου». Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με δοξασίες σατανιστών, το αίμα των αθώων εμβρύων έχει «μαγικές» ιδιότητες και η ροή του ευχαριστεί το Σατανά.

Ακόμη, σύμφωνα με μια ακραία εκδοχή, η θυσία της Σάρον και του παιδιού της, ήταν το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει ο Πολάνσκι στον Αφέντη του, ως ανταμοιβή για την ανάδειξή του από την αφάνεια σε μεγάλο σκηνοθέτη, λόγω του σεναρίου που του δόθηκε από την «κοινότητα» του Λος Άντζελες για να γυρίσει την ταινία «Το μωρό της Ρόζμαρι». Αυτo προϋποθέτει φυσικά κάποιου είδους συναλλαγή ή συμπαιγνία ανάμεσα στους δυο μοιραίους άνδρες στη ζωή και θάνατο της νεαρής Σάρον.

Τον ίδιο καιρό ο Μάνσον άρχισε να αναγνωρίζει και καταγράφει στόχους για μαζικές δολοφονίες που θα προκαλούσαν τον επιδιωκόμενο φυλετικό πόλεμο. Μέσα σε αυτούς τους στόχους επέλεξε – τυχαία ή κατόπιν εντολών; - και τη Σάρον Τέϊτ και το αγέννητο παιδί της ακριβώς για να εξάψει με το αθώο αίμα που θα χυνόταν τα πάθη και τη δίψα για εκδίκηση ανάμεσα στους λευκούς αφού σύμφωνα με το σατανικό του σχέδιο θα φόρτωνε τους φόνους στους μαύρους.

Γιατί, όμως, γράφω αυτές τις γραμμές σήμερα; Απλά θέλω να υπογραμμίσω ότι πολλές φορές δε δίνουμε τη σημασία που θα έπρεπε ως κοινωνία σε γεγονότα που αποτυπώνονται μονοδιάστατα από τα Μέσα χωρίς εμβάθυνση ως προς τις πολιτικοκοινωνικές τους διαστάσεις. Έτσι θεωρώ ότι γεγονότα, όπως οι δολοφονίες της δεκαετίας του 60, μεταξύ άλλων, των αδελφών Κέννετι, του Μάρτιν Λούθερ Κιγκ, της Μέριλιν Μονρόε και της Σάρον Τέϊτ καθώς και αυτή του Τζον Λέννον το 1980, συνδέονται με κάποιους κύκλους της παγκόσμιας ελίτ που κινούν αόρατα νήματα οδηγώντας την κοινωνία σε επικίνδυνες ατραπούς.

Σήμερα, 45 τόσα χρόνια μετά τα γεγονότα, σε μια πιο ώριμη ηλικία πια, θυμούμαι την αιθέρια Σάρον και το αγέννητο παιδί της και αντί μνημοσύνου τοποθετώ νοερά στον κοινό τους σεπτό τάφο ένα κατάλευκο τριαντάφυλλο. Σαρανταπέντε χρόνια μετά ζούμε σε ένα κόσμο όπου, δυστυχώς, προχωρούν οι μηχανισμοί ηθικής ισοπέδωσης του ανθρώπου και του παγκόσμιου πολιτισμού. Η Σάρον έφυγε σε χρόνο που δεν επέτρεψε στο δοσμένο περιβάλλον και τη δική της ολοκληρωτική εξαθλίωση ως καλλιτέχνη και ανθρώπου και αυτό το γεγονός αποτελεί ελάχιστο βάλσαμο για το χαμό της.

Θα τη θυμάμαι για πάντα να μου χαμογελά κοιτάζοντάς με με τα μεγάλα θλιμμένα της μάτια φωτίζοντας αμυδρά το σκοτεινό ορίζοντα της σημερινής πραγματικότητας.
Αιωνία σου η μνήμη γλυκειά αδικοχαμένη Σάρον...
Ανδρέας Χριστοδούλου
Λευκωσία
Αύγουστος 2014