Ταξίδια...

Της Σόφης Λαμπροπούλου

Από τότε που έκανα το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό (στα 15 μου) άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα τη ζωή. Πέρασαν τα χρόνια έκανα πολλά ταξίδια, αρκετά, αλλά σίγουρα όχι όσα θα ήθελα... Γι αυτό στο μυαλό μου πάντα σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι...

Έχω την άποψη, πως όποιος, για οποιονδήποτε λόγο έχει ζήσει σε άλλη χώρα εκτός απ' την πατρίδα του, έχει κάτι παραπάνω απ' αυτούς που δεν έφυγαν ποτέ από τα σύνορα τους. Μερικοί πιστεύω πως θα ήθελαν να φύγουν αλλά δεν τα κατάφεραν για πρακτικούς λόγους.

Αυτούς που δεν μπορώ να καταλάβω είναι τους άλλους... Εκείνους που ενώ μπορούσαν δεν έφυγαν ποτέ γιατί δεν ήθελαν. Ίσως γιατί προσωπικά έχω μια ευκολία να προσαρμόζομαι παντού. Άλλωστε από πολύ μικρή έφευγα με την πρώτη αφορμή!

Από όσα μου διηγούνται από πολύ μικρό παιδάκι, όταν με μάλωναν οι γονείς μου, εγώ έπαιρνα τα πυτζαμάκια μου και πήγαινα να κοιμηθώ στη γιαγιά! Έτσι με την ίδια ευκολία, που μικρή άλλαζα σπίτι, μετά από χρόνια άρχισα ν' αλλάζω και χώρες... πατρίδες...

Συζητώντας με γνωστούς που σπούδασαν στο εξωτερικό, συμφωνούμε πως τα παιδιά που έχουν περάσει μερικά από τα φοιτητικά τους χρόνια σε άλλη χώρα, έχουν μια άλλη ωριμότητα. Και αυτό μπορεί να το καταλάβει μόνο κάποιος που έχει την ίδια εμπειρία.

Εγώ είχα την τύχη να ταξιδέψω πολύ, λόγω δουλειάς αλλά και για διακοπές. Έζησα και αρκετά χρόνια εκτός Ελλάδας για σπουδές, για δουλειά, ακολουθώντας έναν έρωτα...

Ανήκω στους ανθρώπους που τους αρέσει να ταξιδεύουν, να βλέπουν άλλες εικόνες, άλλες κουλτούρες, άλλους τρόπους σκέψης, οργάνωσης, άλλους τρόπους ζωής.
Μου αρέσει να γίνομαι ένα με τους ανθρώπους των άλλων χωρών, των άλλων πολιτισμών. Ακούω διαφορετικές απόψεις...που όσο και αν διάβαζα δε θα μάθαινα απ' το σπίτι μου.

Τα ταξίδια είναι κομμάτι της προσωπικότητας μου. Δε θα ήμουν αυτή που είμαι, αν δεν είχα ταξιδέψει/ζήσει σε διαφορετικές χώρες. Έχω αποφασίσει ποιες χώρες μου αρέσουν και γιατί και ποιες λάτρεψα με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο μου...

Θυμάμαι πως τη μέρα που έφευγα απ' τη Λισσαβόνα κοίταξα τελευταία φορά απ' την πλατεία προς τα πάνω... Η εικόνα που αντίκρισα δε θα φύγει ποτέ απ' το μυαλό μου!
Ήταν σαν καρτ ποστάλ. Σα μια ζωγραφιά...

Θυμάμαι ακόμα πως ένα απόγευμα, στάθηκα σ' ένα δρομάκι στη μέση της πόλης. Δεν ήξερα που ήμουν, είχα περπατήσει αρκετά και χάθηκα... Βρέθηκα σ' ένα δρομάκι μ' ένα παγκάκι και κάθισα. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και το κλίμα γλυκό.
Σκέφτηκα πόσοι είχαν καθίσει να ξαποστάσουν στο παγκάκι αυτό πριν από μένα...
Κοίταξα γύρω μου κ' ένοιωσα οικεία! Περίεργο συναίσθημα. Εδώ, σκέφτηκα, σ' αυτή την πόλη θα μπορούσα να ζήσω!

Δεν ξέρω τι ήταν... Η μυρωδιά στον αέρα… Η Λισσαβόνα δεν ήταν ακόμα, τότε ιδιαίτερα τουριστικός προορισμός. Βρέθηκα εκεί κατά τύχη για ένα σεμινάριο.
Τις δυο βδομάδες που έμεινα τις πέρασα σα να ήμουν Πορτογαλέζα. Πήγα σε ταβέρνες που πηγαίνουν μόνο Πορτογάλοι, ήπια ντόπιο κρασί, έφαγα γαρίδες και άκουσα 'φάδος', τη δική τους μουσική. Δεν ήξερα τη γλώσσα αλλά ένοιωθα σα να καταλάβαινα τον πόνο του τραγουδιού.

Κάποια άλλη φορά, φοιτήτρια στο Λονδίνο, στη συνηθισμένη μου γραμμή του μετρό πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Απέναντί μου ένα νέο ζευγάρι Έλληνες. Ο άντρας άρχισε να εξηγεί στη φίλη/σύζυγο πως είναι οι Αγγλίδες. Το απαίσιο ντύσιμο, βάψιμο, τα μαλλιά τους... όλα αυτά κοιτάζοντας εμένα!

Δε μίλησα, τον άφησα να με λούσει με όσες κακίες έβρισκε στους Άγγλους στο πρόσωπό μου! Μόνο που κατεβαίνοντας στη στάση μου, πριν απ' αυτούς είπα στον άντρα 'πάντως εγώ είμαι Ελληνίδα'. Πρόλαβα να τον δω με το στόμα ορθάνοιχτο να με κοιτά καθώς το τρένο έφευγε...

Νομίζω το γεγονός πως μπορώ να γνωρίσω ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, μια άλλη κουλτούρα, μ' αρέσει όταν είμαι στο εξωτερικό. Είναι σα να έχω διαβάσει ένα νέο βιβλίο... Γεμίζω εικόνες, ανθρώπους, σκέψεις, μυρωδιές, γεύσεις...

 Σόφη Λαμπροπούλου

Δείτε την ιστοσελίδα της : Serenata