Το τέλος του καλοκαιριού

Το τέλος του καλοκαιριού

Συγγραφέας: Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Εκδόσεις: Ωκεανίδα

Περιγραφή:

Τέλος του καλοκαιριού και η Τζέιν, σε μια ακρογιαλιά της Καλιφόρνιας, αναπολεί τα παιδικά της χρόνια στη Σκωτία. Νοσταλγεί τη Λίμνη και τα χιονισμένα βουνά στο βάθος, μα πιο πολύ νοσταλγεί τη γιαγιά της και, φυσικά, τον παράφορο Σίνκλερ. Μια επίσκεψη θα γίνει αφορμή για την πολυπόθητη επιστροφή στη Σκωτία. Εκεί όμως δεν την περιμένει ο τρυφερός έρωτας μα η συγκλονιστική συνειδητοποίηση ότι σε όλη της τη ζωή αγαπούσε λάθος άντρα

Ρόζαμουντ Πίλτσερ

H Pόζαμουντ Πίλτσερ γεννήθηκε στην Kορνουάλη το 1924. Στη διάρκεια του πολέμου υπηρέτησε στο γυναικείο σώμα του Bρετανικού Nαυτικού (1943-1946). Άρχισε να γράφει από πολύ μικρή και δημοσίευσε το πρώτο της διήγημα σε ηλικία 18 χρονών. Aπό τότε αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία και γρήγορα έγινε γνωστή και αγαπητή, κυρίως στο γυναικείο κοινό. Πολυγραφότατη, έχει γράψει κυρίως μυθιστορήματα, αλλά και διηγήματα και θεατρικά έργα. Δημοσίευσε επίσης αρκετές νουβέλες με το ψευδώνυμο Tζαίην Φρέιζερ. H πρωτοφανής επιτυχία του μυθιστορήματός της Ψάχνοντας για κοχύλια (1989), που συνάρπασε όλους τους αναγνώστες, την έκανε γνωστή στο διεθνές κοινό σαν μια από τους πιο πολυδιαβασμένους μυθιστοριογράφους της εποχής μας. Tην ίδια επιτυχία είχαν και τα μυθιστορήματα Σεπτέμβρης, O γυρισμός, Στον αστερισμό των Διδύμων, Tο μοναχικό λιοντάρι και Tο έρημο σπίτι, Xειμερινό ηλιοστάσιο, Το άγριο θυμάρι Το τέλος του καλοκαιριού Η μέρα της καταιγίδας (και τα δέκα κυκλοφόρησαν στα ελληνικά από την «Ωκεανίδα»).

Ø    Έτσι που την έβλεπα να κάθεται γελαστή στην κεφαλή του τραπεζιού, σκεφτόμουν ότι δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο το μερίδιο της τραγωδίας που της είχε επιφυλάξει η ζωή. Είχε χάσει τον άντρα της, έπειτα την κόρη της και τώρα είχε χάσει και τον γιό της, τον Έιλγουιν, που είχε προτιμήσει να ζήσει και να πεθάνει στον Καναδά. Της είχανε μείνει μόνο ο Σίνκλερ και εγώ. Αλλά οι ώμοι της παρέμειναν ίσιοι και η ζωντάνια της αναλλοίωτη, κι εγώ την ευγνωμονούσα που δεν θα γινόταν ποτέ σαν εκείνες τις μαυροντυμένες γριές, που πενθούν συνέχεια καιρούς περασμένους. Η γιαγιά μου είχε πάρα πολλά ενδιαφέροντα, ήταν πάρα πολύ ζωντανή, πολύ έξυπνη. Άφθαρτη, ακατάβλητη την έλεγα, και καθησύχαζα τον εαυτό μου.

Ø    Ο Ντέιβιντ σώπασε κι έμεινε να απολαμβάνει τη λιακάδα. Η σιωπή του με βοήθησε να σκεφτώ το δίλημμα στο οποίο είχα βρεθεί. «Περίεργο, να έχεις δύο πατρίδες. Τελικά, δεν ανήκεις σε καμιά».

Ø    Λίγο η σιγαλιά, λίγο το καλό φαΐ και η άνετη παρέα ένιωσα το ηθικό μου ν’ ανεβαίνει και είπα στον εαυτό μου πως ήταν η κατάλληλη στιγμή ν’ αρχίσω να εκλογικεύω του ανομολόγητους φόβους μου. Τι νόημα είχε να τους αφήνω να μου τριβελίζουν το μυαλό, να μ’ ενοχλούν σαν χαλασμένο δόντι και να μου φέρνουν ένα μόνιμο σφίξιμο στο στομάχι;

Ø    Ναι! Οι άνθρωποι, ξέρεις, αυτά τα πλάσματα που έχουν ζωή, αισθήματα και συγκινήσεις κι όλα εκείνα που εσύ φαίνεται να τα έχεις ξεχάσει. Εσύ τους ανθρώπους τους χρησιμοποιείς κι έπειτα τους πετάς στα σκουπίδια σαν στυμμένες λεμονόκουπες.

Ναταλία Ιωαννίδου

Γράφει από Λευκωσία