Μάτια μου

Σχόλια και φράσεις για το βιβλίο:

Μάτια μου, Συγγραφέας: Μαρία Τζιρίτα

Της Ναταλίας Ιωαννίδου

Γράφει από τη Λευκωσία

Η Μαρία Τζιρίτα είναι ένας άνθρωπος με πάρα πολύ μεγάλη καρδιά! Στα βιβλία της καταθέτει την ψυχή της, μοιράζεται τις ευαισθησίες της, τους προβληματισμούς της και τα συναισθήματά της με όλους εμάς που ταξιδεύουμε συχνά με ένα βιβλίο. Στο βιβλίο «Μάτια μου» η συγγραφέας αναγκάζει τον αναγνώστη να προβληματιστεί και να μπει στη διαδικασία να σκεφτεί πως θα ήταν ο κόσμος του αν ζούσε στο σκοτάδι…

Τα ανθρώπινα συναισθήματα, οι αδυναμίες και τα πάθη δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε ανθρώπους... Πολύ χρήσιμες και βοηθητικές οι συμβουλές στο τέλος της ιστορίας. Εύχομαι να είναι πάντα καλά και να μας ταξιδεύει!

Οπισθόφυλλο: Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δίχτυα των ψαράδων. Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα. Η Λένα μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα. "Μακάρι να μπορούσες να το δεις, Λενιώ…" "Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι τα μάτια μου". Ο Λουκάς και η Λένα, η τυφλή φίλη του, αγαπιόνταν από παιδιά. Ονειρεύονταν να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι στο χωριό τους. Αλλιώς, όμως, τα 'φερε η τύχη… Τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν κάτω από πολύ ιδιόμορφες συνθήκες, σε διαφορετικούς ρόλους αυτή τη φορά. Άραγε, άντεξε στο χρόνο εκείνη η αγάπη; Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης, έρωτα και πάθους, μέσα από δυο μάτια που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.

· Για τη Λένα, το χωριό αυτό ήταν ο παράδεισός της. Από πολύ μικρή είχε μάθει να κατεβαίνει μόνη της στην παραλία. Η θάλασσα ικανοποιούσε τις αισθήσεις της – τη μύριζε, την άκουγε, τη γευόταν την άγγιζε και ξυπνούσε τα συναισθήματά της. Εκεί έβρισκε θαλπωρή και ασφάλεια. Η θάλασσα ήταν η ζωή της, το φυσικό περιβάλλον της. Μέσα στο νερό η αναπηρία της εξαφανιζόταν. Όταν κολυμπούσε ένιωθε δυνατότερη και καλύτερη.

· Ο ουρανός έχει πάρει ένα χρώμα πορτοκαλί προς το ρόδινο. Ο ήλιος γέρνει αργά προς το νησί απέναντι και είναι τεράστιος, σαν πύρινος δίσκος. Η θάλασσα είναι λάδι. Από την άλλη μεριά, ο ουρανός είναι σκούρος, σχεδόν γκρι, αλλά εδώ μπροστά όσο πάει γίνεται και πιο πορφυρός. Δεν έχει σύννεφα σήμερα. Κρίμα. Ο ουρανός είναι σαν τη ζωή μας: πρέπει να υπάρχον τόσα σύννεφα, όσα χρειάζονται για ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.

· Όμως η Λένα, ακόμη και ολομόναχη στον κόσμο να ήταν, πάλι το ίδιο ευτυχισμένη θα ένιωθε. Έκανε όνειρα για τη ζωή της με το μωρό, σκεφτόταν όλα τα όμορφα πράγματα που θα του μάθαινε. Θα το κρατούσε στην αγκαλιά της, θα μύριζε το απαλό δερματάκι του, θα χάιδευε το μικροσκοπικό προσωπάκι του. Θα είχε το δικό της παιδί, αίμα από το αίμα της. Αυτή η γλυκιά προσμονή την έκανε να έχει ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη.

· Το μωρό, Λένα μου. Έχασες το μωρό. Ήταν η Κατίνα που μίλησε.... Υπάρχουν άραγε λέξεις να περιγράψεις τον πόνο που σου ξεσκίζει τα σωθικά; Έναν πόνο που μπροστά του ο σωματικός πόνος μοιάζει με χάδι; Σε καταπίνει η κόλαση κι είσαι ανίσχυρος ν’ αντιδράσεις. «Όχι! Ούρλιαζε σαν το ζώο που το βρήκε θανάσιμο βόλι.... Άρχισε να κτυπιέται, τράβηξε τον ορό, έσκισε τα σεντόνια της και δε θα σταματούσε αν δεν έτρεχαν οι νοσοκόμες.

· Η σκληρή δουλειά και οι κακουχίες δεν τον τρόμαζαν ούτε τον πτοούσαν. Ίσα ίσα, που βρήκε την ευκαιρία που γύρευε για να τιμωρήσει τον εαυτό του. Όσο πιο πολύ δούλευε, τόσο πιο εύκολο του ήταν να μη σκέφτεται την αγαπημένη του και τον τρόπο με τον οποίο την έχασε. Όσο πιο ταλαιπωρημένος έπεφτε τη νύχτα να κοιμηθεί, τόσο λιγότερους εφιάλτες έβλεπε για την αγάπη που πρόδωσε. Ύστερα από τόσα χρόνια, ένιωθε ότι είχε έρθει πια η κάθαρση στην ψυχή του. Η θάλασσα με τα σκέρτσα της κατάφερε από τη μια να κρατήσει την εικόνα της Λένας ζωντανή στη μνήμη του αλλά, ταυτόχρονα, να γιατρέψει τον πόνο που συνόδευε τη θύμησή της στην ψυχή του.

· Κι εγώ πολύ λυπάμαι που αφήνω την Κάρλα. Αλλά έτσι είναι, φίλε μου, αυτή είναι η μοίρα των ναυτικών. Περνάς καλά, γεμίζεις τις μπαταρίες σου αλλά δε δένεσαι με καμιά. Όταν σηκωθεί η άγκυρα, τ’ αφήνεις όλα πίσω. Η θάλασσα δε σηκώνει συναισθηματισμούς κι αγάπες με άλλες γυναίκες. Είναι ζηλιάρα και μοναχοφάγα! Μας θέλει όλους για πάρτη της.

· Σκοτείνιασε ο τόπος. Ακούστηκε ένα τρίξιμο και μετά σηκώθηκαν ψηλά κι έπεσαν πάλι. Το κύμα, που τους είχε σηκώσει τόσο ύπουλα, εξαφανίστηκε στην καταχνιά. Κανείς δεν έβλεπε τίποτε πια. Οι μηχανές είχαν σβήσει και το πλοίο τους παρέμενε ακυβέρνητο στον ωκεανό. Ο Λουκάς πήγε στα τυφλά ίσια στην πλώρη κι έσκυψε κάτω να δει τα νερά. Ακουγόταν ένα βουητό ή μήπως ήταν η ιδέα του; Ποτέ δεν είχε ξανανιώσει έτσι τη θάλασσα, λες και φοβόταν ακόμα κι αυτή κάτι – μια δύναμη πιο ισχυρή κι από την ίδια, στην οποία τώρα, ανίκητη, δήλωνε υποταγή.

· Όταν τον έφερε στο σπίτι, η μητέρα της ήταν στο πλευρό της και έμαθε τη βασική φροντίδα του μωρού. Στην αρχή, η Λένα δυσκολεύτηκε αλλά πολύ σύντομα μπορούσε να κάνει τα πάντα μόνη της: να τον αλλάζει, να τον πλένει, να τον ντύνει, να τον θηλάζει ακόμα και να του φτιάχνει το συμπλήρωμα με το μπιμπερό όποτε χρειαζόταν. Ό,τι κι αν έκανε, το βασικό συστατικό ήταν η απέραντη και ανιδιοτελή αγάπη που ένιωθε για το γιό της. Του μιλούσε, του τραγουδούσε, τον κοίμιζε στην αγκαλιά της κι έμενε εκεί να κρατά και να τον χαιδεύει με τις ώρες. Η Πόπη, κάθε φορά που τους έβλεπε, δάκρυζε από συγκίνηση κι έλεγε πως άλλο παιδί δεν είχε μεγαλώσει με τόση αγάπη όπως το δικό τους παιδί..

· Η Λένα την έβαζε να της τον περιγράφει, ξανά και ξανά, με κάθε λεπτομέρεια. Ήξερε έτσι πως το παιδί της είχε το χρώμα των μαλλιών της, το λευκό δέρμα της, τα πυκνά φρύδια του πατέρα του και τα μακριά δάκτυλά του. Κάθε τόσο ζητούσε από την Πόπη να τη διαβεβαιώσει πως το παιδί έβλεπε καθαρά..

· Τι παράξενο πράγμα ο έρωτας, σκέφτηκε. Ένα συναίσθημα που δε συγκρίνεται με τίποτε και που, αν δεν το ζήσεις, ποτέ δε θα το καταλάβεις. Κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να τον περιγράψει, να τον εξηγήσει, να το οριοθετήσει ή να τον προβλέψει. Έτσι και τον νιώσεις, συγκλονίζει την ύπαρξή σου, σε κατακτά ολοκληρωτικά. Τίποτε δε σου φαίνεται το ίδιο με πριν. Τα πιο ασήμαντα πράγματα γύρω σου, τα μικρά και τα καθημερινά, σου φαίνονται σπουδαία, όμορφα, πρωτόγνωρα. Βρίσκεις χαρά στο κάθε τι και γίνεσαι πιο αισιόδοξος αλλά και πιο ευαίσθητος, πιο ρομαντικό. Βιώνεις, όμως και τον πόνο του αποχωρισμού από το αντικείμενο του πόθου σου τρώει τα σωθικά σου.

· Αγόρι μου γλυκό, ηρέμησε. Φυσικά και καταλαβαίνω, όλα τα καταλαβαίνω, μη με υποτιμάς. Ξέρεις πόσο σ’ αγαπάω και πως μόνο το καλό σου θέλω. Αν καταφέρεις και τον συγχωρήσεις, αν δείξεις μεγαλοψυχία, για δικό σου καλό θα είναι, όχι για δικό σου. Η δική σου η ψυχή θα ελευθερωθεί απ΄ όλα όσα κρατάς μέσα σου τόσα χρόνια και σε πληγώνουν.

· Έτσι κι εγώ αντιδρώ όταν με πληγώνουν, απορρίπτω. Έτσι έκανα και με τον Λουκά. Όμως η αγάπη δε σε αφήνει ποτέ, δεν την ξεπερνάς κι έρχεται η ώα που μετανιώνεις για την ευκαιρία που δεν της έδωσες ...

· Κανείς δεν μπορεί να μπει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους αν εκείνοι δεν του το επιτρέψουν Πρέπει να υπάρχει κενό, χάσμα ανάμεσά τους, για να χωρέσει το τρίτο πρόσωπο. Εγώ με τον πατέρα σου δεν ήταν γραφτό να ταιριάξουμε τελικά, κι ας είχαμε την ίδια αναπηρία. Κάναμε λάθος που το πιστέψαμε – όπως αποδείχτηκε με τα χρόνια. Η Ελένη, όμως, τον αγάπησε πραγματικά και σίγουρα την αγάπησε κι εκείνος. Όσο για τη στάση του απέναντί σου, είμαι πεπεισμένη ότι δε φταίει η Ελένη. Οι ευθύνες βαραίνουν τον ίδιο, όσο βαραίνουν κι εμένα. Δικό μας παιδί ήσουν και είσαι, από την Ελένη θα γυρέψουμε ευθύνες για τα λάθη μας;

· Αυτό που δεν είχε αλλάξει καθόλου ήταν το ηλιοβασίλεμα. Τι κι αν πέρασαν τόσα χρόνια, ο ήλιος ακολουθούσε πάντα την ίδια πορεία και βουτούσε με την ίδια χάρη στη θάλασσα, βάφοντας τον ουρανό με τα ίδια εντυπωσιακά χρώματα.

· Λουκά .... έχεις ανάγκη ν’ ακούσεις πόσο σημαντικός ήσουν για μένα; Θα σ’ το πω, λοιπόν. Πάρα πολύ σημαντικός ήσουν και θα είσαι πάντα, αυτό δεν αλλάζει. Είσαι ο μοναδικός άντρας που ερωτεύτηκα, που αγάπησα πραγματικά. Μου έδωσες τη μεγαλύτερη χαρά και τον μεγαλύτερο πόνο από οποιονδήποτε άλλον. Η σκέψη σου με συντρόφευε για χρόνια, γέμιζε τη ζωή μου. Άπειρες φορές μετάνιωσα που σ’ έδιωξα από κοντά μου, που δε σε συγχώρεσα, κι άλλες τόσες είπα πως αυτό ήταν το θέλημα του Κυρίου κι έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν ήξερα γιατί, δεν καταλάβαινα, είχα όμως πίστη. Και να, που τώρα δόθηκε η απάντηση: έτσι έπρεπε να γίνει για να μπορέσουν τα παιδιά μας να βρουν την ευτυχία στη ζωή, να ζήσουν αυτό που δεν μπορέσαμε να ζήσουμε εμείς. Μια ολοκληρωμένη αγάπη. Μια σωστή σχέση, βασισμένη σε γερά θεμέλια. Και είμαι ευγνώμων που τους δώσαμε αυτή την ευκαιρία.

· Τον αγαπούσε τόσο πολύ που ούτε καν θα της περνούσε από το νου να του προκαλέσει πόνο, να του δημιουργήσει προβλήματα. Αρκετά είχαν πονέσει κι οι δυο για πάρα πολλά χρόνια. Τώρα, που η αγάπη τους ωρίμασε κι ο χρόνος γλύκανε τις καρδιές τους, τώρα, που η ζωή τους συγχώρεσε, μόνο χαρά μπορούσαν να νιώθουν. Συμφώνησαν να μη μιλήσουν ποτέ ξανά για τα παλιά. Ούτε μεταξύ τους ούτε σε κανέναν άλλο. Συμφιλιώθηκαν με την ιδέα ότι ποτέ δε θα ζούσαν μαζί, ποτέ δε θα ολοκλήρωναν τον έρωτα που κάποτε είχαν νιώσει. Έκλαψαν αγκαλιασμένοι, σφραγίζοντας για πάντα το ιερό μυστικό τους κι υποσχέθηκαν πως θ’ αγαπιόντουσαν για πάντα.

· Μην προσπαθείς να εκλογικεύσεις τον έρωτα και την αγάπη, δε γίνεται. Θα κατηγορείς μια ζωή τον εαυτό σου, αν αφήσεις να πάει χαμένη αυτή η αγάπη.

Το λευκό μπαστούνι
Το λευκό μπαστούνι, είναι το τεχνικό βοήθημα που χρησιμοποιούν τα άτομα με προβλήματα όρασης να αποφεύγουν τα εμπόδια στην πορεία τους, στην προσπάθειά τους να κινούνται μόνοι, ανεξάρτητοι και με ασφάλεια και όχι για να ξεχωρίζουν ή να ζητιανεύουν.

Συμβουλές για να θυμούμαστε πως να βοηθήσουμε κάποιο συνάνθρωπο μας με προβλήματα όρασης.
1. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος αλλά τυφλός. Μη με μεταχειρίζεσαι σαν παιδάκι. Κάνω τα πάντα... όπως κι εσύ!
2. Άσε με να σε πιάσω από το μπράτσο, γιατί, πιο εύκολα περπατώ μαζί σου παρά με το μπαστούνι ή το σκύλο μου.
3. Χρησιμοποίησε τον κανονικό τόνο της φωνής σου, μίλα και σ’ εμένα όπως μιλάς στους άλλους.
4. Μην αποφεύγεις τις λέξεις «βλέπω», «κοιτάζω», «τυφλός» κ.λπ. Τις μεταχειρίζομαι και εγώ. Βλέπω με τα χέρια μου. Βλέπω, για μένα, σημαίνει αγγίζω, ακούω, μυρίζω, καταλαβαίνω, αισθάνομαι.
5. Σύστησε με στους άλλους, ακόμη και στα παιδιά. Θέλω να γνωρίζω ποιοι είναι στο ίδιο δωμάτιο μαζί μου. Ειδοποίησέ με όταν πρόκειται να φύγεις γιατί δεν μου αρέσει να μιλάω σε κάποιον που δεν είναι κοντά μου.
6. Οδήγησε το χέρι μου σε μια καρέκλα και πες μου που είναι η πόρτα, το παράθυρο, το αποχωρητήριο. Επίσης, πες μου αν υπάρχουν εμπόδια ή πράγματα στο πάτωμα.
7. Βοήθησέ με διακριτικά στο τραπέζι και μίλησε μου για το φαγητό στο πιάτο μου. Χρησιμοποίησε το πιάτο σαν «ρολόι» και πες μου σε ποια «ώρα» είναι το κάθε είδος του φαγητού μου.
8. Τοποθέτησε το ποτήρι μου έτσι, ώστε να είναι δίπλα στο πιάτο μου και πες μου αν είναι στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι.
9. Μου αρέσουν οι αθλητικές εκδηλώσεις, το θέατρο και ο κινηματογράφος – φτάνει να με βοηθάς να καταλαβαίνω τι γίνεται διαβάζοντας είτε περιγράφοντάς μου όσα δεν μπορώ να δω.
10. Μου αρέσουν οι εκδρομές και τα πάρτι. Πάρε με στην παρέα σου και γνώρισέ με στους καλεσμένους σου.
11. Ξέρω να συμπεριφέρομαι. Αν υστερώ σε κάτι, βοήθησέ με. Δε θέλω τον οίκτο σου αλλά τη φιλία σου.
12. Μη μιλάς για τη «θαυματουργό αντίληψη» των τυφλών. Μην ξεχνάς ότι όσα έμαθα είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας και εργασίας.
13. Αν είσαι περίεργος, θα μιλήσω μαζί σου για το πρόβλημά μου – για μένα είναι μια παλιά ιστορία! Έχω τόσα άλλα ενδιαφέροντα, χόμπι και απορίες όπως κι εσύ!
Ναταλία Ιωαννίδου