Αυτό το διαμέρισμα το κρατάω για άλλη... φάρα

Μικρές ανθρώπινες... αληθινές ιστορίες

Γράφει η
Στρατούλα Τραμουντάνη - Γκόγκα

Τον Χουσείν τον γνώρισα μια βροχερή ημέρα στη Λάρνακα, καθώς πήγαινα στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας όπου μένω. Έμενε και ο ίδιος στον 2ο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας, στην περιοχή του Μακένζι. Είκοσι χρονών, με το μελαψό χρώμα να καλύπτει με επιμέλεια την αμηχανία των χρόνων του και τα όνειρά του, που ταξίδεψαν χιλιόμετρα μακριά, περνώντας μέσα από ερήμους, ψηλά βουνά, απόκρημνες όχθες, θάλασσες, τουρκοκρατούμενα σπίτια και αυλές, για να’ρθουν να σμίξουν με την πολυμορφία της πόλης, εδώ στην Κύπρο.

Ο Χουσείν δεν έμοιαζε με τους άλλους μετανάστες από την Ανατολή. Καθώς έβγαζε από μέσα του τον καημό και τον πόνο του, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Οι μνήμες και οι εικόνες από τη ζωή του στο Ιράκ, στη Βαγδάτη με τις βόμβες αγκαλιά, δεν του άφηναν πολλά περιθώρια. Έπρεπε να σφίξει την εφηβική καρδιά, να πνίξει το παρελθόν και να υπομένει το παρόν για να του χαμογελάσει το μέλλον.

Το Γραφείο Ευημερίας απείχε χιλιόμετρα από το σπίτι όπου έμενε μαζί με δύο άλλους μετανάστες από την Παλαιστίνη. Είχε υποβάλει τα χαρτιά του, για να λάβει το επίδομα εδώ και έξι μήνες και για κάποιους λόγους αυτό αργούσε και μαζί του αργούσε και η ζωή του. Σαν να μην έφταναν αυτά, έπρεπε να φύγει και από το σπίτι, γιατί δεν μπορούσαν άλλο οι Παλαιστίνιοι να τον φιλοξενούν. Ήταν και αυτή η διαφορά ηλικίας και νοοτροπίας που δυσκόλευε τα πράγματα. Ζήτησε τη βοήθειά μου και είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα μέχρι να αποφασίσω. Στο τέλος όμως εκείνο το αναθεματισμένο φιλότιμο του Έλληνα έγειρε την πλάστιγγα, τον έβαλα στο αμάξι και αρχίσαμε τη γύρα,για να βρούμε μια καινούργια στέγη για κείνον και τα όνειρά του.

Είχε και κείνος δυό τρεις προτάσεις από συνομηλίκους φίλους του, γνωστούς από την πατρίδα, που προσφέρθηκαν να τον φιλοξενήσουν μέχρι να δει τι να κάνει. Τι να κάνει; Έπρεπε πρώτα να περάσουμε από τα κεντρικά να δούμε αν μπορούσαν να τον δεχτούν και ύστερα από έγκριση της ιδιοκτησίας. Φτάσαμε τηλεφωνικά μέχρι την Αγγλία, στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε τον Κύπριο ιδιοκτήτη του καινούργιου διαμερίσματος. Του εξηγήσαμε την κατάσταση, του περιγράψαμε με τα καλύτερα λόγια τον Χουσείν και ποντάραμε στην ευαισθησία της καρδιάς ενός ανθρώπου που έζησε και ο ίδιος την προσφυγιά και τον πόνο του ξεριζωμού. Στο σύρμα του τηλεφώνου επικράτησε σιωπή.

Ένα όχι ακούστηκε που μου έσχισε την καρδιά και δαγκώθηκα. Βρήκα τη δικαιολογία πειστική. Πόσα άτομα να χωρέσει ένα σπίτι; Ήδη έμεναν τρία. Και αυτή η ψυχή; Τον ρώτησα ευγενικά εάν είχε κάποιο άλλο διαμέρισμα. Ναι, μου είπε ,αλλά δεν είναι γι’ αυτή την φάρα των ανθρώπων.

Και για ποια φάρα είναι αναρωτήθηκα, με όλες εκείνες τις σκέψεις που γκρεμίζουν τα όνειρα των ανθρώπων και μάλιστα των νέων. Για ποια φάρα είναι τα τέσσερα ντουβάρια σας; Δεν πειράζει Στρατούλα, μου είπε ο Χουσείν . Δεν πειράζει. Και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Στρατούλα Τραμουντάνη - Γκόγκα
Διευθύντρια σύνταξης του Περιοδικού «Προβολή 4 Εποχές», της Λάρνακας