Παραβατικότητα στην χώρα του πότε και… του ποτέ!

Γράφει η

Στρατούλα Τραμουντάνη Γκόγκα*

Ξυπνάμε ένα ανέμελο πρωινό, πηγαίνουμε στην πολυτελέστατη κουζίνα της διώροφης μονοκατοικίας, κάπου έξω από την πόλη, εκεί που η φασαρία του κέντρου δεν μας αγγίζει και η πολυχρωμία των ξένων μεταναστών δεν μας ενοχλεί και ανάμεσα στο φρέσκο κυπριακό καφέ , αν και τούτος δεν προτιμάται πλέον, και στο αγελαδινό βούτυρο από τις Άλπεις και τα Πυρηναία όρη και το Χαμ από την Αγγλία, διαπιστώνουμε από τους τίτλους των εφημερίδων ότι τα παιδιά μας, τα δικά μας παιδιά, κινδυνεύουν από τα παιδιά των άλλων.

Ξοδεύουμε, ώρες και ημέρες δουλεύοντας, τα έχουμε αφήσει στο έλεος της πολιτείας, των οικιακών βοηθών, στην φιλότιμες φροντίδες του παππού και της γιαγιάς, αλλά εμείς δεν μπορούμε και δεν προλαβαίνουμε και βρίσκουμε διαρκώς προφάσεις να μην προλάβουμε και να μην μπορέσουμε. Συμπεριφερόμαστε λες και έχουμε πάρει διαζύγιο από τα ίδια τα παιδιά μας. Πιστεύουμε ότι προσφέροντάς του, εκπαίδευση σε ιδιωτικό σχολείο, εκμάθηση αγγλικών και γαλλικών, πιάνου, μουσικής και χορού, άντε και λίγο ποδόσφαιρο, επιτελούμε το έργο μας ως γονέων. Δεν μιλάμε με τα παιδιά και δεν τους λύνουμε τις απορίες. Δεν αρκεί να τους λέμε τι είναι καλό και κακό με βάση τις δικές μας ανασφάλειες και συνήθειες. Πρέπει να μαθαίνουμε τι θεωρούν αυτά καλό και κακές πράξεις.

Έτσι πέφτουμε από τα σύννεφα , όταν μας πληροφορούν ότι το παιδί μας είναι μέλος συμμορίας. Όταν είχε την πρώτη του σεξουαλική εμπειρία με τραυματικές επιπτώσεις στην ψυχολογία του, όταν πρωτοστάτησε σε ρατσιστικές εκδηλώσεις, όταν συμμετείχε σε μικροκλοπές, όταν... Και δεν θέλουμε να το πιστέψουμε , εμείς ήμασταν καλοί γονείς, αναρωτιόμαστε και ρίχνουμε το βάρος και το φτιάξιμο στους άλλους. Τα παιδιά των άλλων φταίνε. Πάντα οι άλλοι φταίνε, εμείς ποτέ.

Και αν καθίσουμε να μιλήσουμε με τον, την σύντροφό μας, από αλλού ξεκινάμε και αλλού τελειώνουμε. Χάνουμε την ουσία της καθημερινότητάς μας. Πότε άραγε μιλήσαμε με τα παιδιά μας για το σεξ, πότε τα νουθετήσαμε δια του παραδείγματος μας , πότε τα επιπλήξαμε, πότε τα επαινέσαμε, πότε τα ζητήσαμε να ζήσουν ως υπεύθυνοι μικροί πολίτες. Ποτέ ! Πότε φταίξαμε; Ποτέ!

Από πού να αρχίσουν οι ευθύνες και που να τελειώσουν. Από εμάς τους ίδιους, από την κοινωνία, από την συντεταγμένη πολιτεία, από έναν ξεπερασμένο τρόπο ζωής που αφήσαμε να μας επιβάλλουν οι αποικιοκράτες, οι ξένοι και δεν είχαμε την δύναμη και το σθένος να αντιπαρατάξουμε το ελληνικό μας στοιχείο, ως ασπίδα προστασίας. Ποιος φταίει; Κανείς.

Και αν κάποιοι από εμάς αναρωτηθούν και πουν ,πως τα αναγραφόμενα δεν τους αγγίζουν, ας απλώσουν λίγο ακόμα βούτυρο στην φρυγανιά που τους προσφέρει η «μαυρούδα» στο σερβίτσιο που αγόρασαν πέρυσι από πολυκατάστημα σε εξωφρενική τιμή , για να μπουν στο μάτι της γειτόνισσας και ας προχωρήσουν στην μέρα τους ήσυχοι και ήρεμοι. Είναι καλοί γονείς!

Ας τα παρακάμψουμε λοιπόν τα προβλήματα , τα παιδιά έχουν χαρτζιλίκι και εμείς ετοιμάζουμε τη σούβλα. Έρχεται Πάσχα!

Στρατούλα Τραμουντάνη Γκόγκα*

Διευθύντρια σύνταξης του Περιοδικού «Προβολή 4 Εποχές», της Λάρνακας