Turkish Cypriots and the settlers puzzle

By Serdar Atai

“AISHA can go on holiday!”. This was the crypto message; the green light for starting the military operation by Turkey in 1974. No doubt, it was a rescue operation for Turkish Cypriots at the time. The years went by and it became very apparent that the operation was not so innocent. It had a wider coverage as a tailor-made occupation project, in which almost all possessions of Turkish Cypriots (including people’s hearts and minds) were held hostage.

In the first couple of years, the forcible population transfers took place. The pretext given by the Turkish government was to meet requirements in the lack of a farming workforce, although there wasn’t really such a necessity.

Following their arrival, the land captured from displaced Greek Cypriots was distributed to settlers free of charge. Village names in north Cyprus were immediately replaced with new ones in parallel with the incoming population’s original settlement names in Turkey. The gates of north were wide opened to everybody from “the Mainland”.

In 1980s, unemployed guys from Turkey just showed up. They were ready to work at half the wage with no awareness of any social rights. A small economy with scarce job alternatives had a limited capacity to offer employment. Then the medium and large investors greedily opted for recruiting the substitutes to maximise profit. Turkish Cypriot employees were automatically excluded from the job market. Youngsters who were reluctant to get a university degree had to flee the country for foreign destinations.

The same influx of workers from Turkey went on in 1990s, too. During that period and afterwards, in addition to outgoing Turkish Cypriot high school graduates, the university graduates chose to settle in the modernised cities of Turkey, following their graduation from Turkish universities.

In parallel, the real estate business and construction sector expanded and boomed in the second half of 1990s and early 2000s. It reached its peak level with the introduction of Annan Plan in autumn 2002, causing a sharp rise in demand for skilled and unskilled labour. Those migrating from southeast Anatolia to more developed cities in Turkey, now turned their face on to north Cyprus. This was a safe haven for them with good job opportunities and meant many freedoms they were not able to enjoy at home.

The new arrivals cost the Turkish Cypriot construction sector workers the loss of their jobs. Thanks to the timely opening of checkpoints, they took advantage of the freedom of movement and got jobs in the south. In the absence of competent domestic manpower, inhabitants in the north have to buy services from the settler population now at lower quality and more expensive prices than they used to.

There is an untruthful complaint by some settlers that they are treated like second-class citizens and downgraded by Turkish Cypriots. Contrary to their claims, Turkish Embassy and the military always have the priority for supporting their nationals with direct subsidies and incentives. That’s why the majority were enriched in a way they could only dream of.
Of course, financial aid from Turkey generally coincided with election periods. And Turkey’s interventions with settlers’ votes regularly shaped composition of the political scene.

If we are going to open a debate on second class citizenship, it’s actually us Turkish Cypriots who are subject to discriminations on various fronts:
– We were dramatically outnumbered in our own homeland.
– Our political will is obviously overriden.
– Our civil rights are roughly overshadowed.
– Our cultural heritage is systematically abused.
– We are highly discomforted with a routine clash of mentalities in daily life and.
– We are alive only by chance with sky high level of crimes imported from Turkey.

Regarding north Cyprus, a survey thoroughly analysing the repercussions of population transfers from Turkey has never been carried out.

Few speculative reports produced by amateurs or charlatans cannot provide scientific evidence for healthy evaluation of this deep-rooted problem. Don’t listen to biased and arrogant foreign emissaries telling us “not to exaggerate the problem” and advising how to integrate the “migrants” with the “locals”.

I wonder whether their majesties could behave in such a “humanitarian” manner if they experienced a settler population three times bigger than the indigenous population in their own countries.

In February 2007, the official results of 2006 population census in north Cyprus were announced by Ferdi Sabit Soyer. In his address to the public, he gave de facto population figure as 265,100. Two years later in 2008, Mehmet Ali Talat made a statement in one of his speeches with indirectly saying that our de facto population is around 500,000. Whose is correct?
The streets have a voice and what we feel there justifies the figure given by Mr Talat. But again the census in this geographical location is a delicate job that must be undertaken by world famous experts.

Therefore, I call upon the CoE’s European Population Committee and OSCE’s Office for Democratic Institutions and Human Rights to urgently send in a taskforce in order to investigate, document and publish reliable data about the change in demographic structure and its impacts on north.

While granting the right to vote for Annan Plan referendum, the negotiating parties adopted a quick but mistakenly arbitrary approach in violation of international conventions.
In the context of universal covenants, we would like to discover who is who and to identify the individuals eligible for citizenship and voting rights.

As the landladies and landlords of the country, we were unfortunately defeated by the holidaymakers. But when I consider the last 60 years’ miraculous evolution in the field of human rights and protection of fundamental freedoms, I have sufficient enthusiasm to fight for our right to exist.

“Nonviolence or nonexistence,” said Martin Luther King, Jr. four decades ago. As a member of an indigenous population under the imminent threat of extinction, I’m hereby exerting a little nonviolent pressure through freedom of thought for our right to exist, if there is any international player sensitive enough to hear the message I’m conveying.

Serdar Atai

This article was first published in English in Cyprus Mail newspaper.

Οι Τουρκοκύπριοι και το αίνιγμα των εποίκων
Του Σερντάρ Αταΐ

«Η Αϊσιέ μπορεί να πάει διακοπές!». Αυτό ήταν το σύνθημα, για το πράσινο φώς και την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης από την Τουρκία το 1974. Αναμφίβολα, για τους Τουρκοκυπρίους τότε ήταν μια επιχείρηση διάσωσης. Τα χρόνια όμως πέρασαν και έγινε ξεκάθαρο ότι η επιχείρηση δεν ήταν και τόσο αθώα. Είχε μια ευρύτερη επικάλυψη, ήταν ένα σχέδιο κατάλληλα φτιαγμένο έτσι που όλη σχεδόν η ύπαρξη των Τουρκοκυπρίων (μαζί με τα αισθήματα και τις σκέψεις τους) να κρατηθούν σε ομηρία.

Τα πρώτα δύο χρόνια έγιναν εξαναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμού από την Τουρκία στη βόρεια Κύπρο. Το πρόσχημα που δόθηκε από την Τουρκική κυβέρνηση ήταν η κάλυψη των αναγκών σε εργατικό δυναμικό στην κτηνοτροφία, παρόλο που δεν υπήρχε πραγματικά μια τέτοια ανάγκη.

Οι πύλες του βορρά άνοιξαν διάπλατα σε όλους από «την ηπειρωτική πατρίδα». Η γη που αρπάχθηκε από τους πρόσφυγες Ελληνοκύπριους διαμοιράστηκε δωρεάν στους έποικους μετά την άφιξη τους. Τα ονόματα των χωριών στη βόρεια Κύπρο αντικαταστήθηκαν με καινούργια ονόματα, σύμφωνα με την ονομασία των τόπων καταγωγής του πληθυσμού στην Τουρκία.

Τη δεκαετία του ’80, είχαμε απλά άνεργους από την Τουρκία. Ήταν έτοιμοι να εργαστούν για το μισό μισθό χωρίς καμιά επίγνωση για κοινωνικά δικαιώματα. Μια μικρή οικονομία, με σπάνιες υπαλλακτικές πιθανότητες εργασίας είχε περιορισμένη δυνατότητα προσφοράς εργασίας. Τότε οι αχόρταγοι μεσαίοι και μεγάλοι επενδυτές επέλεξαν την απασχόληση των εποίκων για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος. Οι Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι αποκλείονταν αυτόματα από την αγορά εργασίας. Οι νεαροί που δεν ήθελαν να ακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές, αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν.

Η ίδια εισροή εργατών από την Τουρκία συνεχίστηκε και την δεκαετία του ’90. Κατά την περίοδο εκείνη και μετά, εκτός από την έξοδο των Τουρκοκύπριων αποφοίτων μέσης εκπαίδευσης από την χώρα, οι Κύπριοι σπουδαστές των Τουρκικών πανεπιστημίων επέλεγαν να εγκατασταθούν στις εκμοντερνισμένες πόλεις της Τουρκίας μετά την αποφοίτηση τους.

Παράλληλα, οι κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις και ο οικοδομικός τομέας επεκτάθηκαν και αυξήθηκαν ραγδαία το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000. Το αποκορύφωμα έφτασε με την εισαγωγή του σχεδίου Ανάν το φθινόπωρο του 2002, προκαλώντας μια απότομη αύξηση στη ζήτηση για ειδικευμένο και ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Το μεταναστευτικό ρεύμα από την νοτιοανατολική Ανατολία προς πιο ανεπτυγμένες πόλεις της Τουρκίας, τώρα στρέφονταν προς τη βόρεια Κύπρο. Για αυτούς ήταν ένα ασφαλισμένο καταφύγιο με καλές ευκαιρίες απασχόλησης και σήμαινε πολλές ελευθερίες που δεν μπορούσαν να απολαύσουν στην πατρίδα τους.

Οι νέες αφίξεις στοίχησαν τις εργασίες των Τουρκοκυπρίων εργατών στον οικοδομικό τομέα οι οποίοι με τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων, εκμεταλλεύτηκαν την ελευθερία διακίνησης και εργοδοτήθηκαν στον νότο. Στην απουσία ικανού εγχώριου εργατικού δυναμικού, οι κάτοικοι στο βορρά αναγκάστηκαν να εργοδοτούν εποίκους σε υπηρεσίες υποδεέστερες σε ποιότητα και πιο ακριβές από αυτές που ήταν συνηθισμένοι.

Κάποιοι έποικοι παραπονούνται αβάσιμα ότι τους μεταχειρίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ότι οι Τουρκοκύπριοι τους υποβαθμίζουν. Το αντίθετο συμβαίνει αφού, η Τουρκική Πρεσβεία και ο στρατός πάντοτε υποστηρίζουν κατά προτεραιότητα τους υπηκόους τους με απευθείας επιδοτήσεις και κίνητρα. Γι’ αυτό και η πλειοψηφία τους έχει επιδοτηθεί με ένα τρόπο που ούτε τον φανταζόταν.

Φυσικά, η οικονομική βοήθεια από την Τουρκία συνέπιπτε γενικά με τις περιόδους εκλογών. Και οι παρεμβάσεις στις ψήφους των εποίκων διαμόρφωναν ανελλιπώς το πολιτικό σκηνικό.
Αν θα ανοίξουμε μια δημόσια συζήτηση για υπηκοότητες δεύτερης κατηγορίας, στην πραγματικότητα οι Τουρκοκύπριοι υποκείμεθα σε διακρίσεις σε διάφορα μέτωπα:

- Είμαστε αριθμητικά δραματικά λιγότεροι στη δική μας πατρίδα.
- Η πολιτική μας θέληση παραμερίζεται ολοφάνερα.
- Τα κοινωνικά μας δικαιώματα επισκιάζονται βίαια.
- Η πολιτιστική μας κληρονομιά υπόκειται σε συστηματική εκμετάλλευση.
- Ταλαιπωρούμαστε από τη συνεχή σύγκρουση νοοτροπίας στην καθημερινή ζωή και
- Είμαστε ζωντανοί μόνο από τύχη με τα πολύ ψηλά επίπεδα εγκληματικότητας που εισάγεται από την Τουρκία.

Ποτέ δεν έχει διεξαχθεί έρευνα που να αναλύει τις επιπτώσεις της μετακίνησης πληθυσμού από την Τουρκία στη βόρεια Κύπρο.

Μερικές εκθέσεις εκπονήθηκαν από ερασιτέχνες ή τσαρλατάνους, απλά πιθανολογούν και δεν μπορούν να δώσουν επιστημονικά στοιχεία και υγιή αξιολόγηση αυτού του βαθιά ριζωμένου προβλήματος. Μην ακούτε προκατειλημμένους και υπερόπτες ξένους απεσταλμένους που μας λένε να «μην διογκώνουμε το πρόβλημα» και μας συμβουλεύουν πώς να ενσωματώσουμε τους «μετανάστες» με τους «ντόπιους». Διερωτώμαι αν οι μεγαλειότητες τους θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν με τέτοιο «ανθρωπιστικό» τρόπο, αν αντιμετώπιζαν ένα πληθυσμό εποίκων τρεις φορές πιο μεγάλο από το ντόπιο πληθυσμό στις χώρες τους.

Το Φεβρουάριο 2007, ανακοινώθηκαν από τον Φερντί Σαπίτ Σογιέρ τα επίσημα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού του 2006 στη βόρεια Κύπρο. Στην ομιλία του προς το κοινό, έδωσε τον αριθμό του de facto πληθυσμού ως 265.100. Δύο χρόνια αργότερα, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, έκανε δήλωση σε μια από τις ομιλίες του λέγοντας έμμεσα ότι ο de facto πληθυσμός μας είναι γύρω στις 500.000. Ποιος έδωσε το σωστό αριθμό;

Οι δρόμοι έχουν φωνή και αυτό που νιώθουμε στους δρόμους δικαιολογεί τον αριθμό που δόθηκε από τον κύριο Ταλάτ. Ωστόσο η απογραφή σε αυτό τον τόπο είναι μια λεπτή εργασία που πρέπει να αναληφθεί από εμπειρογνώμονες διεθνούς κύρους.

Επομένως, καλούμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Πληθυσμού του Συμβουλίου της Ευρώπης και το Γραφείο Εκδημοκρατικοποίησης θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη, να αναλάβουν και να στείλουν μια ομάδα, για να διερευνήσει, να τεκμηριώσει και να δημοσιεύσει αξιόπιστα στοιχεία για την αλλαγή στη δημογραφική δομή και τις επιδράσεις της στο βορρά.

Με την παραχώρηση του δικαιώματος ψήφου στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, τα διαπραγματευόμενα μέρη υιοθέτησαν μια γρήγορη αλλά λανθασμένα αυθαίρετη προσέγγιση σε καταπάτηση των διεθνών συμβάσεων.

Στο πλαίσιο των παγκοσμίων συμβάσεων, θα θέλαμε να ανακαλύψουμε ποιος είναι ποιος και να προσδιορίσουμε τα άτομα που δικαιούνται υπηκοότητα και δικαίωμα ψήφου.
Ως ιδιοκτήτες της χώρας, έχουμε δυστυχώς ηττηθεί από τους παραθεριστές. Όμως η αξιοθαύμαστη εξέλιξη των τελευταίων 60 χρόνων στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας των βασικών ελευθεριών, μου επιτρέπει να αντλώ κουράγιο για να αγωνιστώ για το δικαίωμα μας να υπάρχουμε.

«Μη βία ή μη ύπαρξη», είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ Τζούνιορ πριν από τέσσερεις δεκαετίες. Ως μέλος του γηγενούς πληθυσμού που βρίσκεται υπό απειλή επικείμενης εξαφάνισης, ασκώ με τον τρόπο αυτό λίγη «μη βίαιη» πίεση μέσω της ελευθερίας σκέψης για να υποστηρίξω το δικαίωμα μας να υπάρχουμε. Ελπίζω να υπάρχει κάποιος διεθνής παίκτης αρκετά ευαίσθητος για να ακούσει το μήνυμα που διαβιβάζω.
Σερντάρ Αταΐ

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα αγγλικά στην εφημερίδα Cyprus Mail.