Η ανθρώπινη προδοσία

Πόσο μας στενοχωρεί η αγνωμοσύνη αυτών που τους συμπαρασταθήκαμε με τον καλό μας λόγο, που τους δώσαμε, ίσως και από το υστέρημά μας.

Πόσο μας πληγώνει η αχαριστία συνανθρώπων μας, ιδιαίτερα, αυτών που στηρίζαμε και βοηθήσαμε σε δύσκολες στιγμές.

Πόσο μας απογοητεύει η προδοσία αυτών που τους εμπιστευθήκαμε και μας σταύρωσαν στο τέλος.

Χίλια γιατί και αμέτρητα τα ερωτηματικά για τη σκληρή στάση και πολλές φορές αχαρακτήριστη συμπεριφορά συνανθρώπων μας, που ανταποδίδουν με κακία, την καλοσύνη που τους δείξαμε.

Δυστυχώς, η ανθρώπινη αγνωμοσύνη, αχαριστία και προδοσία δεν λείπουν από την ανθρώπινη συμπεριφορά. Στην καθημερινή ζωή τα φαινόμενα αυτά παρουσιάζονται, πολλές φορές, με τον χειρότερο τρόπο.

Μας διαφεύγει δε, πόσο διαφορετική συμπεριφορά έχουν μερικά ζώα, απέναντι μάλιστα στον άνθρωπο, όπως η περίπτωση του σκύλου. Πολλοί και πολλά έχουν γραφτεί για την αφοσίωση του σκύλου προς τον άνθρωπο. Η αγόρευση του Αμερικανού γερουσιαστή και δικηγόρου George Graham Vest (1880 – 1904) με τίτλο «Εγκώμιο για το Σκύλο», θεωρείται ένας από τους καλύτερους ‘ύμνους’ που έχουν γίνει ποτέ για το συμπαθητικό αυτό τετράποδο.

Αφορμή για την αγόρευση αυτή, που έγινε μπροστά σε ενόρκους σε ένα δικαστήριο στην πολιτεία Μισσούρι των ΗΠΑ στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, ήταν η αγωγή του πελάτη του δικηγόρου κατά του γείτονά του, που του είχε σκοτώσει τον σκύλο.

Παραμερίζοντας τις συγκεκριμένες καταγγελίες του πελάτη του και την υπεράσπιση του κατηγορουμένου, ο Vest κέρδισε τους ενόρκους και τη δίκη επικεντρώνοντας την αγόρευσή του όχι στα «γεγονότα» αλλά στο γενικότερο θέμα της αφοσίωσης, της πίστης και της απιστίας.

«Κύριοι ένορκοι,
Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου μπορεί να στραφεί εναντίον του και να μεταβληθεί σε εχθρό του. Ο γιός και η θυγατέρα που ανέθρεψε με πατρική αγάπη και στοργή μπορεί να αποδειχτούν αχάριστοι. Τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα στα οποία εμπιστευόμεθα την ευτυχία μας και το καλό μας όνομα, μπορεί να γίνουν προδότες και αγνώμονες. Τα χρήματα μας μπορεί να τα χάσουμε. Εξαφανίζονται κυρίως όταν τα έχουμε μεγάλη ανάγκη. Το καλό μας όνομα μπορεί, σε κακή περίσταση ή στιγμή, να καταστραφεί.

Εκείνα τα πρόσωπα που με περίσσια διάθεση γονατίζουν για να μας τιμήσουν, όταν η επιτυχία βρίσκεται μαζί μας, μπορεί να είναι τα πρώτα που θα άρουν τον λίθο της κακοήθειας εναντίον μας, όταν η ατυχία μας χτυπήσει την πόρτα.

Ο ένας και απόλυτα ανιδιοτελής φίλος που μπορεί να έχει ο άνθρωπος σε αυτό τον άφιλο και εγωιστικό κόσμο, αυτός που ποτέ δεν θα τον εγκαταλείψει, αυτός που ποτέ δεν θα τον προδώσει είναι ο σκύλος του.

Ο σκύλος μένει πάντα με τον άνθρωπό του, είτε είναι πλούσιος είτε φτωχός, είτε υγιής είτε άρρωστος. Θα κοιμηθεί στο παγωμένο έδαφος που το χτυπά αλύπητα ο ψυχρός άνεμος και το χιόνι, απλά και μόνο για να είναι στο πλευρό του αφεντικού του.

Θα του φιλήσει το χέρι, έστω κι αν δεν έχει φαγητό να του δώσει. Θα του γλείψει τις πληγές και τα τραύματα που προέρχονται από τους αγώνες της ζωής και της βιοπάλης. Προστατεύει τον φτωχό αφέντη όταν αυτός κοιμάται σαν να ήταν πρίγκιπας.

Όταν όλοι οι φίλοι του τον εγκαταλείψουν, αυτός παραμένει. Όταν τα πλούτη κάνουν φτερά και εξαφανίζονται, όταν η φήμη καταστρέφεται, η αγάπη του συνεχίζεται χωρίς εκπτώσεις, όπως το ταξίδι του ήλιου στους ουρανούς. Εάν η τύχη καταδιώξει το αφεντικό του και τον καταντήσει απόβλητο της κοινωνίας, χωρίς φίλους και χωρίς στέγη, ο πιστός σκύλος δεν επιδιώκει καμιά άλλη τιμή παρά να είναι μαζί του, να τον συνοδεύει, να τον προστατεύει από κάθε κίνδυνο, να καταπολεμά όλους τους εχθρούς του.

Και όταν έρθει η αναπόφευκτη για όλους μας στιγμή, όταν ο θάνατος τον αγκαλιάσει και το άψυχο πλέον σώμα τοποθετηθεί στον τάφο, και όταν όλοι οι άλλοι συνεχίσουν τη ζωή τους, εκεί δίπλα από το μνήμα ο ευγενικός σκύλος παραμένει με το κεφάλι ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια, με τα μάτια λυπημένα, αλλά πάντοτε ανοιχτά, φύλακας πιστός ακόμη και στο θάνατο».