Αναμνήσεις...

Της Έλενας Γεωργίου

Βρισκόμουνα σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έτυχε να βρίσκεται στον ίδιο χώρο μια οικογένεια, οι γονείς και δύο παιδιά γύρω στα 10 με 12 τους χρόνια.

Βρισκόντουσαν σε τόσο μεγάλο δίλλημα οι άνθρωποι που τους λυπήθηκα. Ο πατέρας επέμενε ότι πιο καλά θα ήταν εάν επέλεγαν ένα ελληνικό κοσμοπολίτικο νησί για τις οικογενειακές διακοπές τους ενώ η μητέρα και τα παιδιά ήταν ανένδοτοι. Θα πάνε στη Ντίσνειλαντ, στο Παρίσι είπανε και δεν το συζητούν καν! Άλλο πάλι και τούτο…

Ο πατέρας που δεν φαινόταν να σηκώνει και πολλά, σηκώθηκε και γυρόφερε θυμωμένος. H μητέρα σιώπησε με ύφος θλιμμένο. Tαυτόχρονα, θυμωμένa έτοιμa να εκραγoύν και τα παιδάκια, πείσμωσαν και κατσούφιασαν.

Αμαρτία μου κιόλας, δεν με αφορούσε καθόλου το θέμα, αλλά απόρησα. Πού να πάνε με τέτοια διάθεση οι άνθρωποι, και άμα θυμώσουν και κατσουφιάσουν στη Ντίσνεϊλαντ, στο τρενάκι απάνω τι αξία θα είχε!

Θυμήθηκα τότε εγώ, την εποχή που ήμουνα 12 χρονών. Περιμέναμε με μεγάλη ανυπομονησία να κλείσουν τα σχολεία τον Ιούνιο, διότι αυτό προϋπόθετε διακοπές.
Διακοπές με αντίσκηνα και εστίες φωτιάς στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου. Με λιγοστά ρούχα και προμήθειες τροφής, μια Παναγίτσα στο μαξιλάρι να με φυλάει από τους δαίμονες του σκότους, τα κόμικς μου, ένα κασετόφωνο και την καλύτερη παρέα. Οι γονείς μου, ο αδελφός μου, οι θείοι μου και τα ξαδέλφια μου, όλοι μαζί σε σοβαρή αποστολή!

Να στήσουμε αντίσκηνα, να φτιάξουμε χώρο για να μαγειρέψουμε, να κολυμπήσουμε στα καθαρά νερά της θάλασσας και να τρέξουμε στην παραλία το απόγευμα. Να περιμένουμε το βράδυ με ανυπομονησία τους ψαράδες μας να επιστρέψουν από τα βαθιά νερά με ψάρι στους κουβάδες, να κάτσουμε όλοι μαζί γύρω από τη φωτιά, να λέμε ιστορίες, να γελάμε και να διασκεδάζουμε.

Περίεργο που δε θυμάμαι έστω και μία στιγμή κατσουφιασμένου ύφους στα πρόσωπα μας। Ούτε ένα παράπονο την ώρα που τα έντομα, μαζεμένα γύρω από το λιγοστό φως, μας ρουφούσαν το αίμα. Επί χρόνια η ίδια παρέα, η ίδια αποστολή.



Και να ‘μαστε τώρα ενήλικες πλέον και πιο σοφοί από ποτέ, να μην θεωρούμε πλέον το αντίσκηνο και τη φύση ως προορισμό διακοπών. Άβολη και εντελώς άκομψη φαντάζει τώρα η ιδέα στα μάτια μας. Δεν συμβιβαζόμαστε πλέον με τίποτα λιγότερο από ένα κοσμοπολίτικο νησί ή τη Ντίσνεϊλαντ, και το χειρότερο, το μάθαμε αυτό καλά και στα παιδιά μας.

Και δεν λέω, μια χαρά είναι η Ντίσνεϊλαντ, μια χαρά και το κοσμοπολίτικο νησί και γενικά τα ταξιδάκια τα αγαπάμε πολύ.

Είναι η διάθεση μας που με απασχολεί που αλλάζει χρόνο με το χρόνο. Πού πάμε με τέτοια διάθεση και τέτοια μούτρα οι άνθρωποι…ποιος προορισμός να μας αντέξει…

Έλενα Γεωργίου