Ξύπνησα στις 4 η ώρα – «την ώρα που κοιμάται όλη χώρα». Πώς μπορούσα άλλωστε να έχω ένα ήρεμο ύπνο; Μια μέρα πριν το επίσημο τέλος του καλοκαιριού, στο ψυγείο μια λίστα με υποχρεώσεις και ευθύνες της σημερινής μέρας, αλλά και του μήνα που μπαίνει. Φτιάχνω καφέ και αρχίζω να βάζω σε τάξη τις σκέψεις. Τέτοια ώρα εξάλλου, δεν θα «ενοχλήσει» κανείς.
Πώς κατάντησαν έτσι οι άνθρωποι; Τους προσφέρεις το χαμόγελό σου, τους προσφέρεις την καλή σου διάθεση κι αυτοί σου αποδίδουν βλέμματα απάθειας. Έτρεξα χθες το πρωί στο Γραφείο εξυπηρέτησης του πολίτη για έκδοση διαβατηρίου καθώς προέκυψε εκτάκτως να αναχωρήσω σε 28 μέρες σε χώρα εκτός Ευρώπης. «Τρώω πόρτα», μου δίνουν μια κάρτα με ένα αριθμό τηλεφώνου για να κλείσω ραντεβού. Καθώς ήμουν έξω από το κτήριο συνομιλούσα με την υπάλληλο για να διευθετήσει ραντεβού και με ενημερώνει ότι το διαβατήριο μου θα είναι έτοιμο δύο μέρες μετά την πτήση! Εναλλακτική λύση; «Σκας γύρω στα 120 ευρώ στην Επαρχιακή διοίκηση και η «δουλειά» γίνεται σε ένα 24ωρο.
Κοιτάω μια ηλικιωμένη με κινητικά προβλήματα να συζητά με ένα κύριο και να της ζητά να μετακινηθεί από την καρέκλα που καθόταν. Βρίζω από μέσα μου. Μεγαλώνω...και μια μέρα και εγώ και εσείς κάπως έτσι θα μας αντιμετωπίζουν... Εξάλλου, τι έχουν να κερδίσουν άλλο από μας; Και ήρωες έχουμε να θυμόμαστε, νεκρούς θάψαμε και γίναμε θεατές μιας σειράς από τραγωδίες και μείναμε με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο…Το βλέπει κάποιος να έρχεται;
Παίρνω το αμάξι και ψάχνω να βρω τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις για να πάρω κάποια έγγραφα. Πάρκαρα λίγο μακριά το αμάξι και άρχισα να αναζητώ το κτήριο που στεγαζόταν. Ένας Βούλγαρος με σταματάει στο πεζοδρόμιο και μου δίνει οδηγίες. Έξω από αυτό ένας μετανάστης με ενημερώνει ότι έφτασα στον προορισμό μου και μπήκα στην ουρά για να εξυπηρετηθώ.
Με το που πήρα τα έγγραφα θυμήθηκα μια φιλάνθρωπο – επιχειρηματία- με πολλά πτυχία και πολλές «διάσημες» φίλες του κυπριακού star system η οποία είχε «απορρίψει» σε ένα αίτημα, γιατί οι φωτογραφίες όταν με έψαξε στο insta και στο facebook – FENETE όπως μου απάντησε με greek English, πως ούτε λίγο ούτε πολύ κάνω μια πλουσιοπάροχη ζωή, χωρίς όμως να αμφισβητεί ή να υπονοεί κάτι όπως έγραψε σε μήνυμα. Την αποχαιρέτησα λέγοντας της, πως εκεί που κοιτάτε είναι μια εικονική πραγματικότητα και σαφώς θα ανέβαζα τις καλύτερες φωτό που τράβηξα από ένα διαλυμένο κινητό. Στον ίδιο παρονομαστή, σκέφτηκα πως είμαστε: Και οι δύο με πράξεις και stories για το θεαθήναι…Mόνο που εσείς είστε φιλάνθρωπος και εγώ ταξιδιώτης της καθημερινότητας και της δουλειάς για χίλιους λόγους που σαφώς δεν σας ενδιαφέρουν και δεν με νοιάζει να τα μάθετε.
Γράφω σε ένα laptop που έχει «λιώσει» και δεν λέω να το αλλάξω. Εδώ μέσα είναι ο κόσμος μου και εκείνες οι στιγμές που κλειδώνω γράφοντας. Όχι μαθηματικές πράξεις αλλά εμπειρίες. Κυρία μου, ξέρετε, μπορούμε να βρούμε δωρεάν την ευτυχία: Στο σπίτι της κολλητής για καφέ, σε βουνά για ορειβασία, στη θάλασσα που όσο αγριεύει τόσο πιο πολύ την πλησιάζω. Θα δεις φωτογραφίες από ταξίδια που δεν μου «χαρίστηκαν» αλλά τα κέρδισα με ένα συνεχή αγώνα κάτι δεκαετιών για να προβάλω τη χώρα μας, αλλά και την κουλτούρα άλλων πολιτισμών.
Η Κύπρος της «φθήνιας», της υποκουλτούρας, που έχουμε πιάσει το σιακατούρι, που καταστρεφόμαστε αυτοθαυμαζόμενοι και από πάνω.
«Ξυπνήσαμε» από τα Lockdown και βρήκαμε μια χώρα κτισμένη με πύργους. Με συμφωνίες των δις για επενδυτικά έργα. «Ξύπνησα» και γω "συνεργάτης" αυτής της ευτέλειας.
Μας δουλεύει η πολιτική και οι πολιτικοί για ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο που δεν ξέρω να φυτεύω δεντράκια σε βουνά σε μνήμη κανενός ήρωα. Δεν μπορώ να αγκαλιάσω μια χελωνίτσα της Πάφου, δεν μπορώ να ακολουθήσω τους ρυθμούς ενός κράτους που αρχίζει να φτωχαίνει σε πνεύμα και χρήμα.
Δουλεύουμε για την βενζίνη, το ρεύμα, το γάλα των παιδιών και στο τσακίρ κέφι για ένα πακέτο τσιγάρα. Είδα κύπριο να περπατάει με κάλτσες και να ζητιανεύει, είδα άνθρωπο να κοιμάται σε παγκάκι και σκέφτηκα που είναι οι σπουδαίοι να βγάλουν λόγο και ένα ευρώ για αυτούς;
Εδώ μοιράζουμε μια θάλασσα σε οικόπεδα, με εκπτώσεις. Η λογική του «μέσου πολίτη», γιατί έτσι θα αυξήσουμε εισοδήματα και θα εξοφλήσουμε χρέη. Αν υπερασπιστούμε το νόμιμο τρομοκράτη, το μακελάρη, υπερασπιζόμαστε και τη δική μας λεία. Και για χάρη αυτής αξίζει κάθε θυσία. Και έχετε δίκαιο κύριε Σαράντο και δεν θα μπορούσατε να το διατυπώσετε τόσο «κομψά».
Σχεδόν ξεμείναμε από πνευματικούς ανθρώπους και αναρωτιέμαι για ποιο μέλλον, μιλάνε και ποιοι είναι αυτοί που τόσο προκλητικά αναφέρονται στους συμπολίτες μου που βρίσκονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους…ζητώντας μόνο να επιβιώσει.
Νικολέτα Χρήστου
No comments:
Post a Comment