Και το μυστικό της αυτό, με όσες συνέπειες είχε, το φυλάει σ’ όλη της τη ζωή για να το εκμυστηρευτεί λίγο πριν το τέλος στη νεαρή εγγονή της Κλαίρη, χαρίζοντάς της και το βραχιόλι. Η σύγχρονή μας, μητέρα πλέον Κλαίρη, ζει επίσης αρμονικά με την οικογένειά της. Την αδράνεια της αρμονίας αυτής όμως έρχεται να ταράξει η ερωτική πρόκληση του επίσης παντρεμένου Λεωνίδα, δασκάλου της στη ζωγραφική. Ένας παράνομος έρωτας που την κάνει να αισθανθεί πάλι ποθητή, νέα, ορμητική και για την οποία δε μετανιώνει, όποιο κόστος κι αν έχει.
Η Σοφία Δημοπούλου-Πύρζα στο πρώτο της μυθιστόρημα ταράζει τα νερά, τονίζοντας τους διαχρονικά πολλαπλούς ρόλους της γυναίκας, υπενθυμίζοντάς μας ότι καμία σχέση δεν είναι δεδομένη, αλλά πάντα διαπραγματεύσιμη και βυθίζοντάς μας στην άγρια αλλά και γλυκιά δίνη του απρόσμενου έρωτα.
Η συγγραφέας μιλά στη Miss Bloom:
Τι είναι αυτό που σας ελκύει στις ιδιότητες της πέτρας, της οποίας το όνομα δώσατε στο πρώτο σας βιβλίο;
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα ποτέ μου ασχοληθεί με τις πολύτιμες ή τις ημιπολύτιμες πέτρες. Είχα και εξακολουθώ μάλλον να έχω μια πολύ μικρή γνώση γι’ αυτές. Χρειαζόμουν όμως για το βραχιόλι της ιστορίας μια πέτρα που να αντιπροσωπεύει συγκεκριμένες ιδιότητες: την πίστη και την αφοσίωση μέσα στο γάμο, τον έρωτα που συνδυάζεται με μια αληθινή πνευματική αγάπη, τη διατήρηση της αληθινής φιλίας, την εσωτερική δύναμη, τη δημιουργικότητα, την εσωτερική γαλήνη, την εκδήλωση των αισθημάτων. Ψάχνοντας ένα πετράδι λοιπόν που να έχει, καθώς λένε οι ειδήμονες, όλες αυτές τις ιδιότητες, ανακάλυψα το lapis lazuli, το ερωτικό αυτό πετράδι με το ζωηρό του μπλε χρώμα. Όλες αυτές οι ποιότητες είναι που λείπουν από τις ηρωίδες και άρα η έλλειψη της πέτρας συμβολίζει το συναισθηματικό έλλειμμά των δύο γυναικών. Επιπλέον η πέτρα αυτή έχει ένα ζωηρό μπλε χρώμα που γαληνεύει.
.webp)
Ήθελα αρχικά να διηγηθώ την ιστορία της Μάρως που βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα. Μεγάλωσα με την εικόνα του ωραίου Ιταλού στο μυαλό μου, όπως την είχα σχηματίσει μέσα από διηγήσεις και πάντα ήθελα να της δώσω ζωή. Προχωρώντας όμως το γράψιμο, ανακάλυψα πως θα ήθελα να ξέρω πώς θα αντιδρούσε μια σύγχρονη γυναίκα στην ίδια πρόκληση. Στην πραγματικότητα ήταν σαν να επανέλαβα την ιστορία στο σήμερα, αλλάζοντας όμως δραστικά τα δεδομένα: Η πρώτη ηρωίδα είναι μια φτωχή αγράμματη γυναίκα. Ζει σ’ ένα χωριό στα δύσκολα χρόνια του πολέμου. Γύρω της υπάρχει ένα κοινωνικό περιβάλλον που δεν συγχωρεί, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο λάθους. Η δεύτερη ηρωίδα είναι μια ευκατάστατη, μορφωμένη γυναίκα που ζει στην πρωτεύουσα. Εκείνο λοιπόν που σκέφτηκα είναι, πως και οι δυο γυναίκες, όταν αντιμετώπισαν την πρόκληση του έρωτα, αντέδρασαν με τον ίδιο τρόπο, είχαν το ίδιο συναισθηματικό βάρος να σηκώσουν. Αυτό ήταν και που με συνεπήρε στο γράψιμο αυτού του βιβλίου. Η αποκάλυψη πως από κάποια στιγμή και μετά, οι ηρωίδες είχαν τη δική τους ψυχή κι εγώ έπρεπε να σκύψω βαθιά μέσα τους για να τις καταλάβω.
Οι δυο ηρωίδες του βιβλίου σας έχουν μεταξύ άλλων κι ένα κοινό γνώρισμα: Δε μετανιώνουν για την απιστία τους, παρότι αυτό φαίνεται τόσο σκληρό για το περιβάλλον τους. Γιατί εμμείνατε σε αυτή την στάση τους;
Ποιός άνθρωπος που έχει ζήσει τον απόλυτο έρωτα έχει μετανιώσει γι’ αυτό; Όσοι έχουν ζήσει έναν έντονο έρωτα το ξέρουν καλά. Ο έρωτας εμπεριέχει μια αγριότητα και είναι εγωιστής. Τα θέλει όλα, τα διεκδικεί όλα. Είναι ισχυρό ένστικτο και σαν τέτοιο είναι πάνω από τη λογική και τις τύψεις. Οι ηρωίδες δεν μετανιώνουν γιατί μέσα από τον απόλυτο έρωτα καταλαβαίνουν τη φύση και τον εαυτό τους. Επιπλέον κάνουν τη μικρή τους επανάσταση αποκτώντας έναν «μυστικό τόπο» όπου είναι ο εαυτός τους, χωρίς να παίζουν κανέναν άλλο ρόλο. Κάποια στιγμή όμως, αναλαμβάνουν οι κοινωνικές συμβάσεις και το χρέος που απορρέει από αυτές να φέρουν το νου τους σε λογαριασμό, να τιθασεύσουν τα ένστικτά τους, να τις προσγειώσουν στην πραγματικότητα.
Στο μυθιστόρημα φαίνεται η συγχώρεση να έρχεται στις συζυγικές σχέσεις, αλλά όχι και στις φιλικές. Αποδίδετε ιδιαίτερη αξία στη φιλία. Πότε τελικά είναι αληθινή;
Η φιλία που δεν εμπεριέχει την ικανότητα της συγχώρεσης, κατά τη γνώμη μου δεν είναι φιλία πραγματική. Ο φίλος δεν έχει το ρόλο του κριτή, γιατί η ζωή έχει πολλές φορές αποδείξει πως οι ρόλοι πολύ εύκολα αντιστρέφονται. Η αληθινή φιλία βασίζεται στην ανιδιοτέλεια, στην κατανόηση, στην προσφορά βοήθειας και στήριξης. Όταν κάποιος κάνει κάποιο σοβαρό λάθος, χρειάζεται το φίλο να τον στηρίξει στην πτώση του, να του απλώσει το χέρι για να τον βοηθήσει, όχι να του κουνήσει επικριτικά το δάχτυλο. Δυστυχώς οι περισσότερες φιλίες έχουν πάψει να έχουν αυτές τις ποιότητες. Αυτή τη διαφορά θέλησα να επισημάνω και στο βιβλίο.
Η φιλία για να επιβιώσει χρειάζεται αγάπη, χρόνο, προσοχή και εμπιστοσύνη. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εφόδιο και στήριγμα στις πολλαπλές δυσκολίες της καθημερινής ζωής.
Το πρώτο μυθιστόρημα της Σοφία Δημοπούλου-Πύρζα, "Lapis lazuli – η πέτρα που λείπει", είναι από τις Εκδόσεις Ιωλκός 2012
Πηγή: MissBloom 24-01-2013
No comments:
Post a Comment