Πινελιά απροσεξίας, ποιητική συλλογή, Ευθύβουλος Ευθυβούλου

Ευθύβουλος Ευθυβούλου:

Ο ποιητής με τους πολύχρωμους στοίχους που ανοίγουν τα φτερά της ψυχής

Ο Γιώργος Σεφέρης είχε τονίσει πως: «Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ». Η αλληγορική αυτή έκφραση βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην ποιητική δραστηριότητα του Ευθύβουλου Ευθυβούλου. Η ποιητική του διάθεση δεν κοιμάται ποτέ. Μετά τις ποιητικές του συνθέσεις «Δοκιμασίας Αγάλματα» 1979 & 2019, «Στη μοναξιά του ονείρου» 2010 και «Ανεπούλωτο τραύμα» 2018, ο Ευθύβουλος μάς παρουσιάζει την τέταρτη στη σειρά ποιητική του συλλογή με τίτλο «πινελιά απροσεξίας».

Όπως και στις προηγούμενες όμορφες ποιητικές του πινελιές, με περισσή ευαισθησία καταφέρνει στον καμβά της ποίησης του να «ζωγραφίζει» πολύχρωμους στοίχους με δυνατά μηνύματα που ανοίγουν τα φτερά της ψυχής.

«Θα επιστρέψω στην αρχή του χρόνου

με ξίφος ματωμένο απ΄την καρδιά

και μέσ’ απ΄τα χαλάσματα του φθόνου

θ’ ανοίξω της ψυχής μου τα φτερά».

 Αφοσιωμένος στην ποίηση και πιστός υπηρέτης της αναζητά μέσα από τους στίχους του το φως της χαμένης αθωότητας του κόσμου, που όσο πάει γίνεται και πιο ακατανόητος. Επιμένει να αναζητά την αλήθεια των πραγμάτων σ’ αυτό που συνθέτει την ομορφιά της ζωής.

Παλεύει μέσα από τα ποιήματά του σαν μοναχικός καβαλάρης να εκφράσει τον μυστικό κώδικα της ζωής, που ανοίγει ορίζοντες και χαρίζει συγκινήσεις. Προβάλλει αυτό που οραματίζεται στη ζωή, αυτό που συλλαμβάνει ο ψυχισμός του σ’ ένα κόσμο φωτεινό, λυρικό και λυτρωτικό. Γνώμονας του πάντοτε οι αρχές και τα ιδανικά που καθοδηγούν την σκέψη του που μετουσιώνεται σε ποιητικό λόγο.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι η ζωή στην αέναη πάλη μεταξύ καλού και κακού είναι γεμάτη αντιφάσεις και δυστυχία. Συνταγμένος όμως πάντα στην θετική πλευρά των πραγμάτων, επιδιώκει να αναδεικνύει την ομορφιά, στέλνοντας τα αισιόδοξα μηνύματα της ελπίδας.

Η ποίηση του Ευθύβουλου αγγίζει διαχρονικούς προβληματισμούς και εγείρει αιώνια ερωτήματα για τη ζωή και τον άνθρωπο στη γη. Ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα και στον ιδεατό κόσμο, αντλεί γάργαρο νερό από την ανεξάντλητη ποιητική του πηγή που μας δροσίζει.

Αξιοποιώντας με το προικισμένο προνόμιο της ποίησης που τον διακρίνει και την αγάπη που έχει για τον άνθρωπο και τον κόσμο, μας ταξιδεύει ποιητικά στις εσώτερες σκέψεις που απλώνει και στους συναισθηματικούς κραδασμούς που εγείρει. Έτσι, ο κόσμος που συνθέτει και προβάλλει μέσα από τους στίχους του αφορά το σύνολο. Δεν είναι δρόμος μοναχικός αλλά μονοπάτι που κάποτε θ’ ακολουθήσουν οι περισσότεροι.

Ο Πλάτων έλεγε ότι «Η ποίηση είναι ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό». Με την ποίηση του ο Ευθύβουλος επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό τον ορισμό, αλλά ταυτόχρονα και αυτόν του Οδυσσέα Ελύτη που έγραψε ότι: «Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας», που άρρηκτα συνδέεται με τα χαρακτηριστικά της ποιητικής έκφρασης του Ευθύβουλου.

Ολόκληρο το ποιητικό έργο του Ευθύβουλου Ευθυβούλου ίσως να περιγράφεται μέσα από τα λόγια του Νικηφόρου Βρεττάκου που είπε ότι: «Η ποίηση δεν είναι παρά ένας μεγεθυντικός φακός της πραγματικότητας. Η μεγέθυνση των αληθινών διαστάσεων του ανθρώπου και του κόσμου που μας περιβάλλει, μπορεί να μας μεταδώσει την αίσθηση του μεγαλείου της ζωής την οποία είμαστε έτοιμοι να καταστρέψουμε».

Ο Ευθύβουλος με ποιητική μαεστρία μάς υποτάσσει στην καλή θεώρηση του κόσμου, όπως τουλάχιστον αυτός πρέπει να είναι. Τις αληθινές διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής που συστοιχίζονται και του κόσμου που συνταυτίζονται προσπαθεί να αποδώσει γλαφυρά με κρυμμένες έννοιες και δυνατές λέξεις, που τις συντεταγμένες της μόνο ένας προσεχτικός παρατηρητής μπορεί να τις διακρίνει.

Ο σύγχρονος Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του: «Το Πρώτο Σκαλί» τόνισε εμφαντικά πως είναι «Πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα…». Ευχές πολλές στον φίλτατο Ευθύβουλο όπως συνέχεια ανεβαίνει της ποίησης την σκάλα, πάντα μπροστά πάντα ψηλά.

Φοίβος Νικολαΐδης

 

Πινελιά απροσεξίας

Πινελιά απροσεξίας

στην ψυχή και την καρδιά,

ανατρέπει τη σελίδα

της ζωής μου την παλιά.

 

Της προσθέτει άλλο χρώμα,

πιο βαθύ και φωτεινό,

για να μοιάζει μ’ έν’ αστέρι

σε καθάριο ουρανό.

 

Στον ορίζοντα του χρόνου

μι’ αντηλιά αιμορραγεί

κι ένα δάκρυ αργοκυλάει

κλείνοντάς μου την πληγή.

 

Κάθε ωραίο ξεθαρρεύει

απ’ αυτή την πινελιά

και με χρώματα ελπίδας

ξεχειλίζει την καρδιά.

 

Τώρα, στον καινούριο κόσμο,

όλα είναι μαγικά,

μια απέραντη αλάνα

με φωνές από παιδιά.      

Έτσι είν’ ο κόσμος

Έτσι είν’ ο κόσμος, άδικος,

μια στερημένη βρύση,

πέτρα σκληρή, που πάνω της

λουλούδι δεν θ’ ανθίσει.

 

Είναι τραχύς και άπονος,

ποτέ δεν βρίσκει λύση,

κι ό,τι ωραίο ξεκινά

θέλει να το γκρεμίσει.

Πάντα στο χέρι του κρατά

εκδίκηση μαχαίρι,

σκορπώντας μόνο συμφορά

χειμώνα καλοκαίρι.

 

Έχει Πατρίδα και Θεό

την ύλη και το χρήμα 

και από θύτης μια ζωή

το παίζει πάντα θύμα.

 

Έτσι είν’ ο κόσμος, άδικος,

μπηγμένος μες στο ψέμα,

χωρίς καθόλου αναστολές, 

σκορπά φωτιά και αίμα.

Διώξε μακριά

 

Διώξε μακριά, πολύ μακριά

κάθε ψευτιάς σημάδι

κι άνοιξε δρόμο φωτεινό

κι αχτίδα στο σκοτάδι.

 

Σκάψε την πέτρα όσο μπορείς

βαθιά μέσα στα στήθη,

λευτέρωσε το σώμα της

που κρύφτηκε στη λήθη.

 

Κι από τα βάθη της σιωπής

απόθεσε δυο λόγια

μ’ ένα κρυμμένο μυστικό

στου κόσμου τα ρολόγια.

 

Με θάρρος πάντα στην καρδιά

ύψωνε την παντιέρα

και με του δίκιου τη γροθιά

τ’ άδικο κάνε πέρα.

 

Δώσε φωνή στη σκέψη σου

και βγες ξανά στους δρόμους,

διώξε το μαύρο σύννεφο

και άλλαξε τους νόμους.     

 

Κι αν στη ζωή κατάφερα

 Κι αν στη ζωή κατάφερα

στιγμές χαράς να ζήσω,

τα πρώτα μου σκιρτήματα

δεν θα τα λησμονήσω.

 

Ήταν πολύ ανώφελο

που πίστεψα στην τύχη

και γκρέμισα της ομορφιάς

τα παιδικά μου τείχη. 

 

Μια εφηβεία χάθηκε

με μνήμες πονεμένες,

με ψεύτικα συνθήματα

κι ελπίδες πια χαμένες.

 

Πόσες φορές πληγώθηκα

αναίτια απ’ τον κόσμο,

όπως το χέρι που ’κοψε

απ’ την αυλή τον δυόσμο;

 

Πόσες, αλήθεια, συμφορές

και ξένες αμαρτίες

δεν στάθηκαν η αφορμή

για χίλιες δυο θυσίες;

 

Θα μείνω πάντα στη σιωπή

αταίριαστο ένα κύμα,

όσο ο χρόνος θα κυλά

στης θάλασσας το μνήμα.

 

Και μια νυχτιά αξημέρωτη

πριν σβήσει το φεγγάρι,

θα γίνω αστέρι ταπεινό

ο χάρος μην με πάρει.      

                  

Στερνό κουβάρι

 Πριν ξετυλίξεις της ζωής σου το στερνό κουβάρι

διώξε το σύννεφο που κρύβει απόψε το φεγγάρι,

ψάξε να βρεις την ομορφιά μιας άλλης ευτυχίας,

για να γευτείς κι εσύ τ’ αντίδωρο της αμαρτίας.

 

Σπάσε την πέτρα που κρατάς βαθιά μες στην ψυχή σου

και νιώσε ελεύθερη όσο ποτέ την ύπαρξή σου,

κράτα, σαν άγιο φως, γιγαντωμένη την ελπίδα

κι άσε απ’ το σκοτάδι να φανεί μια ηλιαχτίδα. 

  

Στ’ απέραντο ταξίδι που ορθώνεται μπροστά σου

κτίσε γερά τη γέφυρα, στα μέτρα τα δικά σου

κι έτοιμος πια και δυνατός ως ήσουνα γενναίος

πέρνα την όχθη τ’ ουρανού ασύγκριτα ωραίος.

 

Μην λησμονάς της θάλασσας την αλμυρή αγκάλη

κι ούτε το κύμα που φιλά μ’ αγάπη τ’ ακρογιάλι,

γίνε πυξίδα της καρδιάς και του μυαλού αδράχτι

κι ακούμπησε τα γηρατειά σε ανθισμένο φράχτη.

 

Ποτέ μη ρίξεις τη ματιά σε χρόνια περασμένα

όπου στο νήμα των καιρών ήτανε μπερδεμένα,

σαν το κουβάρι της ζωής που τώρα ξετυλίγεις

και σ’ ένα πλοίο της γραμμής μπαρκάρεις πια να φύγεις.