Η συγκλονιστική στιγμή του δημοψηφίσματος

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» - ΜΑΟ  

Δεν το χώνεψαν ποτέ. Πώς ένας λαός, που στην πλειοψηφία του δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη, μετέβη στην κάλπη και έσωσε το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον του. Ήταν Σάββατο 24 Απριλίου 2004. Το 75,83% του κυπριακού Ελληνισμού, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, δεν τρόμαξαν από τις απειλές για διεθνή απομόνωση, δεν επηρεάστηκαν από τα περί τελευταίας ευκαιρίας και ψήφισαν –ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους– εναντίον του θανάτου και υπέρ της ζωής. Εναντίον της μιζέριας και της μετριότητας, εναντίον του θανατόπνοου τουρκικού επεκτατισμού και της νέας αποικιοκρατίας. Εναντίον της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας. Υπέρ των παιδιών και των εγγονιών τους, υπέρ της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης. Υπέρ της ιστορικής συνέχειας του κυπριακού Ελληνισμού. Υπέρ της αλήθειας.

Για όλα αυτά, οι ηγετίσκοι του 24,17%, που ψήφισε υπέρ του ανυπόφορα τουρκικού και ρατσιστικού σχεδίου Ανάν, προσπάθησαν ρεβανσιστικά να «λερώσουν» τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του τόπου. Με αλαζονεία χιλίων καρδιναλίων, αφομοίωσαν τον φασισμό που κυοφορούσε το σχέδιο που υποστήριξαν, και άρχισαν να εστιάζουν σε κάποιον εθνικισμό, κάποια αδιαλλαξία, κάποιον ρατσισμό, μέχρι και ψυχολογικά τραύματα ανακάλυψαν, ανήμποροι να εξηγήσουν το… κακό που τους βρήκε. Δεν χώνεψαν ποτέ ότι οι υποσχέσεις του Κόφι Ανάν και του Άλβαρο ντε Σότο ήταν λόγια βαριά για ανθρώπους που γεννήθηκαν στη σκλαβιά και δεν θέλουν να πεθάνουν στον «νέο κόσμο» που έκτιζε το σχέδιο Ανάν του λόρδου Χάνεϊ, των πρεσβειών και των εδώ εκπροσώπων του. Δεν κατάλαβαν ποτέ πώς ένας λαός, ως επί το πλείστον μουδιασμένος από τα χίλια κακά της μοίρας του, αναστήθηκε και απέρριψε τον οδυνηρό συμβιβασμό, τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, την ήττα.

Εκείνο που δεν κατάλαβαν ποτέ, οι κάθε λογής ρεβανσιστές, αγνοώντας την κορυφαία μορφή δημοκρατίας, το δημοψήφισμα, είναι πως το 75.83% θα συνοδεύει πάντα την εξέλιξη της ιστορίας. Θα αποτελεί μια ολοζώντανη και έντονη υπογραφή ότι οι άνθρωποι αυτού του τόπου δεν θα υποταχθούν στον θάνατο. Θα ’ναι –ως την όμορφη ώρα της λευτεριάς– η κραυγή των προσφύγων, των εκτοπισμένων, των ξεχασμένων ότι δεν θα υποκύψουν στη μοίρα τους. 

Θα ’ναι πάντα ο επιθανάτιος ρόγχος όσων χάθηκαν στους αγώνες της Κύπρου για αξιοπρέπεια. Θα ’ναι –ξανά– η νίκη της ζωής επί του θανάτου. Η νίκη της δημοκρατίας επί του φασισμού.

Αλέκος Μιχαηλίδης

Δημοσιογράφος

Facebook