Αστυνομία σκέψης στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο

Του δημοσιογράφου Αλέκου Μιχαηλίδη 

Όλο αυτό που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες με τον Γιώργο Μερκή του ΑΠΟΕΛ, την ελληνική σημαία και το σχόλιό του για τους δολοφόνους του Ισαάκ και του Σολωμού, δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι ένστικτο μιας κοινωνίας που θέλει να προστατέψει τους συνανθρώπους της Τουρκοκύπριους ή που συνδέει (βλακωδώς) τη σημαία με τη χούντα και την ΕΟΚΑ Β’. Δεν είναι καν μια σπασμωδική αντίδραση από τις άγριες φυλές του διαδικτύου, που δεν αντέχουν την «πολεμική ρητορική» και που τρέχουν στα λιβάδια της ειρήνης με λουλούδια στο στόμα.

Όλο αυτό είναι μια καλά χωνεμένη εμφυλιοπολεμική και σκάρτη ρητορική. Μια φασίζουσα αφήγηση που ξεκινά από τους κρατούντες «opinion leaders» μιας συγκεκριμένης πολιτικής άποψης και τελειώνει στις μάζες αυτών που αντιδρούν α λα καρτ και ως κατά συρροή δολοφόνοι χαρακτήρων αφουγκράζονται τις προσταγές των αφεντών. Επί της ουσίας, αν και η ίδια μάζα ανθρώπων (;) αυτοβαφτίζεται ως η προοδευτική μερίδα της κοινωνίας, είναι η πιο μοχθηρή, σκοταδιστική, μεσαιωνική και ρατσιστική μερίδα μιας χώρας στην οποία τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο ξεκάθαρα.

Όλο αυτό είναι μια καλά δουλεμένη εκστρατεία ενοχοποίησης των Ελληνοκυπρίων που δεν επικεντρώνεται πια μόνο στη «λύση» του Κυπριακού, μα διαχέεται σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Εξελίσσεται και γιγαντώνεται μια επικίνδυνη γκεμπελίστικη προσέγγιση των πραγμάτων, με σαφή σκοπό, όχι να προστατευτούν οι ευάλωτες ομάδες, μα να «δολοφονηθεί» βασανιστικά η ελεύθερη σκέψη.

ας μην γίνεται κατανοητό από πολλούς εκφραστές της προσέγγισης. Επί παραδείγματι, η ελληνική σημαία (του Γλέζου και του Λαμπράκη) βαφτίζεται «ξένη» και «εοκαβητατζίδικων καταβολών». Όποιος διερωτηθεί γιατί δεν τιμωρούνται οι δολοφόνοι του Ισαάκ και του Σολωμού είναι ναζί και εμμέσως θέλει να σκοτώσει όλους τους Τουρκοκύπριους. Παράλληλα, όποιος φωνάξει το ενστικτώδες σύνθημα της εποχής μετά το 1974 «έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο» δολοφονούσε Τουρκοκύπριους στην Κοφίνου. Δεν θεωρείται δε «το ίδιο» αν φωνάζει κανείς έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ –«φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».

Εν πάση περιπτώσει, όλο αυτό το σκηνικό παραλογισμού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο έρεβος του εκφασισμού της κοινωνίας. Η αστυνομία σκέψης –αν και μη νομιμοποιημένη– βρίσκει πρόθυμους εθελοντές σε ΜΚΟ, πρεσβείες, κόμματα, ομάδες πολιτών και «ανώνυμους» του διαδικτύου. Σ’ αυτό το οργουελιανό σκηνικό δεν χωράνε όλες οι απόψεις. Οι εξουσιαστές ή οι γκεμπελίσκοι της ουδέτερης ζώνης δεν ανέχονται σύμπασα τη διαφορετικότητα. Δεν ανέχονται ότι σε τούτο το αποτυχημένο παραμύθι της κυπριακής τραγωδίας, είναι άνθρωποι που δεν αντέχουν την αδικία, το έγκλημα, τη σκλαβιά. Οι ίδιοι, που καμαρώνουν για τον φτιαχτό προοδευτισμό τους, θα ύψωναν τη σημαία της ειρήνης και θα μας έβαζαν στην γκιλοτίνα. Με προτίμηση, αντί στον Βολταίρο («Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»), στη «Δίκη» του Κάφκα: «Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου». Μας κοιτάζει ο χάρος και του τρέχουνε τα σάλια…
Αλέκος Μιχαηλίδης
alekos@phileleftheros.com Facebook

Πηγή: Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» 19 Αυγούστου 2019