Ο σπουδαίος Βρετανός επιστήμονας αναλύει σε άρθρο του την επίπτωση, του πλούτου και του χρήματος στο σύγχρονο άνθρωπο
«Έχουν τα χρήματα σημασία; Μήπως ο πλούτος μας κάνει πιο πλούσιους; Αυτά μπορεί να φαίνονται κάπως περίεργα ως ερωτήματα για έναν φυσικό, όπως είμαι εγώ, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω πως σχετίζονται.
Η απόφασή του δημοψηφίσματος της Βρετανίας είναι μια υπενθύμιση ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους και ότι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη θεμελιώδη φύση του σύμπαντος, θα ήταν πολύ ανόητο να αγνοήσουμε το ρόλο που παίζει ο πλούτος και το χρήμα στην κοινωνία μας.
Έχω υποστήριξε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας πριν το δημοψήφισμα πως θα ήταν λάθος για τη Βρετανία να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαι λυπημένος για το αποτέλεσμα, αλλά αν έχω μάθει ένα μάθημα στη ζωή μου, αυτό είναι να κάνω το καλύτερο με αυτό που έχω.
Τώρα λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε εκτός της ΕΕ, αλλά για να διαχειριστεί με επιτυχία το μέλλον, θα πρέπει να κατανοήσουμε γιατί ο βρετανικός λαός έκανε αυτήν την επιλογή.
Πιστεύω ότι ο πλούτος, ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε και ο τρόπος που τον μοιραζόμαστε, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή τους.
Όπως δήλωσε και η ίδια η νέα πρωθυπουργός, Τερέζα Μέι, στην πρώτη της ομιλία: «Πρέπει να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία μας κατά τέτοιο τρόπο που θα επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους να μοιραστούν την ευημερία της χώρας».
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα χρήματα είναι σημαντικά. Ένας από τους λόγους που πίστευα ότι θα ήταν λάθος να εγκαταλείψει η Βρετανία την ΕΕ είχε σχέση με τις επιχορηγήσεις/επιδοτήσεις.
Οι Βρετανοί επιστήμονες χρειάζονται όλα αυτά τα χρήματα που λαμβάνουν μέχρι σήμερα, και μία σημαντική πηγή της εν λόγω χρηματοδότησης είναι εδώ και πολλά χρόνια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Χωρίς αυτές τις επιδοτήσεις, πολύ σημαντικό επιστημονικό και ερευνητικό έργο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Υπάρχουν ήδη άλλωστε κάποια πρότζεκτ Βρετανών επιστημόνων που έχουν παγώσει και θα πρέπει σύντομα η κυβέρνηση μας να αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό.
Τα χρήματα είναι επίσης σημαντικά γιατί είναι απελευθερωτικά για τους ανθρώπους. Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για την ανησυχία μου ότι οι περικοπές των κρατικών δαπανών στη Βρετανία θα μειώσουν ακόμη περισσότερο την υποστήριξη που παρέχεται σε μαθητές με αναπηρία, υποστήριξη καθοριστική και για την δική μου καριέρα.
Στην περίπτωσή μου, φυσικά, τα χρήματα όχι απλώς βοήθησαν την επαγγελματική σταδιοδρομία μου, αλλά είναι επίσης αυτά που με κράτησαν κυριολεκτικά ζωντανό.
Γι 'αυτό και θα ήμουν το τελευταίο πρόσωπο που θα επέκρινε τη σημασία του χρήματος. Ωστόσο, αν και ο πλούτος έχει παίξει ένα σημαντικό, πρακτικό ρόλο στη ζωή μου, έχω μια διαφορετική σχέση με αυτό, απ' ότι έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Το να πληρώσω δηλαδή για τη φροντίδα μου ως άνθρωπος με σοβαρή αναπηρία είναι ασφαλώς ζωτικής σημασίας, η απόκτηση όμως μιας περιουσίας δεν είναι.
Δεν ξέρω καν τι θα έκανα αν αποκτούσα ένα άλογο κούρσας, ή μια «Ferrari», ακόμα και αν μπορούσα οικονομικά να τα αντέξω. Γι 'αυτό και βλέπω τα χρήματα ως διαμεσολαβητή, ως ένα μέσο για έναν σκοπό - είτε πρόκειται για ιδέες, είτε για την υγεία, είτε για την ασφάλεια - αλλά ποτέ ως αυτοσκοπό.
Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί θεωρούσαν αυτήν τη στάση -μέχρι πρόσφατα- ως μια προβλέψιμη εκκεντρικότητα ενός ακαδημαϊκού του Κέμπριτζ, ενώ τώρα όλο και πιο πολλοί την αποδέχονται. Οι άνθρωποι αρχίζουν να αμφισβητούν την αξία του πλούτου.
Και θέτουν ουσιαστικά ερωτήματα: Είναι η γνώση ή η εμπειρία πιο σημαντικά από τα χρήματα; Μπορεί ο πλούτος να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της εκπλήρωσης; Μπορεί στα αλήθεια να μας ανήκει κάτι, ή είμαστε απλά παροδικοί κάτοχοι;
Αυτά τα ερωτήματα οδηγούν σε μια σημαντική αλλαγή στη συμπεριφορά μας, η οποία με τη σειρά της εμπνέει κάποιες πρωτοποριακές μορφές επιχειρήσεων, καθώς και νέες ιδέες. Αυτά έχουν ονομαστεί χαρακτηριστικά «Cathedral Projects», ως μια ισοδύναμη, σύγχρονη αναφορά στις μεγάλες, καθολικές εκκλησίες, που κατασκευάστηκαν ως μέρος της προσπάθειας της ανθρωπότητας να γεφυρώσει τον ουρανό με τη γη και να φτάσει στον Θεό.
Αυτές οι ιδέες ξεκίνησαν μέσα από μια γενιά, με την ελπίδα ότι η επόμενη θα αναλάβει τις προκλήσεις που παρουσιάζονται.
Ελπίζω και πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα αγκαλιάσουν ακόμη περισσότερο αυτές τις ιδέες στο μέλλον, γιατί βιώνουμε πια ιδιαίτερα επικίνδυνες στιγμές.
Ο πλανήτης μας και η ανθρωπότητα ως είδος, αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις. Αυτές οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες και πολύ σοβαρές - η αλλαγή του κλίματος, η παραγωγή τροφίμων, ο υπερπληθυσμός, ο αποδεκατισμός των άλλων ειδών, οι επιδημικές νόσοι, η μόλυνση των ωκεανών κτλ.
Τέτοια ζητήματα απαιτούν από εμάς να συνεργαστούμε, σε ένα κοινό όραμα και με μια συνεργατική λογική που θα διασφαλίσει ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει.
Θα πρέπει για αυτό να προσαρμοστούμε, να επανεξετάσουμε, να αναπροσανατολιστούμε και να αλλάξουμε κάποιες από τις θεμελιώδεις παραδοχές μας σχετικά με το τι εννοούμε με τον όρο πλούτο, ιδιοκτησία, «δικό μου» και «δικό σου». Ακριβώς όπως μαθαίνουμε στα παιδιά να μοιράζονται.
Αν αποτύχουμε, οι δυνάμεις που συνέβαλαν στο Brexit, ο φθόνος και ο απομονωτισμός, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά σε όλο τον κόσμο, που τροφοδοτείται από έναν στενόμυαλο ορισμό του πλούτου και από την αποτυχία μας να τον κατανέμουμε πιο δίκαια, τόσο στο εθνικό επίπεδο, όσο και πέραν των εθνικών συνόρων, θα ενισχυθούν.
Αν συμβεί τελικά αυτό, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη προοπτική του είδους μας. Αλλά μπορούμε και θα τα καταφέρουμε. Οι άνθρωποι είναι ένα ον ατέλειωτα πολυμήχανο, αισιόδοξο και ευπροσάρμοστο. Πρέπει να διευρύνουμε τον ορισμό του πλούτου και να συμπεριλάβουμε σε αυτόν τις γνώσεις, τους φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό.
Την ίδια στιγμή πρέπει να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε με περισσότερη δικαιοσύνη. Αν το κάνουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένα όριο σε εκείνα που οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν από κοινού.» Εφημερίδα: Guardian
Μεταξύ των σημαντικών επιστημονικών εργασιών του ήταν μια συνεργασία με τον Ρότζερ Πένροουζ (Roger Penrose) επάνω σε θεωρήματα βαρύτητας ιδιομορφιών στα πλαίσια γενικής σχετικότητας και η θεωρητική πρόβλεψη ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν την ακτινοβολία, που συχνά καλείται ακτινοβολία Χόκινγκ.
Είναι Επίτιμος Συνεργάτης της Βασιλικής Κοινωνίας των Τεχνών, ισόβιο μέλος στην Επισκοπική Ακαδημία Επιστημών, και λήπτης του Προεδρικού μεταλλίου της Ελευθερίας, το υψηλότερο πολιτικό βραβείο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Χόκινγκ ήταν καθηγητής Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ μεταξύ 1979 και 2009, αναφέρει η Wikipedia.
Παρότι είναι γνωστός σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, για τη συμβολή του στο χώρο των επιστημών, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που ενδεχομένως να μη γνωρίζατε γι’ αυτόν.
Όπως για παράδειγμα, ότι –μέχρι στιγμής- δεν έχει βραβευθεί με βραβείο Νόμπελ Ή ότι την ημερομηνία της γέννησής του (8 Ιανουαρίου του 1942) ήταν η 300η επέτειος θανάτου του Γαλιλαίου.
Δείτε παρακάτω 10 ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Στίβεν Χόκινγκ, όπως παρουσιάστηκαν στην ιστοσελίδα science.howstuffworks.com:
1. Είχε μέτριους βαθμούς στο σχολείο
Μπορεί ο Χόκινγκ να είναι ένα από τα σπουδαιότερα επιστημονικά μυαλά, που έχουν υπάρξει ποτέ στη Γη, ωστόσο όταν ο ίδιος ήταν μαθητής… δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με τα μαθήματά του.
Για την ακρίβεια, όταν ήταν 9 ετών οι βαθμοί του ήταν από τους χειρότερους στην τάξη του. Παρότι κατάφερε να ξεφύγει από τον «πάτο», ποτέ δεν κατάφερε να ξεχωρίσει σε ό,τι αφορά τις βαθμολογίες του στα μαθητικά του χρόνια. Παρέμενε πάντοτε ένας μέτριος μαθητής.
Παρά τους χαμηλούς βαθμούς του όμως, τόσο οι δάσκαλοι όσο και οι συμμαθητές του είχαν αντιληφθεί ότι ανάμεσά τους βρισκόταν μια ιδιοφυία. Γι’ αυτό άλλωστε του έδωσαν το παρατσούκλι «Αϊνστάιν».
Ο πατέρας του ήθελε να τον στείλει για σπουδές στην Οξφόρδη, όμως δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα.
Τελικά, όταν ήρθε η ώρα των εξετάσεων για την υποτροφία, ο Χόκινγκ… αρίστευσε στο μάθημα της φυσικής!
2. Δεν του άρεσε καθόλου η Βιολογία
Ο Χόκινγκ έδειξε από το νωρίς το ενδιαφέρον του για τα Μαθηματικά. Όμως ο πατέρας του ήθελε ο γιος του να ασχοληθεί με την Ιατρική.
Ο ίδιος είχε αναπτύξει μια απέχθεια για τη Βιολογία. Για την ακρίβεια, του φαινόταν πολύ «ανακριβής και περιγραφική». Ήθελε να αφιερώσει το μυαλό του σε πιο ακριβείς, σαφώς καθορισμένες έννοιες.
Το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ωστόσο, δεν είχε κατεύθυνση μαθηματικών. Έτσι, ο Χόκινγκ συμβιβάστηκε με τη Φυσική.
Όμως και αυτή τη φορά καταπιάστηκε με μεγαλύτερα ερωτήματα. Όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στη σωματιδιακή φυσική -η οποία μελετά τη συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων- και την κοσμολογία -η οποία μελετά το μεγάλο σύμπαν στο σύνολό του- επέλεξε τη δεύτερη, παρά το γεγονός ότι, την εποχή εκείνη –όπως έχει πει ο ίδιος- «δεν ήταν και τόσο αναγνωρισμένο ερευνητικό πεδίο».
Εξηγώντας την απόφασή του αυτή, είπε ότι «η σωματιδιακή φυσική έμοιαζε κάπως με τη βιολογία. Υπήρχαν όλα αυτά τα σωματίδια, όμως όχι θεωρία».
3. Ήταν στην ομάδα κωπηλασίας του πανεπιστημίου της Οξφόρδης
Η βιογράφος Kristine Larsen γράφει ότι ο Χόκινγκ αντιμετώπισε απομόνωση και δυστυχία το πρώτο έτος των σπουδών του στην Οξφόρδη. Εκτός από τις στιγμές που περνούσε με την ομάδα κωπηλασίας του πανεπιστημίου.
4. Στην ηλικία των 21 ετών τού είπαν ότι δε θα ζούσε για πολύ ακόμη
Ως μεταπτυχιακός φοιτητής, ο Χόκινγκ άρχισε σταδιακά να εμφανίζει κάποια περίεργα συμπτώματα.
Η οικογένειά του ανησύχησε και τον παρότρυνε να δει ένα γιατρό. Λίγο καιρό νωρίτερα, είχε γνωρίσει τη μέλλουσα σύζυγό του, Jane Wilde, την οποία τράβηξε η αίσθηση του χιούμορ και η ανεξάρτητη προσωπικότητά του.
Μία εβδομάδα μετά, έκλεισε τα 21 του χρόνια. Νοσηλεύτηκε για δύο εβδομάδες και οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, πάθηση γνωστή αλλιώς ως σύνδρομο Lou Gehrig. Του είπαν ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε πολλά χρόνια να ζήσει ακόμη.
Ο Χόκινγκ ένιωσε μεγάλο σοκ και άρχισε να αναρωτιέται γιατί είχε συμβεί κάτι τέτοιο στον ίδιο. Όταν όμως είδε ένα μικρό αγόρι να πεθαίνει από λευχαιμία στο νοσοκομείο, συνειδητοποίησε ότι υπήρχαν «ακόμη χειρότερα».
Έτσι, έγινε πιο αισιόδοξος και άρχισε να βγαίνει με τη Jane. Σύντομα αρραβωνιάστηκαν, κάτι που όπως έχει πει ο ίδιος «του έδωσε ένα λόγο για να ζει».
5. Βοήθησε στη δημιουργία της θεωρίας του απέραντου σύμπαντος
Μαζί με τον Jim Hartle εμπνεύστηκαν τη θεωρία του απέραντου σύμπαντος το 1983. Οι δύο ερευνητές συνέδεσαν τις έννοιες της κβαντικής μηχανικής με τη γενική σχετικότητα (θεωρία του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα και την καμπυλότητα του χωροχρόνου) για να δείξουν ότι το σύμπαν είναι μια οντότητα η οποία δεν έχει όρια.
6. Έχασε ένα στοίχημα για τις μαύρες τρύπες
Το 2004 η ιδιοφυία Στίβεν Χόκινγκ παραδέχτηκε ότι είχε κάνει λάθος σε ένα στοίχημα που είχε βάλει το 1997 με έναν συνάδελφό του για τις μαύρες τρύπες.
Το 1975 ο ίδιος είχε προτείνει ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ενέργεια. Όμως –όπως είχε πει τότε- οι πληροφορίες «χάνονται» μέσα στις μαύρες τρύπες, οι οποίες τελικά εξατμίζονται. Το πρόβλημα με την άποψη αυτή, ήταν ότι ερχόταν σε αντίθεση με τους κανόνες της κβαντικής μηχανικής, δημιουργώντας αυτό που Χόκινγκ ονόμασε ως «το παράδοξο της πληροφορίας».
Ο αμερικανός θεωρητικός φυσικός, John Preskill, διαφώνησε με το συμπέρασμα αυτό. Το 1997 έβαλε ένα στοίχημα με τον Χόκινγκ λέγοντας ότι η πληροφορία μπορεί να διαφεύγει από τις μαύρες τρύπες, χωρίς όμως να παραβιάζει τους κανόνες της κβαντικής μηχανικής.
Το 2004 ο Χόκινγκ παραδέχτηκε σε ένα επιστημονικό συνέδριο, ότι είχε κάνει λάθος.
7. Έχει κερδίσει πολλά βραβεία και διακρίσεις
Στη μακρόχρονη καριέρα του στη Φυσική ο Χόκινγκ έχει κερδίσει πολλά βραβεία και τουλάχιστον 12 τιμητικές διακρίσεις. Ωστόσο, δεν έχει κερδίσει –μέχρι στιγμής τουλάχιστον- ένα βραβείο Νόμπελ.
8. Είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων
Το 2007 μαζί με την κόρη του Lucy Hawking έγραψαν το βιβλίο «George's Secret Key to the Universe».
Πρόκειται για μια φανταστική ιστορία γύρω από ένα νεαρό αγόρι, τον George, ο οποίος επαναστατεί εναντίον της αποστροφής των γονιών του για την τεχνολογία.
Ο George γίνεται φίλος με τους γείτονές του, ένας εκ των οποίων είναι ένας φυσικός, ο οποίος έχει στην κατοχή του έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο υπολογιστής αυτός είναι ο πιο ισχυρός του κόσμου και του δίνει τη δυνατότητα να δει και να περάσει από κάποιες πύλες στο Διάστημα.
Το βιβλίο έχει ως στόχο να εξηγήσει βαριές επιστημονικές έννοιες, όπως οι μαύρες τρύπες και η προέλευση της ζωής.
Ήταν το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας με τις περιπέτειες του George. Το δεύτερο κυκλοφόρησε το 2009 με τον αγγλικό τίτλο «George's Cosmic Treasure Hunt».
9. Πιστεύει στην πιθανότητα ύπαρξης εξωγήινης ζωής
Ο ίδιος εξέφρασε την άποψη αυτή κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων για τα 50 χρόνια της NASA το 2008.
Είπε ότι, με δεδομένη την απεραντοσύνη του σύμπαντος, θα μπορούσε να υπάρχει πρωτόγονη εξωγήινη ζωή εκεί έξω, και ει δυνατόν, νοήμων ζωή.
10. Δοκίμασε την πτήση μηδενικής βαρύτητας
Το 2007, σε ηλικία 65 ετών, ο Στίβεν Χόκινγκ έκανε τη «βόλτα» της ζωής του.
Έζησε την εμπειρία της μηδενικής βαρύτητας στο Zero Gravity Corp, που επιτρέπει στους επιβάτες του βιώσουν την εμπειρία έλλειψης βαρύτητας σε πολλαπλούς γύρους πτήσεων, διάρκειας περίπου 25 δευτερολέπτων.
Ο Χόκινγκ «απελευθερώθηκε» από το αναπηρικό αμαξίδιό του για πρώτη φορά μέσα σε 40 χρόνια.
Όταν ρωτήθηκε γιατί ήθελε να το κάνει αυτό, απάντησε φυσικά ότι είχε έντονη επιθυμία να «ταξιδέψει» στο διάστημα.
Ακόμη, ανέφερε ότι το μέλλον την ανθρώπινης φυλής είναι στο Διάστημα. Ο ίδιος υποστηρίζει την ιδιωτική εξερεύνηση του διαστήματος, ελπίζοντας ότι ο «διαστημικός τουρισμός» θα μπορέσει κάποια στιγμή να γίνει προσιτός στο κοινό.
Ο Χόκινγκ ελπίζει ότι ο άνθρωπος θα μπορεί να ταξιδεύει σε άλλους πλανήτες και να χρησιμοποιεί τους φυσικούς τους πόρους για την επιβίωσή του.
No comments:
Post a Comment