Ετυμολογία αρχαίων ονομάτων

 Δείτε και πιο κάτω την αλφαβητική λίστα

Ονόματα αντρών Αγαθοκλής (αγαθός+κλέος) ο έχων καλή φήμη. 
Αγησίλαος ( άγω+λαός) ο ικανός ηγέτης. 
Αθηναγόρας (Αθήναι+αγορά) ο σοφός αγορητής 
Αθηνόδωρος (Αθηνά+δώρο) δώρο της Αθηνάς, ο σοφός. 
Αλέξανδρος (αλέξω:απομακρύνω+ανήρ) ο απωθών τους άνδρες, ο ανδρείος. 
Αλκιβιάδης (αλκή+βία) ο τολμηρότατος. Ανδροκλής (ανήρ+κλέος) ο ένδοξος. 
Αριστογένης (άριστος+γένος) ο ευγενής. 
Αριστόβουλος (άριστος+βουλή) ο άριστος σύμβουλος. 
Αριστοκλής (άριστος+κλέος) ο έχων άριστη δόξα. 
Αριστομένης (άριστος+μένος) ο ανδρειότατος. 
Δημοσθένης (δήμος+σθένος) η δύναμη του λαού. 
Διογένης (Ζευς+γένος) ο Θεογένητος 
Διομήδης (Διός+μέδων:άρχων) ο άρχων με θεία δύναμη. 
Επαμεινώνδας (επί+άμεινον) ο προοδευτικός. 
Ετεοκλής (ετεός:αληθής+κλέος) ο έχων αληθινή δόξα. 
Ευαγόρας (ευ+αγορεύω) ο καλός ομιλητής. 
Ευρυβιάδης (ευρύς+βία) ο πολύ αυταρχικός. 
Ευρυσθένης (ευρύς+σθένος) ο καρτερικότατος. 
Θεμιστοκλής (θέμις+κλέος) ο ένδοξος υπερασπιστής του δικαίου. 
Θουκυδίδης (Θεού+κύδος:δόξα) ο δοξάζων τον θεό. 
Θρασύβουλος (θρασύς+βουλεύομαι) ο τολμηρά σκεπτόμενος. 
Ιάσων (ίασις:θεραπεία) ο θεραπευτής. 
Ίων (ίον:άνθος) ο μενεξεδένιος. 
Κίμων (χίμων:χειμών) ο θυελλώδης. 
Κλέαρχος (κλέος+άρχω) ο ένδοξος άρχων. 
Κλεόβουλος (κλέος+βουλή) ο επινοητικότατος. 
Κλεομένης (κλέος+μένος) ο ένδοξος για τη γενναιότητά του. 
Κρίτων (κρίνω) ο ευφυής. 
Λέανδρος (λαός+ανήρ) ο ανδρείος του λαού. 
Μενέλαος (μένος+λαός) η ορμή του λαού. 
Μιλτιάδης (μίλτος:ερυθρά βαφή) ο αιματώδης, ο ανδρείος. 
Νεοκλής (νέος+κλέος) η νέα δόξα. 
Ξενοφών : ο ανδρείος ηγέτης των ξένων 
Οδυσσεύς (οδύσσομαι:διώκομαι) ο διωκόμενος υπό των θεών. 
Ορέστης (όρος+ίσταμαι) ο ορεσίβιος. 
Πάτροκλος (πατρίς+κλέος) η δόξα της πατρίδος 
Περικλής (περί+κλέος) ο ένδοξος 
Πολυδεύκης (πολύ+δεύκος:γλεύκος) ο πολύ γλυκός 
Πύρρος (εκ του πυρρός) ο ξανθοκόκκινος 
Σόλων (πιθανώς από το ρ. σέλλω:σείω) ο διασείσας το παλαιό, ριζοσπάστης 
Σοφοκλής (σοφός+κλέος) ο έχων δόξα σοφού 
Σωκράτης (σώζω+κράτος) ο σωτήρ του κράτους 
Τηλέμαχος (τηλέ: μακριά+μάχομαι) ο αγωνιζόμενος μακράν της πατρίδος 
Τιμολέων (τιμή+λέων) ο ισχυρός ως λέων 
Φαίδων (φως) ο λαμπρός καθ όλα 
Φίλιππος (φιλώ+ίππος) ο αγαπών τους ίππους 
Φοίβος (φάος:φως) ο ακτινοβόλος 
Φρίξος (φρίττω) ο τρομακτικός. 

Ονόματα γυναικών Αγαθόκλεια (αγαθή+κλέος) η έχουσα καλή φήμη 
Αγαθονίκη (αγαθή+νίκη) η νικήτρια ένδοξης νίκης. 
Aλκηστις (αλκή+εστία) η χάρη της οικογενείας 
Αλκμήνη (αλκή+μήνη:σελήνη) η ακτινοβολούσα. 
Ανδρομάχη (ανήρ+μάχομαι) η πρόμαχος. 
Αριάδνη (άρι:πολύ+αγνή) η αγνότατη 
Αρσινόη (άρσις < αίρω+νους) η υψηλόφρων. 
Αφροδίτη (αφρός+αναδύω) η αφρογενής, η ωραιοτάτη. 
Δηϊδάμεια (δήϊος:εχθρός+δαμάζω) η νικήτρια των εχθρών. 
Διώνη (εκ του Διός) η θεϊκή. 
Ερατώ (ερώ:αγαπώ) η αξιολάτρευτη, Μούσα 
Εριφύλη (έρι:πολύ+φύλον) η έξοχη των γυναικών. 
Ευδοξία (ευ+δόξα) η έχουσα καλή φήμη. 
Ευνομία (ευ+νέμω:διανέμω) η δίκαιη χορηγός των αγαθών. 
Ευρυδίκη (ευρύς+δίκη) η πολύ δίκαιη.
Ευρύκλεια (ευρύς+κλέος) η πολυένδοξη. Ευτέρπη (ευ+τέρπω) η πολύ ευχάριστη, Μούσα. 
Ήβη (ήβη:ακμή) η πάντοτε θαλερή, νέα 
Ηλέκτρα (ηλέκτωρ:ο ακτινοβολών ήλιος) η ακτινοβολούσα από χάρη 
Ηρώ (Ήρα) η προσωποποίηση της Θεάς Ήρας 
Θάλεια (θάλλω) η δροσερή, η ωραία, Μούσα 
Θέμις (τίθημι>θεσμός) η θεά του Δικαίου, η άκρως δίκαιη. 
Ιοκάστη (ίον+κάζω:στολίζω) η ωραία ως μενεξές. 
Ιππολύτη (ίππος+λύω) η αρματιλάτις. 
Ίρις (είρω:αγγέλω) η αγγελιοφόρος των θεών. 
Ιφιγένεια (ίφι:ισχυρά+γίγνομαι) η πολύ ισχυρή. 
Καλλιόπη (κάλλος+ωψ:οφθαλμός) η έχουσα ωραία μάτια. 
Καλλιρρόη ( καλώς+ρέω) η δροσερή ως καθαρό νερό. 
Κλειώ (κλέος) Η ένδοξη, Μούσα. 
Κλεονίκη (κλέος+νίκη) η ένδοξη νικήτρια. 
Κλεοπάτρα (κλέος+πάτρη) η δόξα της πατρίδος. 
Λητώ (λανθάνω) η μυστηριώδης. 
Μελπομένη (μέλπω) η ευφραίνουσα με το άσμα της. 
Μυρτώ (μύρτον) η ευχάριστη ως μυρτιά. 
Ναυσικά (ναυς+καίνυμαι:υμνούμαι) η υμνούμενη από τους ναυτικούς. 
Νεφέλη (νέφω:χύνω ύδωρ) η προσφέρουσα ζωογόνον ύδωρ. 
Ξανθίππη η ξανθή ιππεύτρια. 
Πηνελόπη (πήνη:υφάδι+λέπω:εκτυλίσσω) η καλλιτέχνις υφάντρια. 
Πολυξένη (πολύ+ξενία) η πολύ φιλόξενη. 
Πολύμνια (πολύς+ύμνος) η θεία τραγουδίστρια, Μούσα. 
Τερψιχόρη (τέρπω+χορός) η τέρπουσα με το χορό της, Μούσα. 
Φαίδρα (φαιδρός < φως) η φωτεινή, η λάμπουσα από χάρη. 
Φερενίκη (φέρω+νίκη) η νικηφόρος 
Φιλομήλα (φιλώ+μέλος) η φιλόμουσος, η φίλη της αρμονίας. 
Χρυσηϊς (χρυσός) η πολύτιμη, η χρυσαφένεια. 

Ονοματοπαίγνια (η ετυμολογία των ονομάτων αφορμή για ψάξιμο και παιχνίδι) Αλφαβητικά: Α Αγαμέμνων: επίμονος Αγησίλαος: αρχηγός Αδάμ: άνθρωπος Αδαμάντιος-ία: διαμαντένιος Αίγλη: γοητεία Άλκηστη: ικανή Αλκιβιάδης: ισχυρός Αμαλία: ακούραστη Ανδρομάχη: μάχη ανδρός Αντιγόνη: απόγονος Απόστολος-ία: αγγελιοφόρος Ασπασία: χαρούμενη Αγνή: σεμνή Αντώνης-ία: ο καταγόμενος από τον Ηρακλειδη Άντωνα Αθανάσιος-ία: αθάνατος Αγαθάγγελος: φέρνει καλές ειδήσεις Αρσένιος: αρσενικός Αγαθή: αθώα Ακύλας: αετός Αρχέλαος: αρχηγός του λαού Αγάπιος: ανιδιοτελής Αλέξιος-ία: προστάτης Αρτέμων: αναρτητής Ακάκιος: άκακος Αναστάσιος: αυτός που σηκώνεται Αχίλλειος- Αχιλλέας: θλιμμένος Ακυλίνη: αετίνα Αφροδίσιος: ο αναφερόμενος στην Αφροδίτη, την ερωτική επιθυμία Αριστοκλής: δοξασμένος Αιμιλιανός: αντίζηλος Αλέξανδρος-α: προστάτης των ανθρώπων Άνθιμος: άνθος Αριστείδης: άριστος στη μορφή Αριάδνη: πάναγνη Ανδρόνικος-ίκη: αυτός που νικά τους εχθρούς Αριστόβουλος: ο έχων καλή θέληση Αργυρώ: ασημένια Αικατερίνη: καθαρή Ανδρέας: άφοβος Αγγελίνα: αγγελάκι Αμβρόσιος: άφθαρτος Άννα: η έχουσα εύνοια, χάρη Απολλώνιος: δυνατός Αγλαΐα: η έχουσα ευτυχισμένη ζωή και Αγλαΐα: ωραία Αναστασία: αναστημένη Αγαθοκλής: ο έχων φήμη γενναίου ανδρός Αθηνά: Αθηναία Αναξαγόρας: άρχοντας του λόγου Αναξίμανδρος: κύριος της ομώνυμης του θεού Μάνδρου περιοχής της Μ. Ασίας Αναξιμένης: κύριος του πάθους Ανάργυρος: ανάργυρος, χωρίς χρήματα Ανδροκλής: ένδοξος άνδρας Άρης: καταστροφή, κατάρα Αρίσταρχος: άριστος άρχοντας Αριστοτέλης: ο έχων άριστους σκοπούς Αριστοφάνης: ο έχων άριστη όψη Αρχίλοχος: πρωτογεννημένος Αρχιμήδης: κυρίαρχος της σκέψης Αύγουστος: σεβαστός και Αύγουστος: οιωνοσκόπος 

Β Βέρα: αληθινή Βιργινία: παρθένος Βύρων: στάβλος Βασίλειος-ική : βασιλιάς-ισσα Βουκόλος: βοσκός βοδιών Βλάσης: βλαστάρι Βαλεντίνος-η: ρωμαλέος Βενέδικτος: ευλογημένος Βάϊος: βάγια Βαρνάβας: υιός παράκλησης Βερονίκη: αληθινή νίκη Βίκτωρ-ία: νίκη Βαρβάρα: βάρβαρη Βαρθολομαίος: γιος του Τολμάι Βερέμης: ο ασθενικός, φθίση Βιόλα: μενεξές Βιολέτα: υποκορ. του Βιόλα 

Γ Γαλάτεια: ισχυρή Γρηγόρης: άγρυπνος Γελάσιος: εξαπατημένος Γαβριήλ: ο Θεός είναι η ισχύς μου Γερόντιος: ώριμος Γεώργιος-ία: γεωργός Γλυκερία: γλυκός μούστος Γεράσιμος: τιμημένος Γεθσημανή και Γεσθημανή: ελαιοτριβείο 

Δ Δαλιδά: ευχαρίστηση Δανάη: φαιδρή, χαρούμενη Δημοσθένης: τόλμη του δήμου Διάνα: Άρτεμις (εγερτήριο σάλπισμα) Δομνίκη: κυρία, αρχόντισσα Δομνίνη: αρχοντοπούλα Δωροθέα: δώρο Θεού Δαβίδ: αγαπητός Δαμιανός: μικρός Διομήδης: σκέψη του Δία Διονύσης-ία: Διόνυσος Δημήτριος-α: μητέρα γη Δαμασκηνός: ο καταγόμενος από τη Δαμασκό Δανιήλ: καθαρός Δανιήλ: κριτής μου είναι ο Θεός Δαίδαλος: περίτεχνα δουλεμένος, κατάστικτος Δεσπότης- θηλ. Δέσποινα: ο κύριος του σπιτιού Δημόκριτος: κριτής του δήμου Δίκαιος: ο συμμορφούμενος προς τους θεσμούς, τις δικανικές αποφάσεις Διογένης: γεννημένος από τον Δία Διόδωρος: δώρο του Δία Δούκας: άγω, οδηγώ 

Ε Έκτωρ: κάτοχος Ελεονώρα: ξένη Έλλη: Ελληνίς Επαμεινώνδας: ο ισχυρότερος Ερασμία: αξιαγάπητη Ερρίκος: για πάντα δυνατός Εύα: η μητέρα των ζωντανών Ευστράτιος: καλός στρατιώτης Ευθύμιος: πρόσχαρος Ευσέβιος: θεοσεβής Ευστάθιος-ία : ακλόνητος, σταθερός Ευδοκία: καλή διάθεση Ευθαλία: ανθισμένη Ευτρόπιος: προετοιμασμένος Ευάγγελος-ία: ο φέρων καλές ειδήσεις Ευβούλη: συνετή Ευτύχιος-ία: καλότυχος Ελισάβετ: αφθονία Ειρήνη: φιλήσυχη Επιφάνιος: επιφανής Ελένη: λαμπάδα Ελισ(σ)αίος: αυτός που ελίσσεται Ευδόκιμος: επιτυχημένος Ειρηναίος: ειρηνικός Ερμιόνη: η καταγόμενη από την ομώνυμη πόλη Ευανθία: λουλουδιασμένη Ευφημία: η έχουσα καλή φήμη Ευφροσύνη: χαρούμενη Ερωτηίς: ερωτιάρα Ευλάμπιος-ία: λαμπερός Επιστήμη: αυτή που γνωρίζει τα πάντα Ελευθέριος-ία: ελευθερωτής Ευγένιος-ία: από καλή γενιά Ειλείθυα: έρχομαι, φέρνω Ελπίδα: αναμένω, ελπίζω Ερμής: πιθανόν έρμα= σωρός λίθων Έρση: έρση, δροσιά Ευρυδίκη: ευρύς και δίκη Ευρώπη: πιθανόν ωπός, ανοιχτομάτης Εμπεδοκλής: ο έχων έμπεδον κλέος, σταθερή δόξα, ο μόνιμα ένδοξος 

Ζ Ζήνων: Ζευς Ζαχαρίας: αυτός που θυμάται Ζηνοβία: αυτή που ζει τη ζωή 

Η Ήβη: ισχύς Ηρώ: Ήρα Ηρωδίων: ήρωας Ηρώδης: ήρωας Ηράκλειος: ο πολύ δυνατός Ηλίας: είναι ο Θεός μου Ηλέκτρα: λαμπρή, φωτεινή Ησαΐας: σωτηρία του Θεού Ησίοδος: ρίχνω, εκτοξεύω φωνή, ωδή Ηρόδοτος: Ήρα και δοτός Ηώ: χάραμα, αυγή 

Θ Θαλής-Θάλεια: ανθηρός Θεωνάς: κοντά στο Θεό Θεοδόσιος-α: ο δοσμένος στο Θεό Θεόδωρος-α: δώρο του Θεού Θεοφύλακτος: αυτός τον οποίο φυλάει ο Θεός Θωμάς: δίδυμος Θεολόγος-ία: αυτός που μιλά για το Θεό Θεράπων: θεραπευτής Θεοδότης: ο Θεός δίνει Θεμιστοκλής: δόξα της δικαιοσύνης Θεοφάνης: φανέρωση του Θεού 

Ι Ιωάννης-α: ευνοημένος από το Θεό Ιανουάριος: Ιανός Ιάσων: θεραπευτής Ιουνία: Ιούνιος, Ήρα Ιουστίνος: δίκαιος Ιλαρίων: χαρωπός Ιούδας: παινεμένος Ιεζεκιήλ: ο Θεός δυναμώνει Ιππόλυτος: αυτός που λύνει τα άλογα Ιπποκράτης: αυτός που κρατά τα άλογα Ίρις: λυγαριά Ιφιγένεια: από ισχυρό γένος Ιουλία: Πέμπτη Ιωακείμ: ο Θεός σταθεροποιεί Ιουλιανός: Ιούλιος Ιωνάς: περιστέρι Ισσαάκ: γελαστός Ιάκωβος: αυτός που υποσκελίζει Ιωσήφ-ίνα: πολύτεκνος Ιγνάτιος: φωτιά Ιερώνυμος: ο φέρων ιερό όνομα Ιορδάνης: εκροή Ισμαήλ: ο Θεός ακούει 

Κ Καλλιρρόη: η καλλίρροη, η με άφθονα νερά Καλυψώ: αυτή που καλύπτεται Κάρολος: δυνατός άντρας Κασσάνδρα: αυτή που υπερέχει Κίμων: ο έχων σκούρο καφέ χρώμα Κλέαρχος: ένδοξος άρχοντας Κλειώ: υπόληψη Κύρος: κύριος Κύριλλος: κύριος Κασσιανός-ή: ο φέρων περικεφαλαία Κωνσταντίνος-ίνα: σταθερός Καλλιόπη: ομορφομάτα Καλλίνικος: λαμπρή νίκη Κοσμάς: κόσμημα Καλλίστρατος: καλός δρόμος Κυριάκος-η: ο ανήκων στο Θεό Κυπριανός: χάλκινος Κλεοπάτρα: η από ένδοξο πατέρα Κυβέλη: Κυβήβη, πιθανόν ανατολ. δάνειο 

Λ Λουκάς: ο καταγόμενος από τη Λουκανία Λέων: λιοντάρι Λαυρέντιος: δάφνινος Λυδία: η καταγόμενη από την αρχαία ομώνυμη χώρα Λύδα: γυναίκα Λάζαρος: ο Θεός έχει βοηθήσει Λουκία: λουκάνικο Λουκιανός: φωτεινός Λογγίνος: ρήτορας Λυκούργος: ο ως λύκος συμπεριφερόμενος Λάμπρος: λαμπρός Λατίνος: ο καταγόμενος από το Λάτιο Λευκή: φωτεινή, λαμπρή Λάουρα: δάφνη, δάφνινο στεφάνι 

Μ Μελπομένη: τραγουδίστρια Μενέλαος: αυτός που μένει με το λαό Μαλαχίας: μαλακός Μάξιμος: μέγιστος Μάρκος: φιλοπόλεμος Μεθόδιος: μεθοδικός Μελέτιος: αυτός που δείχνει ενδιαφέρον Μαρίνα: θάλασσα Μαρίνος: ο θαλασσινός Μαγδαληνή: από τα Μάγδαλα-Πύργος Μάρκελλος-α: υποκ. Άρης Μαρία: πικρή, ανυπότακτη Μαρκιανός: ο υιοθετημένος Μιχάλης: ποιος είναι σαν το Θεό; Ματθαίος-ίλδη: δώρο Θεού Μηνάς: αυτός που στέλνει μηνύματα Μελάνη-Μελανία: μελαχρινή Μιράντα: θαυμαστή Μυρσίνη: μυρτιά Μάγια: όχι πολύς, ανεπαρκής Μαντώ: μάντις Μερόπη: θνητός άνθρωπος, βροτός Μιλτιάδης: κοκκινωπός, στο χρώμα του αίματος Μορφέας: μορφή Μωυσής: βγαλμένος απ΄ έξω, σωσμένος(απ΄το νερό) (βιβλ. άποψη) 

Ν Ναϊάς: πηγή, κρήνη Νικηφόρος: θέλγει τη νίκη Νήφων: νηφάλιος Νεφέλη:νέφος, σκότος Ναταλία: λουλούδι Νικήτας: νικητής Νεόφυτος: καινούρια βλάστηση Νέστορας: αυτός που επιστρέφει ευτυχής Νεκτάριος: γλυκός χυμός Νικόλαος: ο χαρίζων στο λαό Ναθαναήλ: ο Θεός έχει δώσει 

Ξ Ξένη: φιλόξενη Ξενοφών: ηχεί παράξενα 

Ο Οδυσσέας: αντικείμενο οργής Ορέστης: ορεινός και και Ορέστης: ορεινός Ορέστης: μετριόφρων Ονούφριος: σκεπτικός Όλγα: ευτυχισμένη Ολυμπιάς: βουνό, Όλυμπος Όθων: πλούτη, περιουσία 

Π Πρισκίλλη: παλιά Πάμφιλος: φίλος όλων Πολύκαρπος: γόνιμος Πηγή: πάγος Πατρίκιος: πατέρας Παύλος: μικρός Πέτρος: λιθάρι Προκόπης: προκομμένος Παγκράτιος: πανίσχυρος Παρασκευάς,ή: προετοιμασία Παντελεήμων: τους πάντες ελεεί Πρόδρομος: αυτός που προηγείται Πελαγία: η πελαγινή, η πελαγίσια Πλάτων: ο ευρύστερνος Πανδώρα: η έχουσα όλα τα δώρα Πάτροκλος: αυτός που έχει ένδοξο πατέρα Περικλής: φημισμένος Πηνελόπη: είδος πουλιού Περσεφόνη: αυτή που προσφέρει αφθονία Παυσανίας: αυτός που ανακουφίζει από τη θλίψη Περσεύς: καταστροφέας Πολυχρόνης: αυτός που ζει πολλά χρόνια Πιλάτος: δόρυ, ακόντιο 

Ρ Ρεβέκκα: παχουλή Ρεγγίνα: βασίλισσα Ραφαήλ: ο Θεός έχει θεραπεύσει Ρωμανός: σφριγηλός Ραχήλ: προβατίνα Ρήγας: βασιλιάς 

Σ Σίλβεστρος: ασημένιος Συμεών: αυτός που έχει ακούσει το Θεό Σαββίνος-α: αναπαυόμενος Σεραφείμ: φλεγόμενος άγγελος Σίμων-ώνη: αυτός τον οποίο άκουσε ο Θεός Σαμψών: ήλιος Σίλας: πράος Σωτήρης-ία: λυτρωτής Σαμουήλ: όνομα του Θεού Σαλώμη: ειρήνη Σοφοκλής: δοξασμένος, σοφός Σταύρος: στύλος Σαββάτιος: αναπαυμένος Σέργιος: αυτός που του αρέσει ο περίπατος, το σεργιάνι Σωκράτης: δυνατός Σεβαστιανός-ή: αποσυρόμενος Στυλιανός-ή: αστέρι και Στυλιανός: στύλος Σύλβια: δάσος Σάββας: Σάββατο Σπυρίδων-ούλα: ο εύπορος, που έχει πολύ σιτάρι Στέφανος-ία: στεφανωμένος Σίσυφος: πανούργος 

Τ Τατιανή: αυτή που τακτοποιεί Τιμόθεος: τίμα το Θεό Τρύφων: φιλήδονος Ταράσιος: ταραχοποιός Τίμων: τιμημένος Τριαντάφυλλος-ιά: ρόδινος Τίτος: ο χαίρων σεβασμού Τερέζα: από το ελλην. θερίζω δηλώνοντας γονιμότητα και κατ΄ άλλους από το τοπωνύμιο Θήρα 

Υ Φ Φαίδων: χαρούμενος, γελαστός Φωκίων: φώκια Φώτης-εινή: φανέρωση του Θεού Φλαβιανός: ξανθός Φιλοθέη: αγαπά το Θεό Φιλήμων: φιλικός Φεβρωνία: εξαγνισμένη Φλώρα: λουλούδι Φανούριος-ία: αυτός που φωτίζει, που φανερώνει Φίλιππος: φίλος των αλόγων Φαίδρα: λαμπερή Φιλάρετος-η: φίλος της αρετής 

Χ Χαράλαμπος-ία: αυτός που λάμπει από χαρά Χρύσανθος-άνθη: χρυσό λουλούδι Χριστόφορος: ο φέρων το Χριστό Χριστίνα: χρισμένη Χαριτίνη: χαριτωμένη Χρυσή: μαλαματένια Χρήστος-ίνα: ο χρηστός, ο ηθικός Χαρίλεια: χάρις-δόξα Χαρίλαος: χάρις του λαού 

Ψ Ω Ωρίων: ώρα, φροντίδα Βοηθήματα: Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσης Γ. Μπαμπινιώτη, Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης Henry G.Liddell- Robert Scott.
Πηγή: Τι λες τώρα 

Μια προσευχή για Σένα

Γράφει η Βίκυ Τσίγγα

Κύριε, Υιέ του Θεού, 

Δίδαξε με με εκείνη την Αγάπη που υπερβαίνει το εγώ.

Δείξε μου να πορεύομαι κατά το Άγιο Θέλημα Σου.

Κάνε με άξιο τέκνο του Λόγου Σου και της Ευσπλαχνίας Σου.

Δώσε μου τη δύναμη να συγχωρήσω όσους με πίκραναν.

Διδάσκαλε μου, Πατέρα μου,

Κλείσε με σφιχτά στη Λυτρωτική Σου Αγκαλιά ,

Στην Ιερή Σου Καρδιά , επιθυμώ να ζω παντοτινά.

Χωρίς την Αγάπη Σου, είμαι ένα τίποτα.

Όταν έχω Εσένα,

μπορώ να Ελπίζω και να ζω Ειρηνικά.

Εσύ με Ξανά- Δέχτηκες και μου πρόσφερες τον πιο Ιερό Σκοπό,

Να δοξάζω και να υμνώ το Άγιο Όνομα Σου.

Λατρεμένε μου ,

μέσα από Εσένα βλέπω ανεπανάληπτα τον κόσμο.

Μείνε αιώνια δίπλα μου Κύριε ,

γιατί Εσύ μου έμαθες να περπατώ.

Άρχοντα της ψυχής μου,

η Αλήθεια Σου και το Φως Σου ,

να θεραπεύει κάθε ψυχή πονεμένη και πληγωμένη από το σκοτάδι.

Για Σένα και με Σένα ,

μπορώ να προσφέρω την Ευωδιά Σου,

Το Άγιο Άρωμα Σου,

γιατί Εσύ δεν με απαρνήθηκες ποτέ.

Καθοδηγητή μου ,

μάθε με να Σ αγαπώ απέραντα.

Είθε να ναι Ευλογημένο το Όνομα Σου,

νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

Κύριε μου ,Φως μου Άγιο,

Σ αγαπώ!

Αμήν!
Βίκυ Τσίγγα

Vicky Tsigga Facebook

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου 

Ντυμένος με ένα γκρίζο πουκάμισο, μακρύ μανίκι μέσα στο κατακαλόκαιρο , με τη ζέστη να χτυπάει κόκκινο κάπου μπροστά στις στήλες του Ολυμπίου Διός. Περίμενε υπομονετικά μέσα στο κίτρινο ταξί του. Κατεβήκαμε σχεδόν τρέχοντας τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου , ψάχνοντας με το βλέμμα την αναμονή του. Βιαστικοί μες στο απομεσήμερο, κυνηγημένοι από μια ζέστη ανυπόφορη στο κέντρο της Αθήνας. Μπήκαμε με ανακούφιση στον κλιματισμό του αυτοκινήτου, την ώρα που η εξάντληση έξω έσερνε βαριά τα βήματά της σε μια καυτή άσφαλτο στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας.

Του ζητήσαμε να μας πάει στο Σούνιο, μία ώρα περίπου δρόμο. Χαμογέλασε, δεν του τύχαιναν συχνά τέτοιοι πελάτες. Με επιδέξιους , έμπειρους χειρισμούς στο τιμόνι του, απέφυγε την πυκνή κίνηση, βγήκε στην Καισαριανή, πήρε μια ανάσα και τότε ένιωσε άνετα να μας μιλήσει. ΄Ανθρωπος τυραγνισμένος, δεμένος λες με το τιμόνι του, ένα άγαλμα που πρέπει να προσποιείται ζωή για να επιζήσει. Δύσκολος ο βίος, δυσκολότερος τα τελευταία χρόνια. 

Μεροκάματο λειψό, σκέψη ρουφηγμένη μέχρι την ανάγκη. Και μια αγωνία εικοσιτετράωρη για το τι μέλλει γενέσθαι σε μια χώρα που η αβεβαιότητα κόβει βόλτες στα καλντερίμια και η φτώχια σε αιφνιδιάζει με την εξαθλίωσή της στα πάρκα και στα πεζοδρόμια με τους άστεγους. Και δεν φτάνει η ελληνική σημαία που κυματίζει περήφανα στην Ακρόπολη, όχι, δεν φτάνει πια ο ιερός βράχος, για να κρατήσει στέρεη την πίστη μέσα σε μια θρησκεία κοσμική που απαρνιέται πρώτιστα τον Θεό και ύστερα το δημιούργημά του.

Δουλεύει, λέει, ώρες πολλές. ΄Εχει την κόρη στο Πανεπιστήμιο. Σπουδάζει Οικονομικά κι ας έχει γκρεμιστεί η οικονομία. Θα μπορούσαν άραγε κάποτε οι νέοι να έφτιαχναν τη χώρα έτσι όπως έφτιαχναν και τα όνειρά τους; Με ανεμόσκαλες ίσαμε τον ουρανό; Η γυναίκα του κρατάει το σπίτι. Μέχρι πέρυσι κρατούσε και μια θέση καθαρίστριας, μα τα πράγματα δεν ήταν πια τόσο καθαρά στο μέλλον για να συνεχίσει με τη δουλειά της. Ευτυχώς που υπάρχει το χωριό κοντά στην Κόρινθο. Κι η μάνα του που στέλνει πού και πού καλούδια από τη γη τους. Κι ό,τι περισσέψει από τη σύνταξη για την εγγονή.

Κι ο ίδιος, όμως, έχει βρει κι ένα άλλο δρόμο…Μακριά από την πολύβουη Αθήνα, την κίνηση , το στριμωξίδι. Το λέει και ενθουσιάζεται μοναχός του. Γελάει με τα μάτια, με τις λέξεις. Τρέχει, λέει… Δρομέας στα σαράντα πέντε του και βάλε. Βγαίνει από τις έξι το πρωί στον δρόμο και καλύπτει χιλιόμετρα. Τρέχει και στον ετήσιο δρόμο που διοργανώνεται με εκκίνηση τον Μαραθώνα, σαν την αρχαία ιστορική διαδρομή. Καθημερινή προπόνηση κι ύστερα κολύμπι στη θάλασσα του Σαρωνικού, να ξεπλύνει φόβους και δισταγμούς. Κι όλο και βελτιώνονται οι χρόνοι, όλο και πιο άνετος φαίνεται ο δρόμος, πιο ευκολοδιάβατη η ζωή. 

΄Εχει και τον ήρωά του. Τον γνωστό υπερμαραθωνοδρόμο Γιάννη Κούρο, που άφησε εποχή με τις προσπάθειες και τις επιδόσεις του στους δρόμους μεγάλων αποστάσεων. Χαμογελάει και μόνο με τη σκέψη του, ενθουσιάζεται και μόνο που αναφέρεται σε αυτόν. Με κοιτάζει κάθε τόσο από το καθρεφτάκι και βλέπω τα μάτια του να λάμπουν, την ψυχή του ολάκερη να σκαρφαλώνει σε δρόμους και μέρες αντοχής. 

Μα ασυναίσθητα σκέφτομαι ,καθώς το ταξί πλησιάζει σιγά σιγά προς τον αρχαίο ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και οι περήφανες κολόνες ήδη μας στέλνουν τους πρώτους αγέρωχους χαιρετισμούς: «Μέχρι πότε μπορεί άραγε κανείς να κρατιέται με καμάρι από ένα ωραίο παρελθόν, χωρίς να τον γκρεμίζει και να τον συνθλίβει ένα γκρίζο του παρόν»;

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Iούλης σε αποχρώσεις του γκρίζου, σε χρωματισμούς του έντονου καημού. Ιούλης που φοριέται ολόχρονα σαν καλοκαιρινό παλτό ενάντια στο ψύχος της μνήμης. Kαύσωνας ψυχής, οδοιπορικό ερήμου στα σαράντα και πλέον χρόνια υπό σκιά …κατοχής.

Μας έρχεται πάντοτε αυτός ο μήνας με αποσκευές θλίψης, με προεκτάσεις τραγωδίας. Μήνας διακοπών της αμέριμνης περιδιάβασής μας στο γαλάζιο της θάλασσας, στο ανέφελο του θέρους . Γιατί είναι πολλά αυτά που πυροδοτούν τον εφησυχασμό, έντονα όσα ανακαλούν το μαύρο των επετείων. Σαν ελάχιστη σήμερα διαμαρτυρία ενός παιδιού που υποχρεώθηκε λόγω της σκληρότητας των ημερών να μεγαλώσει άγρια και απότομα στα γεγονότα εκείνα του Ιουλίου, στα αποτρόπαια εκείνα σκηνικά που μετέτρεψαν εμάς από πρωταγωνιστές της ζωής και της πατρίδας μας σε ήρωες μιας ασύλληπτα νέας τραγωδίας, παραθέτω στίχους ποιητών μας που αναμοχλεύουν την Ιστορία και καταθέτουν τον πόνο της γης, τα πάθη των ανθρώπων.

Χαρακτηριστικό το ποίημα του Λεύκιου Ζαφειρίου με τίτλο: « 15.7.1974».

Οι νεκροί βρομούσαν από΄να μίλι μακριά, ήταν ανελέητο το τελευταίο καλοκαίρι-τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων , τις στέγες των σπιτιών. Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους, μπάσαν τους νεκρούς απ΄ την πίσω πόρτα στον ΄Αη-Γιάννη , δεν τους φορούσαν, λέει, τα φέρετρα. Κι ο πιτσιρικάς-πήχτρα το αίμα στα ρούχα του –άνοιγε λάκκους, τον χτυπούσε ο ήλιος ανελέητα στους κροτάφους, στη μνήμη βαθιά ως το μέλλον. Τον ήξερες αλλιώτικα τον κυπριώτικο ήλιο θεία Μαρίνα την αυγή με τα περιστέρια στους ώμους.

Η εισβολή ως αποκορύφωμα πια της σφαγής της πατρίδας έδωσε φωνή στα έντονα συναισθήματα των ποιητών, που μπόρεσαν, αφού αποκρυστάλλωσαν τον αιφνιδιασμό ενός «περιττού καλοκαιριού» κατά τον Κώστα Μόντη , να εγκιβωτίσουν το άπλετο σκότος της θλίψης στο αυτόφωτο στοιχείο της ποίησης και να το αφήσουν σαν καράβι να ταξιδεύει στα χρόνια που ήρθαν στις θάλασσες πότε της μνήμης και της θλίψης κι άλλοτε της διαμαρτυρίας και της ελπίδας.

Πλήθος τα ποιήματα που έχουν γραφτεί για τις μέρες και τις συνέπειες της τουρκικής εισβολής.΄Αλλα γνωστά και ανθολογημένα και άλλα ίσως άγνωστα ακόμα στο ευρύτερο κοινό. Αρκετά έχουν μελοποιηθεί και έχουν γίνει με τη μελωδία τους συνώνυμα πλέον των συναισθημάτων που εγείρουν μέσα μας οι μνήμες της τραγωδίας. Για το σημερινό κείμενο επιλέγω το ποίημα « Παιδί με μια φωτογραφία» του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, ένα ποίημα που συγκινεί με την απλότητα και την ειλικρίνειά του.

Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι, με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά
και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε.

Ο κόσμος γύρω του πολύς· κι αυτό είχε στα μάτια του μικρή φωτογραφία,
στους ώμους του μεγάλη και αντίστροφα–στα μάτια του μεγάλη, στους ώμους πιο μικρή,
στο χέρι του ακόμα πιο μικρή.

Ήταν ανάμεσα σε κόσμο με συνθήματα και την κρατούσε ανάποδα· μου κακοφάνη.

Κοντά του πάω περνώντας πινακίδες
αγαπημένων είτε αψίδες και φωνές που ’χαν παγώσει και δεν σάλευε καμιά.

Έμοιαζε του πατέρα του η φωτογραφία.
Του τήνε γύρισα ίσια κι είδα πάλι τον αγνοούμενο με το κεφάλι κάτω.

Όπως ο ρήγας, ο βαλές κι η ντάμα ανάποδα ιδωμένοι βρίσκονται ίσια,
έτσι κι αυτός ο άντρας ιδωμένος ίσια
γυρίζει ανάποδα και σε κοιτάζει.

Κι ύστερα από ένα τέτοιο φριχτό καλοκαίρι, όπου το αίμα έπηζε από τον φόβο και την απόγνωση, με τόσες ψυχές χαμένες από άδικο, ανατρέχω στους στίχους του Κύπρου Χρυσάνθη με τον τίτλο « Εξομολόγηση», για να …εξομολογηθώ μαζί του την αγωνία που γέμιζε τα στήθια και τον πικρό ιδρώτα της αβεβαιότητας, που ξεκινούσε από ένα ρίγος καρδιάς κι έφτανε μέχρι την άκρη της ζωής μας ολάκερης.

Δώστε μας πίσω τα παιδιά μας. Και την ψυχή μας, την ψυχή μας. {…} Το μέσα πλούτος μας. Κι ας είναι ελιά το δείπνο μας. Και το νερό γλυφό. Δώστε μας πίσω τα παιδιά μας. Και την ψυχή μας.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Μετεκλογικός Συναγερμός

Του Φοίβου Νικολαΐδη 

Τον άλλο μήνα κλείνουν αισίως σαράντα χρόνια από τότε που ο ιστορικός ηγέτης Γλαύκος Κληρίδης μαζί με συνεργάτες του ίδρυσαν τη μεγάλη παράταξη του Δημοκρατικού Συναγερμού. Μια παράταξη που κατάφερε μέσα από δύσκολους αγώνες για αρχές και αξίες, να συμβάλει στην αναβάθμιση της δημοκρατικής ζωής του τόπου. Δίκαιη λοιπόν η υπερηφάνεια των μελών και υποστηριχτών, του ΔΗΣΥ.

Σύμφωνα με το Καταστατικό του κόμματος και τη διακήρυξη αρχών της 4ης Ιουλίου 1976, ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι ένα κόμμα δημοκρατικών αρχών, ιδεολογικό και όχι προσωπικό. Στηρίζεται σε βασικές ιδεολογικές αρχές, πιστεύει σ' αυτές και η τοποθέτησή του προσδιορίζεται από αυτές. Κάθε δράση του απορρέει μέσα από την Ιδρυτική Διακήρυξη του και τις μεταγενέστερες Διακηρύξεις Αρχών.

Βασικά, ο Δημοκρατικός Συναγερμός ιδρύθηκε μετά τη λαίλαπα του 1974 για να βοηθήσει στο χτίσιμο της δημοκρατικής ζωής του τόπου και στην απελευθέρωση της πατρίδας. Δυο κύριες επιδιώξεις βασισμένες σε υψηλά ιδανικά και αρχές, που χρειάζεται ίσως, κατά καιρούς, να υπενθυμίζονται στους νεώτερους, αλλά και στους παλαιότερους, που πιθανόν, να χάνουν τον αποπροσανατολισμό τους.

Στη δύσκολη αυτή πορεία ο ΔΗΣΥ δούλεψε σκληρά και δημιούργησε μια συγκροτημένη πολιτική δύναμη, που εξέφραζε το νεωτεριστικό, το εκσυγχρονιστικό και το ελπιδοφόρο. Στα χρόνια που πέρασαν αμέτρητοι εθελοντές εργάστηκαν ομαδικά με ζήλο και αφοσίωση για τα ιδανικά της παράταξης, όπως αυτά εκφράζονται μέσα από τις εκάστοτε διακηρύξεις αρχών.

Είναι λογικό στο πέρασμα του χρόνου η φυσιολογική φθορά, η μείωση της έντασης, του ενδιαφέροντος αλλοτινών χρόνων και η απογοήτευση από προδομένες προσδοκίες, να δημιουργούν ρήγματα και ορισμένες διακηρύξεις να οπισθοχωρούν μπροστά σε ευτελή κίνητρα, χαμηλής πολιτικής. Η συναλλαγή, ο καιροσκοπισμός και ο πολιτικός αμοραλισμός που κάποτε επιβάλλονται των αρχών, οδηγούν στην αλαζονεία και στο σύνδρομο της ύβρεως. Όπου εκεί, όσο καλοπροαίρετα και να εκφραστεί κάποιος, θεωρείται πλέον η κριτική του ως ύβρης…

Σε ένα μετριοπαθές άρθρο του (Φιλελεύθερος 12.6.2016) ο γνωστός για το ήπιο ύφος του, πρώην ευρωβουλευτής του ΔΗΣΥ, Παναγιώτης Δημητρίου, αναφέρεται στα σημεία των καιρών και στον ατομικισμό του πολιτικού… όπου η πρόταξη της ατομικής φιλοδοξίας κρύβεται πίσω από την πονηρή επικοινωνιακή τεχνική…

Όταν απλώς, δηλώνεται αμέσως την επομένη των τελευταίων εκλογών, ότι ελήφθησαν τα μηνύματα των αρνητικών αποτελεσμάτων, -χωρίς οποιαδήποτε ανάληψη ευθύνης και αναγγελίας διορθωτικών μέτρων- τότε, το ολιγότερο που μπορεί, να σκεφτεί κάποιος είναι ότι στην πραγματικότητα, συνεχίζεται ένα άχαρο επικοινωνιακό παιγνίδι χωρίς προοπτική.

Πάρα πολλά μπορούν, να ειπωθούν για τα αρνητικά αποτελέσματα των εκλογών και όχι φυσικά μόνο για το Συναγερμό. Το κυρίως όμως πρόβλημα με το ΔΗΣΥ όπως παρουσιάζεται σήμερα, δεν φαίνεται, να είναι μόνο η απώλεια εδρών, ψηφοφόρων και υποστηρικτών, αλλά ο σταδιακός κίνδυνος μείωσης ή και απώλειας της αξιοπιστίας του, ως κόμμα αρχών και πολιτικής δύναμης, ικανής να ενεργοποιεί δυνάμεις της κοινωνίας για την υψηλή αποστολή του.

Το αίτημα των πολιτών όμως για πραγματική αλλαγή δεν είναι πια απλή προσδοκία, αλλά, σοβαρή απαίτηση των καιρών. Είναι η πρόκληση ειδικά για τους νέους φιλόδοξους πολιτευτές για ένα διαφορετικό θετικό και ελπιδοφόρο δρόμο, που αναγκαστικά θα ανοίξει το δρόμο για εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας.

Ξεφεύγοντας λίγο από το στενό πλαίσιο της παραπάνω αναφοράς, ας ευχηθούμε, να καλλιεργηθεί επιτέλους και στον τόπο μας μια νοοτροπία ώριμου διαλόγου, κάτι που πιστεύω ότι εκφράζει πολλούς. Στην επιδίωξη αυτή ο ρόλος των ΜΜΕ είναι απαραίτητος και ουσιαστικός. Οι πολιτικοί μονόλογοι, οι «εντυπωσιακές» ατάκες, η στείρα συνθηματολογία και η μόνιμη σχεδόν υποτίμηση της νοημοσύνης των άλλων, στην πραγματικότητα δεν οδηγούν πουθενά και απλώς υποθάλπουν την απαξίωση των πολιτών.

Στο τελευταίο προεκλογικό βιβλιαράκι του ΔΗΣΥ καταγράφεται μεταξύ άλλων και το εξής: «Για να αλλάξουμε την Κύπρο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε νοοτροπίες»… Ας αρχίσουμε λοιπόν, πρώτα από τους εαυτούς μας με το παράδειγμα μας και την αυθεντική, καλόπιστη διάθεση και ύστερα θα ακολουθήσουν και πολίτες…
Φοίβος Νικολαΐδης