Ο ατομικισμός του πολιτικού

Του Παναγιώτη Δημητρίου

Ο ατομικισμός ενυπάρχει έμφυτα στον άνθρωπο και ρυθμίζει έκδηλα ή συγκαλυμμένα τη συμπεριφορά και τη δράση του στην κοινωνία και συνεπακόλουθα τη σχέση του με τους συνανθρώπους του.

Στον επιχειρηματικό και επαγγελματικό τομέα ο ατομικός ωφελιμισμός, ως τάση κερδοσκοπίας ή και ανέλιξης, θεωρείται οικονομολογικά και κοινωνιολογικά θεμιτό στοιχείο, καθότι συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξή.

Άκρως διαφορετική, όμως, είναι η θεώρηση των πραγμάτων στον τομέα της πολιτικής και στην περίπτωση των πολιτικών. Στην πολιτική ούτε πρόταξη του ατομικού ωφελιμισμού έναντι του κοινού καλού χωρεί ούτε και οποιαδήποτε σύζευξη. Και τούτο διότι συστημικά η πολιτική πρέπει να υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την ανθρώπινη κοινωνία και ο πολιτικός εξυπακουόμενα και διακηρυγμένα στρατεύεται για να υπηρετήσει, απαλλαγμένος από ιδιοτέλεια, την πατρίδα του. Δεν νοείται και δεν επιτρέπεται ο πολιτικός να νοθεύει το πνεύμα της προσφοράς, που πρέπει να τον διακατέχει, με το κίνητρο του ατομικού ωφελιμισμού, υλιστικού ή πολιτικού. Το αντίδωρο της προσφοράς του πολιτικού στην κοινωνία πρέπει να είναι πρωτίστως η δική του συνειδησιακή ικανοποίηση ότι υπηρετεί την πατρίδα του και δευτερευόντως η ηθική ικανοποίηση που αισθάνεται από την εκτίμηση των επαϊόντων συμπολιτών του.

Δυστυχώς, η πρόταξη και η ικανοποίηση και μόνο της νοσηράς πολιτικής φιλοδοξίας ενός επιτήδειου πολιτικού με επικάλυμμα το κοινό καλό, δεν αποκαλύπτεται εύκολα, όταν γίνεται, ως συνήθως, με πονηρία και επικοινωνιακή τέχνη. Έτσι, παρουσιάζεται το φαινόμενο επιβράβευσης του πολιτικού τυχοδιωκτισμού ανθρώπων, που γίνονται επαγγελματίες πολιτικοί αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους και τις ατομικές στοχεύσεις εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια των συμπολιτών τους. Και τούτο, παρόλον ότι η διαγωγή του πολιτικού, που στοχεύει στην αποκόμιση προσωπικού πολιτικού κέρδους σε βάρος των κανόνων της πολιτικής ηθικής και του εθνικού συμφέροντος, θεωρείται από όλους τους πολίτες απαράδεκτη.   

Δυστυχέστατα το κοινωνικό περιβάλλον και το σύγχρονο πολιτικό σύστημα απαξιώνει τον ιδεαλισμό και εκτρέφει τον ωφελιμισμό και την ιδιοτέλεια, εξωθώντας τους πολιτικούς σε ύπουλους τακτικισμούς και σε ανταγωνισμό αυτοπροβολής και εκφυλιστικής επικοινωνιακής τακτικής, προκειμένου να επιτύχουν τις ατομικές τους στοχεύσεις. Και δυστυχέστατα, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η πατριδοκαπηλεία και η ρητορική πλειοδοσία αντί να οδηγούν τον πολιτικό που διακρίνεται για τέτοιες συμπεριφορές στην περιφρόνηση, τον αναβαθμίζουν στη κρίση των απλών πολιτών. Και, όμως, το στοίχημα του ευσυνείδητου πολιτικού πρέπει να είναι να μην κατακυριαρχηθεί από τον τακτικισμό και τον ατομικό ωφελιμισμό και να επιλέξει να είναι χρήσιμος και ωφέλιμος υπηρέτης της κοινωνίας παρά επικοινωνιακά αρεστός και τυχοδιωκτικά επιτυχημένος. Σωστός πολιτικός είναι αυτός που υπηρετεί στην πράξη αρχές και αξίες. Ο πολιτικός που επικαλείται συνθηματολογικά και μόνο αρχές και αξίες για να επιτυγχάνει τους ατομοκεντρικούς του στόχους παραπλανώντας τους πολίτες είναι επικίνδυνα κίβδυλος. Αυτή την πολιτική αγωγή και νοοτροπία οφείλουν πρωτίστως τα κόμματα να προάγουν ώστε να παύσουν να είναι εκτροφεία του ατομικισμού και του ατομικού συμφεροντολογισμού.    

Οφείλουν, όμως, και οι πολίτες και ιδιαίτερα τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, να παύσουν να συνεργούν στην επιβράβευση του εύηχου λαϊκισμού, της ανεύθυνης συνθηματολογίας και της ατομοκεντρικής επιτηδειότητας. Δεν απαλλάσσονται της ευθύνης οι πολίτες και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας με το να είναι κατήγοροι συλλήβδην των πολιτικών και ισοπεδωτικοί απαξιωτές της πολιτικής την ίδια ώρα που ανέχονται ή και παράγουν τον πολιτικό εκφυλισμό αμείβοντας τους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες πολιτικούς.

Παναγιώτης Δημητρίου                                                                    Πρώην Ευρωβουλευτής 

Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 12.6.2016