Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Τα ποδήλατα πηγαινοέρχονταν χαρούμενα μέσα στο βαθύ ίσκιο του πάρκου. Μια ηρεμία ξεπρόβαλλε ανάμεσα στις φυλλωσιές, πλάγιαζε στο χορτάρι, κυλούσε σαν τόπι πάνω στην πράσινη αγκαλιά της γης και πάλι σηκωνόταν ευδιάθετη, να απολαύσει την απρόσμενη καλοκαιριά, την ηλιοφάνεια που δε δώριζε εύκολα το σύμπαν στο καλοκαιρινό Βερολίνο. 

Μα φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά –ευτυχώς που έκλεισε ξενοδοχείο με κλιματισμό σκέφτηκε- την είχε πάθει πριν κάτι χρόνια στη Φρανκφούρτη , όταν κτύπησε και πάλι ο καύσωνας. Πάει, τον τρελάναμε τον πλανήτη κι η ζέστη της Κύπρου τον συνόδευε πια και στην πρωτεύουσα της Γερμανίας. Ευτυχώς που προνόησε για καπελάκι και κοντό παντελόνι, αλλιώς ο τουρισμός θα τον έκανε πιο πολύ ταξιδευτή στη Σαχάρα παρά πεζοπόρο στις λεωφόρους του Βερολίνου. 

Ένιωσε πως ήταν ώρα να εγκαταλείψει τη δροσιά που χάριζε απλόχερα το πάρκο στο κέντρο της πόλης. Θα επέστρεφε στο ξενοδοχείο του για ένα γρήγορο μπάνιο και μετά θα πήγαινε για φαγητό στο ελληνικό εκείνο εστιατόριο που είχε ανακαλύψει απρόσμενα εκεί κοντά. Κι αύριο θα΄παιρνε την πτήση για Κολωνία και θα πήγαινε να δει τι έκανε ο μοναχογιός του που σπούδαζε γιατρός και που φέτος το καλοκαίρι είχε επιλέξει να μείνει στην αλλοδαπή για την πρακτική του. Γι΄αυτό και το δικό του σεργιάνι στην Ευρώπη, με διαβατήριο την αγάπη του και βλέμμα στραμμένο μόνιμα στο στερνό φύλλο από το δέντρο της ζωής του, τον γιο που είχε ανοίξει πια φτερά και πετούσε μέσα στο όνειρό του.

Βγαίνοντας στο δρόμο συνειδητοποίησε πως είχε περπατήσει ήδη αρκετά. Το ξενοδοχείο του βρισκόταν πια σε μια σημαντική για την ηλικία του απόσταση. Αποφάσισε πως δεν ήταν καιρός για υπερβάσεις, τα ταξί άλλωστε πηγαινοέρχονταν με πολύ βολική συχνότητα στους δρόμους της πόλης. 

Γοργά πλησίασε ένα που ήταν ήδη σταθμευμένο. Ο οδηγός του στεκόταν απ΄έξω, ακουμπισμένος στην πόρτα, με τα χέρια σταυρωμένα λες και περίμενε υπομονετικά την επόμενη κούρσα. Επιστράτευσε τα Αγγλικά και την ευγένειά του, για να πετύχει τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο. Ο οδηγός, εξίσου ευγενέστατος, ανέλαβε το καθήκον του. Βγήκαν στην πλατιά λεωφόρο. Ο ήλιος συνέχιζε ακόμα να φλερτάρει με υψηλές θερμοκρασίες. 

 Για λίγο επικράτησε σιωπή καθώς το ταξί προσπερνούσε ένα ένα τα μνημεία του παρελθόντος και κατευθυνόταν προς το κέντρο. Πλησίαζαν την Πύλη του Βραδεμβούργου όταν ο οδηγός επιχείρησε να ανοίξει κουβέντα. Λίγο το επαγγελματικό καθήκον, περισσότερο ίσως η ανάγκη του για μια συνομιλία, τον έκαναν να ρωτήσει για τον πελάτη του και μόλις έμαθε τα βασικά, λες και μια αόρατη δύναμη τον έσπρωχνε, βάλθηκε να του κάνει τον ξεναγό και να του απαριθμεί ένα ένα τα όμορφα σημεία στο Βερολίνο. 

Κι εκεί ακριβώς στη στροφή με το Κοινοβούλιο, αφήνοντας πια πίσω τους την Πύλη, έκοψε λες ασυναίσθητα ταχύτητα. «Εδώ! Εδώ», του είπε. « Τις βλέπεις τις δυο γκρίζες γραμμές; Εδώ ήταν κάποτε το τείχος. Εδώ …» Δεν μπόρεσε να συνεχίσει. ΄Εσπασε κάπως η φωνή του λες και μοιράστηκε κι αυτή στα δυο. 

Κι εκείνος, ο τουρίστας στην πόλη, θα ήθελε τόσο πολύ εκείνη την ώρα να του πει για τα δυο κομμάτια της δικής του πατρίδας. «Εκεί, εκεί είναι ακόμα το δικό μας τείχος» , ήθελε να του πει. « Εμείς αιμορραγούμε ακόμα». Μα σώπασε μες στο απομεσήμερο κι άφησε ν΄ακούγεται μόνο σαν ψίθυρος της ψυχής του η κραυγή.

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Με το φακό των λέξεων

Της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Ένα ταξίδι στο Βερολίνο κρύβει εμπειρίες και συναισθήματα που ίσως δεν περιμένει να αισθανθεί ένας ανυποψίαστος επισκέπτης. Γιατί εκεί δεν ανακαλύπτεις απλώς μια πόλη-πρωτεύουσα στην καρδιά της Ευρώπης αλλά μια πόλη που αγωνίζεται εδώ και δεκαετίες να επουλώσει τις πληγές της και να ενώσει εποικοδομητικά Δύση και Ανατολή, πέρα από τείχη, πάνω από διαχωριστικές γραμμές που σαν σύμβολα πλέον κοσμούν τα καταστήματα ενθυμίων για τουρίστες.

Περπατώντας βράδυ υπό το… βλέμμα της φωτισμένης Πύλης του Βραδεμβούργου, με τα αχνάρια του τείχους λίγα μέτρα μακρύτερα , αναπνέεις θαρρείς την ιστορία αυτής της πόλης και τις μνήμες των ανθρώπων της. Κι αν είναι κάτι που ψιθυρίζει το ελαφρύ αεράκι μέσα στις φυλλωσιές του Τίερ Γκάρντεν, είναι η αιώνια ανάγκη του ανθρώπου για τις απλές στιγμές ευτυχίας χωρίς τα μίση και τα πάθη των εθνών.

Κάπου στο ιστορικό κέντρο της πόλης περιμένει τον επισκέπτη το Μουσείο της Περγάμου. Η ελληνική του ονομασία συνυφασμένη με τον ανυπέρβλητο πλούτο της Μικρασιατικής πόλης, είναι μια ευχάριστη έκπληξη που μετατρέπεται εν τέλει σε συγκλονιστική αποκάλυψη για τον ΄Ελληνα κυρίως επισκέπτη του Μουσείου. Γιατί εκεί, επιβλητικότερο όλων των εκθεμάτων, σε πείσμα του χρόνου και της φθοράς, δεσπόζει ένα θαυμαστό δημιούργημα του αρχαίου κόσμου, ο βωμός της Περγάμου, πολιτιστικό αγαθό που ήρθε στο φως μεταξύ του 1878 και του 1896 από Γερμανούς αρχαιολόγους.

Ο βωμός είναι αφιερωμένος στο Δία και στην Αθηνά και κοσμούσε την ακρόπολη της Περγάμου στη Μικρά Ασία. Τα τμήματα του περίφημου αυτού κτίσματος μεταφέρθηκαν στο Βερολίνο ύστερα από συμφωνία που έκλεισαν οι κυβερνήσεις των Οθωμανών και των Γερμανών. Ο βωμός, φτάνοντας στη Γερμανία, ανασκευάστηκε από Ιταλούς συντηρητές και σήμερα στολίζει το Μουσείο της Περγάμου, ένα οίκημα που κτίστηκε στο Βερολίνο, στη νήσο των Μουσείων, ειδικά για να φιλοξενήσει το σπουδαίο αυτό εύρημα. Ανεβαίνοντας ένα ένα τα σκαλιά προς το βωμό, συναντάς δεξιά κι αριστερά σου έργα ασύλληπτης γλυπτικής ομορφιάς.

Είναι η μάχη των θεών και των Γιγάντων με την τελική επικράτηση των Θεών-ενδεικτική είναι η στάση της Αθηνάς με το κεφάλι του Γίγαντα στο χέρι – και η αναπαράσταση με τις θεότητες της θάλασσας, οι οποίες, πιο νηφάλιες, σε συνοδεύουν στην άνοδό σου. Από την ειδική συσκευή που παίρνεις στην είσοδο του Μουσείου μπορείς, πληκτρολογώντας κάθε φορά τον ανάλογο αριθμό, να ακούσεις πολλές και σημαντικές πληροφορίες για το κάθε έκθεμα, έτσι ώστε πραγματικά το θέαμα να συμπληρώνεται από την προέλευση και την ιστορία του.

Ομολογώ ότι έμεινα αρκετή ώρα μέσα στην αίθουσα του βωμού. Αφού αφέθηκα στην εξιστόρηση της… ακουστικής ξενάγησης, έκλεισα μετά κάθε φωνή και κάθισα εκεί, στην κεφαλή των σκαλιών με την όραση μόνο. Γέμισε το βλέμμα μου εικόνες της Περγάμου, εισέπνευσα την πίστη της εποχής και ένιωσα το μακρύ ταξίδι του Ελληνισμού μέσα στους αιώνες.  

΄Ενα ταξίδι που απόθεσε τελικά τους θησαυρούς του στην καρδιά της Ευρώπης. «Όπου και να ταξιδέψεις στη Γηραιά ΄Ηπειρο, μυρίζεις Ελλάδα», σκέφτηκα, φέρνοντας στο μυαλό μου το Λούβρο και το Βρετανικό Μουσείο. Γι΄αυτό και η περηφάνια για το παρελθόν, γι΄αυτό και η έγνοια… για το παρόν και το μέλλον!

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Δέκα λόγοι γιατί το ΡΙΚ2 πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί

To ΡΙΚ2 λειτουργεί από το 1992

To ΡΙΚ2 λειτουργεί από το 1992. Αφιερώνει περισσότερο από 50 ώρες εβδομαδιαίως σε παιδικά προγράμματα. Μεταδίδει πολιτιστικές εκπομπές, σημαντικά ντοκιμαντέρ, καταξιωμένες ξένες σειρές, ποιοτικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, αθλητικά προγράμματα, δελτία ειδήσεων στην τουρκική και στην αγγλική, εκπομπές δικοινοτικού χαρακτήρα, προγράμματα με θέματα που ενδιαφέρουν τόσο τους Τουρκοκύπριους όσο και τους Ελληνοκύπριους κ.α. Αναμεταδίδει το δορυφορικό πρόγραμμα της NERIT World καθώς και τα Euronews στα ελληνικά και αγγλικά.

Στο περιοδικό ΤV μανία ημερομηνίας 21-27/6/2014 δημοσιεύτηκε ένα  ενδιαφέρον άρθρο, του δημοσιογράφου Μαρίνου Νομικού με τίτλο «5 λόγοι που πρέπει, να κλείσει το ΡΙΚ ΔΥΟ».

Συνηθίσαμε τις αυστηρές επικρίσεις εναντίον του ΡΙΚ. Να βάλλεται πανταχόθεν και αδιακρίτως, τις περισσότερες φορές αναίτια. Είναι γεγονός, ότι, από το ΡΙΚ2 λείπει η συγκεκριμένη τηλεοπτική ταυτότητα. Σίγουρα, χρειάζεται, να γίνουν ορισμένες σοβαρές αλλαγές.  Άλλο φυσικά, να προτάσσεται η ανάγκη βελτίωσης της ποιότητας και του περιεχομένου, του καναλιού και εντελώς διαφορετικό να ζητείται η βολική λύση του κλεισίματος με το αιτιολογικό «πονάει δόντι… βγάζει δόντι»…  

Με μεγάλη λοιπόν ευκολία διατυπώνονται πέντε λόγοι, για τους οποίους θα πρέπει, να κλείσει πάραυτα το ΡΙΚ2! Θα μπορούσε όμως για χάριν, έστω του διαλόγου να παρατεθούν δέκα άλλοι λόγοι για τους οποίους το ΡΙΚ2 θα πρέπει όχι μόνο να συνεχίσει τη λειτουργία του, αλλά και να αναβαθμιστεί, ώστε να συμβάλει ουσιαστικά στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του ΡΙΚ ειδικά και του τηλεοπτικού πεδίου γενικά.

1. Δεν είναι μόνο το ΡΙΚ που ως δημόσια ραδιοτηλεόραση διαθέτει πέραν του ενός καναλιού, αλλά και πολλές άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπεριλαμβανομένων της Αγγλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Γαλλίας κ.ά.
2. Οι πολλαπλές υποχρεώσεις της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης (ορισμένοι επιμένουν να την αποκαλούν κρατική… για δικούς τους λόγους), της επιβάλλουν ανάγκες για πολλαπλάσιο τηλεοπτικό χρόνο, σε σύγκριση με τα ιδιωτικά κανάλια.
3. Η επίτευξη των σκοπών και της αποστολής της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης επιτυγχάνεται καλύτερα –αν όχι απαραίτητα- με ένα δεύτερο κανάλι.
4. Η εξυπηρέτηση του τηλεθεατή γίνεται πολύ ευκολότερα, αφού του προσφέρεται ευρύτερη επιλογή προγραμμάτων και ώρες παρακολούθησης.
5. Βάσει του Συντάγματος το ΡΙΚ υποχρεούται, να εκπέμπει προγράμματα και σε άλλες γλώσσες για τις κοινότητες της χώρας.
6. Ορισμένα γεγονότα (συνεδρίες βουλής, συνέδρια κομμάτων, θρησκευτικές λειτουργίες κ.ά.) μεταδίδονται από το ΡΙΚ2 χωρίς να επηρεάζεται το πρόγραμμα του κυρίως καναλιού.
7. Το ΡΙΚ2 είναι το πολύτιμο κανάλι που εμπλουτίζει και συμπληρώνει το γενικότερο πρόγραμμα του ΡΙΚ και χωρίς αυτό, θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
8. Με το ΡΙΚ2 μπορεί, να αναπτυχθεί ο προγραμματισμός σε σημαντικά και απαραίτητα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά θέματα, που μας λείπουν τόσο πολύ.
9. Ο πολύτιμος τηλεοπτικός χρόνος του ΡΙΚ2 ως δημόσιο αγαθό, θα πρέπει να αξιοποιηθεί και όχι να χαραμιστεί ή να χαριστεί.
10. Το ΡΙΚ2 εκπέμπει από το 1992, εδώ και 22 χρόνια. Μετά από εμπειρογνωμοσύνη και στρατηγικές επιλογές, θα πρέπει να συνεχίσει, να εκπέμπει στοχευμένα προγράμματα αποκτώντας το δικό του πρόσωπο και ταυτότητα.

Κακά τα ψέματα, το άναρχο τηλεοπτικό πεδίο στην Κύπρο χρειάζεται, να μπει σε τροχιά τάξης. Δεν μπορεί, να αντικριστεί το θέμα του ΡΙΚ2 αποσπασματικά και απομονωμένα, αλλά ως ενιαίο θέμα που αφορά τη λειτουργία του ΡΙΚ και ολόκληρο το τηλεοπτικό πεδίο στην Κύπρο.

Κλείνοντας, θέλω να υπογραμμίσω, ότι μία από τις κατευθύνσεις που πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθήσουμε αναφορικά με το ΡΙΚ είναι όχι η ισοπέδωση του, αλλά η ριζική του ποιοτική αναβάθμιση και η αξιοκρατική αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, που είτε ανήκει σε αυτό είτε το πλαισιώνει. Με λογικές ουσίας που δεν έχουν κατ’ ανάγκην υπερβολικό ή αδικαιολόγητο κόστος.

Φοίβος Νικολαΐδης

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου 

Κρατούσε ένα τσαμπί σταφύλι και γελούσε. ΄Ολο γελούσε λες και τη γαργαλούσε το απομεσήμερο, λες και τη χάιδευε στις πατούσες ένα ήλιος σκανταλιάρης, φλεγόμενος σαν αυγουστιάτικο δείλι. Πίσω η θάλασσα ζωγράφιζε ένα καταγάλανο κόσμο , στεφανωμένο με λευκές απολήξεις ενός ταξιδιού επάνω στην άμμο. Κι εκείνη έτρεχε , γελούσε, βυθιζόταν και πάλι αναδυόταν σαν μικρή Αφροδίτη του πελάγου του νου του. Ένα μειδίαμα έσκασε μύτη στην άκρη της ευτυχίας του. 

Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος για να χαρεί. Να! Κάτι για τη σάρκα, κάτι για τις αισθήσεις. Κι απέναντί του ήταν ο καρπός μιας τέλειας συνεύρεσης της σάρκας-η κόρη του- κι ένας τέλειος πίνακας για τις αισθήσεις του, η διαιώνισή του στην πιο εκπληκτική εκδοχή της. Μα κάτι σαν μικρή νεφέλη σηκώθηκε από τον ορίζοντα κι ήρθε και κάλυψε τη σκέψη του με γκρίζες υφάνσεις ενός ανυπάκουου καλοκαιριού.

Όλα θα ήταν πιο λαμπερά αν η άρνηση εκείνης, της εκλεκτής της καρδιάς του, δεν έστεκε ακόμα μπροστά του σαν σπαθί , να κόβει τις μικρές χαρές που του χάριζαν η μέρα και η κόρη του. Μα ερχόταν ξανά και ξανά μπροστά του εκείνο το σούφρωμα στα χείλη της, εκείνο το Όχι που διέγραψε ίδιο με τόξο το σώμα της, σαν τόλμησε να της πάρει το χέρι, να της περάσει στο δάχτυλο το μονόπετρο και να της ζητήσει να γίνει γυναίκα του, με την τόλμη εκείνη και το ειδικό θάρρος που του έδιναν η αγάπη και ο ασυγκράτητος έρωτας. 

Μα εκείνη, πεταλούδα ελεύθερη, νιάτο ανυπόμονο να γευτεί τις χαρές της ζωής ,αρνήθηκε την πρότασή του με την ευγένεια εκείνη που δίνει στον άνθρωπο η ενσυνείδητη προσπάθεια να μην πληγώσει τα ευγενικά αισθήματα του άλλου. ΄Υστερα προσπάθησε να χαμογελάσει, του άπλωσε για άλλη μια φορά το χέρι σε μια χειραψία αποχαιρετισμού και έφυγε μέσα στο πορφυρό ξέσπασμα του δειλινού αφήνοντάς τον με την απουσία της σαν πικραμύγδαλο στα χείλη. Και τώρα εκείνος θα έπρεπε να συμβιβαστεί με το κενό της ψυχής του, με την έλλειψη που νιώθει το σώμα κι η καρδιά όταν ο επιθυμητός καρπός γίνεται απαγορευμένος για το νου και την καρδιά.

Η κόρη του τιτίβισε χαρούμενα την ώρα που έριχνε στη θάλασσα τα πετραδάκια της και χαιρόταν με τους κύκλους που σήκωνε η προσπάθειά της. Αυτό το γέλιο της, γάργαρη προσομοίωση της ευτυχίας, έφτανε άλλοτε για να γεμίσει τις μοναχικές του ώρες. Μα τώρα , όσο κι αν το προσπαθούσε, η έλλειψη γινότανε θύελλα και απειλούσε την αρμονία του ταξιδιού του μέσα στο ξέσπασμα της δύσης. 

Έκλεισε στιγμιαία τα μάτια λες και ήθελε να τραβήξει μια κουρτίνα μπροστά σε όσα του τυραννούσαν το μυαλό. « Υπάρχει άραγε αγάπη; Πραγματική αγάπη;», του ψιθύρισε ένα μικρό ανήσυχο κύμα κι ύστερα έσκασε στην άμμο σαν ουτοπία. Αποφάσισε να μην ενδώσει στην πρόκλησή του και κράτησε τα μάτια και τις αισθήσεις του σε σφραγισμένη αναμονή. Τι περίμενε, ούτε κι ο ίδιος δεν μπορούσε να πει. 

Σηκώθηκε απότομα, τίναξε όλη την άμμο από το σώμα και τη σκέψη του, αντίκρισε το μικρό του άγγελο μες στο φως του πυρακτωμένου απογεύματος κι άπλωσε τα χέρια προς το μέρος της σαν ευχαριστία στο πολύ, στο πάρα πολύ της ευτυχίας του. 

Αύριο ίσως η θάλασσα ίσως της ζωής το πέλαγο να έριχνε εμπρός του ένα καινούριο καράβι, ένα πρωτόγνωρο της καρδιάς ταξίδι. 

Σήμερα ήθελε και είχε δικαίωμα να είναι ευγνώμων και ευτυχισμένος. 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Σάρον Τέϊτ – 9 Αυγούστου 1969, Σαρανταπέντε Χρόνια Μετά

Ένας άγγελος χάθηκε στα 26

Λευκωσία – Δεν το πιστεύω! Δεν είναι δυνατό! Έχουν περάσει 45 τόσα χρόνια από το φοβερό εκείνο πρωινό του Αυγούστου όταν η τρελή συμμορία του Τσιάρλς Μάνσον έκοψε το νήμα της ζωής μιας αιθέριας ύπαρξης, μιας νέας θεάς και του αγέννητου παιδιού της. Ήμουν έφηβος τότε - μαθητής της Αγγλικής Σχολής - και περνούσα ανέμελες καλοκαιρινές μέρες όταν άκουσα τυχαία στο ραδιοφωνικό δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ για μια φοβερή μαζική δολοφονία που έγινε στο Χόλυγουντ. Την άλλη μέρα διάβασα τη σχετική είδηση στον τοπικό τύπο που συνοδευόταν από μια μαυρόασπρη φωτογραφία της πανέμορφης Σάρον Μαρί Τέϊτ.

Δεν γνώριζα πολλά για τη νεαρή ηθοποιό μέχρι τότε κι όμως το γεγονός του αδόκητου χαμού της με πόνεσε και έμεινε αποτυπωμένο στη μνήμη μου για πάντα. Δεν πίστευα τότε ότι υπήρχαν ανθρώπινα όντα που θα μπορούσαν να αφαιρέσουν τη ζωή μιας αθώας νεαρής και του αγέννητου παιδιού της με τέτοιο απάνθρωπο τρόπο.

Από κείνες τις μέρες του Αυγούστου 1969 άρχισα να ενδιαφέρομαι να μάθω περισσότερα για το θέμα. Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως οι συγκυρίες παγίδευσαν τη νεαρή κοπέλα - από τη μια με ένα σύζυγο, τον σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι, με επιβαρυμένη νεότητα λόγω των εμπειριών του ιδίου και της οικογένειας του σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και από την άλλη με τον Τσιάλς Μάνσον, παρανοϊκό ηγέτη οργάνωσης «κάλτ» της δεκαετίας του 60, παρακλάδι του κινήματος των Παιδιών των Λουλουδιών.

Φαινομενικά σε αντίθετα στρατόπεδα οι δυο μοιραίοι άντρες – ευρωπαίος διανοούμενος ο πρώτος, με ρατσιστικά σύνδρομα ο δεύτερος – είχαν, φαίνεται, κοινά πιστεύω, τη λατρεία του Σατανά και την ανάγκη για ανθρωποθυσίες και αθώο αίμα αφού φαίνεται ότι ήταν και οι δυο μέλη της νεοσύστατης τότε Εκκλησίας του Σατανά στο Λος Άντζελες.

Σημειώνεται ότι ο Πολάνσκι δυο χρόνια νωρίτερα σκηνοθέτησε την πιο γνωστή του ταινία «Το μωρό της Ρόζμαρι» που αναφέρεται σε μια κοπέλα που θα έφερνε στον κόσμο το παιδί του Σατανά. Σύμφωνα με πληροφορίες ο Πολάνσκι ήθελε τη Σάρον Τέϊτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο που δόθηκε τελικά στη Μία Φάρροου. Εκείνο τον καιρό η συμμορία Μάνσον, στο Λος Άντζελες, προωθούσε τα παρανοϊκά της σχέδια για σύγκρουση των λευκών και των μαύρων, όπως προβλέφθηκε στο τραγούδι των Μπίτλς, «Χέλτερ Σκέλτερ», με στόχο την αποσταθεροποίηση και τελικό έλεγχο της κοινωνίας από στοιχεία με την ακραία ιδεολογία της συμμορίας.

Δεν γνωρίζω πόσο τυχαίο είναι αυτό το γεγονός αλλά αν όντως υπήρχε ταύτιση του Πολάνσκι με το Σατανά τότε στο μυαλό του το παιδί του θα είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτό της Ρόζμαρι. Στην ταινία τελικά το μωρό αφαιρείται από την κοιλιά της μητέρα του. Η μόνη διαφορά ήταν ότι στην περίπτωση της ταινίας το έμβρυο αφαιρέθηκε χειρουργικά, με τελετουργικό τρόπο από την κοιλιά της μητέρας του Ρόζμαρι, ενώ στην περίπτωση της δολοφονίας της Σάρον, η φυσική δολοφόνος, ακόλουθος του Μάνσον, Σούζαν Άτκιν, δήλωσε με απύθμενο θράσος ότι «δεν πρόλαβαν να προχωρήσουν με την τελετουργική αφαίρεση του εμβρύου». Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με δοξασίες σατανιστών, το αίμα των αθώων εμβρύων έχει «μαγικές» ιδιότητες και η ροή του ευχαριστεί το Σατανά.

Ακόμη, σύμφωνα με μια ακραία εκδοχή, η θυσία της Σάρον και του παιδιού της, ήταν το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσει ο Πολάνσκι στον Αφέντη του, ως ανταμοιβή για την ανάδειξή του από την αφάνεια σε μεγάλο σκηνοθέτη, λόγω του σεναρίου που του δόθηκε από την «κοινότητα» του Λος Άντζελες για να γυρίσει την ταινία «Το μωρό της Ρόζμαρι». Αυτo προϋποθέτει φυσικά κάποιου είδους συναλλαγή ή συμπαιγνία ανάμεσα στους δυο μοιραίους άνδρες στη ζωή και θάνατο της νεαρής Σάρον.

Τον ίδιο καιρό ο Μάνσον άρχισε να αναγνωρίζει και καταγράφει στόχους για μαζικές δολοφονίες που θα προκαλούσαν τον επιδιωκόμενο φυλετικό πόλεμο. Μέσα σε αυτούς τους στόχους επέλεξε – τυχαία ή κατόπιν εντολών; - και τη Σάρον Τέϊτ και το αγέννητο παιδί της ακριβώς για να εξάψει με το αθώο αίμα που θα χυνόταν τα πάθη και τη δίψα για εκδίκηση ανάμεσα στους λευκούς αφού σύμφωνα με το σατανικό του σχέδιο θα φόρτωνε τους φόνους στους μαύρους.

Γιατί, όμως, γράφω αυτές τις γραμμές σήμερα; Απλά θέλω να υπογραμμίσω ότι πολλές φορές δε δίνουμε τη σημασία που θα έπρεπε ως κοινωνία σε γεγονότα που αποτυπώνονται μονοδιάστατα από τα Μέσα χωρίς εμβάθυνση ως προς τις πολιτικοκοινωνικές τους διαστάσεις. Έτσι θεωρώ ότι γεγονότα, όπως οι δολοφονίες της δεκαετίας του 60, μεταξύ άλλων, των αδελφών Κέννετι, του Μάρτιν Λούθερ Κιγκ, της Μέριλιν Μονρόε και της Σάρον Τέϊτ καθώς και αυτή του Τζον Λέννον το 1980, συνδέονται με κάποιους κύκλους της παγκόσμιας ελίτ που κινούν αόρατα νήματα οδηγώντας την κοινωνία σε επικίνδυνες ατραπούς.

Σήμερα, 45 τόσα χρόνια μετά τα γεγονότα, σε μια πιο ώριμη ηλικία πια, θυμούμαι την αιθέρια Σάρον και το αγέννητο παιδί της και αντί μνημοσύνου τοποθετώ νοερά στον κοινό τους σεπτό τάφο ένα κατάλευκο τριαντάφυλλο. Σαρανταπέντε χρόνια μετά ζούμε σε ένα κόσμο όπου, δυστυχώς, προχωρούν οι μηχανισμοί ηθικής ισοπέδωσης του ανθρώπου και του παγκόσμιου πολιτισμού. Η Σάρον έφυγε σε χρόνο που δεν επέτρεψε στο δοσμένο περιβάλλον και τη δική της ολοκληρωτική εξαθλίωση ως καλλιτέχνη και ανθρώπου και αυτό το γεγονός αποτελεί ελάχιστο βάλσαμο για το χαμό της.

Θα τη θυμάμαι για πάντα να μου χαμογελά κοιτάζοντάς με με τα μεγάλα θλιμμένα της μάτια φωτίζοντας αμυδρά το σκοτεινό ορίζοντα της σημερινής πραγματικότητας.
Αιωνία σου η μνήμη γλυκειά αδικοχαμένη Σάρον...
Ανδρέας Χριστοδούλου
Λευκωσία
Αύγουστος 2014

Η Ενόραση στον Αργοσαρωνικό!

Υπέροχα ταξίδια με την Ενόραση

Με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη στο αεροπλάνο, που έτυχε να συνταξιδεύουμε, προς την Αθήνα.

Μέλη του κλαμπ "Ενόρασης" ανέμελοι ταξιδιώτες στον Αργοσαρωνικό.

 Στον εντυπωσιακό Ισθμό της Κορίνθου.

 Μαγευτικοί τόποι, μοναδικά τοπία της πανέμορφης Ελλάδας.

Βόλτα στην υπέροχη και ανεπανάληπτη Ύδρα όπου η διακίνηση γίνεται με τα συμπαθητικά γαϊδουράκια.

Για 20 χρόνια απλώνουμε χέρι αγάπης για φιλία, πολιτισμό, ψυχαγωγία και όχι μόνον!

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου

Αύγουστε καλέ μου μήνα να΄σουν…τρεις φορές το χρόνο! Γιατί οι …δυο που επικαλείται η λαϊκή ρήση δεν είναι τελικά αρκετοί. Πόσα πλην, πόσα υπό, πόσα μείον, να φορτώσουμε σε ένα ή δύο Αυγούστους; Κι ας έχουν από τριάντα μία μέρες. Να έρθει κι ένας τρίτος εφεδρικός να έχουμε να λέμε, να έχουμε να παίρνουμε. Και κυρίως να… δίνουμε! Κούραση, άγχος, τρεχάματα, φορτία δυσβάσταχτα που μας λυγίσανε τη μέση και τη ζήση. Και να΄ναι, λέει, όλες οι θάλασσες κι οι παραλίες μας γαλάζιες αγκαλιές να μας καλοδέχονται σαν καλοί οικοδεσπότες. Καθάριοι, νοικοκυρεμένοι, έτοιμοι να μας φιλέψουν καλοκαίρι. Κι όχι, οι τιμές δεν θα είναι απρόσιτες για τα βαλάντιά μας. Φιλικότατες θα είναι, με πλατύ χαμόγελο, σαν διαφήμιση για εύπιστες διαθέσεις.

Κι ύστερα ίσως πάρουμε και τα βουνά. Αυτά τα υπομονετικά βουνά της πατρίδας, που σαν μας έρθει καλοκαίρι ζώνονται ένα φόβο ίδιο με πύρινο κλοιό κι εύχονται και προσεύχονται να μη βρεθεί η παράνοια ή η παράλειψη εκείνη που θα σημάνει το πράσινο τέλος τους. Μα κοίτα να δεις…που πάντα κάτι βρίσκεται! Παρά τις προειδοποιήσεις, παρά τις παραινέσεις. Λες, Αύγουστέ μου, φέτος, να κάνεις τη διαφορά; Για το καλό μας, ας είναι έτσι!

Μα κι όσοι μείνουμε στο ενδιάμεσο, στο… μετέωρο βήμα της απόδρασης , εντελώς χαμένοι δε θα βγούμε. Θα κλείσουμε απλώς το διακόπτη της… τρεχάλας και θα ζήσουμε έστω και για λίγο σε ένα κόσμο χωρίς ρολόγια, χωρίς αφυπνίσεις, χωρίς κινητοποιήσεις. Πώς είναι να κλείνει κανείς το χρόνο απ΄έξω και να απομένει μονάχα με τη διάθεση εκείνη της νωθρότητας, παρέα με το τραγούδι των τζιτζικιών και τη σιωπή της ραθυμίας; Το έχει ανάγκη το σώμα και το πνεύμα μας που βρίσκονται μονίμως σε διέγερση όλο το υπόλοιπο του χρόνου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανταποκριθούν σε πολλαπλές υποχρεώσεις και ποικίλους ρόλους. 

Καιρός να πέσει η αυλαία για το διάλειμμα, να ανάψουν για λίγο τα φώτα της πλατείας , ενώ στα παρασκήνια μια άλλη όψη της ζωής θα παίρνει σάρκα και οστά τόσο όσο για να συντηρήσει το χρέος που πληρώνει η ύπαρξή μας μες στους πολύβουους δρόμους, τις ασφυκτικές προθεσμίες, τις απρόσωπες συναλλαγές, την αποξένωση από την ίδια τη μοίρα μας πολλές φορές και το αέναο κυνήγι της ουτοπίας που λέγεται ευτυχισμένη ζωή, ενώ θα΄πρεπε να μας τρέφει περισσότερο η προσδοκία μιας… ευτυχισμένης στιγμής.

Αυτά που λες, Αύγουστέ μου. Λίγα να λέμε, πολλά να καταλαβαίνεις. Γιατί ανάβει η ζέστη εκεί έξω, πληθαίνει το κρύο εδώ μέσα . Κι είναι τώρα καιροί αλλόκοτοι που όλοι ψάχνονται να βρουν ένα νόημα, μια πίστη, μια φλόγα να μη σβήνει. Κι ακόμα υπάρχουν οι στρατιές εκείνες που κοιτάνε μια πανσέληνό σου και φαντάζονται πως όλα σε τούτο τον πλανήτη θα μπορούσαν να ήταν έτσι στρογγυλά, χωρίς ακίδες, χωρίς αιχμηρές απολήξεις όπως η καμπυλότητα της πληρότητάς της. Και τόσο φωτεινά όσο η μοναδικότητά της. Ναι, θα μπορούσες σαν συνώνυμη λέξη σε όλα αυτά να καταγράψεις την ελπίδα.

΄Οσο κι αν πολυφορέθηκε η λέξη, σε βεβαιώνω πως δεν πάλιωσε. Αύγουστε, καλέ μου μήνα, ό,τι και να λέμε, μια φορά μας έρχεσαι μέσα στο χρόνο. Δεύτερη… ζωή δεν έχει, που λέει κι ο ποιητής. Να΄ναι τουλάχιστον αυτή η πρώτη κι η στερνή σου ένα τεράστιο χαμόγελο μες στην κατήφεια που μας περιβάλλει! 

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

ΡΙΚ 2014 - Κρουαζιέρα πολιτισμού σε Ελληνικά νησιά

Ομιλία Αν. Γενικού Διευθυντή ΡΙΚ, δρ. Γρηγόρη Μαλιώτη

ΡΙΚ 2014 - Κρουαζιέρα πολιτισμού σε Ελληνικά νησιά 

Ο Αν. Γενικός Διευθυντής ΡΙΚ, δρ. Γρηγόρης Μαλιώτης προσφωνεί το κοινό στην Πάρο.

Το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ) διοργανώνει κάθε χρόνο κρουαζιέρα πολιτισμού και αλληλογνωριμίας σε ελληνικά νησιά. Σ’ αυτήν παίρνουν μέρος ο γενικός διευθυντής, διευθυντές τμημάτων τηλεόρασης και ραδιοφώνου, παραγωγοί προγραμμάτων, καλλιτεχνικά και παραδοσιακά μουσικοχορευτυκά σχήματα από την Κύπρο, ενώ ακολουθούν πάντοτε τηλεθεατές και ακροατές του ΡΙΚ.

Φέτος σε συνεργασία με την εταιρία Σάλαμις Τουρς και το κρουαζιερόπλοιο «Σάλαμις Φιλοξένια» έγιναν επισκέψεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις στη Μύκονο, Σύρο, Πάτμο και Σητεία Κρήτης. 

Χαιρετισμός του Αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή ΡΙΚ, δρ Γρηγόρη Μαλιώτη στο νησί της Πάρου.

 

Αγαπητέ δήμαρχε και εκπρόσωποι των τοπικών αρχών,

φίλοι και φίλες νησιώτες

φίλοι του ΡΙΚ και του Τρίτου Προγράμματος

Με συγκίνηση και πολλή χαρά πατούμε σήμερα τα χώματα του αγαπημένου νησιού σας και ευελπιστούμε ότι στο μέλλον θα έχουμε τη χαρά να ανταποδώσουμε αυτή τη φιλοξενία.

Όπως γνωρίζετε η Διοίκηση, η Διεύθυνση, στελέχη του προσωπικού του ΡΙΚ και πλήθος κόσμου που συμμετέχει στην κρουαζιέρα του Τρίτου Προγράμματος του ΡΙΚ επισκέπτεται στο πλαίσιο της κρουαζιέρας με το Σαλαμίς Φιλοξενία, νησιά του Αιγαίου και φέτος ταξιδεύουμε σε Μύκονο, Σύρο, Πάρο και Σητεία Κρήτης.

Είναι ένα ταξίδι που φέρνει την Κύπρο και τη δημόσια ραδιοτηλεόραση της, πιο κοντά σε αγαπημένες ελληνικές ρίζες. Για να γνωριστούμε καλύτερα, να μιλήσουμε για όσα μας ενώνουν και εμείς οι Κύπριοι να μεταφέρουμε την αγάπη του πολύπαθου νησιού μας στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Η υποδοχή στα νησιά του Αιγαίου είναι συγκινητική και εγκάρδια, τα χρώματα και τα αρώματα μας συνεπαίρνουν. Είμαστε δίπλα σας σ’αυτή την πρωτοβουλία σύσφιγξης των σχέσεων με το αγαπημένο και χιλιοτραγουδημένο «Χρυσοπράσινο Φύλλο» την Κύπρο μας, να σας περιμένει να την επισκεφθείτε.

Θέλω να εκφράσω τη χαρά μου που μαζί με το Τρίτο Πρόγραμμα του ΡΙΚ βρέθηκαν τόσοι Κύπριοι στο νησί σας, γνωρίζοντας ότι οι

επισκέπτες αποτελούν τους πρεσβευτές και κοινωνούς της δική σας μοναδικής νησιώτικης φιλοξενίας.

Το νησί σας είναι πανέμορφο, με πολλές χάρες να το αγκαλιάζουν και για το ΡΙΚ αποτελεί πολύ μεγάλη τιμή να βρίσκεται σήμερα εδώ.

Τέλος θέλω να σας πω ότι και στην Κύπρο περνούμε δύσκολα αλλά έχουμε μάθει να αγωνιζόμαστε. Να δουλεύουμε σκληρά και να κτίζουμε την επόμενη μέρα.

Ομολογώ ότι η ψυχή αγαλλιάζεται όταν το βλέμμα απλώνεται στις ομορφιές του Αιγαίου που σας περιβάλλει και τη γραφικότητα του δικού σας νησιού,  πραγματοποιώντας παράλληλα αυτές τις λιτές και πολύ ανθρώπινες πολιτιστικές εκδηλώσεις που φέρνουν κοντά τα νησιά μας.

Και πάλι σας ευχαριστώ από καρδιάς.

«Ποραμάς», Ποιήματα στο Κυπριακό Ιδίωμα, του Αρτέμη Αντωνίου

Παρουσίαση βιβλίου «Ποραμάς», Εργαστήρι Αρμός 25/7/2014

Σε μια εξαιρετική και καλά οργανωμένη εκδήλωση έγινε η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Ποραμάς», Ποιήματα στο Κυπριακό Ιδίωμα, του γνωστού πνευματικού ανθρώπου και καλλιτέχνη, Αρτέμη Αντωνίου.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους η πρέσβειρα της Σλοβακίας στην Κύπρο, δρ. Οξάνα Τόμοβα, ο πρώην πρέσβης της Κύπρου στην Ελλάδα δρ. Ιωσήφ Ιωσήφ, ο κοινοτάρχης Άρμου κ. Πανίκος Χατζηθεορή, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και πολλοί φίλοι του ποιητή.

Η Ελπινίκη Ιωάννου παρουσιάζοντας το πρόγραμμα είπε:
Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας.
Η αποψινή εκδήλωση είναι διαφορετική αν σκεφτούμε άλλες παρουσιάσεις βιβλίων που έγιναν σε άνετους αρχοντικούς χώρους. Εδώ στο «Εργαστήρι Αρμός» που πολλοί επισκέπτες το αποκάλεσαν ξωκλήσι τέχνης στην κοινότητα της Άρμου που ένας μύθος λέγει πως πήρε το όνομα της από το άρμα της θεάς του κάλλους Αφροδίτη , θα γίνει μια εσπερινή δοξολογία - παρουσίαση της ποιητικής συλλογής « Ποραμάς » του χωριανού μας Αρτέμη Αντωνίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην κυπριακή διάλεχτο.

Ο κοινοτάρχης της Άρμου κ. Πανίκος Χατζηθεορή ανοίγει την εκδήλωση με χαιρετισμό.
Θα μιλήσει ο συγγραφέας Φοίβος Νικολαΐδης. Γεννήθηκε στη Λευκωσία και σπούδασε Οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Με υποτροφία του ιδρύματος Φούλμπράϊ έκανε μετεκπαίδευση στη Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα των Η. Π. Α. και παράλληλη εκπαίδευση στη δημοσιογραφία. Αρθρογράφος και συνεργάτης εφημερίδων και περιοδικών στην Κύπρο και την Ελλάδα.΄Εχει δημοσιεύσει πολλές μελέτες, αναλύσεις και άρθρα πάνω σε διάφορα θέματα της δημόσιας ζωής. Είναι παντρεμένος με την εκπαιδευτικό Πόπη Γεωργίου κι έχουν δυο παιδιά. Εξέδωσε τα βιβλία «Νεοκύπριοι Πλουτοκράτες ή Νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες;», «Στη Γη της χάνι – Ανάν » και το θεατρικό «Σαν την Κύπρον δεν έσιει».

Ο ίδιος ο ποιητής θα μας απαγγείλει και μετά θα έχουμε μουσικές ερμηνείες με βιολί και βιόλα από το γιο του Χρύσανθο Αντωνίου και τον Νικόλα Ευθυμίου.
Τέλος ο ποιητής θα κλείσει την εκδήλωση με λίγα λόγια σαν επίλογο. Θα έχομε μετά την ευκαιρία να δούμε τα έργα γλυπτικής στο Εργαστήρι και να γίνουμε μια παρέα.

Ο πολυτάλαντος Αρτέμης Αντωνίου στο εκπληκτικό εργαστήρι του "Αρμός" στο χωριό Άρμου, της Πάφου, όπου υπηρετεί με ευλάβεια τις τέχνες, της γλυπτικής, της ζωγραφικής κ.ά!

Παρουσίαση-Κριτική

Ποιητικής συλλογής «Ποραμάς» του Αρτέμη Αντωνίου,

από τον Φοίβο Νικολαΐδη

Τον καταξιωμένο Αρτέμη Αντωνίου, άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, θεία τύχη αγαθή, τον γνώρισα μέσα από τον όμορφο κόσμο του βιβλίου.
Βιβλιοθηκάριος για χρόνια στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πάφου, φαντάζομαι, θα ασχολήθηκε περισσότερο ίσως, με βιβλία παρά με ανθρώπους… Εξ’ ού και η τόσο μεγάλη ηρεμία στη σκέψη του Αρτέμη!

Οφείλω, να ομολογήσω ότι από το πρώτο κιόλας συναπάντημα μας, με κέρδισε ως άνθρωπος και ως φίλος για την αυθεντικότητά του. Για μένα αποτελεί εξαιρετική τιμή η πρόσκληση του, να παρουσιάσω την τελευταία του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ποραμάς», Ποιήματα στο Κυπριακό Ιδίωμα, αν και δηλώνω μη ειδικός επί του θέματος. 

Η ευρηματικότητα, η δημιουργικότητα και η καλλιτεχνική έφεση του Αρτέμη είναι απεριόριστες. Από τα ανήσυχα νιάτα του άρχισε να ασχολείται με τη γλυπτική και αργότερα με την αγιογραφία και την ποίηση. 

Πολυτάλαντος με έμπνευση και καλλιτεχνική δεξιοτεχνία, ζωγραφίζει στον καμβά όμορφους πίνακες. Χρόνια τώρα, λαξεύει με υπομονή την πέτρα, σκαλίζει το ξύλο και σμιλεύει το σίδερο. Ότι άλλο πέσει στα χέρια του, από γυαλί μέχρι πλαστικό γίνεται ένα καλαίσθητο έργο τέχνης.

Με τον ίδιο τρόπο, λαξεύει το λόγο του σε υπέροχους στίχους και σμιλεύει τη σκέψη τους σε ωραία κείμενα. Οι ιδέες του γίνονται δοκίμια και τα όνειρα του ποιήματα. Τα έργα που δημιουργεί και οι στίχοι που πλάθει, μορφοποιούνται σε σύμβολα μέσα από την επίπονη και συχνά ηρωική αναζήτηση των λυτρωτικών μυστικών της ζωής, που πουθενά αλλού, δεν βρίσκει πιο γοητευτικά, όσο μέσα από αυτήν τη συνεχή καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο Αρτέμης Αντωνίου προσπαθεί ακατάπαυστα, να περάσει τις σκέψεις και τις ιδέες του, μέσα από τα έργα του, το γραπτό και τον ποιητικό του λόγο.

Όταν τον κυριεύει ο ποιητικός του οίστρος, ανιχνεύει τις μυστικές φωνές, του πλούσιου εσώτερου του κόσμου, της πανέμορφης φύσης και της παράξενης κοινωνίας και σαν σπαραγμό ψυχής συνθέτει υπέροχους στίχους γεμάτους νοήματα και πολλαπλά μηνύματα.

Γνωρίζω πολύ καλά, ότι είναι αντίθετο προς τη σεμνότητα του χαρακτήρα, του Αρτέμη, να τον επαινούν. Αλλά, να μου επιτρέψει ποιητική αδεία, -όπως λέγεται- να αναφέρω για όσους δεν τον γνωρίζουν, ότι, οι εκτιμητές του έργου του, αναγνωρίζουν τις αξίες που διαχρονικά κουβαλά, τις αρχές που ορίζουν τη δράση του και γενικά την πνευματική του πορεία.

Το 1976 βραβεύτηκε σε πανελλήνιο φοιτητικό ποιητικό διαγωνισμό. Επίσης, το 1999 βραβεύεται στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης, που προκήρυξε η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Καναδά, για τους Έλληνες της διασποράς. Για τη συνολική του προσφορά στη Λογοτεχνία, τιμήθηκε το 2002 με βραβείο από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.

Παρά τις σημαντικές διακρίσεις και τις τιμές που του έχουν αποδοθεί, έχει διατηρήσει την ανθρωπιά, τη μετριοπάθεια και τη μετριοφροσύνη του, χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν έντονα. 

«Ο άνθρωπος μέτρο των πάντων», η αρχή του μέτρου και της αρμονίας βρίσκονται στον πυρήνα των ιδανικών που εμπνέουν τον Αρτέμη Αντωνίου. Άνθρωπος μετρημένος, όσο πολύ λίγοι, ακολουθεί πιστά το μακρύ και δύσβατο δρόμο της προσωπικής υπέρβασης και πορεύεται θαρραλέα στα ανηφορικά μονοπάτια της πνευματικής αναζήτησης, προσπαθώντας επίμονα να φτάσει στις πολύτιμες πηγές της γνώσης.

Αποτέλεσμα της μακράς αυτής διαδρομής οι υπερπλήρεις πνευματικές του αποσκευές, με τα υπέροχα του ταξίδια, είτε αυτά είναι λογοτεχνικά είτε άλλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα. Τα σημάδια αυτής της πορείας ο μελετητής θα τα δει από βιβλίο σε βιβλίο, του Αρτέμη, τα οποία δεν είναι και λίγα.

Με απέραντη αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, συνθέτει ποιήματα καρδιάς. Μοίρα του αυθεντικού ποιητή είναι, με τη γλώσσα, να βρίσκει και να δείχνει την ψυχή του. Οι στίχοι του βγαλμένοι μέσα από τα τρίσβαθα της ψυχής του, ακουμπούν τον κόσμο που εκφράζει.

Μέσα από το λόγο του δράχνει μυστικά νήματα και μέσα από τα όμορφα ποιήματα του, αναδύεται η κρυφή του σκέψη, σαρκωμένη σε στίχους.  «Ο ποιητής έχει δύναμη, περισσότερη από τα όπλα…». Γράφει σε ένα ποίημα του ο Αρτέμης Αντωνίου, αποκαλύπτοντας την κοσμοθεώρησή του.

Στρατευμένος να υπηρετεί την κοινωνία ως μαχητής του φωτός, χρησιμοποιεί με πάθος την τέχνη και τη συγγραφή ως πολεμίστρες στη μάχη που δίνει.  Μέσα από τις δημιουργίες του θέλει να διαφαίνεται ο αγώνας για τη ζωή με τα παράλληλα μηνύματα του. Ως καλλιτέχνης με κοινωνική συνείδηση και αγάπη πολλή για τον τόπο του, θέλει, να βλέπει τα έργα του σηματοδότες του ωραίου και του καλού. Για τον Αρτέμη Αντωνίου το έργο του πρώτιστα αποτελεί προσφορά και αντίδωρο στην κοινωνία.

Εδώ και πολλά χρόνια, παρά τις δυσκολίες και τις πικρίες, μόνος και μετά πολλών συνεχίζει την ποιητική του δημιουργία μ' έναν ιδιαίτερα δικό του τρόπο και ύφος. Ταλαντούχος, αλλά χαμηλών τόνων, χωρίς τυμπανοκρουσίες, με πολλή μεράκι και αγάπη προσπαθεί, να κοινωνήσει τους άλλους των αχράντων πνευματικών μυστηρίων. 

Στην Τουρκική εισβολή του 1974 είχε την ατυχία να αιχμαλωτιστεί και να μεταφερθεί σε τουρκικές φυλακές. Την πικρή αυτή εμπειρία, ο Αρτέμης τη μετουσίωσε σε φιλοσοφική ενατένιση και προβληματισμό.

Ακούραστος υπηρέτης της τέχνης, στιχουργεί ως μάγιστρος με καθαρό πνεύμα και μεγαλουργεί ως κρυστάλλινη ψυχή. Τα ποιήματα του αναβλύζουν υπέρτερο πάθος και γοητεία, αλλά και διαπεραστικό φως εστιασμένο σε ότι απασχολεί τον άνθρωπο στην καθημερινότητα του, αλλά και στην ιστορική του διαδρομή.

Δημιούργησε το υπέροχο αυτό εργαστήρι «Αρμός», -ένα πραγματικό διαμάντι για την κοινότητα Άρμου- ένας μικρός ναός με ιερά σκεύη τα πολύτιμα έργα του Αρτέμη, όπου νυχθημερόν τελετουργεί των αχράντων τεχνών!

Ιερό καλλιτεχνικό βήμα έκφρασης και πνευματικής δημιουργίας, ένα ξωκλήσι τέχνης, όπως γράφει στο ποίημα του «Εργαστήρι Αρμός». Από δύσκολους και κακοτράχαλους δρόμους ξεκίνησε το ωραίο ταξίδι της δημιουργικής πορείας, που συνεχίζει με τόση αξιοσύνη, για να φθάσει στην τελευταία του ποιητική συλλογή «Ποραμάς».  

Δεν ήταν και τόσο εύκολο εγχείρημα. Αλλά, ούτε και αδύνατο, για να το πετύχει αυτό ο Αρτέμης. Η ομορφιά και η ουσία του ποιητικού έργου του Αρτέμη βρίσκεται στα ερεθίσματα της παράδοσης, που τα βιώνει τόσο έντονα και παραστατικά, μετουσιώνοντας τα σε ωραίους στίχους αρμονικά δομημένους.

Στην περίπτωση του Αρτέμη, βασικά έχουμε, να κάνουμε με έναν ποιητή που ξεφεύγει από τα παραδοσιακά μονοπάτια -είτε αυτό ονομάζεται μορφή, είτε περιεχόμενο. Στήνει τα σκηνικά των ποιημάτων του με μεγάλη φαντασία αλλά και ρεαλισμό. Αρπάζει κυριολεκτικά από τα μαλλιά τα ανθρώπινα αρνητικά ένστικτα, εκτοξεύοντας τα από την ποιητική του φαρέτρα σαν βέλη κριτικής. 

Με ξεκάθαρες αξίες ως προμετωπίδα και κατασταλαγμένα πιστεύω ως λάβαρο, προσπαθεί να ξεγυμνώσει το κακό, να το στήσει στον τοίχο και να προβάλει το έργο του καλού. Παθιασμένος με την αλήθεια, τολμηρός στις θέσεις του και συνεπής στις αρχές του, δεν χαρίζεται στην κριτική του, σε ό,τι κρίνει ότι είναι άδικο.

Επιχειρεί με παρρησία το δύσκολο ταρακούνημα της σκέψης, παρά το εύκολο χάιδεμα της. Ενώ ο ποιητικός του λόγος γαληνεύει το αυτί, δεν αποκοιμίζει τη συνείδηση. Έτσι, δεν είναι λίγες οι φορές που καυτηριάζει καταστάσεις και νοοτροπίες. Διακαής του πόθος, η απογείωση των συναισθημάτων και η λύτρωση των παθών. Οι λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στις ευαισθησίες και τα πιστεύω του, κρύβονται μέσα στις προσεγμένες λέξεις των στίχων του, που τις εκφράζει με λυρισμό. 

Βαθιά ανθρώπινος, τα λόγια του μαρτυρούν τον ιδεαλιστή που ξεδιπλώνει με τόλμη τις μύριες σκέψεις του για τις ανθρώπινες σχέσεις και τις εκφάνσεις της ζωής. Πίσω από κάθε του λέξη κρύβεται η φιλοσοφία ζωής που επιδιώκει πεισματικά, να οραματίζεται και να βιώνει. 

Ασυμβίβαστος με το κατεστημένο, ο ποιητικός του λόγος είναι αντισυμβατικός και ακούγεται σαν διαμαρτυρία. Μας κερδίζει η ειλικρίνεια του στίχου του, που είναι ατόφιος, χωρίς οποιαδήποτε επιτήδευση.

Ο Αρτέμης Αντωνίου έχει τόσα πολλά να μας πει. Τα υποβάλλει εξομολογητικά και τα παρουσιάζει απλά και κατανοητά, μακριά από μεγαλόσχημους ρητορισμούς. Ακολουθεί μεθοδευμένα μια φροντισμένη διαδικασία πριν φτάσει τελετουργικά στην κορύφωση. Ο ποιητικός του λόγος σαν μεταξωτό κέντημα, ακτινοβολεί από ομορφιά.

Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι έλεγε: «Η ζωγραφική είναι ποίηση που βλέπεται, αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται». Στις υπέροχες ποιητικές του πινελιές, ο Αρτέμης καταφέρνει να περνά ζωντανούς στίχους, μέσα από τα μονοπάτια, της ποίησης, ως «ποραμάς» στην τέχνη και στον πολιτισμό. 

«Ποραμάς» -που σημαίνει πέρασμα- είναι ο τίτλος της συλλογής των 54 ποιημάτων του Αρτέμη Αντωνίου. Τίτλος που μεταδίδει τη νοσταλγία μιας παλιάς εποχής, μα κυρίως το πέρασμα στην πραγματικότητα μιας καινούργιας, σκληρής και καθόλου εύκολης, όπου η πνευματική φτώχεια συνιστά καθημερινή απειλή. 

Καταπιάνοντας με την σχεδόν ξεχασμένη τοπολαλιά μας, ο ποιητής μοιάζει σαν να εξορύσσει, μεθοδικά και πεισματικά από το ορυχείο της μνήμης, το πολύτιμο μετάλλευμα του. Στη δουλειά του μπορούμε, να διακρίνουμε τα στοιχεία μιας ποίησης που συνδέεται με την καταγωγή και τις ρίζες. Που πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου, που τον ανάγει, με τις δεικτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λιτότητα του στίχου, σε ύλη αφοπλιστικά αφηγηματική.

Οι πολλές του γνώσεις και οι πλούσιες του εμπειρίες μετουσιώνονται σε ανεξάντλητη δημιουργία. Με σκηνικό υπόβαθρό την καθημερινότητα του χωριού του, ο ποιητής θυμάται, αναπολεί και διαλέγεται με το τότε και τον τόπο του… σ’ ένα «Δόξασμαν του χωρκού του»…

Πότε με αλληγορίες και πότε με ξεκάθαρες διατυπώσεις σε μια ποιητική διαδικασία, με το πλούσιο λεξιλόγιο και την ευρηματική σύνθεση του λόγου, εκφράζει με τον πιο δραματικό τρόπο τις ενδόμυχες σκέψεις του. 

Ο ποιητής Αρτέμης Αντωνίου έχει πάρει πολύ σοβαρά την υπόθεση της ποίησης και αξιοποιεί κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο την αναμφισβήτητη ευαισθησία της. Η ζηλευτή γλωσσική του γνώση, του επιτρέπει την άντληση θεμάτων από το πρόσφατο παρελθόν, με τον τρόπο που ο κόσμος αυτός υπεισέρχεται, ως κάτι το καινούριο στο σύγχρονο τρόπο ζωής.

Η σπορά του ποιητικού λόγου, του Αρτέμη Αντωνίου βρίσκει γόνιμο έδαφος στις ποιητικές του ικανότητες. Ο «Ποραμάς», με τη μεθοδευμένη του εργασία, γίνεται το προσεγμένο πέρασμα στο αισθητικό μέτρο του χτες. Η ολοφάνερη προσοχή πάνω στο κτίσιμο του κάθε ποιήματος δείχνει άνθρωπο που έχει μάθει να δουλεύει με σύστημα και υποδειγματική τάξη. Άξιος λοιπόν ο καρπός των κόπων του.

Μέσα στα πολύ φροντισμένα αυτά ποιήματα ανιχνεύονται συναισθήματα χαράς, θλίψης, πικρίας αλλά και ελπίδας, που φορτίζουν το είναι του ποιητή. 

Η επιτυχία της ποιητικής συλλογής του Αρτέμη Αντωνίου αποτυπώνεται πάνω στην εκφραστική συμπεριφορά των λέξεών, που ξαναζωντανεύουν, δίνοντας η κάθε μια το δικό της έντονο χαρακτήρα και παρόν. Τα λόγια πίσω από τις γραμμές σε οδηγούν σ’ ένα καλά φυλαγμένο σημείο του κρυμμένου θησαυρού των γνώσεων και των σκέψεων του Αρτέμη.

Στοχαστικός και ανοικτός στο νέο, ξανοίγει τώρα τα ποιητικά του πανιά στο χώρο της τοπολαλιάς. Ως πρώτη προσπάθεια σ’ ένα δύσκολο πραγματικά πεδίο, μιας και από καιρό έχει υποχωρήσει μπροστά στις επιδράσεις της σύγχρονης ζωής. Όμως κι εδώ, μας εκπλήσσει ευχάριστα, αφού τα ποιήματα του είναι καλογραμμένα κι επιτυχημένα.

 

Η νέα ποιητική συλλογή, του Αρτέμη Αντωνίου προσφέρεται με περισσή αγάπη και σεβασμό προς την παράδοση μας, τα ήθη και τα έθιμα μας, τον ανεκτίμητο αυτό θησαυρό, με τα ιδιαίτερα στοιχεία που μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά μέσα από τη μακρά ιστορική διαδρομή. 

Μοναδικά δε χαρακτηριστικά η τοπολαλιά μας, η οποία όπως λέει ο ίδιος, «δεν πρέπει, να παραγκωνιστεί. Έχει ανάγκη της αγάπης μας, για να ζήσει σαν ενδημικό λουλούδι». Δείγματα των ωραίων ποιημάτων του, θα απαγγείλει ο ίδιος ο δημιουργός τους.

Άνθρωπος που δεν λησμονεί το παρελθόν του, αλλά αντίθετα, το σέβεται και τιμά έμπρακτα τις ρίζες του, αφιερώνει την ποιητική του συλλογή σαν παντοτινό μνημόσυνο στον παππού του, παπα-Μωυσή Μιχαήλ και στην πρεσβυτέρα γιαγιά του Μυριάνθη Κυριάκου.

 

«Όταν δεις το ηλιοβασίλεμα από την Άρμου, μαγεύεσαι», λέει ο Αρτέμης. Εύχομαι ο Αρτέμης Αντωνίου, να συνεχίσει, να μαγεύεται από την ομορφιά του τοπίου και όχι από τη μιζέρια των ανθρώπων…

Και να συνεχίσει, να μας προσφέρει το καλλιτεχνικό και πνευματικό του «αντίδωρο» για πολλά χρόνια ακόμη. Ταξιδευτής της ζωής... που γνωρίζει πολύ καλά το κόστος της, αλλά είναι ζήτημα ζωής, που το χειρίζεται με επιτυχία.

Η τέχνη και η ποίηση, του έδωσε «το ωραίο ταξίδι». Καλοτάξιδο λοιπόν και το νέο του βιβλίο, στο όμορφο συγγραφικό οδοιπορικό που ξεκίνησε και προχωρεί τόσο όμορφα…
Συγχαρητήρια στον Αρτέμη Αντωνίου. Σας ευχαριστώ πολύ.
Άρμου- Πάφος
Παρασκευή 25 Ιουλίου, 2014

  Χρύσανθος Αντωνίου και Νικόλας Ευθυμίου.

Λίγα λόγια από τον ποιητή Αρτέμη Αντωνίου

Το παιδικό μου όνειρο, ήταν να γίνω ζευγολάτης. Με μάγευε το αλέτρι που σέρνανε τα βόδια στην κακοτράχαλη γη αυτού του όμορφου χωριού. Γυρίζοντας όμως η ρόδα του χρόνου αενάως με έβγαλε από την προσδοκία μου! Έφερε το τρακτέρ, τη μηχανή, εξέλιξη…

Το σπουδαίο που ήθελα να κάνω δεν γινότανε πια, μα η γόνιμη φαντασία στάθηκε σανίδα σωτηρίας. Είδα το μολύβι σαν αλέτρι και το λευκό χαρτί χωράφι – δεν αφθονούσε τότε και ατακτούσα, αφαιρώντας τα εξώφυλλα των προικοσυμφώνων που φύλαγε ο ιερέας παππούς στη χάρτινη κάσα που της έκοψα και αυτής τα αυτιά για να ζωγραφίζω αγίους. Ίσως τότε αν έβλεπα στη βιβλική μορφή του ορθόδοξου παπά, θυμό, να είχα ιδανικό διαφορετικό. Αυτός μονάχα καταλάβαινε πως όλα αυτά για ένα παιδί ήταν καλά σημάδια και με ενθάρρυνε. 

Η σχολή που μόνιμα εκπαιδεύομαι είναι η καθημερινότητα μιας απλής ζωής- όσοι πιάνουν το νόημα των μαθημάτων της, καταλαβαίνουν πως πρέπει να δημιουργούν σιωπηρά και αθόρυβα . Να είναι στη βιωτή τους τρυγητές του θετικού. Φέτος τον Απρίλη κλείσανε σαράντα χρόνια από την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής μου «Χαλάσματα κι ελπίδες». 

Ο «Ποραμάς» είναι μια καινούργια προσπάθεια δημιουργίας με τα υλικά της παράδοσης και με γλωσσικό εργαλείο την ντοπιολαλιά μας. Το έπραξα γιατί πιστεύω ότι θα γίνουμε πιο φτωχοί αν αφήσουμε να ξεχαστεί – έχει πολλά να δώσει ακόμη στον πολιτισμό μας.

Θέλω από καρδιάς να ευχαριστήσω που με τιμάτε με την παρουσία σας. Για τον αγαπητό Φοίβο Νικολαΐδη, νιώθω ξεχωριστή συγκίνηση και θεωρώ τιμή μου τη φιλία μας – χίλια ευχαριστώ. Επίσης ευχαριστώ την Ελπινίκη Ιωάννου, που παρουσίασε το πρόγραμμα.

Τέλος για τον γιο μου Χρύσανθο Αντωνίου και το Νικόλα Ευθυμίου, εκτός από ευχαριστίες, τους δίνω ολόψυχα και θερμές ευχές, να έχουν πάντοτε καλές επιτυχίες.

 Χρύσανθος Αντωνίου

 Χρύσανθος Αντωνίου και Νικόλα Ευθυμίου, σε μοναδικές εκτελέσεις κλασσικής μουσικής.

 

 Η Μαλί Αντωνίου, σύζυγος και μούσα του Αρτέμη Αντωνίου.

 Δείτε:

Αρτέμης Αντωνίου

Έκθεση γλυπτικήςστο Παρίσι

Δια χειρός Αρτέμη Αντωνίου

Ποιητικές ΣυλλογέςΑρτέμη Αντωνίου 

 Μοναδική βραδιά γεμάτη ποιητική έκφραση και υπέροχα μουσικά ακούσματα!

Πολιτιστική μυσταγωγία...