Χριστόφορος Χριστοφόρου, το παλλικάρι από το Ποτάμι

Υπόδειγμα ήθους και φιλοπατρίας

Το μαύρο Ιούλη του 1974 ο Χριστόφορος Χριστοφόρου από το Ποτάμι Μόρφου ήταν στο άνθος της νιότης του, 25 μόλις χρόνων. Ο Τούρκος εισβολέας πατούσε τη μπότα της κατοχής στα μαρτυρικά εδάφη της Κύπρου. Η πατρίδα απειλείτο άμεσα και κινδύνευε σοβαρά.

Ο Χριστόφορος παράτησε τη δουλειά του, το σπίτι του, τους γονείς και τ’ αδέλφια του και έτρεξε από τους πρώτους στο κάλεσμα της πατρίδας. Η φιλοπατρία του δεν του άφηνε άλλα περιθώρια, παρά να δώσει το παρόν του με τον πιο έντονο τρόπο.

Γαλουχημένος στα νάματα της ελληνικής ψυχής και τα υψηλά ιδεώδη, της φιλοπατρίας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας από τους γονείς του Κυριάκο και Παναγιώτα¸ άνθρωποι και οι δύο ενάρετοι, χωρίς κανένα σχήμα λόγου, βρέθηκε από τους πρώτους στη γραμμή του πυρός. Στην εστία της εισβολής, στην Κερύνεια.

Θυμάμαι τις δικαιολογημένες ανησυχίες του αδελφού του Γιώργου, με τον οποίο ήμασταν στο ίδιο χαράκωμα εκείνες τις δύσκολες μέρες του πολέμου. Ο Γιώργος γνωρίζοντας πόσο παράτολμος ήταν ο αδελφός του, έλεγε: «Φοβάμαι πολύ για τον αδελφό μου Χριστόφορο. Είναι παλληκάρι, δεν λογαριάζει τον κίνδυνο και είναι στο επίκεντρο του κακού...» και ξανάλεγε ο Γιώργος… Αλλοίμονο, το ένστικτο του, βγήκε αληθινό.

Αντιμέτωπος με τους απαίσιους εισβολείς στις άνισες μάχες, που έγιναν τότε στην επαρχία Κερύνειας, ο Χριστόφορος πολέμησε το αγώνα τον καλό με τα άλλα παλληκάρια. Το καλό παιδί του πρώτου λόχου του 256 τάγματος πεζικού, έπεσε -όπως και άλλοι συμπολεμιστές του- μαχόμενος στις 6 Αυγούστου το 1974, στην άγρια μάχη Καραβά-Λαπήθου. Τα κακά μαντάτα άργησαν πολύ να φτάσουν στους οικείους του.



Μέχρι πρόσφατα, το όνομά του ήταν στον κατάλογο των αγνοουμένων. Η μητέρα του Παναγιώτα, κάθε μέρα που έστρωνε το τραπέζι, κρατούσε μια θέση και ένα πιάτο γι’ αυτόν, μέχρι που πέθανε με τον μεγάλο της καημό. Τα αδέλφια του, Ανδρέας, Μαρία και Γιώργος ανέμεναν την επιστροφή του με αγωνία.

Ανασκαφές όμως που έγιναν στην κατεχόμενη Λαπήθου, έφεραν στο φως τα οστά του, που ήτανε εκεί θαμμένα σε ομαδικό τάφο, για 36 τόσα χρόνια. Ναι πέρασαν κιόλας 36 χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα… Μετά από ταυτοποίηση τους με τη μέθοδο του DNA, παραδόθηκαν στην οικογένειά του και η κηδεία του παλληκαριού, τελέσθηκε στο χωριό του στο Ποτάμι. Εκεί που γεννήθηκε και έζησε τα περισσότερα χρόνια της σύντομης του ζωής.

Ο Χριστόφορος γεννήθηκε στις 13 του Γενάρη του 1949. Ήταν πραγματικά ένα παλληκάρι. Με ηγετικές ικανότητες και κορμοστασιά, που δεν περνούσε απαρατήρητη. Ψηλός, 1.85, ωραίος στην εμφάνιση και όμορφος στην ψυχή. Με πολλά χαρίσματα, δραστήριος με κοινωνικές ευαισθησίες, ήταν από τα άτομα που προσπαθούσαν να αναπτύξουν και να βελτιώσουν το επίπεδο της ζωής του χωριού. Ο Χριστόφορος ήταν ένας λαμπρός νέος, σωστό υπόδειγμα, με ήθος, αλτρουιστής, με κοινωνική συνείδηση και αγάπη για τον κόσμο και τους γύρω του. Το εξής περιστατικό αποδεικνύει περίτρανα για του λόγου το αληθές.



Όταν εργαζόταν στο νοσοκομείο της Πάφου, μια μέρα¸ οι προïστάμενοι του έτρεξαν πανικόβλητοι και του ζήτησαν να φροντίσει να βρει αίμα, για μια έγκυο γυναίκα, που κινδύνευε άμεσα. Χωρίς δισταγμό και δεύτερη σκέψη, ο Χριστόφορος προσφέρθηκε ο ίδιος. Έδωσε αμέσως ο ίδιος αίμα και η γυναίκα σώθηκε. Στο τέλος βάφτισε και το κοριτσάκι, αφού του το ζήτησαν οι γονείς του παιδιού, σε ένδειξη εκτίμησης για την πράξη του. Δικαιολογημένα η βαφτιστικιά του¸ έκλαιγε απαρηγόρητα στην κηδεία του. Μαζί της έκλαιγε όλο το χωριό και όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά το ωραίο παλληκάρι από το Ποτάμι.

Στο καλό αγαπημένε αδελφέ, φίλε, συμπατριώτη Χριστόφορε…