Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι

Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι

Συγγραφέας: Λένα Μαντά

Εκδοτικός Οίκος: Ψυχογιός

Λένα Μαντά

Περιγραφή:

"Η ζωή είναι σαν το ποτάμι που κυλάει αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου εκείνο πηγαίνει. Όπως ένα ποτάμι δε γυρίζει πίσω, έτσι κι εσείς, αν σας παρασύρει, δε θα μπορέσετε να γυρίσετε να προσέχετε πάντα το ποτάμι. Μη σας παρασύρει . "Η Μελλισάνθη, η Ιουλία, η Ασπασία, η Πολυξένη και η Μαγδαληνή μεγαλώνουν με τη μητέρα τους σ' ένα χωριό στον Όλυμπο, δίπλα σ' ένα ποτάμι. Αυτό που επιθυμούν και οι πέντε είναι να γνωρίσουν τη ζωή μακριά από το πατρικό τους. Και θα το καταφέρουν! Η μοίρα θα τις στείλει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα. Μόνο που καμιά φορά, τα όνειρα γίνονται εφιάλτες που στοιχειώνουν και κυνηγούν... Πέντε γυναίκες, πέντε ζωές συγκλονιστικές, γεμάτες έρωτα και ανατροπές, ενώ το σπίτι δίπλα στο ποτάμι περιμένει υπομονετικά αυτό που ξέρει ότι θα συμβεί.

Ένα βιβλίο που με συγκίνησε και με έκανε να συμπάσχω με τις πρωταγωνίστριες!

Μια ανοικτή αγκαλιά μας περιμένει σε κάθε παραστράτημά μας ...!

Ένα ποτάμι που μαγεύει, παρασύρει, γαληνεύει ....

Η Θεοδώρα, μόνη της σ’ ένα χωριό κοντά στον Όλυμπο, μεγαλώνει μόνη της τα πέντε της κορίτσια, Μελλισάνθη, Ιουλία, Ασπασία, Πολυξένη και Μαγδαληνή. Η καθεμιά έχει τα δικά της όνειρα, τις δικές της φιλοδοξίες και την δική της ξεχωριστή προσωπικότητα και παρόλο που είναι αδερφές δεν μοιάζουν σχεδόν καθόλου μεταξύ τους. Και οι 5 όμως έχουν μια κοινή επιθυμία. Τολμούν να φύγουν από το χωριό τους, να αφήσουν τον τόπο που γεννήθηκαν και να γνωρίσουν τον κόσμο. Να ανοίξουν τα φτερά τους και να φύγουν όσο μακριά γίνεται από το μικρό χωριό τους που τους στερεί την αίσθηση της ελευθερίας.

Ζουν τον έρωτα, την επιτυχία, την ευτυχία και έρχονται αντιμέτωπες με τα πάθη τους ή τα λάθη τους. Τελικά, ο τόπος που απαρνήθηκαν, ψάχνοντας για τ’ όνειρό τους, τους πρόσφερε τη γαλήνη που έχασαν.....

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

   Ο Γεράσιμος και η Θεοδώρα, μακριά απ’ όλα αυτά, ελεύθεροι πια, απολάμβαναν έναν έρωτα που καταπιέστηκε τόσα χρόνια. Ρούφηξαν άπληστα ο ένας τον άλλο, βούτηξαν στα άδυτα ψυχής και σώματος, ο έρωτας αναγεννήθηκε δυνατότερος και πιο ουσιαστικός από το πλατωνικό ονειροπόλημα του παρελθόντος. Η ευτυχία ήταν άμετρη, ο πόθος ασίγαστος και τα κορμιά αχόρταγα. Γύρισαν στο χωριό τρεις μήνες μετά με όπλο την αγάπη τους. Είχαν νικήσει και το ήξεραν.

   Ο θάνατός, τους εξήγησε, δεν είναι κάτι κακό, όπως νομίζουμε εμείς οι άνθρωποι που δεν ξέρουμε. Όποιος πεθαίνει, και μάλιστα ένα μωρό, πηγαίνει κατ’ ευθείαν κοντά στο Θεό και γίνεται αγγελούδι με κατάλευκα φτερά. Εκεί, δίπλα στον Πανάγαθο, είναι ευτυχισμένος και γελάει συνεχώς. Είναι αμαρτία, λοιπόν, να κλαίμε που το αγοράκι μας θα είναι ευτυχισμένο. Τα κορίτσια την κοίταξαν κατάματα και το γαλήνιο βλέμμα της τα καθησύχασε. Αφού η μητέρα τους το έλεγε, έτσι θα ήταν.

   Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κουταμάρα απ’ το να κρατάς μέσα σου λόγια που πρέπει να ειπωθούν την ίδια στιγμή! Απ΄ το να κρύβεις συναισθήματα που πρέπει να εκδηλωθούν μόλις τα νιώσεις!

   Γεράσιμε, ακούς τι λες. Και πως φαντάστηκες ότι οι γυναίκες όσων σακατεύτηκαν στον πόλεμο τους αγαπούν τώρα λιγότερο; Όταν σε γνώρισα, σ’ αγάπησα γιατί μου φάνηκες σαν ήλιος. Ήσουν λεβέντης, αλλά μετά ... εσύ ολόκληρος μέτρησες για μένα, και δεν έχει να κάνει με το αν σου λείπει χέρι, ή πόδι ή και όλα μαζί.

   Γιατί όσο μακριά και αν πας, πάντα υπάρχει το μακρύτερα. Όσο πιο ψηλό είναι το βουνό που θ’ ανεβείς, μόλις φτάσεις στην κορυφή του θα δεις ότι υπάρχει και ένα άλλο ψηλότερο. Ο άνθρωπος, όμως κάπου πρέπει να ριζώσει.

   Η ζωή είναι σαν το ποτάμι που κυλάει αυτή τη στιγμή μπροστά μας. Εύκολα σε παρασύρει και σε τραβάει όπου εκείνο πηγαίνει. Όπως ένα ποτάμι δε γυρίζει πίσω, έτσι κι εσείς, αν σας παρασύρει, δε θα μπορέσετε να γυρίσετε πίσω. Να προσέχετε πάντα το ποτάμι ... μη σας παρασύρει....

   Κάπου κάπου το μαύρο πάνω από το κεφάλι της γινόταν γκρίζο, σημάδι πως σε λίγο ο ήλιος θα έκανε το καθημερινό του θαύμα, και θα έβαφε τον ουράνιο θόλο με γαλάζιο χρώμα. Ένιωσε πως δεν ήταν πια μόνη και στράφηκε, για να δει την αδελφή της να κάθεται δίπλα της στο σκαλί.

   Τελικά, πάλι δίπλα σε ένα ποτάμι είχε ζητήσεις καταφύγιο, όπως τότε που ήταν μικρή και άφηνε όλες της τις έγνοιες να τις παρασύρουν οι πράσινες πτυχές του και να τις πάρουν μακριά, και ύστερα εκείνη γύριζε πάλι στο σπίτι της ανάλαφρη.

   Σχεδόν χαμογέλασε όταν έπεσε πάνω σ’ ένα ζευγάρι που φιλιόταν μπροστά της με τη βροχή να ραπίζει τα πρόσωπα τους, ενώ οι δύο ερωτευμένοι ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο.

   Σουρούπωνε, η θάλασσα είχε πια σκοτεινιάσει, αλλά ήταν γαλήνια σαν να μην ήθελε να ενοχλήσει τις σκέψεις αυτής της μικροκαμωμένης γυναίκας που περπατούσε όλο και πιο αργά, μέχρι που στάθηκε και κοιτούσε το πέλαγος με βλέμμα απλανές.

   Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία.

   Κοίταξε γύρω της τον βρώμικο χώρο που τη φιλοξενούσε και ανατρίχιασε. Ξαφνικά, της ήρθαν δάκρυα στα μάτια, αλλά επιστράτευσε και πάλι τη φαντασία της. Ήταν ένας ρόλος ... Τίποτα δεν ήταν αληθινό γύρω της. Ένα σκηνικό θεάτρου ήταν κι εκείνη, ως πρωταγωνίστρια, υποδυόταν μια κατατρεγμένη γυναίκα.

   Είδε τον πύρινο δίσκο να βυθίζεται αργά αργά. Ο ουρανός γέμισε χρώματα που κανένας ζωγράφος δε θα μπορούσε να αποτυπώσει, ενώ τα λίγα σύννεφα είχαν κατεβεί πολύ χαμηλά, σχεδόν την άγγιζαν, σαν δαντέλες περίτεχνες που βιάζονταν να τυλιχτούν στους ώμους της. Και ξαφνικά, με ένα τρόπο μαγικό, όλα γύρω έγιναν πύρινα, ενώ η φύση, γαλήνια, παρακολουθούσε το θαύμα. Η  Πολυξένη είχε την αίσθηση ότι αν άπλωνε τα χέρια της θα ακουμπούσε το άλικο αυτό χρώμα θα γινόταν κι εκείνη πορφυρή, θα φορούσε λίγη από τη λάμψη του ήλιου.

   Ένα πλάσμα, που αγαπάς περισσότερο κι απ’ τον εαυτό σου, έχει την ανάγκη σου, σου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη, σου προσφέρει άδολα την αγάπη του, κι εσύ τη δέχεσαι όπως το χώμα τη βροχή και την ανταποδίδεις, γιατί μόνο αυτό μπορείς να κάνεις! Να αγαπάς χωρίς όρους και χωρίς ανταλλάγματα!

   Η Πολυξένη, λάτρευε να τη χτενίζει η μητέρα της, αγαπούσε πολύ την αίσθηση των χεριών της στα μαλλιά της, κι έπειτα, ήταν και το πρώτο φιλί της μέρας που ακολουθούσε το χτένισμα. Η Θεοδώρα, μόλις έδενε και την τελευταία κορδέλα, σταύρωνε τις κόρες της και τις φιλούσε μια μια λέγοντας «καλημέρα»!

   Απαλλαγμένη από όλα τα «πρέπει» της δουλειάς της, είχε ηρεμήσει. Η ζωή είχε πάρει στο μυαλό της άλλη διάσταση. Τώρα ήταν ικανή να χαίρεται με τα λίγα, τα απλά τα καθημερινά.

   Όταν τον ρωτούσε για τη ζωή του, εκείνος άλλαζε αμέσως θέμα, αλλά η Μαγδαληνή δεν επέμενε ποτέ. Η μητέρα της έλεγε πάντα ότι κάθε ψυχή είναι σαν σεντούκι με βαριά κλειδαριά. Υπάρχουν χιλιάδες κλειδιά, αλλά μόνο ένα το ανοίγει, και αυτό γίνεται όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Αν βιαστείς, αν επιμένεις είναι σαν να κρατάς τσεκούρι και το σεντούκι θα σπάσει, θα διαλυθεί, θα εξαφανιστεί από μπροστά σου, κι εσύ δε θα μάθεις ποτέ τα μυστικά του. Αν περιμένεις και ανοίξει μόνο του, θα σου αποκαλύψει τους θησαυρούς του.

   Μάθε να παίρνεις τη ζωή όπως έρχεται και όχι να επιτρέπεις να σε παίρνει εκείνη από κάτω.

   Η Πολυξένη χαμογέλασε πικραμένη. Έψαχνα έναν άλλο Παράδεισο, μωρό μου .... αλλά έκανα λάθος. Έπειτα από τόσα χρόνια, κατάλαβα ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα σ’ ένα μόνο Παράδεισο και όταν ήδη τον έχει πρέπει να τον εκτιμάει ... 

Της Ναταλία Ιωαννίδου 

Γράφει από τη Λευκωσία