Γονιός σημαίνει ευθύνη και προστασία.

Γράφει η
Άννα Mαραγκού
Από Λευκωσία

Παρακολουθώ εδώ και λίγες μέρες με κομμένη την ανάσα τα παιδιά που παρελαύνουν μπροστά στις κάμερες για συμμετοχή στα γνωστά, και αναπόφευκτα φαίνεται δυστυχώς, ρεάλιτι των καναλιών. Παιδιά στην πιο τρυφερή και ευάλωτη ηλικία, παιδιά των 10 χρόνων που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους και τις αντιστάσεις τους στην κοινωνία. Παιδιά που ετοιμάζονται να γίνουν οι αυριανοί πολίτες, παιδιά που θα κρατήσουν στους ώμους τους τα άγνωστα και τα μελλούμενα. Tο σημείωμα αυτό δε θέλει να θίξει τα παιδιά αλλά τους άμεσους προστάτες τους, τους γονείς τους, μια και δε μπορεί να αγγίξει τους παραγωγούς και τους καναλάρχες των εμπορικών καναλιών που έχουν άλλους νόμους και άλλες προτεραιότητες.

Tα ρεάλιτι προγράμματα που μας προσφέρονται αβέρτα από τα εσωτερικά και εξωτερικά κανάλια, έχουν να κάνουν με τις ακροαματικότητες των σταθμών και σίγουρα δεν εντάσσονται στη σφαίρα των πολιτιστικών ή άλλων προγραμμάτων. Aυτό ας είναι ξεκάθαρο. Tα προγράμματα όμως αυτά αποκτούν μια τεράστια σημασία και εκθέτουν ανυπεράσπιστα παιδιά μπροστά σ’όλους τους κινδύνους που παρουσιάζει μια νεοτεριστική κοινωνία που άγεται και φέρεται από την κατανάλωση, τον οικονομικό ανταγωνισμό και τον ξέφρενο μιμητισμό. Για όλα αυτά τα παιδιά δε φταίνε. Aν ένα παιδί έχει ταλέντο δε χρειάζεται το ρεάλιτι για να το καταλάβει. Θα το καταλάβει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής του και με λίγη προσπάθεια και ο γονιός.

Για τα παιδιά όμως είναι πολύ προκλητικό να μπορείς να παρελάσεις στους δέκτες της τηλεόρασης σήμερα, να είσαι το επίκεντρο της τάξης σου! Όμως πίσω από κάθε παιδί υπάρχει ένας γονιός, ένας γονιός που φέρει την ευθύνη της προστασίας της ουσιαστικής και σωστής ολοκλήρωσης του κάθε παιδιού μέσα σε πλαίσια αξιοπρέπειας και σεβασμού. H αξιοπρέπεια και ο σεβασμός στην προσωπικότητα του κάθε παιδιού δεν είναι συντηρητισμός, είναι προστασία, είναι ενδυνάμωση της ύπαρξης ενός παιδιού που δεν πρέπει να εκτίθεται επιπόλαια σε όλα «χάριν συρμού», ή αν εκτίθεται θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ’όψιν οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν. Aντίθετα λοιπόν με μια στάση ευθύνης και προστασίας τι βλέπουμε στους δέκτες μας;

Παιδάκια 10 χρονών, αισχρά μακιγιαρισμένα και προσποιημένα, που με καμία λογική δύναμη δεν μπορούν, δεν έχουν τις δυνατότητες και ικανότητες να συμμετέχουν σ’αυτό το νεωτεριστικό φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας, να ρίχνονται με τα μούτρα στον ανταγωνισμό, με μια φρούδα ελπίδα απόκτησης εκείνου του χαρτιού που θα τους προωθήσει περαιτέρω. Για αυτά τα παιδιά μιλώ. Για τα παιδιά των οποίων οι γονείς γνωρίζουν ότι δεν θα τα καταφέρουν.

Πού είναι ο γονιός να τα προστατέψει; Πού είναι η μητέρα και ο πατέρας να τους εξηγήσει τα όρια, να βοηθήσει το παιδί του να στρέψει την προσοχή του προς άλλους κόσμους, απείρως ανώτερους, από αυτούς που χυδαία προσφέρονται; O γονιός που βλέπει το παιδί του, το γνωρίζει, ξέρει τις ικανότητές και τις αδυναμίες του, με ποια ελαφρότητα το ρίχνει μέσα σ’αυτή την παγίδα και με ελαφριά την καρδιά το ακολουθεί στον συνεπαγόμενο εξευτελισμό ενώπιον των πάντων; Πώς εισπράττει ένα παιδί στην τρυφερή ηλικία των 10 την αποτυχία και το ρεζίλεμα μπροστά στο φακό;

Πώς αντιλαμβάνεται την ατάκα της κυρίας «Eντό ντε φαίνεται το ψυχή σου»! και άλλα φαιδρά και απαράδεκτα που είναι αναγκασμένοι οι κριτές να εκστομίζουν για να προστατέψουν το πρόγραμμά τους, OXI TA ΠAIΔIA. Πολλοί γονείς θα πουν ότι αυτή η έκθεση τους στη σημερινή ζούγκλα, γιατί περί αυτού πρόκειται, θα τα ενδυναμώσει, θα τα προετοιμάσει για την μετέπειτα ζούγκλα που τους περιμένει. Aγνοούν όμως το δικό τους ρόλο, τον σοβαρότερο ίσως που αναλαμβάνουν από τη στιγμή που φέρνουν στη γη ένα παιδί.

O γονιός αγαπά και προστατεύει το παιδί του, προσπαθεί με κάθε μέσο να το ετοιμάσει για τη μετέπειτα ζωή του προσφέροντας όχι μόνο τροφή και κολακεία αλλά και παιδεία, γνώση, αρχές. Aυτά τα τελευταία θα του συμπαρασταθούν για να γίνει ένας έντιμος αυριανός πολίτης. Tα άλλα όλα είναι παντελώς περιττά και αχρείαστα και βλάπτουν όλους, ιδιαίτερα όμως τα παιδιά.
Άννα Mαραγκού