Το βαθύτερο νόημα του Αγώνα είναι η εθνική ομοψυχίαΤου Φοίβου Νικολαΐδη
Πέρασε κιόλας περισσότερος από μισός αιώνας από τότε που άρχισε ο ένοπλος Αγώνας εναντίον της αποικιοκρατίας στην Κύπρο. Χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις και φανατισμούς, αλλά με αυτογνωσία και ιστορική συνείδηση, ως πολίτης αυτού του τόπου, νιώθω υπερηφάνεια για τον τιτάνιο αγώνα της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) του 1955-59.
Υπερηφάνεια με τη συναίσθηση περισσότερο των υποχρεώσεων προς τους πατριώτες ήρωες και μάρτυρες, που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία και έδωσαν τη ζωή τους, άλλοι στις μάχες ή στα βασανιστήρια και άλλοι στο ικρίωμα της αγχόνης.
Στρέφοντας το νου και την καρδιά στην ένοπλη εξέγερση κατά του αποικιακού ζυγού, ότι και να συνέβηκε στο τέλος, δεν μπορεί να μειώσει την ιστορική σημασία εκείνου του παλλαϊκού ξεσηκωμού και του μεγάλου οράματος για ένωση με την Ελλάδα. Ο απελευθερωτικός αγώνας ενός μικρού και υπερήφανου λαού ενάντια σε ένα πανίσχυρο δυνάστη ήταν μεγαλειώδης και απαράμιλλος τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε εκτέλεση, αφού, αντιπροσώπευε τον αγώνα του καλού (ελευθερία) ενάντια στο κακό (τυραννία).
Μέσα από φοβερά δύσκολες και αντίξοες συνθήκες είναι λογικό και αναμενόμενο -όπως εξ' άλλου συμβαίνει σε κάθε παρόμοιο αγώνα- να γίνονται λάθη και παραλήψεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αξία και το μεγαλείο της ένδοξης και πλούσιας ιστορικής παρακαταθήκης.
Για διάφορους λόγους τότε, η Αριστερά δεν υποστήριξε τον αντιιμπεριαλιστικό και απελευθερωτικό αυτό αγώνα, αν και πολλά από τα στελέχη και οπαδούς της πήραν ενεργό μέρος και βοήθησαν σημαντικά τον αγώνα.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δηλώνει ότι τιμά τον αγώνα εκείνο και παραδέχεται ότι κάποιοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της κυπριακής ελευθερίας. Αυτή είναι μια σημαντική εξέλιξη, η οποία πιθανώς να μην έχει κατάλληλα αξιολογηθεί και εκτιμηθεί από τους ανθρώπους εκείνους που θα έπρεπε πρώτοι και καλύτεροι να της δώσουν ειδικό βάρος, έχοντας πάντα κατά νου τη φιλοπατρία και το γενικότερο δημόσιο καλό.
Πέρασε κιόλας περισσότερος από μισός αιώνας από τότε που άρχισε ο ένοπλος Αγώνας εναντίον της αποικιοκρατίας στην Κύπρο. Χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις και φανατισμούς, αλλά με αυτογνωσία και ιστορική συνείδηση, ως πολίτης αυτού του τόπου, νιώθω υπερηφάνεια για τον τιτάνιο αγώνα της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) του 1955-59.
Υπερηφάνεια με τη συναίσθηση περισσότερο των υποχρεώσεων προς τους πατριώτες ήρωες και μάρτυρες, που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία και έδωσαν τη ζωή τους, άλλοι στις μάχες ή στα βασανιστήρια και άλλοι στο ικρίωμα της αγχόνης.
Στρέφοντας το νου και την καρδιά στην ένοπλη εξέγερση κατά του αποικιακού ζυγού, ότι και να συνέβηκε στο τέλος, δεν μπορεί να μειώσει την ιστορική σημασία εκείνου του παλλαϊκού ξεσηκωμού και του μεγάλου οράματος για ένωση με την Ελλάδα. Ο απελευθερωτικός αγώνας ενός μικρού και υπερήφανου λαού ενάντια σε ένα πανίσχυρο δυνάστη ήταν μεγαλειώδης και απαράμιλλος τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε εκτέλεση, αφού, αντιπροσώπευε τον αγώνα του καλού (ελευθερία) ενάντια στο κακό (τυραννία).
Μέσα από φοβερά δύσκολες και αντίξοες συνθήκες είναι λογικό και αναμενόμενο -όπως εξ' άλλου συμβαίνει σε κάθε παρόμοιο αγώνα- να γίνονται λάθη και παραλήψεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να μειώνει ούτε στο ελάχιστο την αξία και το μεγαλείο της ένδοξης και πλούσιας ιστορικής παρακαταθήκης.Για διάφορους λόγους τότε, η Αριστερά δεν υποστήριξε τον αντιιμπεριαλιστικό και απελευθερωτικό αυτό αγώνα, αν και πολλά από τα στελέχη και οπαδούς της πήραν ενεργό μέρος και βοήθησαν σημαντικά τον αγώνα.
Η ηγεσία του ΑΚΕΛ δηλώνει ότι τιμά τον αγώνα εκείνο και παραδέχεται ότι κάποιοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της κυπριακής ελευθερίας. Αυτή είναι μια σημαντική εξέλιξη, η οποία πιθανώς να μην έχει κατάλληλα αξιολογηθεί και εκτιμηθεί από τους ανθρώπους εκείνους που θα έπρεπε πρώτοι και καλύτεροι να της δώσουν ειδικό βάρος, έχοντας πάντα κατά νου τη φιλοπατρία και το γενικότερο δημόσιο καλό.
Οι εμφύλιες διαμάχες περί «προδοτικού ΑΚΕΛ» από τη μια και για το «άτοπο και άκαιρο» του αγώνα από την άλλη, τα λεγόμενα «σχίσματα των Γραικών» όπως τα αποκαλούσαν οι Έλληνες του 1821, πρέπει κάπου να εκλείψουν οριστικά. Το ΑΚΕΛ είναι ένα κόμμα με πλούσια δράση και παράδοση σε ταξικούς αγώνες, που γι' αυτό το λόγο, έχει καταξιωθεί στη συνείδηση μιας μεγάλης μερίδας του Κυπριακού λαού. Ο μέχρι χτες ηγέτης του και νυν Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός, ο οποίος προσπαθεί (όπως και μερικοί άλλοι) να βοηθήσει ώστε να ξεπεραστούν σιγά-σιγά, πολλά από τα σύνδρομα του παρελθόντος .
Ως κοινωνία δημοκρατικά συγκροτημένη, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το θέμα με υψηλοφροσύνη και αυτοπεποίθηση, τοποθετώντας το στις πραγματικές του διαστάσεις χωρίς εξαλλοσύνες. Αντικειμενικός στόχος προέχει η ενότητα του λαού.
Επειδή, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι έχουμε ωριμάσει εθνικά και πολιτικά, πρέπει απαραίτητα να γυρίσουμε σελίδα. Το παρελθόν είναι μια ακένωτη δεξαμενή μέλλοντος και όποιος ξέρει να κολυμπά στο παρελθόν, ξέρει να κολυμπά και στο μέλλον.
Επειδή, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι έχουμε ωριμάσει εθνικά και πολιτικά, πρέπει απαραίτητα να γυρίσουμε σελίδα. Το παρελθόν είναι μια ακένωτη δεξαμενή μέλλοντος και όποιος ξέρει να κολυμπά στο παρελθόν, ξέρει να κολυμπά και στο μέλλον.
Η επέτειος της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ μας καλεί να αναλογιστούμε το ΧΡΕΟΣ που έχουμε όλοι μας προς την πατρίδα. Να αγωνιστούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ για τον τερματισμό της Τουρκικής κατοχής και την προκοπή του τόπου μας.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας καταθέτει στεφάνι στο κρησφύγετο του Γρηγόρη Αυξεντίου, σε μια έμπρακτη χειρονομία ενότητας, που πρέπει να εκτιμηθεί ανάλογα.
Αγωνιστές και ήρωες της Κύπρου, αριστεροί και δεξιοί δεν ανήκουν σε παρατάξεις, αλλά σ’ ολόκληρο το λαό, γιατί ξεφεύγουν των στενών οριοθετημένων πλαισίων και γίνονται ιστορική παρακαταθήκη, κτήμα όλων…'Αν ζούσαν σήμερα ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Κυριάκος Μάτσης και άλλοι αγωνιστές της ελευθερίας του τόπου μας, θα εργαζόντουσαν για την ενότητα του λαού και την προκοπή του τόπου μας, που είναι το μέγα ζητούμενο…
Φοίβος Νικολαΐδης
25 comments:
Mπράβο Φοίβο, εξαιρετική και ψύχραιμη ανάρτηση. Μόνο η εθνική ομοψυχία στα μεγάλα θέματα μπορεί να κάνει ένα λαό να κερδίσει δύσκολες μάχες. Για εμάς εδώ είναι άγνωστη λέξη.
Μακάρι το πνεύμα της συνεργασίας των σημερινών αντίπαλων ιδεολογικών χώρων της Κύπρου, να προωθείτο από όλους, όπως ακριβώς προωθείται από σένα σε αυτό το ιστολόγιο και ειδικά σε αυτή την ανάρτηση. Τα ειλικρινά μου συγχαρητήρια, Φοίβο...
Απ' την πέννα σου και στου Κυπραίου τ' αυτιά... Αμήν και πότε!
Χαίρε η Νηφαλιότης!
Εύγε.
Φοίβο μου,
παρά το γεγονός ότι σε κάποια επιμέρους σημεία αφήνεις να αιωρούνται ερωτήματα, πετυχαίνεις μέσα από το κείμενό σου να προσδώσεις αυτή την ελπίδα για ενότητα και ομοψυχία.Αυτό είναι που ζητούν κι οι ήρωες του Αγώνα του 1955-59.Εκείνοι θυσίασαν τη ζωή τους για ό,τι πιο ιερό.Κι η πατρίδα οφείλει να τους τιμά και να αναγνωρίζει την προσφορά τους.
Καλησπέρα Φοίβο μου.
Τιμώ κι εγώ τα παλληκάρια της ΕΟΚΑ που έδωσαν τη ζωή τους σ' ένα αγώνα άνισο και ας μου επιτραπεί να εκφράσω την άποψη άκαιρο. Η Ελλάδα έβγαινε τότε από ένα επώδυνο εμφύλιο πόλεμο και ήταν απρόθυμη ή και ανίκανη να βοηθήσει. Ο Γρίβας πάλι δεν ήταν το καταλληλότερο πρόσωπο να ηγηθεί ενός "παλλαϊκού" όπως αναφέρεις ξεσηκωμού. Ακροδεξιός ήταν και εκ των πραγμάτων μη κατάλληλος να ενώσει όλο τον κυπριακό λαό. Το μόνο που κατάφερε ήταν να ωθήσει τους Άγγλους να ανακατέψουν και την Τουρκία στο Κυπριακό, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Όλα αυτά τα γράφω εγώ που προέρχομαι από μια οικογένεια εκπαιδευτικών, οι οποίοι από μικρή με πότισαν με το όραμα της Ένωσης. Το ίδιο όραμα που είχαν και οι αγωνιστές (οι περισσότεροι τουλάχιστον) που έδωσαν τη ζωή τους γι' αυτό, επαναλαμβάνω άδικα.
Ο αγώνας που έπρεπε να δοθεί τότε έπρεπε να ήταν πολιτικός και παράγματι παλλαϊκός. Δυστυχώς δεν ευτυχήσαμε να είχαμε ηγέτες συνετούς και νηφάλιους.
Τα παθήματα ας μας γίνουν μαθήματα. Αμήν.
Αγαπητέ Φοίβο την καλημέρα μου.
Θα πρέπει να σου πω ότι συμφωνώ απόλυτα με το γράμμα και το πνεύμα του κειμένου σου.
Ωστόσο θέλω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις – σχόλια.
Θεωρώ ότι η οποιαδήποτε κριτική έναντι οποιουδήποτε ιστορικού γεγονότος, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει μείωση του γεγονότος ή προσπάθεια αμαύρωσης του κλπ.
Και είναι σχήμα οξύμωρο από τη μια να λέμε ότι έγιναν λάθη και παραλείψεις και όταν αναφερόμαστε σε αυτά κάποιοι να θεωρούν ότι αποτελεί προσπάθεια μείωσης ή αμαύρωσης.
Κατά την άποψη μου η κριτική δεν αφαιρεί τίποτε απολύτως από το μεγαλείο ενός γεγονότος και στην προκειμένη περίπτωση του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι αγωνιστές και ήρωες δεν ανήκουν σε παρατάξεις αλλά σε ολόκληρο το λαό.
Όμως δεν ακούσαμε ποτέ για κάποιους αγωνιστές και ήρωες που πέθαναν για την πατρίδα όπως ο Αργυρός Νικόλα, ο Τάκης Κυθρεώτης, ο Νικόλας Γεωργίου, ο Ανδρέας Εξηντάρης, ο Αντρόνικος Κυπριανού, ο Μιχαλάκης Κουρτέλας.
Γιατί; Αυτοί για ποιο σκοπό έδωσαν τη ζωή τους; Είναι λιγότερο ήρωες και δεν τους ξέρει κανένας; Ή δεν ξέρουμε τίποτε επειδή ανήκουν σε μια συγκεκριμένη παράταξη;
Ωραία τα λόγια, στην πράξη τι γίνεται;
Εύχομαι να φτάσουμε στο σημείο που επιθυμείς και πιστεύω ότι επιθυμούμε όλοι μας.
Για να γίνει αυτό όμως χρειάζεται πρώτα και κύρια η γνώση και μετά η θέληση.
@ Adamantia. Εθνική ομοψυχία απαιτεί και όρισμένα 'δύσκολα' πράγματα, που δεν είναι τόσο δεδομένα για όλους, ιδιαίτερα εάν φορούν παραμορφωτικούς, ιδεολογικούς φακούς και υστερόβουλα κομματικά ματογυάλια...
@ Λεμέσια. Σ' ευχαριστώ. Αν πιστεύεις ότι το πνεύμα του κειμένου κάνει καλό, βάλε κι εσύ το δικό σου λιθαράκι με τα δικά σου γραφόμενα...
@ JamanFou said. Τους περισσότερους θα έπρεπε να τους πιάσουμε από τ' αυτιά, γιατί κοιτάνε αυστηρά το προσωπικό συμφέρον ή το κομματικό, αλλά ποτέ το γενικότερο καλό που είναι πάντα το μέγα ζητούμενο...
@ politispittas. Χαίρε η εγκράτεια λόγων φίλτατε Γιώργο!
@ Eva Neocleous. Ερωτήματα πάντα υπάρχουν. Το θέμα όμως, είναι να δίνουμε απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα που μας απασχολούν σοβαρά και ιδιαίτερα να δικαιωθεί η Κύπρος, όχι κάποιος ιδεολογικός χώρος αριστερός ή δεξιός...
@ Meropi. Τον αγώνα της ΕΟΚΑ τον άρχισε η Εθναρχία από το 1950 με το δημοψήφισμα και ούτε Γρίβας υπήρχε ούτε τίποτα. Πολιτκά τον αγώνα τον ήλεγχε η εθναρχεύουσα εκκλησία από την αρχή μέχρι το τέλος. Το θέμα δεν είναι να βρούμε ποιος έκανε τα πιο πολλά λάθη, αλλά πως μαθαίνουμε από αυτά και πως προχωράμε παρακάτω...
@ Μιχάλης. Αν συμφωνείς με το γράμμα και το πνεύμα του κειμένου, τότε εργάστου όσο μπορείς γι' αυτό, γιατί το έχει μεγάλη ανάγκη ο τόπος μας.
Η κριτική είναι πάντα απαραίτητη σε μια δημοκρατικά συγκροτημένη κοινωνία. Ευτυχώς δεν είμαστε μονοκομματικό κράτος... όπως προσπαθούσαν πολλοί κάποτε, να μας κάνουν, γιατί έτσι πίστευαν. Η κριτική, πάντως, όταν είναι σκόπιμη και υστερόβουλη, αποκλειστικά για να δικαιολογήσει ή να επιβραβεύσει πολιτικές εκ των υστέρων, δεν είναι του γούστου μου.
Έχεις δίκαιο ότι δεν ακούσαμε για κάποιους άλλους αγωνιστές της Κύπρου. Αυτό είναι γενικότερο θέμα πολιτικών προσανατολισμών απάντων δεξιών και αριστερών. Όπως, Μιχάλη, δεν ακούσαμε και για πολλούς άλλους καταξιωμένους ήρωες και ιστορικές φυσιογνωμίες πολλά, για παράδειγμα τον Μαντέλα, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Γκάντι, αλλά τρελαθήκαμε να ακούμε τον Τσε Γκουεβάρα και κανείς βασικά που φοράει το μπλουζάκι με την προσωπογραφία του, δεν έχει ιδέα τι έκανε ο άνθρωπος αυτός... Δεν θα μπορούσε για παράδειγμα το ίνδαλμα μιας σημαντικής μερίδας της νεολαίας μας να ήταν ο Αυξεντίου;
Διερωτάσαι και λες πολύ σωστά ότι: "Ωραία τα λόγια, στην πράξη τι γίνεται;". Ωραία Μιχάλη, να ρωτήσουμε ΑΠΑΞΑΠΑΝΤΕΣ να μας πουν, αυτούς που μπορούν να κάνουν τα λόγια πράξη. Εμάς ο ρόλος μας είναι να πιέζουμε και να επιζητούμε αυτό.
Όσον αφορά τη γνώση που αναφέρεις, όσο διαβάζω και μελετώ, τόσο περισσότερο αμφισβητώ τα ΠΑΝΤΑ. Αν εσύ πιστεύεις ότι βρήκες την απόλυτη αλήθεια και την γνώση, μπράβο σου.
Αγαπητέ μου Φοίβο,
Απ’ ότι κατάλαβα θύμωσες με αυτά που έγραψα.
Προσωπικά πιστεύω ότι με όσα κάνω, δηλαδή από τη μια η αναγνώριση των ιστορικών γεγονότων και από την άλλη η κριτική αντιμετώπιση τους, συμβάλλει στο στόχο που θέτεις.
Θα συμφωνείς μαζί μου ότι δεν είναι με εξιδανικεύσεις που γράφεται η ιστορία.
Τόσα χρόνια ήταν κυρίαρχη η μια άποψη που δεν επιδεχόταν καμίας κριτικής.
Τώρα που ξεκίνησε να γίνεται μία κριτική, θυμηθήκαμε τα μονοκομματικά κράτη;
Και γιατί χαρακτηρίζεις την κριτική σκόπιμη και υστερόβουλη;
Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις ποια είναι τα κριτήρια που χαρακτηρίζουν μια κριτική;
Μιλάς για δικαιολόγηση και επιβράβευση πολιτικών εκ των υστέρων.
Αν και σε όλα αυτά απάντησα στο σχόλιο σου στο δικό μου blog, θα τα επαναλάβω κι εδώ.
Και θα πω ότι δεν είναι θέμα επιβράβευσης.
Και γιατί να μην είναι επιβράβευση και δικαιολόγηση πολιτικών η άποψη που λέει ότι ήταν απαραίτητος ο αγώνας; Το βάζω δηλαδή από την ανάποδη. Μήπως αυτή η κριτική είναι του γούστου σου;
Και στο κάτω κάτω, δεν είναι εκ των υστέρων που γίνεται αυτή η εκτίμηση, είναι διατυπωμένη και καταγραμμένη από τις 2 Απριλίου 1955. Άρα δεν είναι εκ των υστέρων.
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος στην Κύπρο με στοιχειώδη γνώση που να μην ξέρει τον Μαντέλα, τον Κινγκ ή τον Γκάντι.
Τα ονόματα που ανάφερα στο πρώτο σημείωμα μου όμως κανένας δεν τα ξέρει.
Δεν υπάρχουν σε κανένα σχολικό βιβλίο, δεν έχει στηθεί ούτε ένα μνημείο.
Γιατί άραγε;
Και έτσι για να ξέρεις, τον Τσε δεν τον έχω και σε μεγάλη υπόληψη, σε αντίθεση με τον Αυξεντίου.
Όμως στην Κύπρο είχαμε τόσους και τόσους νεκρούς σε εθνικούς αγώνες. Ανεξαρτήτως παρατάξεως.
Πού είναι τα μνημεία τους; Πού είναι οι τιμές;
Νομίζω ότι η τελευταία παράγραφος σου δεν πρέπει να αναφέρεται σε μένα.
Διότι εγώ διαβάζω και μελετώ. Και όσο διαβάζω και μελετώ (και ερευνώ) τόσο περισσότερο αμφισβητώ.
Και λίγο πιο πριν διατυπώνεις μομφή εναντίον μου διότι η μελέτη και η έρευνα μου με οδηγεί στην αμφισβήτηση.
Την απόλυτη αλήθεια (θεωρούν ότι) την κατέχουν εκείνοι που ενώ μιλούν για την ανάγκη κριτικής, ευθυγραμμίζονται με όσους δεν θέλουν κριτική, προτάσσοντας διάφορες δικαιολογίες και διατηρώντας την υπάρχουσα άποψη.
Με όλη μου την εκτίμηση και την αγάπη,
Μιχάλης
Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ άγγιξε τον παλλαϊκό παλμό της εποχής και γι αυτό έγραψε Ιστορία που δεν ξεγράφεται, επισκιάζοντας ίσως, με τη λάμψη του μικρότερης εμβέλειας κινητοποιήσεις εναντίον της αποικιοκρατίας. Αυτό είναι το ένα σημείο.
Μιχάλη γράφεις: "Τόσα χρόνια ήταν κυρίαρχη η μια άποψη που δεν επιδεχόταν καμίας κριτικής."
Υπάρχει όμως ακόμη ένα σημαντικό γεγονός πέρα από τον Αγώνα του 1955 που συνέβαλε στη διαμόρφωση μιας άλλης κυρίαρχης άποψης, την οποία κανείς δεν τολμάει να αγγίξει. Το πραξικόπημα του 1974. Εξ αποστάσεως, όπως τα παρατηρώ, αυτό υπήρξε μια μεγάλη ήττα για τη Δεξιά και δημιούργησε "ηθικούς" νικητές στην αντίθετη παράταξη. Όπως συμβαίνει παντού, έτσι και σε αυτή την περίπτωση, οι νικητές γράφουν/έγραψαν την Ιστορία. Άρα το πραξικόπημα του 1974 επισκιάζει πολύ περισσότερα, απ' ότι ο Αγώνας του 1955, όσον αφορά τη διαμόρφωση της κυρίαρχης άποψης.
Έχουμε το θάρρος να τα εξετάσουμε και τα δύο γεγονότα με νηφαλιότητα; Ή μας βολεύει να δαιμονοποιούμε υπέρμετρα το Γρίβα και να του επιφορτώνουμε όσα κακά συνέβηκαν προ του 1974, απαλλάσσοντας έμμεσα το Μακάριο κι όσους στήριζαν το (τρομο-)κράτος του; Ανατρεπτική η απορία μου; Για μερικούς ίσως, ναι. Γι αυτό επιμένω, ότι η Ιστορία στις σωστές της διαστάσεις, θα καταγραφεί, όταν πιθανότατα, κανείς από μας δε θα είναι στη ζωή...
Και κάτι που αξίζει επίσης, να σημειωθεί: γινόμαστε πιο αξιόπιστοι, όταν αναζητάμε την αλήθεια σε όλους τους χώρους κι όχι μόνο στους πολιτικο-ιδεολογικά αντίπαλους.
@ Λεμέσια
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
Τίποτε δεν πρέπει να μείνει χωρίς εξέταση. Νηφάλια πάντα. Αλλά εξέταση σε βάθος.
Δεν είναι ανατρεπτική η άποψη σου, τουλάχιστον για μένα.
Όμως επειδή προσωπικά πιστεύω στην σύνδεση και αλληλουχία των γεγονότων, υποστηρίζω ότι η εξέταση πρέπει να αρχίσει ορίζοντας μια αφετηρία.
Η αφετηρία αυτή είναι η ιστορική στιγμή και καμπή από το 1950 και να φτάσουμε μέχρι το 74. Εκεί τελειώνει, κατά την άποψη μου η περίοδος.
Και σε αυτή την περίοδο πρέπει να εξεταστεί ο ρόλος όλων. Είτε ονομάζεται Μακάριος είτε Γρίβας, είτε δεξιά είτε αριστερά.
Αλλά κάποιοι δεν είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν τίποτε. Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μας οι φωνές εκείνων που «αγανάκτησαν» όταν αφέθηκε να εννοηθεί ότι μπορεί να υπάρχουν και ε/κυπριακές ευθύνες στα γεγονότα του 1963.
Και εδώ μιλούμε για ευθύνες ΚΑΙ του Μακαρίου.
Και σε αυτή την περίπτωση αντέδρασαν πάλι οι ίδιοι κύκλοι που αντιδρούν και στο θέμα της ΕΟΚΑ.
Άρα, όσοι μιλούμε για καταγραφή της ιστορίας όσο πιο πραγματικά γίνεται, δεν βάζουμε όρια.
Τα προβλήματα που προκύπτουν, οφείλονται:
1ον
στο ότι πρόκειται για το πολύ πρόσφατο και νωπό μας παρελθόν (οι πληγές του διχασμού είναι ανοιχτές ακόμη, τόσο στην κοινωνία, όσο και σε πολιτικό επίπεδο) και
2ον
στο ότι τίθεται θέμα αξιοπιστίας, για το ποιος ερευνά τι και ποιος θέλει να επιβάλει τα δικά του πορίσματα ως τη νέα κυρίαρχη άποψη. (Εδώ θα αναφερθώ στη δήλωση του προέδρου Χριστόφια, ότι "μετά από ιστορικές αναθεωρήσεις δύο δεξιών προέδρων, ας κάνει και μία ένας αριστερός...". Η Ιστορία δε γράφεται με τέτοιο τρόπο και ήταν μεγάλη απροσεξία εκ μέρους του να εκφραστεί τόσο προκλητικά. Είναι αναμενόμενες οι αντιδράσεις μετά από τέτοια ατοπήματα...)
Σε ιδιωτικό επίπεδο, οι έρευνες και οι συζητήσεις θα συνεχιστούν ανεξάρτητα από την επίσημη εκδοχή που θα καταγραφεί στα όποια βιβλία.
Μιχάλη, γνωρίζεις ότι έχω διαφωνήσει ορισμένες φορές με τα γραφόμενα σου. Διευκρινίζω, ότι το δικαίωμα της διαφωνίας οφείλει να συνυπάρχει πλάι στο δικαίωμα της ελεύθερης έρευνας και έκφρασης. Η διαφωνία και η αντίδραση δεν πρέπει να εκλαμβάνονται ως περιορισμός της ελευθερίας της άποψης. Χωρίς αντίλογο δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία (αν και συνήθως, ακριβώς σε αυτό το σημείο συμβαίνουν οι περισσότερες παρεξηγήσεις...)
@ Μιχάλης. Αγαπητέ μου Μιχάλη, Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν θύμωσα με τα γραφόμενά σου. Κουράστηκα όμως, να επαναλαμβάνουμε τα ίδια, έχοντας πάντα κατά νουν ότι στόχος είναι η ‘δικαίωση’ μιας παράταξης.
Λες ότι «τόσα χρόνια ήταν κυρίαρχη η μια άποψη που δεν επιδεχόταν καμίας κριτικής». Αυτό είναι σωστό και αντιπροσώπευε ΣΥΝΟΛΙΚΑ όλη την κοινωνία μηδενός εξαιρουμένου. Έχω σεβαστούς φίλους αριστερούς που συμφωνούν απόλυτα μαζί σου…
Άμα ξεκινήσει μια κριτική, γιατί θα πρέπει αγαπητέ Μιχάλη να την περιορίσουμε στα «καλά και συμφέροντα, ταις ιδεολογίες ημών»; Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ για απελευθέρωση του τόπου μας δεν ήταν άκαιρος όπως το θέτεις και το αντιλαμβάνεσαι εσύ, βάσει μιας ανακοίνωσης ενός κόμματος, που ξέρεις πολύ καλά με τι κριτήρια εκδόθηκε, μακριά από ορθολογιστική κρίση, αλλά σκοπιμότητες. Η Δεξιά είχε αποκλείσει την Αριστερά, θα της έλεγε και μπράβο από πάνω;
Από το 1946 οι Άγγλοι μιλούσαν για το «άκαιρο» των διεκδικήσεων των Ελληνοκυπρίων, προβάλλοντας διάφορες προφάσεις εν αμαρτίαις. Από το 1950 οι Ελληνικές κυβερνήσεις μιλούσαν για το «άκαιρο» του δημοψηφίσματος. Μεταξύ 1950-55 έκαναν το ίδιο και το 1954 με την πρώτη προσφυγή στα Η.Ε. είπαν ότι ήταν άκαιρη, πολύ πριν εμφανιστούν οι νεοφανείς φωστήρες περί ‘άκαιρου’ αγώνα. Συνεπώς, στην ουσία, ποτέ δεν θα υπήρχε με τους Άγγλους δυνάστες ‘έγκαιρο’ (right timing) για αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού!! (Αυτό δεν γίνεται με τις Αγγλικές Βάσεις;). Αντίθετα, οι πανίσχυρες Αγγλικές Μυστικές Υπηρεσίες (οι καλύτερες της εποχής τότε) διοχέτευαν εντέχνως στον Τύπο, αυτού του είδους τις απόψεις από τη μια, υποβάλλοντας ταυτόχρονα, ότι στο μέλλον, θα σας ‘φροντίσουμε’ και την ελευθερία σας (ανεξάρτητα του ‘ΠΟΤΕ’ του Χόπκινσον το 1954). Η Εθναρχία, όμως αγαπητέ Μιχάλη, πίστευε ΤΟΤΕ ότι ο καλύτερος χρόνος για την ελευθερία ενός λαού είναι το εδώ και τώρα. Άρα, όσο ‘λάθος’ κι αν το βλέπεις εσύ, άλλο τόσο ορθό ήταν για άλλους. Για να είμαστε δίκαιοι, ίσως να μην ήταν ούτε σωστό, ούτε λάθος ο χρόνος. Να υποτιμήσουμε άραγε το γεγονός ότι με τον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ έφυγαν (στο βαθμό που ξεκουμπίστηκαν οι Άγγλοι) από την Κύπρο; Είναι λίγη η επιτυχία αυτή; Μα, θα μου πεις έβαλαν τους Τούρκους από το παράθυρο. Το ίδιο όμως και χειρότερο έκαναν για έναν άλλο υπέροχο αγώνα στις Ινδίες. Τα ίδια έλεγαν περί «άκαιρου» αγώνα αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την παθητική αντίσταση του Μεγάλου Ηγέτη Γκάντι. Στο τέλος, οι Αγγλικές Μυστικές Δυνάμεις τον δολοφόνησαν και διχοτόμησαν τη χώρα (Πακιστάν)!!! Ακόμη και σήμερα Άγγλοι ψευτοδημοσιογράφοι (πράκτορες στην ουσία) γράφουν βιβλία, άρθρα και ιστοσελίδες για το άκαιρο του Αγώνα της ΕΟΚΑ και του Γκάντι και γενικά ότι έχει να κάμει με τα αποικιοκρατικά τους σύνδρομα!!!
Συνεπώς, εσύ ανέμιζε αυτάρεσκα τη δήλωση τις 2 Απριλίου 1955 δίκην ευαγγελίου, λέγε για το «άκαιρο» ενός Απελευθερωτικού Αγώνα εναντίον στην αποικιοκρατία την καταπίεση και την ανελευθερία και εγώ να πιστεύω στα δικά μου και πάλι φίλοι θα ‘μαστε. Με όλη μου την εκτίμηση και την αγάπη, Φοίβος
@ Λεμέσια. Συμφωνώ μαζί σου και υπενθυμίζω ότι ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ έγινε σε μια περίοδο μεγάλων διεθνών εντάσεων, όπου οι αντιπαλότητες μεταξύ Ανατολής και Δύσης ήταν στο φόρτε τους.
Για παράδειγμα οι επιτήδειοι Άγγλοι άριστοι γνώστες της διεθνούς πολιτικής (τη διαμόρφωναν σε μεγάλο βαθμό) σε κάθε αίτημα για ελευθερία, (όχι μόνο των Κυπρίων, αλλά και άλλων λαών) κατηγορούσαν με τα μέσα που είχαν, τους Κύπριους ότι θα ‘κομμουνιστικοποιήσουν’ την Κύπρο. Αυτά τα έλεγαν για να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της μεγάλης αναδυόμενης τότε δύναμης των ΗΠΑ. Τα κατάφεραν τελικά με τις κατηγορίες περί «Κάστρου της Μεσογείου» το 1974 κάποιοι άλλοι. Αυτά κι αν βοηθούν στις σημερινές μας εκτιμήσεις για την παραπέρα πορεία μας, παρά το «άκαιρο» τάχα του Αγώνα, για να αναδείξουμε τους «σοφούς» τάχα πατερούληδες…
aiolos. Πολύ ενδιαφέρον το φιλμάκι το οποίο είδα και στο παρελθόν. Οφείλω να ομολογήσω, ότι, για έναν πρόσφυγα σαν κι εμένα, δεν με εντυπωσιάζει και πολύ. Ιδιαίτερα όταν ξέρω πως, "ΕΛΛΗΝΕΣ" με την "εθνοπρεπή" και "πατριωτική" τους στάση συνέβαλαν ώστε, να εισβάλει ο ΑΤΤΙΛΑΣ στην πατρίδα μας... Στο φιλμάκι δεν είδα πολλούς από δαύτους... τους υπερπατριώτες!!!
Προσωπικά, νιώθω και είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας (όχι λιγότερο από σένα) γιατί ενστερνίζομαι τον μοναδικό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ που δεν έχει να κάνει τίποτα, μα τίποτα με το φιλμάκι που μας προτείνεις...
@ Λεμέσια
Η ουσία είναι επί της ουσίας συμφωνούμε.
Όμως δεν είναι σωστό (και δεν το λέω για σένα), όταν συμφέρει να λέμε ότι η ιστορία γράφτηκε και όταν συμφέρει να λέμε ότι δεν γράφτηκε.
Όσον αφορά την αναφορά στο Χριστόφια, λυπούμαι αλλά δεν είναι έτσι που το είπε.
Μιλώντας στην εκπομπή «Το συζητάμε»(29-12-2008) είχε πει ότι η ιστορία γράφτηκε από τη δεξιά. Ναι, αυτό το είπε.
Κάποιοι φρόντισαν να διαστρέψουν τη συνέχεια με αποτέλεσμα εσύ να γράφεις (διότι αυτό σου έμεινε, και δεν σε μέμφομαι γι αυτό) ότι ο Χριστόφιας είπε πως είναι τώρα είναι η σειρά της αριστεράς να την γράψει.
Εκείνο που είπε είναι ακριβώς το αντίθετο. Και επ αυτού υπάρχουν και δηλώσεις και του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Είπε ότι αυτό, δεν σημαίνει ότι τώρα είναι η σειρά της αριστεράς να γράψει την ιστορία. Και πρόσθεσε ότι η ιστορία θα πρέπει να γραφτεί πλέον από τους ειδικούς.
Το ότι η ιστορία (και δη η σχολική) γράφτηκε με σκοπιμότητες το ομολόγησε άλλωστε στο Γ’ του ΡΙΚ και ο Α. Π. Πολυδώρου που του ανατέθηκε να την γράψει.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το δικαίωμα έκφρασης και έρευνας. Μόνο που όσοι αντιτάσσονται στην όποια διαφορετική άποψη δεν συμμερίζονται αυτά που κι εσύ πιστεύεις.
Θα θυμίσω τον πόλεμο που δέχθηκε ο Μ. Δρουσιώτης για το βιβλίο του «ΕΟΚΑ η σκοτεινή όψη». Μέχρι και πληρωμένο τον είπανε.
Σήμερα (Σάββατο) ο Δρουσιώτης γράφει ένα άρθρο στον Πολίτη στο οποίο αναφέρει ότι μόνο και μόνο η παρουσία του σε δύο εκπομπές της Χαραλαμπίδου προκάλεσε θύελλες διαμαρτυριών από τους γνωστούς άγνωστους «προστάτες» της ιστορίας μας.
Αυτό δεν νομίζω να δείχνει ότι στην Κύπρο υπάρχει η ελευθερία έστω και σε ιδιωτικό επίπεδο να ερευνάς και να δημοσιοποιείς τα αποτελέσματα της έρευνας σου.
Έχουμε πολλή δρόμο ακόμα προς αυτή την κατεύθυνση.
@ Phivos Nicolaides
Κι εγώ έχω κουραστεί να ακούω συνεχώς ότι η αντίθετη άποψη έχει πάντα σκοπιμότητες και ειδικά να δικαιώσει μια παράταξη.
Και διερωτώμαι γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τον άλλο που προσπαθεί να διατηρήσει και να συντηρήσει την επικρατούσα άποψη.
Προσωπικά σε βεβαιώνω ότι δεν έχω αυτό τον στόχο. Πιο αναλυτικά θα σχολιάσω στο δικό μου μπλοκ.
Όταν θα δεις το υπό συγγραφή βιβλίο μου, θα διαπιστώσεις ότι εκεί υπάρχει και κριτική και για το ΑΚΕΛ.
Μιλάς για προσαρμογή της κριτικής στα πλαίσια των ιδεολογιών μας.
Κακώς το κρίνεις έτσι, και ιδιαίτερα για μένα. Ίσως συγχύζονται τα πράγματα λόγω του ότι την «άλλη» άποψη την εξέφραζε η αριστερά.
Όμως εγώ δεν το βλέπω έτσι.
Και γιατί η… αντίθετη άποψη να μην είναι δικαίωση (αν τίθεται έτσι το θέμα) της αντίθεσης του Κων. Σπυριδάκη στη διεξαγωγή ένοπλου αγώνα ή του Πατριάρχη Αθηναγόρα και άλλων, που δεν ανήκουν στην αριστερά;
Αλλά, επιμένω, γιατί να τίθεται θέμα δικαίωσης του α ή του β;
Το γιατί ο αγώνας εκείνος ήταν άκαιρος το εξήγησα στην ανάρτηση μου. Όπως και τις παραλείψεις του.
Και διερωτώμαι γιατί κανένας απ’ όσους διαφωνούν δεν αντέκρουσαν τους λόγους που παράθεσα αλλά αρκέστηκαν στο να ψάχνουν τους λόγους για τους οποίους λέω ότι λέω.
Ως συνήθως δηλαδή, η ουσία μένει στην άκρη και ασχολούμαστε με το πώς αίρουμε τις εντυπώσεις και τις αντικαθιστούμε με άλλες.
Διερωτώμαι επίσης αγαπητέ μου Φοίβο μου γιατί παραθέτεις το τι λένε οι άγγλοι (για το άκαιρο του αγώνα). Δεν θέλω να φανταστώ ότι υποβάλλεις ότι εξυπηρετώ τα συμφέροντα των άγγλων (κάτι ανάλογο που λένε κάποιοι άλλοι σήμερα ότι όσοι διαφωνούν με τις απόψεις τους εξυπηρετούν τους Τούρκους)
Είτε έτσι είτε αλλιώς όμως, η άποψη του Γλαύκου Κληρίδη ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ έβλαψε την Κύπρο που κατατάσσεται;
Στη δικαίωση του ΑΚΕΛ ή στην εξυπηρέτηση αγγλικών συμφερόντων;
Και το επαναλαμβάνω, δεν ανεμίζω και πολύ περισσότερο αυτάρεσκα την ανακοίνωση του ΑΚΕΛ της 2ας Απριλίου.
Προσωπικά ουδέποτε είπα ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν αντιαποικιακός. Γιατί μου το λες σαν να και δεν το αναγνωρίζω αυτό;
Μήπως τελικά βλέπουμε τα πράγματα με μόνο δύο χρώματα, το μαύρο και το άσπρο;
Πάντα με εκτίμηση
Μιχάλης
Μιχάλης. Αγααπητέ μου Μιχάλη, σε διαβεβαιώνω ότι θα ήμουν ανάξιος οποιασδήποτε εκτίμησης εκ μέρους σου, εάν έστω και έμμεσα υπονοούσα ότι, επειδή οι Άγγλοι εξακολουθούν παντιοτρόπως το τροπάρι περί «άκαιρου» αγώνα της ΕΟΚΑ, ότι αυτό αφορά κι εσένα. Ούτε για αστείο Μιχάλη μου, ειλικρινά σου λέω. Ορθότατα υπενθυμίζεις το ανάλογο που λένε κάποιοι άλλοι σήμερα ότι όσοι διαφωνούν με τις απόψεις τους εξυπηρετούν τους Τούρκους.
Ανέφερα πάντως για την Ινδία όπου είχαμε σχεδόν τα ίδια φαινόμενα, τις ίδιες Αγγλικές ίντριγκες και δυστυχώς τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα με πρωταγωνιστές τους Άγγλους αποικιοκράτες.
Τώρα θέτεις και ένα άλλο ζήτημα εκτός από το «άκαιρο», ότι ο Αγώνας έβλαψε την Κύπρο. Θα επικαλεσθώ τον Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, όπου στο βιβλίο του «Ιστορία χαμένων ευκαιριών» Τόμος Β’ σελ.233, γράφει τα εξής ενδιαφέροντα: «Με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου: 1. Αποτίναξαν τον ξένο ζυγό, που είτε με τη μορφή στυγνής κατοχής είτε με τη μορφή αποικιακής κυριαρχίας βάραινε απάνω στην Κύπρο από αιώνες.
2. Στη θέση της αποικίας δημιουργούσαν ένα κράτος, που παρά ορισμένες δεσμεύσεις, είχε όλα τα γνωρίσματα της ανεξάρτητης πολιτείας, με τη διεθνή παρουσία και ακτινοβολία που είχε οποιοδήποτε ανεξάρτητο κράτος.
3. Διατηρούσαν την ενότητα της Κύπρου, τόσο από άποψη γεωγραφικού χώρου όσο και από άποψη διοικήσεως.
4. Διατηρούσαν οι Συμφωνίες έντονη την ελληνικότητα της Μεγαλονήσου και εξασφάλιζαν τη διατήρηση της εθνολογικής της συνθέσεως και την πρόοδο και άνθηση του Ελληνισμού.
Στη σελ. 272 γράφει: «Το όνειρο που πολλοί είχαμε κάμει, να δούμε στο διεθνή στίβο την Κύπρο σαν μια δεύτερη Ελλάδα, γινόταν πραγματικότης» (μετά που έγινε μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 24 Μαρτίου 1961).
Συνεπώς, δεν ξέρω αν πρέπει να υποτιμούμε το τι επετεύχθη στο τέλος, έστω και εάν δεν ευοδώθηκε ο αντικειμενικός σκοπός που ήταν η ένωση με την Ελλάδα. Ο Γλαύκος Κληρίδης έκαμε μια εκτίμηση, δεν απέδειξε κάτι. Γράφω ότι ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν αντιαποικιακός, όχι φυσικά για σένα.
Τα πράγματα δεν τα βλέπουμε με μόνο δύο χρώματα, το μαύρο και το άσπρο, αλλά φαντάζουμε ότι καλόπιστα και οι δυο μας, έχουμε διαφορετικές εκτιμήσεις, κρίσεις και γενικότερες απόψεις για το συγκεκριμένο θέμα.
Πάντα με εκτίμηση
Φοίβος
Μιχάλη,
οι περισσότεροι, δεξιοί και αριστεροί, συμφωνούν στην αναγκαιότητα αναθεώρησης και εκσυγχρονισμού των βιβλίων της Ιστορίας. Το θέμα είναι μέσα από ποια διαδικασία θα ολοκληρωθεί αυτό το έργο, το οποίο δεν είδαμε ακόμη, άρα κανείς μας δεν μπορεί να εκφραστεί υπέρ ή κατά. Για τις δηλώσεις του προέδρου έχω διαβάσει επανειλημμένα στις εφημερίδες. Έγραψα περί απροσεξίας εκ μέρους του. Ο λόγος φέρνει αντίλογο. Είναι δυνατόν να αναφέρεται στην Ιστορία που γράφτηκε από τη Δεξιά και να μην περιμένει αντιδράσεις; Συμφωνούμε στο ότι καταγράφηκαν υπερβολές και ανακρίβειες στα υπάρχοντα βιβλία, αλλά παράλληλα γράφτηκαν και αρκετές αλήθειες. Ας μην είμαστε τελείως ισοπεδωτικοί. Προσωπικά, δεν αναμένω, ότι τα νέα βιβλία θα είναι άρτια και τέλεια. Ούτε έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στη νέα ομάδα που ανέλαβε την αναθεώρηση, για να μπορώ να την υπερασπίζομαι με σθένος, εκ των προτέρων μάλιστα...Άνθρωποι είναι και αυτοί, οι οποίοι σίγουρα κάποιες ιδεολογίες πρεσβεύουν και εκούσια ή ακούσια δε μένουν ανεπηρεάστοι...Ας αναμένουμε πρώτα...
Σε καμία χώρα, ακόμη και να υπάρχει απεριόριστη ελευθερία έκφρασης, δεν είναι εύκολο να ανατρέψεις την κυρίαρχη άποψη για ένα θέμα. Και ακόμη και να επιτευχθεί αυτό το κατόρθωμα, κανείς δε μας εγγυάται, ότι η νέα κυρίαρχη άποψη θα είναι πιο κοντά στην αλήθεια και πιο έγκυρη από την παλιά...
Για την πλήρη ελευθερία της έκφρασης στην Κύπρο, ίσως πράγματι να έχουμε δρόμο ακόμη μπροστά μας. (Το αποκορύφωμα της φίμωσης της αντίθετης άποψης ήταν το 2004 με το σχέδιο Ανάν και τον αποκλεισμό όσων το υποστήριζαν από τα πλείστα ΜΜΕ) Στην περίπτωση της ΕΟΚΑ έχω διαβάσει λασπολογίες και αναλήθειες και από τις δύο πλευρές. Δε σημαίνει ότι όποιος εκφράζεται κριτικά εναντίον της ΕΟΚΑ έχει αυτόματα και δίκιο. Αυτό ισχύει και για όσους υπερασπίζονται την ΕΟΚΑ αδιακρίτως. Κάπου στο ενδιάμεσο είναι η αλήθεια...
@ Phivos Nicolaides
Αποδέχομαι την διευκρίνιση σου της πρώτης παραγράφου και τονίζω κι εγώ ότι λέγεται, λέγεται καλόπιστα.
Συμφωνώ με τις αναφορές του Ε. Αβέρωφ.
Αναφορές και επισημάνσεις οι οποίες δείχνουν ότι ο στόχος του αγώνα δεν επιτεύχθηκε. Από ένωση μας προέκυψε ανεξαρτησία.
Σε αυτό συνέβαλαν σωρεία παραγόντων, μη εξαιρουμένων και αυτών που παράθεσα.
Ο ένοπλος αγώνας συνέβαλε στο να δημιουργηθεί κάτι άλλο, αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Δεν ήταν όμως το ποθούμενο αποτέλεσμα.
Είχε μεν αποτέλεσμα (το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν μηδενίζεται) αλλά όχι το επιθυμητό.
Είναι άραγε τυχαίο που πολλοί αγωνιστές θεώρησαν ότι το έργο τους δεν τελείωσε το ’59 και θέλησαν να το συνεχίσουν αργότερα;
Και όλοι ξέρουμε ότι αρκετοί από αυτούς δεν έχουν και σε υπόληψη ούτε τον Καραμανλή ούτε τον Αβέρωφ, ούτε συμμερίζονται τα συμπεράσματα του. Τυχαίο κι αυτό;
Ο Κληρίδης ναι, έκανε μια εκτίμηση. Δεν έμεινε όμως στην εκτίμηση. Στις 4 Ιανουαρίου 1991 σε συζήτηση για την ιστορία του Κυπριακού μαζί με τον Σπ. Κυπριανού είπε ότι ο αγώνας ξεκίνησε λανθασμένα.
Παρόμοια λέει και ο Λυσσαρίδης.
@ Λεμέσια
Αγγίζεις ακριβώς αυτό που λέω τόσο καιρό. Ότι αρχίσαμε να επικρίνουμε τις αλλαγές στα βιβλία ιστορίας χωρίς να ξέρουμε τι θα αλλάξει.
Αυτό είναι καθαρά ένα κυπριακό φαινόμενο. Σκοτώνουμε κάθε προσπάθεια να πάμε μπροστά, πριν ακόμα γεννηθεί.
Η διαδικασία για τις αλλαγές των βιβλίων έχει καθοριστεί.
Έχουν ήδη διοριστεί οι άνθρωποι που θα φέρουν σε πέρας το έργο αυτό και σε πληροφορώ ότι δεν ανήκουν σε μία παράταξη.
Όμως η ουσία δεν είναι αυτή.
Προσωπικά δεν έχω ακούσει κανένα επίσημο να λέει ότι θα διαγράψει κάτι από τα βιβλία. Το αντίθετο άκουσα, ότι θα προστεθούν γεγονότα για τα οποία δεν γίνεται λόγος στα σημερινά.
Δεν εκπλήττομαι που όσα έχεις υπόψη σου για το Χριστόφια τα διάβασες στις εφημερίδες. Διότι η διαστρέβλωση θέσεων είναι καθημερινό φαινόμενο.
Θυμούμαι ότι πρόσφατα καθόμουνα μπροστά από την τηλεόραση και έβλεπα την επιστροφή του προέδρου στο προεδρικό από το χώρο των συνομιλιών.
Το ΡΙΚ είχε ζωντανή σύνδεση. Ρωτούν τον πρόεδρο να τους πει αν υπήρξε πρόοδος.
Ο πρόεδρος απαντά ότι δεν μπορεί να πει ούτε ότι υπήρξε, ούτε ότι δεν υπήρξε.
Και γυρίζει ο δημοσιογράφος και λέει, ακούσαμε τον πρόεδρο να εκφράζει απογοήτευση διότι δεν υπήρξε πρόοδος!!!
Θέλεις άλλο παράδειγμα από αυτό;
Λέω ξανά ότι το έργο αυτών που διορίστηκαν για τα βιβλία θα το δούμε και θα το κρίνουμε. Το ότι κάποιοι κάνουν προληπτική τρομοκρατία – διότι περί τρομοκρατίας πρόκειται – είναι κάτι περισσότερο από φανερό.
Όσον αφορά την κριτική για την περίοδο της ΕΟΚΑ (που δεν σημαίνει και αυτόματα ότι είναι εναντίον), δεν είπα ότι έχει και δίκαιο. Τα πάντα μπαίνουν κάτω από το φακό της έρευνας και της απόδειξης.
Κύριε Phivo Nicolaide,
Κατ’ αρχάς Σας καλησπερίζω κι απολογούμαι αν με το καθυστερημένο της παρέμβασης μου, Σας επαναφέρω πίσω σε μια (ήδη) εξαντλημένη συζήτηση.
Το κείμενο αυτής της ανάρτησης Σας το είδα μόλις την Παρασκευή (είχα κάποιες μέρες να επισκεφτώ το blog Σας και μπαίνοντας πρόσεξα να υπάρχουν μαζεμένα, όλως αιφνιδίως, 2-3 νέα posts).
Παρ’ όλο που διαβάζοντας το κείμενο, διάφορες “αντιδραστικές” σκέψεις τζιαι “δκιαολισμοί” (διαλογισμοί) διαπερνούσαν το μυαλό μου, είχα κατ’ αρχάς πει να μην καταθέσω σχόλια, πρώτον για να μην διαταράξω τη Νηφαλιότητα (όπως την χαρακτήρισε κι αγαπητός PolitisPittas) και το κλίμα συναίνεσης που διαπνέει το κείμενο, δεύτερον για να μη χύσω λάδι (πεζίνα) για περισσότερη “αντιπαλότητα”, αλλά και επειδή θεώρησα ότι έχασε από την επικαιρότητα του. Αλλά (ξαναμπαίνοντας εδώ απόψε) και βλέποντας τη συνέχιση τη συζήτηση αλλά και το κείμενο δημοσιευμένο και στη “Σημερινή” της Παρασκευής έκαμα ο “ασυχχώμπατος” (ασυγχώρητος – εσκουλούγρα με φαίνεται τζι’ ο Σατανάς) δεύτερες σκέψεις.
Κοντολογίς και μ’ όλο το σεβασμό και τη εκτίμηση προσωπικά πιστεύω ότι ούτε η επίκληση της λεγόμενης “εθνικής ομοψυχίας” (ή “εθνικής ενότητας”, για κάποιους άλλους), ούτε η προσπάθεια για εξεύρεση συναινετικών (ή μεσοβέζικων) λύσεων, αποτελούν πανάκεια για επίλυση χρόνιων προβλημάτων ή για το ξεπεράσαμε κρίσεων (που έχουν να κάνουν και με συντηρητικά φαινόμενα και τέτοιες καταστάσεις).
Στις πλείστες των περιπτώσεων (όπου έχουμε να κάνουμε και με φαινόμενα συντηρητισμού και αναχρονισμού) η σύγκρουση του Νέου με το Παλιό (δηλ. με τα κατεστημένα) είναι αναπόφευκτη (είναι εκ των ων ουκ anef) για ν’ αλλάξουν τα πράματα και να παμε (ως κοινωνία) πιο μπροστά! Λόγου χάριν να πούμεν, ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να γίνει ουσιαστική αποκατάσταση των ιστορικών γεγονότων και φυσικά της μνήμης των αδίκως (και για τα πολιτικά τους φρονήματα) Αριστερών κατά την περίοδο 1955-59 χωρίς να υπεισέλθουμε στες πολιτικές διαστάσεις του ζητήματος και αν μιλήσουμε για το ρόλο του Γρίβα και τον εμπαθή και μισαλλόδοξο αντικομουνισμό του ή ότι τούτος φέρει τεράστια ευθύνη για τη δημιουργία της σημερινής κατάστασης (με τη δράση της δικιάς του ΕΟΚΑ Β΄ κατά τα χρόνια 1971-74). Με δεδομένο ότι κάποιοι έχουν διαφορετικές απόψεις για όλ’ αυτά, διερωτούμαι αν είναι δυνατό να επιτευχθεί συναίνεση; Όταν λόγου χάριν το ΑΚΕΛ είχε την τόλμη να αναγνωρίσει από το 1957 ότι το λεξιλόγιο που αρχικά χρησιμοποίησε για να χαρακτηρίσει του αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν λανθασμένο κι ατυχές, δεν αναρωτιέστε γιατί 50 χρόνια μετά δεν κατάφεραν οι όποιοι άμεσα εμπλεκόμενοι από πλευράς ΕΟΚΑ (όπως οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών κι “ανάλογες δυνάμεις” – όπως λαλεί τζι’ ο PolitisPittas) να αναγνωρίσουν ότι τουλάχιστον έκαμαν λάθη; (Ή θα περιμένουμε να το πράξουν οι νεοφανείς “Σύνδεσμοι Απογόνων Αγωνιστών” – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι πλέον;)
Όπως (σωστά) απαιτούμε (και Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) να διακριβωθεί η τύχη ΟΛΩΝ των αγνοουμένων και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες χάθηκαν, σκοτώθηκαν, ή δολοφονήθηκαν, δεν θα ήταν και σωστό να γίνει και το ίδιο για τους “προδότες” (Αριστερούς και μη) που εκτελέστηκαν κατά την περίοδο του 1955-59;
Anef_Oriwn
Κυριακή 5/4/2009 – 11:20 μ.μ.
Είμαι Ελλαδίτης απο εκείνους τους τρελούς Ελλαδίτες που πιστεύουν ακράδαντα ότι η Ελλάδα και η Κύπρος είναι ενας ενιαίος χώρος.
Σαν φυλή έχουν ένα καθήκον να υπερασπιζόμαστε την ελευθερία μας και αυτό έπραξε η ΕΟΚΑ.Ο αγώνας της, ειναι αυτο που ο θουκιδίδης ονόμαζε κτήμα εις αεί.Υπενθυμίζει, υποκινεί,φρονηματιζει,μεταλαμπαδευει, απο γενιά σε γενιά.Είναι απαραίτητος ο συλλογισμός σχετικά με όσα έγιναν και ακόμα περισσότερο για όσα δεν έγιναν. Μα να κρατήσουμε για το τέλος μια σκέψη καμιά δύναμη κανένα έθνος δεν πρόκειται να συνεισφέρει στον αγώνα μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΚΥΠΡΟΣ μεγαλύτερο πολιτικό κεφάλαιο απο όσο εμείς διαθέτουμε.
Ο εχθρός μας είναι η κάθε μορφής αγγλοσαξονικής προέλευσης διπλωματικής φύσης ενέργεια που νομιμοποιεί την ΑΠΟΒΙΒΑΣΗ των Τούρκων στην Μεγαλόνησο.Ο εχθρός μας είναι η Τουρκία.Εχθρός μας είναι όλοι οι ιδεολογικοί δωσίλογοι που πασχίζουν να μας πείσουν οτι η εξάρτηση και υποτέλεια είναι η μοίρα μας και αναγκαίο κακό.
Αιωνία του η μνήμη και κάθε τιμή σε αυτούς που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τις αιώνιες αξίες του ελληνικού έθνους.
"Πάντως εμείς θα τους αντισταθούμε. Όποιοι κι αν είναι. Όσο δυνατοί κι αν είναι" ....
"Ωστόσο εγω θα επιμένω να λέω την ελεφθερία ελεφθερία το φόνο φόνο την ενοχη ενοχη μ' ένα πείσμα τρελου που σκαλίζει στον τοίχο τ' όνομά-του με τα νύχια..."
@ Anef_Oriwn. Οι πρώτες σκέψεις φαίνεται να είναι οι πιο σωστές τις περισσότερες φορές. Οι σκέψεις που απλώνουμε οι ίδιοι, όχι σχολιάζοντας και απαντώντας σε άλλους, που τις περισσότερες φορές κρατούμε όλοι μας αμυντική στάση.
Αν μιλούσαμε για συντηρητικά φαινόμενα και αναχρονισμού στην κοινωνία μας τότε, θα πάρει το ποτάμι πολλούς και όχι μια πλευρά… Συμφωνώ ότι η σύγκρουση του Νέου με το Παλιό (δηλ. με τα κατεστημένα) είναι αναπόφευκτη (είναι εκ των ων ουκ anef) για ν’ αλλάξουν τα πράματα και να πάμε (ως κοινωνία) πιο μπροστά!
Για το θέμα που θίγεις θα το αναπτύξουμε, ελπίζω σε μια άλλη περίπτωση. Να ξέρεις μόνο αυτό. Πιστεύω ότι, όπως και ότι και να έγινε, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ως κοινωνία να ξεκαθαρίζαμε εδώ και πολύ καιρό το ηθικό θέμα που εγείρεται, όπως έκαναν και σε πολλές άλλες χώρες σε παρόμοιες περιστάσεις. Τα παραδείγματα από τη Γαλλία είναι χρήσιμα και διδακτικά.
@ sub92. Το να είναι κανείς αγωνιστικός τίποτα το μεμπτό και κατακριτέο. Εκείνο, που θα πρέπει να προσπαθούμε όλοι μας ως ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ από οποιαδήποτε έπαλξη κι αν βρισκόμαστε, είναι η μεγάλη αίσθηση ευθύνης, που θα πρέπει να μας διακατέχει, ώστε πολλές φορές τα πράγματα που μας δηλητηριάζουν και μας κάνουν μεγάλο κακό, να βρούμε τρόπο, ως ώριμη και πραγματικά δημοκρατική κοινωνία να τα ξεπεράσουμε για το καλό του τόπου.
Κύριε Phivo Nicolaide,
Ίσως τα πούμε κάποια άλλη φορά πιο εξειδικευμένα για τα θέματα που έθιξα στην προηγούμενη παρέμβαση μου (πολιτικές δολοφονίες Αριστερών, Γρίβας, ΕΟΚΑ Β΄).
Για τώρα έχω μερικές απλές, ίσως κι αφελείς (αλλά διαχρονικές) απορίες, που στροβιλίζουν το μυαλό μου όταν διαβάζω κείμενα όπως αυτό του Sub92:
1. Πόσο δόκιμος είναι ακόμα ο όρος “Μεγαλόνησος” για την Κύπρο;
2. Ποιες είναι επιτέλους αυτές οι “… αιώνιες αξίες του ελληνικού έθνους …”, που ας πούμεν δεν την έχουν τα άλλα έθνη;
Anef_Oriwn
Δευτέρα 6/4/2009 – 9:21 μ.μ.
@ Anef_Oriwn. Θα τα πούμε σίγουρα. Αν υπάρχει καλή πίστη και νηφαλιότητα θα τα συζητήσουμε. Όσο αφορά το 'Μεγαλόνησος' δεν ξέρω γιατί ενοχλεί. Και τη Σικελία την 'φωνάζουν' Μεγαλόνησο και την Κρήτη, αλλά και άλλα νησιά. Υποψιάζομαι ότι δεν είναι Ελληνική εφεύρεση ο όρος αυτός!
Όσον αφορά τις 'αιώνιες αξίες του Ελληνικού έθνους' υπάρχουν πολλές αλλά δεν ξέρω ποιος επικαλείτε ποιες.
Post a Comment