Και όμως, το μέγεθος μετράει…

Του Γιώργου Πήττα,
Δείτε την ιστοσελίδα του : Στήλη Άλατος
.
Είναι μπελάς να την έχεις μικρή. Είναι πραγματικά, μεγάλο πρόβλημα το μικρό μέγεθος και οδηγεί σε διαρκείς στρεβλώσεις.

Να εξηγηθώ: Είναι μπελάς να έχεις πατρίδα μικρή, πατρίδα λιλιπούτεια που στην πιο απλή περίπτωση ισοδυναμεί πληθυσμιακά, με τη μέση γειτονιά μεγάλης χώρας.

Βεβαίως, ουκ εν τω πολλώ το ευ όπως έλεγαν και οι πρόγονοι αλλά αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον για όσα γράφω σήμερα.

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες.*

Αποτέλεσμα: Κανείς ποτέ δε μιλά ανοιχτά και όρθια. Κανείς σχεδόν δεν επιχειρεί λόγο και έργο ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό.

Απλά γιατί ο «απέναντι» , ο «δίπλα» ο «παραπέρα» είναι γνωστός, συγγενής , κουμπάρος και αύριο ποιος ξέρει;

Μπορεί και να βρεθεί σε θέση υπεύθυνη σε θέση εξουσίας οπότε, ας τα έχουμε καλά μαζί του. Μοιάζει μονόδρομος αυτό το φαινόμενο σε έναν τόπο όπου όλοι γνωρίζουν όλους.

Αυτόματα, μπαίνει μία διαδικασία αυτολογοκρισίας και τίποτα δεν λέγεται ποτέ ευθέως.

Όλα, περνάνε στο πλαγίως, στο γύρω-γύρω και στο περίπου.Το αντιλαμβάνεσαι στον τρόπο που σου μιλούν οι πάντες. Άλλα λέει το στόμα και άλλα απεργάζεται ο νους , του οποίου η αγωνία μη ξεφύγει και πει κάτι «παραπάνω» είναι συχνά εμφανέστατη στη γλώσσα του σώματος, στο λεγόμενο body language.

Αν κάποιος έχει την ευκαιρία να συνομιλεί δημοσίως σε ένα ΜΜΕ για παράδειγμα και μετά ιδιωτικώς στη βεράντα ή στην ταβέρνα με ορισμένους «παράγοντες» , μένει στο τέλος εμβρόντητος από την απίθανη πολυγλωσσία που πηγάζει αβίαστη, λες και είναι φυσικό φαινόμενο. Μόνο που κάποτε, θα πρέπει να εκλείψει το φαινόμενο.

Κάποιοι, κάπως κάποτε θα πρέπει να το πάρουν απόφαση και να αρχίσουν να μιλάνε ανοιχτά, για όλα όσα λένε εν θερμώ σε στενό κύκλο.

Για όλα: Την Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον, τη Γραφειοκρατία, τον Πολιτισμό, τους Διορισμούς, τις μοιρασιές και τα παιχνίδια.Για το πώς (δεν) λειτουργεί το όλον.

Και δεν εννοώ απαραίτητα υψηλά ιστάμενους, για υπουργούς κλπ. Όχι! Μιλάω για τους ανθρώπους που εκπροσωπούν παραγωγικές δυνάμεις. Μιλάω για Καθηγητές, Διανοούμενους, Καλλιτέχνες, Στελέχη Επιχειρήσεων, Εργαζόμενους.

Για όλους αυτούς που βιώνουν τα κακώς κείμενα, τα γνωρίζουν, αλλά όταν τους ζητάς γνώμη και θέσεις, αναλύονται σε εκπληκτικές γενικολογίες , συνήθως ευγενικά διατυπωμένες αλλά, παντελώς ακίνδυνες.

Ναι, ο τόπος μας είναι κλειστός, μικρός και λιλιπούτειος.

Αυτό έχει και πολλά καλά. Δίνει (ακόμα) ένα ανθρώπινο μέτρο στην καθημερινότητα. Όμως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πως δεν είμαστε γειτονιά αλλά κράτος ανεξάρτητο και αυτοδύναμη Κοινωνία.

Και, η Κοινωνία ,είναι κατά Αριστοτέλη ορθά ορισμένη από τα μέλη της, που τα αποκαλεί Κοινωνούς ή Κοινωνούντες.

Με άλλα λόγια Συμμετέχοντες.

Αλλά, αν οι «Συμμετέχοντες» σφυρίζουν διαρκώς κλέφτικα όταν καλούνται να πουν τα πράγματα με το όνομα τους επειδή αναρωτιούνται πως θα το πάρει ο κάθε κουμπάρος, δεν κάνουμε βήμα μπροστά.

Μένουμε οδυνηρά στάσιμοι και πυροβολούμε το μέλλον**…

* από το Μυθιστόρημα του Γ. Σεφέρη.
** παραπέμπει στο Κατά Σαδδουκαίων του Μιχάλη Κατσαρού

Γιώργος Πήττας
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του για περισσότερα : Στήλη Άλατος