Του Δρα Κώστα Γ. Κονή * .
Πολλά έχουν γραφτεί για το θέμα της καινοτομίας και της σημασίας της.
Προσωπικά, έχουμε καταπιαστεί, αρθρογραφικά, για πολύ περισσότερο από τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια. Τόσο η ΕΕ όσο και η κυβερνήσεις των μελών, συμπεριλαμβανομένης εκείνης της χώρας μας, έχουν αρχίσει, η κάθε μια με το δικό της ρυθμό, να παίρνουν το θέμα πολύ στα σοβαρά. Στη άλλη πλευρα του Ατλαντικού, ο νεοκλεγής πρόεδρος Ομπάμα, αξιοποίησε όσο κανένας άλλος υποψήφιος σε προεδρικές αναμετρήσεις την τεχνολογία και την καινοτομία. Όχι όμως μόνο αυτό. Οι προκριματικές θέσεις, του Προέδρου τώρα Ομπάμα, στο θέμα της καινοτομίας συγκέντρωσαν τα εγκωμιαστικά σχόλια πολλών ειδικών και εμπλεκομένων. Όμως, εκείνο που θα κάνει την πραγματική διαφορά, σε ολόκληρο τον κόσμο είναι η άμεση αντίδραση και ευαισθητοποίηση των ίδιων των επιχειρήσεων. Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο.
Ιδιαίτερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
Οι ίδιες οι επιχειρήσεις θα πρέπει να αντιληφθούν, και να κάνουν πράξη, ότι η καινοτομία είναι εκείνη που θα τους επιτρέψει να διατηρηθούν στο νέο οικονομικό παιχνίδι αλλά και να ανταγωνιστούν με αξιώσεις στη δύσκολη αυτή περίοδο.
Η δυνατότητα τους να καινοτομούν και να ελίσσονται και όχι να συνεχίζουν να κάνουν εκείνο που πάντα ήξεραν έστω και αν προσπαθούν να το κάνουν καλύτερα. Πολύ χειρότερα, κάνοντας ότι κάνουν όλοι στον τομέα μας, δεν μας οδηγεί σε τίποτα διαφορετικό και σε καμιά καινοτομία.
Πολλοί επιχηρηματίες μας, ασχολούνται απλά με την καθημερινή επίλυση προβλημάτων και την επαναληπτική καθημερινή δραστηριότητα. Δεν υπάρχει δυστυχώς χρόνος για αμφισβήτηση, για προβληματισμό και για διερεύνηση άλλων εναλλακτικών τρόπων και δυνατοτήτων. Κί όμως. Θα πρέπει να φροντίζουμε να βρίσκουμε χρόνο για να διερωτούμαστε τι και γιατί το κάνουμε. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να το κάνουμε ;
Τι άλλο θα μπορούσαμε να παράξουμε η να προσφέρουμε ; Ποιές άλλες διαδικασίες, τρόπους προβολής και διάθεσης των προιόντων και υπηρεσιών μας θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ; Πόσο διαφορετικοί και σε τί είμαστε ή θα μπορούσαμε να είμαστε απο τον ανταγωνισμό ; Πώς θα μπορούσαμε να γίνουμε ;
H διαφοροποίηση (differentiation) θα πρέπει να είναι στρατηγικός και μόνιμος στόχος των επιχειρηματιών μας. Με ποιό τρόπο θα μπορούσαμε να προσφέρουμε κάτι το ξεχωριστό και μοναδικό ; Ποια άλλη αξία θα μπορούσαμε να προσδώσουμε στο δικό μας προιόν η υπηρεσία για να διαφοροποιηθούμε ; Δεν είναι πάντοτε ανάγκη η αξία αυτή να έχει άμεση σχέση με το ίδιο το προιόν η την υπηρεσία μας. Εκείνο που έχει σημασία είναι ο πελάτης να εκτιμά ότι αυτή η διαφοροποίηση μας του προσφέρει κάτι το οποίο έχει σημασία και έχει αξία γιαυτόν !
Από τον μεγάλο γκούρου της καινοτομίας, Edward de Bono, είχε ζητηθεί κάποτε να προτείνει τρόπους αύξησης των πωλήσεων μια μεγάλης Αγγλικής εταιρείας αυτοκινήτων. Ενώ λοιπόν όλοι ανέμεναν, στα πλαίσια παραδοσιακού τρόπου σκέψης, να ακούσουν περί νέων πρακτικών διαφήμισης και marketing, τον άκουσαν με έκπληξη να εισηγείται στην εταιρεία « να αγοράσει, στο Λονδίνο αρχικά, χώρους στάθμευσης που θα χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους ιδιοκτήτες και μόνο των αυτοκινήτων της» ! Παρολο δηλαδή που η εισήγηση δεν αφορούσε άμεσα το ίδιο το προιόν εντούτοις για τον πελάτη είχε ιδιαίτερη αξία – λόγω βέβαια του τεράστιου υπαρκτού προβλήματος στάθμευσης ! Πόσες επιχειρήσεις μας θα μπορούσαν να καινοτομήσουν εφαρμόζοντας αυτή την απλή ιδέα. Να διερωτηθούν δηλαδή τί είναι εκείνο που για τους πελάτες τους είναι πρόβλημα ή το έχουν ανάγκη και θα μπορουσε να προσδώσει αξία στο προιόν ή την υπηρεσία τους και να βρούν τρόπο να το συνδιάσουν.
Πώς λοιπόν μπορεί η καινοτομία να αποδώσει αποτελεσματικά σε μια επιχείρηση ;
Mόνο με την αξιοποίηση του πολυτιμότερου κεφαλαίου που οι επιχειρήσεις μας διαθέτουν και που δυστυχώς πολύ λίγες το αξιοποιούν. Tο ανθρώπινο δυναμικό ! Το μόνο δυναμικό από το οποίο μπορούν να προέλθουν αλλαγές, εισηγήσεις, νέες ιδέες, βελτιώσεις, καινοτομίες.
Όσο λοιπόν σημαντική είναι η υιοθέτηση συστημάτων ποιότητας , άλλο τόσο σημαντική –αν όχι περισσότερο – είναι η υιοθέτηση, το συντομότερο δυνατό συστημάτων καινοτομίας. Συστημάτων δηλαδή εμπέδωσης μιάς σωστής κουλτούρας η οποία θα προάγει την παραγωγή, αναγνώριση και την αξιοποίηση ιδεών. Οχι όμως περιστασιακά αλλά στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου στρατηγικού προγράμματος για την καινοτομία. Ενός προγράμματος για ανάπτυξη κατάλληλης κουλτούρας και εκπαίδευσης , και την παραγωγή, αντικειμενική αξιολόγηση , υλοποίηση και αναγνώριση ιδεών. Αυτά απο την πλευρά των επιχειρήσεων. Συνοπτικά βέβαια.
Απο την πλευρά της πολιτείας, τώρα υπάρχει άμεση ανάγκη σχεδιασμού και υλοποίησης προγραμμάτων πρακτικής στήριξης της καινοτομίας. Με σωστή διαφώτιση, με προγράμματα επιχορήγησης, προγράμματατα κατάρτησης και εκστρατεία ευαισθητοποίησης, ενεργοποίησης και αξιοποίησης του νοητικού κεφαλαίου της χώρας μας. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους χώρους.
Θα πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε ότι η καινοτομία δεν είναι πολυτέλεια, όπως παλιά την θεωρούσαν πολλοί αλλά μια αναγκαιότητα ύψιστης σημασίας και προτεραιότητας.
Ιδιαίτερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς.
* Γενικός Διευθυντής της Innovage Consulting
4 comments:
Ομολογώ πως όσα άρθρα διάβασα, ως τώρα, του Δρα. Κονή, είναι όλα ένα κι ένα!
Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ή σύμβουλος επί των ανθρωπίνων σχέσεων. Ή μήπως είναι;
JamanFou. Ο δρ Κώστας Κονής εκτός από εξαίρετος επιστήμονας και τεχνοκράτης, είναι μια σπάνια, εξαιρετική προσωπικότητα και είναι τιμή μου, που τον έχω φίλο.
Στις έστω και στοιχειωδώς ώριμες Κοινωνίες και Αγορές η συζήτηση για το αν η Οικονομική Κρίση συνιστά το «τέλος του καπιταλισμού» ή δρομολογεί την δικαίωσή του ως του πλέον ευέλικτου συστήματος που εμφανίσθηκε μέχρι σήμερα, αφορά τους Ιστορικούς και τους Θεωρητικούς της Οικονομίας.
Οι διαχειριστές της Πολιτικής Εξουσίας από την άλλη πλευρά, «τρέχουν» με ιλιγγιώδεις ταχύτητες για να καταστήσουν τον Καπιταλισμό ευέλικτο και αποτελεσματικό ακόμα και αν (υποθετικά) δεν είναι.
Το ενδιαφέρον, βρίσκεται πως σε αυτόν τον αγώνα δρόμου μετέχουν (διεθνώς) Πολιτικοί που μεταξύ τους έχουν πολλές αποχρώσεις (θεωρητικές) αλλά, συναντώνται σε ένα κρίσιμο σημείο: Στην αξιωματική παραδοχή πως το Σύστημα πρέπει να λειτουργήσει προκειμένου να επιβιώσει γιατί αν ΔΕΝ επιβιώσει οι συνέπειες θα είναι ολέθριες όχι μόνο για όσους και όσα συνθέτουν την Αγορά αλλά κυρίως για την ευρύτερη Κοινωνία και τα ασθενέστερα τμήματά της.
Αν κανείς διαβάσει προσεκτικά το New Deal του κου Obama θα διαπιστώσει, πως ουσιαστικά είναι ολόκληρο μία Καινοτομία που αποσκοπεί στον πλήρη ενταφιασμό της Βιομηχανίας και της Οικονομίας που εξαρτάται ακόμα από τις τεχνικές και τις τεχνολογίες που επέβαλλε η Βιομηχανική Επανάσταση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως μόλις δύο εβδομάδες πριν τις Αμερικανικές εκλογές, το Newsweek τιτλοφορούσε το cover story του, «The Green New Deal» και μέσα, αναλυτικά σε ένα έξοχο άρθρο ανέλυε με κάθε λεπτομέρεια την Πράσινη Επανάσταση και πως αυτή μπορεί α) να ανατρέψει το σημερινό σκηνικό κρίσης και κορεσμού του συστήματος και, β) να δημιουργήσει εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας σε όλον τον κόσμο με καινούργιες ειδικότητες απαραίτητες για να κινηθεί μία Βιομηχανία Νέου Τύπου,
Αντιλαμβάνεται κανείς επίσης πως σε όλο αυτό το concept πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο ίδιος ο Πλανήτης και η αναστροφή των επιπτώσεων της Παγκόσμιας Κλιματικής Αλλαγής.
Στα μέρη μας δυστυχώς, οι Πολιτικοί μάλλον θυμίζουν στην απογοητευτικά μεγάλη πλειοψηφία τους επαρχιακούς κοινοτάρχες της δεκαετίας του 50.
Αποκομμένοι από την Πραγματικότητα που διαμορφώνει το παρόν και το Μέλλον είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, αδυνατούν να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών και αναρωτιούνται αν τώρα θα καταρρεύσει και ο….Υπαρκτός Καπιταλισμός όπως κατέρρευσε ο «αντίστοιχος» Σοσιαλισμός.
Μοιάζουν, να αγνοούν ακόμα και τον μεγαλύτερο σύγχρονο Μαρξιστή Ιστορικό, τον Eric Hobsbawm, που με την πάντα καινοτόμο σκέψη του διαπίστωνε: «Ο Μαρξ θα επιστρέψει στην Αριστερά, όταν αυτή εγκαταλείψει την στείρα πολεμική της κατά της Παγκοσμιοποίησης»
Και συμπλήρωνε: Ο Σοσιαλισμός, θα μπορούσε στις μέρες μας να ειδωθεί όχι σαν ανατροπή του Καπιταλισμού, αλλά σαν απώτατο στάδιο εξέλιξής του.
Αλλά, άντε να το πεις αυτό παρακάτω…
Politispittas. Είσαι εξαιρετικός!Τι να προσθέσει κανείς στα τόσα εύστοχα και ενδιαφέροντα που αναφέρεις. Στέκομαι ιδιαίτερα στηνκ κριτική σκέψη σου : "Στα μέρη μας δυστυχώς, οι Πολιτικοί μάλλον θυμίζουν στην απογοητευτικά μεγάλη πλειοψηφία τους επαρχιακούς κοινοτάρχες της δεκαετίας του 50. Aποκομμένοι από την Πραγματικότητα που διαμορφώνει το παρόν και το Μέλλον είτε θέλουν είτε δεν θέλουν, αδυνατούν να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών και αναρωτιούνται αν τώρα θα καταρρεύσει και ο….Υπαρκτός Καπιταλισμός όπως κατέρρευσε ο «αντίστοιχος» Σοσιαλισμός".
Αυτό λοιπόν Γιώργο, είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα, όταν με την κάθε κρίση, περιμένουμε τον ενταφιασμό του συστήματος... Κάτι παρόμοιο ίσως με αυτόυς που περιμένουν τον δεύτερο μεσσία!!!
Post a Comment