Γράφει ο Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης
Περπατούσαν σε δρόμο της Θεσσαλονίκης δύο Ορθόδοξοι
μοναχοί. Ένα απλό γεροντάκι, με τετριμμένο από τα χρόνια ράσο και ένας νεαρός
μοναχός, ο υποτακτικός στο γεροντάκι.
Όπως περπατούσαν, στην άλλη μεριά του δρόμου πήγαινε μία
επιβλητική πομπή, με εκατοντάδες ανθρώπους, που συνόδευαν έναν κεκοιμημένο. Από
το πλήθος και από τον τρόπο συμπεριφοράς του πλήθους εύκολα γινόταν κατανοητό
ότι ο κεκοιμημένος ήταν σημαντική προσωπικότητα, με τα δεδομένα της κουλτούρας
του πλήθους των ανθρώπων.
Ο νεαρός μοναχός, κάπως θλιμμένα, εξεφράσθην στον Γέροντά
του: «Γέροντά μου οι άνθρωποι που ζουν στον κόσμο, όταν κοιμηθούν έχουν πολλούς
ανθρώπους να τους συνοδεύουν στην εξόδιο ακολουθία και στην τελευταία τους
κατοικία, ιδίως όταν κάνουν και έργα. Δυστυχώς εμείς οι μοναχοί της Ορθοδοξίας
όταν έρθει η στιγμή της κοιμήσεώς μας, εκτός από τους αδελφούς, κανείς άλλος δε
μας συνοδεύει. Αυτό δεν είναι άδικο»;
Το γεροντάκι, ως και να περίμενε την ερώτηση-εκφρασθήσα
θλίψη του νεαρού μοναχού, αμέσως του απάντησε: «Παιδί μου ο Καλός Θεός τα πάντα
εν Σοφία Εποίησε. Ο Πάνσοφος και παντεπόπτης Θεός μας, βλέπει, γνωρίζει,
οικονομεί για τα πάντα και γι΄αυτό το γεγονός, φυσικά, που σημαίνει το τέλος
της επίγειας ζωής.
Επιτρέπει σε ανθρώπους να τους συνοδεύουν στην εξόδιο
ακολουθία και στην τελευταία τους κατοικία εκατοντάδες ζώντες, αφού είναι η
τελευταία τους χαρά, έστω και στο πρόσκαιρο φως. Γι` αυτούς που έχουν τη χάρη,
λόγω της ποιότητας της επίγειας ζωής τους, δε χρειάζεται να τους δίνει τη χαρά
του στιγμιαίου, αφού το όντως φως τους παρέχεται αιωνίως».
Δρ. Ανδρέας ΣοφόκληςΣυγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος
No comments:
Post a Comment